အပိုင်း ၂၇
Viewers 23k
Chapters 148

အလုပ်သမားခေါင်းဆောင်က နှစ်သစ်ကူးရက်တောင်မှ အလုပ်ပိတ်မပေးချေ။
ကျန်းဟန်ရှု သူတာဝန်ယူထားသော ပျောက်ဆုံးမှုကို ဖြေရှင်းပြီးလျှင်ပြီးချင်း ဆောက်လုပ်ရေးဆိုက်မှ အလုပ်ထွက်ရန် ကြံရွယ်ထားလိုက်သည်။
အလုပ်သမားခေါင်းမှာလည်း ကျန်းဟန်ရှု၏တည်ရှုမှုမှာ မရိုးရှင်းဟု ခံစားရသည်။
ကျန်းဟန်ရှုသည် စူပါမားကတ်၏ ဈေးဝယ်ကတ်များကို ဘယ်က‌ရလာပြီး အလုပ်သမားများအား ဝေပေးသည်ကို သူမသိချေ။
ကျန်းဟန်ရှုက ဈေးဝယ်ကတ်ကို အိတ်ကပ်ထဲသို့ သာမန်ကာလျှံကာထည့်ကာ အလုပ်သမားခေါင်း အိမ်ပြန်သည်အထိ စောင့်နေသည်။ ထို့နောက် သဲအိတ်ကိုချကာ လုပ်ငန်းခွင်အနောက်ဘက်ရှိ တူးမြောင်းထဲသို့ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။ တူးမြောင်းဝန်းကျင်မှာ မြက်ခြောက်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေသော ကျက်တီးမြေဖြစ်ပြီး မြစ်တစ်ဖက်ကမ်းတွင် ရေညှိတက်နေသော ကျောက်တုန်းများ ရှိနေသည်။
သူ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ သူ့ရှေ့မှ ပေါင်းပင်များကို ဖယ်ရှားရန် လက်ကို ဆန့်လိုက်သည်။ သူ့နောက်ပါးမှ ခြေသံခပ်သွက်သွက် ထွက်ပေါ်လာပြီးနောက် နိမ့်ပြီး အက်ကွဲသော အသံနှင့်လူက မေးလိုက်သည်။
".ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ...."
ကျန်းဟန်ရှု နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်လျှင် သူ၏နောက်တွင် မျှော်လင့်ချက်ကြောင့် တဝင်းဝင်းတောက်နေသောမျက်လုံးဖြင့် အထင်အမြင်သေးစွာ ငုံ့ကြည့်နေသော အလုပ်သမားခေါင်းဆောင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
.........
ဖုကျန်း သူ၏မပြီးပြတ်သေးသော ပုံများကိုဆွဲရန် အငှားအိပ်ခန်းထဲတွင်သာ တစ်နေကုန်နေခဲ့သည်။ ညနေခင်းတွင်တော့ ရည်မှန်းချက်၏ သရုပ်ပြ‌ပုံကို အပြီးသတ်အရောင်ခြယ်ပြီးပြီဖြစ်သည်။ စခရင်ပေါ်မှ ရလဒ်ကို ကြည့်ပြီးနောက်တွင်တော့ သူ မပြုံးဘဲမနေနိုင်တော့။
ဇာတ်ကောင်အားလုံးမှာ စိတ်ကူးသပ်သပ်မဟုတ်ဘဲ ပုံနှိုင်းရေးဆွဲထားခြင်းဖြစ်သော်ငြား သူသည် ပီကာဆို၏ စတိုင်ကို အပြည့်အဝ မတုပဘဲ သူ့ကိုယ်ပိုင်ဖန်တီးခြင်းများကို ထည့်သွင်းခဲ့သည်။
ပီကာဆိုသည် Guernica တွင် အနီ၊အနက်နှင့် အဖြူ သုံးရောင်သာ သုံးခဲ့သည်။ ဖုကျန်းက သူ့ ၏ ယေဘုယျစတိုင်ကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားခဲ့ပြီး ညီမျှချက်တစ်ခုကို ရှာတွေ့ခဲ့သည်။ အလယ်တွင် အအေးရောင်အနည်းငယ်ကို ထည့်သွင်းခဲ့ပြီး သွေးနီရောင်မှာ မထင်မှတ်စွာပဲ ဟန်ချက်ညီနေသည်။
စာရေးသူက ဒီစတိုင်ကိုကြိုက်မလားတော့ မပြောတတ်။
သူ အရောင်ခြယ်ပြီးသားပုံကို စာရေးသူသို့ စိတ်ပူပင်စွာဖြင့် ပို့လိုက်သည်။ စာရေးသူသည်လည်း သူ့လိုပဲ သဘောကျဖို့ မျှော်လင့်သည်။ သို့သော်ငြား အကယ်၍ စာရေးသူက ထိုပုံစံကို လက်မခံနိုင်၍ အသစ်ပြန်ဆွဲခိုင်းလျှင်လည်း နောက်ထပ်တစ်ပုံ ထပ်ဆွဲပေးရန်သာရှိသည်။
ပြီးခဲ့သော ပြန်ပေးဆွဲမှုကြောင့် ရက်အနည်းငယ် ကြန့်ကြာသွားသည့်အတွက် စာရေးသူ၏ အချိန်ကို ဖြုန်းမိသလိုဖြစ်သွားသည်ကိုပဲ အားနာမိသည်။
ဖုကျန်း တိတ်တိတ်လေး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
"...ထားလိုက်တော့ ဒီအကြောင်းတွေးမနေ‌တော့ဘူး စာရေးသူဘက်က အကြောင်းပြန်လာမှာကိုပဲ စောင့်တော့မယ်..."
သူ ကုတင်ဘေးက ခေါင်းအုံးပေါ်မှီကာ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ အထပ်မြင့်အဆောက်အဦးများမှာ ရှည်လျားကာ ဖုန်မှုန့်ထူထပ်ပြီး လိမ္မော်နီရောင်ဆည်းဆာချိန်မှာ ကောင်းကင်တစ်ခွင်ကို ဆီဆေးပန်းချီသဖွယ် အလှဆင်နေသည်။ ဖုကျန်းက သက်ပြင်းထပ်ချလိုက်သည်။ မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်နှင့်ပတ်သက်၍ အနည်းငယ် ယုံမှားသံသယရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ အရာရာတိုင်းမှာ တကယ်ဖြစ်ခဲ့သည်လား အိပ်မက်လား မသဲကွဲ။
ကျန်းဟန်ရှုက တကယ်ပဲ ဒီလိုပြောခဲ့တာလား။ ဖုကျန်းသည် ခေါင်းကိုငုံ့ကာ လက်ကို အကြောင်းမဲ့ လိမ်နေမိသည်။
ကျန်းဟန်ရှုကို မနက်ထဲက မတွေ့ရသေးတာ ဆိုးတာပဲ။
သူ ဒီနေ့မနက် အိပ်ရာထသည်မှာ အနည်းငယ် နောက်ကျ၍ အခန်းထဲက ထွက်လာချိန်တွင် ကျန်းဟန်ရှုက အလုပ်သွားနှင့်ပြီဖြစ်သည်။
ဖုကျန်း၏ဖုန်း မြည်လာပြီး လက်ရေးစာမူ၏ စာရေးဆရာက အကြောင်းပြန်ခဲ့သည်။ တစ်ဖက်လူက ဖုကျန်း၏ အရောင်ထည့်သွင်းခြင်းကို အလွန်သဘောကျသည့်အတွက် ဇာတ်ကြောင်းတစ်ခုအတွက် တစ်ပုံနှုန်းဖြင့် နောက်ထပ်သုံးပုံ ထပ်အပ်၍ရမလားဟု မေးခဲ့သည်။
ကျိန်းသေပေါက်ပဲ ဖုကျန်းက မငြင်းဘူးပေါ့။ နောက်ထပ်သုံးပုံဆို ယွမ်နှစ်ထောင်တောင်ရမှာလေ။ ကျန်းဟန်ရှုအတွက် နောက်ထပ်လက်ဆောင် ဝယ်ပေးနိုင်ပြီဟု သူတွေးလိုက်သည်။
...
ကျန်းဟန်ရှုတစ်ယောက် အလုပ်မှပြန်လာပြီးနောက် အခန်းထဲသို့ အဝတ်လဲရန် ဝင်သွားခဲ့သည်။ ထို့နောက် အဖြူရောင်ပလက်စတစ်အိတ်တစ်လုံးကိုယူကာ ထွက်လာပြီး ဖုကျန်းအခန်းရှေ့ရပ်ကာ လက်ကိုမြှောက်၍ တံခါးနှစ်ကြိမ်ခေါက်လိုက်သည်။
ဖုကျန်းက အခန်းထဲတွင် စာရေးသူပို့ပေးခဲ့သည့် အခြားဇာတ်ကြောင်းများအတွက် လျာထားချက်များကို ဖတ်ရှုနေပြီး သူ့လက်ထဲမှ ဖောင်တိန်ဖြင့် တစ်ခုခုကို အဆက်မပြတ် မှတ်သားနေသည်။ တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်သောအခါ လက်ထဲမှ ဘောပင်နှင့် စာရွက်ကိုချ၊ အိပ်ရာပေါ်မှထကာ တံခါးဆီသို့ လမ်းလျှောက်လာပြီး တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
ကျန်းဟန်ရှုကမေးလိုက်သည်။
"...ညစာ စားပြီးပြီလား..."
ဖုကျန်း မျက်တောင်မခတ်ဘဲ ကြည့်နေရင်း တံခါးကို ညာဘက်တံခါးဖြင့်ဖွင့်ကာ ခေါင်းကိုယမ်းရင်း‌ ပြောလိုက်သည်။
"...မပြီးသေးဘူး...."
နောက်ထပ်အရောင်ကို ဘယ်လိုထည့်ရမလဲသာ စဉ်းစားနေခဲ့ပြီး ညစားစားရန်ကိုတော့ လုံးဝမေ့လျော့နေခဲ့သည်။
ကျန်းဟန်ရှု သူ့လက်ထဲမှ ထမင်းဘူးနှစ်ဘူးပါသော ပလက်စတစ်အိတ်ကို မြှောက်ပြကာ ဖုကျန်းကို ပေးလိုက်သည်။
"....မင်းအတွက်...."
ထမင်းဘူးထဲတွင် ဖက်ထုတ်ပြုတ်၊ ဆန်ပြုတ်နှင့် ဆေးဘဲဥတို့ပါဝင်သည်။ ကျန်းဟန်ရှုတစ်ယောက် ဘယ်ကနေများ ဝယ်ခဲ့ပါလိမ့်။
ဖုကျန်း အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ကျေးဇူးပဲဟု ပြောလိုက်သည်။ သူ့နားရွက်များမှာ အနည်းငယ် ပူနေသည်။ ကျန်းဟန်ရှုလက်ထဲမှ အိတ်ကိုယူကာ အခန်းထဲဝင်ရန် ပြန်လှည့်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက်တွင် အခွင့်ကောင်းစောင့်နေသော ကျန်းဟန်ရှုကလည်း အခန်းထဲလိုက်ဝင်လာသည်။ လူနှစ်ယောက်ဝင်လာပြီးနောက် အခန်း လေထုက ပူနွေးခြောက်သွေ့လာသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ ဖုကျန်းသည် မနေ့ကဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်မှာ အိပ်မက်မဟုတ်မှန်း သေချာသိသွားခဲ့ပေပြီ။
မင်းကြိုက်နေတဲ့သူကလည်း မင်းကိုကြိုက်နေတာ ဘယ်လောက်အံဩဖို့ကောင်းလိုက်သလဲ။
အခန်းမီးထွန်းလိုက်သည်နှင့် မှောင်မှိက်မှုများက ချက်ခြင်း ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ဖုကျန်း အိပ်ရာဘေးရှိ စားပွဲပေါ်သို့ ထမင်းဘူးနှင့် တူတစ်စုံသာ တင်လိုက်သည်။ အိပ်ရာအောက်မှ သေတ္တာလေးကို ဟမ်းစတားတစ်ကောင်သဖွယ် ငုံ့ကာထုတ်လိုက်ပြီး သေတ္တာအဖုံးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး အဆင်ပြေသော တူတစ်စုံကို ထုတ်လိုက်သည်။
ကျန်းဟန်ရှုက ကုတင်တစ်ဖက်တွင်ထိုင်ကာ သူ့ကိုကြည့်နေလိုက်သည်။
ရှည်လျားကာ သူ့ခြေထောက်များကို အရှေ့သို့ အနည်းငယ် ဆန့်ထားသည်။ ဖုကျန်းမှာ သူ့ဘေးတွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်နေပြီး သူ့ခေါင်းမှာ ကျန်းဟန်ရှု၏ပေါင်နှင့် ထိလုနီးပါးဖြစ်နေသည်။ ခေါင်းကိုလှည့်လိုက်ချိန်တွင် ဖုကျန်းက အသက်ရှုလိုက်သည်။ အသက်ရှုသံမှာ အဝတ်အစားမှတစ်ဆင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ဖြတ်သန်းသွားသောကြောင့် ကျန်းဟန်ရှုမှာ ကြွက်သားများတောင့်တင်းလာပြီး အာခေါင်ခြောက်သွေ့လာသည်။
အပေါ်ယံတွင် တည်ငြိမ်နေဟန်ရှိသော်ငြား သူ့မျက်ဝန်းများကမူ အပြုံးဖျော့ဖျော့လေးဖြင့် ငြင်သာနူးညံ့နေသည်။
အခန်းထဲမှ လေထုမှာ ပိုပူလာပြီး အဆောက်အဦးထဲမှ မြောက်လေတိုက်မှုကြောင့် ပလက်စတစ်အချင်းချင်း ပွတ်တိုက်သံများပင် ထွက်ပေါ်လာသည်။
ဖုကျန်း သေတ္တာကို ကုတင်အောက်သို့ ပြန်ထည့်လိုက်ကာ ကျန်းဟန်ရှုရှေ့သို့ တူကိုမြှောက်ပြရင်း ပြောလိုက်သည်။
"...အတူတူစားရအောင်..."
"...စားခဲ့ပြီးပြီ..."
ကျန်းဟန်ရှုက ခေါင်းယမ်းကာပြောလိုက်သည်။ မဟုတ်လျှင် သူနှစ်ယောက်စာ ဝယ်ခဲ့မည်ဖြစ်သည်။
ဖုကျန်း အခုလေးတင်ထုတ်လာသောတူကို စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။ သူ့တွင် ချစ်ရေးချစ်ရာ အတွေ့အကြုံမရှိသည့်အတွက် ကျန်းဟန်ရှုအား သူ့ကိုယ်ပိုင်နည်းလမ်းဖြင့်သာ ကမောက်ကမ ဖြစ်စွာ စိတ်ကျေနပ်စေခဲ့သည်။
စုံတွဲများအကြား ကျေးဇူးပြုပြီးဟူသော စကားလုံးကို မသုံးသင့်ပေ။ သူသည် ကျန်းဟန်ရှုအား သူနှင့်အတူနေစဉ်တွင် တစ်ယောက်တည်းနေချိန်ထက် ပိုမိုပျော်ရွှင်စေလိုသည်။
သူ ဖက်ထုပ်ပေါင်းသေးသေးလေးတစ်လုပ်ကို ကျန်းဟန်ရှုအား ‌ခွံ့ကျွေးလိုက်သည်။
ကျန်းဟန်ရှုအနေဖြင့် ဖုကျန်းဒီလိုလုပ်လိမ့်မည်ဟု သူမျှော်လင့်မထား။ ဖုကျန်း၏ မျက်ဝန်းနက်များမှာ အလင်းရောက်အောက်တွင် မီးတောင်ကျောက်ကဲ့သို့ တလက်လက်တောက်ပနေသည်။ ထိုပုံရိပ်ကြောင့် ကျန်းဟန်ရှုသည် ပါးစပ်ကိုဟကာ တစ်လုပ်ထဲ မျိုချလိုက်သည်။
ဖုကျန်း မျက်ဝန်းလေးများ ကွေးညွတ်အောင်ပင်ပြုံးလိုက်မိသည်။
သူက ကျန်းဟန်ရှုဘေးတွင် ထိုင်နေပြီး အစောလေးကမှ သူ့ကိုဖက်ထုပ်ပြုတ်ကျွေးထားသော တူဖြင့်ပင် ဆေးဘဲဥဆန်ပြုတ်ကို ကိုင်ထားသည်။
ကျန်းဟန်ရှု သူ့ဆွယ်တာအင်္ကျီမှ ကော်လာကိုဆွဲကာ ခြေထောက်ကို ထပ်ထိုင်လိုက်သည်။ အခန်းထဲမှ လေမှာ ပိုပူလာသယောင်။
ဖုကျန်းပုံစံအရ သူ့ကိုထပ်ခွံကျွေးရန် အကြံရှိနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဦးစွာ ပြောလိုက်သည်။
"....ဆက်စားလိုက်တော့ ကိုယ် ထပ်မစားတော့ဘူး.."
ထို့နောက် ဖုကျန်း၏ အစာဝါးစားနေသံသေးသေးလေးမှလွဲ၍ တစ်ခန်းလုံးတိတ်ဆိတ်နေလေသည်။
ကျန်းဟန်ရှု ဖုကျန်းအခန်းကို ဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။
တကယ်တမ်း ကောင်းသည့်အချက်ဟူ၍မရှိ။ ဖုကျန်း၏အခန်းမှာ သေးပြီး နုံချာသည်။ ကုတင်မှလွဲ၍ အခြားပရိဘောဂကြီးကြီးမားမား ထားရန် နေရာလွတ်မရှိ။ နံရံမှာ အဝါရောင် ကုတ်ခြစ်ရာအဟောင်းများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ ကုတင်အစွန်းတွင် ဖုကျန်း၏ ပုံကြမ်းစာအုပ်ရှိနေသည်။ ကျန်းဟန်ရှုက စာမျက်နှာတိုင်းကို လှန်ကြည့်လိုက်သည်။
ဖုကျန်း စားသောက်ပြီးနောက် ပလက်စတစ်ဘူးများကိုသိမ်းကာ မနက်ဖြန် အပြင်ထွက်လျှင် လွှင့်ပစ်ရန် ထားထားသော အမှိုက်အိတ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။
ကျန်းဟန်ရှု သူ့ကို ငေးနေရင်း ပြောလိုက်သည်။
".မနက်ဖြန် ညစာထွက်စားကြရအောင်..."
"... ဟမ်...."
ဖုကျန်းက မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်ဖြစ်သွားသည်။ ကျန်းဟန်ရှုပြောသည်ကို မကြားလိုက်၍ သူ့လက်လှုပ်ရှားနေခြင်းမှာလည်း ရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။
ကျန်းဟန်ရှုက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပဲ ထပ်ဖြည့်ပြောလိုက်သည်။
"...သူငယ်ချင်းတစ်ချို့နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမလို့..."
သူ ချက်ခြင်းပဲ ကျန်းဟန်ရှုဆိုလိုသည်ကို နားလည်သွားသည်။ ယေဘုယျအားဖြင့် ချစ်ကြိုက်သည့်အဆင့်သို့ရောက်လျှင် လူအများစုသည် သူတို့ စင်ဂယ်မဟုတ်တော့မှန်း ကြော်ငြာရန် Weibo သို့မဟုတ် we chat moment တွင် post တင်ကြသည်။ အခု ကျန်းဟန်ရှုမှာလည်း ထိုနည်းတူစွာပင် သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့် မိတ်ဆက်ပေးလိုခြင်းဖြစ်မည်။
ဖုကျန်း အလွန်ပျော်သွားမိသည်။ ထိုသည်မှာ ကျန်းဟန်ရှုက ကောက်ရိုးမီးမဟုတ်သည်ကို ဖော်ပြနေသည်။
သူ့အပြုအမူလေးက ဖုကျန်း၏နှလုံးသားကို တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် သိမ်းပိုက်လိုက်လေသည်။
ဖြစ်နိုင်လျှင် သူလည်း ကျန်းဟန်ရှုကို သူကောင်းကောင်းသိသူများနှင့်‌ မိတ်ဆက်ပေးချင်သော်လည်း သူ့တွင် ပြောစရာလူတစ်ယောက်မှ မရှိပေ
ဟိုကိစ္စဖြစ်ခဲ့တုန်းက သူ့ဆွေမျိုးများနှင့် သူငယ်ချင်းများအားလုံးက ထန်ဝမ်ဝမ်၏ဘက်တွင် ရပ်တည်ကာ သူနှင့်သွေးတစ်ဝက်နှောသော မိန်းကလေးကို ထိုသို့ကောက်ကျစ်သော နည်းလမ်းများ မသုံးသင့်ကြောင်း စွပ်စွဲပြောဆိုခဲ့သည်။
ထိုစဉ်က သူနှင့်ထန်ဝမ်ဝမ်ကြားမှ ဝိရောဓိမှာ ပြင်းပြသော အခြေအနေသို့ ရောက်ရှိနေသည်။ ထန်ဝမ်ဝမ်နှင့် ချွင်ကျောင်းတို့၏ သင်ခန်းစာပေးခြင်းကို ခံရပြီးပြီးချင်း ထန်ဝမ်ဝမ်ကို အလွန်အကျူး အကာအကွယ်ပေးသော ဖုကျန်းချန်နှင့် ဖုထင်းတို့၏ တစ်ဖက်သတ် ပြစ်တင်ပြောဆိုမှုများကို ခံလိုက်ရသည့်အတွက် သူသည် ထန်ဝမ်ဝမ်ကိုညသင်ခန်းစာ ပြန်ပေးချင်ခဲ့သည်။ သင်ခန်းစာသေးသေးလေးသာဖြစ်သော်လည်း သူသည် ကောက်ကျစ်ကာ ထန်ဝမ်ဝမ်ကို မသန်စွမ်းဖြစ်စေချင်သည်ဟူ၍ ဇာတ်ကြောင်းက ပြောင်းသွားသည်။
အဆုံးသတ်မှာတော့ သူကမှ တကယ်မသန်စွမ်းဖြစ်သွားတာပဲ။
ဒါပေမယ့် အခု ဘာလို့ ဒါတွေကို ပြန်အစဖော်ရမှာလဲ စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းအောင်
တစ်ခါတစ်လေတော့ သူတွေးမိတယ် သူက ထန်ဝမ်ဝမ်ကို တကယ်ကို သဘောမကျလို့ ဒါတွေဖြစ်တဲ့အချိန်မှာ လူတိုင်းက သူ့ကိုစွန့်ခွာသွားကြတာလား
အခုတော့ သူ့မှာ ကိုယ်ပိုင်ဘဝရှိသွားပြီ အတိတ်ဆိုး၏ အရိပ်အနည်းငယ်ရှိသေးသော်ငြား တစ်ချိန်ချိန်တွင် မှတ်ဉာဏ်ထဲမှ တစ်ဖြေးဖြေးပျောက်ကွယ်သွားမည်ဖြစ်သည်။ သူအိုမင်းလာချိန်တွင်တော့ သူနှင့်အတူ မြေကြီးထဲတွင် မြှုပ်နှံသွားမည်ဖြစ်သည်။
ကျန်းဟန်ရှု ဖုကျန်း၏ စိတ်အပြောင်းအလဲကို သတိထားမိလိုက်သောကြောင့် စကားမပြောဘဲ သူ့ကို ငြိမ်ငြိမ်လေး ကြည့်နေလိုက်သည်။ ဖုကျန်း တစ်ဖြေးဖြေး စိတ်တည်ငြိမ်လာချိန်ရောက်မှ မေးလိုက်သည်။
"...သွားမလား..."
ဖုကျန်း ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"...သွားမယ်..."
အမှိုက်ကို တံခါးဝတွင်ထားလိုက်ကာ ကျန်းဟန်ရှု၏ရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တွင်ထိုင်နေ‌သောသူကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ဦးကြား ပိုရင်းနှီးလာပြီဖြစ်သော်ငြား အနည်းငယ်တော့ မျက်နှာပူနေသေးသည်။
သူ့ခေါင်းပေါ်ရှိ မီးအိမ်၏ အလင်းရောင်မှာ မထိန်လင်းလှ။ ဖုကျန်း၏အရိပ်က ကျန်းဟန်ရှုပေါ်တွင်ထင်ဟပ်နေသည်။ ကျန်းဟန်ရှုက ခေါင်းကိုမော့လိုက်သောကြောင့် အကြည့်များ ရောယှက်သွားသည်။ ဖုကျန်းမှာ အညှို့ခံလိုက်ရသလိုပင်။
သူတို့နှစ်ဦး ထပ်တူကျရန် နှစ်လှမ်းသာ လိုပေတော့သည်။
ကျန်းဟန်ရှုမှာ ခြေထောက်များအား ကားထားပြီး ဖုကျန်းက သူ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကြားတွင် မတ်တပ်ရပ်နေသည်။
ဖုကျလက်ကိုမြှောက်ကာ ကျန်းဟန်ရှု၏ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်သည်။
ပြီးတော့ရော...
ဖုကျန်းတစ်ယောက် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲမသိတော့ပဲ ကျန်းဟန်ရှု၏ မျက်ဝန်းပြာများကိုသာ ငေး‌ကြည့်နေမိတော့သည်။

Prev Next