Ch 4

Ch 4.1

အမေလျိုက လျိုရှောင်ယင်ကို မွေးဖွားခဲ့ပြီး နောက်ထပ် ကလေးထပ်မံမမွေးဖွားနိုင်တော့တာကြောင့် သားတစ်ယောက်လိုချင်နေတဲ့ အဖေလျိုက လက်ခံခဲ့သည်။

ဒီလိုနဲ့ဘဲ ၈ နှစ်အရွယ် ဟဲ့ဟောင်ဝိန်က ၁ နှစ်သမီး လျိုရှောင်ယင်နဲ့ စေ့စပ်ခဲ့ရသည်။

လျိုမျိုးရိုးရဲ့ ထိခိုက်မှုကို ကြားလိုက်ရချိန်မှာ ဟဲ့မိသားစုက ဟဲ့ဟောင်ဝိန်ကို အမြန်ပြန်လာစေခဲ့ပြီး လျိုရှောင်ယင်နဲ့ လက်ထပ်ခိုင်းခဲ့သည်။

ဒါကိုကြားတော့ လျိုရှောင်ယင်က ဟဲ့မိသားစုအပေါ် လေးစားမိသည်။ သားတစ်ယောက်ကို တခြားမိသားစုရဲ့ သားမက်အဖြစ် ပေးလိုက်ဖို့ဆိုတာ မလွယ်မှန်း သူမသိသည်။

ပြီးတော့ သူမရဲ့မိဘတွေက ဆုံးပါးသွားတာတောင် ဟဲ့မိသားစုက သူတို့ကတိကို တည်ခဲ့သည်။

လျိုရှောင်ယင်ရဲ့ နှလုံးသားက ရှုပ်ထွေးနေပြီး သူမ ဒီအချစ်ကို ယုံကြည်ရမလား မယုံကြည်ရဘူးလားဆိုတာ ဝေခွဲမရပေ။

လျိုရှောင်ယင်က သူမအရှေ့ရှိ လူကို ကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည်။

"ရှင့်အနေနဲ့ရော လက်ထပ်တာကို ဘယ်လိုသဘောရလဲ?"

ဟဲ့ဟောင်ဝိန်က ထိုမေးခွန်းမျိုးကို မမျှော်လင့်ထားတာကြောင့် ခဏမျှ အံ့အားသင့်သွားရသည်။

"ကိုယ့်မှာ စေ့စပ်ထားတဲ့သူရှိတယ်ဆိုတာ ငယ်ငယ်ကတည်းက သိတယ်။ ပြီးတော့ ဒါက ကိုယ့်တာဝန်ဘဲလေ။ အွန်း ကိုယ်မင်းအပေါ် ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံမှာပါ။ လက်ထပ်ပြီးရင် မင်းက ကိုယ်နဲ့အတူ စစ်တပ်ထဲ လိုက်နေရမယ်။"

လျိုရှောင်ယင်က ပြုံးလိုက်မိသည်။ သူဘာလို့များ ထိုလူနဲ့ အရင်ရင်းနှီးအောင် မနေကြည့်ရတာလဲ?

"အဲ့တာဆို နောက်နွေဦး ကျွန်မ ၁၈ နှစ်ပြည့်ပြီးရင် လက်ထပ်ကြတာပေါ့"

လျိုရှောင်ယင်က ထိုသို့ပြောလိုက်သည်။

ဒါက အဆင်ပြေမှန်း ဟဲ့ဟောင်ဝိန် သိသည်။ အမှန်ဆိုလျှင့် သူမမိဘတွေ ဆုံးသွားတာ နှစ်ဝက်လောက်သာ ရှိသေးသည်မလား။

သူတို့နှစ်ယောက်က စကားအနည်းငယ်ပြောပြီးနောက် ဟဲ့ဟောင်ဝိန်က ပြန်ရန် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ သူက လျိုရှောင်ယင်ကို စစ်တပ်ရဲ့လိပ်စာကို ပေးခဲ့ပြီး စာလှမ်းရေးရန်လည်း မှာခဲ့လေသည်။

ထိုနေ့ခင်းမှာဘဲ ဟဲ့ဟောင်ဝိန်က အထုပ်အပိုးများနှင့် ပြန်သွားလေသည်။ မပြန်မီ လက်မှတ်တချို့ကို ပေးခဲ့ပြီး လျိုရှောင်ယင်က ငြင်းဆန်သော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် အသုံးဝင်လာနိုင်တာကြောင့် လက်ခံထားလိုက်သည်။

ဟဲ့ဟောင်ဝိန် ထွက်သွားတာကို ကြည့်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်ရှိ ပစ္စည်းများကို ရှင်းလင်းလိုက်သည်။

မူလပိုင်ရှင်မှာ စေ့စပ်ထားတဲ့သူရှိတယ်ဆ်ိုတာက သူမ မမျှော်လင့်ထားတဲ့အရာ ဖြစ်လေသည်။ ဝမ်ရန်ရဲ့ သစ္စာဖောက်မှုတွေက မနေ့တနေ့ကလိုဘဲ။ စိတ်ထဲ နာကျင်နေရသေးတာကြောင့် အရင်ဘဝနဲ့ အခုဘဝ ဖြစ်သော်လည်း သူမနှလုံးသားက အနည်းငယ် ခုခံချင်နေသည်။

ဒါပေမဲ့ သူမက မိဘမဲ့ ဖြစ်ပြီး အသိဆွေမျိုးအင်အား ရယ်လို့လည်း မရှိချေ။ ဒီနေ့ခေတ်တွင် သူမလို အပျိုလေးများက အပြင်ထွက်တိုင်း မိတ်ဆက်စာများ အပေးခံရသည်မှာ ဆိုးလွန်းသည်။

သူမက ကိုယ့်ဘာသာ ငတ်မသေအောင် နေနိုင်သော်လည်း တောင်ပေါ်ကိုတော့ တစ်သက်လုံး တက်နိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။

လျိုရှောင်ယင်က သူမရဲ့ခြောက်သွေ့နေတဲ့ ဆံပင်ကြမ်းကို စိတ်ရှုပ်စွာ ဖွာဆွဲလိုက်မိသည်။

"ကောင်းပြီ ‌နောက်မှ ဒီအကြောင်း ထပ်ပြောကြတာပေါ့"

သာသာနားမှာ Chinese novel Ch 1 to 9 ထိ မရှိတာကြောင့် ပြင်ထားတာ လွဲနေတာတွေ ရှိနိုင်ပါတယ်။ သည်းခံပြီး ဖတ်ပေးဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်ရှင့်။

Ch 4.2

လျိုရှောင်ယင်က ရေနွေးအိုးတည်ပြီး တံခါးကိုချက်(ဂျက်)ထိုးကာ ရေချိုးရန် နေရာလွတ်ထဲမှ ပလပ်စတစ်တုံကင်တစ်ခု ယူလိုက်သည်။

ဒီခန္ဓာကိုယ်က ဘယ်လောက်ကြာအောင် ရေမချိုးဘဲ နေခဲ့သလဲ သူမ မသိပေ။ နှစ်ခါလောက်ချိုးမှ အနံ့ပျောက်လောက်မယ်။

အိမ်က ရေကန်ထဲတွင် ရေမရှိသလို ထင်းလည်း မရှိပေ။ ကြည့်ရတာ အိမ်မှာ လုပ်စရာတွေ တစ်ပုံကြီးဘဲ!

ညနေ နေဝင်ရီတရောအချိန်တွင် လျိုရှောင်ယင်က ရေနှစ်ပုံးဖြင့် မြစ်ဘက်ကို ရေခပ်ရန် ဆင်းလာ‌သည်။

ထိုအချိန်က ရွာသားတွေ အလုပ်ဆင်းချိန်ဖြစ်ပြီး သူမကို မြင်ကြသော်လည်း ပင်ပန်းနေကြတာကြောင့် ဘယ်သူမှ လာမနှုတ်ဆက်ကြပေ။

"ရှောင်ယင်!"

လျိုရှောင်ယင် အနောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမနဲ့ရွယ်တူ အသက် ၁၆,၁၇ ခန့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

သူမရဲ့အဝတ်အစားတွေမှာ ဖာထေးထားခြင်းမရှိဘဲ နီမြန်းပြည့်တင်းနေတဲ့ အသားအရေကြောင့် အစာအာဟာရ ပြတ်လပ်မှု မရှိသူဆိုတာ လျိုရှောင်ယင် သိလိုက်ရသည်။

လျိုရှောင်ယင်က ခနတာ အံ့ဩသွားပြီး ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိတာကြောင့် အသံတိတ် ကြည့်နေမိသည်။

"နင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ ရှောင်ယင်? ငါ အရင်ရက်လောက်ကမှ ကျောင်းကပြန်ရောက်တာ။ နင်မိသားစုရဲ့ သတင်းကို ကြားရတာ ငါတကယ် စိတ်မကောင်းလိုက်တာ။"

မိန်းကလေးက သနားစရာ ပုံစံမျိုးဖြင့် ပြောနေသော်လည်း သူမမျက်လုံးထဲတွင် လှောင်ရိပ်များ ပါနေသည်။

လျိုရှောင်ယင်က 'စကားမပြောတတ်ဘူးလား? သူမက ညဏ်ရည်ညဏ်သွေး နောက်ကျနေတယ်လို့ မင်းတို့ထင်လား? ဘယ်လောက်တောင် သိသာလိုက်တဲ့ လှောင်ပြောင်မှုမျိုးလဲ!'

လျိုရှောင်ယင်က သူမကို လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ ပြန်လာလိုက်သည်။

"ဟေး နင် ဘယ်သွားတာလဲ? ဒါက ရိုင်းတယ်နော်။"

သူမနောက်က ကောင်မလေးကတော့ ခြေထောက်ကို ဆောင့်ကာ အော်ပြောနေပြီး ရယ်ပါရယ်နေခဲ့သည်။

အခုမြင်ကွင်းမြင်လိုက်ရတော့ အဘွားလီက ရှောင်ယင် နံဘေးကို လာကာ "ယင်ဇီ ရန်ရွှယ်ဟွာ ပြောတာတွေကို စိတ်ထဲမထားနဲ့နော်။ သူမ သူမအမေလိုဘဲ အပြောဆိုးတယ်။"

သူမနာမည်က ရန်ရွှယ်ဟွာ လို့သိရပြီး လျိုရှောင်ယင်က ခေါင်းညိတ်ပြီး အဖြေမပေးခဲ့ပေ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေကန်ကို ရေဖြည့်ပြီး အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ အိပ်ယာဝင်ဖို့ ပြင်ဆင်သည်။ မကြာခင် မှောင်တော့မှာ ဖြစ်သလို အိမ်ထဲမှာ လျှပ်စစ်မီးလည်း မရှိတော့တာမို့ စောစော အိပ်ရာဝင်ရုံပါပဲ။

လျိုရှောင်ယင်က သူမ တစ်ခုခုလုပ်သင့်သလားလို့ တွေးလိုက်မိသည်။ အိမ်မှာ တစ်နှစ်ခွဲကျော်ကြာအောင် စားစရာပိုရှိနေရင် အရင်လို အတူတူနီးပါးဖြစ်သင့်သည်။

အလုပ်မသွားရင် ငတ်မသေနိုင်ဘူးဆိုတာ လူတွေ သိသွားရင် သံသယဖြစ်စရာ မကောင်းဘူးလား။

ပျင်းရိနေတဲ့ လျိုရှောင်ယင်က မှိန်းခနဲ အိပ်ပျော်သွားပြီး ဒီဆိုးကျိုးများက သူမကို စိုးရိမ်ရန် လုံလောက်သည်။

နောက်နေ့မနက်စောစောမှာ လျိုရှောင်ယင်က သူမရဲ့ကျောပြင်မှာ ဝါးတောင်းထမ်းပြီး တောင်ပေါ်တက်သွားသည်။ အိမ်မှာ ထင်းတွေ ကုန်သွားပြီမို့ ဆောင်းရာသီ မတိုင်ခင် အမဲလိုက်ဖို့ သွားခဲ့သည်။

လျိုရှောင်ယင်ရဲ့ နေရာလွတ်ထဲတွင် လတ်ဆတ်သော အသားတွ၊ ဝက် ၃ ကောင်၊ ကြက်များနှင့် ဘဲများ အရှုပ်အထွေးများစွာဖြင့် အသတ်ခံခဲ့ရသည်။

ဝမ်ရန်က ဒီပြည်တွင်းအသားများကို ကြိုက်နှစ်သက်တာကြောင့် ၎င်းတို့အားလုံးကို သူ့တစ်သက်တာတွင် ကျေးလက်တွင် ဝယ်ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ထုံးစံအတိုင်း လျိုရှောင်ယင်က ထင်းများကို ပြင်ဆင်ပြီး သားကောင်ရှာရန် လေးနှင့် တံကျင်ကိုယူ၍ နေရာလွတ်ထဲတွင် ထည့်ထားသည်။

"AEUH..." အကွာအဝေးက ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။

လျိုရှောင်ယင်က သူမလက်ထဲရှိပစ္စည်းကို နေရာလွတ်ထဲ ချထားလိုက်ပြီး အသံနောက်တွင် ငြိမ်သက်စွာ လျှောက်သွားသည်။

သစ်ပင်အနောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ လျိုရှောင်ယင်က အဝေးရှိ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ရဲ့ အမြစ်အောက်မှာ တောဝက်ကြီး လဲနေတာကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

တောဝက်က အလေးချိန် ကျင်စသုံးရာကျော်လောက် ရှိပြီး လျိုရှောင်ယင် အံ့သြသွားသည်။ တောဝက်က မြေပြင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေတာကို မြင်လိုက်ရပြီး မောဟိုက်နေပုံပေါ်သည်။

ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ?

လျိုရှောင်ယင်က တောဝက်ကို သံသယဖြင့် ကြည့်လိုက်ရာ ၎င်းရဲ့နောက်ခြေကို အကိုင်းအခက်များဖြင့် ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာသည်ကို တွေ့ရှိခဲ့ရပြီး သွေးအနည်းငယ်ခဲသွားကာ ဒဏ်ရာအနာတရဖြစ်နေသည်မှာ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

လျိုရှောင်ယင်က ကမောက်ကမ ပြုမူဝံ့ခြင်းမရှ်ိပေ။ ၎င်းက အရွယ်ရောက်ပြီးသား တောဝက်တစ်ကောင်ဖြစ်ပြီး သူမလက်နှင့် ခြေထောက်များ သေးငယ်ကာ သူမက တောဝက်ရဲ့ပြိုင်ဘက် မဟုတ်ပေ။

လျိုရှောင်ယင်က တောဝက်ကို မစားရဘဲ။ သာမန်မျက်စိဖြင့် နီရဲသောမျက်လုံးဖြင့် ကြည့်ကာ ရွာသို့ပြန်ရောင်းကာ စားစရာရနိုင်စေရန် ကြံရွယ်လိုက်သည်။

အသားက ကောင်းပေမယ့် တောဝက်က ကြမ်းပြီး ချက်ဖို့ အချိန်ကြာသည်။ လျိုရှောင်ယင်က ဒီလိုအသားမျိုးကို မစားနိုင်တာကြောင့် တောဝက်ကို အစာအဖြစ် လဲလှယ်ပေးချင်သည်။

ဒီခေတ်မှာ အသားက ရှားပါးပြီး အလှူလုပ်ရင် ရွာမှာ သူမအတွက် သေချာပေါက် အကျိုးရှိမှာ။

ဒါကိုတွေးပြီး လျိုရှောင်ယင်က သစ်တုံးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ချည်ပြီး ပိုထက်တဲ့ မြှားအသစ်နဲ့ အစားထိုးလိုက်သည်။

လျိုရှောင်ယင်က တောဝက်ကို ထိတ်လန့်တကြားကြည့်နေခဲ့ပြီး မလှုပ်တဲ့အခါတ တောဝက်ရဲ့မျက်လုံးကို တံကျင်ဖြင့် ချက်ချင်းပစ်သတ်လိုက်သည်။

"အိုး.....!!!!" တောဝက်ကြီးက ရုတ်တရက် ထအော်ကာ လှုပ်ယမ်းပစ်သည်။

လျိုရှောင်ယင်က လက်နှစ်ဖက်နှင့် ခြေနှစ်ဖက်ဖြင့် သစ်ပင်ထိပ်ပေါ်သို့ တက်ခဲ့သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် တောဝက်က သူမဆီ မလာခဲ့ပေ။

တောဝက်ရဲ့ ရိုက်ခတ်မှုကြောင့် လက်ကောက်ဝတ်လောက်ထူတဲ့ သစ်ပင်တချို့ လဲကျသွားသည်။ လျိုရှောင်ယင်က အလွန်ထိတ်လန့်သွားပြီး သူမမျက်နှာက ဖြူဖျော့သွားခဲ့သည်။ ဒီအချိန်မှာ သူမ ဘယ်လောက်တောင် မဆင်မခြင်ပြုမူလိုက်မိသလဲဆိုတာ ခံစားလိုက်ရသည်။

တောဝက်က နာရီဝက်ကျော်ကြာ လှုပ်ခါနေပြီး ရုတ်တရက် မြေပြင်ပေါ်သို့ လဲကျကာ ပတ်ဝန်းကျင် ငြိမ်သက်သွားသည်။

လျိုရှောင်ယင်က သစ်ပင်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာ သူမခြေထောက်များ အနည်းငယ် တုန်နေလျက် တောဝက်ထံသို့ လျင်မြန်စွာ လမ်းလျှောက်ကာ တောဝက်ကို နေရာလွတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။

ထို့နောက် နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်ဘဲ တောင်ပေါ်မှ ပြေးဆင်းခဲ့တယ်။

သာသာနားမှာ Chinese novel Ch 1 to 9 ထိ မရှိတာကြောင့် ပြင်ထားတာ လွဲနေတာတွေ ရှိနိုင်ပါတယ်။ သည်းခံပြီး ဖတ်ပေးဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်ရှင့်။