MM Story Teller

Chapter 116

Viewers 7k

🌍Chapter 116

သို့သော်လည်း မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးဂိမ်းမှ ထွက်လာပြီးကတည်းက ထန်မော့၏နှလုံးသားထဲတွင် ထုတ်မပြောနိုင်သည့် အတွေးတစ်ခု အမြဲရှိနေ၏။ သူ မူလက လော့ဖုန်းချန်းကို ရှာကာ ဂိမ်းထဲရှိ အဖြစ်အပျက်များနှင့် ပတ်သက်၍ ပြောပြချင်သော်လည်း သူ ကိစ္စများနှင့် ဆက်တိုက်ကြုံနေရသည့်အခါ ဘာမှမပြောပြနိုင်တော့ပေ။

ထန်မော့ လှေကားပေါ် ဆက်တက်လိုက်ပြီး ပြောပြရန် စကားလုံးစီလိုက်သည်။ သို့သော် သူ ဘာမှမပြောပြရသေးမီ သူ့နောက်မှအသံ ကြားလိုက်ရသည်။

“ထန်မော့ ဒီနေ့ မင်း…နည်းနည်းမြန်နေလားလို့…”

ထန်မော့ ကြောင်အသွားပြီး တုံ့မပြန်နိုင်တော့ပေ။

“ဘာမြန်တာလဲ…”

လူနှစ်‌ယောက် ပထမထပ်သို့ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ထန်မော့ ပထမထပ်ရှိ လှေကားခွင်တွင် ရပ်လိုက်သည်။ သူ့ဘေးတွင် မျက်နှာကျက်မှ ကြမ်းပြင်အထိမြင့်သော ပြတင်းပေါက်တစ်ခုရှိ၏။ မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်က ပြတင်းပေါက်ကို ဖြတ်၍ ထန်မော့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် ဖြာကျနေကာ ဆံပင်ရွှေရောင်တောက်နေစေ၏။ သူ တစ်ဖက်လူ၏စကားအဓိပ္ပာယ်ကို နားမလည်သောကြောင့် ဖူ၀မ်သော်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

ဖူ၀မ်သော် ရွှေရောင်နေမင်းကြီးအောက်တွင် ပျော်၀င်နေသည့် လူငယ်ကိုကြည့်ကာ ရှင်းပြလိုက်သည်။

“မင်း ဒီနေ့ လုပ်သမျှဟာတွေအားလုံး နည်းနည်းမြန်နေတယ်…ဥပမာ မင်း ပတ်တီးကို မြန်မြန်စည်းပေးတယ်…စကားပြောနှုန်းကလည်း ပုံမှန်ထက် ၀.၅စက္ကန့် မြန်နေတယ်…နောက်ဆုံး…”

ထန်မော့ သူတို့သုံးယောက်ကြားရှိ လှေကားထစ်သုံးထစ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

“ငါ လမ်းလျှောက်တာ မနှေးဘူး…ဒါပေမဲ့ ထန်မော့ မင်းလမ်းလျှောက်တာ အရမ်းမြန်နေတယ်…ဒါ့ကြောင့် မင်း ဒီနေ့ နည်းနည်းမြန်နေတယ်လို့ ပြောဝာာ…”

ထန်မော့ အလျင်လူသားစွမ်းရည်ကို အသုံးပြုခြင်း၏ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးကို သတိရသွားသော ထန်မော့ :”...”

မင်းပဲမြန်တာ…မင်းတို့ တစ်မိသားစုလုံးပဲမြန်တာ…

အလျင်လူသားသည် အသုံးပြုသူ၏လှုပ်ရှားမှုနှုန်းကို အသံ၏အမြန်နှုန်းသို့ ရောက်သည်အထိ မြင့်‌တင်ပေးနိုင်သည်။ ဆိုးကျိုးမှာ သူ စွမ်းရည်ကို အသုံးပြုပြီးသည့် ၂၄နာရီအတွင်း သူက အလွန်မြန်နေမည်ဖြစ်သည်။

ထန်မော့ ယင်းကို မပြောပြနိုင်သည့်အတွက် စိုးရိမ်ကြောင့်ကြလာလေသည်။

ထိုအချိန်တွင် ဖူ၀မ်သော်က မီးပုံထဲ ထင်းထပ်ထည့်လိုက်၏။

“မင်း ဘာလို့ ဒီလောက်မြန်နေတာလဲ…”

“...”

ထန်မော့ စကားလုံးတစ်လုံးပင်ပြောရန် နာကျင်နေသည်။ သူ မည်သည့်ရှုထောင့်မှ ရှင်းပြရမည်မှန်း မသိချေ။ သူ၏ဖြစ်ရပ်ကို သက်သေမပြနိုင်‌သော်လည်း ဖူ၀မ်သော် ရှင်းပြသကဲ့သို့ သူ တကယ် မြန်နေခြင်းဖြစ်ပေသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ‌နောက်လာမည့် ၂၄နာရီအတွင်း သူ မြန်နေဦးမည်ဖြစ်သည်။

ဖူ၀မ်သော် ထန်မော့ကို လေးလေးနက်နက်ကြည့်လိုက်သည်။

ထိုအကြည့်က ထန်မော့ကို ပိုစိတ်ဓာတ်ကျစေ၏။ ဖူ၀မ်သော်၏IQပေါ် အခြေခံလျှင် သူ တစ်ခုခု ခန့်မှန်းမိမည်ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ထန်မော့ ပြောလိုက်သည်။

“ခင်ဗျား အထင်မှားနေတာပါ…ကျွန်တော်က မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးဂိမ်းက ထွက်လာလာချင်းဆိုတော့ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ တင်းမာနေတာ…မသိရတဲ့၊ မမြင်ရတဲ့အန္တရာယ်တွေကို အမြဲသတိထားကာကွယ်နေရတော့ အကျင့်ဖြစ်နေတာ…ရက်နည်းနည်းလောက်ကြာရင် ပြန်ကောင်းသွားမှာပါ…”

တိတိကျကျပြောရရင် ၂၄နာရီပေါ့…

ဖူ၀မ်သော် တစ်ခုခု ပြောချင်နေသည်ကို မြင်သောအခါ ထန်မော့ ချက်ချင်း ခေါင်းစဉ်ပြောင်းလိုက်၏။

“လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပတ်က အနက်ရောင်မျှော်စင်က ဗားရှင်း ၂.၀ကို အဆင့်မြင့်ခဲ့ပြီး ဂိမ်းထဲကိုအဖွဲ့လိုက်၀င်ဖို့ ခွင့်ပြုခဲ့တယ်…”

ဖူ၀မ်သော် သူ့စကားလုံးများကို ပြန်မျိုချလိုက်ပြီး ထန်မော့ကို ကြည့်လိုက်သည်။

“အဲ့‌တော့…”

ထန်မော့ ဖူ၀မ်သော်ကို ကြည့်လိုက်စဉ် ဖူ၀မ်သော်ကလည်း ထန်မော့ကို ပြုံးကြည့်နေ၏။

တစ်ယောက်က နေရောင်အောက်တွင် ရပ်နေပြီး နောက်တစ်ယောက်က လှေကားအုံအရိပ်ထဲတွင် ရပ်နေ၏။ လူနှစ်ယောက်၏အထောက်အထားကဲ့သို့ပင်ဖြစ်သည်။ တစ်ယောက်က တရား၀င်ကစားသမား၊ တစ်ယောက်က ခိုး၀င်သူ။ သတ်ဖြတ်ခြင်းနောက်ကွယ်တွင် မည်သည့်အကြောင်းပြချက်ပဲရှိရှိ၊ ဖူ၀မ်သော်က တရုတ်ကစားသမားများ၏မုန်းတီးမှုကို အခံရဆုံးခိုး၀င်သူဖြစ်သည်။

အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် ထန်မော့ ဦးစွာ စပြောလိုက်သည်။

“မနေ့က မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးဂိမ်းမှာ ကျွန်တော် ခင်ဗျား၀မ်းကွဲနဲ့တွေ့ခဲ့တယ်…ပြီးတော့ ကောင်းတဲ့အသင်းဖော်တွေ ရှိဖို့က အရေးအကြီးဆုံးဆိုတာကိုလည်း သိခဲ့ရတယ်…ဒါ့ကြောင့် ဖူ၀မ်သော် ခင်ဗျား နောက်တစ်ကြိမ် မျှော်စင်ကို တိုက်ခိုက်တဲ့အခါ ကျွန်တော်နဲ့အဖွဲ့ဖွဲ့ချင်ပါသလား…”

ထန်မော့ တည်ငြိမ်စွာ ပြောလိုက်သည်။

ဤမေးခွန်းက သူ အချိန်အတော်ကြာတွေးနေခဲ့သည့် မေးခွန်းဖြစ်လေသည်။

ကမ္ဘာကြီး အွန်လိုင်းပေါ် တက်သွားကတည်းက ထန်မော့ အနည်းဆုံး သင့်လျော်သည့်အသင်းဖော်တစ်ယောက်ကို ရှာဖွေလိုခဲ့သည်။

သူ့အသင်းဖော်စာရင်းတွင် ချန်ရှန်းရှန်းတစ်ယောက်ရှိ‌သော်လည်း ကံမကောင်းစွာနှင့် ချန်ရှန်းရှန်းက အလွန်ငယ်ရွယ်သေးပြီး လုံလောက်အောင် မရင့်ကျက်သေးပေ။ သူက လတ်တလောတွင် လော့ဖုန်းချန်၏တိုက်ခိုက်ရေးအဖွဲ့၀င်ကျောင်းသားဖြစ်နေသည့်အတွက် တစ်ခုခုသာ မဖြစ်ပျက်ခဲ့လျှင် သူနှင့်ထန်မော့ အချိန်တိုအတွင်း အသင်းဖွဲ့နိုင်ဦးမည်မဟုတ်ချေ။

အသင်းဖော်ကောင်းတစ်ယောက်သည်၁+၁= +၂ နှစ်ယောက်ထက်ပိုသော သက်ရောက်မှုကို ရရှိစေပြီး ဂိမ်းကို ပိုမိုလွယ်ကူစေသည်။ ချန်ရှန်းရှန်းက အလွန်ဉာဏ်ကောင်းပြီး တိကျမှန်ကန်သည့် ရွေးချယ်မှုနှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ချနိုင်သည့် သူ့၏စွမ်းရည်က အသင်းအ‌တွက် အသုံး၀င်သော်လည်း ဖူ၀မ်သော်လောက် အရေးပါမှုနည်းပါးလေသည်။

အသင်းဖော်ကောင်းတစ်ယောက်အတွက် စံသတ်မှတ်ချက်များတွင် ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေး၊ ခွန်အား၊ သန်မာမှုနှင့် အခြားကဏ္ဍများစွာ ပါ၀င်သည်။ အရေးအကြီးဆုံးအရာမှာ ထိုကိုယ်ပိုင်အရည်အချင်းများ မဟုတ်ပေ။ အသင်းဖော်များကြားမှ အပြန်အလှန် နားလည်နိုင်စွမ်းသာဖြစ်သည်။ ပင်နိုကီယိုဂိမ်း၏ အရိုးသား‌ဆုံးကတ်ဂိမ်းသို့မဟုတ် သံဖိနပ်ချုပ်သူဂိမ်းတွင် ထန်မော့နှင့် ဖူ၀မ်သော်ကြား အပြန်အလှန် နားလည်သဘောပေါက်မှုကို သိရှိခဲ့ရသည်။ သူတို့၏တစ်ခုတည်းသော အတားအဆီးမှာ…

“ထန်မော့ မင်း ငါနဲ့သွားရမှာ မကြောက်ဘူးလား…”

အမှောင်ထဲတွင် ရပ်နေသည့် ဖူ၀မ်သော်၏နှုတ်ခမ်း ကွေးညွှတ်သွားပြီး ထန်မော့ကို တည်ငြိမ်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။

ထန်မော့ ပြုံးကာ မေးလိုက်၏။

“ကျွန်တော် ကြောက်ရမှာလား…”

အနက်ရောင်မျှော်စင် ပထမထပ်နှင့်ဒုတိယထပ်ကို ရှင်းလင်းနိုင်ခဲ့သည့် ပထမဆုံးကစားသမား။ အနက်ရောင်မျှော်စင်မှာရှိသည့် မွန်းစတားအားလုံး သူတို့ခွန်အားတိုးတက်ရန် စားချင်သည့် ခိုး၀င်သူ။

ဖူဝမ်သော် ထန်မော့ကို သူနှင့်အဖွဲ့ဖွဲ့ရန် မကြောက်ဘူးလားဟု မေးလိုက်သည်။

ထန်မော့၏အဖြေမှာ မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေး ဂိမ်း၏ခက်ခဲသည့်မုဒ်ကို ရှင်းလင်းရန်ကမ္ဘာ့ပထမဆုံးကစားသမားနှင့် အဖွဲ့ဖွဲ့ရမှာကို ကြောက်ရမည်လား။

သူတို့ ပူးပေါင်းလိုက်သည်နှင့် အဖွဲ့ခွန်အားက လုံး၀တိုးတက်လာမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ဂိမ်းက ပိုခက်လာမည်ဖြစ်၏။ ဂိမ်း၏ခက်ခဲမှုပဲ ပိုတိုးလာမည်လား၊ လူနှစ်ယောက်၏ခွန်အားပဲ ပိုတိုးလာမည်လား မည်သူမှ မသိနိုင်ပေ။ သို့သော်လည်းမျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးတွင် ပိုင်ရို့ယောင်နှင့်တွေ့ပြီးကတည်းက ထန်မော့ ယုံကြည်စိတ်ချအားကိုးရသည့် အသင်းဖော်ကောင်းတစ်ယောက် ရရှိရန် ပိုမို ပူပန်လာသည်။

ဖူ၀မ်သော်က သန်မာပြီး ထက်မြက်သည့်အပြင် ထန်မော့နှင့် အပြန်အလှန် နားလည်မှုကလည်း မြင့်မားပေသည်။ သူ ခိုး၀င်သူ ဖြစ်သွားရခြင်းမှာ နိုင်ငံတော်မစ်ရှင်ထမ်းဆောင်နေ၍ဖြစ်သည်။ ထန်မော့ ဖူ၀မ်သော်၏စရိုက်လက္ခဏာကို သံသယမရှိပေ။ အကယ်၍ ထိုနေရာမှာသာ ဖူ၀မ်သော်ရှိခဲ့လျှင် ပိုင်ရို့ယောင်က သူ့ကို လျှပ်တပြက်တိုက်ခိုက်နိုင်ရန် လုံး၀မဖြစ်နိုင်ပေ။ ထိုအစား ပိုင်ရို့ယောင်သာ မိဘများပင် မမှတ်မိနိုင်လောက်သည့်အထိ ရိုက်နှိက်ခံရမည်ဖြစ်သည်။

ထန်မော့ ပိုတွေးလေလေ ဖူ၀မ်သော်က သူ့အသင်းဖော်ဖြစ်ရန် ပိုသင့်တော်လာလေလေဖြစ်သည်။

ဖူ၀မ်သော် ပြောလိုက်သည်။

“လက်ရှိအခြေအနေအရ ငါတို့သာ အဖွဲ့ဖွဲ့လိုက်ရင် ဂိမ်းခက်ခဲမှု တိုးလာလိမ့်မယ်…”

ထန်မော့ ယင်းကို မငြင်းဆန်ပေ။ ဖူ၀မ်သော်က ခိုး၀င်သူဖြစ်သည့်အပြင် ပထမထပ်နှင့်ဒုတိယထပ်ကို ပထမဆုံးရှင်းလင်းနိုင်သည့် ကစားသမားဖြစ်သည်။ ‌အနက်ရောင်မျှော်စင်က ဖူ၀မ်သော်ခွန်အားကို သိသည့်အတွက် ဂိမ်းခက်ခဲမှုအဆင့် တိုးပေးမည်ဖြစ်ပြီး ယင်းကား ထန်မော့အတွက် ပိုမိုခက်ခဲသွားစေမည်ဖြစ်သည်။

ထန်မော့ ပြောလိုက်သည်။

“ဂိမ်းအခက်အခဲက အရမ်းမြင့်ပြီး အဖွဲ့ရှုံးတော့မယ်ဆို…”

ထန်မော့ ပြုံးလိုက်သည်။

“မစ္စတာဖူ ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို နောက်မှာထားခဲ့ပါရစေ…”

ဖူ၀မ်သော် အနည်းငယ် ကြက်သေသေသွားသည်။ သို့သော် မကြာမီ ထန်မော့ ပြောချင်သည့်အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်သွားသည်။

ထန်မော့က သူ့တွင် ဘုရင်ကြီး၏ရွှေဒင်္ဂါးရှိကြောင်း ၀န်ခံလိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

အကယ်၍ ဂိမ်းက အလွန်ခက်ခဲပြီး မရှင်းလင်းနိုင်ခဲ့လျှင် ထန်မော့က မတုံ့မဆိုင်း ဘုရင်ကြီး၏ရွှေဒင်္ဂါးကို သုံး၍ ဖူ၀မ်သော်အားနောက်တွင် ချန်ထားခဲ့မည်ဖြစ်သည်။

ထန်မော့ သူ့အတွေးကို ရိုးသားစွာ ပြောပြလိုက်သည်။ ဖူ၀မ်သော် ထန်မော့ကို ကြည့်ကာလှေကားထစ် သုံးထစ် တက်လာပြီး ထန်မော့ရှေ့တွင် ရပ်ကာ ပြောလိုက်သည်။

“မင်း ငါ့စွမ်းရည်ကို အခုထိ သေချာ မသိသေးဘူးနဲ့တူတယ်…”

ထန်မော့ ကြောင်အသွားသည်။

“ဘာလဲ…”

ဖူ၀မ်သော် ရယ်မောလိုက်သည်။

“မင်း ထွက်မပြေးခင် အစွမ်းထက်တဲ့ဘော့စ်နဲ့တွေ့ခဲ့ရင် မင်း ငါ့ထက် အရင်သေမှာ သေချာတယ်…”

ထန်မော့ :”...”

အနာဂတ်တွင် အသင်းဖော်အား ရောင်းထုတ်မည့်အခြေအနေကို ဘေးဖယ်ထားလိုက်လျှင် ဤကား သေခြင်းနှင့်ရှင်ခြင်း တိုက်ပွဲသာဖြစ်သည်။ ထန်မော့ ပြောစရာ ကင်းမဲ့သွားပြီး လက်ကို ဝှေ့ယမ်းကာ မောလ်ဘက် သွားလိုက်သည်။ ဖူ၀မ်‌သော် ထန်မော့၏အရှိန်နောက် အမှီလိုက်သွားလိုက်၏။ အမှန်တွင် ဖူ၀မ်သော်စကားလုံးများ၏အဓိပ္ပာယ်ကို သူ့နှလုံးသားထဲ ဖမ်းဆုပ်ပြီးသားဖြစ်သည်။

ဖူ၀မ်သော် ထန်မော့၏စွမ်းရည်ကို မသိသလို ထန်မော့သည်လည်း ဖူ၀မ်သ်ော၏စွမ်းရည်ကို မသိပေ။ သို့သော်လည်း ဖူ၀မ်သော် ထန်မော့အား ထိုစကားကို ယုံကြည်ချက်ရှိရှိ ပြောရသည့်အကြောင်းရင်းမှာ အကယ်၍ သူတို့နှစ်ယောက်သာ ‌အနက်ရောင်မျှော်စင်မှ ကြောက်စရာကောင်းသည့် မွန်းစတားကြီးနှင့် ရင်ဆိုင်ရလျှင် သူက ကျိန်းသေပေါက် ထန်မော့သေပြီးမှသာ သေမည်ဖြစ်သည်။ အခြားတစ်နည်းဆိုသော် သူ ထန်မော့အား ရောင်းပြီး ထွက်ပြေးမည်မဟုတ်ချေ။ ထို့အစား သူက ထန်မော့ထက် ပိုကြာကြာအသက်ရှင်မည်ဟု ယုံကြည်ခြင်းဖြစ်သည်။

သူ့မှာ ဘယ်လိုစွမ်းရည်မျိုးရှိနေလို့ ဒီလောက်ယုံကြည်ချက်ရှိနေတာလဲ…

ထန်မော့ သဲလွန်စ မရှာနိုင်ပေ။ ထိုအချိန်တွင် နှစ်ယောက်သား အထည်ဆိုင်ထဲသို့ ၀င်လိုက်၏။ ထန်မော့၏အ၀တ်အစားများက သွေးများ ပေကျံနေသည့်အပြင် ဖူ၀မ်သော်၏ကော်လံကိုလည်း အနက်ရောင်မျှော်စင်ရှိမွန်းစတားက ဆွဲဖြဲသွားလေသည်။ သူတို့ အ၀တ်ကိုယ်စီရွေး၍ အ၀တ်လဲခန်းထဲ ၀င်လိုက်သည်။

ထန်မော့ မှန်ရှေ့တွင် ရပ်ကာ အင်္ကျီလက်ခေါက်တင်လိုက်ပြီး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောလိုက်သည်။

“နောက်တစ်ကြိမ် မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေး ဂိမ်းက ‌သုံးလအတွင်းမှာပဲ…ခင်ဗျား ဘယ်အချိန်သွားဖို့ စီစဉ်ထားလဲ…”

ဖူ‌၀မ်သော် ပြန်ဖြေလိုက်သည်

“ငါ ပြင်ဆင်ရ‌ဦးမှာမို့လို့ နှစ်လ၀န်းကျင်ဖြစ်လောက်တယ်…”

“ကောင်းပြီ…ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ နှစ်လနေရင် သွားကြတာပေါ့…”

အခြား ထပ်ပြောစရာ မလိုတော့ပေ။

နောက်တစ်ကြိမ် မျှော်စင်တိုက်ခိုက်ရေးဂိမ်းတွင် သူတို့ အတူတူလုပ်ဆောင်ရန် သဘောတူခဲ့ကြသည်။ ယင်းကား သူတို့ကြားမှ အပြန်အလှန် နားလည်မှုပင်ဖြစ်၏။

အ၀တ်အစားလဲပြီးနောက် ထန်မော့နှင့်ဖူ၀မ်သော်တို့ ‌မောလ်တွင် လမ်းခွဲလိုက်ကြသည်။ ထွက်မသွားမီ ထန်မော့ မေးလိုက်သည်။

“ကျွန်တော် မနက်ဖြန် ခင်ဗျားကို ရှာချင်ရင် ဘယ်ကို လာရမလဲ…”

ဖူ၀မ်သော် မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။

“တစ်ခုခု လုပ်စရာရှိလို့လား…”

ထန်မော့မျက်နှာ ပြောင်းလဲမှုမရှိပေ။

“ကျွန်တော့်တိုက်ခိုက်ရေးစွမ်းရည်က ခန္ဓာကိုယ်ကြံ့ခိုင်မှု‌နောက်ကို အမှီမလိုက်နိုင်ဘူး…”

ထန်မော့ စကားရပ်လိုက်သည်။

ဒါ့ကြောင့် မစ္စတာဖူရယ်…ခင်ဗျားရဲ့အသင်းဖော်ကို နည်းနည်းလမ်းညွှန်ပေးပါဦး…ခင်ဗျားအသင်းဖော် ပိုသန်မာလာမှ အဖွဲ့က ပိုသန်မာလာမှပေါ့…

ထန်မော့ ထိုစကားများကို မပြောလည်း ဖူ၀မ်သော် နားလည်ပေသည်။

နွေးထွေးသောနေရောင်ခြည်အောက်တွင် ဖူ၀မ်သော် ထန်မော့အား စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

“မနက်ဖြန်နေ့လည် ဒီအထည်ဆိုင်မှာ တွေ့ကြမယ်…”

🪩

စာရေးသူမှာ ပြောစရာရှိပါတယ်။

ထန်ထန် : ဒီလူက ငါ့အတွက် အကောင်းဆုံးအသင်းဖော်ပဲ…

လောင်ဖူ : ငါက မင်းအတွက် အကောင်းဆုံးခင်ပွန်းပဲ(ပြုံးလျက်)

Prev Next