Chapter 97 Extra

Chapter 97

 • June 21 at 09:46 AM

👥️Chapter 97

အချပ်ပို၃

တာ့ယု

ကျို့ကျန်းအနောက်တောင်ဘက်ရှိ ဧကရာဇ်အရှင်၏ ဖဝါးတော်အောက်တွင်  နယ်စားမင်းအန်းက သူ၏ကံကျွေးခံမြေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် စနစ်တကျ စီမံခန့်ခွဲခဲ့သည်။ သူ၏လက်အောက်ငယ်သားများသည်မြောက်မြားစွာသော အရာရှိမျိုးစုံဖြစ်သည်။ယခု အကျင့်ပျက်ခြစားမှု၊ လာဘ်ပေးလာဘ်ယူမှု၊ အရပ်သားများကို အနိုင်ကျင့်ခြင်းစသည့် အကျင့်ဆိုးများ နည်းပါးလာနေပြီဖြစ်သည်။

ဧကရာဇ် လက်လှမ်းမမီသော ဝေးလံခေါင်သီသောအရပ်တွင် နယ်စားမင်းအန်းနှင့်အတူ ဒေသခံပြည်သူလူထု၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် လေးစားမှုကို ခံယူရသောကြောင့် ၎င်းတို့သည် ရံဖန်ရံခါ နယ်စားမင်းကိုပဲတွေးမိပြီး အထက်မှာ ဧကရာဇ်မင်းတစ်ပါးလည်း ရှိသည်ကို မေ့နေတတ်​ကြသည်။ 

ဤကာလတွင်၊ ဒေသခံအရပ်သားအားလုံးက နယ်စားမင်းအန်း၏နေအိမ်တွင် တစ်စုံတစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည့်အတွက် စိုးရိမ်သောက​ရောက်နေသောမျက်နှာများဖြင့်ရှိ​နေ​ကြသည်။

နယ်စားမင်းအန်း၏ ချစ်လှစွာသော သားငယ် အန်းရှစ်ကျီက သတိမထားမှုကြောင့် ကုန်းနှီးပေါ်မှ ပြုတ်ကျကာ သတိလစ်သွားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် နယ်စားမင်းအန်းက ကျို့ကျန်းဒေသမှ သမားတော်များကို ဖိတ်ကြားရုံသာမက နန်းတော်မှ တော်ဝင်သမားတော်များကိုလည်း လာရောက်စစ်​ဆေးစေခဲ့သည်။

သူတို့ စမ်းသပ်မှုများလုပ်ပြီးပြီဖြစ်ကာ အားလုံးက အန်းရှစ်ကျီမှာ ဘာပြဿနာမှမရှိဘူးဟု ပြော​ကြသည်။ပုံမှန်အတိုင်းဆိုလျှင် သူနိုးလာသင့်သည်ကကြာပြီဖြစ်သဖြင့် သူတို့ ဘာပြဿနာမှန်း အဖြေရှာမရပေ။

ယနေ့ ​အန်းအိမ်တော်

"အာ့"

အိပ်ရာပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေသော  အန်းရှစ်ကျီက ရုတ်တရက် ထအော်လိုက်ရင်း မျက်ခုံးများတွန့်ချိုးပြီး မျက်လုံးများကို ပွင့်လာသည်။ 

"သူ... သူနိုးလာပြီ.... သခင်လေး နိုးလာပြီ"

အစေခံက စိတ်​လှုပ်​ရှား​လွန်း၍ ငို​ကြွေး​​လေသည်​။

"ကောင်း...ကောင်းလိုက်တာ"

သူ့အနားရှိ အိမ်ထိန်းထိန်းဖန်လည်း ဝမ်းသာအားရဖြင့် အလျင်စလို အမိန့်ပေးလေသည်။

"နယ်စားမင်းနဲ့နယ်စားကတော်တို့ကို အမြန်သွားအကြောင်းကြားချေ" 

"ဟုတ်ကဲ့"

အ​စေခံက အခန်းထဲမှ အမြန်​ထွက်​သွားသည်​။

"သမားတော်မု မင်းက တကယ်ကို အံ့သြစရာပဲ...မင်းက လုံးဝ နတ်... နတ်ဆေးသမားတော်ပါလား"

အိမ်​တော်ထိန်းဖန်က ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နှင့် ပြောလိုက်လေ၏။

"အိမ်​တော်ထိန်းဖန်က နှိမ့်ချလွန်းနေပါပြီ"

သမားတော်မုက သူ့ငွေအပ်ကို သိမ်းကာ ခပ်​ဖျော့ဖျော့ ပြုံးသည်။

"အချိန်နဲ့ရက်ကို တွက်ချက်ကြည့်တော့ အန်းရှစ်ကျီက အသိစိတ်ပြန်ကောင်းလာသင့်နေပါပြီ...ဒီတစ်ခါ ကျွန်တော် လုပ်ခဲ့တာက ဘာမှ အရေးမကြီးတဲ့ စမ်းသပ်မှုတစ်ခုအ​ပြင်မပိုပါဘူး...ဒီလောက်မြင့်​မြင့်မားမား ပြောနေစရာ မလိုပါဘူး"

မတော်တဆမှုအပြီးတွင် တာ့ယု မည်မျှကြာအောင် သတိလစ်သွားသည်ကို မသိပေ။သူ့အသိစိတ်က အမြဲတမ်း ဗလာဖြစ်နေပေမဲ့ သူ့အာရုံကြောများထဲကို အပ်တစ်ချောင်းရုတ်တရက် ထိုးစိုက်လိုက်​သောကြောင့် နာကျင့်မှုက သူ့ကိုု မျက်လုံးများ ချက်ချင်းပွင့်သွားစေခဲ့သည်။ထို့နောက် တာ့ယု အံသြသွားသည်။

သူက ရှေးဟောင်းပန်းပုထွင်း ကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေပုံရပြီး လူတစ်စုက သူ့ကိုဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။သူ့အား ခစားနေကြသည့် အစေခံမိန်းကလေးများနှင့် အစေခံများပင်ရှိနေသည်။

အပ်ဖောက်ခံထားရသော လက်မောင်းကို ပွတ်ပြီး နိုးလာသော တာ့ယုကို အ​စေခံမိန်းက​လေးနှစ်ယောက်က ကူထူပေးခဲ့သည်။ သူက လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်း အံ့အားသင့်စွာမေးလိုက်၏။

"ရုပ်ရှင်ရိုက်နေတာလား ... ဘယ်အဖွဲ့လဲ"

တစ်ခြားသူများ: "..."

"ပြီးတော့ ခင်ဗျား..ခင်ဗျားက အရမ်းချောတာပဲ ... ခေါင်းဆောင်မင်းသားပဲဖြစ်ရမယ် ဟုတ်တယ်မလား"

သေချာသည်က ဤလူက အသက်သုံးဆယ်ထက်မပို​ပေ။ သူ့မျက်နှာက နူးညံ့ပြေပြစ်သည်။ နှုတ်ခမ်းပေါ်တွင် တိမ်မြုပ်နေသော အပြုံးတစ်ခုရှိနေပြီး သူ့မျက်လုံးများက လေးနက်ပြီး မတွေးတတ်အောင်ခက်ခဲနက်နဲသည်။

"ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျားကို TVမှာ ဘာလို့ မတွေ့ဖူးတာလဲ...ခင်ဗျားက လူသစ်လား"

တာ့ယုက စိတ်ဝင်တစားပြောသည်။

"ဒီလူက မုချန်းယီပါ"

"အမ်…"

တာ့ယု၏ နှုတ်ခမ်းများ လှုပ်ယမ်းသွားသည်။

"ဒီလို စာသံပေသံကြီး သုံးလို့မရဘူးလား"

သူ့စကားမဆုံးခင်မှာ

အိမ်တော်ထိန်းဖန်က ခေါင်းယမ်းပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

"သွားပြီ...သခင်​လေးရဲ့အသိစိတ်က ပြုတ်ကျပြီး ထိခိုက်သွားပုံရတယ်"

"သမားတော်မု သူ့ကို အပ်စိုက်ကုထုံး ထပ်ပေးရင်ရော"

အစေခံမလေးတစ်ယောက်က အကြံပြုသည်။

၎င်းကိုကြားသောအခါ သမားတော် မု၏ လက်ချောင်းများ လှုပ်ခါသွားပြီး ငွေရောင် အပ်တစ်ချောင်းကို ထပ်ပြီး ထုတ်ယူလိုက်ပြန်သည်။

တာ့ယု အလွန်ထိတ်လန့်သွားပြီး လည်ပင်းပြန်ကျုံ့သွားသည်။

"မစိုက်နဲ့တော့နော်...အခုတောင် အရမ်းနာနေပြီ"

"ပြီးတော့ ခင်ဗျားကစိတ်ချရလို့လား...ခင်ဗျားက မကျွမ်းကျင်ဘဲ အပ်ကို လက်လွတ်စပယ် စိုက်နေတာ...ခင်ဗျားလုပ်တာ မှားသွားရင် လူသတ်မိသွားလိမ့်မယ်နော်"

တစ်ခြားသူများ: "..."

"အားယု"

နောက်တစက္ကန့်မှာပဲ စိတ်အားထက်သန်စွာ အော်ဟစ်သံနှင့်အတူ နယ်စားကတော်အန်းက သူမ၏ကိုယ်​ရေးအစေခံ ၏အကူအညီဖြင့် ပေါ်လာသည်။

အလွန်ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်​နေသောအသံကိုကြားလိုက်ရသောအခါ တာ့ယု ရုတ်တရတ် မော့ကြည့်လိုက်သည်။နယ်စားကတော်အန်းကိုမြင်လိုက်စဥ်မှာပဲ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သေသေသွား၏။

နယ်စားကတော်အန်းက သူမသား၏ပါးပြင်ကိုလှမ်းထိကာ

ညင်သာစွာပြုံးလိုက်သည်။

"မင်းသတိလစ်နေတာ အကြာကြီးရှိနေပြီ... မင်းအမေကို တကယ် သေအောင် စိတ်ပူအောင်လုပ်နေတာပဲ"

"ကျွန်တော်... နေကောင်းနေပါပြီ..."

တာ့ယုက ကြောင်တက်တက်နှင့် ပြောလိုက်ပြီး သူ့မျက်ဝန်းများက ချက်ချင်း စိုစွတ်လာလေသည်။

သားအမိနှစ်ယောက်၏ တစ်ထပ်တည်းတူညီသော အသွင်အပြင်နှင့်ဆက်ဆံရေး။သူ့အမေကို ပြန်တွေ့နိုင်မည်ဟု သူမထင်ထားမိခဲ့ပေ–ဖျားနာခြင်း နာကျင်ခြင်းများမရှိဘဲ အသက်ရှင်လျက်ရှိသည့် သူ့အမေကိုဖြစ်၏။

၎င်းကိုတွေးရင်း တာ့ယု၏နှလုံးသား အရည်ပျော်သွားပြီး သူ့အမေကို ချက်ချင်းဖက်လိုက်သည်။

"အ​မေ့ရဲ့အားယု တကယ်ပြန်လာပြီပဲ"

နယ်စားကတော်အန်းက ပြုံးလိုက်သည်။

"အင်း"

တာ့ယုက ပြန်ဖြေလိုက်သည်။လက်ရှိအခြေအနေက ရိုက်ကူးရေး လုံးဝမဟုတ်သလို သူ အိပ်မက်မက်​​​နေ​ခြင်းလည်း မဟုတ်ပါချေ။သူက ရှောင်ယု မူလကနေခဲ့သည့် ကမ္ဘာသို့ အမှန်တကယ် ကူးပြောင်းသွားပုံရသည်။

ဤဝိညာဉ်ဖလှယ်မှုကြောင့်ဖြစ်မည်၊ သူနှင့် ရှောင်ယု၏ ကံကြမ္မာချင်းကလည်း လုံးလုံးလျားလျား ကွဲပြားသွားခဲ့သည်။

ထို့နောက် သူက ခြောက်နှစ်၊ ခုနစ်နှစ်တွင် တစ်ချိန်က လမ်းမှားသွားသော်လည်း ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် အချိန်မီပြန်တွေ့ခဲ့ကြောင်း အစေခံများ၏ ပါးစပ်မှ သိရှိလာခဲ့ရသည်။

ရှောင်ယုက စစ်သူကြီးယီချန်းယန်နှင့်တွေ့ဆုံခဲ့ပြီး သူ၏သက်တော်စောင့်ဖြစ်လာချိန်မှာ သူ(တာ့ယု)က မိသားစုမှ ပြန်ရှာတွေ့ခဲ့ပြီး နယ်စားမင်း၏သားဖြစ်လာခဲ့သည်။ယီချန်းယန်ကို သူ လုံးဝ လက်လွှတ်လိုက်ပြီဖြစ်သောကြောင့် တာ့ယု ထိုကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ ​ငြိတွယ်မနေတော့ပေ။

ခေတ်သစ်ကမ္ဘာကြီးတွင် သူက ဤကဲ့သို့ ခါးသီးသော အရှုပ်အထွေးတစ်ခုထဲတွင် ရှိနေသောအခါ၊ ၎င်းသည် သူ့ကို အလွန်နှိမ့်ချပြီး သူရဲဘောကြောင်စွာ နေထိုင်သွားစေခဲ့သည်။နောက်ဆုံးမှာ သူလိုချင်သည့် ရလဒ်ကို မရဆဲဖြစ်လေသည်။

ယခုတွင်မူ သူ့အမေက အသက်ရှင်နေသေးပြီး သူမက နယ်စားမင်း ၏တရားဝင်ဇနီးဖြစ်​သည်။ သူက တရားမဝင်ကလေးမဟုတ်တော့​ပေ။ အရာရာတိုင်းက တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပိုကောင်းလာသောကြောင့် သူကိုယ်တိုင်လည်း ဘဝကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် စိတ်ရှိသလို ပြန်လည်နေထိုင်ချင်ခဲ့သည်။

....

ယနေ့မွန်းလွဲပိုင်း နယ်စားမင်းအိမ်​တော်၏ အနောက်ဘက် ဝင်းငယ်တစ်ခုတွင်။

ပူနွေးသောနေရောင်အောက်တွင် နေစာလှုံရင်း သူ၏ ပိုးသားကဲ့သို့နက်မှောင် တောက်ပနေသော ဆံပင်များက ပြေကျလာလွင့်ပျံနေသည်။မုချန်းယီက မျက်လုံးများကို တစ်ဝက်ပဲဖွင့်ထားရင်း ပန်းပုထွင်းသစ်သားကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ပျင်းရိပျင်းရွဲမှီနေခဲ့သည်။

နေရောင်ခြည်က သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် ​ဖြာကျနေပြီး တောက်ပရွှန်းစိုသောအလွှာ ဖျော့ဖျော့အရိပ်ထင်စေကာ မုချန်းယီ၏ချောမောသောမျက်နှာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်​လေသည်။သာမန်ကာလျံကာ လှဲလျောင်းနေပေငြား သူက တလက်လက်တောက်ပနေသော အသရေကို ထုတ်လွှတ်နေဆဲဖြစ်လေသည်။

"သမား​တော်မု အလုပ်လုပ်စရာမလိုဘူးလား"

ထိုအချိန်တွင် တာ့ယု၏ အသံထွက်လာပြီး လူကလည်းရောက်လာသည်။

မုချန်းယီက မျက်လုံးများကို ဖြည်းညှင်းစွာဖွင့်လိုက်သည်။

"မလိုဘူး"

"ခင်ဗျားက ဒီလောက် ပျင်းနေတာ တကယ် အဆင်ပြေရဲ့လား"

တာ့ယု၏ နှုတ်ခမ်းများ တွန့်သွားသည်။ အိမ်က ဤသမားတော်မုက တကယ်ကို အနှောင်အဖွဲ့ကင်းကာ လွတ်လပ်လွန်းသည်ဟု သူခံစားရသည်။သူက နေ့တိုင်းလိုလို နေပူဆာလှုံရင်း ပျင်းရိနေကာ ဖရဲစေ့ခွာရင်း ဝိုင်ပင်မြည်းနေခဲ့သည်။ဤကဲ့သို့ တစ်နေကုန် ဖြတ်သန်းနေရသောကြောင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ငိုက်မျဉ်းနေ၏။

မုချန်းယီ၏ မူလဇာစ်မြစ်နှင့်ပတ်သက်၍ တာ့ယုလည်း အနည်းငယ်မေးမြန်း​ကြည့်ခဲ့သည်။

ဤသမားတော်က အစပိုင်းတွင် ကျန်းဟူမှ တစ်စုံတစ်ဦးဖြစ်သည်ဟု သူကြားသိခဲ့​ရပြီး သူငယ်ရွယ်စဉ်က နယ်စားကတော်အန်းက သူ၏အသက်ကို တစ်ချိန်က ကယ်တင်ခဲ့သောကြောင့် မုချန်းယီက အိမ်​​တော်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။

လိုအပ်ချက်တစ်စုံတစ်ရာမတောင်းဆိုဘဲ မုချန်းယီ နေအိမ်ရှိလူအားလုံးကို အခကြေးငွေမယူဘဲ ကုသပေးခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့် ကုသရန် ခက်ခဲသော ရောဂါဟောင်းတစ်ခုနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသော နယ်စားမင်းအတွက် ဖြစ်​လေသည်။သူက ၎င်းကို နယ်စားကတော်အန်းအတွက် ကျေးဇူးဆပ်ခြင်းဟုသဘောထားခဲ့သည်။

သို့ပေမဲ့ ဤလူက သူ့အလုပ်ကို ကောင်းကောင်းမလုပ်ဘူးဆိုသည်ကို တာ့ယု ပိုပိုပြီး သဘောပေါက်လာသည်။ သူက စားစရာအချို့ကို ဂုန်းဆင်းရန် သူတို့၏ အိမ်သို့ ရောက်ရှိလာခြင်းဖြစ်ပြီး သခင်လေး သူ့ထက်ပင် အားယား​နေသူဖြစ်သည်။

သူကမှ သူ့အမေကို စိတ်မပျက်​စေချင်သောကြောင့် ယခု နာခံမှုရှိပြီး လိမ္မာရေးခြားရှိသော သားလေးဖြစ်ချင်သည့်အတွက်  

စာပေလေ့လာပြီး သိုင်းပညာလေ့ကျင့်ရန် လိုအပ်နေသေးသည်။

အိုင်း...သူက တရုတ်ဂန္တဝင်စာပေများကို ကျက်ရသည်အား တကယ်ကိုမုန်းပြီး သိုင်းပညာကို သင်ယူရသည်မှာလည်း အထူးပင် ပင်ပန်းလှသည်။ သူ့တွင် အတွင်းအား လုံးဝမရှိသည့်အပြင်

ယခင်က သက်တော်စောင့်ရှောင်ယု သင်ပေးထားသော သိုင်းပညာအားလုံး၏ဟိုစပ်စပ်သည်စပ်စပ်နှင့် ဝူရှူးအခြေခံအချို့ကိုသာ သိထားသည်။

"သမား​တော်မု ခင်ဗျားဒီလိုလုပ်လို့မဖြစ်ဘူး" 

တာ့ယုက မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။

မုချန်းယီ၏မျက်နှာကအလွန်ကြည့်ကောင်းသော်လည်း တာ့ယုက သူ၏အရင်ဘဝတွင် ရုပ်ရည်ချောမောသောလူများစွာကို မြင်တွေ့ခဲ့သဖြင့် သူ၏အသွင်အပြင်ကြောင့် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေမည်မဟုတ်ပေ။

"ဆေးပင်သွားစုဆောင်း ဆေးစာအုပ်တွေဖတ် ဒါမှမဟုတ် ဆေးပါဝင်ပစ္စည်းတွေ သွားရှာ... ဆေးပညာကို ကောင်းကောင်းလေ့လာပါဗျာ"

"ဒီလူက မလုပ်ချင်ဘူး လုပ်စရာလည်း မလိုဘူး"

မုချန်းယန်က တိုးတိုးလေးပြောသည်။ 

"ရှစ်ကျီ တကယ်တော့ ငါက ခြေဦးတည့်ရာလျှောက်သွားနေတဲ့ ကျန်းဟူကဧည့်သည်တစ်ယောက်ထက် မပိုပါဘူး...ငါက သမားတော်ဆိုတဲ့စကားလုံးရဲ့ အဓိပ္ပါယ်နဲ့ ကိုက်ညီတဲ့ သမားတော်တစ်ယောက် လုံးဝမဟုတ်ဘူး... ဒါ့ထက် ဒီလိုလုပ်တာ ငါ့အတွက်လည်းမ

တန်ဖိုးမရှိဘူး"

"ခင်ဗျား... "

တာ့ယု မျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။

 "ခင်ဗျား ကျွန်တော့်အဖေကို ကုသဖို့ အစီအစဉ်မရှိဘူးလို့တော့ မပြောနဲ့နော်"

"ရှစ်ကျီ မင်း အထင်လွဲနေပြီ"

မုချန်းယီက ခေါင်းကို အကူအညီမဲ့စွာ ခါလိုက်သည်။

"နယ်စားမင်းရဲ့ ရောဂါအတွက် ဆေးစာပေးထားတာ ကြာပါပြီ... သူ့ဆေးကို အချိန်မှန်မှန်သောက်နေသရွေ့တော့ ရောဂါက ပိုဆိုးလာမှာ မဟုတ်ဘူး"

"မဆိုးလာဘူးလို့ ပြောပေမဲ့ များများစားစားလည်း တိုးတက်မှုမရှိဘူးလေ... ခင်ဗျားက ရောဂါလက္ခဏာတွေကို ကုသနေတာ ရောဂါအရင်းအ​မြစ်ကို မဟုတ်ဘူး"

"အခုချိန်မှာ နယ်စားမင်းက အသက်ကြီးနေပြီ သူ့နှလုံးရောဂါကလည်း ရင့်နေပြီ...သူ့ကျန်းမာရေးက အဲဒီဒဏ်ကို မခံနိုင်ဘူး...အဲဒီ နန်းတွင်းသမားတော်တွေ အကုန်လုံး လက်မြှောက်ထားရတာ... အခု ငါတတ်နိုင်တာက ရောဂါကို နှောင့်နှေးအောင်လုပ်ပေးတာပဲရှိတယ်"

မုချန်းယီက ပခုံးတွန့်ပြီး ခါးသက်သက်ရယ်မောလိုက်မိ၏။

"ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့မှာ သေသူတွေကို အသက်ပြန်ရှင်​အောင်လုပ်နိုင်တဲ့ အရည်အချင်း မရှိဘူး...နယ်စားကတော်နဲ့ ငါ့မှာလည်း သဘောတူညီချက်ရှိတယ်... တစ်နှစ်ပြည့်ရင် ငါ ထွက်သွားမယ်"

ဤစကားကိုကြားသောအခါ တာ့ယုက ခဏတန့်သွားသည်။သူ မုချန်းယီကို ထပ်မံသွားမနှောက်ယှက်တော့ပေ။မည်သို့ပင်ဆိုစေ၊မုချန်းယီက ဖြတ်သွားသောဧည့်သည်သာဖြစ်သည်။

တာ့ယု ထွက်သွားပြီးနောက် မုချန်းယီ၏ ပြုံးနေသော မျက်လုံးများသည် ချက်ချင်း အေးစက်သွားသည်။ သူက လက်​ချောင်းနှင့် ရေတွက်ပြီး တိတ်တိတ်လေး ပြောလိုက်သည်။

"ထွက်လာခဲ့"

၎င်းကိုကြားသောအခါ မူလအမှောင်ထဲမှာ ပုန်းနေသော အနက်​ရောင်မျက်နှာဖုံးစွပ် အရိပ်သက်​တော်စောင့်နှစ်ယောက်က မုချန်းယီရှေ့မှာ ဒူးထောက်လိုက်ကြသည်။

"သခင်လေး အမိန့်​ပေးစရာရှိလို့လား" ဘယ်ဘက်ခြမ်းက အရိပ်သက်တော်စောင့်က စကားပြောသည်။

"ယွင်ယဲ့ အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ"

"အခုထိတော့ လှုပ်ရှားမှု မရှိသေးပါဘူး... ဆက်ပြီး စောင့်ကြည့်နေပါတယ်"

မုချန်းယီက စဉ်းစားပြီး ခေါင်းညိတ်ကာ သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။ 

"အင်း"

ထိုအချိန်တွင်၊မုချန်းယီ စားပွဲကို မှီ၍ မျက်လုံးများကိုမှိတ်ထားကာ အနားယူနေချိန်တွင် ရုတ်တရက် အဝါရောင် ဝါးဘောလုံးကြီးက အနီးနားရှိ ခြံဝင်းထဲမှ ပျံတက်လာသည်။ယင်းက မုချန်းယီ၏မျက်နှာကို ထိမှန်တော့မည်ပုံရှိသည်။

သို့သော် မုချန်ယီ၏အမူအရာက ပြောင်းလဲခြင်းမရှိဘဲ  သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အနည်းငယ်စောင်းကာ လက်ကိုမြှောက်၍ ထိုဝါးဘောလုံးကို အလွယ်တကူ ဖမ်းလိုက်သည်။

"တောင်း... တောင်းပန်ပါတယ်"

အစေခံတစ်ဦးကပြေးလာပြီး တုန်​နေသောအသံဖြင့်ပြောလေ၏။

"သမားတော်မုကို အနှောက်အယှက်ပေးမိပါတယ်"

"ရပါတယ်"

မုချန်းယီ၏ အသံမှာ ပျင်းတွဲ့​နေပြီး သူ့အကြည့်ကပြောင်းသွားသည်။

"မင်းတို့တွေ ကိုယ့်သခင်ကိုယ် ကောင်းကောင်းမခစားဘဲ ဆုကျွီကစားနေတယ်ပေါ့"

(T/N–တရုတ်ရှေးခေတ်ဘောလုံးပွဲ)

"မဟုတ်မမှန်... မဟုတ်မမှန်စွပ်စွဲခံရတာပါ"

အစေခံက ငိုမိတော့သည်။

"ကျွန်​​တော်​တို့က သခင်​​​​လေးကို ခစားနေကြတာပါ"

"တောင်းပန်ပါတယ်... တုံးလွန်းတဲ့သူ့ကိုပဲ အပြစ်တင်လိုက်ပါ...သမားတော်မု ကျွန်​တော်တို့ဆီ ဘောလုံးပြန်ပေးနိုင်မလား..."

ဆက်တိုက်ဆိုသလို ခြေသံများနှင့်အတူ အိမ်​တော်၏ အ​စေခံယောက်ျားလေး ခြောက်ယောက် ခုနစ်ယောက်ခန့် လျှောက်လာကြသည်။ထိုအထဲမှာ အရပ်ရှည်ရှည် အစေခံတစ်ယောက်က စကားပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။

"ငါကမပေးရင်ရော"

မုချန်းယီက ချက်ချင်းပင် ဆိုးရွားသော ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ပြုံးလိုက်သည်။

"သမားတော်မုက ဘောလုံးကို ကိုင်ထားပြီး လွှတ်မ​ပေးဘူးဆို​တော့ ကျွန်တော်တို့ထဲဝင်ပါဖို့ စိတ်ဝင်စားလား"

နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် ဦးဆောင်သူ တာ့ယုပေါ်လာသည်။ သူက မေးကိုချီထား၏။

တစ်နေကုန် စာလေ့လာပြီး သိုင်းကျင့်နေခဲ့ရသည်။တာ့ယုက အမြဲ အ​ဆော့မက်သူဖြစ်သည်။ယခုသူက ဘက်စကတ်ဘောကစား၍မရတော့ဘူးဆိုလျှင်ပင် ဘောလုံးကန်၍ရသည်။

မုချန်းယီက မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။ 

"ကောင်းပြီ...အန်းရှစ်ကျီက ကစားချင်နေမှတော့ ဒီလူက အဆုံးထိ အဖော်ပြုပေးရမှာပေါ့"

တာ့ယု: "အိုး..."

ဒီလူရဲ့ ပျင်းရိတဲ့ဗီဇအရ ငြင်းရမှာ မဟုတ်လား...သူဘာလို့ ဇာတ်ညွှန်းအတိုင်းမသွားတာလဲ...

ထို့ကြောင့် အိမ်တော်၏ ကျယ်ဝန်းပြီး လွတ်နေသော ဝင်းထဲတွင် တာ့ယုနှင့် မူချန်းယီတို့သည် အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့စီကို ဦးဆောင်ကာ ဆုကျွီပြိုင်ပွဲကို စတင်ခဲ့သည်။

"မြန်မြန် မြန်မြန်... ငါ့ကိုပေး"

"သူ့ကို သွားတား"

"ကန်ပါဟ"

ဆူညံသံလှိုင်းလုံးများ ထွက်ပေါ်လာပြီးနောက် ဝါးဘောလုံးလေသည် လေထဲတွင် လူးလာခေါက်ပြန် ဟိုဘက်ရောက်လိုက်သည်ဘက်ရောက်လိုက်ဖြစ်နေလေသည်။ နှစ်ဖက်စလုံးက ဘက်ညီနေပုံရသည်။ နေမင်းကြီးက အနောက်ဘက်သို့ တရွေ့ရွေ့ ရွေ့လျားနေပြီး ကောင်းကင်ကို နှင်းဆီရောင် ဖြည့်သွင်းလိုက်ချိန်မှာ ပွဲက သရေဖြင့် ပြီးဆုံးသွားခဲ့သည်။

"ဟေး မုချန်းယီ ခင်ဗျားက နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းဖုံကွယ်ထားတာပဲ...ခင်ဗျားက သိုင်းလောကမှာ ဆရာတစ်ဆူတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်"

တာ့ယု သူ့ခေါင်းကိုအလုပ်ပေးလိုက်သည်။ယခုနကပြိုင်ပွဲတွင် ဝါးဘောလုံးကို ပြန်ရသည့်အခါတိုင်း မုချန်းယီ၏ တုံ့ပြန်မှုက အလွန်လျင်မြန်သည်။ နည်းနည်းလေးမှ တန့်မ​နေဘဲ မိုးပေါ်ထိရောက်အောင် မြှောက်ကန်လိုက်ပြီး သူ့လှုပ်ရှားမှုက အ​တော်​လေး ​မြန်ပုံပေါ်လေသည်။

အဆုံးတွင် သူတို့ သရေကျအောင် ကစားခဲ့ကြသည်။တာ့ယု​ မုချန်းယီက သူ၏ဂုဏ်သတင်းကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားပြီး ပွဲကိုတမင်တကာအလျော့ပေးနေခြင်းမှန်း မြင်နိုင်လေသည်။

မုချန်းယီက ခပ်ဟဟရယ်မောလိုက်ပြီး သူ့လေသံက ပျင်းတွဲ့လာပြန်သည်။

"ရှစ်ကျီ ငါက လူတစ်ယောက်အနေ​နဲ့ အရမ်း ပျင်းတဲ့သူ...နေ့တိုင်း စားလိုက်အိပ်လိုက်ပဲ နေချင်တယ် ပြီးတော့ တရေးတမောကောင်းကောင်းလေး အိပ်ချင်တယ်... ငါ့လို ပျင်းတဲ့ ကျွမ်းကျင်သူတစ်ယောက်ကို တွေ့ဖူးလား"

"အာ ဒါက ဝက်တစ်​ကောင်ရဲ့ဘဝပဲ မဟုတ်လား"

တာ့ယု၏ နှုတ်ခမ်းများ လှုပ်ယမ်းသွားသည်။

"မုချန်းယီ ခင်ဗျားက တကယ့်ကို ထူးဆန်းတဲ့လူပဲ"

"သူမသာကိုယ်မသာပါပဲ...မင်းလည်း ဒီကမ္ဘာကလူဟုတ်ပုံမရဘူးလေ"

တာ့ယု: "..."

👥️