လွန်ခဲ့သောနှစ်နှစ်က ဖုကျန်း၏အရှေ့တွင် မင်းအဖေမဟုတ်တော့ဟု ပြောခဲ့သည်။ ယခု ဖုကျန်း၏ နောက်ကွယ်တွင် သူသည် ဖုကျန်း၏ အဖေဖြစ်ကြောင်း သူစိမ်းတစ်ယောက်ကို ပြောနေရသည်။
ဖိုင်များကိုစီနေရင်း ဆရာဝန်သည် ခေါင်းကိုယမ်းကာ ဖုကျန်းချန်ကို စောဒကတက်လိုက်သည်။
".ခင်ဗျားက ဘယ်လိုများ မိဘဖြစ်လာတာလဲ သူသာ စောစောလေးရောက်လာလိုက်ရင် အဲ့ဒီ့ခြေထောက်က အခုလိုဖြစ်နေမှာ မဟုတ်ဘူး ဒီရက်ပိုင်းမှာပဲ သူ့ကို ပြန်ကုသတော့မှာဆိုပေမယ့် ဘယ်လောက်ဒုက္ခခံရခံရ အရင်လိုတော့ အကောင်းအတိုင်း ဖြစ်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး......"
ဖုကျန်းချန်သည် နောက်ထပ်မေးချင်သော်ငြား ဘာပြောရမှန်း မသိတော့။ ဆရာဝန်ထံမှ စိတ်ပျက်အားငယ်စွာ ထွက်လာခဲ့သော်လည်း အတွင်းရေးမှူးရှေ့ရောက်သောအခါတွင်မူ ပုံမှန်အတိုင်း တည်ငြိမ်နေပြီဖြစ်သည်။
အတွင်းရေးမှူးက ဖုကျန်းချန် ဆေးရုံမှ တန်းထွက်လာသည်ကို ကြည့်ပြီး ခပ်သွက်သွက်မေးလိုက်သည်။
"....သူဌေး ဆရာဝန်နဲ့ မတွေ့တော့ဘူးလား....."
ဖုကျန်းချန်သည် ခေါင်းခါကာ အသံငြိမ်ငြိမ်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
".....မတွေ့တော့ဘူး သွားရအောင်....."
အတွင်းရေးမှူးက သူ့ သူဌေး ဒီနေ့ နည်းနည်း ထူးဆန်းနေသည်ဟု ခံစားရသော်လည်း ဖုကျန်းချန်မှာ မျက်နှာမကောင်းသည့် အတွက် သူ ဘာမှမမေးရဲ။
ဖုကျန်းနှင့် ကျန်းဟန်ရှုတို့ ပြန်ရောက်သောအခါ ဧည့်ခန်းထဲတွင် လူမရှိဘဲ အချစ်ကားတစ်ကား ဖွင့်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၍ ဆိုဖာပေါ်သို့ ထိုင်ချလိုက်သည်။
သူ ကျန်းဟန်ရှု၏ပုခုံးပေါ်သို့ မှီချလိုက်သည်။ တကယ်တမ်းတော့ သူ့တွင် အပြီးသတ်ရန်အလုပ် များစွာရှိနေသော်လည်း ဤအခိုက်အတန့်တွင် ထူးထူးခြားခြား ပျင်းရိနေကာ လှုပ်ပင် မလှုပ်ရှားချင်တော့။
အိမ်တံခါးမှာ ဆွဲဖွင့်ခံလိုက်ရပြီး အိမ်ငှားတစ်ယောက်က အပြင်ဘက်မှ ပြန်ရောက်လာသည်။ သူသည် ဆိုဖာပေါ်မှ လူနှစ်ယောက်ကိုမြင်လျှင် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ မနှစ်မြို့သည့်လေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
"..ယောက်ျားရင့်မာကြီးတွေဖြစ်နေပြီး ဘယ်လိုတောင် တွယ်ကပ်နေကြတာလဲ နေမကောင်းဘူးလား...."
စနောက်နေတာဟု ချက်ခြင်းထပ်ပြောလိုက်သော်ငြား သူ့မျက်ဝန်းထဲမှ ရွံရှာမှုအရိပ်အယောင်ကိုတော့ မဖုံးကွယ်နိုင်။ သူသည် မျိုးတူချစ်ကြိုက်မှုကို လက်မခံနိုင်သည့် လွန်ကဲသော လိင်တူမုန်းတီးစိတ်ရှိသူ ဖြစ်သည်။
ကျန်းဟန်ရှု ဖုကျန်းကို အခန်းထဲသို့ ပြန်ခေါ်လာလိုက်သည်။ ဖုကျန်းက ကွန်ပျူတာကိုထုတ်ကာ ပုံဆွဲနေပြီး ကျန်းဟန်ရှုက စာဖတ်နေသည်။ နေ့ခင်းနေရောင်မှာ နွေးထွေးတောက်ပနေပြီး လူများကို ငိုက်မြည်းစေသည်။
ကျန်းဟန်ရှု ရုတ်တရက် စာအုပ်မှ အကြည့်ခွါလိုက်သည်။
".ကိုယ်တို့ တစ်ခြားနေရာကို ပြောင်းနေကြမလား...."
ဖုကျန်းသည် စာရေးသည်ကို ရပ်၍ မေးလိုက်သည်။
"....ဒီကနေ ရွှေ့ချင်လို့လား....."
ကျန်းဟန်ရှုက ခေါင်းညိတ်ကာ ဖုကျန်းကို ပြောလိုက်သည်။
"..ဂျင်ရှခရိုင်မှာ ကိုယ့်အိမ်တစ်လုံးရှိတယ် အဲ့မှာ နေရအောင်....."
တစ်နေ့နေ့တွင်တော့ တစ်ခြားအိမ်ငှားများသည်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဆက်ဆံရေးကို သိသွားမည်ဖြစ်သည်။
အငြင်းအခုန်ဖြစ်ပြီးမှ ထွက်ရမည့်အစား စောစောထွက်သွားခြင်းက သူတို့အတွက် ပိုကောင်းသည်။
ဖုကျန်းသည် မူလက သူအိမ်ဝယ်ရန် ပိုက်ဆံပြည့်သည်အထိ စောင့်ချင်သော်လည်း ကြည့်ရတာ သူဒါကို ထပ်ပြီး မလိုအပ်တော့သည့်ပုံပင်။ ရွေးချယ်စရာမရှိ၍သာမဟုတ်လျှင် သူသည် ပျက်စီးနေသော အိမ်ကို တကယ်ငှားမနေချင်။
"....မနက်ဖြန် ထွက်ကြမယ်....."
ဖုကျန်း၏မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည်။ သူ့အိမ်သည် နောက်နှစ်လနေမှ သက်တမ်းပြည့်မည်ဖြစ်သည်။
ကျန်းဟန်ရှုက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"....အဲ့ဒီ့အိမ်က ဟိုးအရင်ထဲက ပြန်ပြုပြင်ထားပြီးသား ပရိဘောဂတွေလည်း အစုံရှိတယ် လိုချင်တဲ့ပစ္စည်းတွေကို ဒီည ထုပ်ပိုးထားရုံပဲ...."
တကယ်တမ်း ဒီကိစ္စကလည်း သိပ်အချိန်မကြာပါဘူး။
ပုံကြမ်းချပြီးနောက် ဖုကျန်းသည် ကုတင်အောက်မှ ခရီးဆောင်အိတ်ကို ဆွဲထုတ်ကာ စတင်ထုပ်ပိုးတော့သည်။ ကျန်းဟန်ရှုကလည်း ဘေးမှ ကူညီပေးနေသည်။
".အိပ်ယာခင်းတွေက ယူစရာမလိုဘူး အိမ်မှာ မင်းအတွက် ရှိပြီးသား....."
".တစ်ခြား နေ့စဉ်သုံးဖို့ လိုတာတွေကတော့ အိမ်ရောက်မှ ကိုယ်တို့ အသစ်ဝယ်ရအောင်...."
".ဒီအဝတ်အစားတွေလည်း လွှင့်ပစ်ပြီး တစ်ခါတည်း အသစ်ဝယ်လိုက်ပါလား....."
ဖုကျန်းတွင် ပစ္စည်းများများစားစားမရှိ။ ရွေးရင်းရွေးရင်းဖြင့် နည်းလာကာ သေတ္တာတစ်လုံးစာပင် မရှိတော့။ နောက်နေ့မနက်တွင် ကျန်းဟန်ရှုသည် ဖုကျန်းကို အောက်ထပ်သို့ခေါ်လာကာ တိုက်ရိုက် မောင်းထွက်သွားပြီး ထိုနေရာမှ အရာအားလုံးကို ချန်ထားခဲ့လိုက်လေသည်။
ကျန်းဟန်ရှု၏အိမ်မှာ သိပ်မကျယ်ဝန်းလှ၊ အိမ်အလှဆင်ထားသည်မှာလည်း အလွန်ရိုးရှင်းသည်။ လူနှစ်ယောက်တည်းနေရန် သင့်တော်ရုံမျှသာဖြစ်သည်။ နေရာမှာလည်း အချက်အခြာကျသည်။ မြို့လယ်ခေါင်နေရာမဟုတ်သော်ငြား စီးပွားရေးဖြစ်ထွန်းသော နေရာဖြစ်သည်။ ဈေးနှုန်းမှာလည်း နည်းလှမည်မဟုတ်။
ဖုကျန်းခရီးဆောင်အိတ်ကိုယူကာ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ထုတ်လိုက်သည်။ အဝတ်ဗီရိုထဲမှ သူနှင့် ကျန်းဟန်ရှု၏ အဝတ်အစားများကို ကြည့်ရင်း သူ့တွင် နောက်တစ်ကြိမ် အိမ်ရှိလာပြီဟု ခံစားရသည်။
သူ စားစရာမှာနေသော ကျန်းဟန်ရှုကို လှည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"....အနာဂတ်မှာ ကြောင်တစ်ကောင်လောက် မွေးချင်တယ်....."
ကျန်းဟန်ရှုက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"....နေ့လည်ကျ အပြင်ထွက်ပြီး ပန်းအိုးနည်းနည်း သွားဝယ်ရအောင်....."
"....မင်းစကားကို နားထောင်မယ်...."
"....ပြီးတော့ ညကျ ဟော့ပေါ့စားမယ်...နော်..."
ဖုကျန်းနှင့် ကျန်းဟန်ရှုတို့ ပန်းအိုးအနည်းငယ် ဝယ်ပြီးနောက် ပန်းဆိုင်မှထွက်ကာ ကျန်းဟန်ရှု၏ကားဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏ အသံက သူတို့နောက်ကျောဘက်မှ ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာသည်။
ဖုကျန်း. လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ထန်ဝမ်ဝမ်ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သို့သော် သူသည် အနီးအနားတွင် ပြည်သူ့အစိုးရစတိုင် အဆောက်အဦးများရှိသည်ကိုသိပြီး ရိုက်ကူးရေးအဖွဲ့များ လာရောက်ရိုက်ကူးနေသည့်အတွက် ဒီနေရာတွင် ထန်ဝမ်ဝမ် ပော်ထွက်လာခြင်းကို မအံ့ဩမိ။
ထန်ဝမ်ဝမ်တစ်ယောက် သူမရှေ့မှ ဖုကျန်းကို မျက်လုံးပြူး မျက်ဆန်ပြူးဖြင့် ကြည့်နေခဲ့သည်။ ဖုကျန်းသေသွားပြီဟု လွီမိသားစု၏ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်က သူမကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင် ပြောခဲ့သည်။ ဘာကြောင့် သူက သူမရှေ့မှာ နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ပေါ်လာရတာလဲ။
သူမသည် ဖုကျန်းသေပြီဟု ထင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မူပိုင်ခွင့်မဝယ်ဘဲ Shazhou Chronicle ကို ရိုက်ကူးမည်ဟု ကြော်ငြာရဲခြင်းဖြစ်သည်။ အခု ဖုကျန်းက သူမရှေ့သို့ ပြန်ထွက်လာပြီဖြစ်၍ ဘာဆက်လုပ်သင့်လဲ။
သူမ၏ပိုက်ဆံများမှာလည်း ရင်းနှီးမြှုပ်နှံပြီးဖြစ်ကာ အနုပညာလောက၏ အကောင်ကြီးများကိုလည်း Shazhou Chronicle ၏ မူပိုင်ခွင့်ကို သူမ ပိုင်ဆိုင်ပြီးဖြစ်သည်ဟု ပြောထားမိသည်။ အခု သူမ ဘာဆက်လုပ်သင့်လဲ။
သူမသည် မူပိုင်ခွင့်ကိုဝယ်ရန် အမြဲ တွန့်ဆုတ်နေခဲ့သည်။ ထိုငွေများမှာ ဖုကျန်း၏အိတ်ကပ်ထဲသို့ ရောက်သွားမည်ဟု တွေးမိတိုင်း မသက်မသာဖြစ်ရသည်။
သူမ ထိုအတွေးအားလုံးကို နှလုံးသားအောက်ခြေအထိ ဖိနှိပ်ကာ သူမ၏အကြည့်က ဖုကျန်းဘေးမှလူထံသို့ ကျရောက်သွားသည်။ ထိုလူမှာ ဈေးပေါသော အဝတ်အစားကိုသာ ဝတ်ထားသော်ငြား အမူအကျင့်ကောင်းသည်။ အရပ်ရှည်ပြီး ကြည့်ကောင်းသည်။
ထန်ဝမ်ဝမ် သာသာလေး မျက်မှောင်ကုတ်လိုက်သည်။ ထိုလူကို အရင်က ဖုကျန်းနေသည့် အိမ်စုတ်လေး၏ အပြင်ဘက်တွင် တွေ့ဖူးသည်။ ဟုတ်သားပဲ။ မှတ်မိပြီ။ အဲ့အချိန်တုန်းက ဖုကျန်းကိုသယ်ပြီး လှေကားပေါ် တက်သွားတဲ့သူပဲ။
ဖုကျန်း သူက တကယ်ကို ဂေးနေတာပဲ။
