အပိုင်း ၃၈

၁၉၇၀တွင် ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၃၈

“ဟိုင်းဒန်၊ ကွတ်ကီးတွေက ဘယ်လိုလဲ။”

အကြော်ဆီမရှိ၊ အရသာပစ္စည်းမရှိသောခေတ်တွင်၊ ဂျုံမှုန့်နှင့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဆီစစ်စစ်ဖြင့် ဖုတ်ထားသော အဆိုပါ ကွတ်ကီးများသည် အလွန်အရသာရှိတာကြောင့် တုန်းကျားဟွေ့ က ၎င်းတို့ကို သူမကိုယ်တိုင် မြည်းစမ်းကြည့်ပြီး အလွန်ကောင်းတယ်လို့ ထင်မြင်မိသည်။

ဟိုင်းဒန်က သူ့လက်ထဲမှာ ကွတ်ကီးကို ကိုင်ထားပြီး တုန်းကျားဟွေ့ အနားတွင် ထိုင်နေပြီး သူက ရှဉ့်ကလေးလို ဝါးနေသည်။  တုန်းကျားဟွေ့ မေးခွန်းကိုကြားပြီးနောက် သူခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

လယ်သမားများသည် တစ်ဒါဇင်လျှင် ၆၅ ဆင့် ကျသည့် ဤကွတ်ကီးများကို များသောအားဖြင့် မဝယ်နိုင်ကြပေ။

ကြက်ဥ ဆယ်လုံးလောက် ဝယ်လို့ရသည်။ ပြီးတော့ အဲ့တာတွေက ဗိုက်ပြည့်ဖို့ မလုံလောက်ပေ။

ကျေးရွာထောက်ပံ့ရေးနှင့် စျေးကွက်ရှာဖွေရေးအေဂျင်စီမှ ရောင်းချသော ကွတ်ကီးများ အစုလိုက်ရှိသည်။  ကြက်သွန်အရသာရှိသော ကွတ်ကီးဝိုင်းသေးသေးလေးများ၊ လက်ချောင်းပုံသဏ္ဍာန် ဆားငန်သော ကွတ်ကီးများနှင့် နှမ်းစေ့များဖြင့် ဖြန်းထားသော မွှေးရနံ့တွေရှိတဲ့ ကွတ်ကီးတွေလည်းရှိသည်။

တုန်းကျားဟွေ့ ငယ်စဉ်ကပင် ၎င်းတို့ကို စားခဲ့ပြီး မိသားစုက သိုလှောင်ဖို့် သေတ္တာများကို ထားခဲ့ကာ သေးငယ်သော ပစ္စည်းအချို့ကို ထုပ်ပိုးခဲ့သည်။

တုန်းကျားဟွေ့ ဘေးနားထိုင်ပြီး ဟိုင်းဒန်ကို ကြည့်နေသည်။  အနီးကပ်ကြည့်လိုက်တော့ ဟိုင်းဒန်က အရမ်းချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ သူအစားစားတဲ့အခါ အရမ်းချစ်စရာကောင်းပေမယ့် ပုံမှန်အားဖြင့်တော့  စကားပြောရတာကို မကြိုက်တဲ့အတွက် ခေါင်းငုံ့ထားတာကြောင့် ရယ်မောပြီး ပြဿနာရှာတတ်တဲ့ ယင်းပေါင်လောက် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ပုံမပေါ်ပေ။

“ဟိုင်းဒန်၊ မင်းငါ့ကိုသဘောကျလား။”

 ဒီမေးခွန်းကို ရုတ်တရက်မေးလိုက်တဲ့အခါ ဟိုင်းဒန် လှည့်လာပြီး အနည်းငယ် အံ့သြသွားသည်။  သူမအား မျက်လုံးအကြီးကြီးဖြင့် ကြည့်ပြီးနောက် တုန်းကျားဟွေ့ ရဲ့ ပြုံးနေသော အကြည့်နဲ့ဆုံသွားသည်။ နောက်တော့ ကြောက်လန့်တကြား ဆုတ်သွားခဲ့သည်။  သူကအခွံထဲက ခရုတစ်ကောင်လိုပင်။

သူ့တုံ့ပြန်မှုက တုန်းကျားဟွေ့အတွက် အနည်းငယ် ရယ်စရာဖြစ်ပြီး တစ်ချိန်တည်းတွင် ရှက်ရွံ့မှုကို ဖြစ်စေသည်။  ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင်တို့ကို သူမ ကောင်းကောင်း ဂရုစိုက်သော်လည်း ဤစိုးရိမ်မှုနှင့် ထောက်ထားစာနာမှုသည် မိခင်တစ်ဦးရဲ့နေရာမှ ပေါက်ဖွားလာခြင်းမဟုတ်ပေ။

သူမက မိခင်တစ်ယောက်မဟုတ်ပေ။ မိခင်တစ်ယောက်က သူ့ကလေးကို နှလုံးသားနဲ့ ဝိညာဉ်နဲ့ အကြွင်းမဲ့ ချစ်မြတ်နိုးသည်ကိုလည်း သူမ မသိပေ။ ဒါကြောင့် မိခင်ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ကင်းမဲ့သော ဟိုင်းဒန်အတွက်၊ သူ့အတွက် သူမရဲ့ စိတ်နှလုံးပူဆွေးခြင်းများသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာထက် ကြီးမားလှသည်။

“ ဟိုင်းဒန်၊ မင်းအမေကို လွမ်းလား။”

ဟိုင်းဒန်ရဲ့ မျက်နှာအမူအရာကို ဂရုတစိုက်အာရုံစိုက်ကာ ဟိုင်းဒန် ရှေ့တွင် “အမေ” ကို သူမတောင်းပန်ဘဲပြောခဲ့သည်။ လေးနှစ်အရွယ်ကလေးတစ်ယောက်အတွက် “အမေ” ဆိုတာသည် ဟိုင်းဒန်အတွက် ထူးဆန်းသော်လည်း ရင်းနှီးသောစကားလုံးဖြစ်သည်။

ကလေး မှတ်ဉာဏ်က အလွန်တိုတောင်းသဖြင့် သူ့အမေ ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကို မေ့လုနီးပါးပင်။

သူ့အဒေါ်ကပြောတယ် သူ့အမေအသစ်ကို မှတ်မိသွားပြီဆိုရင် သူ့အမေအစစ်က ပြန်မလာတော့သလို၊ သူမ (ကျားဟွေ့ ) ကလည်း သူ့အဖေကို ခိုးဖို့ ဒီမှာရှိနေတာတဲ့။

ဒါကိုတွေးရင်း ဟိုင်းဒန်က သူ့လက်ထဲက ကွတ်ကီးတွေက အရသာမကောင်းတော့ဘူးလို့ ခံစားလိုက်ရသည့။

ဟိုင်းဒန် မျက်လုံးများ ပြောင်းလဲသွားမှုက တုန်းကျားဟွေ့  မျက်လုံးများမှ မလွတ်ကင်းပေ။ သူမ စိတ်ထဲကနေ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ဟိုင်းဒန်ကို နူးနူးညံ့ညံ့လေးပြောလိုက်သည်။ “မင်းအမေကိုလွမ်းတယ်မဟုတ်လား?  ပြီးတော့ မင်းကို ငါပြောပြမယ်၊ မင်း ကြိုးကြိုးစားစားနဲ့ စာသင်ရမယ်၊ မင်း ကြီးပြင်းလာပြီး ကောလိပ်တက်တဲ့အခါကျရင် မင်းအမေကို ရှာဖို့ မြို့ကို သွားလို့ရနိုင်တယ်။ ”

 “ဟိုင်းဒန် မင်းက ဉာဏ်ကောင်းတဲ့ ကလေးမှန်း ငါသိတယ်၊ မင်း စကားမပြောချင်ပေမယ့် မင်းရဲ့ နှလုံးသားထဲက အရာအားလုံးကို မင်းသိတယ်။  မင်းက ငါ့ကို မင်းအမေ မဖြစ်စေချင်ဘူးဆိုတော့ မင်း ငါ့ကို အခုကစပြီး ဒေါ်လေးလို့ ခေါ်လို့ရတယ် ဟုတ်ပြီလား။ မင်းအမေရဲ့နေရာကို ငါမယူပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် မင်းအမေလိုပဲ မင်းကို ငါဂရုစိုက်မယ်။”

ဟိုင်းဒန်သည် ကွတ်ကီးကို ကိုင်ထားဆဲဖြစ်ပြီး ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ရုတ်တရက် ငိုချင်လာသည်။  ဒါပေမယ့် လူကြီးတစ်ယောက်လို မျက်ရည်တွေ ထိန်းထားသည်။

နှစ်များစွာကြာပြီး ဟိုင်းဒန်က လူငယ်လေးအဖြစ် ကြီးပြင်းလာပြီးနောက်မှာ ရာထူးတိုးခံရသော ဖခင်နှင့်အတူ နေထိုင်ဖို့ မြို့ကိုပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့သည်။  သူ့မိသားစုရဲ့အခြေအနေကို နားမလည်တဲ့ သူ့အတန်းဖော်တွေက မိုးရွာတဲ့နေ့မှာ သူ့ကိုထီးယူလာပေးတဲ့ တုန်းကျားဟွေ့ ကိုတွေ့တော့ အံ့ဩသွားပြီး “ ကျောက်ကျို့ကျွင်း၊ မင်းအမေက အရမ်းငယ်တာပဲ။”လို့ အံ့သြချီးမွမ်းခဲ့သည်။

“ ပြီးတော့ ရုပ်ရှင်သရုပ်ဆောင်တစ်ယောက်လို အရမ်းကြော့မော့နေတာပဲ။ ”

ကျောက်ကျို့ကျွင်းက သူ့ထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီး သူ့အတန်းဖော်တွေရဲ့စကားကို ငြင်းဖို့ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ အစမ်းစာမေးပွဲမေးခွန်းလွှာတွေကို အာရုံစိုက်လိုက်သည်။

နှစ်များစွာကြာအောင် သူမကို “ ဒေါ်လေး ဟွေ့” ဟု အမြဲခေါ်ခဲ့ပြီး သူမကို ခေါ်သည့်ပုံစံကို မပြောင်းလဲခဲ့သော်ငြားလည်း သူ့စိတ်ထဲတွင်တော့ သူမကို မိခင်အဖြစ် အလေးထားခဲ့သည်မှာ ကြာလှပြီဖြစ်သည်။

သူတို့ကိုယ်သူတို့ အသက်ပေးဖို့အတွက် လူတချို့က သူတို့ရဲ့ အသက်ကို စွန့်ကြတယ် [1] တစ်ချို့လူတွေက ဘာမှ မပြောပေမယ့် သူတို့က တုနှိုင်းမရတဲ့ မိခင်မေတ္တာကို ပေးကြသည်။

 ထောက်ပံ့ရေးနှင့်စျေးကွက်ရှာဖွေရေးအေဂျင်စီတွင် တစ်နာရီခန့်စောင့်ဆိုင်းပြီးနောက် ကျောက်တုန်းလင် က နောက်ဆုံးတွင် နောက်ကျမှရောက်လာခဲ့သည်။  တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ ထိုင်ခုံဘေးက ပစ္စည်းတွေကို သူမြင်ပြီး ဘာမှမပြောဘဲ တံခါးအပြင်ဘက်ကို ရွှေ့သွားခဲ့သည်။

 “ထားစရာနေရာမရှိဘူး။  ကြိုးနဲ့ချည်ထားရမှာ မဟုတ်ရင် ထိုင်စရာနေရာမရှိဘူး။ ”

တုန်းကျားဟွေ့ က “ပြန်တော့မယ်နော် ” လို့ ပြောတော့မယ့်အချိန်မှာ နောက်ဆုံးစာကြောင်းကို သူမကြားတော့ ပါးစပ်ပိတ်ဖို့ ရွေးချယ်လိုက်သည့။

သူမသည် မိမိကိုယ်မိမိ အနှောင့်အယှက်ပေးမိတာမျိုး  တခါမှ မကြုံဖူးပေ။  လမ်းလျှောက်ရတာ ပင်ပန်းလွန်းသည်။ သူမမှာ  စက်ဘီးရှိလျှင် စက်ဘီးယူလာဖို့ ရွေးချယ်သင့်သည်။  လမ်းက မညီမညာဖြစ်ပြီး တင်ပါးနာပေမယ့် တစ်နာရီလောက် လမ်းလျှောက်တာထက် ပိုကောင်းသည်။

ကမ္ဘာပေါ်တွင် အလွန်ဂန္ထဝင်ဆန်သော စကားတစ်ခွန်းရှိသည်မှာ သင်သည် BMW တွင်ထိုင်ကာ စက်ဘီးနောက်တွင်ထိုင်ပြီး ရယ်မောခြင်းထက် အော်ပြီး ငိုချင်သည်ဆိုသော ယနေ့ခေတ်နှင့် အသက်အရွယ်အရ နှစ်ဆယ့်ရှစ်ဘားစက်ဘီးသည် အနာဂတ် BMW နှင့် ယှဉ်နိုင်သည်ကို မသိလိုက်ပေ။

 အိမ်အပြန်လမ်းမှာ အဲ့တာကနေ့လည်စာစားချိန်ပဲရှိသေးသည်။  မိသားစုက လယ်ကွင်းကနေ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ပြန်လာကြသည်။  ကျန့်ယွဲ့ဖန်က တုန်းကျားဟွေ့ မှပြန်ယူလာသောပစ္စည်းများကိုမြင်သောအခါ ပထမဆုံးပစ္စည်းအား စိုက်ကြည့်မိသည်။

ပစ္စည်းတွေ အများကြီးဒီလောက် ဝယ်ဖို့ ဘယ်လောက်ကုန်ကျလဲ။ ဒီယောင်းမအသစ်က ပိုင်နိုင်လွန်းတယ်။

“ ရှီထု၊ ဒီကိုလာခဲ့။ ဒေါ်ဒေါ် မြို့က စားစရာတွေ အများကြီးဝယ်လာတယ်။”

တုန်းကျားဟွေ့က ယင်းပေါင်အတွက် ကွတ်ကီးများကို ယူထားပြီးသားဖြစ်ပြီး ရှီထု ပြန်လာသောအခါတွင် သူမက သူ့ကိုအလွန်အကျွံမပေးဘဲ ရှီထုဝေစုကို ထုတ်ယူခဲ့သည်။

ဟိုမှာ စားကောင်းသောက်ဖွယ်ရှိတယ်ဆိုတာကြားတော့ ရှီထုက ကျားဟွေ့ ဆီကို ပြေးလာခဲ့သာ်။ ပြီးခဲ့သောရက်အနည်းငယ်အတွင်းမှာ အပူချိန်က ကျဆင်းခဲ့သည်။ သူ အအေးမိပြီး သူ့နှာခေါင်းအောက်က နှပ်ချေးလို ကျိုင်းကောင်နှစ်ကောင်လို နှပ်ချေးကို စုပ်သွင်းလိုက်သည်။

မိသားစုထဲမှာ ကလေးသုံးယောက်ရှိသည်။ ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင်တို့က စေ့စေ့စပ်စပ် ရေချိုးကြသည်။  သူတို့ကြည့်ရတာ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်သည်။  တစ်ဖက်တွင်မူ ရှီထုက ဝီရိယရှိရှိ ရေမချိုးခဲ့ပေ။  သူသည် ဟိုင်းဒန် နှင့် ယင်းပေါင် ထက်ပင် ပိုဆိုးပြီး မကြာသေးမီက အအေးဒဏ်ကြောင့် ဖြစ်ကတက်ဆန်းနေပုံရသည်မှာ ထုံးစံအတိုင်းဖြစ်သည်။

တုန်းကျားဟွေ့ဆီ ရောက်သောအခါ ရှီထုက ဆီစက္ကူအိတ်ကို ယူရန် လက်လှမ်းလိုက်သည်။  ရှီထုလက်တွေက သူ့မူလအသားရောင်ကို မမြင်နိုင်တော့သည်အထိ ဖုန်မှုန့်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ တုန်းကျားဟွေ့  သူ့ကို အမြန်တားလိုက်သည်။

“ရှီထု၊ ခဏလေး။ မစားခင် လက်ကိုဆေးရမယ်လေ။ မင်းရဲ့လက်ကိုကြည့်လိုက်ဦး  ရွှံ့တွေနဲ့ ပြည့်နေတယ်။  ဒီလက်နဲ့အစာစားရင် ဗိုက်မကောင်းဖြစ်လိမ့်မယ်။ ဟုတ်ပြီ၊ ဒေါ်ဒေါ် မင်းလက်ကိုဆေးဖို့ ခေါ်သွားပေးမယ်။ ”

ရှီထု မျက်လုံးတွေက ကွတ်ကီးပေါ်မှာ ရောက်နေသည်။  တုန်းကျားဟွေ့ စကားပြောတာပြီးသွားတဲ့နောက် သူက ဟုတ်တွေ မဟုတ်တွေ မပြောတော့ပေ။  သူက တုန်းကျားဟွေ့  ဦးဆောင်မှုနဲ့ ရေတွင်းဆီသို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။

“ကြည့်ပါဦး၊ လက်လေးတွေက ညစ်ပတ်နေတယ်။ အစား မစားခင် ရေကိုအရင်ဆေးရမယ်နော်။ ”

 နှပ်ချေးက ထွက်ကျခါနီးနေပြီ၊ ရှီထုက အဲ့တာကိုစုပ်လိုက်ပြီး အစိမ်းရောင် ပိုးကောင်လို နှပ်ချေးက သူ့နှာခေါင်းထဲကို ဝင်သွားသည်။

 “အို့၊ အစားမစားခင် နှပ်ချေးကို သုတ်ရမယ်။  တစ်ကိုယ်ရေသန့်ရှင်းမှရောဂါကိုကြိုတင်ကာကွယ်နိုင်မှာ၊ အိုး ”

 သူမသည် အရွယ်ရောက်ပြီးသူ (သို့) သန့်ရှင်းမှုအနည်းငယ်ရှိသော အရွယ်ရောက်ပြီးသူဖြစ်သည်။  ဒီမြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရတော့ သူမတစ်ကိုယ်လုံးမှာရှိတဲ့ ဆဲလ်တွေ ပေါက်ကွဲတော့မည်။

ကျန့်ယွဲ့ဖန် ဘေးနားမှာရပ်ပြီး တစ်ချက်ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။  မူလက သူမသည် လေလုံးထွားနေတယ်ဆိုပြီး တုန်းကျားဟွေ့ ကို ပြောချင်သော်လည်း သူမ၏ ပါးစပ်ထဲတွင် စကားလုံးများက ပြောင်းသွားခဲ့သည်။  နောက်ဆုံးတော့ သူမက “ယောင်းမ၊ ဒီနေ့ မြို့ကိုသွားပြီး အဝတ်အစားတွေ အများကြီးဝယ်ခဲ့တာပဲ ” လို့ပြောလိုက်သည်။

 တုန်းကျားဟွေ့ က ရှီထုလက်ကို သုတ်ဖို့ ခြောက်သွေ့သော မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ယူလိုက်သည်။  စကားကိုကြားတော့ သူမက “အင်း။ အခုက စပြီးအေးလာပြီလေ။  ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင် မှာ အဝတ်အစားတွေ အများကြီးမရှိတာမို့ သူတို့အတွက် တစ်ချို့ဝယ်လာတာ။ အဲ့ဒါအပြင် နှစ်သစ်က လအနည်းငယ်အတွင်းမှာ ရောက်လာတော့မှာ။ နှစ်သစ်မှာ အဖေနဲ့အမေအတွက် ဆောင်းတွင်းကုတ်အင်္ကျီလေးလုပ်ပေးမို့။ ”

သူမသည် ၀တ်စုံအသစ်တစ်ထည်ကို ပြုလုပ်လိမ့်မည်။  ယောက္ခမတွေအတွက် ချုပ်ထည်အဝတ်အစားက သူတို့အတွက် သားသမီးတို့၏ဘာသာတရားကိုင်းရှိုင်းမှုအဖြစ် သတ်မှတ်ကြသည်။  သို့သော် ယောက္ခမကို ပျော်ရွှင်စေရန် ၎င်း၏ကုန်ကျစရိတ်နှင့်စာလျှင် အကျိုးသက်ရောက်မှုရှိသည်။

ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင်တို့အတွက် အဝတ်အစားတွေ လုပ်ပေးမယ်၊ပြီးတော့ ယောက္ခမတွေအတွက်ကောလုပ်ပေးမယ်ဆိုတာ တုန်းကျားဟွေ့ ပြောတာကို ကြားတော့ သူမလည်း  အဆင်မပြေဖြစ်သွားသည်။  သူမ မသိဘူးလို့ မထင်လိုက်နဲ့။  ဒီရက်ပိုင်းမှာ တုန်းကျားဟွေ့ ရဲ့လက်တွေက သူတို့ရဲ့ညီမငယ်လေးအတွက် အနီရောင်အ၀တ်ပေါ်မှာ ပန်းတစ်ပွင့်ပါတဲ့ ဂျာကင်အင်္ကျီကို ဖန်တီးနေသည်။  တုန်းကျားဟွေ့ က တုန်းလင်ကို လက်မထပ်ခင် မြို့ထဲမှာ ဝယ်ခဲ့တာလို့ သူမကြားလိုက်ရသည်။

“ယောင်းမ ယောင်းမက ကျွန်မတို့မိသားစု ၃ ယောက်ကို ဘာလို့ မထည့်ရတာလဲ။ ရှီထုမှာလည်း ဆောင်းရာသီအတွက် အဝတ်အစားတွေ ရှားတယ်။”

 တုန်းကျားဟွေ့ က သူမ နားမလည်သလို ပြုံးကာပြောလိုက်သည်။ “ ရှီထုမှာက သူ့ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ဖို့ အမေ ရှိတယ်လေ။ ငါတို့မိဘတွေရဲ့ဝေစုအတွက် ငါ့ရဲ့ဂါရဝတရားကိုငါပေးပြီးပြီ။  နှစ်သစ်ကူး မတိုင်ခင် နှစ်လကျော်ပဲ ရှိသေးတယ်လို့ နင် ပြောခဲ့တယ်။ ငါ  နည်းနည်းတော့ ပြင်ဆင်ရမှာပေါ့။  ငါ့မှာ တကယ်အရည်အချင်းမရှိဘူး။”

ထိုအချိန်တွင် ကျန်းချောင်းအာက အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့သည်။ ဒုတိယချွေးမ စဖျားနေပြီ ( ကောက်) ဆိုတာကို သူမ သိသည်။  ဒါနဲ့ သူမက “ကဲ စားရအောင်။ သမီးအဝတ်အစားတွေချုပ်ရင် သမီးတို့သုံးယောက်အတွက် လုံလောက်တဲ့ လက်မှတ်တစ်စောင် အမေ ထားထားတယ်”

 “အဝတ်အစားတွေဘယ်လိုချုပ်ရမလဲ မသိဘူး။ စကားမစပ် သမီးရဲ့ယောင်းမက ချုပ်နည်းကိုသိတယ်လေ။”

 တုန်းကျားဟွေ့ ဆွံ့အသွားသည်။  သူမလိုချင်တဲ့အရာက ချည်ထည်ထက်၊ သူမရဲ့လက်ကိုလည်း ပေးစေချင်တာ။ ကျားဟွေ့  လုံးဝ မယဉ်ကျေးခဲ့ပေ။  သူမက ချက်ချင်းပဲ တိုက်ရိုက်ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

 “ငါ့မှာ အချိန်မရှိမှာစိုးရိမ်တယ်။ ဒီနေ့ ငါ့အမေရဲ့ ထုတ်လုပ်ရေးအဖွဲ့က အိမ်နီးနားချင်းတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ပြီး သူမအတွက် အဝတ်အစားတွေ လုပ်ပေးဖို့ပြောထားတယ်။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားကတစ်ထည်ကို နှစ်ယွမ်နှုန်း ကုန်ကျတယ်။ ”

ထုတ်လုပ်ရေးအဖွဲ့တွင် တုန်းကျားဟွေ့ အလုပ်ရမှတ်များသည် တစ်ရက်လျှင် ဆင့် 60 ဖြစ်သည်။  ယမန်နှစ်က အဖွဲ့မှ ဆုကြေးအရ အမျိုးသမီးတစ်ဦး အလုပ်ရမှတ်မှာ ဆယ် ဆင့်ဖြစ်ပြီး အမျိုးသားတစ်ဦး၏ အလုပ်ရမှတ်မှာ ဆယ့်သုံးဆင့်ဖြစ်သည်။ ဆိုလိုတာက တုန်းကျားဟွေ့ ဟာ တစ်ရက်ကို ဆင့် 60 နဲ့ အဝတ်အစားလုပ်ဖို့အတွက် နှစ်ယွမ် ဝင်ငွေရသည်။  ၎င်းသည် ပြီးခဲ့သော သုံးရက်အတွက် သင်ရရှိသော အလုပ်ငွေနှင့် ညီမျှသည်။  သော့ချက်ကတော့ လူတွေက မင်းကို တကယ်အဲ့တာပေးပြီးတော့ အပိုဝင်ငွေတစ်ခုအနေနဲ့ ရနေတာ ဖြစ်သည်။

“နှစ်ယွမ်လာစ”

ကျန့်ယွဲ့ဖန် အလွန်အံ့အားသင့်သွားကာ အသံကွဲထွက်လုနီးပါးဖြစ်သွားပြီး ကျန်မိသားစုများလည်း အံ့သြသွားကြသည်။

“  အဲဒါကောင်းတယ်။  မနက်ဖြန် ဂိုဒေါင်ကအဆင်ပြေရင် စောစောပြန်လာလို့ရတယ်။ သူများတွေကို အလွတ်မဖြစ်စေနဲ့။”

 သူ့ချွေးမက သူမလက်ရာနဲ့ ငွေရှာနိုင်တာ ကောင်းသည်။  တုန်း မိသားစုက အပ်ချုပ်စက်ကို ပေးတဲ့အခါ ပိုက်ဆံတစ်ဝက်ကို တခြားသူတွေအတွက် အဝတ်အစားလုပ်ဖို့ပေးရင်း သူ့ချွေးမဆီက ရခဲ့တယ်ဆိုတာ သူမ ကြားသည်။

 ငွေရှာခြင်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး လူတိုင်းရဲ့ စိတ်နေသဘောထားဟာ ရှေးခေတ်ကတည်းက စဉ်ဆက်မပြတ် တန်းစီနေခဲ့သည်။  ဆိုလိုသည်မှာ များလေလေ ကောင်းလေလေပဲ များလွန်းတယ်ဆိုတာမရှိပေ။  ဒီလို အိမ်မှာထိုင်ပြီး တီထွင်ဖန်တီးမှုကနေ ငွေရှာတာက ငွေရှာဖို့ အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းပဲ ဖြစ်သည်။

“အင်း။ သမီးသိပါပြီ  အမေ”

ကျန့်ယွဲ့ဖန်က သူ့ယောက္ခမက တုန်းကျားဟွေ့ နဲ့ စကားပြောနေသည်ကို မြင်ပြီး သူမကိုတစ်ယောက်တည်း ချန်ထားသည်ကို မြင်သောအခါ ဒေါသပိုထွက်လာသည်။

တုန်းကျားဟွေ့  ဒါကို ဘာအတွက်ကြောင့်ပြောမှန်း သူမ မသိဘူးလို့ မထင်နဲ့။ ဆိုလိုတာက ငါ တခြားသူတွေအတွက် အဝတ်အစားချုပ်ပေးပြီ ပိုက်ဆံစုမယ်။  ငါ နင့်ကို မကူညီနိုင်သလို ဘာမှလည်း မလုပ်ပေးနိုင်ဘူးလို့ ဆိုတာပေါ့။

 ဒါနဲ့ဘာဖြစ်လို့လဲ။ ယောက္ခမ၊ သူမ ယောင်းမအတွက်၊ ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင် အတွက် လုပ်ပေးတယ်။  ဒါတွေအားလုံးက ပိုက်ဆံမလိုဘူး။  မိသားစုထဲမှာ နောက်ထပ်လူ သုံးယောက်ရှိနေသေးသည်။

 “ကြည့်ပါဦး ယောင်းမတို့ မိသားစုက ပိုက်ဆံကို ပြောနိုင်သေးလား။  တုန်းဟဲရတဲ့ ပိုက်ဆံအားလုံးကို အမေ့ကို ပေးခဲ့တယ်။ အမေ့ကို ပိုက်ဆံပေးခိုင်းရမလား။ အမေက မင်းကို ပေးလိုက်ရင်တောင် လက်ခံမိလို့ ဝမ်းနည်းနေမှာလား။”

 ဤစာကြောင်းကို နားထောင်ပြီးနောက်မှာ တုန်းကျားဟွေ့က ကျန့်ယွဲ့ဖန်ကို မျက်လုံးတည့်တည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကျန့်ယွဲ့ဖန်ရဲ့ စွမ်းရည်က ရှုပ်ပွနေမည်ဟု သူမထင်ခဲ့သည်။  မထင်မှတ်ပဲ သူမက ယောက္ခမကို ဓားနဲ့ ဘယ်လို ဆက်ဆံရမယ်ဆိုတာ သိခဲ့သည်။  သူမ သဘောကျသွားပြီး ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းရန် အနည်းငယ် ပို၍ ဂရုပြုမိသည်။

 “ယောင်းမ ယောင်းမက ငါ့ကို တကယ် အထင်လွဲနေတာလား။ ဆိုလိုတာက လူတွေက ပိုက်ဆံပေးတဲ့အတွက် သူတို့ကို အရင်လုပ်​ပေးရမယ်။ နှစ်သစ်မကူးခင် ရက်ပိုင်းပဲလိုတော့တာ တွေ့ရတယ်။ နေ့ခင်းဘက် အလုပ်လုပ်ရသလို ကလေးနှစ်ယောက်ကိုလည်း ရံဖန်ရံခါ ပြုစုစောင့်ရှောက်ရမှာပေါ့။ မိသားစုရဲ့အဝတ်အစားတွေကို သန့်ရှင်းဖို့ ဘယ်လိုအချိန်ရနိုင်မလဲ။ ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင်က ငါ့တာဝန်ပါ။ ငါ့တာဝန်ကို ငါလက်လျှော့မှာမဟုတ်ဘူး။ အဖေနဲ့အမေအတွက် ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ဖြစ်လိုစိတ်ရှိတယ်။ ငါ့ယောင်းမက ငါ့ကိုတောင် ကူညီပြီး လက်ကို ချေးပေးတယ်။ ငါ့ကို အပြစ်မတင်ပါနဲ့။  ငါတကယ်မရည်ရွယ်ခဲ့ဘူး။  ”

နင်က ငါ့ကို ဆိုးဆိုးရွားရွား ဆက်ဆံတဲ့အတွက် ငါ ယဉ်ကျေးမှာ မဟုတ်ဘူး။ အရေထူတဲ့သူကို ကြည့်လိုက်။  ခေါင်းကို ဖိပြီး ရေသောက်ခိုင်းမှာလား။ တောင်းပန်ပါတယ် ငါ့မှာ ဒီအကျင့် တကယ်မရှိလို့။

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က စကားနဲ့ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ငြင်းခုံချင်သည်။  ဒါပေမယ့် ကျောက်တုန်းဟဲက အနှောင့်အယှက်ပေးလာသည်။  “ကောင်းပြီ၊ မင်းအရင်နှစ်တွေက ဒီလောက်စကားပြောတာ မတွေ့ဖူးဘူး။ ဒုက္ခလို့ထင်ရင် ဒီနှစ်အဝတ်အစားတွေ မထည့်နဲ့။ ”

 မကြာသေးမီက သူမ ကျောက်တုန်းဟဲနဲ့ စစ်အေးစခဲ့သည်။  ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ စိတ်အားထက်သန်မှုကိုလည်း သူမမြင်ခဲ့ရသောကြောင့် သူနှင့် ရင်ဆိုင်ဝံ့ခြင်းမရှိပေ။  သူမသည် ဂူထဲသို့ ဝင်ကာ စကားရပ်လိုက်ရသည်။

 နေ့လည်စာကို မေရှန်းက ချက်ကျွေးသည်။  မာပိုတို့ဟူး၊ ဂေါ်ဖီခြောက်အိုး၊ ကြက်သွန်မြိတ်နဲ့ ဥစွပ်ပြုတ်၊ နှင့် တောရိုင်းဟင်းသီးဟင်းရွက်ကိတ်မုန့်တို့ကို  ကျားဟွေ့ ထံမှ သင်ယူခဲ့သည်။

 “မေရှန်း မင်းရဲ့ ဟင်းချက်ကျွမ်းကျင်မှုက ပိုကောင်းလာနေပြီ”

 တုန်းကျားဟွေ့က သူမ၏ ချီးမွမ်းခြင်းကို မတွန့်တိုခဲ့ပေ။  မေရှန်းက ရှက်ရွံ့စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ ကျန်းချောင်းအာကလည်း “အရင်ကထက်တော့ ပိုကောင်းတာပေါ့။ ဒါကြောင့် မနက်ဖြန် အိမ်ထောင်ကျရင်တောင်  ကောင်းကောင်း ဟင်းချက်တတ်လို့ ယောက္ခမ မကြိုက်မှာကို စိုးရိမ်စရာမလိုတော့ဘူး။ ”

 ကျန်းချောင်းအာက ကျောက် မိသားစုမှာ ပထမဆုံးလက်ထပ်ဝင်လာပြီးချိန် ငယ်ငယ်က ယောက္ခမဖြစ်သူက ထမင်းချက်မတတ်တာကို မကြိုက်တဲ့အတွက်ကြောင့် အဲ့ဒီအချိန်ကစပြီး ယောက္ခမဖြစ်သူက အားလုံးကို လုပ်ခဲ့သူပင်။  အိမ်မှာ ချက်ပြုတ်ပြီး လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်တစ်ရာကျော်က ယောက္ခမ ကွယ်လွန်ချိန်မှာပဲ မီးဖိုချောင်ကို သူမလက်ထဲ အပ်ခဲ့သည်။

 နောက်ပိုင်းတွင်၊ သူမ၏သမီးနှစ်ယောက်သည် ဟင်းချက်ခြင်းသို့ရောက်သောအခါတွင် သူမ၏ “ကျွမ်းကျင်မှု” ကို အမွေဆက်ခံကြောင်း သူမတွေ့ရှိခဲ့သည်။  ယခုမူ သူမသမီးများသည် အရည်အချင်းမပြည့်မီဘဲ ဖြစ်နေပုံရပြီး၊ သို့မဟုတ် သူမသည် မိခင်တစ်ဦးအနေဖြင့် ဇာတ်ညွှန်းကောင်းများ မပါဝင်ခဲ့ပေ။

 “အိုက်ယား အမေဘာတွေပြောနေတာလဲ။ မြန်မြန်စား။”

 ဒီနှစ်ပြီးနောက်မှာ မေရှန်းက ဆယ့်ရှစ်နှစ်ရှိလိမ့်မည်။  ကျေးလက်တွင် ဤအသက်အရွယ်မှာ လူအများအပြား လက်ထပ်ကြသည်။ ဥပမာအားဖြင့် မူရင်းပိုင်ရှင် တုန်းကျားဟွေ့။  လုချန်းယွမ် နဲ့ လက်ထပ်တုန်းက သူမအသက် ဆယ့်ရှစ်နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။

 “ဘာရှက်စရာရှိလို့လဲ။ ဒီနှစ် အိမ်ထောင်ကျတဲ့ နင့်အစ်ကိုက နင့်ကို ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုတော့ နှစ်သစ်ကူးပြီးရင် နင့် ယောက္ခမ ရှာတွေ့လိမ့်မယ်။  တစ်နှစ် ဒါမှမဟုတ်  နှစ်နှစ်ရွေးရင်လည်း ငါတို့က အလျင်လိုမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ “

 လာမည့်နှစ်တွင်၊ ၁၉၇၆ ဖြစ်မည်ဖြစ်ပြီး၊  ဂိုဏ်းလေးခု[2] ကို ဖျက်သိမ်းမည်ဖြစ်သည်။  ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲကို ၁၉၇၇ ခုနှစ်တွင် ပြန်လည်စတင်မည်ဖြစ်သည်။ တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ ထင်မြင်ချက်အရ၊ သူမယောင်းမက လုံးဝလက်ထပ်ရန်မလိုအပ်ပေ။  ကောလိပ်တက်နိုင်ရင် အနာဂတ်မှာ ဘယ်လိုလူကောင်းတွေ ရှိမှာလဲ။

 ဒါကိုစဉ်းစားရင်း တုန်းကျားဟွေ့က ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။ “ငါတို့ မေရှန်းလို မိန်းကလေးကောင်းတစ်ယောက်ဟာ မျက်လုံးဖွင့်ပြီး ရွေးရမှာ။  အိမ်ထောင်ရေးက တစ်သက်တာလုံး ကိစ္စပဲ။  အိမ်ထောင်ပြုတာက အမျိုးသမီးတစ်ဦးရဲ့ ဒုတိယလူဝင်စားတာလို့ ဆိုရိုးစကားရှိတယ်။ မေရှန်းရဲ့ ပထမဘဝက အလွန်ကောင်းမွန်ပြီး သူမရဲ့ ဒုတိယဘဝက သဘာဝအတိုင်း ကောင်းမွန်နေရမယ်။ ”

တုန်းကျားဟွေ့က စကားနဲ့ မေရှန်းနဲ့  သူမခင်ပွန်းမိသားစုကို ချီးကျူးခဲ့သည်။ အဲ့တာကို နားထောင်ရတာ အရမ်းပျော်စရာကောင်းသည်။ တစ်မိသားစုလုံးမှာ ကျန့်ယွဲ့ဖန်ကလွဲပြီးတော့ပေါ့ ကျန့်ယွဲ့ဖန်က  သူမအား မကောင်းတဲ့ အလင်းရောင်ဖြင့် ကြည့်နေသည်။

“ နင့်ယောင်းမ ပြောတာမှန်တယ်။  ငါတို့က အရင်လိုမဟုတ်ဘူး။ နင့်အတွက် ကောင်းတဲ့တစ်ယောက်ကို ငါတို့ ရှာဖွေပေးမယ်။ ”

 မေရှန်းက ရှက်ပြီး ပန်းကန်ထဲ မြုပ်သွားသည်။  သူမ ရှက်ရွံ့နေတာကို မြင်လိုက်ရတော့ တခြားသူတွေက သူမကို ရယ်မောမိကာ မကူညီနိုင်ကြပေ။  တုန်းကျားဟွေ့က ပြုံးပြီး ယင်းပေါင်ကို ထမင်းတစ်ပန်းကန် ကျွေးတယ်။ သူမ ကျောက်တုန်းလင်နဲ့  မတော်တဆ မျက်လုံးချင်းဆုံမိခဲ့သည်။ သူ့မျက်လုံးထဲမှာ အကြောင်းအရာတွေက ကြွယ်ဝပြီး တောက်ပနေပြီး တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ မျက်နှာက မသိစိတ်က နီရဲလာနေသည်။

 နောက်တစ်နေ့တွင် တုန်းကျားဟွေ့က အဝတ်အစားများပြုလုပ်ပြီး ဟူးတောင်း လာတာစောင့်ဆိုင်းနေစဉ် ဂိုဒေါင်မှအိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။ ကိုးနာရီတွင် ဟူးတောင်းရဲ့ စကားပြောသံသည် ဝင်းတံခါးအပြင်ဘက်တွင် ထွက်ပေါ်လာသည်။

 “အိုဘုရားသခင်၊ ငါဒီလမ်းတစ်လျှောက်လုံးလျှောက်ခဲ့တယ်။  မင်းရဲ့အိမ်က ငါ့အတွက် ရှာရလွယ်တယ်။”

 ထိုကဲ့သို့ အေးသောနေ့တွင်၊ တလမ်းလုံးလျှောက်သွားသော ဟူးတောင်းက မျက်နှာနီရဲပြီး မောဟိုက်နေသည်။  တုန်းကျားဟွေ့က သူမကို အိမ်ထဲကို ဆောလျင်စွာ ကြိုဆိုပြီး ရေနွေးပူပူတစ်ခွက်ကို သကြားညိုတစ်ဇွန်း ထည့်လိုက်သည်။

 သကြားရေကို သောက်ပြီးနောက်မှာ ဟူးတောင်းက အရှိန်လျှော့ကာ အခန်းထဲက ကလေးချီထားတဲ့ မေရှန်းကို  လှမ်းမြင်လိုက်သည်။

 “ဒါ နင့်ယောင်းမ မဟုတ်လား။”

 တုန်းကျားဟွေ့က ခေါင်းညိတ်ပြီး “အင်း၊ သူမက မိသားစုထဲမှာ အငယ်ဆုံး။ သူမက လိမ္မာရေးခြားရှိပြီး နားလည်မှုရှိတယ်။ “

 ရက်အနည်းငယ်သာ အတူရှိခဲ့ကြသော်လည်း၊ တုန်းကျားဟွေ့က မေရှန်းအနေနဲ့ မိသားစုတွင် အငယ်ဆုံးဖြစ်သော်လည်း၊ သူမက အငယ်ဆုံးဖြစ်သည့်တိုင် မေရှန်းက မိန်းကလေးကောင်းတစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း သိမြင်နိုင်နေပြီဖြစ်သည်။ သူမ၏အမြင် သုံးခုသည်လည်း အလွန်အပြုသဘောဆောင်သည်၊ ထို့အတွက်ကြောင့် သူမသည် လက်ထပ်ရန် အမြန်ရှာမည်ဆိုပါက မေရှန်း အတွက် ကြီးစွာသော ဆုံးရှုံးမှုဖြစ်မယ်လို့ တုန်းကျားဟွေ့က ထင်မြင်သည်။  ဒီလိုမိန်းကလေးမျိုးက ပိုကောင်းတဲ့ဘဝအတွက် သင့်တော်သည်။

 “နင့်မှာ ရုပ်ရည်ချောမောတဲ့ ညီမလေးတစ်ယောက်ရှိတာပဲ။ သူမမှာကော ရှိပြီလား။”

 ဟူးတောင်းက တက်ကြွသောသဘောရှိသည်။  လူမှုဆက်ဆံရေးကောင်းမွန်ပြီး သူငယ်ချင်းဖွဲ့ရန် အလွန်လွယ်ကူသည်။ သူမသည် သမားရိုးကျဖြစ်ပြီး ရိုးရိုးရှင်းရှင်းဟု ထင်ရသော်လည်း သူမ၏ အပြောအဆိုနှင့် အပြုအမူတို့မှာ အလွန်တိုင်းတာသည်။  ကျေးလက်က ဒီလိုပုံစံကို အရမ်းသဘောကျသည်။ ဟူးတောင်း အကြောင်းမေးဖို့ တယွိ ရွာကို သွားရင် ဆယ်ယောက်မှာ ရှစ်ယောက်လောက်က သူမ မဆိုးဘူးလို့ ပြောလိမ့်မည်။

 “မဟုတ်ဘူး၊ သူမက ငယ်သေးတယ်။ ကျွန်မတို့မိသားစုက သူမကိုချစ်တယ်။ သူမကို နောက်ထပ်နှစ်နှစ်နေစေချင်သေးတယ်။ ”

 တုန်းကျားဟွေ့က ဟူးတောင်းရဲ့  စကားကို ကြားတာနဲ့ သူမက မေရှန်းကို blind date ရက်ချိန်း ပေးလိုသည်ဟု မှန်းဆမိပြီး ဟူးတောင်းရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို သိသောကြောင့် သူမ အမြန်ပိတ်တဲ့ စကားလုံးများကို ပြောလိုက်သည်။

 “အိုး၊ နင် သူ့ကို ဂရုစိုက်တယ်ဆိုရင် နင် သူ့ကို အကြာကြီး မနေခိုင်းသင့်ဘူး။ ထမင်းကောင်းကောင်းစားဖို့ အိုးတစ်လုံးကို စောစောချက်ထားသင့်တယ် မဟုတ်ရင် ပူပူနွေးနွေး စားလို့ မရဘူး။ အမေ့မိသားစုမှာ အကျင့်စာရိတ္တကောင်းမွန်တဲ့ မောင်တစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူက မေရှန်း နဲ့ အရမ်းလိုက်ဖက်တယ်။  မနက်​ဖြန်​​ပြောပေးမယ်။ ”

 စကားလုံးအနည်းငယ်ဖြင့် ဟူးတောင်းက ဘွဲ့အမည်ကို မေရှန်းကနေ  ညီမအမည်သို့ ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ ကူးပြောင်းလာတဲ့ တုန်းကျားဟွေ့က  သူမရဲ့ ပြောဆိုဆက်ဆံရေးစွမ်းရည်ကို ချီးကျူးရမှာ ဖြစ်သည်။

 ကောင်မလေးက အဲဒါတွေကြားတော့ ရှက်သွားသည်။  တုန်းကျားဟွေ့က မေရှန်းကို ကယ်တင်ခဲ့သည်။  သူမက ယင်းပေါင်ကိုခေါ်ကာ ဟူးတောင်းကို သူမအခန်းခေါ်သွားပြီး မေရှန်းကို နေ့လယ်စာပြင်ဆင်ခိုင်းသည်။

 အခန်းထဲဝင်ပြီးနောက်မှာ ဟူးတောင်းက လှည့်ပတ်ကြည့်ရှုပြီး “နင့်မှာ အခန်းကောင်းကောင်းရှိတာပဲ” လို့ ချီးမွမ်းလိုက်သည်။

 တုန်းကျားဟွေ့က ပြုံးပြီး ယင်းပေါင်ကို ဆိုဖာပေါ် တင်လိုက်သည်။ သူမသည် ဗီရိုထဲမှ ကွတ်ကီးနှစ်လုံးကို ယူကာ ယင်းပေါင်ကို ပေးကာ သူမကို ထိုင်စားခွင့်ပေးလိုက်သည်။

 “မဆိုးပါဘူး။  ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် နေထိုင်ရတာ အဆင်ပြေပါတယ်။”

 “ငါ့ထက်ကောင်းတယ်။  ငါလက်ထပ်တုန်းက ပရိဘောဂတွေက သားသမီးတွေကြောင့် ကျို့ပဲ့နေတာ ကြာပြီ။”

 “ကလေးရှိတဲ့ အိမ်က ပုံမှန်ပါပဲ။”

 ဟူးတောင်းက ကွတ်ကီးစားနေတဲ့ ယင်းပေါင်ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။ သူမ အိတ်ကပ်ထဲမှ သကြားလုံးတစ်ထုပ်ကို ထုတ်ယူပြီး သူမလက်ထဲ ပေးလိုက်သည်။  ယင်းပေါင်ရဲ့ အသက်ကို လျှော့မတွက်သင့်ပေ။   သူမက အခြားသူများပေးသော အရာများကို မည်သည့်အခါမှ ကျပန်းလက်မခံခဲ့ပေ။  ယင်းအစား သူမက ၎င်းကိုမယူမီ သူမ၏သဘောတူခွင့်ပြုချက်ရယူဖို့ ကျားဟွေ့ကို ဦးစွာကြည့်ရှုခဲ့သည်။

“အဒေါ် က မင်းကို သကြားလုံး ပေးတယ် အဒေါ့်ကို ကျေးဇူးတင်ရမယ်လေ”

 ယင်းပေါင်က ဟူးတောင်းကို ညင်သာစွာကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အဒေါ်”

 အမျိုးသမီးတွေဟာ သဘာဝအတိုင်း ချစ်စရာ ကောင်းတဲ့ အရာတွေကို ခံနိုင်ရည် မရှိကြပေ။  ဟူးတောင်းက ပြုံးပြီး ယင်းပေါင်ကို သူမ၏ ရင်ခွင်ထဲ သွင်းလိုက်သည်။  ရှားရှားပါးပါး မျက်နှာလေးနဲ့ “နင့်ရဲ့သမီးလေးက တကယ်တော်တာပဲ၊ မမွေးထားရင်တောင် သူ့နှလုံးသားထဲမှာ နင်ရှိတယ်။ ဒါတွေပြောလို့ စိတ်မဆိုးနဲ့။  ငါတို့ရွာမှာ နင့်ရဲ့ပြက်လုံးတွေကို လူတော်တော်များများ မြင်ချင်ကြတယ်။ “

 တုန်းကျားဟွေ့က “ဘယ်လိုပြက်လုံးမျိုးလဲ” ဟု နားမလည်ဟန်ဆောင်ကာ မေးလိုက်သည်။

“ ယောက္ခမတွေနဲ့ ကောင်းကောင်းမနေတာမျိုး၊ ကလေးတွေနဲ့ အ​ဆင်မပြေတာမျိုး နင်သိပါတယ်။  ရွာသားတွေ အလုပ်မရှုပ်ရင် ဒီအကြောင်းကို စပြောကြလိမ့်မယ် မဟုတ်လား။”

 တုန်းကျားဟွေ့က မယုတ်မလွန် စကားဝိုင်းကိုအဆုံးသတ်ရန် အစပြုခဲ့သည်။

 “ကျွန်မ ပုံစံနည်းနည်းဆွဲထားတယ်။ ဘယ်ဟာကို ကြိုက်လဲ ကြည့်ပါဦး။ “

 တုန်းကျားဟွေ့က လည်ထောင်၊ ကြယ်သီးတပ် ထန်ဝတ်စုံပုံစံ၊ လက်ရှိရေပန်းစားနေသည့် ကျုံးရှန် ဝတ်စုံပုံစံ၊ စစ်ဘက်စတိုင်နဲ့ ပြုပြင်ထားတဲ့ ဝတ်စုံပုံစံဗားရှင်းတို့ကို ရေးဆွဲထားသည်။

 အနီးကပ်ကြည့်ပြီးနောက်မှာ ဟူးတောင်းက နောက်ဆုံးမွမ်းမံထားသော ဝတ်စုံစတိုင်ကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး “ဒီတစ်ခုနဲ့ သွားရအောင်။  နှစ်သစ်ကူးအကြိုမှာ ဒီဟာကို ဝတ်ထားရင် ငါနဲ့တူတဲ့ စတိုင်လ်ကို လူတော်တော်များများ ၀တ်ကြမှာမဟုတ်ဘူး။ နှစ်သစ်ကူးအကြိုဝတ်တဲ့အခါစတိုင်ကို ခိုးယူနိုင်မှာ သေချာတယ်။”

 တုန်းကျားဟွေ့ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။  တကယ်တော့ ဒီစတိုင်က နှစ်အနည်းငယ်အတွင်း ရေပန်းစားလာလိမ့်မည်။

 “ကောင်းပြီ၊ ဒါဆို ငါ့ကို နင် နောက်ထပ် အရွယ်အစား နှစ်ခုပေးရလိမ့်မယ်။  အခုအေးတဲ့ ရာသီဥတုမှာ ချည်သားပါတဲ့ အင်္ကျီတစ်ထည် ထပ်ထည့်ရလိမ့်မယ်။ “

 “ဟုတ်တယ်၊ ချည်သားအင်္ကျီအပြင်ဘက်မှာ ထည့်ထားတယ်”

 “ကောင်းပြီ ”

 တုန်းကျားဟွေ့က သားရေပေတံကိုထုတ်ပြီး ဟူးတောင်းကို တိုင်းတာလိုက်သည်။

 “ဘယ်တော့ရမှာလဲ။”

 “သုံးရက် ဒါမှမဟုတ် ငါးရက်”

 “ငါ အမြန်မလိုပါဘူး ဒါမှမဟုတ် ပြီးသွားတဲ့အခါ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ငါ့ကို ပြောခိုင်းလိုက်လို့ ရတယ်  “  ထိုစကားကို ပြောပြီးနောက်မှာ ဟူးတောင်းက  လှည့်ပြီး “ဒီတစ်ခါ ငါဘယ်လောက်ပေးရမလဲ” လို့ ထပ်မေးသည်။

 “ဈေးဟောင်းပဲ။ အစ်မကို လျှော့ပေးထားတယ်။  နောက် တခြားဧည့်သည်တွေကို မိတ်ဆက်ပေးဖို့ မမေ့နဲ့နော်။”

 ဟူးတောင်းက ပြုံးပြီး သူ့အိတ်ကပ်ထဲက သုံးယွမ်ကို ယူလိုက်သည်။  “အဝတ်အစားအတွက် နှစ်ခု၊ နောက်တစ်ခုက ဘောင်းဘီအတွက် “

 “ကောင်းပြီ၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရတာ ကြိုက်တယ်။  ငါနင့်ကို ပိုက်ဆံအရင်ပေးမယ်။ နင့်ရဲ့လက်ရာကို ငါယုံကြည်တယ်၊ နောက်မှ နင့်ကို တခြားသူတွေဆီ မိတ်ဆက်ပေးမယ်။ “

........

 ကိုးကားချက်

 ↑1 - မိမိကိုယ်ကို အသက်ပေးလှူရန်-လူအချို့သည် အခြားတစ်ယောက်အတွက် အချိန်နှင့်ကြိုးစားအားထုတ်မှုကို စွန့်လွှတ်သကဲ့သို့

↑2The Gang of Four (simplified Chinese- 四人帮; ရိုးရာတရုတ်: 四人幫; pinyin: Sì rén bāng) သည် မော်ဝါဒီနိုင်ငံရေးအဖွဲ့ခွဲတစ်ခုဖြစ်သည်။  တရုတ်ကွန်မြူနစ်ပါတီ (CCP) မှ အရာရှိလေးဦး