အပိုင်း ၃

လူတိုင်း၏ဘဝသည် ခက်ခဲလွန်းသောကြောင့် လျိုရှု့ယွင်ကို မည်သူမှ အပြစ်မတင်နိုင်ပေ။

 လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်နှစ်အတွင်း “တရှာ မှ စိုက်ပျိုးရေးကို လေ့လာခြင်း ” လှုပ်ရှားမှုကို နိုင်ငံတစ်ဝှမ်း ကျေးလက်ဒေသများတွင် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။  ကျေးလက်က ထမင်းအိုးကြီး စားသည်။  လယ်သမားတိုင်းက အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်ပြီး အလုပ်ရမှတ်များရရှိရန် လုပ်အားတွင် ပါဝင်ဆောင်ရွက်ရမည်။

 ထုတ်လုပ်ရေးအဖွဲ့တစ်ခုစီသည် ၎င်း၏ကိုယ်ပိုင်အလုပ်အမှတ်များကို သတ်မှတ်ထားသည်။  တစ်ရက်အလုပ်အတွက် အလုပ်ရမှတ် ၁၀ မှတ်၊ တစ်နေ့လျှင် အတည်ပြုထားသော အလုပ်ရမှတ်များသည် မတူညီသော ကျားမနှင့် အသက်အရွယ်ရှိ လူတစ်ဦးစီအတွက် ကွဲပြားသည်။

 ဤသည်မှာ ပြန်လည်တည်ဆောက်ရေးခေတ်ဖြစ်သည်။  လယ်မြေက မြုံနေပြီး ကုန်ထုတ်စွမ်းအားလည်း နည်းတယ်၊ လူဦးရေလည်း များပြားတဲ့အတွက် တပ်မတော်က စပါးတွေ စုဆောင်းပြီးတာနဲ့ အလုပ်အတွက်ပေးသည်။  လုပ်ငန်းအပ်နှံပြီးမှသာ ကျန်ရှိသော စပါးများကို အသင်းဝင်တစ်ဦးစီ၏ ခွင့်ပြုထားသော လုပ်ငန်းအမှတ်များအတိုင်း ခွဲဝေပေးနိုင်သည်။

 လျိုရှု့ယွင်လိုမျိုး မိန်းမတစ်ဦးက လေးလံသောအလုပ်များစွာကို မလုပ်နိုင်သောကြောင့် တစ်နေ့လျှင် ခြောက်မှတ် သို့မဟုတ် ခုနစ်မှတ်သာ ရမည်ဖြစ်သည်။  တယွိ ကျေးရွာက ရေခပ်ရန် တောင်ပေါ်တွင် မှီခိုနေရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။  စပါးအပြင် တောင်ပေါ်ထွက်ပစ္စည်းများ၊ ငါး၊ ပုစွန်၊ သစ်အယ်သီးစသည်ဖြင့် နှစ်စဉ် ထောက်ပံ့ရေးနှင့် ရောင်းဝယ်ရေးသမဝါယမအသင်းများနှင့် လဲလှယ်နိုင်သော ပစ္စည်းအချို့လည်း ရှိသေးသည်။

 အရေးကြီးဆုံးအချက်ကတော့ နှစ်ကုန်ရင် အလုပ်ရမှတ်တွေကို ရိက္ခာအတွက် နှုတ်ပြီး ကျန်တစ်ဦးစီကို ပေးမှာမို့ မိသားစုတိုင်းဟာ ကြက်ဥစားဖို့ မပြောနဲ့ တင်းကျပ်တဲ့ အခြေအနေမှာ နေထိုင်နေကြတာ ဖြစ်သည်။  အသားတွေ လုံလုံလောက်လောက် စားဖို့ မလွယ်ပေ။

 မိသားစုရှိ ကြက် ၃ ကောင်သည် တစ်နေ့လျှင် ဥ ၃ ဥ ဥသည်။  တုန်း မိသားစုအခြေအနေက မဆိုးပေ။ ကြက်ဥကို ပိုက်ဆံနဲ့ မရောင်းပေ။ မီးနေသည် ဇနီးနှင့် သားသမီးများအပြင် မိသားစုသည်လည်း ရံဖန်ရံခါ ကြက်ဥစားနိုင်ပြီးများများနှင့် အရသာရှိစွာ စားသောက်နိုင်သည်။

 သို့သော် တုန်း မိသားစုတွင် ပါးစပ်တစ်ဒါဇင်ကျော်ရှိသည်။  တစ်နေ့ကို ကြက်ဥသုံးလုံးက မလုံလောက်ပေ။ လျိုရှု့ယွင်က လွန်ခဲ့သော လအနည်းငယ်က သူမ ကြက်ဥစားခဲ့သည်ကို သတိရမိသည်။

 သူမယောင်းမ မြစ်ထဲသို့ခုန်ချခြင်းမှ လွတ်မြောက်လာချိန်မှစ၍ ယောက္ခမဖြစ်သူက တုန်းကျားဟွေ့ကို ကြက်ဥ၊ ဂျုံမှုန့်၊ သကြားညိုတို့ကို လျှို့ဝှက်စွာ ပေးခဲ့ကြောင်းလည်း သူမသိသည်။  သူမအပေါ် ဆက်ဆံပုံက မီးနေသည်တစ်ယောက်ကို ဂရုစိုက်သလိုပဲ ဖြစ်သည်။

 လျိုရှု့ယွင်က သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် အတွေးများ ရှိနေသော်လည်း သူမသည် မမိုက်မဲပေ။  မိသားစုရှေ့မှာ သူတို့ကို မထုတ်ပြနိုင်ပေ။  အများစုကတော့ ခင်ပွန်းဖြစ်သူနဲ့ စကားပြောဖို့ သူတို့အခန်းကို ပြန်သွားနိုင်တာမို့ ပုံမှန်နဲ့ သိပ်မကွာခြားပေ။

 တုန်း မိသားစုချွေးမ သုံးယောက်က အကျင့်စာရိတ္တမညံ့ဖျင်းပေ။  အကြီးဆုံးချွေးမ ကျို့ရင်ဒီနဲ့  တတိယချွေးမ ကျောက်လီကျွင်းတို့က သူတို့ မိခင်အိမ်မှာ အစ်မများဖြစ်သည်။  သူတို့က ရက်ရောပြီး ဘယ်လိုပေးရမလဲ သိသည်။ လျိုရှု့ယွင်ကတော့ သူ့အမေအိမ်မှာ ငယ်လည်းမငယ်သလို ကြီးလည်းမကြီးပေ။  အလယ်ရှိ ကလေးများက မိဘများ၏ လျစ်လျူရှုခံရနိုင်ခြေများသည်။  နောက်ပြီး သူမအမေအိမ်က အခြေအနေတွေက မကောင်းဘူး။  သူမသည် ငယ်စဉ်က ခက်ခဲကြမ်းတမ်းသော ဘဝကို ခံစားဖူးပြီး ဆာလောင်မွတ်သိပ်ပြီး အအေးဒဏ်ကိုလည်း ခံစားခဲ့ရသည်။  ထို့ကြောင့် သူမက အမြတ်အစွန်းအတွက် ပိုစိုးရိမ်ပြီး ဘာစားရမလဲနှင့် ဝတ်ရမည်ကို ပိုဂရုစိုက်သည်။

 တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ ကျန်းမာရေးပြန်လည်ကောင်းမွန်လာပြီးနောက် သူမသည် အိမ်တွင် နေ့စဉ် အိမ်မှုကိစ္စများ၊ အဝတ်လျှော်ခြင်း၊ ချက်ပြုတ်ခြင်း၊ ကြက်စာကျွေးခြင်းနှင့် စိုက်ခင်းများ စီစဉ်ပေးခြင်းတို့ကို လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။

 ထိုနေ့တွင် ဒုတိယတူဖြစ်သူသည် နှာခေါင်းပြာကာ မျက်နှာရောင်ရမ်းလျက် အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။  သူ့အဝတ်တွေက စုတ်ပြဲနေပြီး အတွင်းက ချည်သားက ကျွတ်ထွက်နေသည်။ လျိုရှု့ယွင်က ဒါကိုကြည့်ပြီး ဒေါသတကြီးဖြစ်သွားသည်။  သူ့ရဲ့ဂျာကင်အင်္ကျီက တရုတ်နှစ်သစ်ကူးအတွက် အသစ်လုပ်ထားတာ ဖြစ်သည်။  သူဝတ်ထားတာ တစ်လကျော်လောက်ပဲရှိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ချွေ့ဇီက ညစ်ပေအောင်လုပ်လာခဲ့သည်။

 သူမသည် မဲမှောင်နေတဲ့မျက်နှာနဲ့ မီးဖိုချောင်မှ တံလှိမ့်တုံးကိုယူကာ ချွေ့ဇီကို ရိုက်နှက်ရန် လိုက်ခဲ့လေသည်။

 "မင်း ညစ်ပတ်တဲ့ ကောင်လေး၊ မင်းက အကြွေးတွေ စုဆောင်းဖို့ မွေးလာတာ။  ငါ မင်းကို တစ်ရက်မရိုက်ရင် မင်းက ယားယံတယ် ဟုတ်လား။ မင်းခြေထောက်ချိုး မချိုး ကြည့်လိုက်စမ်း။"

 ချွေ့ဇီက ခုနစ်နှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။ ကလေးက မတ်တပ်ရပ်ရတာကို မုန်းတဲ့အရွယ်ဖြစ်သည်။  သူ့အမေကို အရိုက်ခံရတာကို နာခံမှုအပြည့်နဲ့ သူဘယ်လိုရပ်မှာလဲ။   သူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ယုန်ထက် ပိုမြန်သည်။  မျက်လုံးတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် အဝေးတံခါးက ပြေးထွက်သွားပြီး သူ့အမေကို ချန်ထားခဲ့သည်။

လျိုရှု့ယွင်က  ရင်ဘတ်ကို ဖိလိုက်ရင်း အသက်ရှုကြပ်လာသည်။ သူမက ချွေ့ဇီကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ညွှန်ပြပြီး အော်လိုက်သည်။ "ငါ့ကို စောင့်၊ နံစော်နေတဲ့ ကောင်လေး။  မင်းမှာ အရည်အချင်းရှိရင် ဒီနေ့ ပြန်မလာနဲ့။  မင်းပြန်လာရင် မင်းအဖေကို ကျပ်တိုက်ခိုင်းပစ်မယ်။ “

 "အပေါက်တွေက ကြီးလွန်းတော့ ချုပ်တဲ့အခါ ကြည့်မကောင်းမှာစိုးတယ်"

 အဝတ်တွေ ပြဲသွားရင်တော့ ဖာဖို့ နောက်ထပ် အထည်တစ်ထည် ရှာတွေ့နိုင်သည်။  အကယ်၍ သင့်တွင် ဤမျှကြီးမားသော အပေါက်တစ်ခုရှိပြီး ၎င်းသည် မျဉ်းဖြောင့်မဟုတ်ပါက၊ ၎င်းသည် သေးငယ်သော အပိုင်းအစကို ဆွဲချခြင်းနှင့် ညီမျှသည်။

 အစ်မအနည်းငယ်က ချွေ့ဇီရဲ့ အဝတ်အစားများကိုယူကာ ချုပ်ရခက်သည်ဟု ပြောကြသည်။  ဒီတစ်ခုဆိုရင် ချုပ်ရတာ ပိုခက်သည်။  ဒီအဝတ်အစားအသစ်တွေ ပျက်သွားတာ နှမျောစရာကောင်းသည်။  အခုခေတ်မှာ အထည်တစ်ထည်ရဖို့ မလွယ်ပေ။

 လူတစ်ဦးစီတွင် တစ်နှစ်လျှင် အထည်လက်မှတ် ၅ ပေသာ ရှိသည်ဟု မဆိုလိုပေ။  ဤအထည်လက်မှတ်သည် လူကြီးများအတွက်သာဖြစ်ပြီး ဝတ်စုံနှင့် ဘောင်းဘီရှည်ကို ချုပ်ရန် လုံလောက်သည်။  ကလေးများအတွက် အချို့သောအဝတ်အစားများ ကျန်ရှိနေနိုင်သော်လည်း နွေဦး၊ နွေရာသီ၊ ဆောင်းဦးနှင့် ဆောင်းရာသီတွင် နွေဦးနှင့် ဆောင်းဦးတွင် လက်ရှည်၊ နွေရာသီတွင် လက်တိုနှင့် ဆောင်းရာသီတွင် ချည်သားအကျီများ ၀တ်ဆင်ကြသည်။  ငါးပေလောက်ရှိတဲ့ ဒီအထည်က ဘာတတ်နိုင်မလဲ။

 အထည်လက်မှတ်တွေအပြင် အထည်တွေ ဝယ်ဖို့လည်း ပိုက်ဆံကုန်သည်။  ယခုနှစ်တွင် တုန်း မိသားစုသည် ကလေးခြောက်ယောက်အတွက် ချည်သားအင်္ကျီအသစ်ကိုသာ ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး မိသားစုအတွင်းရှိ အရွယ်ရောက်သူ မည်သူမျှ အဝတ်မဝယ်ချင်ကြပေ။

 မကြာခင် နှစ်သစ်မှာ နွေဦးရာသီကို စတင်တော့မယ်လို့ သူမထင်ခဲ့သည်။  ချည်သားပါတဲ့အဝတ်အစားတွေကို အနည်းဆုံး နှစ်လ ဒါမှမဟုတ် သုံးလလောက်ကြာအောင် ၀တ်ထားသင့်သည်။  အဝတ်မပြဲသေးသရွေ့ နောက်နှစ်သစ်မှာ ဆက်ဝတ်လို့ရသည်။

 သူတို့ခန္ဓာကိုယ်အတွက် သေးငယ်သွားရင်တောင်မှ ညီမဖြစ်သူဆီ လွှဲပြောင်းပေးနိုင်တဲ့အတွက် လုံးဝအလဟဿမဖြစ်ပေ။

 အစီအစဉ်ကောင်းတစ်ခုပဲ ဖြစ်သည်။  အဝတ်အစားအသစ်များကို မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း ဖာထေးနိုင်သည်။ လျိုရှု့ယွင်ရဲ့ မျက်နှာသည် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသည်မှာ အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ။

 လျိုရှု့ယွင် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ဆုံးရှုံးသွားသလို ခံစားရချိန်မှာ တုန်းကျားဟွေ့က ပြုံးပြပြီး သွားလိုက်သည်။

 "ဒုတိယယောင်းမ နင်က ငါ့ကို ဘာလို့ ခွင့်မပြု​ပေးတာလဲ။"

 "နင်လား။"

 လျိုရှု့ယွင်က တုန်းကျားဟွေ့ကို သံသယနဲ့ ကြည့်လိုက်ပြီး တခြားယောက်မတွေကလည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကြည့်နေကြသည်။

 "ပြင်လို့ရလား။"

လျိုရှု့ယွင် က နည်းနည်းတော့စိတ်မချပေ။ သူမ မိသားစုက လူနဲ့ လက်ထပ်ပြီးသောအခါ၊ တုန်းကျားဟွေ့က အပျိုဘ၀တွင်ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။  သူမက စကားအလွန်ပြောတတ်သူမဟုတ်ပေ။  တုန်းကျားဟွေ့ အသက်ဆယ့်ရှစ်နှစ်တွင် လု မိသားစုနှင့်လက်ထပ်တဲ့အချိန်အထိ သူမကသူမ၏ အပ်ချုပ်စွမ်းရည်ကို ထုတ်ဖော်ပြသခြင်းမရှိခဲ့ပေ။

“ဘာပြဿနာမှ မဖြစ်သင့်ဘူး။ ယောင်းမက ငါ့ကိုယုံတယ်ဆိုရင်တော့ ငါ့ကို စမ်းခွင့်ပေးပါ”

လျိုရှု့ယွင်က အဝတ်အစားတွေကို တုန်းကျားဟွေ့ ဆီကို ယုံကြည်မှုအပြည့်နဲ့ လွှဲပေးခဲ့ပြီး သူတို့ကို ပေးအပြီးမှာတော့ သူမက မသေချာဘဲ ရှင်းပြလိုက်သည်။ “နင်မလုပ်နိုင်ရင် သူရဲကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ မကြိုးစားနဲ့။ မြို့ထဲမှာ အပ်ချုပ်သမားကို ရှာဖို့ ငါပိုက်ဆံသုံးလိုက်လို့ရတယ်။ ”

'အဝတ်တွေကို မပျက်စီးစေနဲ့။'

 “ငါသိပါတယ် ယောင်းမ စိတ်မပူပါနဲ့”

တုန်းကျားဟွေ့က လျိုရှု့ယွင်ရဲ့ စကားများကိုကြားပြီး စိတ်ဆိုးခြင်းမရှိဘဲ သူမပါးစပ်ကိုဖွင့်လိုက်သောကြောင့် သူမမှာ အာမခံချက်အပြည့်ရှိနေသည်။

သူမအဖွားက စူးကျိုး မှဖြစ်ပြီး သူမက စူးကျိုး တွင် အလွန်ဂုဏ်သိက္ခာရှိသောမိသားစုတွင် ရှိခဲ့ဖူးသည်ဟုဆိုသော်လည်း သူမ၏မိသားစုက ဖရိုဖရဲဖြစ်နေစဉ် အဖိုးဖြစ်သူကို လက်ထပ်ရန် ကျေးလက်သို့ထွက်ပြေးခဲ့ပြီး သူမအဖွားမှာ စူးကျိုး ပန်းထိုးခြင်းတွင် အလွန်ကောင်းမွန်သောလက်ရှိပြီး သူမက ဤကျွမ်းကျင်မှုကို တုန်းကျားဟွေ့အား သင်ကြားပေးခဲ့သည်။

တုန်းကျားဟွေ့က  ချွေ့ဇီရဲ့ အဝတ်အစားကို သူမရဲ့အခန်းကို ပြန်ယူသွားခဲ့သည်။  အဲ့တာကမူလကတော့ အမျိုးမျိုးသော ပစ္စည်းများကို စုဆောင်းရန် မိသားစုအတွက် အထွေထွေအခန်းဖြစ်သည်။  ဤအခန်းသည် မူလက အိမ်တွင် ပစ္စည်းများ စုပုံထားသည့် အသုံးအဆောင်အခန်းဖြစ်သည်။  တုန်းကျားဟွေ့ ပြန်ရောက်ပြီးနောက် ရှန်းကွေ့ရှောင်က မိသားစုကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ခိုင်းပြီး သူမအတွက် ပျဥ်ခင်းကုတင်သေးသေးလေးတစ်ခု လုပ်ပေးခဲ့သည်။

သူမမိဘနှစ်ပါးစလုံးမှာ ပညာတတ်များဖြစ်ကြပြီး သူမမိသားစုက လူလတ်တန်းစားအဖြစ် သတ်မှတ်ခံထားရသည်။ ပြီးတော့ သူမက မိသားစုရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသမီးဖြစ်သောကြောင့် ငယ်စဉ်ကတည်းက မိသားစု၏ အလိုလိုက်ခြင်းကိုခံထားရသည်။

ဒါပေမယ့် လူတွေက ဘယ်လို ပတ်ဝန်းကျင်မျိုးမှာမဆို သူတို့ရဲ့ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် သင်ယူတတ်ဖို့ လိုပြီး ဒီခေတ်ရဲ့ လူနေမှုပတ်ဝန်းကျင်မှာလည်း ဒီလိုပဲ ဖြစ်သည်။  အိပ်ဖို့ ကုတင်တစ်လုံးရှိဖို့နဲ့ မိုးဒဏ်၊လေဒဏ်ကို ခံနိုင်ရည်ရှိဖို့ကနေရာတစ်ခုရှိတာက ကောင်းချီးတစ်ခုလို ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။

တုန်းကျားဟွေ့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ ထွက်လာတော့ အားလုံးက အံ့သြသွားကြသည်။

“ဟေး ငါအဲ့တာကိုတကယ်မမြင်နိုင်ခဲ့ဘူး။  ကျားဟွေ့ နင် ဒီလက်မှုပညာကို ဘယ်တုန်းက ရခဲ့တာလဲ။”

အပေါက်ကို ချုပ်ထားရုံသာမက သဲလွန်စလည်း မရှိပေ။  ဘယ်နေရာမှာဖြစ် သွားတယ်ဆိုတာ ကြိုမသိခဲ့ဘူးဆိုရင် အဲ့တာကိုသေသေချာချာ မရှာရင် ရှာလို့ တွေ့နိုင်မှာမဟုတ်ပေ။

“ဒါက လက်မှုပညာ သိပ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် ငါ ဘာမှ မလုပ်တဲ့အချိန် အဲ့အကြောင်းကို စဥ်းစားနေခဲ့လို့ပါ ”

တုန်းကျားဟွေ့က အကြောင်းအရာကို မသိမသာ ပြောင်းလဲခဲ့သော်လည်း တုန်း မိသားစုက ၎င်းကို သိပ်ပြီး မစဉ်းစားခဲ့ပေ။  လု မိသားစုကို လက်ထပ်ပြီးနောက် သူမသင်ယူခဲ့တဲ့ ပညာရပ်တစ်ခုလို့ အားလုံးက ထင်နေကြသည်။

“ဒီအရည်အချင်းက အပ်ချုပ်သမားဖြစ်ဖို့ လုံလောက်တာထက်ပိုနေပြီ ”

ဒီရက်တွေမှာ လက်မှု့ပညာသည်တွေက အလွန်ရေပန်းစားသည်။  ထောက်ပံ့ရေးနှင့် စျေးကွက်ရှာဖွေရေးအေဂျင်စီ၏ အထည်အရောင်းကောင်တာတွင် အထည်ချုပ်လုပ်သူ၊ လူအများ၏အဝတ်အစားများကို ပြုပြင်ပေးသည့် အပ်ချုပ်သမားတွေ ရှိသည်။  လူတိုင်းရဲ့ အဆိုအရ ဒီဝတ်စုံကို အပ်ချုပ်ဆိုင်ကို ပို့ပေးမယ်ဆိုရင်တောင် ပြုပြင်ထားတဲ့အကျိုးသက်ရောက်မှုက တုန်းကျားဟွေ့ ထက် ပိုကောင်းမှာ မဟုတ်ပေ။

“ ကျားဟွေ့ ၊ နင့်ရဲ့ အပ်ချုပ်ကျွမ်းကျင်မှုက မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကို တိုးတက်နေတယ်။ နင့်ကို  ခြေအိတ်တွေပြင်ခိုင်းတုန်းက နင် ကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်ဘူးဆိုတာ ငါမှတ်မိတယ်”

တတိယယောင်းမ ကျောက်လီကျွင်းက  စကားပြော မြန်သည်။  သူမ ဒီလိုပြောပြီးတဲ့အချိန်မှ အဲ့တာက မှားမှန်းသိသွားသည်။  တုန်းကျားဟွေ့ ကို နှိုးဆွမိမှာကြောက်သောကြောင့် သူမ၏အမူအရာကို အမြန်ကြည့်လိုက်သည်။

တုန်းကျားဟွေ့ လက်မထပ်ခင်မှာ ကြယ်သီးကို သေသေသပ်သပ်တောင် မချုပ်နိုင်သေးပေ။  အခု သူမ အရမ်းတော်သည်။  ဒါဆို သူမ ဘယ်လို မြန်မြန် တိုးတက်လာခဲ့တာလဲ။

“ အဆင်ပြေတယ်။ ပြီးသွားပြီ၊ ငါစိတ်မဆိုးပါဘူး”

လူအုပ်ကြီး၏ သတိထားနေသောမျက်လုံးများကိုမြင်လိုက်ရတော့ တုန်းကျားဟွေ့ က ပြုံးပြီး သူမ၏သဘောထားကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြုလုပ်ခဲ့သော်လည်း သူမ တကယ်နောက်ထပ် ဝမ်းမနည်းတော့ဘူးဆိုတာ လူတိုင်းက မယုံကြည်ကြဘဲ သူမအတင်း ပြုံးနေတာလို့သာ ထင်နေကြသည်။

ရှန်းကွေ့ရှောင်က သူမ မျက်လုံးများကို ရှောင်လိုက်သည်။  လု မိသားစုတွင် သမီးဖြစ်သူ၏ ဝေဒနာကို တွေးမိသောအခါ သူမ ငိုချင်လာသည်။

“ကောင်းပြီ အဝတ်တွေကိုပြင်ပြီးပြီဆိုတော့ စားကြရအောင်”

သူမ မျက်လုံးထောင့်မှာ အဲ့တာကို ဖုံးကွယ်ထားသည်။ ရှန်းကွေ့ရှောင်က ရိုးရှင်းတဲ့ ပြောင်းဖူးမှုန့် စွပ်ပြုတ်ကို လူတိုင်းအားစားခိုင်းသည်။  ငန်သော အသီးအရွက်များ နှင့် တွဲထည့်ထားကာ အငန် နှင့် အလွန် အရသာ ရှိစေသည်။  အငယ်ဆုံး ရှောင်မန်ကတောင် ပန်းကန်သေးသေးတစ်လုံးကို စားသည်။

“ချွေ့ဇီကော။ မှောင်နေပြီ သူပြန်မလာသေးဘူးလား။”

တုန်းအိုက်မင်က သူ့အကြီးဆုံးသား ချွေ့ဇီ  အိမ်မှာမရှိမှန်း သတိမထားမိခင် စွပ်ပြုတ်ကို ပန်းကန်လုံးအကြီးနှစ်လုံး သောက်လိုက်သည်။

“ဘာလို့ သူ့ကို ဂရုစိုက်နေတာလဲ။ သူဗိုက်ဆာမှာစိုးလို့လား။”

အဝတ်အစားများကို ပြင်ထားသောကြောင့် လျိုရှု့ယွင် ၏ နှလုံးသားမှာ ဒေါသတဝက်ရှိနေသော်လည်း ချွေ့ဇီက အမြဲတမ်း ဆိုးနေပြီး အမှားများစွာကို ပြုလုပ်ခဲ့သည်။  သူ့အမေတောင် စိတ်မရှည်ပေ။

 “မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ဟင်းရည်တစ်ပန်းကန်ကျန်သေးတယ်။  သူပြန်လာတဲ့အခါ သူ့ကိုပြောပြလိုက်။ ”

ရှန်းကွေ့ရှောင်က စားပွဲကို ခေါက်ပြီး ရှင်းပြလိုက်တယ်။  အိမ်မှာစားတဲ့ အစားအစာတိုင်းဟာ မှန်ကန်တဲ့ ပမာဏရှိသည်။ ဘယ်သူမှ  ဗိုက်မဆာရအောင်လို့ စားပွဲရှိလူအရေအတွက်ကို အကြမ်းဖျင်းအားဖြင့် ခန့်မှန်းတွက်ချက်ထားသည်။  ချွေ့ဇီက ထမင်းစားချိန်တွင် အိမ်ပြန်မရောက်သေးရင်တောင် သူ့အစားအစာကို တစ်ကိုက်မျှ သူ မလွတ်နိုင်ပေ။  ဒီရက်တွေမှာ ဘယ်သူ့မှာမှ ကျန်နေတဲ့ စားစရာမရှိတော့ဘူး၊ ဒီတော့ ညစာအတွက် အိမ်ပြန်မလာရင် ဗိုက်ပြည့်ဖို့ ဘယ်မှာသွားစားလို့ရမှာလဲ။