အပိုင်း ၂၉

၁၉၇၀တွင် ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၂၉

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ပြတင်းပေါက် အပြင်ဘက်တွင် ရပ်နေပြီး ရယ်မောသံကို ကြားလိုက်ရသောအခါ သူမ ဒေါသတကြီး ထွက်သွားလိုက်သည်။  တုန်းကျားဟွေ့က မိသားစုတွင် နှစ်ရက်သာနေထိုင်ခဲ့ပြီး ယောက္ခမနဲ့ ယောင်းမလေးတို့ကို အနိုင်ယူခဲ့သည်။ သူမသည် သူတို့အတွက် အဝတ်အစားများ ပြုလုပ်ထားသော်လည်း၊ သူမအတွက်နဲ့ ရှီထုအတွက် သွားရည်ခံ တစ်ထည်တောင် မလုပ်ပေးခဲ့ပေ။

 “ဒါက ရက်စက်လွန်းတယ်။ ငါဒီနေ့ကို တကယ်မဖြတ်သန်းနိုင်ဘူး။”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန် ဒီအကြောင်းကို ပိုတွေးလေလေ သူမ ဒေါသပိုထွက်လေဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်အား နှုတ်မဆက်နိုင်ဘဲ ဖြစ်နေသည်။

 “ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ။”

 ကျောက်တုန်းဟဲက သူ့ဇနီး၏ စရိုက်ကို ကောင်းစွာသိသည်။  သူမသည် အသေးအဖွဲအရာများကို အမြဲဂရုစိုက်ပြီး စိတ်ထားသေးသူဖြစ်သည်။ သူ့အမေက သူမကို ထိန်းချုပ်ထားလို့မဟုတ်ရင် မိသားစုက ဘယ်လိုဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ သူ မသိဘူး။

  “ ရှင့် မရီး အသစ်က ရှင့်ညီမနဲ့ အမေ့အတွက် အဝတ်အစားအသစ်တွေ လုပ်ပေးခဲ့ပေမယ့် ရှီထုအတွက် သွားရည်ခံလုပ်ပေးဖို့ကို သူမ ငြင်းဆန်ခဲ့တယ် ”

 စာတစ်ကြောင်းကို နားထောင်ပြီးနောက် ကျောက်တုန်းဟဲက နောက်တစ်ကြိမ် နားထောင်ရန် စိတ်မဝင်စားတော့ပေ။

 “သူမကို မင်း ဘာမှ မကျွေးထားဘူး၊  သူမလုပ်ချင်တာမှန်သမျှ လုပ်နိုင်တယ်။”

 သူမခင်ပွန်းသည် သူမအား ဘုံမုန်းတီးမှုကို မမျှဝေသည်ကိုမြင်တော့ ကျန့်ယွဲ့ဖန်က မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ခေါင်းယမ်းကာ ပြောလိုက်သည်။   “ကျောက်တုန်းဟဲ ရှင်ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။  ရှင်ဘယ်ဘက်ကလဲ။ သူမ  ဖားလိုက်တဲ့အခါ အမေ ဘယ်လောက်ပျော်နေတယ်ဆိုတာ ရှင်မမြင်ဘူးလား။ သူမကို ပိုချစ်ရင် ငါတို့က ညံ့သွားမှာမဟုတ်ဘူးလား။”

 ယောက္ခမတွင် သားနှစ်ယောက်ရှိသည်။  အရင်ကတော့ သားအကြီးဆုံးက အိမ်မှာ မကြာခဏ မနေဖူးပေ။  ယောက္ခမက သူမခင်ပွန်းကို အားကိုးတယ်။  နောက်ပိုင်းတွင် သူတို့၏သားအကြီးဆုံးသည် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအဖြစ် အိမ်သို့ပြန်လာပြီး ကျေးရွာဌာနခွဲတွင် အတွင်းရေးမှူးဖြစ်လာသည်။  ယောက္ခမ၏ နှလုံးသားသည် ဘက်လိုက်စပြုလာသည်။  ယောင်းမအသစ်က သူမယောက္ခမရဲ့နှလုံးသားကို ရခဲ့မယ်ဆိုရင် သူမနဲ့ တုန်းဟဲ မိသားစုအတွက် နေရာရှိမှာလား။

 ကျောက်တုန်းဟဲက သူ့ဇနီး၏ စိတ်ထဲတွင် အကြံအစည်ကို မသိပေ။  သူသိသော်လည်း အလေးအနက်မထားပေ။  သူ ရယ်မောလိုက်သည်။  “အမေက သူ့ကို ပိုသဘောကျမှာ ကြောက်နေရင် အမေကို ဖားပေးသင့်တယ်။  မင်းက ယောင်းမအသစ်ထက်စောပြီး အိမ်ထောင်ကျတယ်။  အမေက မင်းကို ပိုချစ်သင့်တယ်လို့ ပြောတာဟာ ကျိုးကြောင်းဆီလျော်ပါတယ်။  စောစောက သူမ အမေ့ကို ပျော်ရွှင်အောင် ဖားပေးခဲ့ရင် မင်းရဲ့ယောင်းမအသစ်ကို အမေက ပိုသဘောကျမှာကို မင်းစိတ်မပူနဲ့။”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ကျောက်တုန်းဟဲရဲ့ အမှားထောက်ပြတာကို  ခံခဲ့ရသော်လည်း သူမ ဒေါသက လက်မခံခဲ့ပေ။

 “ကျွန်မက ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲ။  ဒီလို လိမ်ညာတဲ့ မိုက်မဲတဲ့ စကားလုံးတွေကို ကျွန်မ မပြောတတ်ဘူး [အမေ မင်း အလုပ်ကြိုးစားတယ်။] နဲ့ [အမေ သဘောကျသရွေ့တော့] အမေ ဒီဟာ အမေ အဲ့ဒါ။  ဒီလိုစကား အကြွင်းအကျန်တွေလို ကျွန်မ မပြောတတ်ဘူး။”

 ကျောက်တုန်းဟဲက ကူကယ်ရာမဲ့ ခေါင်းခါလိုက်သည်။

 “မင်းငါ့ကို ဘာပြောချင်တာလဲ။  ဘယ်သူက စကားကောင်းတွေ နားထောင်ရတာ မကြိုက်မှာလဲ။ အမေက အဲ့လိုပြောတဲ့ စကားတွေကို နားထောင်ရတာ ကြိုက်မှန်း သိပေမယ့် မင်းက မပြောချင်ဘူး။ မင်းမရီးလောက်လောက်ဖားတက်ရင် ငါ့အမေက မင်းကိုမကြိုက်ပဲမနေဘူး။”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က မျက်လုံးပြူးပြီး ပြောလိုက်သည်။  “ဒါဆို အမေက ဘက်လိုက်တယ်ဆိုတာ ဝန်ခံနေပြီလား။”

 ကျောက်တုန်းဟဲက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ ငါ ဘယ်တုန်းက အမေ ဘက်လိုက်တယ်လို့ ပြောလို့လဲ။”

 “ပါးစပ်က ချိုတယ်ဆိုရင် အမေ မကြိုက်မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောတာ မဟုတ်လား၊ အမေက ကျွန်မကို မကြိုက်ဘူးလို့ ဆိုလိုတာလား။”

 ကျောက်တုန်းဟဲက သူ့ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ပြီး သူမနဲ့ အချိန်ဖြုန်းနေတယ်လို့ ခံစားလိုက်ရတာကြောင့် သူလည်း ကောင်းကောင်းအိပ်လို့ရတာပေါ့။

 ချက်ချင်းလှဲချလိုက်ပြီး စောင်ကို ဆွဲလိုက်ကာ သူ့ကိုယ်သူ ခြုံလိုက်သည်။  မျက်လုံးမှိတ်ပြီး “ကောင်းပြီ ၊ မင်း ကြိုက်သလို ပြောလို့ရတယ်။  ငါအရင်အိပ်မယ်။  နေ့ခင်း အလုပ်ဆင်းရမယ်။”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ဒေါသအရမ်းထွက်ပြီး ခြေထောက်ကို မြှောက်ပြီး ကန်လိုက်သည်။

 “အိပ်၊ အိပ်၊ အိပ်။  အိပ်တာပဲ ရှင် သိတယ်။  အိပ်တာကလွဲရင် တခြားဘာလုပ်နိုင်လဲ။ ”

 “ဟမ် မင်းက အိပ်ရတာ မကြိုက်ဘူးလား။ ဒါဆို ငါတို့က ရှီထုကို ဘယ်လိုလုပ်ရတာလဲ။ မင်း မအိပ်ချင်တဲ့အချိန် ညဆိုရင် ငါ့ကို မကိုင်ဘူးလား။”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က မျက်နှာနီရဲပြီး “ ဝေါ့။  ရှင့်ကိုဘယ်သူကကိုင်နေလို့လဲ။  ရှင့်မှာ အရည်အချင်းရှိတယ်ဆိုရင် ကျွန်မကို မကိုင်နဲ့။ ”

 “ မင်းမဖက်ချင်ရင် မဖက်နဲ့။  ဒီနေ့ မင်းကို မဖက်တော့ဘူး မှောင်နေတဲ့အခါကျရင် ငါ့ကိုအနူးအညွတ်လာမတောင်းပန်နဲ့။ ”

ကျန့်ယွဲ့ဖန်က အော်ဟစ်ပြီး ရှီထုကို ခြံဝင်းထဲ တိုက်ရိုက် ခေါ်သွားပြီး တစ်ဖက်အိမ်ကို သွားလိုက်သည်။

 “ ယောင်းမအသစ်က ဘယ်လိုလဲ။ ”

အိမ်နီးနားချင်းမှာ တင်း အမည်ရထားသော မိသားစုဖြစ်သည်။  ဇနီးအမည်မှာ ကျန့်ယွိလန် ဖြစ်ပြီး ကျန့်ယွဲ့ဖန်ထက် ဆယ်နှစ်ပိုကြီးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားက အသက်ကွာခြားချက်က ကြီးပေမယ့် တစ်နည်းနည်းနဲ့တော့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက လိုက်ဖက်ညီပုံပါပဲ။  ကျန့်ယွဲ့ဖန်က သူမနှင့် စကားပြောရန် မကြာခဏ ရောက်လာသည်။

 “အရင်တစ်ယောက်က ပိုကောင်းမယ်ထင်တယ်။  ဒါက ပွဲကောင်းတစ်ပွဲတော့ မဟုတ်ဘူး။”

 ဝမ်မိန့်က မြို့ပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။  ကျောက် မိသားစုကို သူမ လုံးဝ ဂရုမစိုက်ပေ။  သူမအတွက် ကျန့်ယွိလန်လို လူများနှင့် ငြင်းခုံရတာက အလွန်စျေးပေါသည်။  ထို့ကြောင့် သူမက ကျန့်ယွဲ့ဖန်နဲ့ မည်သည့်အခါမျှ ပဋိပက္ခမရှိခဲ့ဘဲ သူမကို တိုက်ရိုက်လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ဝမ်မိန့်ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်များကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း နားမလည်ခဲ့ဘဲ ဝမ်မိန့်က တွန့်တိုတတ်သည့် တုန်းကျားဟွေ့နဲ့မတူဘဲ ဝမ်မိန့်က ပွင့်လင်းမြင်သာသည်ဟုသာ ထင်မြင်နေခဲ့သည်။

 ကျန့်ယွဲ့ဖန် ပြောတာကို သူမကြားတဲ့အခါ ကျန့်ယွိလန်က မျက်လုံးပြူးသွားပြီး ပြောလိုက်သည်။  “ နင်မကြိုက်ဘူးလား။  နင့်ရဲ့ယောင်းမအသစ်က တော်တော်ချောတယ်။ သူမမျက်နှာက အမြဲပြုံးနေပြီး လူတွေပြောနေတာကို ဂရုမစိုက်ဘူး။”

 ကျန့်ယွိလန်က အိမ်သစ်ရှိ တိရစ္ဆာန်ရုံတွင် ဂေါ်ရီလာကဲ့သို့ သရုပ်ဆောင်နေချိန်တွင် ယမန်နေ့က တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ ဖျော်ဖြေမှုကို ရည်ညွှန်းနေသော်လည်း သူမသည် တစ်ချိန်လုံးပြုံးနေပြီး လူအများပြောသမျှကို တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က လှောင်ပြောင်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ဒါက ဟန်ဆောင်တာပဲ၊ သူ့ပါးစပ်က စကားပြောလို့ရတယ်။  ယောက္ခမနဲ့ ယောင်းမလေးကို ဖားလွန်းတယ်။”

 ထို့နောက် သူမသည် ယနေ့အကြောင်း ကျန့်ယွိလန်ကို ပြောပြသည်။

 “ ငါနင့်ကို ပြောပြပါရစေ။ အထည်အလုံအလောက်ရှိတယ်။ ရှီထု အတွက် တစ်ခုလုပ်ပေးဖို့ ပြောခဲ့တာကို  ရှီထုအတွက် အစပိုတွေ မရှိတော့ဘူးလို့ သူမကပြောတယ်။  မျက်လုံးကတောက်ပနေပြီး မေရှန်းနဲ့ ငါ့ယောက္ခမရဲ့ အရွယ်အစားတွေကို တိုင်းတယ်။  နှစ်သစ်ရောက်ရင် သူတို့ကို အဝတ်အစားသစ်တွေ ၀တ်စေချင်နေတာ။ ”

 ကျန့်ယွိလန်က မူးဝေသွားခဲ့သည်။ “သူမက ဒီလိုလား။ သူမက ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်လဲ။  နင်တို့က မိသားစုတစ်ခုလေ ။ သူမကဘာကြောင့် မိသားစုကို ခွဲရတာလဲ။ ”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က နောက်ဆုံးတွင် အခြားသူများထံမှ အသိအမှတ်ပြုမှုနှင့် တုံ့ပြန်မှုကို ရရှိခဲ့ပြီး တစ်ချိန်တည်းတွင် သူမသည် လူယုံတစ်ဦးကို တွေ့ရှိသွားသလိုပင်။

 “မဟုတ်ဘူး၊ ကလေးရဲ့ သွားရည်ခံတစ်ထည်က ဘယ်လောက်ကုန်ကျနိုင်မှာလဲ။ သူမ ဒီကိစ္စကို စဉ်းစားဖို့တောင် ငြင်းဆန်ခဲ့ပြီး ရှီထု အတွက် မလုပ်ချင်ခဲ့ဘူး။”

 ကျန့်ယွိလန်က သူမရဲ့ ဖိနပ်ရဲ့ ခြေဖဝါးတွေကို ကုပ်ကပ်ကာ ပြောလိုက်ငည်။  “ဒါဆို နောက်ဆိုရင် နင် သတိထားရမယ်။  နင့်အစ်ကိုကြီးက လစဉ် လစာ ၆၂ ယွမ်ရှိတယ်။ နင့်အစ်ကိုက နင့်ယောက္ခမကို ပိုက်ဆံပေးဖူးတယ်။ ခုတော့ ဇနီးတစ်ယောက်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး သူ့မိန်းမက အာဏာရှိတယ်။ နင့်အစ်ကိုကြီးက သူ့မိန်းမသုံးဖို့ သူ့အတွက် ကိုယ်ပိုင်ငွေနည်းနည်းချန်ထားမှာလား။  နင့်ယောက္ခမလည်း ဘက်လိုက်တယ်ဆိုရင် နင်နဲ့ တုန်းဟဲက အရှုံးမပေါ်ဘူးလား။ ”

 ကျန့်ယွိလန်ရဲ့ စကားများက ကျန့်ယွဲ့ဖန်ကို ဉာဏ်အလင်းပေးခဲ့သည်။

 “အစ်မ လန်၊ နင် ဒါကို မပြောရင် ငါ ဒါကို မမှတ်မိဘူး။  အစ်ကိုကြီးက လတိုင်း 20 ရက်နေ့မှာ လစာထုတ်လိမ့်မယ်။ ဒီနေ့ ၁၁ ရက်၊ လစာမထုတ်ရသေးခင် ကိုးရက်ရှိသေးတယ်။”

 ကျောက် မိသားစု၏ ကောင်းသောနေ့ရက်များသည် ကျောက်တုန်းလင်၏ အလင်းရောင်မှ ဆင်းသက်လာခဲ့သည်ဆိုသည်မှာ အမှားမဟုတ်ပေ။  ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ဘာကြောင့် နှစ်ပေါင်းများစွာ အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပြီး သူမမိသားစုကို ခွဲဖို့ မစဉ်းစားခဲ့တာလဲ။ ကျောက်တုန်းလင်က လစဉ်လုပ်အားခရရှိပြီး သူမယောက္ခမက စီမံခန့်ခွဲသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

 “မဖြစ်သင့်ဘူးနော် ယောက္ခမ လုံးဝသဘောမတူနိုင်ဘူး။”

 သူမယောင်းမဖြစ်သူ ဝမ်မိန့်က အကိုကြီးထံမှ ကိုယ်ပိုင်ငွေကို မတွေ့ခဲ့ရပေ။

 “ ဇနီးမယားမရှိတဲ့ ယောက်ျားတွေက မယားရှိတာရဲ့ အလှကို မသိကြဘူး။ အခု နေ့တိုင်းအတူရှိနေကြပြီ။  သူမက သူ့ထက် ရှစ်နှစ်တောင်ငယ်တယ်။ သူမကြည့်ရတာ လှတယ်။ သူ လှုပ်နိုင်ပါ့မလား။ ”

 ကျန့်ယွိလန်က ဒီလိုပြောတဲ့အခါ ကျန့်ယွဲ့ဖန်က တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ မျက်နှာက ဖြူပြီး ပိန်တာကို သတိရသွားသည်။  လက်ဖဝါးလောက်တောင်မကြီးပါဘူး။  အရေးကြီးတာက သူ့အစ်ကိုကြီးက သူ့မိန်းမအသစ်ကို အရမ်းကျေနပ်နေပုံရသည်။  အစပိုင်းတွင် အစ်ကိုအကြီးဆုံးက သူမကို လက်ထပ်ချင်သည်။

 ကျန့်ယွိလန် ပြောပြီးနောက်မှာ ကျန့်ယွဲဖန်က ၎င်းကို အာရုံစိုက်လာသည်။  အရင်ကတော့ လစာရသရွေ့ ယောက္ခမကြီးက အပြန်ခရီးမှာ အသားနှစ်ကီလိုဂရမ်အလေးချိန်ရှိလိမ့်မည်။  နေ့ခင်းဘက် အိမ်မှာ အသားရှိမရှိ သိသည်။

ကျန့်ယွိလန် ပြောပြီးနောက်မှာ ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ဤကိစ္စကို အာရုံစိုက်လာသည်။ လစာမရသေးမီ ယောက္ခမသည် အသားနှစ်ပိဿာကို အလေးချိန်ပြန်ချရန် ရပ်တန့်သွားမည်ဖြစ်ပြီး၊ နေ့အချိန်ရောက်သောအခါတွင် သူမက ရှိမရှိကို ကြည့်လိုက်ရုံသာဖြစ်သည်။  အိမ်မှာ အသားရှိသည်။

 မိသားစုက နေ့ခင်းဘက် အလုပ်ဆင်းပြီး တုန်းကျားဟွေ့က ယင်းပေါင်နဲ့ အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်း ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။

“  ညနေစောင်းရင် ကြက်တွေကို ကြက်ခြံထဲ မောင်းသွင်းပြီး၊ ညစာ ချက်ပြုတ်လို့ရတယ်”

 ကျန်းချောင်းအာက စကားနှစ်လုံးရှင်းပြပြီး ထွက်သွားသည်။

 “ ယင်းပေါင် ငါတို့ပဲအိမ်မှာ ကျန်ခဲ့ပြန်ပြီ။  ဒီည ဘာစားချင်လဲ။ ငါ မင်းအတွက် ကံကြမ္မာကိတ်မုန့် ဘာလို့ မလုပ်ပေးရမှာလဲ။”

ကံကြမ္မာ ကွတ်ကီးက ချိုမြိန်သော ကိတ်မုန့်ဖြစ်ပြီး အနာဂတ်တွင် ဘာဖြစ်လာမည်ကို ပြောရန် စာရွက်တစ်ရွက်ပါရှိသော ကိတ်မုန့်တစ်ခုဖြစ်သည်။  ကံကြမ္မာ ကွတ်ကီးများကို တရုတ်စားသောက်ဆိုင်များတွင် မကြာခဏ ကျွေးလေ့ရှိသည်။

ကျန်းချောင်းအာက သူမတို့မိသားစုထဲဝင်လာတုန်းက ချက်ပြုတ်ရေးတာဝန်ကို ပေးခဲ့တာမို့ တုန်းကျားဟွေ့က ဟင်းနှစ်မျိုး ချက်ချင်သေးပေမယ့် သူမလည်း သူမရဲ့လက်ရာကို ကြည့်ကောင်းအောင်လုပ်ရတာ ကြိုက်သည်။

ပထမအဆင့်အနေနဲ့ ပြောင်းဖူးမှုန့်နဲ့ ဂျုံမှုန့်ကို ရောမွှေပြီး တဆေးနဲ့ သကြားညိုထည့်ကာ မုန့်ညက်ကို ရေနွေးနွေးနဲ့ ရောမွှေသည်။

မုန့်ညက်အဆင်သင့်ဖြစ်ရင် ပေါင်းအိုးပေါ်ကို ပိတ်စတစ်စကိုဖြန့်ကာ မုန့်စိမ်းနဲ့ ထိတွေ့နိုင်တဲ့ အနီးနားနေရာတွေကို ဆီသုတ်ရမည်။ မုန့်ညက်ကို ယူပြီး ပေါင်းအိုးထဲသို့ တူဖြင့်ထည့်သည်။ လက်ပေါ်မှာကပ်နေတဲ့ မုန့်ညက်ကို ရေ ဒါမှမဟုတ် ဆီနဲ့ သုတ်ပြီးရင် ကစော်ဖောက်ခြင်းစတင်ရန် အဲ့တာကိုဖုံးအုပ်ထားရမည်။

ကစော်ဖောက်ချိန်ကို အပူချိန်ဖြင့် ဆုံးဖြတ်သည်။နွေရာသီတွင် ပိုတိုပြီး ဆောင်းရာသီတွင် ပိုရှည်သည်။  ဂျုံမှုန့်သည် မူလပမာဏထက် နှစ်ဆခန့်ရှိသောအခါ အောင်မြင်လိမ့်မည်။

မိသားစုတွင် စွံပလွံသီးများ၊ သစ်သီးယိုများ အစရှိသဖြင့်ရှိပါက အလွှာတစ်ခုတွင် ဖြန်းရန် အသုံးပြုနိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် ကျားဟွေ့ တံခါးကို ဝင်လာကတည်းက ကျောက် မိသားစုတွင် ဒါတွေရှိမရှိကို သူမ မသိသည့်အပြင် မုန့်ညက်ထဲမှာ သကြားညိုထည့်ထားပြီးသားမို့ သူမ ထပ်မထည့်တော့ပေ။

ပြင်ဆင်မှုများပြီးပါက နောက်တဆင့်မှာ ဂျုံမှုန့်ကို အိုးထဲသို့ထည့်ပြီး ပေါင်းရမည်။ ရေခိုးရေငွေ့များ အထဲသို့မကျစေရန် ပိတ်စလေးနဲ့ အုပ်ထားရမည်။

တုန်းကျားဟွေ့ ရဲ့ အတွေ့အကြုံအရ ဒီကိတ်မုန့်အရွယ်အစားအတွက် မိနစ် 20 က လုံလောက်သည်။

ပေါင်းပြီးပြီးချင်း အဖုံးကို မဖွင့်လိုက်ပေ။ ဒါပေမယ့် ပိတ်စကို ညင်ညင်သာသာ ဖယ်ရှားပြီး အမျှင်တန်းနေတဲ့ပူတင်းကို ဖြေဖျောက်ရန် ပေါင်ခံအံခွက်ကို အကြိမ်အနည်းငယ် လှုပ်ခါလိုက်ပြီး အပူချိန်ကျသွားတဲ့အထိ စောင့်ရမည်။

တုန်းကျားဟွေ့ သည် လက်မအရွယ်အပိုင်းလောက်ကို ဖဲ့ပြီး မြည်းစမ်းကြည့်လိုက်သည်။  သွားတွေမှာ ကပ်မနေဘဲ ချိုမြိန်ပြီး အရသာရှိသည်။

“ယင်းပေါင်၊ စားကြည့်ကြည့်။  အရသာရှိတယ်။”

တုန်းကျားဟွေ့က ယင်းပေါင်အတွက် အပိုင်းသေးလေး ပိုင်းလိုက်သည်။  ယင်းပေါင်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲ မထည့်ခင် အဲ့တာကိုမှုတ်လိုက်သည်။ ယင်းပေါင် ဝါးပြီးတဲ့အခါ တုန်းကျားဟွေ့က ပြုံးပြီး “ယင်းပေါင် ကံကြမ္မာကိတ်မုန့်က ကောင်းလား။” ဟု မေးလိုက်သည်။

ယင်းပေါင်က စားနေစဉ် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။  ကလေးတွေက ချိုတဲ့အရာတွေကြိုက်ပြီးသားမို့ သကြားညိုကို ကံကြမ္မာကိတ်မှာ ထည့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ သကြားညိုရဲ့ ချိုမြိန်မှုနဲ့ ပြောင်းဖူးမှုန့်ရဲ့ အမွှေးအကြိုင်တွေက စုံလင်စွာ ရောစပ်သွားသည်။ အဲ့တာက နူးညံ့ပြီး ပျော့ပျောင်းနေတာကြောင့် ကလေးတွေက သဘာဝအတိုင်း အဲ့တာကိုစားရတာကြိုက်ကြသည်။

“ဒါဆို ထပ်စားချင်သေးလား။”

ယင်းပေါင်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

 “တော်လိုက်တာ ”

တုန်းကျားဟွေ့က ယင်းပေါင် ၏ မျက်နှာလေးကို ဖျစ်လိုက်ပြီး နူးညံ့သော တို့ဟူးကဲ့သို့ ကလေးတွေရဲ့ အသားအရေက လက်ထဲတွင် ချောမွေ့နေကာ ချောမွေ့နေသည်ဟု အာမေဋိတ်သံပြုလိုက်သည်။

သူမဒီအရွယ်မှာ သူ့ကိုယ်သူ ကောင်းကောင်း ဂရုစိုက်ရင်တောင် ကလေးတွေလို ချောမွေ့တဲ့ အသားအရေကို ရရှိမှာ မဟုတ်ပေ။

“ ဒါဆိုယင်းပေါင်ကို တစ်တုံးပေးမယ်။ အဲဒီမှာထိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်စားနေနော်။  ညစာချက်​​ဦးမယ်​ ဟုတ်​ပြီလား။”

ယင်းပေါင်က နာခံစွာဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ခုံတန်းသေးသေးလေး ပေါ်တွင် တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေခဲ့သည်။  သူမသည် ယုန်ငယ်လေးကဲ့သို့ ကံကြမ္မာကိတ်မုန့်ကို နာခံစွာဖြင့် တတိတိကိုက်နေသည်။

ပထမတစ်သုတ်ပြီးဆုံးပြီးနောက် တုန်းကျားဟွေ့ နောက်ထပ်တစ်သုတ်ကို ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ သူမသည် ယခင်က အတွေ့အကြုံရှိပြီး မီးပေါ်မှာ ချက်ပြုတ်တဲ့နည်းကို ကျွမ်းကျင်သောကြောင့် ဤတစ်သုတ်က ပို၍အောင်မြင်ခဲ့သည်။

ကံကြမ္မာကိတ်မုန့်လုပ်ပြီးနောက် တုန်းကျားဟွေ့က ပြောင်းဖူးမှုန့်နှင့် ကန်စွန်းဥတို့ဖြင့် ဂျုံယာဂုကို စတင်ချက်ပြုတ်ခဲ့သည်။ ကျန်ဟင်းပွဲများကို အပူပေးပြီး ဆားရည်စိမ်ထားတဲ့အသီးအရွက်ကို ကြော်သည်။  သူမ တခြားဘာမှ မလုပ်ခဲ့ပေ။

ကျေးလက်မှာက အစားအသောက်ရဲ့အရသာကို ဂရုမစိုက်ပေ။  ဟင်းချက်တဲ့အခါ အိမ်မှာရှိနေတဲ့ အခြေအနေကို ထည့်စဉ်းစားရမည်။ သူမသည် မိသားစု၏စတော့ရှယ်ယာအားလုံးကို တပြိုင်နက်တည်း ဆုံးရှုံးအောင်မလုပ်နိုင်ပေ။  နောင်တွင် သူမရဲ့ယောက္ခမက သူမအားမီးဖိုချောင်ထဲသို့ နောက်တစ်ကြိမ် ဝင်ဖို့ခွင့်ပြုရဲတော့မှာမဟုတ်ဘူးလို့ သူမ မှန်းဆမိသည်။

ထမင်းကို အိုးတစ်လုံးထဲမှာ နှပ်ထားပြီး အချိန်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အားလုံးက မကြာခင်ပြန်လာကြတော့မည်။

ကြက်များကို ကြက်ခြံထဲ ပြန်မောင်းသွင်းပြီးနောက်မှာ တုန်းကျားဟွေ့က ခြောက်နေတဲ့အဝတ်တွေနဲ့ အိပ်ယာခင်းတွေကို အိမ်ထဲပြန်ယူသွားကာ ခေါက်ဖို့အတွက် ကုတင်အစွန်းတွင် ထိုင်လိုက်သည်။

စက်ဘီး ဘဲလ်သံမြည်လာသည်။  ကျောက်တုန်းလင် အရင်ဆုံး ပြန်ရောက်လာပြီ ဖြစ်သည်။  အိမ်ထဲသို့ဝင်ပြီးနောက် သူပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်သည်။  ခြံထဲမှာ ကျားဟွေ့ ကိုမတွေ့ပေ။  အဲ့နောက် အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားခဲ့သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ပြီး အဝတ်ခေါက်နေတဲ့ တုန်းကျားဟွေ့ နဲ့ ယင်းပေါင်က ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ပြီး ခြေထောက်တွေနဲ့ ဆော့နေတာကို သူတွေ့လိုက်ရသည်။

“ပြန်လာပြီလား။”

တုန်းကျားဟွေ့က စက်ဘီးသံကို အကြာကြီးကြားခဲ့ရပြီး ပြန်လာတဲ့သူက ကျောက်တုန်းလင် ဖြစ်သည်ကို သိလိုက်သည်။ ဤသည်မှာ ကျောက် မိသားစုတွင် တစ်ခုတည်းသောစက်ဘီးဖြစ်ပြီး ကျောက်တုန်းလင်ကလွဲပြီး တခြားဘယ်သူ့ဆီမှာမှမရှိပေ။

သူမက အဝတ်အစားတွေကို ခေါက်ရင်း နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ကျောက်တုန်းလင်ရဲ့နှလုံးသားကို ဆောင်းရာသီမှာ ချည်သိုးမွှေးလို နွေးထွေးပြီး သက်တောင့်သက်သာဖြစ်စေတဲ့ နူးညံ့တဲ့အပြုံးတစ်ခုနဲ့ပြုံးပြလိုက်သည်။

 သူက တုန်းကျားဟွေ့ ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး ယင်းပေါင်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းဖို့ လက်လှမ်းလိုက်သည်။

“ယင်းပေါင် ဒီနေ့ အိမ်မှာ ကောင်းကောင်းနေရဲ့လား။”

ယင်းပေါင်က ကျောက်တုန်းလင်ရဲ့ လည်ပင်းကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ဘာမှ မပြောဘဲ ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်သည်။ အမှန်တော့ ကျောက်တုန်းလင်ကို အနည်းငယ်ကြောက်နေတဲ့ ဟိုင်းဒန်အပါအဝင် ယင်း​ပေါင်ကလည်း ကျောက်တုန်းလင်နဲ့  မနီးစပ်မှန်း တုန်းကျားဟွေ့က သတိပြုမိပြီးသားဖြစ်သည်။

တုန်းကျားဟွေ့ ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။  “ ယင်းပေါင်က ကောင်းကောင်းပြုမူတတ်တယ်။ အထူးအနေနဲ့ သူမက နာခံမှုရှိတယ်။ တစ်ရေးတစ်မော အိပ်ပြီးတော့ နိုးလာရင်လည်း ဆူဆူညံညံအသံတွေ မလုပ်ဘူး ပြီးတော့ သူမက ကံကြမ္မာကိတ်မုန့် နှစ်တုံးကိုတောင် စားခဲ့တာ။ ”

ယင်းပေါင်က တုန်းကျားဟွေ့ ကို ကြည့်ပြီး ကလေးဆီမှ သီးသန့် ရှက်ရွံ့သော အပြုံးဖြင့် ပြုံးလိုက်သည်။

ကျောက်တုန်းလင် ပြုံးပြီး ယင်းပေါင်ရဲ့ခေါင်းကို ခေါင်းကိုပွတ်သပ်ပေးကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ “ မင်းက ကိုယ့်ထက် ယင်းပေါင်နဲ့ ပိုအဆင်ပြေတယ်။ နေ့တစ်ဝက်ထဲနဲ့သူမက မင်းကို သဘောကျနေတယ်။ ”

စစ်တပ်ကပြန်လာပြီး သားသမီးတွေကို ပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်။  သူ ရွာထဲသွားတဲ့အခါ နေ့တိုင်း အလုပ်သွားလုပ်ရလို့ အိမ်မှာနေဖို့ အချိန်သိပ်မရှိဘူးလို့ ဘယ်သူသိမှာလဲ။ အများအားဖြင့်တော့ သူ့အမေနဲ့ ညီမက သူ့သားသမီးတွေကို ပြုစုပေးသည်။

ဟိုင်းဒန် ကတော့ အရင်က သူနဲ့ ညတိုင်း အတူအိပ်သည်။  ဟိုင်းဒန် နဲ့ သူ့ရဲ့ဆက်ဆံရေးက အဆင်ပြေတယ်လို့ သူတွေးမိတဲ့အခါ သူက အတော်လေးကို တက်ကြွပြီး နားလည်မှုပေးခဲ့ပေမယ့် ဒီနှစ်ရက်ကလွဲရင် သူ့ရဲ့စွမ်းဆောင်ရည်က ကျေနပ်စရာမရှိပေ။

“ကျွန်မကို ကလေးတွေကပိုခင်တွယ်လို့ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကျွန်မအမေအိမ်က တူမလေးကလည်း ကျွန်မကို သဘောကျတယ်။”

ကျောက်တုန်းလင် ပြုံးလိုက်သည်။ ကလေးတွေက အရိုးရှင်းဆုံးပဲ။  တစ်ယောက်ယောက်က သူတို့အပေါ်ကောင်းရင် သူတို့ အဲဒီလူကို ပြန်ကောင်းပေးလိမ့်မည်။  ယင်းပေါင်လိုပဲ။ အိမ်တွင် သူမက သူ့အမေနှင့် မေရှန်း နှင့် အနီးကပ်ဆုံးရှိတယ် ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူတို့က သူမနှင့် အချိန်ပိုရှိသောကြောင့် သူတို့ကအင်အားတွေအများကြီး ပိုသုံးစွဲကြသည်။ ဖခင်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ သူတောင်မှ သူ့သမီးနဲ့ အတူရှိပေးဖို့ အချိန်အများကြီးမရှိတာကြောင့် သူ့သမီးနဲ့ရင်းနှီးဖို့ဆိုတာ သူ့အတွက် မလွယ်လှပေ။

တစ်နေ့တည်းနဲ့ ကလေးက သူမကို ချစ်သွားရတဲ့ အကြောင်းအရင်းကတော့ တုန်းကျားဟွေ့ က ကလေးအပေါ် စိတ်ရှည်ပြီး ယင်းပေါင်က တုန်းကျားဟွေ့ ရဲ့ ကြင်နာမှုကို ခံစားရတာကြောင့် သူမနဲ့ ရင်းနှီးပြီး သူမကိုသဘောကျဖို့ ဆန္ဒရှိတာကြောင့်ဖြစ်သည်။

ပူလောင်ပြီးတော့ မှောင်လာပြီးနောက် ကျောက် မိသားစုက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့ကြသည်။  လွန်ခဲ့သော ရက်အနည်းငယ်က စိုက်ပျိုးခဲ့သော မျိုးစေ့တွေက ဆောင်းစပါးစိုက်ဖို့ အေးခဲသွားခြင်းမပြုမီ ထွန်ယက်ရမည်ဖြစ်သည်။

ထုတ်လုပ်ရေးအဖွဲ့တွင် နွားနှစ်ကောင်နှင့် ထွန်စက်တစ်လုံးသာရှိသည်။ မြေယာအများစုသည် ပြီးမြောက်ရန် လူသားများ၏ လုပ်အားအပေါ် မှီခိုနေရဆဲဖြစ်သည်။

ကျောက်တုန်းလင် ဒီအချိန်အတောအတွင်း အလုပ်များလွန်းသည်ဟု ဆိုရသည်မှာ ကျိုးကြောင်းဆီလျော်သည်။  ရွာမှာရှိတဲ့ အဖွဲ့အားလုံးရဲ့ လုပ်ငန်းကို စစ်ဆေးရမည်။  အရင်တုန်းကတော့ မှောင်မှ ပြန်လာတာ ဖြစ်သည်။ သူ အိမ်ထောင်ကျပြီးတာနဲ့ အချိန်မှန်ဖို့ သင်ယူခဲ့သည်။  ရွာကလူတွေက အိမ်ထောင်ပြုပြီး ဇနီးမယားရှိတဲ့သူတွေက မတူကြတော့ဘူး ပြီးတော့ မြှားတစ်စင်းလို သူ အိမ်ပြန်ရမယ်ဆိုတာ သူတို့သိကြောင်း အရွှန်းဖောက်ပြောကြသည်။

တုန်းကျားဟွေ့က  ညစာကို မိသားစုမှ တညီတညွတ်တည်း ထောက်ခံခဲ့ပြီး ကံကြမ္မာကိတ်မုန့်က ရိုးရှင်းသော်လည်း ပြုလုပ်ဖို့ မလွယ်ကူပေ။

ယောက်ျားတွေက ကောင်းသည်၊ သူတို့ရဲ့ ဗိုက်တွေပြည့်နေပေမယ့် မိသားစုထဲက အမျိုးသမီးတွေကတော့ ဒီချိုမြိန်ပြီး နူးညံ့တဲ့ အစားအစာကို ကြိုက်ကြသည်။ စားရတာက ကြည်နူးစရာကောင်းတဲ့ အစားအစာတစ်ခုဖြစ်သည်။

ခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ လယ်ကွင်းထဲမှာ နေ့စဥ်ဖြတ်သန်းပြီးနောက် ကျန်းချောင်းအာက ဒီလိုအရသာရှိတဲ့ ညစာစားရတာကို ကျေနပ်သွားသည်။

ညစာစားပြီး ဝေယျာဝစ္စလုပ်ပြီးနောက် တုန်းကျားဟွေ့က ယင်းပေါင်ကိုသိပ်ဖို့ သူမနှင့် အတူအိပ်ရာဆီ ခေါ်သွားဖို့လုပ်ခဲ့သည်။ ကျားဟွေ့ သူမကို ချီနေတာ တစ်နေ့လုံးပဲ။

“သမီးက ကြင်စဦးလေးပဲရှိသေးတာ။ ကလေးကိုကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ဖို့ အလျင်စလိုစရာမလိုဘူး။”

ကလေးနဲ့ ခံစားချက်တွေကို အရင်ဆုံး ဘယ်လိုပျိုးထောင်နိုင်တာလဲ။  စိုးရိမ်စိတ်တွေ ပြည့်နှက်နေတဲ့ ငါ့သားရဲ့မျက်နှာကို မင်းမမြင်ဘူးလား။

ကျောက်မေရှန်းက ယင်းပေါင်ကို တုန်းကျားဟွေ့ ထံမှ ယူလိုက်သောအခါ တုန်းကျားဟွေ့  မျက်နှာက နီရဲလာသည်။  ယောက္ခမက သူမကို တကယ် “တွေး”ပေးပြီး သူတို့အတွက် ကမ္ဘာကြီးကို သီးသန့်ထားထားသည်။  သို့သော်လည်း ယခု ကျောက်တုန်းလင်ကို ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမလဲဆိုတာ သူမ မသိသေးပေ။

သူမ အခန်းထဲပြန်ရောက်သောအခါ ကျောက်တုန်းလင်က သူ့ရဲ့ချောမွတ်တဲ့ကြွက်သားတွေကိုပြသနေပြီး၊ခိုင်မာပြီးယောကျ်ားဆန်တဲ့ အရသာတွေပေါက်ကွဲထွက်နေတဲ့ အဖြူရောင်စွပ်ကျယ်ကိုဝတ်ထားပြီး အစည်းအဝေးက မှတ်စုတွေကို ဖတ်နေသည်။