Chapter 98 Extra

👥️Chapter 98

တာ့ယု

ဤလူ၏မျက်လုံးများက အမြင်စူးရှလွန်းပြီး နားမလည်နိုင်လောက်အောင် အန္တရာယ်အငွေ့အသက်အနည်းငယ် ရနေသည်။

တကယ်တမ်းတွင် တာ့ယု၏ ကြိုသိ​နေမှုကလည်း တိကျ​ပေသည်။မုချန်းယီ၏အ​ထောက်အထားက အမှန်တကယ်ပင် ထိုမျှမရိုးရှင်းပေ။

ယနေ့တွင်၊ တာ့ယုနှင့် မုချန်းယီတို့ ကျေးလက်တောရွာဘက် မြင်းစီးသွားသောအခါ သူ အဆိပ်မြှားဖြင့်အပစ်ခဲ့ရလေသည်။

သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိ အပူအပင်ကင်းပြီး ပျင်းရိလေးတွဲ့ဟန်အမူအရာက လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားကာ မုချန်းယီ၏မျက်လုံးများက အေးစက်မှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။

"ယွင်ယဲ့ မင်းက တကယ်ကိုပြဿနာရှာနေတာပဲ... သူ ဘယ်သူလဲ သိလား"

"အတိအကျဆိုရရင် သူလိုအထောက်အထားနဲ့ လူတစ်ယောက်ကမှ မင်းရဲ့တန်ဖိုးထားမှု​ကို နှိုးဆွပေးနိုင်မှာလေ" 

ယွင်ယဲ့က အနည်းငယ်မျှပင် ဂရုမစိုက်စေ။

"ခုနစ်ရက်ကြာရင် အဆိပ်​ကြွလာလိမ့်မယ်... မင်းရဲ့အချိန်တွေကို အကောင်းဆုံး အသုံးချသင့်တယ် စီနီယာချန်းယီ"

ထို့နောက် ယွင်ယဲ့၏ပုံရိပ်က လှစ်ခနဲပျောက်သွားပြီး သူထွက်သွား​လေသည်။

မုချန်းယီက အဆိပ်​တောင်​ကြားဂိုဏ်းမှ ဖြစ်သည်။ ရှေးခေတ်က အဆိပ်နှင့် ဆေးဝါးက ပိုင်ခြားထားခြင်းမရှိပေ။မုချန်းယီ အဆိပ်ဖြင့် အန္တရာယ်ပြုရာတွင် ကျွမ်းကျင်သဖြင့် လူနာများကို ထူးခြားသော နည်းလမ်းဖြင့် ကုသနိုင်သည်မှာ သဘာဝဖြစ်၏။

မျိုးဆက်တူ အဆိပ်ပညာရှိ၏ တပည့်တစ်ဦးလည်းဖြစ်၊ သူ၏ ဂျူနီယာလည်းဖြစ်သော ယွင်ယဲ့က မုချန်းယီနှင့် ယှဉ်ပြိုင်ရခြင်းကို အမြဲတမ်း နှစ်သက်ပြီး သူ မုချန်းယီကို အနိုင်ယူနိုင်သရွေ့ အဆိပ်ပညာရှိ၏ ဆက်ခံသူ ဖြစ်လာနိုင်သည်ဟု ထင်ပြီး အမြဲတမ်း သူ့ကိုဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။

ကံမကောင်းစွာပဲ၊မုချန်းယီက ဤရာထူးအားလုံးကို စိတ်ပါဝင်စားခြင်းမရှိသလို အဆိပ်တောင်ကြားဂိုဏ်းကို အမွေဆက်ခံလိုခြင်းမရှိကြောင်း ယွင်ယဲ့ မသိခဲ့ပေ။

သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ရှိ အဆိပ်မြှားကို စကြည့်ရင်း တာ့ယုက ဆွံ့အစွာပြောလိုက်၏။

"သေစမ်း... ခင်​ဗျား​တို့တပည့်တွေကြားကကိစ္စက ကျွန်​တော်နဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ...တကယ့်ကို ကိုယ့်ဘာသာ အိပ်နေရင်း သေနတ်မှန်ရတယ်လို့"

မုချန်းယီ: "..."

သူတို့၏အပြန်အလှန်ပြောဆိုမှုများအတွင်း ရံဖန်ရံခါ တာ့ယုပြောသည့်စကားများကို နားမလည်နိုင်သော်လည်း ယေဘုယျစိတ်ကူးကို အကြမ်းဖျင်း ခန့်မှန်းနိုင်သေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဤတစ်ကြိမ်တွင် မုချန်းယီ တာ့ယု၏ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်မှုကို အပြည့်အဝ ရိပ်မိနိုင်ခဲ့သည်။

ကြာကြာဆက်နေ၍မရတော့ဘဲ တာယု၏ဒဏ်ရာကို ကုသရန်နေရာတစ်ခုကို အမြန်ရှာဖွေရမှာဖြစ်သည့်အတွက် မုချန်းယီ သူ၏ခြေထောက်ကို ညင်သာစွာပုတ်လိုက်ပြီးနောက်  လေထဲသို့ခုန်တက်သွားပြီး သစ်တောကိုဖြတ်၍ တာ့ယုကိုသယ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။

"ဝိုး အရမ်းမိုက်တာပဲ"

တာ့ယုက ရုတ်တရက် စိတ်လှုပ်ရှားစွာ အော်လိုက်သည်။ သူက ချင်ကုန်း(ကိုယ်ဖော့ပညာ)လုံးဝ မတတ်ပေ။အလွယ်တကူ ခုန်ပျံကျော်လွှားနိုင်ပြီး အမြင့်ကနေအဝေးကရှုခင်းများကိုကြည့်နိုင်သော ရှေးလူတွေကို အမြဲ မနာလိုဖြစ်ခဲ့သည်။ ဤအခိုက်အတန့်တွင် မုချန်းယီက သူ့ကိုသယ်ပြီး ဟိုဟိုသည်သည် ​ပျံသန်းရန်ခေါ်သွားသဖြင့် သူ​တွေ့ကြုံဖူးသွားသည်။

"ရုတ်တရက်ကြီး အဆိပ်​မိတာ တော်တော်ကောင်းတယ်လို့ ခံစားရတယ်"

မုချန်းယီ: "..."

ကျန်းမာရေးသာမက၊ ဤလူ၏ ဦးနှောက်ကလည်း နေမကောင်းဖြစ်နေလောက်သည်။

"မုချန်းယီ ကျွန်​တော့်​ကိုကု​ပေးပြီးရင်လည်း ထပ်​ပြီး ပျံဖို့ခေါ်သွားဦးနော်"

တာ့ယုက ပြုံးရင်း မျက်တောင်တဖျပ်ဖျပ်ခတ်လိုက်သည်။

"တကယ်၍ ငါမင်းကိုမကုနိုင်​ရင်​ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

"ကျွန်​တော် ခင်ဗျားကိုယုံတယ်...ကျွန်တော့် ရဲ့အထောက်အထားက အရမ်းမြင့်လို့ မကုနိုင်ရင် ခင်ဗျားသေမှာသေချာတယ်လေ"

မုချန်းယီ: "..."

တာ့ယုက အဆိပ်မိနေသဖြင့် သူ့အမေကို စိတ်မပူ​စေချင်တော့သည့်အတွက် အိမ်သို့ မပြန်ခဲ့ပေ။ သူက ရက်အနည်းငယ်ကြာ မြို့စွန်မှာကစားဦးမည်ဟု ​နယ်စားအန်းထံသို့ စာတစ်စောင်ပေးပို့ခဲ့သည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ သမားတော်မုက သူနှင့်တချိန်လုံးရှိနေသဖြင့် ပြဿနာ ကြီးကြီးမားမား ရှိမည်မဟုတ်ပေ။

​မြို့စွန်ရှိ သစ်သားအိမ်ငယ်လေးတွင် အိပ်ယာပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသော တာ့ယုတစ်ယောက် ပါးပြင်များ နီမြန်းကာ ချွေးများ တဖွဲဖွဲ စီးကျနေသည်။  သူ ပူလောင်လွန်း၍ ရူးတော့မလိုဖြစ်နေပြီး အရည်ပျော်တော့မလို ခံစား​​နေရသည်။

"ဟေး ဒါက ဘာလက္ခဏာလဲ...မုချန်းယန် မြန်... မြန်မြန် နည်းလမ်း...ရှာပါ အား"

မုချန်းယီက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။၎င်းနောက် သူက တာ့ယွီ၏အ၀တ်အစားများကို တစ်လွှာချင်းချွတ်လိုက်ပြီး သူ့လက်ကြီးတွေက သူ့ဘောင်းဘီဆီကိုပင် လှမ်းလာသည်။

"ရပ်ရပ်" 

တာ့ယုက ကြိုက်လိုက်သည်နှင့် တစ်စုံတစ်ခု မှားယွင်းနေသည်ကို သဘောပေါက်သွားပြီး အော်လိုက်သည်။

"အဝတ်​အစား​တွေ ချွတ်​လိုက်​ရင်​ အသုံးဝင်​မယ်​ထင်​လား... ကိုယ်​လုံးတီး ချွတ်​​နေ​ပေမဲ့ အရမ်းပူ​နေဦးမှာ​သေချာတယ်​ဗျ"

"အင်း တကယ် အသုံးမဝင်ဘူး ဒါပေမဲ့..."

ယခုနက ဒဏ်ရာကို ကိုင်တွယ်ထားမှုကြောင့် တာ့ယု၏အဝတ်အစားများသက ဟင်းလင်းပွင့်နေပြီဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် မုချန်းယီ၏ လက်ချောင်းထိပ်များက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်၌ ပွတ်သပ်ကာ လူးလာခေါက်တုံ့ လျှောက်သွားနေသည်။

"ဒါပေမဲ့ ဒီလူက အန်းရှစ်ကျီရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရှုစားချင်နေတယ်"

"...ဘာ" 

တာ့ယု၏ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားပြီး ဆဲလိုက်သည်။

"နှာပူး"

"စနေတာပါကွာ"

မုချန်းယီက ရယ်မောလိုက်ပြီးနောက် သူ့အမူအရာကပြောင်းလဲသွားပြီး တာ့ယု၏အပ်စိုက်အမှတ်အချို့တွင် အပ်များကို လျင်မြန်စွာစိုက်လိုက်သည်။

"​တောင်းပန်​ပါတယ်​ နည်းနည်း​တော့ သည်းခံပေး"

သို့သော်လည်း တာ့ယု အပူဒဏ်ကို ​ကြံ့​ကြံ့ခံပြီးနောက် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ယားယံလာပြန်သည်။

တာ့ယု တစ်ကိုယ်လုံး ယမ်းခါနေကာ လက်နှစ်ဘက်လုံးကို  ယားယံနေသောနေရာများကို အထိန်းအကွပ်မရှိ ကုတ်နေသည်။ ၎င်းကိုမြင်သောအခါ မုချန်းယီက သူ့အပ်စိုက်မှတ်ကို ပြတ်ပြတ်သားသား ဖိလိုက်​လေသည်။

တာ့ယု မနေနိုင်ဘဲ ကိုယ်ကိုလွန့်လိုက်မိသည်။ယားယံမှုက သူ့ကို စိတ်တိုအောင်လုပ်နေသဖြင့် ဒေါသတကြီးအော်ပစ်လိုက်သည်။

"ဖာ့ခ် ခင်ဗျား...ခင်ဗျား ရက်စက်လိုက်တာ...မုချန်းယီ ကျွန်တော့်ကို အ... အယား​ပျောက်ဆေးပေးလို့မရဘူးလား"

"တောင်းပန်ပါတယ် ဒီလူမှာ လူတစ်ယောက်ကို ဘဝရဲ့ တစ်လက်မအတွင်း ယားယံစေနိုင်တဲ့ ဆေးမှုန့်ပဲရှိတယ်"

တာ့ယု: "..."

ပူပြီး ယားယံပြီးနောက် တာ့ယု သူ၏ ခြေလက်များမှ သူ့ရင်ဘတ်အထိ ပျံ့နှံ့လာသော အအေးဒဏ်ကို ကြိုဆိုလိုက်ရသည်။ သူ့နှလုံးသားပင် ခိုက်ခိုက်တုန်သလိုပင်။တစောင်နှစ်ထပ်သုံးထပ်ဖြင့် ထုပ်ထားသည့် တာ့ယုက အိပ်ယာပေါ်တွင် ကွေးနေသော်လည်း အဆက်မပြတ် တုန်နေဆဲဖြစ်လေသည်။

မုချန်းယီ၏ မျက်လုံးများထဲတွင် မကြည့်ရက်သော အရိပ်အယောင်များဖြတ်ပြေးသွားသည်။ သူ စိတ်ထဲတွင် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ သူ့အဝတ်အစားများကို ချွတ်​ပြီး တာ့ယုကို ဆွဲဖက်လိုက်ရုံတတ်နိုင်တော့သည်။

ချက်ချင်းပင် တာ့ယု ကြောင်အသွားသည်။ မုချန်းယီ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ ထွက်လာသော အနွေးဓာတ်ကို သူ ခံစားလိုက်ရပြီး မုချန်းယီကို အူကြောင်ကြောင်ငေးကြည့်လိုက်မိသည်။

"ဘာဖြစ်နေတာလဲ...မ​ပျော်ပြန်ဘူးလား

...အန်းရှစ်ကျီက တကယ်ကိုခစားရခက်တာပဲ"

တာ့ယုက ချက်ချင်း ငြင်းဆန်လိုက်သည်။

"မ... ပျော်တာမဟုတ်ပါဘူး"

"ဒါဆို ပျော်တာလား"

"ဘယ်​သူ​က သောက်ရမ်း ပူလိုက်အေးလိုက်ဖြစ်​နေချိန်မှာ ​ပျော်နေနိုင်ဦးမှာလဲ..."

မှန်​ပေသည်၊သူက တကယ်ကို ခစားရခက်သည်။မုချန်းယီ သူ့စိတ်ထဲမှာ ကျိန်ဆဲနေပေမဲ့ မကြာခင်မှာပဲ ပြုံးပြီး ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်သည်။တာ့ယုကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖက်ထားရင်း သူ့လက်တွေ တင်းကျပ်လာသည်။

ဤအဆိပ်မိသည့်အဖြစ်အပျက် ပြီးဆုံးသွားပြီးနောက် မကြာခင်မှာပဲ ကျို့ကျန်း ဒေသ၏ နှစ်စဉ် မီးပုံးပွဲတော်ကိုရောက်လာခဲ့သည်။

ဤအချိန်များမှာ ညဘက်ဆိုလျှင် ခါတိုင်းထက် ပိုအသက်ဝင်လေသည်။

ရောင်စုံမီးပုံးများကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ထွန်းညှိထားသည်။ ငါးနှင့် ငှက်ပုံစံများအပြင် ယုန်နှင့် ကျားလေးများကဲ့သို့ တိရစ္ဆာန်ပုံများပါရှိသည်။ သူတို့တစ်ခုစီသည် ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းရှိကာ အသက်ဝင်နေသည့်အတိုင်းဖြစ်လေသည်။လမ်းအနည်းငယ်၏ လမ်းဆုံများတွင် ရောင်စုံရေစီးကြောင်းများစွာက အဖျပ်ဖျပ်လှုပ်ခါနေကြပြီး ကြီးမားသော အနီရောင်မီးပုံးကြီးများ၏ပတ်ပတ်လည်မှာ ကွေ့ပတ်ကာစီးဆင်းနေရကာ မင်္ဂလာရှိ​သောသင်္ကေတများဖြင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။

မီးများလင်းထိန်နေသော လမ်းဘေးနှစ်ဖက်ရှိ ဆိုင်ခန်းများက လူများဖြင့် ပြည့်လျှံနေသည်။ လမ်းမများပေါ်တွင်လည်း စည်ကားသိုက်မြိုက်စွာ ပျော်ပျော်ပါးပါး သွားလာနေကြသော ပြည်သူများနှင့် ပြည့်နေသည်။ တစ်ချို့က တလက်လက်တောက်ပနေသောစကားလုံးပဟေဠိမီးပုံးများကို ဖြေရှင်းနေကြပြီး တချို့က ပုလင်းသေးသေးလေးများနှင့် ပန်းအိုးအသေးစားလေးများကဲ့သို့သော အသေးစားကိရိယားများ လုပ်​နေကြသည်...

အတိုချုပ်ပြောရလျှင် လမ်းမပေါ်မှာ ဂိမ်းများအများကြီးရှိ​လေသည်။ ကဗျာစပ်​​ခြင်းအပြင် လက်မောင်းအားပြိုင်ခြင်း၊ အလေးမခြင်းစသည်ဖြင့်ရှိလေသည်။သေချာသည်ပင်၊ ပိုအရသာရှိ​သော လမ်းဘေးအစားအစာများလည်း ရှိပေသည်။

တာ့ယု နှင့် မုချန်းယီတို့သည် လျှောက်ပတ်ဆော့နေကြရင်း အဆာပြေမုန့်များလည်း ဝယ်​ကြသည်။

"ကောင်းလား"

မုချန်းယီက မေးသည်။ သူက တာ့ယုကို မုန့်ဆိုင်တစ်ဆိုင်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးပြီး နှစ်ယောက်သား သွားဝယ်ကြသည်။

တာ့ယုက ပါးစုံများဖောင်းနေပြီး စကားမပြောဘဲ လက်ကိုပဲဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။

"ဒါက ငါ ကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတဲ့ အရသာမှုန့်... ဖြူးလိုက်တာနဲ့ ပို​တောင်အရသာရှိသွားမှာ... ​မြည်းကြည့်ပါလား"

မုချန်းယီက ပြောသည်၊ ထို့နောက် တာ့ယုကို ကြွပ်ကြွပ်ရွရွ ဘီစကွတ်ကြော်​တစ်ပိုင်းကို ကမ်းပေးလာသည်။

တာ့ယု လက်ခံလိုက်ပြီး တစ်ကိုက် ကိုက်လိုက်၏။ဝိုး...မူရင်းက မွှေးပြီး ကြွပ်ကြွပ်လေးနဲ့ အရမ်းအရသာရှိပေမဲ့ အခုဟာက စားရတာ အရမ်းအရသာရှိလွန်းလို့ မျက်ရည်တောင်ဝဲမိတယ်...

သို့သော် မုချန်းယီအကြောင်း ချီးမွမ်းစကား မပြောလိုသောကြောင့် တည်ငြိမ်မှုကို ထိန်းသိမ်းရန် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားခဲ့သည်။

"အဆင်​​ပြေ​နေ​သေးတယ်​...မဆိုးဘူး"

"ဟုတ်လား"

မုချန်းယီ၏ အကြည့်များ ပြောင်းသွားသည်။

"ဒါဆို ငါပဲ အကုန်စားလိုက်တော့မယ်"

"ဟေး ဟေး လူဖြစ်ပြီး အဲလောက်မကပ်စေးမနဲနဲ့လေ"

တာ့ယုက စိုးရိမ်သွားပြီး မုန့်ကို လုယူသွားကာ မုချန်းယီကို စိုက်ကြည့်နေသည်။

မုချန်းယီက စကားမဆိုဘဲ မျက်ခုံးပင့်ရုံသာပြုလေ၏။

ရောင်စုံမီးပုံးများ၏ နောက်ခံမြင်ကွင်းကို ဆန့်ကျင်လျက်၊တာ့ယု မုချန်းယီ၏ မျက်ခုံးများအောက်က နက်နဲသော မျက်လုံးများ၊ ဖြောင့်စင်းသော နှာတံနှင့် အနည်းငယ်ကော့တက်နေသော နှုတ်ခမ်းများက အလွန်လက်ရာမြောက်သလို ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။ ခါတိုင်းထက် အများကြီး ပိုချောမောပြီး သူ ကြည့်ရင်းနှင့် ခဏလောက် ငေးကြောင်နေမိသည်။

ထို့နောက် သူတို့ ချောင်းငယ်ကဲ့သို့ ချောင်းကို ဖြတ်၍ တာ့ယုနှင့် မုချန်းယီတို့ တံတားတစ်ခု၏အဆုံးသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့ကြသည်။

ထိုအချိန်တွင် ဒူးထောက်နေသော လူအများအပြားက ၎င်းတို့၏ ဆုတောင်းစာ လိပ်ကာ ကြာမီးပုံးများပေါ်တွင် တင်ပြီး ရေကန်ထဲမှာ ညင်သာစွာ​မျှောကြလေသည်။

ရေကန်အတွင်းရှိ ရောင်စုံမီးပုံးများက မျဥ်းတစ်ကြောင်းကဲ့သို့ တန်း၍သွားပြီး သူတို့မျက်စိရှေ့တွင် အရာအားလုံးသည် ကြာပန်းအစစ်များ ပွင့်နေသကဲ့သို့ တလက်လက်တောက်ပနေ​ကြသည်။ ကြာမီးပုံးများသည် လူအများ၏ဆု​တောင်းများကို ဖြည့်ဆည်းပေးပြီး အဝေးသို့ ဖြည်းညှင်းစွာ မျောလွင့်သွား​ကြ​လေသည်...

တာ့ယုက ရောင်စုံမီးပုံးကို ​​မျှောလိုက်ပြီးနောက် သူ့အမူအရာ အနည်းငယ် ပြောင်းလဲသွားသည်။

"မုချန်းယီ ခင်ဗျားထွက်သွားမှာလား"

"အင်း ဒီညပြီးရင် အချိန်တစ်နှစ်က ပြည့်သွားပြီ... ငါ ထွက်သွားသင့်တယ်"

"ဆက်နေ​ပေးလို့ရမလား"

လက်နှစ်ဖက်လုံးမှာ လက်သီးများကို တင်းတင်းဆုပ်ထားရင်း နှလုံးသားထဲတွင် အချိန်အကြာကြီး တုံ့ဆိုင်းနေပြီးနောက် နောက်ဆုံးတွင် တာ့ယု အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

"ခဏလောက်နေပြီးမှ သွားပါ ဟုတ်ပြီလား"

မုချန်းယီက အံ့အားသင့်သွားပြီး အကြောင်းမပြန်လာပေ။

တာ့ယုက မျက်လွှာချကာ ခါးသက်သက် ရယ်လိုက်သည်။

"ခုနက စာရွက်ပေါ်မှာ ဘာရေးထားလဲ သိလား"

မုချန်းယီက ပခုံးတွန့်လိုက်သည်။

"မခန့်မှန်းတတ်ဘူး"

"တကယ်မခန့်မှန်းနိုင်ဘူးလား" 

တာ့ယု စိတ်ပူလာပြီး မုချန်းယီ၏မျက်လုံးများထဲသို့ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

"ကျွန်တော် ဆုတောင်းတယ် ..."

"နောက်နှစ် ဒီအချိန်မှာ ရောင်စုံမီးပုံးတွေကို ခင်ဗျားနဲ့အတူတူ ကြည့်ပါရစေဆိုပြီး"

မုချန်းယီ ထိတ်လန့်သွားခဲ့ပြီး ၎င်းနောက် သူ့​နှာဖျားကို တို့လိုက်သည်။

"ငတုံး...ဆုတောင်းကို ထုတ်ပြောရင် အလုပ်မဖြစ်ဘူးဆိုတာ မင်းမသိဘူးလား"

"ဂရုမစိုက်ဘူး"

တာ့ယုက ခေါင်းယမ်းကာ ကျယ်လောင်စွာပြောသည်။

"ကိုယ်ဖြစ်ချင်တာနဲ့ ကိုယ်ပြောချင်တာကို အဲဒီလူရဲ့ရှေ့မှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောရမယ်ဆိုတာကိုပဲ ကျွန်​တော်သိတယ်... အနာဂတ်မှာနောင်တမရအောင်လို့"

"မုချန်းယီ ကျွန်​တော် ခင်ဗျားကို ဆက်နေစေချင်တယ်"

"..."

မုချန်းယီ၏အကြည့်များ မတည်မငြိမ်ဖြစ်လာဟန်ရှိပြီး သူ့အတွေးများလည်း ပြောင်းသွားသည်။နောက်ဆုံးမှာ သူကသက်ပြင်းချလိုက်သည်။

"အိုင်း တစ်ခါတလေ ငါမင်းနဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး... မင်းငါ့ကို ဒီလောက်ထိ ရိုးရိုးသားသား​တောင်းဆိုနေပြီဆိုမှတော့ ငါ သဘောတူလိုက်မယ်"

"ခင်ဗျား... ခင်ဗျားအရမ်းဝန်လေးနေတာလား" 

တာ့ယုက အနည်းငယ် မကျေမနပ်ဖြစ်ကာ မျက်နှာကို ဘေးသို့ လှည့်လိုက်သည်။

"ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် ခင်ဗျားသဘောမတူရင်တောင် ရပါတယ်...ကျွန်တော်က ရှစ်ကျီတစ်ယောက် ခင်ဗျားလို ပျင်းရိတဲ့ သမားတော် ချို့တဲ့မနေဘူး... ခင်ဗျားလုပ်နိုင်——"

တာ့ယု စကားမဆုံးခင်မှာပဲ ရုတ်တရက် မုချန်းယီက သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

"ငါကအရမ်းပျင်းတာမှန်တယ်...ဒါပေမဲ့ ငါပြောခဲ့တဲ့စကားတွေနဲ့ ငါ့​ပေးခဲ့တဲ့ကတိတွေကို ဘယ်တော့မှ နောင်တမရခဲ့ဘူး"

တာ့ယုက တခဏလောက် ကြောင်အမ်းသွားပြီး သူ့အကြည့်များက သွယ်ယှက်ထားသောလက်များပေါ်မှာ စွဲမြဲနေခဲ့သည်။ထို့နောက်မှာတော့ သူ တောက်ပစွာပြုံးလိုက်မိတော့သည်။

👥️

စာရေးသူမှာ ပြောစရာရှိပါတယ်...

ဇာတ်လမ်းပြီးတဲ့နောက်ကို ကိစ္စတွေအများကြီး ဆက်ပြီးဖြစ်ပျက်ချင်​ဖြစ်ပျက်နေဦးမှာဖြစ်လောက်တယ်.. သူတို့ရဲ့ နှလုံးသားတွေ လှုပ်ရှားသွားပြီဆိုကတည်းက မရေမတွက်နိုင်တဲ့ အနာဂတ်ဖြစ်နိုင်ခြေတွေရှိလာပြီဖြစ်ပါတယ်

အခု ​ရှောင်ထန်းကော်ပဲ ကျန်တော့တယ်

....