Chapter 111

🌍Chapter 111

ပိုင်ရို့ယောင်က လက်ကို လျှပ်တပြက် ဖြတ်တောက်ပစ်လိုက်ပြီး လက်က အဆုံးမဲ့‌သောတွင်းနက်ထဲသို့ ပြုတ်ကျသွားလေသည်။ ဖြစ်စဉ်က အလွန်မြန်ဆန်လွန်းပြီး စက္ကန့်ခြောက်ဆယ်အတွင်း ဖြစ်ပျက်သွားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ဖူ၀မ်ရှန်း တုံ့ပြန်မှုပြုနိုင်သည့်အခါ အမြဲတမ်း ပြုံးနေသည့် ကလေးမျက်နှာနှင့်လူရွယ်သည် အဆုံးမဲ့သော တွင်းနက်ထဲတွင် ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်သည်။ လူရွယ်က ထန်မော့၏လရောင်ပန်းကို လုယူချင်သော်လည်း ထန်မော့၏နှိမ်နင်းခြင်းကို ခံလိုက်ရကြောင်း သူ နားလည်သွားသည်။  သူ ထန်မော့ကို သတိထားကြည့်ကာ စိတ်ထဲတွင် ပေါ်လာသော မေးခွန်းကို မေးလိုက်၏။

“ခင်ဗျားက အနက်ရောင်မျှော်စင် ပထမထပ်က မဟုတ်ဘူးမလား…”

ယခုပင် အနက်ရောင်မျှော်စင်က ပိုင်ရို့ယောင်နှင့်ဖူ၀မ်ရှန်းတို့ အနက်ရောင်မျှော်စင် ပထမထပ်အားရှင်းလင်းပြီးကြောင်း ကြေညာသွားသော်လည်း ထန်မော့နာမည်အား ကြေညာသွားခြင်း မရှိပေ။

ဖူ၀မ်ရှန်းက ထန်မော့၏မစ်ရှင်သည် သူတို့နှင့်ကွဲပြားသည်ဟု ဦးစွာ ထင်ခဲ့သော်ငြားလည်း ထိုလူက ပထမထပ်တွင် မရှိနိုင်ခြေ ပိုများပေသည်။

ထန်မော့ ဖူ၀မ်ရှန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ 

ဤကလေးက မသိလျှင် စိတ်အေးလက်အေးဖြင့် မေးမြန်းနေဟန်ပေါ်သော်လည်း သူ့လက်ကမူအိတ်ကပ်ထဲရှိ တစ်စုံတစ်ရာအား ကိုင်ထားလေသည်။ သူသာ တိုက်ခိုက်လိုက်လျှင် တစ်ဖက်လူကချက်ချင်း ပြန်လည်တိုက်ခိုက်လာမည်ဖြစ်၏။

သို့‌သော်လည်း ဖူ၀မ်ရှန်း မျှော်လင့်ထားသလို ထန်မော့က သူ့ကို တိုက်ခိုက်လာခြင်း မရှိပေ။ ထိုအစား အခြားတစ်ဖက်သို့ သွားကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ လရောင်ပန်းနှစ်ပွင့်ကို ကောက်ယူနေ၏။ ထို့နောက် တစ်ဖက်လူက ရိုးရိုးသားသား ပြောလာလေသည်။

“ဟုတ်တယ်…ငါက အနက်ရောင်မျှော်စင် ဒုတိယထပ်ကပဲ…”

ဖူ၀မ်ရှန်း၏မျက်နှာ‌ပေါ်တွင် အံ့ဩထိတ်လန့်သည့်

အမူအရာပေါ်လာသော်လည်း ယင်းကား တစ်ခဏခန့်သာဖြစ်ပြီး မကြာမီ ပြန်လည်တည်တန့်သွားလေသည်။

အသက်ဆယ်နှစ်၀န်းကျင်သာ ရှိသေးသည့် ကောင်လေးက တည်ငြိမ်ဟန်ဆောင်ကာ ထန်မော့အား မေးလာသည်။

“ဒါဆို ခင်ဗျားမစ်ရှင်က ဘာလဲ…”

ထန်မော့မေးလိုက်သည်။

“မင်း ခန့်မှန်းမိပြီးသားမဟုတ်ဘူးလား…”

“ဟက်…ခင်ဗျားက လရောင်ပန်းကို ဘုရင်မအိပ်ခန်းထဲက ပန်းအိုးထဲထည့်ပြီး ရတနာကော်ရစ်တာကိုပိတ်ရမှာမလား…”

“ဒါဆို မင်းရဲ့အဓိကမစ်ရှင်ကရော…”

ထိုမေးခွန်း ရုတ်တရက် အမေးခံလိုက်ရသည့်အခါ ဖူ၀မ်ရှန်း တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။ 

အခု မစ်ရှင်လည်းပြီးပြီ ..ထန်မော့ကလည်း သူ့ကို သတ်စရာ အကြောင်းမရှိဘူး…

ထိုသို့ ဆင်ခြင်တွေးဆပြီးနောက် သူ့၏အဓိကမစ်ရှင်အား ပြောပြရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။

“သုံးနာရီ အသက်ရှင်နေရမယ်…လမ်းခွဲ ၁၀၀ဖြတ်ရမယ်…”

ယခုပင် အနက်ရောင်မျှော်စင်က ဂိမ်းကို အောင်မြင်စွာ ပြီးစီးခဲ့ကြောင်း ကြေညာခဲ့ပြီး သူတို့ သုံးနာရီကြာခန့် ရှင်သန်နေခဲ့ပြီး လမ်းခွဲ ၁၁၂ခု ရှင်းလင်းခဲ့ကြောင်းလည်း ကြေညာခဲ့၏။

ထန်မော့က ဖူ၀မ်ရှန်းနှင့်ပိုင်ရို့ယောင်၏ မစ်ရှင်အစစ်ကို ခန့်မှန်းမိပြီးသားဖြစ်သော်လည်း ဖူ၀မ်ရှန်း ပြောသည်ကို ကြားသောအခါ ပြုံးလိုက်၏။

“မင်း ငါ့ကို မလိမ်ခဲ့ဘူးပဲ…”

ဖူ၀မ်ရှန်း နားမလည်နိုင်ပေ။

“တာ၀န်ပြီးသွားပြီလေ…ဘာလို့ ခင်ဗျားကို လိမ်ရဦးမှာလဲ…”

ထန်မော့ ပြုံးသာနေပြီး ပြန်‌မပြောပေ။

သူ လွန်ခဲ့သည့်မိနစ်၅၀ခန့်က ထိုအကြောင်းပြောခဲ့သည်ကို ကောင်လေးမသိ‌ပေ။ ‌

(ဒီနေရာကနေစပြီး လွန်ခဲ့တဲ့ မိနစ် ၅၀ မတိုင်ခင်က ဖြစ်ခဲ့တာတွေပါ)

ကောင်လေးက ထန်မော့ကို အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး လက်ထဲမှ လရောင်ပန်းကို တုံ့ဆိုင်းစွာ လှမ်းပေးလိုက်သည်။ 

“ခင်ဗျားတာ၀န်က အနီရောင်နှလုံးသားဘုရင်မအိပ်ခန်းထဲမှာရှိတဲ့ ပန်းအိုးထဲ လရောင်ပန်း သွားထားရမှာမလား…”

လရောင်ပန်းမရှိလျှင် ထန်မော့ မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးတာ၀န်ကို ပြည့်စုံစွာ မကျော်ဖြတ်နိုင်ပေ။ 

ခရီးစဥ်တစ်‌လျှောက် ထန်မော့နှင့်ပိုင်ရို့ယောင်ကို သတိထားနေခဲ့‌သောကောင်လေးက ကျန်ရှိသည့်လရောင်ပန်းကို ထန်မော့အား ပေးလာလေသည်။

ပိုင်ရို့ယောင်သည် လရောင်ပန်းနှစ်ပွင့်(ထန်မော့ထံမှခိုးထားသော တစ်ပွင့်အပါအ၀င်) ဖြင့် မျှော်စင်အား အောင်မြင်စွာ ရှင်းလင်းခဲ့ပြီး ဂိမ်းမှထွက်သွားခဲ့သည်။

ဖူ၀မ်ရှန်းက ထန်မော့တွင် မစ်ရှင်အောင်မြင်ရန် နည်းလမ်းမရှိတော့ကြောင်း ကြားခဲ့သည့်အတွက် သူ့လရောင်ပန်းအား လွှဲပေးခဲ့ပြီး ‌ဆုကို စွန့်လွှတ်ခဲ့သည်။ 

သို့သော်ငြားလည်း ထန်မော့က ကောင်လေး၏ ရက်ရောဟန်ဆောင်နေသောအမူအရာကို ကြည့်ကာ နူးညံ့စွာ ပြုံးလိုက်သည်။

“ငါတို့ မရှုံး‌သေးဘူး…”

'ငါ'မဟုတ်ဘဲ ‘ငါတို့’...

ကောင်လေး အံ့ဩသွားသည်။

“မစ္စတာ ဘရုစ်...ပိုင်ရို့ယောင်က ခင်ဗျားလရောင်ပန်းခိုးပြီး ဂိမ်းထဲက ထွက်သွားပြီလေ…ကျွန်တော့်လရောင်ပန်းက ခိုးရတာလွယ်လို့ ကျွန်တော့ဟာခိုးမယ်ထင်ခဲ့ပေမဲ့ အခု ခင်ဗျားဟာကို ခိုးသွားပြီ…ပန်းအိုးထဲ လရောင်ပန်းထည့်ဖို့ ခင်ဗျားလိုတယ်မလား…”

“သူက အရူးပဲ…”

ထန်မော့ တဲ့တိုးပြောလိုက်ပြီး စိတ်ရှုပ်‌ထွေးနေဆဲဖြစ်သည့် ဖူ၀မ်ရှန်းအား ရှင်းပြလိုက်သည်။ 

“မင်းရဲ့လရောင်ပန်း မခိုးတာက သူ့အတွက် ငါ့ဟာက မင်းဟာထက် ပိုစိတ်၀င်စားစရာကောင်းလို့ပဲ…မင်းရဲ့ဟာ ခိုးသွားလည်း မင်း ဂိမ်းမရှုံးသွားဘူးလေ…ဆုမရရုံပဲရှိမှာ…”

ပိုင်ရို့ယောင်နှင့်ဖူ၀မ်ရှန်း၏မစ်ရှင်သည် မျှော်စင်ပထမထပ်တွင်ရှိသည့်အတွက် လရောင်ပန်းများများရှိလေလေ ဆုရလေလေဖြစ်သည်။

“မင်းရဲ့ပန်း…သူ တမင်ချန်ထားခဲ့တာ ဖြစ်နိုင်တယ်…”

ဖူ၀မ်ရှန်း အံ့ဩသွား၏။

“ဘာလို့လဲ…”

“မင်းရဲ့လရောင်ပန်းက ခိုးဖို့မခက်ပေမဲ့ သူ ငါ့ရဲ့မစ်ရှင်ကို သိနေတဲ့အတွက် ခိုးခဲ့တာ…”

ဤကား ထန်မော့၏ပေါ့ဆမှုကြောင့်ဖြစ်သည်။

သုံးယောက်သား ရတနာကော်ရစ်တာမှ ထွက်လာစဉ် ပိုင်ရို့ယောင်က သူတို့ ပန်းအိုးထဲ လရောင်ပန်းထည့်ရန်လိုသည်ဟုပြောသည့်အခါ သူ မငြင်းခဲ့ပေ။ ထိုစဉ်ကတည်းက ပိုင်ရို့ယောင်သည် ထန်မော့၏ မစ်ရှင်က ရတနာကော်ရစ်တာမှလွတ်မြောက်ရေးမဟုတ်ကြောင်း သိရှိခဲ့ပြီးဖြစ်နိုင်သည်။

“ငါ့ရဲ့အဓိကမစ်ရှင်က ရတနာကော်ရစ်တာမှာ တူတူပုန်းတမ်းပဲ…တူတူပုန်းတမ်းလို့ပဲ ဆိုပါစို့…လူတွေကြားမှာ လူသား‌တွေကို ဖမ်းဖို့ တစ္ဆေတွေ ပုန်းနေတယ်…ရတနာကော်ရစ်တာထဲမှာ တစ္ဆေလို့ခေါ်တဲ့ဖြစ်တည်မှုတစ်ခုရှိတယ်…”

ဖူ၀မ်ရှန်း ချက်ချင်း တုံ့ပြန်လိုက်သည်။

 “အနီရောင်နှလုံးသားဘုရင်မရဲ့အစောင့်တွေ…”

သူတို့သုံးယောက်ကလွဲရင် ကျန်တဲ့လူတွေက အစောင့်တွေပဲ…တစ္ဆေဆိုတာ သူတို့ဖြစ်နိုင်တယ်…

ထန်မော့ ထောက်ခံလိုက်၏။

“ဟုတ်တယ်…အစောင့်တွေက ‌တစ္ဆေတွေပဲ…ဒီတူတူပုန်းတမ်းမစ်ရှင်ကို ရှင်းလင်းရမှာဖြစ်ပေမဲ့ ငါသူတို့ကို မဖမ်းနိုင်ဘူး…သူတို့လက်က လွတ်အောင်ရှောင်ဖို့ နည်းလမ်းတွေ အများကြီးရှိတယ်…ငါ သုံးနာရီ ကြာအောင် ရှောင်နေခဲ့ပေမဲ့ အခုထိ မစ်ရှင်မပြီးသေးဘူး…”

ဖူ၀မ်ရှန်း ပြောလိုက်သည်။

“ရတနာကော်ရစ်တာကထွက်သွားရင်တောင် အစောင့်တွေ ခင်ဗျားကို မဖမ်းဖို့ အာမခံချက်မရှိဘူး…ခင်ဗျား ရတနာကော်ရစ်တာကို ပိတ်လိုက်ရင်တော့ အစောင့်တွေ ခင်ဗျားကို ဘယ်တော့မှာ ဖမ်းမိတော့မှာမဟုတ်ဘူး…ခင်ဗျား မစ်ရှင်ပြီးဖို့အတွက် လရောင်ပန်းလိုတယ်မလား…”

ကောင်လေးက လက်ထဲမှလရောင်ပန်းကို ငုံ့ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။

“ခင်ဗျား ကျွန်တော့်လရောင်ပန်းကို မခိုးခဲ့ဘူး…ကျွန်တော့်ကို လှောင်ရယ်နေကြတဲ့ တခြားလူကြီးတွေနဲ့ယှဉ်ရင် ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်အပေါ် ကောင်းတယ်…ခင်ဗျားကြောင့်သာမဟုတ်ရင် ဟိုအရူးက ကျွန်တော့်ဟာကို ခိုးသွားမှာ…ဟိုအရူး ချန်ထားခဲ့တဲ့ ဒီပန်းက ခင်ဗျားဂိမ်းကို ရှင်းလင်းဖို့ နောက်ဆုံးအခွင့်အရေးပဲ…ပြီးတော့ ခင်ဗျား မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ ကျွန်တော်က မသန်မာဘူးလေ…ခင်ဗျား လုယူသွားရင်တောင် မတားနိုင်ဘူး…ဒါကြောင့် ယူပါ…”

ထိုစကားကို ပြောစဉ်၌ ဖူ၀မ်ရှန်းသည် ထန်မော့၏အစီအစဉ်များကို မသိချေ။ ထို့ကြောင့် ထန်မော့၏ အိတ်ကပ်ထဲမှ အဖြူရောင်ကြက်ဆင်ဥလေး ခပ်ဖျော့ဖျော့တောက်ပလာသည်ကိုလည်း မသိချေ။  ကြက်ဆင်ဥပေါ်တွင် 'S' ပုံစံ တောက်ပနေလေသည်။

ထန်မော့က လရောင်ပန်းကို စေတနာရှိစွာ စွန့်လွှတ်ပေးနေသည့်ကလေးကို ကြည့်ကာ ထပ်မံ ပြောလိုက်သည်။

“ငါတို့ အခုထိ မရှုံးသေးဘူး…”

ဖူ၀မ်ရှန်း ထန်မော့အား ကြောင်အစွာ ကြည့်လိုက်သည်။

“ခင်ဗျား ဘယ်လိုလုပ်…”

ထန်မော့ပြုံးပြလိုက်ပြီး တစ်ချိန်တည်းမှာပင်  ကြက်ဆင်ဥပေါ်၌ ‘L’ ပုံစံ ဆွဲလိုက်သည်။

ဖိုင်ကို သိမ်းဆည်းပါ။(သူက ဂိမ်းသိမ်းမှတ်ဖွင့်ထားခဲ့တပါ)

ဂိမ်းအချက်အလက်များကို ဖတ်နေပါသည်။

လွန်ခဲ့သည့်မိနစ်၅၀ခန့်ကို ပြန်သွားကြည့်လျှင်…

ထန်မော့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ သူက ကျဉ်းမြောင်းသည့် ရတနာကော်ရစ်တာတွင် ကလေးတစ်ယောက်၊ လူရွယ်တစ်ယောက်နှင့်အတူ ရှိနေ၏။

ဖူ၀မ်ရှန်း ပြောလိုက်သည်။

“ကျွန်တော်တို့ တကယ်သူနဲ့မလိုက်သွားဘူးလား…သူ ကြည့်ရတာ သေချာသိနေပုံပဲ…အလယ်ကော်ရစ်တာက အမှန်ဖြစ်လောက်တယ်…”

ထန်မော့ ဖူ၀မ်ရှန်းကို ကြည့်လိုက်ပြီး တည်ငြိမ်စွာ ပြောလိုက်သည်။

“ငါလည်း သူ လမ်းအမှန်ရွေးထားတယ်လို့ ခံစားနေရတယ်…”

ထန်‌မော့၏သဘောထားပြောင်းလဲသွားမည်ဟု မထင်ခဲ့သော ဖူ၀မ်ရှန်းက မေးလိုက်သည်။

“ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ ပြန်လှည့်ပြီး အလယ်လမ်းကို သွားကြမှာလား…”

ထန်မော့ ပြုံးလိုက်သည်။

 “ဟုတ်တယ်…”

သူတို့အလယ်လမ်းသို့ ရောက်သည်နှင့် ထန်မော့သည် သူနှင့်ရင်းနှီးပြီး နားထောင်ချင်စဖွယ်မကောင်းသော သီချင်းသံကို ကြားလိုက်ရ၏။ 

သူတို့ခြေသံကို ကြားသည့်အခါ လူရွယ် နောက်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ထန်မော့အား ပြုံးပြလိုက်သည်။

“ကျောက်ကျောက် မင်း ငါနဲ့အတူ သွားချင်တာလား…”

ထန်မော့က တစ်ဖက်လူအား အချိန်အတော်ကြာ စိုက်ကြည့်နေပြီးနောက် ပြုံးကာ ‌ပြောလိုက်သည်။

“ငါတို့ ထပ်တွေ့ကြပြန်ပြီနော် မစ္စတာ ဘရုစ်…”

ငါတို့ထပ်တွေ့ကြပြန်ပြီ ပိုင်ရို့ယောင်…

ဟုတ်တယ်..အဲ့အချိန်ကစပြီး ဒီဉာဏ်နီဉာဏ်နက်များတဲ့ လူရွယ်ကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ်ရမလဲ‌တွေးခဲ့တယ်…

ထန်မော့က သရုပ်ဆောင်တစ်ယောက်မဟုတ်ခဲ့ချေ။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူ အနာဂတ်တွင် ပိုင်ရို့ယောင်အား ပြီးပြည့်စုံစွာ လှည့်စားနိုင်လိမ့်မည်ဟု အာမမခံနိုင်ပေ။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူတို့ ပထမဆုံးတွေ့ဆုံချိန်၌ တစ်ဖက်လူ၏ ယုံကြည်မှုကို ရရှိရန်အတွက် ထန်မော့က ပိုင်ရို့‌ယောင်ကို ဖြူစင်သည့်မျက်လုံးကြီးများဖြင့် ၁၀စက္ကန့်ကြာ စိုက်ကြည့်ခဲ့သည်။

'ငါ့ရဲ့ ဖြူစင်တဲ့မျက်လုံးတွေကို ကြည့်လိုက်စမ်း…”

ထို့နောက် သူ စတင် သရုပ်ဆောင်ခဲ့လေသည်။

အမှန်တွင် သူ ဖိုင်မတင်မီကတည်း ပိုင်ရို့ယောင်နှင့်အတူ အလယ်လမ်းသို့သွားရန် ရွေးချယ်ခဲ့သည်။

ထိုအချိန်တွင် အလယ်လမ်းက လမ်းမှန်ဟုတ်မဟုတ်ကို သူ မသိသော်ငြားလည်း သူ သိသည့်အရာ နှစ်ခုရှိသည်။

ပထမအချက်မှာ ပိုင်ရို့ယောင်က အလယ်လမ်းသို့ သွားရန် သူတို့ကို တိုက်တွန်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူနှင့်ကောင်လေး ညာဘက်ကော်ရစ်တာသို့ မသွားမီ သူ ပိုင်ရို့ယောင်အား လူတစ်ယောက်ထက် သုံးယောက်သည် အသက်ရှင်နိုင်ချေ ပိုများကြောင်းသတိပေးခဲ့သည်။ ညာဘက်ကော်ရစ်တာက အဆုံးမရှိသော်ငြားလည်း သူတို့နောက်ပြန်ဆုတ်၍ ရပေသည်။

သို့သော် ပိုင်ရို့ယောင်က အလယ်ကော်ရစ်တာသို့ တစ်ယောက်တည်းသွားခဲ့ပြီး အစောင့်တစ်ယောက်နှင့်တွေ့ခဲ့လျှင် သူ့၏ရှင်သန်နိုင်ချေမှာ ၅၀%ပင် မရှိချေ။

ထိုသို့ သတိပေးခဲ့သော်လည်း ပိုင်ရို့ယောင်က သူတို့ကို နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်သွားလေသည်။

သူ့၏ရွေးချယ်မှုကို ပြောင်းလဲရန် ငြင်းဆန်ပြီး အလယ်လမ်းသို့ သွားနေဆဲဖြစ်သည်။

ပိုင်ရို့ယောင်က ဉာဏ်ကောင်းပြီး သတိရှိသည်။ သူ အလယ်ကော်ရစ်တာသို့ သွားရန် ရွေးချယ်ကတည်းက ထို့အတွက် အကြောင်းပြချက်ရှိရမည်ဖြစ်သည်။ အလယ်လမ်းသို့သွားရန် ‌ရွေးချယ်ခြင်း၏ အခြားအဓိပ္ပာယ်မှာ ညာဘက်လမ်းသို့သွားရန် ငြင်းဆန်ခြင်းဖြစ်၏။

'ညာဘက်လမ်းမှာ ပြဿနာရှိတယ်ဆိုတာ သူသိနေတယ်…'

သူ ဖိုင်ကို မသိမ်းဆည်းမီကတည်းက ယင်းကို သတိပြုမိသည့်အတွက် ‌၁၀စက္ကန့်အတွင်း နောက်ပြန်လှည့်ကာ ပိုင်ရို့ယောင်နောက်သို့ လိုက်သွားခဲ့သည်။

နောက်ဆက်တွဲအဖြစ်အပျက်များသည် သိမ်းဆည်းထားသည့်ဖိုင်အတိုင်း တိကျစွာ ဖြစ်သွားခဲ့လေသည်။ သုံးနာရီကြာပြီးနောက် ထန်‌မော့က ‘လမ်းမှန်ကို ရွေးချယ်ခြင်းသည် ရတနာကော်ရစ်တာမှ လွတ်မြောက်ရန် လမ်းမှန်မဟုတ်ကြောင်း’ သတိပြုမိသည့်အတွက် Mobius ringနှင့် နှလုံးသားဘုရင်မသီအိုရီအကြောင်း‌ တွေးမိကာ သူတို့ နံရံကို ချိုးဖျက်ပြီးနောက် သုံးယောက်သား ကော်ရစ်တာမှ လွတ်မြောက်လာကြလေသည်။

ထို့နောက် ပိုင်ရို့ယောင်က ထန်မော့ကို လျှပ်တပြက် တိုက်ခိုက်ပြီး လရောင်ပန်းကို လုယူသွားခဲ့သည်။အမှန်တွင် ထန်မော့က ဂိမ်းကို ရှင်းလင်းရန် ဖူ၀မ်ရှန်း၏လရောင်ပန်းကို အသုံးပြုနိုင်သော်ငြားလည်း ထိုအစား ဖိုင်ကို ပြန်ဖွင့်ကာ ကလေးမျက်နှာနှင့် သစ္စာဖောက်အရူးကောင်ကို ချေမှုန်းရန် ‌ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ 

နောက်ဆက်တွဲအဖြစ်အပျက်များသည် ဖူ၀မ်ရှန်း မြင်တွေ့ခဲ့သလိုပင်ဖြစ်၏။ ပိုင်ရို့ယောင်က ထန်မော့၏လရောင်ပန်းကို လုယူသောအခါ ထန်မော့က စီစဉ်ထားသည့်အတိုင်း ပိုင်ရို့ယောင်၏လက်မောင်းကို ဖြတ်လိုက်စေပြီး လူလည်း အ‌ဆုံးမဲ့သောတွင်းနက်ထဲသို့ ပြုတ်ကျသွားလေသည်။

သို့သော်ငြားလည်း ပိုင်ရို့ယောင်က ထန်မော့တွင် ရှားပါးပြီး အရည်အသွေးကောင်းသောလက်နက်ဖြစ်သည့် ကြက်ဆင်ဥရှိလိမ့်မည်ဟု ထင်ထားမည်မဟုတ်ချေ။ ထန်မော့က အလယ်ကော်ရစ်တာကို ရွေးချယ်လိုက်သည့်အချိန် ဂိမ်းကို သိမ်းဆည်းလိုက်မည်ဟုလည်း သိလိမ့်မည်မဟုတ်ချေ။

ယင်းသို့ သိမ်းဆည်းခဲ့ရသည့်အကြောင်းရင်းနှစ်ချက်ရှိသည်။ ပထမအချက်မှာ အချိန်ကန့်သတ်ချက်သုံးနာရီတွင် တစ်နာရီသာ ကျန်ရှိတော့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ကြက်ဆင်ဉက အချိန်တစ်နာရီကို သိမ်းဆည်းနိုင်သဖြင့် အချိန်ကိုက်လေသည်။ ဒုတိယအချက်မှာ ပိုင်ရို့ယောင်၏မျက်နှာပေါ်မှ တစ်စုံတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

'ကျိန်စာစက်၀န်း…’

ပိုင်ရို့ယောင်က အလယ်ကော်ရစ်တာကို ရွေးချယ်ရန် သူတို့အား တိုက်တွန်းနေချိန်၌ သူ့နဖူးပေါ်တွင် ရင်းနှီး‌သော သေခြင်းအော်ရာရစ်ဝဲနေ၏။ သူ မှားမြင်မိသည်ဟု ထင်ခဲ့‌သဖြင့် ထပ်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ထိုသေခြင်းအော်ရာက ကျိန်စာစက်၀န်းဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ 

သို့သော်ငြားလည်း ပိုင်ရို့‌ယောင်က အတွေ့အကြုံမရှိသည့်အတွက် သူ့တွင် ကျိန်စာစက်၀န်းရှိကြောင်းမသိချေ။ 

ဤကား ထိုအချိန်က ထန်မော့၏ထင်မြင်ချက်ဖြစ်၏။

သို့‌သော်ငြားလည်း ကျိန်စာစက်၀န်းနှင့်ပိုင်ရို့ယောင်၏လိမ္မာပါးနပ်မှုကြား ရွေးချယ်ရသည့်အခါ ထန်မော့သည် ပိုင်ရို့ယောင်ကို ယုံကြည်ရန် ရွေးချယ်ခဲ့၏။

 ထို့ကြောင့် သူက ပိုင်ရို့ယောင်၏တိုက်တွန်းမှုကို လက်ခံခဲ့ပြီး ပိုင်ရို့ယောင်နောက်သို့ လိုက်ခဲ့သည်။ အကယ်၍ အလယ်ကော်ရစ်တာက ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျသည့်လမ်းဖြစ်လျှင် သူ ဖိုင်သိမ်းမှတ်ကို ဖွင့်နိုင်ပေသည်။

သို့သော် ယခုမူ…

“ကျိန်စာစက်ဝိုင်းက ကံဆိုးစေတယ်…သူ ဂိမ်းကို စတင်လိုက်မှ ဒီဟာ စအလုပ်လုပ်တာပဲ…”

ဖိုင်ကို ဖွင့်လိုက်သည့်ရလဒ်အနေနှင့် ပိုင်ရို့ယောင်က အဆုံးမဲ့သော တွင်းနက်ထဲသို့ ပြုတ်ကျသွားလေသည်။ သူ အများကြီး စဉ်းစားစရာပင် မလိုချေ။

(ယခု လက်ရှိအချိန်ကို ပြန်ရောက်လာပါပြီ)

ထန်မော့က လရောင်ပန်းနှစ်ပွင့်ကို ကိုင်ကာ ကောင်လေးအား ကြည့်လိုက်သည်။

“မင်းရဲ့လရောင်ပန်းကို ဆုနဲ့လဲလိုက်လို့ရတယ်…”

ဖူ၀မ်ရှန်း ထန်မော့ကို သတိထားကြည့်လိုက်သည်။

သူ အနည်းငယ် အံ့ဩသွားလေသည်။

“ခင်ဗျား ကျွန်တော့်လရောင်ပန်းကို မယူဘူးလား…”

ဖူ၀မ်ရှန်းနှင့်ပိုင်ရို့ယောင်၏မစ်ရှင်မှာ လရောင်ပန်းနှင့်ဆက်နွယ်နေ၏။ သူတို့ရရှိထားသည့်လရောင်ပန်းများကို ဆုနှင့်လဲလှယ်နိုင်ပေသည်။ ထန်မော့၏မစ်ရှင်ဆုလာဒ်က လရောင်ပန်းနှင့် ပတ်သက်မှုရှိမရှိ မသိ သေချာမသိသော်ငြားလည်း သူတို့မစ်ရှင်များက ဆင်တူယိုးမှားဖြစ်သည့်အတွက် ဆက်နွယ်နိုင်ပေသည်။

သို့သော်လည်း ထန်မော့ ပြောလာ၏။

“ဒါက မင်းဟာပဲ…”

ဖူ၀မ်ရှန်း ကြောင်အသွား၏။

“ဘာလို့လဲ…”

ထန်မော့က ကောင်လေး၏စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသော အမူအရာကို ကြည့်ကာ ကူရာမဲ့စွာ ရယ်မောလိုက်သည်။

“သွားတော့…ငါ ငါ့မစ်ရှင်ကို ပြီးအောင် လုပ်ရဦးမယ်…”

မူလက ဖူ၀မ်ရှန်း တစ်ခုခုပြောချင်ခဲ့သော်လည်း သူက ဤနေရာတွင် ကြာကြာမနေသင့်ပေ။ သူက ထန်မော့၏ပြိုင်ဘက်မဟုတ်ပေ။ ထို့အပြင် ထန်မော့ စိတ်ပြောင်းသွားခြင်းကို ကာကွယ်ရန်အတွက် သူ့လရောင်ပန်းကို ဆုနှင့် မြန်နိုင်သမျှ မြန်မြန် လဲလှယ်သင့်ပေသည်။

ထန်မော့က ကောင်လေးရရှိမည့်ဆုကို မသိသော်ငြားလည်း ထိုသို့ပြောလိုက်စဉ် ကောင်လေးမျက်လုံးထဲမှ ပျော်ရွှင်မှုများက အထင်းသားပေါ်နေလေသည်။

မကြာမီပင် ကျဉ်းမြောင်းသောကော်ရစ်တာပေါ်ရှိ ဖူ၀မ်ရှန်း၏ပုံရိပ်ပျောက်ကွယ်သွား၏။

ကော်ရစ်တာထဲ၌ ထန်‌မော့က အဆုံးမဲ့သောတွင်းနက်ဘေးတွင် လ‌ရောင်ပန်းနှစ်ပွင့်ကိုင်လျက်ရပ်နေလေသည်။ ကောင်လေးထွက်သွားပြီးနောက် ထန်မော့သည် သူ့စွမ်းရည်စာအုပ်ကို စစ်ဆေးရန်အခွင့်အရေးရလာသည်။ သူက လေထဲမှ စာအုပ်ကိုဆွဲထုတ်လိုက်ကာ နောက်ဆုံးစာမျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည့်အခါ သူ့မျက်လုံးများ အံ့ဩမှုကြောင့် ပြူးကျယ်သွားလေသည်။ သို့သော်ငြားလည်း မကြာမီပင် ကူရာမဲ့စွာ ပြုံးလိုက်၏။

“ဒီလိုကို…”

[စွမ်းရည် : မော်တယ်၏သေခြင်းတရား]

[ပိုင်ရှင်: ပိုင်ရို့ယောင် (တရား၀င်ကစားသမား)]

[အမျိုးအစား : ထူးရှယ်]

[လုပ်ဆောင်ချက် :မျက်လုံးများသည် အခြားလူများအား ရစ်ပတ်နေသည့် သေခြင်းအော်ရာများကို မြင်နိုင်၏။ လုပ်ဆောင်ချက်နှင့်စကားလုံးအချို့က အခြားလူများ၏သေခြင်းတရားကို ပြောင်းလဲနိုင်ပေသည်။ အော်ရာများလေလေ သေရန်နီးစပ်လေလေဖြစ်၏။]

[အဆင့် :၅]

[ကန့်သတ်ချက် :ပိုင်ရှင်၏သေခြင်းအော်ရာများကိုမူ မမြင်နိုင်]

[မှတ်ချက် :သေခြင်းအော်ရာများကို မြင်လျှင် မကြောက်ပါနဲ့…သူတို့စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း သေသွားနိုင်သည်]

[ထန်မော့ဗားရှင်းအသုံးပြုရန် လမ်းညွှန်: တစ်နေ့လျှင် သုံးကြိမ် အသုံးပြုနိုင်ပါသည်။ သို့သော် တူညီသောပစ်မှတ်ဖြစ်ရမည်။ သင်က တစ်စုံတစ်ယောက်အပေါ် အသုံးပြုပြီးလျှင် ပစ်မှတ်ထံမှ သေခြင်းအော်ရာ၁%ကို သင့်ထံ လွှဲပြောင်းပေးမည်ဖြစ်သည်။ ပိုင်ရို့ယောင်၏မျက်လုံးထဲတွင် ထန်မော့သည် သေခြင်းအော်ရာများ ပြည့်နှက်နေသည့် အနက်ရောင်ဘောလုံးတစ်လုံးဖြစ်လေသည်။  သို့သော်လည်း ထိုဘောလုံးကြီးသည် မသေနိုင်ပေ။ သေခြင်းအော်ရာခံရသူမှာ ပိုင်ရို့ယောင်သာဖြစ်သည်]

“ဒီစွမ်းရည်ကြောင့် စစတွေ့တုန်းက ငါ့အပေါ် သဘောထားက ထူးဆန်းနေတာကို…ဖြစ်နိုင်တာက အဲ့အချိန်ကတည်းက ငါ့ရဲ့သေခြင်းအော်ရာက အမျိုးသမီးကစားသမားထက် လေးလံနေတာဖြစ်မယ်…”

ထန်မော့ တွေးလိုက်သည်။

“အဲ့ဒါကြောင့် ငါ သစ်နက်စီက လွတ်လာတဲ့အခါ အရမ်းအံ့ဩသွားတာကို…ငါ မလွတ်မြောက်နိုင်ဘူးလို့ သူ ထင်ခဲ့တာပဲ…”

 ဤစွမ်းရည်သည် တိုက်ခိုက်နိုင်စွမ်း မရှိသော်ငြားလည်း နာမည်ပြောင်းသည့်စွမ်းရည်ကဲ့သို့အသုံးဝင်ပုံပေါ်သည်။ 

ဤ‌‌ရတနာကော်ရစ်တာတွင်မူ ထိုစွမ်းရည်က ထိပ်တန်းလက်နက်ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ပိုင်ရို့ယောင် ညာဘက်ကော်ရစ်တာသို့ ငြင်းဆန်ရသည့် အကြောင်းရင်းကို ထန်မော့ သိသွားလေသည်။

🪩

စာရေးသူတွင် ပြောစရာရှိပါတယ်။

ပိုင်ရို့ယောင် : ဟီးဟီး မင်းသေတော့မယ်…

ထန်ထန် : မင်းသာ သေမှာ…မင်းတို့တစ်မိသားစုလုံးသာသေမှာ…

လောင်ဖူ : သူ့မိန်းမအား အခြားတစ်ယောက် လှောင်ပြောင်နေသည်ကို နားထောင်နေလျက်…

[စာအုပ်ငယ်လေးအား လက်စား‌ချေမုဒ်သို့ ဖွင့်ထား…]

ရှောင်ဖူ :...QAQကော!!! ကျွန်တော့်ကို ကြည့်…မရီးကိုမေ့ထားလိုက်…

A/N :ပိုင်ရို့ယောင်က ဘာလို့ ထန်ထန်ကို အရမ်းကြည့်နေရလဲသိပါသလား…ဘာလို့ဆို သူ့စွမ်းရည်ကြောင့်ပါ…ဟားဟားးး ထန်ထန်က အကြိမ်၁၀၀၀လောက် သေသင့်‌ပေမဲ့ မသေနိုင်သေးတော့ ရူးသွားတာပေါ့…

***

Editor/N : မရှင်းမှာစိုးလို့ နည်းနည်းလေရှည်ပါရစေ

ထန်မော့က ဂိမ်းသိမ်းမှတ်ကိုဖွင့်ခဲ့တာပါ

ပထမ အကြိမ်မှာ ပိုင်ရို့ယောင်က ပန်းကိုလုနိုင်ပြီး အောင်မြင်သွားပါတယ် အဲ့ဒါကြောင့်လည်း သူ့ နာမည်ကိုသိသွားခဲ့တာ 

ထန်မော့က ကလေးလေးဆီက ပန်းကိုယူပြီးတော့ မစ်ရှင်အပြီးသတ်လို့ရတယ် ဒါပေမဲ့ ဟိုကောင်ကိုအမြင်ကတ်ပုဒ်မနဲ့ ဂိမ်းအစကိုပဲ ပြန်သွားလိုက်ပြီး

 လက်ကိုမီးရှို့ပစ်ခဲ့တာ