Chapter 113

🌍Chapter 113

အနီရောင်နှလုံးသားဘုရင်မ၏စူးစူးဝါးဝါးအော်ဟစ်သံကို ထန်မော့ကြားလိုက်ရသော်လည်း သူ ကမ္ဘာမြေသို့ ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ 

အနီရောင်နှလုံးသားဘုရင်မ တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် အနက်ရောင်မျှော်စင်က ထန်မော့အား ကမ္ဘာမြေသို့ ပြန်ပို့ပေးခဲ့လေသည်။ ထို့ကြောင့် ထန်မော့ ဘုရင်မ၏အသံကိုသာ ကြားခဲ့ပြီး ရုပ်မမြင်ခဲ့ရပေ။ 

အစစ်အမှန်ကမ္ဘာသို့ ပြန်ရောက်ပြီးနောက် ထန်မော့ အချိန်တစ်ခဏခန့် အနားယူလိုက်၏။ ပြီးမှသာလက်မြှောက်၍ သူ မျက်ခုံးကြား ငွေရောင်တောက်နေသည့်နေရာပေါ် လက်တင်လိုက်သည်။

[ဂိမ်းကူပစ္စည်း : အနီရောင်နှလုံးသားဘုရင်မ၏လရောင်ပန်း]

[ပိုင်ရှင် : ထန်မော့]

[အရည်အသွေး : ထူးထူးရှယ်]

[အဆင့် :၁]

[တိုက်ခိုက်မှု : မရှိ ]

[လုပ်ဆောင်ချက် : ဂိမ်းလမ်းညွှန်တစ်ခုတိုက်ရိုက်ရနိုင်]

[ကန့်သတ်ချက် : တစ်ခါသုံးပစ္စည်း။ လရောင်ပန်းတစ်ပွင့်ကို ဂိမ်းလမ်းညွှန်တစ်ခုအဖြစ်ပြောင်းလဲနိုင်။ ဂိမ်းလမ်းညွှန်က ကျိုးပဲ့နေတဲ့ဗားရှင်း။ ဂိမ်း ရှင်းလင်းရန် လိုအပ်ချက်ကိုသာ ဖော်ပြ။ ဂိမ်းရှင်းလင်းနိုင်သည့် နည်းလမ်းမဟုတ် ]

[မှတ်ချက် : တကယ်တော့ အနီရောင်နှလုံးသားဘုရင်မက  လရောင်ပန်းကို မျက်နှာဖုံးအဖြစ် နေ့တိုင်း အသုံးပြုတယ်…ဒါကို ရတနာရဲတိုက်ထဲမှာရှိတဲ့လူတိုင်း မသိကြဘူး]

ဖူ၀မ်ရှန်းက သူ့ပျော်ရွှင်မှုကို ထိန်းချုပ်မထားနိုင်လောက်အောင် လရောင်ပန်းမှ မည်သည့်ဆုရသွားလဲ ထန်မော့မသိပေ။ သို့သော် သူ့ရရှိသည့် ဆုလာဒ်ကလည်း သူ့ကို အံ့အားသင့်စေရန် လုံလောက်ပေသည်။

ထန်မော့ လရောင်ပန်း၏လုပ်‌ဆောင်ချက်များနှင့်ကန့်သတ်ချက်များကို ဂရုတစိုက် စေ့‌စေ့စပ်စပ် ဖတ်ရှုလိုက်၏။ 

“မပြည့်စုံတဲ့ဂိမ်းလမ်းညွှန်က ရတနာကော်ရစ်တာမှာ သုံးခဲ့တာနဲ့ တူလောက်တယ်…ပန်းအိုးထဲလရောင်ပန်းထည့်တာက ဂိမ်းကို ရှင်းလင်းနိုင်တယ်…ဒါပေမဲ့ ဒါက နံရံကို ချိုးဖြတ်ပြီး ရတနာကော်ရစ်တာက ထွက်မသွားနိုင်ဘူး…”

ထန်မော့ ခေါင်းခါလိုက်သည်။

“နံရံကို ထုခွဲလိုက်တာတောင် ရတနာကော်ရစ်တာက ပိတ်မသွားနိုင်ဘူး…”

ပဉ္စမစည်းမျဉ်း : ရတနာကော်ရစ်တာ၏အဆုံးသည် အနီရောင်နှလုံးသားဘုရင်မ၏အိပ်ခန်းဖြစ်သည်။ဘုရင်မ၏အိပ်ခန်းထဲရှိ ပန်းအိုးထဲတွင် လရောင်ပန်းသွားထည့်ခြင်းဖြင့် ရတနာကော်ရစ်တာကို ထာ၀ရပိတ်နိုင်သည်။

ဘုရင်မ၏အိပ်ခန်းက အလွန်အန္တရာယ်များမည်ဟု ထန်မော့ မှန်းဆခဲ့သည်။ သို့သော် ဘုရင်မအိပ်ခန်းက ရတနာကော်ရစ်တာမှာ ပါ၀င်ကြောင်း မေ့သွားခဲ့၏။ ရတနာကော်ရစ်တာ၏အဆုံးသည် အဆုံးသတ်ဖြစ်နေဆဲဖြစ်၏။ အဆုံးသတ်ဖြစ်သည့်အတွက် ဆက်သွားရန် လမ်းမရှိတော့သဖြင့် သေခြင်းသာရှိတော့သည်။ သေခြင်းအဆုံးသတ်နေရာတွင် အစောင့်နှစ်ယောက်ရှိသင့်သည်။ ဘုရင်မ၏အိပ်ခန်းက အထူး စပရှယ်သေခြင်းအဆုံးသတ်ဖြစ်သည့်အတွက် အစောင့်နှစ်ယောက်အစား အလွန်သန်မာအစွမ်းထက်သော ရွှေရောင်အစောင့်ကြီးရှိနေလေသည်။

ထန်မော့ လရောင်ပန်းမှ ရရှိသည့်ဆုသည် အနည်းငယ်ဖြစ်ကတတ်ဆန်းနိုင်သော်လည်း အချို့ဂိမ်းများတွင်မူ အလွန်အားကောင်းသောလက်နက်ဖြစ်၏။ 

ဥပမာ -ကြွက်ဖမ်းဂိမ်း။

“ငါ လရောင်ပန်းကို အနက်ရောင်မျှော်စင်ပထမထပ်မှာ သုံးခဲ့ရင် ဂိမ်းကို ရှင်းနိုင်မဲ့နည်းလမ်းကရွှေရောင်ကြွက်ကို ဖမ်းဖို့မဟုတ်ဘဲ သတ်မှတ်ထားတဲ့ပမာဏရောက်တဲ့အထိ ကြွက်တွေကို ရိုက်ဖို့ဆိုတာကို သိခဲ့မှာ…”

ယခုလိုဂိမ်းကူပစ္စည်းမျိုးက အနက်ရောင်‌မျှော်စင် နှင့် အနက်ရောင်မျှော်စင်မှမွန်းစတားများကိုဆန့်ကျင်သည့်နေရာတွင် အရေးကြီးဆုံးအခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်နိုင်ပေသည်။

အနားယူပြီးနောက် ထန်မော့ ထီးလေးကို ဝှက်ကာ လော့ဖုန်းချန်း၏ရုံးသို့ သွားလိုက်သည်။

သူ ညဘက်တွင် မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးဂိမ်းထဲသို့ ၀င်ခဲ့သော်လည်း ပြန်ထွက်လာချိန်၌ နေထွက်နေပြီဖြစ်သည်။ ထန်မော့ ဂိမ်းထဲသို့မ၀င်မီ လော့ဖုန်းချန်းနှင့် သဘောတူညီချက်လုပ်ခဲ့သည်။ သူ မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးဂိမ်းတွင် တွေ့ရှိခဲ့သမျှကို လော့ဖုန်းချန်းသို့ ပြန်ပြောပြရမည်ဖြစ်သည်။ထိုမှသာ လော့ဖုန်းချန်းက မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးဂိမ်းအတွက် ပိုမိုပြင်ဆင်ထားနိုင်ပြီး တိုက်ခိုက်ရေးအဖွဲ့၀င်များကို ပိုမိုတိုးတက်လာစေမည်ဖြစ်ကာ အသက်ရှင်နိုင်‌ချေလည်း ပိုမိုတိုးလာမည်ဖြစ်၏။အပြန်အလှန်အနေဖြင့် လော့ဖုန်းချန်းက သူ့ကို မျှတသည့်သတင်းအချက်အလက်များ ပြန်ပေးမည်ဖြစ်သည်။

ထန်မော့ လော့ဖုန်းချန်း၏ရုံးခန်းတံခါး ခေါက်လိုက်သည်။ သူ ရုံးခန်းထဲ ကြည့်လိုက်သောအခါ လော့ဖုန်းချန်းက ရုံးခန်းထဲတွင် ရှိနေလေသည်။

ထိုအခိုက်အတန့်တွင် လော့ဖုန်းချန်းက ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်လျက် ထန်မော့ကို မော့ကြည့်လာ၏။တစ်ဖက်တွင်မူ ဖူ၀မ်သော်က နှစ်ယောက်ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်နေလေသည်။ တံခါးခေါက်သံကြားသဖြင့် ဖူ၀မ်သော် လှည့်ကြည့်ချိန်နှင့် ထန်မော့ ဖူ၀မ်သော်ကို ကြည့်လိုက်ချိန်က တစ်ချိန်တည်းဖြစ်သည့်အတွက် လေထဲတွင် မျက်လုံးချင်းဆုံသွားကာ အချင်းချင်း ခေါင်းငြိမ့်၍ အသိအမှတ်ပြုလိုက်ကြ၏။

ရုံးခန်းသည် သေးငယ်ပြီး ဆိုဖာနှစ်ခုံသာရှိလေသည်။ တစ်ခုံမှာ လော့ဖုန်းချန်းထိုင်နေသည့် တစ်ယောက်ထိုင်ခုံဖြစ်ပြီး ကျန်တစ်ခုံမှာ ဖူ၀မ်သော်ထိုင်နေသည့် နှစ်ယောက်ခုံဖြစ်သည်။ ထန်မော့ အချိန်တစ်ခုကြာ စဉ်းစားပြီးမှသာ ‌ဖူ၀မ်သော်ဘေးတွင် ၀င်ထိုင်ရန် ‌ရွေးချယ်လိုက်သည်။ ဆိုဖာကအနည်းငယ် ကျပ်သည့်အတွက် ထန်မော့၏ပေါင်က ဖူ၀မ်သော်၏ပေါင်ကို သွားထိနေလေသည်။

နည်းနည်းတော့ ပူတယ်…

ထန်မော့ ကူရာမဲ့စွာ ဘေးသို့အနည်းငယ် ရွှေ့ထိုင်လိုက်သည်။

လော့ဖုန်းချန်း ပြောလိုက်သည်။

“ငါ မစ္စတာဖူနဲ့ စုဝေးပွဲအကြောင်းပြောနေတာ…ထန်မော့ မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးဂိမ်းကနေ ချောချောမွေ့မွေ့ပြန်လာတဲ့အတွက် ဂုဏ်ယူပါတယ်…မင်း ခဏလောက် စောင့်နေပေးပါ…ငါတို့ ပြောစရာ နည်းနည်းရှိသေးလို့ …”

ထန်မော့ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။

လော့ဖုန်းချန်းနှင့်ဖူ၀မ်သော်တို့ စုဝေးပွဲအကြောင်း ဆက်ပြောလိုက်ကြလေသည်။

ထန်မော့တွင် ဘာမှလုပ်စရာမရှိသည့်အတွက် အခန်းကို လျှောက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ ဘေးတွင်ထိုင်နေသည့်အမျိုးသားကို ကြည့်လိုက်မိချိန်၌ ကောင်လေးကို သတိရသွားလေသည်။

ထန်မော့၏နေရာမှ ကြည့်လျှင် သူ ဖူ၀မ်သော်၏မျက်နှာတစ်၀က်ကိုသာ မြင်ရလေသည်။ မြင့်မားသောနှာတံ၊ ချောမွတ်သော မေးရိုးရှိသည့် ဖူ၀မ်သော်က ‌လော့ဖုန်းချန်းနှင့် စုဝေးပွဲနှင့်သက်ဆိုင်သည့်အချက်အလက်များအကြောင်း တည်ငြိမ်စွာ ‌ဆွေးနွေးနေ၏။ သူ ကြည့်ရသည်မှာတည်ငြိမ်သည့်ပုံပေါ်သော်လည်း အမှန်တွင်  လင်းယုန် ဖြစ်လေသည်။

ထိုအမျိုးသားက တည်ကြည်ဖြောင့်မတ်စွာ ထိုင်နေသဖြင့် ခိုး၀င်သူဖြစ်ကြောင်း ယုံကြည်ရန် ခက်ခဲလေသည်။

ထန်မော့ ခိုးကြောင်းခိုးဝှက် တွေးလိုက်၏။

“မင်း ငါ့ကို အကြာကြီး စိုက်ကြည့်နေတာ…ဘာကို ကြည့်နေတာလဲ…”

လော့ဖုန်းချန်းနှင့်ဆွေးနွေးပြီးသွားသည့် ဖူ၀မ်သော်က ထန်မော့အား လှည့်ကြည့်၍ ပြုံးကာ မေးလိုက်ထန်မော့ ချောင်းနှစ်ချက်ဟန့်လိုက်‌သော်လည်း မျက်နှာမှာမူ အလွန်တည်ငြိမ်နေဆဲဖြစ်သည်။

“ခင်ဗျားနဲ့ ခင်ဗျားတူလေးက နည်းနည်းဆင်တယ်နော်…မေးစေ့ ဆင်တယ်…ဒါပေမဲ့ သူ့မေးစေ့က ပိုချွန်တယ်…”

ဖူ၀မ်သော်၏ မေးစေ့က ကောင်လေး၏မေးစေ့‌လောက် မချွန်ပေ။ ဖူ၀မ်သော်၏ပုံစံက ဖြောင့်မတ်ဇွဲရှိပုံ‌ပေါ်ပြီး ပိုမိုယောကျာ်းပီသလေသည်။

ဖူ၀မ်သော် ပြောလိုက်သည်။

“သူက ငယ်သေးတယ်…နောက်ကျရင် ရုပ်ပြောင်းလာလိမ့်မယ်…သူရော ဘယ်လိုလဲ…”

ထန်မော့ မြင်ခဲ့သမျှ ပြန်ပြောပြလိုက်၏။ ဤကား ကိစ္စကြီးမဟုတ်ပေ။ သူက ဖူ၀မ်ရှန်း၏၀မ်းကွဲဖြစ်သည်။ သူ ထို့အတွက် အခြားအချက်အလက်နှင့် လဲလှယ်စရာမလိုပေ။ပုံမှန်အတိုင်း ပြောပြနိုင်ပေသည်။ 

“‌နောက်ဆုံး ဂိမ်းကနေ ဆုနဲ့အတူ ထွက်သွားတယ်…သူက ခင်ဗျားနဲ့ပတ်သက်မှုကို ငြင်းခဲ့တော့ သူက တကယ်ခင်ဗျား၀မ်းကွဲဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ မထင်ခဲ့ဘူး…”

“ဖူ၀မ်သော်နဲ့ပတ်သက်မှုကို ငြင်းခဲ့တာ သာမာန်ပါပဲ…''

လော့ဖုန်းချန်း ရယ်လိုက်သည်။

“ငါဆိုရင်လည်း ဂိမ်းထဲက တစ်ယောက်ယောက်က ငါ့ကို ခိုး၀င်သူဖူ၀မ်သော်နဲ့သိလားမေးရင် လုံး၀ငြင်းမှာပဲ…ဂျက်က အခု ဖူ၀မ်သော်ကို ရှာပြီး ရိုက်နှက်ချင်နေတာလေ…ဖူ၀မ်သော်ကိုသိတယ်လို့များ ပြောခဲ့ရင် သွားတွေကျွတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှောက်သွားနိုင်တယ်…ဒါကြောင့် ငါ မစ္စတာဖူရဲ့နာမည်ကို မပြောရဲဘူး…”

ဖူ၀မ်သော် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောလိုက်သည်။

“ဖူ၀မ်ရှန်းက ငယ်ငယ်ကတည်းက ရင့်ကျက်တယ်…ငါ နယ်စပ်ရောက်သွားကတည်းနဲ့ သူနဲ့ မတွေ့ရတာ တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ…ပေကျင်းပြန်ရောက်ရုံပဲရှိသေး ကမ္ဘာကြီးက အွန်လိုင်းပေါ် တက်သွားတယ်လေ…ငါ သိတဲ့သူတွေ အသက်ရှင်နေလား သိချင်ပေမဲ့ လူကို မတွေ့ရဘူး…”

ထန်မော့ ရှေ့သို့ ကိုင်းကာ ပြောလိုက်သည်။ သူ နောက်ကျော အနည်းငယ် နာကျင်နေသော်လည်း သူ ယင်းကို ဂရုမစိုက်ပေ။

“ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်းပေါ် တက်တုန်းက အဲ့ကလေး အိမ်မှာမရှိတာဖြစ်နိုင်တယ်…သူ ခရီးထွက်နေခဲ့တာ ဖြစ်နိုင်တယ်…သူ ဘယ်နေရာတွေ သွားတတ်လဲ…ခင်ဗျား သူ့ကို ပေကျင်းမှာ မတွေ့ဘူးဆိုတော့လေ…ခင်ဗျားတို့ ဘာလို့ ကျွန်တော့်ကို ဒီလိုကြည့်နေကြလဲ…”

ဖူ၀မ်သော်, “….”

လော့ဖုန်းချန်း :“….”

ထန်မော့ ရှေ့မှ လူနှစ်ယောက်ကို မျက်မှောင်ကြုတ် ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုလူနှစ်ယောက်က သူ့ကိုအလွန်ရှုပ်ထွေးသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်နေကြလေသည်။ ထိုအကြည့်များကြောင့် သူထူးဆန်းသလိုခံစားလာ၏။

လော့ဖုန်းချန်း ပြောလိုက်သည်။

“တကယ်‌တော့ မင်း ရုံးခန်းထဲ ၀င်လာကတည်းက ငါ မင်းကို ပြောချင်နေတာ…ထန်မော့ မင်းအ၀တ်အစားက  ‌သွေးတွေအများကြီး ပေနေတယ်…မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးဂိမ်းမှာ မင်းဒဏ်ရာရခဲ့တာမလား…မင်းက ဒါကို ဂရုမစိုက်ပေမဲ့ ငါကတော့ လျစ်လျူမရှုနိုင်ဘူး…ပြီးတော့ အခု…အဟမ်း…မင်းနောက်ကျောက သွေးထွက်နေတုန်းပဲ…ပြီးတော့ အဲ့သွေးတွေက ငါ့ဆိုဖာပေါ်ပေကုန်ပြီ…ဒဏ်ရာက အရမ်းပြင်းထန်တယ်…မင်းရဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်ကုသနိုင်စွမ်းက သွေးတိတ်အောင် မလုပ်ပေးနိုင်ဘူးလား…ဘာဖြစ်လို့လဲ…”

 ထန်မော့ လက်ဆန့်၍ နောက်ကျောကို စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူ့လက်တွေ သွေးများ ပေကျံကုန်၏။

ဤပုံရိပ်က လူများကို ထိတ်လန့်စေသော်လည်း သူ့အတွက်မူ နာကျင်မှု သိပ်မခံစားရပေ။

ဖူ၀မ်သော် နူးညံ့စွာ ပြောလိုက်သည်။

“ဒဏ်ရာကုသဖို့ ဆေးရုံသွားရအောင်…”

ရွှေရောင်အစောင့်ကြောင့် ရခဲ့သည့်ဒဏ်ရာများက သွေးထွက်နေဆဲဖြစ်လေသည်။ 

ထန်မော့ ရှက်ရွံ့သွား၏။

“မဟုတ်ဘူး…ကျွန်‌တော့်ဖာသာ သွားလိုက်မယ်…လစ်ဇ်ကို သွေးတိတ်အောင် လုပ်ပေးဖို့ သွားရှာလိုက်မယ်…ကျွန်တော် အများကြီး လှုပ်ရှားမိလို့ ဒဏ်ရာပွင့်သွားတာဖြစ်နိုင်တယ်…”

လော့ဖုန်းချန်း ပြောလိုက်သည်။

“လစ်ဇ်နဲ့ဂျက်က S9ကို အတူတူသွားစိန်ခေါ်ကြတယ်…”

ထန်မော့ အံ့ဩသွား၏။

“ဒါဆို ထန်ရှောင်းကို ဘယ်မှာသွားရှာလိုက်ရမလဲ…”

လော့ဖုန်းချန်း ရယ်လိုက်သည်။

“ထန်ရှောင်းက သူတို့နဲ့လိုက်သွားတယ်…”

ထန်မော့ :”...”

“မင်း ဒဏ်ရာကို အရင်ဆုံးဖြေရှင်းလိုက်ပါ…ဗိုလ်မှူးဖူမှာလည်း ဒဏ်ရာရှိတယ်…ငါလည်း ဒီမှာ လုပ်စရာနည်းနည်းရှိသေးလို့…ငါတို့ နောက်မှ ပြောကြတာပေါ့ ထန်မော့…”

ထန်မော့ နှင့်ဖူ၀မ်သော်တို့ လော့ဖုန်းချန်း၏ရုံးခန်းမှ အတူတူထွက်လာကြပြီး ဆေးရုံသို့ သွားလိုက်သည်။

ထိုနေရာတွင် မည်သူမှမရှိပေ။ လစ်ဇ်နှင့်ဂျက်က S9သို့ သွားကြလေသည်။ ထန်မော့တွင် ကုသစွမ်းရည်ရှိပြီး ရိုးရှင်းသည့်ဒဏ်ရာများကို ကိုယ်တိုင် ကုသနိုင်ပေသည်။ သူနှင့်ဖူ၀မ်သော်အတွက်မူ ဒဏ်ရာ မပြင်းထန်သရွေ့ ခန္ဓာကိုယ်က အလိုအလျောက် ကုသပေးမည်ဖြစ်ပြီး အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုတွင် သူ့အလိုလို ပျောက်ကင်းသွားမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ယခု ထန်မော့က ရွှေရောင်အစောင့်နှင့် ရင်ဆိုင်လာရခြင်းဖြစ်သည်။ ထို‌အစောင့်၏လှံတံက သာမာန်လက်နက် မဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် ဒဏ်ရာများက ပြန်လည်ကောင်းမွန်ရန်ခက်ခဲပြီး ပြန်လည်ကောင်းမွန်ရန် အချိန်အတော်ကြာနိုင်ပေသည်။

ဆေးရုံသို့ ရောက်ပြီးနောက် ထန်မော့ အနာကျက်ဆေးရည်ထုတ်ယူနေစဉ် ဖူ၀မ်သော်က ကုတင်ပေါ် ထိုင်၍ လည်ပင်းမှပိတ်စကျဲကို ခွာနေလေသည်။ ထန်မော့ ထိုပိတ်စကျဲကို ‌မြင်မိပြီးသားဖြစ်သည်။  ဤကားဖူ၀မ်သော် သူ့ဒဏ်ရာအား ဂရုစိုက်နေသည်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ဒဏ်ရာပြင်းထန်သင့်ပေသည်။

ဖူ၀မ်သော် ပိတ်စကျဲဖယ်ပြီးသွားသောအခါ ထန်မော့ ဒဏ်ရာကို ကြည့်လိုက်သည်။

ထန်မော့ ပြောလိုက်၏။

“ကျွန်တော် လုပ်ပေးမယ်…”

ဖူ၀မ်သော် သဘောတူလိုက်၏။

“အင်း…”

ထန်မော့ သွေးများပေနေသည့် ချည်မျှင်များကို ဖယ်လိုက်ကာ ဆေးရည်တို့ထားသော ဂွမ်းတံဖြင့် ဖူ၀မ်သော််၏ဒဏ်ရာပေါ် နူးညံ့စွာ တို့လိုက်သည်။ ယင်းကား တစ်စုံတစ်ရာက ဖူ၀မ်သော်၏လည်ပင်းကို ထိုးဖောက်ပြီး ပြန်နုတ်ယူသွားသကဲ့သို့ အနက်ရောင်အ‌ပေါက်ဖြစ်နေ၏။ ဤကဲ့သို့သောဒဏ်ရာမျိုးက ဘယ်သူ့ကိုမဆို သေသွားနိုင်စေလေသည်။ အကယ်၍ ထန်မော့သာ ထိုဒဏ်ရာမျိုးရခဲ့လျှင် သေဆုံးနိုင်ခြေ ၃၀%ရှိပေသည်။ ဖူ၀မ်သော်ကမူ ထိုအရာမှ လွတ်မြောက်ကာအသက်ရှင်နေဆဲဖြစ်၏။

ထန်မော့ တစ်ဖက်လူ၏ခွန်အားကို တိကျစွာ ခန့်မှန်းနိုင်ပေသည်။

“နာလား…”

ဒဏ်ရာကို ဂရုစိုက်နိုင်ရန် ဖူ၀မ်သော် ခေါင်းစောင်းပေးထားခြင်းဖြစ်သည့်အတွက် လူငယ်၏နွေးထွေးသော အသက်ရှုသံက သူ့နားကို လာရိုက်ခတ်လာသည်။ ထိုစကားကို ကြားသည့်အခါ ဖူ၀မ်သော် မျက်နှာကြက်ကို မော့ကြည့်လိုက်ပြီး အလွန်စိတ်၀င်စားစရာကိစ္စတွေးမိသွားပုံဖြင့် ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်။

“မနာပါဘူး…”

အကွာအဝေး အလွန်နီးကပ်နေသော်လည်း ထန်မော့ ဒဏ်ရာကိုသာ အာရုံစိုက်နေသဖြင့် ယင်းကို ဂရုမစိုက်မိချေ။

“ဒီဒဏ်ရာက အရမ်းပြင်းထန်တယ်…အနက်ရောင်မျှော်စင်ဒုတိယအထပ်ရှင်းလင်းဖို့က ခင်ဗျားအတွက် လွယ်မယ်လို့ထင်ခဲ့တာ…အခုတော့ ကျွန်တော့်အထင် မှားသွားတာပဲ…”

“ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်းပေါ် မတက်ခင်က ငါ ဒီထက် ဆိုးတဲ့ဒဏ်ရာရဖူးတယ်…”

ထန်မော့ အနည်းငယ် အံ့ဩသွား၏။

“ဒီထက်ဆိုးတာလား…ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်းပေါ်မတက်ခင်ကဆို ဒီဒဏ်ရာက လူကို သေစေနေပြီ…အဲ့ဒါကို ဒီထက်ဆိုးတာ ရဖူးတာလား…”

ဖူ၀မ်သော် လက်မြှောက်ကာ နှလုံးကို ညွှန်ပြလိုက်သည်။

“ဒီမှာ ဒဏ်ရာရဖူးတယ်…”

ထန်မော့ :”...”

သူ စကားတစ်ခွန်းတွေးမိသွား၏။

ဘယ်ဒဏ်ရာက သေစေနိုင်လောက်တဲ့ဒဏ်ရာထက် ပြင်းတာလဲ…အချစ်ဒဏ်ရာပဲ…

ထန်မော့ လေးနက်စွာ ပြောလိုက်သည်။

 “တာ၀န်ထမ်းဆောင်နေချိန်မှာ ရတာလား…”

ဖူ၀မ်သော်က ထန်မော့ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲချင်မှန်း သိသည့်အတွက် ပြောလိုက်သည်။

“ဟုတ်တယ်…လွန်ခဲ့တဲ့ခြောက်လက နှလုံးကို ကျည်ဆံမှန်ဖူးတယ်…ဒါပေမဲ့ ငါ အသက်ရှင်နေတုန်းပဲ…”

ကျည်ဆံက နှလုံးကို မှန်သွားတာလား…

ရှင်သန်နိုင်စွမ်း အရမ်းမြင့်တာပဲ...

ထန်‌မော့ ဖူ၀မ်သော် လည်ပင်းကို ပတ်တီးစီးပေးလိုက်သော်ငြားလည်း ထုံးပေးရမည်လား

ဖဲကြိုးချည်ပေးရမလား မသိချေ။ နောက်ဆုံးတွင် ထုံးရန်သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ပိုလျှံသည်များကို ကတ်ကြေးဖြင့် တိုက်ရိုက်ညှပ်လိုက်သည်။

ဖူ၀မ်သော်၏ဒဏ်ရာကို ကိုင်တွယ်ပြီးနောက် ထန်မော့အလှည့်ရောက်လာလေသည်။ ထန်မော့

ရှပ်အင်္ကျီချွတ်၍ ကုတင်ပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။

ဖူ၀မ်သော် ဂွမ်းတံကိုဆေးရည်တို့ပြီးနောက် နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ မြင်ကွင်းတစ်ခုကို မြင်လိုက်ရ၏။ ထန်မော့၏ ဖြူဖွေး

ကျစ်လျစ်သော ကျောပြင်ပေါ်တွင် မရေမတွက်နိုင်သော ဒဏ်ရာအကြီးအသေးများစွာ ရှိနေ၏။

ယင်းကိုကြည့်လျှင်ပင် တိုက်ပွဲက မည်မျှ ပြင်းထန်ကြောင်း ခန့်မှန်းနိုင်၏။

ထိုထဲတွင် ဒဏ်ရာသုံးခုသည် အနက်ဆုံးဖြစ်ပြီး အရိုးကိုပင် မြင်ရလေသည်။ ထို့အပြင် သွေးများမှာလည်း ဆက်တိုက်ထွက်နေ၏။

ထန်မော့ပြောလိုက်သည်။

"ကျန်တဲ့ဒဏ်ရာတွေကို ကျွန်တော် ကိုယ့်ဖာသာကိုင်တွယ်လို့ရပေမဲ့ ကျောကဒဏ်ရာတွေကိုတော့ ခင်ဗျားကိုပဲ ဒုက္ခပေးရတော့မှာပဲ..."

ဖူ၀မ်သော် မျက်လုံးများ မှေးစင်းသွား၏။

"အင်း..."

ပြောပြီးနောက် ဆေးရည်တို့ထားသော ဂွမ်းတံဖြင့် ထန်မော့ဒဏ်ရာပေါ် တို့လိုက်သည်။ ထန်မော့

ပြင်းထန်သည့်အအေးဓာတ်ကြောင့် တုန်ရီသွား၏။ သူ့၏ဖြောင့်တန်းနေသော ကျောပြင်ရှိ အရေပြားက ထိလွယ်ရှလွယ်ဖြစ်နေသဖြင့် ထန်မော့ ပြောမပြနိုင်သည့်ထူးဆန်းသောခံစားချက်ကို ခံစားရပေသည်။

ထန်မော့ ခေါင်းငုံ့ကာ တွဲကျနေသော ဆံချည်မျှင်များဖြင့် သူ့အမူအရာကို ဖုံးကွယ်လိုက်၏။

အလင်းရောင်အောက်တွင် ထန်မော့ခန္ဓာကိုယ်က ဖြူစင်သန့်ရှင်းနေ၏။

ဖူ၀မ်သော်၏မျက်လုံးများက ထိုအပေါ်တွင်သာ ကျရောက်နေပြီး ထန်မော့၏ကျောပေါ် ဂွမ်းဖြင့်ထပ်ဖိလိုက်သည်။

🪩