အပိုင်း ၅

၁၉၇၀တွင် ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၅

တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ မိသားစုက မကြာသေးမီကအလုပ်များခဲ့သည်။  တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ အပ်ချုပ်စွမ်းရည်ကို လူအများကမြင်ပြီး အတည်ပြုခဲ့ကြသည်။  တခါတလေ လူတွေက သူမကို အကူအညီတောင်းဖို့ တစ်ခုခု ယူသွားကြသည်။

 အပ်ချုပ်ခြင်း၊ ပြုပြင်ခြင်း၊ အဝတ်အစားများ ပြုလုပ်ခြင်း၊ ပုံစံတစ်ခု သို့မဟုတ် တစ်ခုခုကို ချယ်လှယ်ခြင်းဖြစ်နိုင်သော်လည်း၊ လူတိုင်းက သူမထံ အကူအညီတောင်းပြီး လက်ဗလာဖြင့် လာဖို့ ရှက်ရွံ့ကြသည်။  သူတို့သည် သူတို့၏ ကြက်မများဆီက ဥနှစ်လုံး သို့မဟုတ် ဟင်းသီးဟင်းရွက်နှင့် သစ်သီးဝလံများကို သူတို့၏ ဟင်းသီးဟင်းရွက်စိုက်ခင်းမှ ယူဆောင်လာမည်ဖြစ်သည်။  ပိုယဉ်ကျေးတဲ့သူတွေကတော့ ငါး၊ ပုဇွန်၊ ခရုနဲ့ ငါးရှဉ့်တွေ ယူလာပေးသည်။  ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တုန်း မိသားစုရဲ့ အစားအသောက်က အရင်ကထက် ပိုကောင်းလာသည်။

 ပိုက်ဆံအစား ဘာ့ကြောင့် အဲ့ဒါတွေ ပေးကြတာလဲ ဆိုတော့ အခုခေတ်မှာ ဘယ်သူမှ အပိုငွေ မရှိကြပေ။  ထို့အပြင် စားစရာသောက်စရာမရှိသောခေတ်တွင် အစားအစာသည် ငွေနှင့် ညီမျှသည်။  တောရိုင်းမှိုများ၊ တောဥများနှင့် ဘဲဥများကဲ့သို့သော တောင်ပေါ်ရှိ တောရိုင်းမှိုဥများကို ငွေနှင့်ဝယ်၍မရပေ၊ ရံဖန်ရံခါတွင် စာငှက်ငယ်အချို့က အရသာရှိရှိ စားသောက်ရန် ရုန်းကန်နေပါသည်။

 တုန်းကျားဟွေ့က ခေတ်ကိုဖြတ်ကျော်လာပြီးနောက်တွင် သူမ အဖွားဆီက ရထားသော ဤအတတ်ပညာကို အားကိုးရလိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။  သူမအဖွားက သူမ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကို သိရင် သူမ အသည်းကွဲနေမလား သက်သာရာရမလား တွေးနေမိသည်။

 သူမအဖွားက ၁၉၆၀ ပြည့်လွန်နှစ်တွေတုန်းက သူမမွေးရပ်မြေ ကျေးလက်ဒေသကို ထွက်ပြေးသွားတယ်လို့ သူမ မှန်းဆခဲ့သည်။  ချူရှန်းက ဤနေရာနှင့် အနည်းငယ်ဝေးသည်။  သူမ အဲဒီကိုရောက်ဖို့ ရထားစီးရမည်။  အဆင်ပြေရင် အဖွားကိုရှာဖို့ မွေးရပ်မြေကို ပြန်မယ်လို့ တွေးမိသည်။  သူမကို အသိအမှတ်မပြုနိုင်ရင်တောင် ဆွေမျိုးတစ်ယောက်အနေနဲ့ သွားရတာကောင်းသည်။

 “ကွေ့ရှောင်အာ “

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က ထိုနေ့တွင် ကြက်သားဟင်းကို ရောစပ်နေပြီး ရွာခေါင်းဆောင် တုန်းစန်း အိမ်က တတိယအဒေါ်က တံခါးကို တွန်းဝင်လာခဲ့သည်။

 “အိုး တတိယ အဒေါ်ပါလား ”

 တုန်းစန်း မိသားစုက ၎င်းတို့နှင့် တူညီသော ထုတ်လုပ်ရေး အဖွဲ့တွင် မရှိပေ။  ပူးပေါင်းအဖွဲ့များခွဲ၍ မိသားစု ၃၀ တွင် ထုတ်လုပ်ရေးအဖွဲ့တစ်ခု ရှိသည်။  သူတို့မိသားစုသည် ပထမထုတ်လုပ်ရေးအဖွဲ့ဖြစ်ပြီး တုန်း မိသားစုသုံးစုသည် ဒုတိယထုတ်လုပ်ရေးအဖွဲ့ဖြစ်သည်။

 “ဒီမှာ ကျားဟွေ့ အတွက် သတင်းကောင်းတစ်ခုရှိတယ်။”

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က သူမ ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို သိသည်။  အနောက်ဘက်က ကောင်မလေးနေထိုင်တဲ့ အခန်းကို ကြည့်လိုက်ပြီး တတိယအဒေါ်ကို စကားပြောဖို့ ဖိတ်ခေါ်ကာ လက်ဖက်ရည်ကြမ်းတစ်ခွက်ကို သကြားညိုနဲ့ ဖျော်လိုက်ပြီး အသီးအနှံတွေကို စားဖို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။

 အန်တီတုန်းက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ ပြောလာသည်။ “ငါ မကြာသေးခင်က လူတော်တော်များများနဲ့ တွေ့ပြီး ကျားဟွေ့ အကြောင်း သူတို့မေးကြတယ်၊ နင်က ကျားဟွေ့ အတွက် အိမ်ကောင်းကောင်း ရှာချင်တယ်ဆိုတာ ငါသိတယ်။  ငါမြို့ကိုသွားရင်း သိခဲ့ဖူးတဲ့ ညီမလေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့တော့ မိသားစုအကြောင်းပြောပြတယ်။  ဒီကလေးရဲ့ဖခင်က စပါးစခန်းက စာရင်းအင်းပညာရှင်ပဲ။  ကလေးရဲ့အမေ ပထမဇနီးက ဆုံးသွားတယ်။  မိသားစုက နောက်ထပ် ဇနီးမယားရှာဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။  ကျားဟွေ့က ကောင်းတယ်လို့ထင်တယ်။  သူမကြည့်ရတာ မဆိုးဘူး။  သူမက ငယ်ရွယ်ပြီး အရည်အချင်းလည်း ရှိသေးတယ်။  ကလေးမမွေးနိုင်ရင်လည်း ပြဿနာမဟုတ်ဘူး၊ ကလေးသုံးယောက်ရှိပြီးသား။”

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။  ဤအခြေအနေသည် အဆန်းမဟုတ်ပေ။  တုန်း မိသားစုကို ရောက်လာသော အောင်သွယ်လုပ်သူအများစုမှာ မုဆိုးဖိုများဖြစ်ပြီး သူတို့အားလုံးသည် ပထမအိမ်ထောင်နှင့် သားသမီးများရှိသည်။  ဒီလိုမှမဟုတ်ရင်၊ ကလေးမမွေးနိုင်တဲ့ သူမ သမီးရဲ့နာမည်ကျော်ကြားမှုကြောင့် လူငယ်တစ်ယောက်ဟာ လက်ထပ်ခွင့်တောင်းဖို့ သူတို့ရဲ့အိမ်တံခါးကို ရောက်လာဖို့က မဖြစ်နိုင်ပေ။

 ကိုယ်ဝန်မရှိရင် အိမ်ထောင်သက် သုံးနှစ်ဆိုတာ ကြီးကြီးမားမား ကိစ္စတော့ မဟုတ်ဏေ။  ကလေးမမွေးခင် နှစ်အနည်းငယ်က ရွာမှာ အိမ်ထောင်ရေး ပြတ်တောက်မှု မရှိပေမယ့် လု မိသားစုက ဒါကို ကြီးကြီးမားမား ကိစ္စအဖြစ် အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ အကြောင်းပြချက်အဖြစ် တုန်းကျားဟွေ့ကို ဒီဆုံးရှုံးမှုကို ခံစားခိုင်းရုံပဲ ဖြစ်သည်။

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က တတိယအဒေါ်ပြောတာကို သိပ်စိတ်မကျေနပ်ပေမယ့် မေးခွန်းအနည်းငယ်ကို သူမ ဂရုတစိုက်မေးနေတုန်းပဲ ဖြစ်သည်။  ကောင်းတဲ့တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။

 “ဒီလူက အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ။ သူဘယ်မှာအလုပ်လုပ်တာလဲ။ ပထမဇနီးက ဘယ်လိုလဲ။ သူ့ကလေးတွေရဲ့အသက်က ဘယ်လောက်လဲ။”

 ရှန်းကွေ့ရှောင် မေးခွန်းအနည်းငယ်မေးပြီးနောက် တတိယအဒေါ်သည် သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ  သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး သူမသိတာတွေကို ပြောပြလိုက်သည်။

“အသက်ကသုံးဆယ်၊ မျိုးရိုးက ချန်၊ ကျားနှစ်၊ သူ့ဇနီးဟောင်းက နေမကောင်းဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားတာ။  အစ်မက သူ့မိသားစုနဲ့  ဆက်ဆံရေးနည်းနည်းရှိတယ်။  ဒါက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး စကားဝိုင်းတစ်ခုပဲ။  ချန် မိသားစုက ငါ့ကို လာမေးကြတယ်။  သူတို့ရဲ့ သဘောထားကို ဖော်ပြကြတယ်။  ကျားဟွေ့ သဘောတူသမျှ သတို့သမီးကြေးကို ယွမ် 100 ပေးဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်တဲ့ ”

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က တတိယအဒေါ်ကို ပြုံးပြုံးလေးကြည့်ပြီး ချန် မိသားစုသည် အောင်သွယ်ပေးသူကို ကျေးဇူးတင်ရန် ငွေအမြောက်အမြားပေးမည်ဟု ကတိပေးထားကြောင်း သိလိုက်သည်။  ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် တတိယအဒေါ်ရဲ့ သဘောသဘာဝအရ အောင်သွယ်အဖြစ် သူတို့နဲ့ စကားပြောဖို့ အတိအကျ လာဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ပေ။

 ထိုသူက ယခုနှစ်တွင် သုံးဆယ့်ခုနစ်နှစ်၊ ကျားဟွေ့ထက် တစ်နှစ်မကပိုကြီးသည်။ သူမ စိတ်ထဲတွင် တွက်ချက်ခဲ့သည်။

 ဟုတ်ပါတယ်၊ အသက်အရွယ်ဆိုတာ ခက်ခဲတဲ့အခြေအနေမဟုတ်ပေ။  တကယ်ကောင်းရင် အသက်နည်းနည်းကြီးတာ မထိခိုက်ပေမယ့် ဒီကိစ္စကို လွယ်လွယ်နဲ့ ဖြေလို့ မရပေ။ သေသေချာချာ သွားကြည့်ဖို့ လိုသေးသည်။

 “တတိယအဒေါ်၊ နင် ကျားဟွေ့ ရဲ့ အခြေအနေကို သိပါတယ်။ အရင် အဖြေမပေးနိုင်ဘူး။  ဒီနေ့ နင် အရင်ပြန်လိုက်ပြီး ငါ ကျားဟွေ့ ကို ပြောပြတာကိုစောင့်နေလိုက်ပါ ”

 အဒေါ်တုန်းကလည်း  ဒီနေ့ အကြောင်းပြန်ဖို့ မမျှော်လင့်ထားပေ။  သူမသည် ပန်းကန်လုံးထဲက သကြားညိုကို သောက်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို သုတ်ကာ ထပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ကောင်းပြီ နင့်သတင်းကို စောင့်မယ်”

 သားအကြီးဆုံး၏ဇနီးသည် လယ်ကွင်းမှပြန်လာသောအခါ ရှန်းကွေ့ရှောင်က အဲ့အကြောင်းကို သီးသန့်ပြောပြခဲ့သည်။ ကျို့ရင်ဒီကို ပြောပြရခြင်း အကြောင်းရင်းမှာ ကျို့ရင်ဒီရဲ့ ဒုတိယအစ်ကိုက မြို့ထဲတွင် အလုပ်လုပ်ပြီး ရောင်းလိုအားနှင့် စျေးကွက်ရှာဖွေရေး သမဝါယမ၏ စာရင်းကိုင် ဖြစ်နေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထောက်ပံ့ရေးနှင့် ရောင်းဝယ်ရေး သမဝါယမသည် စပါးစခန်းရှေ့တွင်ရှိသည်။  ချန် မိသားစုကို မေးမြန်းရန် ပိုအဆင်ပြေသည်။

 “အမေ၊ ကျွန်မသိပြီ။  မနက်​ဖြန်​​စော​စောပြန်​မယ်​”

 ကျို့ရင်ဒီက သူမယောက္ခမပြောတာကို ချက်ချင်းတုံ့ပြန်လိုက်သည်။  သူမသည် သူမယောင်းမ တုန်းကျားဟွေ့ကို အမြဲတမ်း စိတ်ရင်းမှန်ဖြင့် ဂရုစိုက်ခဲ့သည်။  သူမသည် နောင်ဘဝတွင် သူမကို ချစ်ရန် ကျေနပ်လောက်သော ခင်ပွန်းကို ရှာတွေ့နိုင်ပြီး ဒုက္ခများ ရပ်တန့်ရန်လည်း သူမ မျှော်လင့်သည်။

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “လက်ဗလာနဲ့ မပြန်နဲ့၊ အိမ်မှာ သိမ်းထားတဲ့ ကြက်ဥဆယ်လုံးလောက် ယူသွားလိုက်ဦး။”

 ကျို့ရင်ဒီက ဆောလျင်စွာ ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “အမေ၊ မိသားစုစားဖို့ ကြက်ဥတွေ သိမ်းထားလိုက်၊ ကျွန်မ တူတွေကို မြို့ကိုပြန်တဲ့ လမ်းက အဆာပြေမုန့်ဝယ်ကျွေးလိုက်မယ်”

 ဥပမာအားဖြင့်၊ ဘီစကွတ်များ၊ သစ်သီးသကြားလုံးစသည်ဖြင့် သင့်တင့်လျောက်ပတ်ပြီး ပြန်ယူရလွယ်ကူပြီး ဈေးနှုန်းလည်း မကြီးပေ။

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က သူ့ချွေးမ၏ စကားကို သဘောမတူကြောင်း သူမလက်မောင်းကို ပုတ်လိုက်သည်။

 “ယူသွားလိုက်၊ နင်ဝယ်တဲ့ဟာက နင်ပိုင်တယ်၊ မိသားစုက  မိသားစုအတွက်ပဲ “

 နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် ရှန်းကွေ့ရှောင်က သူ့ချွေးမ ကျို့ရင်ဒီကို အဝေးသို့ လွှတ်လိုက်ပြီးနောက် အပ်ချုပ်နေသည့် တုန်းကျားဟွေ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

 မနေ့ က တစ်စုံတစ်ယောက်က သူမကို အဝတ်တစ်ထည် ပို့ပေးလာပြီး ကျားဟွေ့ကို သူမက အခုခေတ် ခေတ်စားနေတဲ့ လီနင် ဝတ်စုံ လေး ချုပ်ခိုင်းပြီး ဆုကြေး ကတော့ ဆန်နှစ်ကတီ နဲ့ ကန်စွန်းဥ ၃ လုံး ဖြစ်သည်။

 ကန်စွန်းဥသည် မရှားပါးသော်လည်း ဆန်သည် အလွန်ရှားပါးသည်၊ ဆန် ၂ ကတီက မိသားစုအားလုံး ထမင်းဖြူတစ်အိုးစားရန် လုံလောက်သည်။

 “အမေတို့ အိမ်မှာ အပ်ချုပ်စက်မရှိတာ နှမျောစရာပဲ။ အပ်ချုပ်စက်နဲ့လုပ်ရင် ပိုမြန်လိမ့်မယ်”

 ချွေးမတော်တော်များများက စောစောလက်ထပ်ကြသည်။  ထိုအချိန်တွင် မိသားစုတိုင်းသည် ခက်ခဲသောအခြေအနေရှိကြပြီး ဤတန်ဖိုးကြီးသောအရာကို ဝယ်ရန် အပိုငွေမရှိကြပေ။ ထို့အပြင် အပ်ချုပ်စက်များဝယ်ရန် ငွေလိုသော်လည်း သာမန်တောင်သူလယ်သမားများအတွက် မတတ်နိုင်သော စက်မှုလက်မှတ်များ လိုအပ်သည်။

“အဆင်ပြေပါတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သမီးကဘာမှမလုပ်နေဘူးလေ။ အဝတ်နည်းနည်းလောက် ချုပ်ရုံနဲ့ ဒါကကိစ္စကြီးကြီးမားမားတော့ မဟုတ်ပါဘူး။”

တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထားက အခွင့်ကောင်းမယူချင်ပေ။  သူမ၏ လက်ရှိအခြေအနေမှာ မိခင်၏အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည့် စွန့်ပစ်ခံအမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ဖြစ်ထွန်းတာတွေဘာမှမရှိလဲ အစားအသောက် အလကားစားရသည်ကို ရှက်ရွံ့နေမိသည်။

ဒီခေတ်ရဲ့ကျေးလက်ဒေသက လက်ထပ်ထားတဲ့သမီးလေးတွေ ရေပက်မှာကို စိုးရိမ်နေကြသည်။  သူမသည် တုန်း မိသားစု၏ သမီးဖြစ်သည်ကိုမဆိုထားနှင့် အခြားသူများ၏အမြင်တွင် သူမ၏လက်ရှိဝိသေသလက္ခဏာကို အမှန်ပင်ဝေဖန်ခံရသည်။

မိဘတွေနဲ့ အစ်ကိုတွေက ဂရုမစိုက်ပေ။  သူမယောင်းမတွေ ဘယ်လိုထင်နေလိမ့်မလဲဆိုတာ သူမ မသိပေ။  သူမက မိသားစုအတွက် အကျိုးပြုရန်နှင့် ညစာတွင် ပို၍ယုံကြည်မှုရှိရှိစားရန် သူမ အစွမ်းကုန်ကြိုးစားနိုင်သည်။

ရှန်းကွေ့ရှောင်က ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူ့သမီးဆံပင်တွေကို ထိုးဖွလိုက်သည်။ တုန်းကျားဟွေ့ ရဲ့ မိခင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ သူမ နားလည်နိုင်တဲ့ အတွေးအမြင်တွေက တခြားသူတွေရဲ့အမြင်အတွက်မဟုတ်ရင် သူ့သမီးလေးကို တစ်သက်လုံး စောင့်ရှောက်နေရလို့ သူမ ပျော်ရွှင်နေမှာ ဖြစ်သည်။

ဒါပေမယ့် သူမနဲ့ သူမခင်ပွန်းက တစ်နေ့ အသက်ကြီးလာလိမ့်မည်။  သူတို့သမီးကို ဒီကမ္ဘာမှာ တစ်ယောက်တည်း နေခွင့်မပြုနိုင်ပေ။  သူမအတွက် အိမ်ကောင်းကောင်းရှာဖို့ လိုအပ်နေသေးသည်။

“ တုန်းလင်  မင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း စဉ်းစားရမယ်။  ဆယ်နှစ်ကျော်ကြာအောင် မင်းရဲ့ကြိုးစားမှုတွေက အချည်းနှီးပဲဖြစ်ခဲ့တယ်။  ဒီတစ်ခါတော့ တိုးတက်ဖို့ အခွင့်ကောင်း ရှိတယ်လို့ ငါပြောချင်တယ်။  မင်းက တပ်ရင်းမှူး။ အခု စစ်တပ်ကနေ အငြိမ်းစားယူလိုက်တဲ့အတွက် အောင်မြင်မှုက နည်းပါးသွားတယ်လို့ ပြောလို့ရတယ်။ ”

အခုဆို စစ်သားက အရမ်းအောင်မြင်နေသည်။ ​​သမ္မတက အနီရောင် မိတ်ကပ်လိမ်းတဲ့လူတွေကို မချစ်ခင်ပေမယ့် လက်နက်ကိုင်တဲ့ လူတွေတော့ ချစ်ခင်တယ် [1] လို့တောင် ပြောခဲ့သည်။  သူတို့လို ကလေးတွေဟာ ကျေးလက်ကနေ တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် ထွက်လာဖို့ မလွယ်ပေ။  ဘယ်လောက် နာကျင်ပြီး၊ ချွေးတွေနဲ့ ဒဏ်ရာတွေ ရခဲ့မလဲ။

ကျောက်တုန်းလင်က အရပ်ရှည်ပြီး သန်မာသည်။ တရုတ်မျက်နှာရှိတဲ့ အမျိုးသားတစ်ဦးဖြစ်ပြီး  ငြိမ်သက်စွာနဲ့ စီးကရက်တစ်လိပ် သောက်နေသည်။  သူ၏ မျက်ခုံးတွေက သူရဲကောင်းဆန်သော အမျိုးသားကဲ့သို့ တိကျပြတ်သားပြီး ထင်းနေသည်။

“အဲ့တာကပြီးသွားပြီလို့ ထင်တယ်။  ဒါပါပဲ။ ဘဝမှာ တစ်ခါတလေ အရှုံးပေးရမယ်။  အိမ်မှာ တစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့တယ် ကျွန်တော့ ခြေထောက်လည်း နာနေတယ်။ ကျွန်​တော် နေရင်တောင် အဝေးကြီးကို သွားလို့မရနိုင်ဘူး။”

ဝမ်မိန့် နဲ့ ကွာရှင်းပြတ်စဲခြင်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး တပ်မတော်တွင် ဘယ်သူကမှ ဘာကိုမှမပြောခဲ့ကြပေ။ သူအနည်းငယ် ရှက်မိသည့်အပြင် ရဲဘော်ရဲဘက်များကိုလည်း စိတ်မပူစေချင်ပေ။

“ဟေး၊ ငါ တကယ်စိတ်မကောင်းဘူး။  ငါတို့ နှစ်ပေါင်းများစွာ ရဲဘော်ရဲဘက်တွေဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။  ငါတို့ ခွဲခွာဖို့ကို တကယ်ကိုမခံစားနိုင်ဘူး။ ”

 ညဘက်တွင် ကျောက်တုန်းလင်က ပါးစပ်မှ မီးခိုးငွေ့များကို ရှူထုတ်လိုက်ပြီး  ပါးစပ်ထောင့်မှ ပြာများကို ပုတ်ထုတ်လိုက်သည်။  စီးကရက်တစ်လိပ်ကိုင်ရင်း အဝေးက ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။  ကြယ်တွေက သူ့နှလုံးသားထဲတွင် ထောင်ပေါင်းများစွာသော ဝမ်းနည်းမှုများကဲ့သို့ပင် ကောင်းကင်တပြင်လုံးတွင် ရှိနေသည်။

လွန်ခဲ့သောလအနည်းငယ်က ဝမ်မိန့် ထံမှ စာတစ်စောင်လက်ခံရရှိခဲ့သည်။ သူမက သူ့ဇနီးဖြစ်သောကြောင့် သူ ချစ်မြတ်နိုးပြီး လေးစားခဲ့သည်။

ထိုနှစ်တွင် သူ ဆွေမျိုးများထံ သွားရောက်လည်ပတ်ရန် အိမ်ပြန်သောအခါ ကျေးလက်တွင် တန်းစီရာမှဖောက်ဝင်နေသော ဝမ်မိန့်နဲ့ တွေ့ဆုံခဲ့သည်။  သူမက ဂျုံအိတ်ကို သယ်ဖို့ ရုန်းကန်နေရပြီး လမ်းလျှောက်ရင်း ချွေးတွေထွက်နေသည်။ သူ ဂျုံအိတ်ကို ကူသယ်ပေးလိုက်ပြီး ရွာကဆန်စက်ဆီကို စနစ်တကျသွားပြီး ပို့လိုက်သည်။

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။  ရှင်က စစ်သားလား။ ရှင့်နာမည်ကဘယ်လိုခေါ်လဲ။”

သူမ တောက်ပစွာ ပြုံးကာ သူ့ကို ဘေးတိုက်ကြည့်လိုက်သည်။  သူမ မျက်လုံးများက အပြုံးတစ်ခုဖြင့် တောက်ပနေကာ သူ့နှလုံးသားကို လှိုင်းထစေခဲ့သည်။

သူတို့ဘယ်လိုပေါင်းစည်းခဲ့တယ်ဆိုတာ သူ မမှတ်မိပေမယ့် နွေဦးပွဲတော်မှာ ဝမ်မိန့် နဲ့ လက်ထပ်ပြီး နောက်နှစ်မှာ သားလေး ဟိုင်းဒန်ကို မွေးဖွားခဲ့သည်။

လွန်ခဲ့သည့် နှစ်အနည်းငယ်အတွင်း သူတို့ နှစ်ကျော်ကြာ လက်တွဲလာခဲ့ကြပြီး ဝမ်မိန့်က သူမဟာ မုဆိုးမဘဝမျိုးတွင် မနေချင်သလို ဆင်းရဲနွမ်းပါးသောဘဝမျိုးတွင် မနေချင်ကြောင်းလည်း သူမ၏ စာထဲတွင် ဖော်ပြထားသည်။  သူမ ကျေးလက်မှထွက်ခွာရန် စိတ်အားထက်သန်နေပြီး သူ့နှင့် ကျောက် မိသားစုဆီကနေထွက်သွားပြီး ဘဝသစ်တစ်ခုစတင်ရန် စိတ်အားထက်သန်ခဲ့သည်။

ကျောက်တုန်းလင် သူ့ကိုယ်သူ အဖက်ဆယ်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ဝမ်မိန့်ကစိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားပြီးသား ဖြစ်သည်။ သူမက မြို့ထဲမှာ အလုပ်တစ်ခုက သူမကို စောင့်နေတယ်လို့ပြောပြီး ကွာရှင်းစာရွက်အားလုံးကို အမြန်လက်မှတ်ထိုးဖို့ တိုက်တွန်းနေသည်။

“တုန်းလင် ရှင့်ကို မုန်းအောင် မလုပ်ပါနဲ့။ ကျွန်မဒီနေ့ကို စောင့်နေတာ ကြာပြီ၊ ကျေးလက်ကို သွားမိတာက အမှားတစ်ခုပဲ၊ ရှင့်ကို လက်ထပ်တာကလည်း အမှားတစ်ခုပဲ၊ ကျွန်မ ဦးဆောင်နေရတဲ့ မှားယွင်းတဲ့ ဘဝကို ဆက်ပြီးမှားဖို့ ကျွန်မ ခွင့်မပြုနိုင်ဘူး၊ ကျွန်မ ရှင့်ကိုစကားပြောတာ ဒါနောက်ဆုံးပဲ။  ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်မ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်အတွက် အသက်ရှင်ခွင့်ပေးပါ”

သူမစကားများက သူ့ကို အသည်းကွဲစေခဲ့သည်။ စိတ်နှလုံးပူဆွေးတယ်လို့ မပြောချင်ပေမယ့် မျှော်လင့်ချက်ကုန်ဆုံးစေခဲ့သည်။ ဝမ်မိန့်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် သူသိသွားခဲ့ပြီး သူမ၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို နားလည်ပုံရသည်။

ကျောက်တုန်းလင်က ကွာရှင်းစာချုပ်ကို လက်မှတ်ထိုးပြီး အားတင်းပြီး ရစ်ပတ်ခဲ့သည်။ အခု အိမ်ထောင်ရေးဟာ ကလေးကစားစရာလို ဖြစ်နေသည်။

ဝမ်မိန့် ပြောသည့်အတိုင်း သူတို့က အစကတည်းက မှားနေတာဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။

ကျောက်တုန်းလင် မျက်လုံးများကိုမှိတ်ထားပြီး တွေးလိုက်မိသည်။ ဒါပါပဲ။  တကယ်တော့ သူအရမ်းပင်ပန်းနေခဲ့တာ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။

............

 ကိုးကားချက်

↑1 – “အနီရောင်မိတ်ကပ်လိမ်းထားတဲ့လူတွေကို မချစ်ခင်သော်လည်း လက်နက်ကိုင်တဲ့ လူတွေကို ချစ်ခင်သည် “ ဒါက အိမ်နှင့်နိုင်ငံကို ကာကွယ်ရန် ကြိုးကြိုးစားစား ၀တ်စားဆင်ယင်ရန် အချိန်မရှိသော အမျိုးသမီးစစ်ဝန်ထမ်းတွေကို ချီးကျူးဂုဏ်ပြုတဲ့ မော်စီတုံး၏ ချီးကျူးစကားဖြစ်သည်။