Ch 7

Ch 7.1

အရှေ့မြောက်က နှင်းကျတာ အရမ်းစောတယ်။ အဲ့ထဲမှာ တာ့ရှန်လည်း ပါတယ်။ နိုဝင်ဘာလမှာကတည်းက နှင်းကျနေပြီ။

ဒီနေ့တွင် လျိုရှောင်ယင်က ဂေါ်ဖီချဉ်ကို ခုလေးတင်မှ သိပ်လိုက်တာဖြစ်ပြီး အိမ်အပြင်ဘက်ကို တစ်စုံတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။

"ယင်ဇီ အိမ်မှာရှိလား?" 

လျိုရှောင်ယင် ထွက်လာပြီး ကျန်းရှုဂန်းရဲ့ဇနီး အပြင်ဘက်မှာ ရပ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

"ရှိန်ဇီ သမီး အိမ်မှာရှိတယ်။ ဒီနေ့သမီးဆီလာဖို့ အားတာလား?" 

(ရှိန်ဇီ = အဖေ့ညီရဲ့ ဇနီး)

"အဖွဲ့ထဲကို သမီးရဲ့စာ ရောက်လာတယ်။ အန်တီ သမီးဆီ မပို့လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ။" ကျန်းရှုဂန်းရဲ့ဇနီးက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြင့် စာကို ပေးလိုက်သည်။

လျိုရှောင်ယင်က စာကို အနီးကပ် မကြည့်ဘဲ "ရှိန်ဇီ အထဲဝင်လေ။ အပြင်မှာ အရမ်းအေးတယ်။" 

"တော်ပြီတော်ပြီ။ အိမ်ပြန်ပြီး အချဉ်ဖောက်ရဦးမှာ။ ဒီအချိန်မှာ ကျွမ်းကျင်မှု ရှိဖို့လိုတယ်။ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပါ။" ကျန်းရှုဂန်းရဲ့ဇနီးက ပစ္စည်းတွေကို လာပို့ပေးပြီး ပြန်သွားသည်။ အိမ်မှာ လာမှမလုပ်ရသေးဘူး ထင်တယ်။

"ရှိန်ဇီ ဖြည်းဖြည်းပြန်နော်။ အချိန်ရရင်လည်း သမီးဆီ လာလည်ပါဦး။" လျိုရှောင်ယင်က သူမကိုလိုက်ပို့ပြီး အိမ်ထဲကို အမြန်ပြေးဝင်လိုက်သည်။ အပြင်မှာ နှင်းတွေကျနေပြီဖြစ်သည်။ ဂွမ်းဂျာကင်သေးသေးလေးကို ၀တ်ထားသည်။ ဒါက မူလပိုင်ရှင်ရဲ့ အဝတ်ဟောင်းဖြစ်သည်။ ကြည့်ရတာတော့ ဂွမ်းဂျာကင် လုပ်ရမဲ့ပုံဘဲ။ ဒီလောက်ပါးတဲ့ ဂျာကင်နဲ့ ဆောင်းရာသီကို မဖြတ်သန်းနိုင်ဘူး။

လျို‌ရှောင်ယင်က ဖိနပ်ချွတ်ပြီး ခန်ပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ စာအိတ်ပေါ်ရှိ စာပို့လိပ်စာက အနီးအနားကမြို့တော် ဖြစ်သည်။ ဟဲ့ဟောင်ဝိန်က ပို့လာတာ ဖြစ်နိုင်သည်။

စာကိုဖွင့်လိုက်တော့ အစချီထားတာက ရဲဘော်လျိုရှောင်ယင် ဖြစ်သည်။

"ဒီခေတ်က အရမ်းစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတာဘဲ။ လူတိုင်းက ရဲဘော်တွေကြီးဘဲ။" လျိုရှောင်ယင်က ပြုံးပြီး ဆက်ဖတ်သည်။

စာရဲ့အကြောင်းအရာက အလွန်ရိုးရှင်းသည်။ အရင်ဦးဆုံး နှုတ်ဆက်စကား၊ ထို့နောက် ဟဲ့ဟောင်ဝိန်က စစ်တပ်သို့ပြန်လာပြီး စာမရေးရသေးခင် မစ်ရှင်တစ်ခု လုပ်ရကြောင်း ပြောပြသည်။ ထို့ကြောင့် ဒီလောက်ကြာမှ စာပို့နိုင်တာ ဖြစ်သည်။ နောက်တစ်ကြောင်းက ဟဲ့ဟောင်ဝိန်က မသွားခင် အိမ်ကို အသ်ိပေးပြီးသွားပြီဖြစ်ကာ နှစ်ကုန်ပြီး သူပြန်လာရင် လက်ထပ်မဲ့ကိစ္စ ဆွေးနွေးမည်ဟု ပြောသည်။

လျိုရှောင်ယင်ကိုလည်း သူ့ဆီ ပြန်စာရေးစေချင်သည်။ လက်မှတ် ဆယ်စောင်ကျော်ကိုလည်း ဆယ်ယွမ်နဲ့အတူ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ထည့်ထားသည်။

လျိုရှောင်ယင်က ထိုအခါမှ အထည်လက်မှတ်များ၊ ချည်လက်မှတ်များနှင့် အစားအသောက်လက်မှတ်များ အများအပြားရှိတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အကုန်လုံးက သူမလိုအပ်သမျှ ပစ္စည်းတွေဖြစ်သည်။

"သူတော်တော် သတိထားမိတာဘဲ။" လျိုရှောင်ယင်က ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး အိမ်တွင် ဘောပင်နှင့် စာရွက်မရှိသည်ကို သတိရသွားပြီး ပြန်စာ‌ရေးရန် နည်းလမ်းမရှိပေ။

"ကြည့်ရတာ မနက်ဖြန် မြို့ကို သွားရမယ်ပုံဘဲ။ ဂွမ်းဂျာကင်အသစ်ချုပ်ဖို့ ပိတ်စဝယ်ရမယ်။" လျိုရှောင်ယင်က သူလိုအပ်မည့်အရာများစွာကို တွေးနေခဲ့သည်။

ဂျာကင်အင်္ကျီက အရမ်းထူဖို့ မလိုအပ်ပေ။ နေရာလွတ်ထဲမှာ အ‌နွေးအောက်ခံအင်္ကျီ ရှိတယ်။ ဂွမ်းဂျာကင်အင်္ကျီ ပါးပါးတစ်ထည်ဘဲ ချုပ်ရင် ရပြီ။ ပြီးတော့ ဖိနပ်တစ်စုံနဲ့ ဘောင်းဘီလည်း လိုသေးတယ်။

အိမ်မှာ အသီးအရွက် မရှိ‌ဘူး။ အချဉ်လုပ်ဖို့သုံးတဲ့ ဂေါ်ဖီကလည်း ဘေးအိမ်ကနဲ့ လဲထားတာ။ ဆန်ခေါက်ဆွဲ ကျင်း ၁၀၀ သုံးပြီး ဂေါ်ဖီထုပ် ကျင်း ၁၀၀၊ မုန်လာဥဖြူ ကျင်း ၅၀ နဲ့ ငရုတ်သီးနီးတစ်ချို့နဲ့ လဲထားတာ။

လီမိသားစုက အခွင့်အရေးယူတာ မနည်းပေ။ အဖွားလီက ဒါကို စိတ်ထဲမှ မှတ်ထားသည်။ လျိုရှောင်ယင်က အဝတ်အစား ချုပ်နေတာကိုသိတော့ သူမကို ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးသည်။

လျိုရှောင်ယင်ကလည်း သဘောတူခဲ့သည်။ အစကတော့ အဝတ်အစား ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာကို တွေးနေခဲ့သေးသည်။ အခုတစ်ကြိမ်တွင် သူမကို ကူညီပေးမဲ့သူတစ်ယောက် ရှိနေပြီ။

နောက်တစ်နေ့ မိုးလင်းတော့ လျို‌ရှောင်ယင်က ခေါက်ဆွဲတစ်ပန်းကန် စားပြီး အပြင်ထွက်လာသည်။ မြို့ကိုသွားဖို့ ဆယ်မိုင်ကျော်လောက် လမ်းလျှောက်ရသည်။ နှစ်နာရီကျော်လောက် လမ်းလျှောက်ရမှာဆိုတော့ ငါးနာရီလောက်ကတည်းက ထွက်လာလိုက်သည်။ သူမရဲ့နေရာလွတ်ထဲတွင် ကားတစ်စီးရှိပေမယ့် လမ်းက မညီမညာဖြစ်ပြီး လူတွေမြင်တဲ့အခါ ရှင်းပြရခက်သည်။ သူမလို မိဘမဲ့တစ်ယောက်က ကားကို ဘယ်ကရတာလဲ?

ဒါ့အပြင် ဆီက အကန့်အသတ်နဲ့။ သေတ္တာတစ်ခုထဲသာ ရှိပြီး အပိုမရှိပေ။ အရေးပေါ်အခြေအနေမှဘဲ ကားကို သုံးနိုင်တယ်။

လျိုရှောင်ယင်က သူမခန္ဓာကိုယ်ပေါ် ဂွမ်းဂျာကင်ပါးပါးကို တင်းကြပ်စွာ ဝတ်ဆင်ထားပြီး အနွေးအောက်ခံအင်္ကျီကိုလည်း ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ခေါင်းပေါ်တွင် အပြာရင့် ပဝါတစ်ထည်ကို ပတ်ထားပြီး သူမမျက်နှာတစ်ဝက်ကို ဖုံးအုပ်ထားသည်။ ဒီပစ္စည်းတွေအကုန်လုံးက နေရာလွတ်ထဲက ဖြစ်သည်။

ပဝါက အလှဆင်ထားခြင်းမရှိကာ အထင်ရှားဆုံးအရောင် မဟုတ်သော်လည်း ၎င်းက လက်ရှိပဝါများထက် များစွာဆန်းသစ်သည်။

သာသာနားမှာ Chinese novel Ch 1 to 9 ထိ မရှိတာကြောင့် ပြင်ထားတာ လွဲနေတာတွေ ရှိနိုင်ပါတယ်။ သည်းခံပြီး ဖတ်ပေးဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်ရှင့်။

Ch 7.2

လျိုရှောင်ယင် ခရိုင်မြို့ကို ရောက်ချိန်မှာ ရှစ်နာရီတောင် မထိုးသေး‌ပေ။ ခရိုင်မြို့အတွင်းရှိ အိမ်အများစုက စတုရန်းပုံများ ဖြစ်သည်။ 

အထူးခြားဆုံးမှာ ထောက်ပံ့ရေးနှင့် ရောင်းဝယ်ရေးသမဝါယမရဲ့ နှစ်ထပ်အနီရောင်အုတ်အိမ်ငယ်ဖြစ်သည်။

ကျွင်းချိန်ကောင်တီ ထောက်ပံ့ရေးနှင့် စျေးကွက်ရှာဖွေရေး လူများကို ဝန်ဆောင်မှုပေးခြင်းဟု ရေးထားသည်။

လမ်းပေါ်၌ လူအနည်းငယ်သာရှိ၍ ရောင်းလိုအားနှင့် စျေးကွက်ရှာဖွေရေးအေဂျင်စီရဲ့ တံခါးတွင် ဆူညံနေပြီး အတွင်း၌ရှိသောအရာများကို မမြင်နိုင်စေရန် ထူထဲသောပုဝါစဖြင့် ဆွဲကာထားသည်။

လျိုရှောင်ယင်က ပုဝါကို ဖယ်ပြီး ဝင်လာခဲ့သည်။ 

ဈေးဝယ်သူ အနည်းငယ်သာ ရှိကာ ပစ္စည်းဝယ်သူများထက် ပစ္စည်းလာ‌ရောင်းသူ ပိုများသည်။

လျိုရှောင်ယင်က ပျက်စီးနေသော သစ်သားစင်ပေါ်ရှိ ကုန်ပစ္စည်းများကို ကြည့်ပြီး လုံးဝမနှစ်သက်ပေ။ သူမရဲ့နေရာလွတ်ထဲက အရာတွေက ဒီထက် အဆတစ်ရာ ပိုကောင်းသည်။

ဆန်းသစ်လွန်းတဲ့ အရာတွေကို ဖယ်ထုတ်ဖို့ နည်းလမ်းမရှိလို့ သနားစရာဖြစ်သည်။

လမ်းလျှောက်ရင်း ပစ္စည်းများကို ကြည့်သည်။ အများစုမှာ နေ့စဉ်သုံးပစ္စည်းများဖြစ်သည်။ နာရီကောင်တာတွင် နာရီငါးလုံးသာရှိပြီး အမျိုးသားဝတ်ရော အမျိုးသမီးဝတ်ပါရှိသည်။

တစ်မိနစ်လောက် လမ်းလျှောက်ပြီးနောက် လျိုရှောင်ယင်က အထည်ရောင်းသည့်ကောင်တာသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။

ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးငယ်င သူမရဲ့ ဝတ်စားမှုကြောင့် နှုတ်ခမ်းစူလိုက်သော်လည်း "ရဲဘော် တစ်ခုခုလိုအပ်လို့လား?" ဟု ပြောသည်။ 

လျိုရှောင်ယင်က သူမနောက်ကွယ်ရှိ အထည်ကို ကြည့်ပြီး အနက်ရောင် ၀တ်စုံကို မကျေမနပ် လက်ညှိုးထိုးလိုက်သည်။ သူမ နားမလည်ပေမဲ့ ကြည့်ရတာတော့ ဘောင်းဘီလုပ်လို့ရသည်။

"ရဲဘော် အနက်ရောင်အထည် တစ်ကိုက်နဲ့ အပြာရောင်အထည် နှစ်ပေ လိုချင်တယ်။" လျိုရှောင်ယင်က လုံလောက်လုနီးပါးဟု ခံစားမိသော်လည်း သူမဘာမှ မတတ်နိုင်သောကြောင့် သူ့လက်ထဲတွင် အထည်ငါးပေသာရှိသည်။

သို့သော်လည်း သူမနေရာလွတ်တွင် အထည်အမြောက်အများ ရှိတယ်။ အရင်တုန်းက အမေချန်ထားပေးတဲ့ ပိတ်စဟောင်းတွေ။ အများစုမှာ အနက်ရောင်၊ ကာကီအရင့်နဲ့ တချို့မှာ အဖြူရောင်များ ဖြစ်ကြသည်။

လျိုရှောင်ယင်ရဲ့မျက်လုံးက အနည်းငယ် မှေးသွားခဲ့သည်။ သူမတွင် အစ်ကိုကြီးနှင့် ဒုတိယအစ်ကိုရှိသော်လည်း သူတို့က ဝမ်းနည်းနေမည်မဟုတ်ပေ။ အစ်ကိုတွေက ဝတ္တရားကျေပွန်တယ်။ ဒုတိယအကိုက အသက်ကြီးသဖြင့် ငြိမ်းချမ်းစွာ အချိန်ကုန်ဆုံးလိမ့်မည်။

"ရဲဘော် ဒါက စုစုပေါင်း လေးယွမ်နဲ့ ခုနစ်ဆင့်၊ ငါးပေ အထည်လက်မှတ် ကျပါတယ်။"

အရောင်းသမားက ငွေလက်မှတ်ကို ယူလိုက်ပြီး ခေါင်းပေါ်မှ ကြိုးကို ပွတ်ဆွဲကာ ထွက်သွားသည်။

လျိုရှောင်ယင်က ၎င်းကို အသစ်အဆန်းဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ အဲဒီခေတ်က အဘိုးအဘွားတွေဆီက ကြားခဲ့ဖူးတယ်။ ပစ္စည်းဝယ်ဖို့ လက်မှတ်တစ်ခုလိုတယ်ဆိုတာ သိထားပြီး လက်မှတ်မပါဘဲ အပြင်ထွက်ရတာ ခက်ခဲတယ်။

လျိုရှောင်ယင်က ပြေစာပြန်ရောက်လာတာကိုမြင်ပြီး အရောင်းစာရေးက ဖြတ်ထားတဲ့အထည်ကို သူမကို ပေးလာသည်။

ချည်တချို့ကို ထပ်ဝယ်ပြီး ယွမ်တစ်ရာသုံးလိုက်သည်။ ထို့မှသာ လျိုရှောင်ယင်က ပစ္စည်းများကို ထုတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။

မထွက်ခွာမီ လျိုရှောင်ယင်က ထောက်ပံ့ရေးနှင့် ရောင်းဝယ်ရေး ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ရေးဌာနရဲ့ နာရီကို ကြည့်ရှုပြီးနောက် နေရာလွတ်မှ နာရီကို ထုတ်ကာ နေရာလွတ်ထဲ ပြန်မထည့်မီ အချိန်ညှိခဲ့သည်။

နေ့စဥ်အချိန်ကို မသိခြင်းက အလွန်ခက်ခဲသည်။ ရွာမှာ ဘယ်သူမှ နာရီမရှိဘူး။ သူမ တချို့အိမ်တွေ‌ဆီ မရောက်ဖူးပေ။ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် လီမိသားစုမှာ မရှိပေ။

ခရိုင်မြို့ဈေးမှ ထွက်သွားပြီးနောက် လျိုရှောင်ယင်က ပစ္စည်းများကို နေရာလွတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ဒါမှသာ မြန်မြန်ပြန်နိုင်ပြီး မွန်းတည့်အချိန်၌ အိမ်ပြန်ရောက်မှာ။

သာသာနားမှာ Chinese novel Ch 1 to 9 ထိ မရှိတာကြောင့် ပြင်ထားတာ လွဲနေတာတွေ ရှိနိုင်ပါတယ်။ သည်းခံပြီး ဖတ်ပေးဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်ရှင့်။