အပိုင်း ၃၉

၁၉၇၀တွင် ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၃၉

 “အင်း ဒီနေ့ တစ်ယောက်ယောက် လာတာလား။”

 မနေ့က တုန်းကျားဟွေ့က တစ်ယောက်ယောက် သူမဆီလာပြီး အဲဒီလူအတွက် အဝတ်အစားလုပ်ပေးရမယ်လို့ ပြောထားသည်။ ဒါကြောင့် ယနေ့တွင် ကျန်းချောင်းအာက လယ်ကွင်း အလုပ်မှ ပြန်လာသောအခါ တုန်းကျားဟွေ့ကို မေးမြန်းခဲ့သည်။

 “ဟုတ်တယ်၊ သမီး အဲဒါတွေကို သူ့အတွက် လုပ်နေတယ်။  သမီး ၃ ယွမ် ရပြီးပြီ။  အဝတ်အစားအတွက် ၂ ယွမ်နဲ့ ဘောင်းဘီအတွက် ၁ ယွမ်။  သူ့ပေးချေတာကို သမီး လက်ခံပြီးပြီ အမေ၊ အမေ ဘာလို့ပိုက်ဆံမယူတာလဲ။ ”

 ကျန်းချောင်းအာ လက်မခံနိုင်ကြောင်း သေချာတာကြောင့် တုန်းကျားဟွေ့က သူမပါးစပ်ကို သဘာဝအတိုင်း ဖွင့်ရဲခဲ့သည်။ ဒါကြောင့် အခု သူ့ယောက္ခမနဲ့ နေထိုင်ပြီး ကျေးလက်က မိသားစုတွေက ဒီလိုစကားကို ပြောဖို့ ဟန်ဆောင်သည်။  တုန်းကျားဟွေ့ရဲ့ ယောက္ခမက အိမ်ထောင်ဦးစီးဖြစ်ပြီး သူမသည် မိသားစု၀င်ငွေအားလုံးကို ထိန်းထားရမည်ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့် ကျန်းချောင်းအာ ယူသည်ဖြစ်စေ မယူသည်ဖြစ်စေ တုန်းကျားဟွေ့က ပေးရမည်ဖြစ်သည်။

 တုန်းကျားဟွေ့ စကားကိုကြားပြီးနောက်မှာ ကျန်းချောင်းအာက စိတ်ကောင်းဝင်နေတာကြောင့် သူမပြုံးပြီးပြောလာသည်။  “သမီး ဒီပိုက်ဆံကို ရခဲ့တာ သေချာတယ်။ သမီး ကိုယ့်အတွက်ကိုယ် သိမ်းထား။ အပ်နဲ့ချည်တွေကို သမီးဝယ်လေ့ရှိတာကြောင့် သမီးလည်း ပိုက်ဆံကုန်ဖို့လိုတယ်။ ”

 အဲဒီ့အချိန်နဲ့ မြို့ထဲမှာ အထည်နဲ့ ချည်သွားဝယ်တုန်းကလည်း အပါအဝင်ပေါ့။ သူ့ချွေးမအကြီးဆုံးက စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောပေမယ့် ကျန်းချောင်းအာက အထည်အတွက် ပိုက်ဆံပေးပြီး သူ့ဘာသာသူ အများကြီး မဝယ်နိုင်ဘူးဆိုတာ သိသည်။

 နောက်ပြီး ချည်ထည်တွေ ဝယ်ယူတာအပြင် တုန်းကျားဟွေ့က မိသားစုက ကလေးတွေအတွက် အစားအစာများကိုလည်း ဝယ်ယူခဲ့သည်။

 “ ကျေးဇူးပါအမေ။  နောက်တော့ အဝတ်အစား ချုပ်မယ့်သူတွေ ထပ်ရှာပြီး အမေ့အတွက် အသားဝယ်ဖို့ ပိုက်ဆံစုမယ်။ “

 လူတိုင်းက ကြည်နူးစရာကောင်းတဲ့ စကားတွေကို ကြားရတာ နှစ်သက်ကြသည်။  ကျန်းချောင်းအာက သူမ၏မျက်လုံးများကို ကျဉ်းသွားသည်အထိ ပြုံးပြလိုက်သည်။

 “ဟုတ်​ပြီ​ ဒါဆို အမေက ​အသားဝယ်​စားဖို့​စောင့်​​နေမယ်”

 “အမေ နောက်တစ်ခုရှိသေးတယ်။ ယင်းပေါင်နဲ့ ဟိုင်းဒန်အတွက် စောင်သေးသေးလေးတစ်ထည်စီ။ သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် စောင်နှစ်ထည် လိုချင်တယ်။ ကျွန်မတို့ထုတ်လုပ်ရေးအဖွဲ့အတွက် ချည်ကို ဘယ်မှာဝယ်လို့ရမလဲ။”

  တုန်းကျားဟွေ့က ချည်သားကို ချည်သားအ၀တ်အထည်များပြုလုပ်ဖို့ အတွက်သာ အသုံးပြုခဲ့သည်။  ယင်းပေါင်နဲ့ ဟိုင်းဒန်အတွက် စောင်သေးသေးလေးပြုလုပ်ရာတွင် ချည်သား ဆယ်ပေါင် ဒါမှမဟုတ် ထိုမျှလောက်နဲ့ မလုံလောက်ဘဲ ကျွမ်းကျင်သောလူက ချည်သိုးမွှေးကို ဖောက်ပေးရသည်။ ထောက်ပံ့ရေးနဲ့ စျေးကွက်ရှာဖွေရေးအေဂျင်စီက ချည်သိုးမွှေးကိုလည်း ရောင်းချပေမယ့် ပြဿနာတစ်ခုကတော့ ဈေးအရမ်းကြီးပြီး နောက်တစ်ခုကတော့ အဲဒီနေရာမှာ ရောင်းတဲ့ပစ္စည်းတွေက ကြီးပြီး ကလေးတွေအတွက် မသင့်တော်ပေ။

 “နောက်အသင်းက မိသားစုမှာရှိတယ်။  မနက်ဖြန် အမေ သမီးကို အဲဒီကို ခေါ်သွားမယ်။”

 “အိုး အဆင်ပြေတာပေါ့ ”

 ကျောက်တုန်းလင်ရဲ့ လစဉ်လုပ်ခလစာက စပါးမစိုက်မီ နှစ်ရက်အလိုတွင် ၂၅ ရက်မြောက်နေ့ထုတ်မှာဖြစ်တာကြောင့် ကျန်းချောင်းအာက သူ့လစာကို စုဆောင်းရန် အချိန်မရှိပေ။  ဒီမနက် မနက်စာစားပြီး အပြင်ထွက်သည်။

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ခဲအိုရဲ့လစာက သူ့ယောက္ခမလက်ထဲမှာ ရှိနေသေးတာကို တွေ့လိုက်ရတော့ သိလိုက်ရလို့ စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။

 ငါ့ခဲအိုရဲ့လစာက တစ်လ ၆၂ ယွမ်။ တုန်းကျားဟွေ့ အဲ့ဒီ မိန်းမအား ပေးလျှင် ကျန့်ယွဲ့ဖန်က အသည်းကွဲပြီး သေလိမ့်မည်။

 ဤတစ်ကြိမ်တွင် ကျောက် မိသားစုမှ ညီအစ်ကိုနှစ်ဦး မခွဲမခွာရသည့်အတွက် ဝမ်းသာခဲ့ရပြီး သူမ၏မိသားစုဝင် သုံးဦးတို့က ခဲအိုရဲ့ ဂုဏ်ကျက်သရေနောက်သို့ လိုက်နေကြဆဲဖြစ်သဖြင့် ဝမ်းသာသည်။

 ကျန်းချောင်းအာက ပိုက်ဆံကို ပြန်ယူလိုက်ပြီး ရွာအဝင်ဝက အသားဆိုင်မှာ နှစ်ယွမ် သုံးခဲ့သည်။  အသားက သုံးပေါင်လောက် အလေးချိန်ရှိသည်။

 “ဒီနေ့လစာထုတ်တာလား။”

 အမဲသားဆိုင်ပိုင်ရှင်က လစာရရှိပြီးနောက်မှာ ကျန်းချောင်းအာရဲ့ အသားဝယ်ယူမှုပုံစံကိုလည်း သိသည်။

 “ပုံမှန်က နှစ်ဆယ့်ငါးရက်ဆိုပေမယ့် ဒီလက နောက်ကျတယ်”

 “မနေ့က အဖွဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေလို့ အဲဒါအတွက် အချိန်မရှိဘူး”

 “မှန်တယ်။  အင်း၊ အဲဒါ မဆိုးပါဘူး။  နင့်အတွက်နောက်တစ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်မယ်နော်။ “

 “ဟုတ်ပြီ ကျေးဇူးပဲ”

 “စကားမစပ်၊ ဒီမှာအရိုးတွေရှိသေးလား။”

 “ဟုတ်​တယ်​ ​ရွေး​​လိုက်​မယ်​။  လိုချင်ရင် စျေး ၅၀ ဆင့်နဲ့ ပေးလို့ရတယ်။ ”

 ကျန်းချောင်းအာ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ အရိုးတွေက တော်တော်များပေမယ့် အသားက သိပ်မများပေ။  တုန်း မိသားစုနဲ့ ပထမဆုံးတွေ့တဲ့ အချိန်ကို သူမ မှတ်မိသည်။ တုန်း မိသားစုရဲ့ ညစာစားပွဲမှာ အရိုးစွပ်ပြုတ်ဖြစ်ပြီး၊ အရိုးစွပ်ပြုတ်သောက်တာက ကလေးတွေအတွက် အာဟာရပြည့်တာကြောင့်လို့ ကျားဟွေ့က  ပြောသည်။

 “ကောင်းပြီ၊ အဲဒါတွေအားလုံးကို ငါ့ဆီ ပေးပါ။  ငါပြန်ယူပြီး ငါ့ချွေးမကို ပေးလိုက်မယ်။ သူမက ကျွမ်းကျင်ပြီး ထမင်းချက်ကောင်းတဲ့သူလေ။ ”

 “နင့်ရဲ့အကြီးဆုံးမိသားစုလား ဒါမှမဟုတ် ဒုတိယမိသားစုလား။”

 “အကြီးဆုံး မိသားစု”

“သြော် မကြာသေးခင်ကမှ လက်ထပ်ခဲ့တဲ့သူ မဟုတ်ဘူးလား။ “

 “ဟုတ်တယ်၊ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်လခွဲလောက်ကမှ သူမ မိသားစုထဲကို ဝင်ခဲ့တာ။”

 “ဒါ မင်းရဲ့ချွေးမအသစ်လား။ နင့်ကိုကြည့်ပါဦး ။  ဒီချွေးမအသစ်ကို အရမ်းကျေနပ်နေတယ်။ “  ဟင့်အင်း အရမ်းကောင်းတယ်။

 “ မဟုတ်ဘူး၊ သူက အရမ်းကောင်းပါတယ်။  ချက်ပြုတ်ပြီး အဝတ်အစားလည်း လုပ်နိုင်တယ်။  သားသမီးတွေကို ကောင်းမွန်စွာ ပြုစုပျိုးထောင်နိုင်ပြီး သက်ကြီးရွယ်အိုတွေကို ကြည်ညိုလေးစားမှု ပြသတယ်။ ဒီဘဝမှာ ချွေးမတစ်ယောက်ရလို့ ကောင်းချီးတွေ ပြည့်စုံသွားပြီ။ “

 ရွာထဲသို့ဝင်ရန် ပထမခြေလှမ်းတွင် ကျန်းချောင်းအာက ရွာအဝင်ဝတွင် အသားဝယ်သည်။ သူမ၏ဒုတိယအဆင့်တွင်၊ သူမချွေးမကို ချီးကျူးခဲ့ပြီး သူမစကားများက ထုတ်လုပ်ရေးအဖွဲ့တစ်ခုလုံးသို့ ပျံ့နှံ့သွားခဲ့သည်။  သူ့ချွေးမအသစ်အတွက် အထူးကျေနပ်နေတယ်ဆိုတာ လူတိုင်းသိနိုင်သည်။  တစ်နည်းအားဖြင့်ပြောရလျှင် သူမက ကျန့်ယွဲ့ဖန်ကို မကျေမနပ်ဖြစ်နေသည်မှာ သဘာဝပင်ဖြစ်သည်။

 နေ့ခင်းဘက်တွင် ကျန်းချောင်းအာက ကျားဟွေ့ကို  ပေးဖို့အတွက် ဆယ်ယွမ်ယူခဲ့သည်။

 “ ဒီ​နေ့ အမေ တုန်းလင်ရဲ့လစာကိုယူဖို့ ထွက်​သွားတယ်​။  ဒီ ၁၀ ယွမ် ယူလိုက်။  ”

 “အမေ၊ အမေအဆင်ပြေမယ်ထင်ရင် သမီးယူလိုက်မယ်”

 “ယူပါ နည်းနည်းလေးဆိုပြီး စိတ်ထဲမထားသရွေ့ပေါ့”

 “အများကြီးပါ။  10 ယွမ်နဲ့ အမေက အရာများစွာကို လုပ်ဆောင်နိုင်နေပြီ။  တခြားသူတွေက လိုချင်ပေမယ့် မရဘူး။ “

 ကျန်းချောင်းအာက ရယ်ပြီး “ ကောင်းတယ်။ သမီးမှာရှိတာကို သမီးကျေနပ်တယ်။  အမေပိုက်ဆံဘယ်လောက်သုံးလဲ။ လစဉ်လတိုင်း ပိုက်ဆံနည်းနည်းစုတယ်။  သမီးလိုအပ်ရင် အမေ ထုတ်လို့ရတယ်။  ဒီငွေကို သမီးအတွက် အမေ သိမ်းထားမယ်။ “

 တုန်းကျားဟွေ့က တုံးအသူ မဟုတ်ပါ။  ထုံးစံအတိုင်း သူမသည် ထိုစကားကို မယုံသော်လည်း ကျန်းချောင်းအာက သူမကို ဆယ်ယွမ်ပေးရန် မလွယ်ပေ။  သူမရဲ့ လက်ရှိဘဝကနေ နောက်ထပ်မတောင်းဆိုတော့ပေ။

 တုန်းကျားဟွေ့က ဟူးတောင်းရဲ့ အဝတ်အစားများကို အပြီးသတ်ဖို့ သုံးရက်ကြာသည်။ ဂိုဒေါင်စောင့်အဖြစ် သူမအလုပ်က အဆင်ပြေသွားသည်။  သူမ အလုပ်စရောက်တုန်းကတော့ အဖွဲ့ထဲက တစ်ယောက်ယောက်က သူမအကြောင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနဲ့ လျှို့ဝှက်စွာ ထင်မြင်ချက်ပေးခဲ့သည်။  နောက်ပိုင်းတွင် သူမက အလုပ်တွင် အလွန်ကောင်းသည်ဟု မြင်သောအခါ နွေးထွေးယဉ်ကျေးသည်။ သူများတွေ ဘာပြောပြော၊ သူမကို မျက်နှာမူထားပါစေ၊ ကျားဟွေ့က သူတို့ကို အမြဲတမ်း ပြုံးပြနေမှာ ဖြစ်ပြီး စိတ်ဝင်စားမှု ပျက်ပြားသွားစေသည်။

 ကပ္ပတိန် တင်းဟွေ့ရှန်နဲ့ ကျန်းချောင်းအာရဲ့ မျက်နှာကြောင့်အပြင် လူအနည်းငယ်က ပြဿနာရှာဖို့ ရပ်လိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ကျားဟွေ့ရဲ့ ခင်ပွန်းက ရွာအတွင်းရေးမှူးဖြစ်သည်။

 ဟူးတောင်းရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ချုပ်ပြီးနောက်မှာ တုန်းကျားဟွေ့က သူမမိခင်အိမ်ကို ရက်အတော်ကြာအောင်မပြန်ခဲ့ရဘူးလို့ ထင်တာကြောင့် သူမမိခင်မိသားစုကိုလွမ်းဆွတ်ခဲ့သည်။ အဝတ်အစားတွေပြန်ပို့တာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး သူတို့ကိုကြည့်ချင်နေသည်။  မနက်အစောကြီးမှာ ယောက္ခမကို ပြောပြသည်။

 “ကောင်းပြီ ဒါဆို သမီးနေ့လည်စာစားပြီးရင်သွားလို့ရတယ်”

 “ဟုတ်ကဲ့”

 တုန်းကျားဟွေ့က သူ့အမေအိမ်ကို ပြန်ရတာကို ပျော်နေပြီး ကျောက်တုန်းဟဲက ထင်းခုတ်ဖို့  တောင်ပေါ်တက်ချိန်မှာ ငှက်တစ်ကောင်ကို ဖမ်းမိလာတာကြောင့် ကျားဟွေ့က သူမရဲ့ အတတ်ပညာကို ပြသပြီး ကြက်တစ်အိုးလုပ်ခဲ့သည်။

 လယ်သမားတစ်ဦး၏ သံအိုးတွင် ဖောင်းပွသည့်မုန့်အကာကို  အိုး၏ဘေးတွင် ကပ်ထားပြီး အသားကို အိုးထဲတွင် ထည့်​ပြုတ်ထားသည်။ နှပ်လုပ်နေစဉ်အတွင်း ဖောင်းပွတဲ့မုန့်အကာ ဖုတ်ထားတဲ့ ကြက်သားရနံ့က မုန့်အကာ၏အမွှေးအကြိုင်ပေါ်သို့ ခုန်ထွက်လာပြီး မုန့်အရသာကို ပိုကောင်းစေသည်။

 ကြက်သားအပြင် အိုးထဲတွင် အာလူး၊ မုန်လာဥနီ၊ အေးခဲထားသော တို့ဟူးတို့ကို အိုးကြီးတစ်လုံးပြည့်အောင် ဖြည့်ထားသည်။

 “ဒီနေ့ နင့်မိသားစု စားရတဲ့ အရသာက ဘာလဲ။ အဝေးက အနံ့ရနိုင်တယ်။”

 ကျန့်ယွိလန်က သေးငယ်သောစကားပြောဆိုဖို့အတွက် ကျန့်ယွဲ့ဖန်ဆီ ရောက်လာသောအခါတွင် သူမက ရှီထုနဲ့ ခြံအပြင်ဘက်တွင် ကစားနေသည်။

 “ တုန်းဟဲက ကြက်တစ်ကောင်ကို ဖမ်းပြီး အိမ်မှာ ပြုတ်နေတယ်”

 “ဘယ်သူက ပြုတ်တာလဲ နင့်ယောင်းမလား။”

 “ဟုတ်တယ် သူမက စိတ်ထားတော်တော်ဆိုးပေမယ့် ဟင်းချက်တာတော့ တော်တယ်။  မကြာသေးခင်ကမှ ကိုယ်အလေးချိန်တက်လာတယ်။”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က သူမခါးပေါ်ရှိ အသားစက်ဝိုင်းကို ထိလိုက်သည်။

 “တကယ်တော့ နင်ပို ဝလာပြီ နင့်မျက်နှာက ဝိုင်းစက်လာတယ်။”

 ကျန့်ယွိလန်က အနားရောက်လာပြီး “နင့်ယောင်းမက ဟင်းချက်တာ အရမ်းကောင်းလား။”

  သူမကို ဝန်ခံရန် တွန့်ဆုတ်နေသော်လည်း ကျန့်ဖွဲ့ဖန်က ခေါင်ညိမ့်လာသည်။

 “ဟေး ငါနင့်ကို တစ်ခုခုပြောပါရစေ။  ကြားရင် ဒေါသမထွက်နဲ့”

 “အဲ့ဒါဘာလဲ။”

 “ နင်သိလား နင့်ယောက္ခမ မနေ့က နင့်အကိုကြီးလစာယူဖို့ ရွာရုံးကို သွားခဲ့တယ်။”

“ဟုတ်​တယ်​ အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်​လို့လဲ။”

 “ပြန်လာတဲ့လမ်းမှာ အသားဝယ်ဖို့ ရွာဝင်ပေါက်ကို ဖြတ်လာတယ်မလား။”

 “ဟုတ်တယ် ”

 “နင့်ယောက္ခမ ဘာပြောလဲ နင်စဉ်းစားကြည့် “

 “ဘာလဲ ဟေ့ အစ်မ ငါ့ကို မသွေးဆောင်နဲ့။  ပြောစရာရှိတာကို ပြော။”

“နင့်ယောက္ခမက သူ့ချွေးမအသစ်အတွက် စိတ်ကျေနပ်မှုအရှိဆုံးပဲ ပြီးတော့ နင့်ရဲ့ယောင်းမအသစ်က နင့်ထက် အရာရာတိုင်းကို ပိုကောင်းတယ်လို့ ချီးကျူးတယ်”

 ကျန့်ယွိလန်က ကျန့်ယွဲ့ဖန်ရဲ့ မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။  အမှန်တော့ သူမစကားမဆုံးခင်ထဲက ကျန့်ယွဲ့ဖန်ရဲ့ မျက်နှာက အလွန်ရုပ်ဆိုးသွားခဲ့သည်။

 တုန်းကျားဟွေ့က သူမထက်ငယ်တယ်၊ သူမမျက်နှာထက် ပိုဖြူတယ်၊ သူမထက် ပိုစွဲမက်စရာကောင်းတယ်၊ သူမပါးစပ်ထက် ပိုချိုတယ်၊ လူတွေကို  ဖားနိုင်တယ်။  ဒါဆို သူမထက် ပိုကောင်းရင်ကော ဘာဖြစ်လဲ။ သူမက ကွာရှင်းထားဆဲဖြစ်ပြီး ကလေးမမွေးနိုင်သေးပေ။  ဤမျှဖြင့် တုန်းကျားဟွေ့က သူမဘဝတွင် သူမနှင့် မယှဉ်နိုင်ပေ။

 သူ့ယောက္ခမ မည်ကဲ့သို့ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပုံကို သူမ နားမလည်ဘဲ၊ တုန်းကျားဟွေ့ကို သူမထက် ကောင်းမွန်စွာ ဆက်ဆံလိုသည်။

 “ဟမ် ဒါဆို သူမကြိုက်ရင်ကော ဘာဖြစ်လဲ။  ဥမပေါက်တဲ့ ကြက်မတစ်ကောင်ပဲလေ။ ”

 ကျန့်ယွိလန်က ရင်ထဲမှာ တိတ်တဆိတ် ရယ်မောနေသော်လည်း ဖြားယောင်းသွေးဆောင်ဟန်ဆောင်သည်။  “ဟဲ့၊ နင့်ဒီလိုပြောလို့မရဘူး။  နင့်ခဲအို နင့်စကားကြားရင် သူပျော်မှာမဟုတ်ဘူး။”

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က ဂရုမစိုက်သလို ပြောလိုက်သည်။  “ဘာဖြစ်ရမှာလဲ။ ငါပြောခဲ့တာတွေက အမှန်တွေပဲ။”

“ နင်က သိပ်ရိုးသားတယ်။  နင်ဒီလိုဘဝမျိုး မနေနိုင်ဘူး။  နင်ထင်တာကို မပြောနိုင်ဘူး။ နင့် ယောက္ခမက ဘာလို့ နင့်ယောင်းမကို ကြိုက်တာလဲ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူမက ကိစ္စတွေအများကြီး လုပ်နိုင်ပြီး ဣန္ဒြေရရနေလို့ပဲ။ “

 ကျန့်ယွဲ့ဖန်က လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်က အဝတ်အစားများ လုပ်ချင်သည့်အကြောင်း သတိရသွားပြီး သူမ၏ ဒေါသများက အေးစက်သွားကာ သူ့နှလုံးသားထဲမှ ဒေါသက ထွက်လာပြန်သည်။

 နေ့လယ်စာစားချိန်တွင် ကျန့်ယွဲ့ဖန်က မပျော်မရွှင်ဖြစ်နေပုံရပြီး စားသောက်ရင်း နစ်မြုပ်သွားခဲ့သည်။  အသားစားချင်တဲ့ ရှီထုကို သူမ ဂရုမစိုက်ပေ။  ကျန်းချောင်းအာက သူမဒုတိယချွေးမဖြစ်သူက သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် ယွမ်ရာနှင့်ချီ၍ အကြွေးတင်နေသည့်  အရိပ်အယောင်ပြနေသည်ကို မြင်လိုက်သည်။ သူမ နှလုံးသားထဲမှာ သက်ပြင်းကို မချနိုင်ပဲမနေနိုင်ခဲ့ပေ။  ဟင်းရည်တစ်ဇွန်းဖြည့်ပြီး ထမင်းရောမွှေပြီး ရှီထုကို တစ်ဇွန်းပြီးတစ်ဇွန်း ခွံ ကျွေးလိုက်သည်။

 ဒုတိယမိသားစုကို သင်ခန်းစာမသင်ပေးနိုင်ပေမယ့် မိသားစုကို တစ်နေ့လုံး ဆူညံဆူညံမဖြစ်စေချင်သလို သားနဲ့ချွေးမရဲ့ ဆက်ဆံရေးကို ထိခိုက်မှာကိုလည်း ကြောက်တဲ့အတွက်ကြောင့် သူမက ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုအချို့ကို ခံနိုင်ရည်ရှိခဲ့သည်။

 ရှီထုကို ကျွေးသောအခါတွင်၊ သူမက သူတို့ဘာသာသူစားနေသော မိသားစု၏ အကြီးဆုံးချွေးမကိုကြည့်လိုက်ချိန် သူမက ယင်းပေါင်ကိုလည်း ဂရုစိုက်ဖို့မမေ့ပေ။  ကျန်းချောင်းအာက ဒေါသအရမ်းထွက်ပြီး အသည်းနာသွားသည်။

 “ဒီနေ့ ညနေ လိုက်ပို့ပေးမယ်”

 တုန်းကျားဟွေ့က ပစ္စည်းတွေ ဘေးဖယ်နေပြီး  အခန်းထဲကို ကျောက်တုန်းလင် ဝင်လာကာ ပြောလိုက်သည်။  တုန်းကျားဟွေ့က တအံ့တသြနဲ့ ခေါင်းလှည့်လာပြီး “ရှင် ရွာရုံးကို မသွားဘူးလား။”

 “ကိုယ် မင်းကို အရင်လိုက်ပို့မယ် ပြီးရင် ပြန်လှည့်မယ် သိပ်နောက်ကျမနေပါဘူး။ ”

တုန်းကျားဟွေ့က နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွကိုက်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။  သူမသည် ပေါ့ပါးသောလှုပ်ရှားမှုများဖြင့် သူ့ပစ္စည်းများကို ထုပ်ပိုးထားသည်။

 “ကောင်းပြီ ဒါဆို ညနေလာကြိုမှာလား။”

 ကျောက်တုန်းလင်က ရယ်ပြီး “ကောင်းပြီ အလုပ်ပြီးရင် ကိုယ် မင်းကို လာခေါ်မယ်။”

 တုန်းကျားဟွေ့က ပြုံးပြီး မျက်တောင်ခတ်လိုက်သည်။

 “ဒါဆို ကျွန်မ ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင်ကိုအတူ ခေါ်သွားလိုက်မယ် “

 ယင်းပေါင်က ထျန်းနျိုနဲ့  ကစားနိုင်ပြီး ဟိုင်းဒန်လည်း ရှောင်မန်နဲ့ ကစားနိုင်သည်။ ဟိုင်းဒန် အကျင့်ကြောင့်  သူက ကလေးတွေနဲ့သာ မကြာခဏ ကစားပါက ရွှင်လန်းသောကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးရှိဖို့ ကူညီပေးလိမ့်မည်။

 နေ့လယ်စာစားပြီး သူမပစ္စည်းတွေကို ယူပြီးတဲ့အခါ တုန်းကျားဟွေ့က သူမမိသားစုကို သူမအမေအိမ်ဆီ ပြန်ခေါ်သွားသည်။

 ဂျုံ စိုက်ပြီးတော့ ရွာမှာ လယ်စိုက်ရာသီကို ရောက်လာသည်။  ရှန်းကွေ့ရှောင်က ဒီနေ့ အိမ်မှာနေနေပြီး သူမ သမီးနဲ့ သားမက် ပြန်လာတာကို တွေ့ရတော့ အံ့သြသွားသည်။  သူမက မြေပြင်ပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ အသီးအရွက်ခြောက်များကိုလှန်နေသည်။  ချက်ချင်းပင် သူမ အံ့သြစွာ ထရပ်လိုက်သည်။

 “အမေ”

 “ဟေ့ ဒီနေ့ဘာလို့ပြန်လာတာလဲ။ စားပြီးပြီလား။”

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က ယင်းပေါင်ကို ကျားဟွေ့ဆီက  ခေါ်လိုက်ပြီး ဟိုင်းဒန်ရဲ့ ခေါင်းလေးကို ပုတ်ပြီး သူမသားမက် ကျောက်တုန်းလင်ကို  နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

 “သမီးတို့ စားပြီးပြီ။ ဟူးတောင်းက သူ့အတွက် အဝတ်အစားလုပ်ပေးခိုင်းထားတာ။ ပြီးသွားလို့ သူ့ဆီပြန်လာပို့တာ။”

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က သူမသမီး သူ့မိခင်အိမ်ကို ပြန်ချင်ကြောင်း သိလိုက်သည်။  အဝတ်အစားပို့ရုံပါပဲ ဖြစ်ပါက အထူးခရီးသွားဖို့ မလိုအပ်ပေ။

“ဒါဆို ကိုယ်အရင်သွားမယ်။ ကိုယ် မင်းကို နောက်မှ လာကြိုမယ်နော်။ ”

 တုန်းကျားဟွေ့က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။  ရှန်းကွေ့ရှောင်က မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး “ အရေးတကြီးပဲ မသွားခင် ရေတစ်ခွက်လောက်သောက်သွားဦး “

ကျောက်တုန်းလင်က ပြုံးကာ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ငြင်းလိုက်သည်။

 “ရွာမှာ ဖြစ်ပျက်နေတာတွေ ရှိသေးတယ်။ မသောက်တော့ဘူး။  ပြီးသွားရင် လာကြိုလိုက်မယ်။”

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က ကျောက်တုန်းလင်ကို တံခါးက ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး အဝေးထွက်သွားတာကို ကြည့်နေသည်။

တုန်းကျားဟွေ့ ကြက်ဥခြင်း သေးသေးလေးနဲ့ ပြန်လာတဲ့အခါ ရှန်းကွေ့ရှောင်က “ဘာလို့ တစ်ခုခုကိုထပ်ယူလာရတာလဲ။ ပြီးခဲ့တုန်းက သမီး ဟူးတောင်းကို စားစရာအချို့ပြန်ယူလာပေးဖို့ တောင်းဆိုခဲ့တယ်လေ။ အမေ  သမီးကိုပြောနေတာ၊ နောက်တစ်ခေါက်ပြန်လာရင် ဘာမှယူမလာသင့်ဘူး။ အစားမစားဘဲ လက်ဗလာနဲ့ ပြန်ရမှာ ကြောက်နေသေးတာလား။”

ယောင်းမ တော်တော်များများကလည်း “ဟုတ်တယ်၊ နင်ကအိမ်ထောင်ကျပြီးသား။ ပြီးတော့ နင်က  ငါတို့ညီမပဲ။ နင်ပြန်လာတဲ့အခါ ငါတို့က နင့်ကို ကြိုဆိုနေမှာ။”

“ယင်းပေါင် မမ ထျန်းနျို နဲ့ သွားကစားလေ ”

“ဟိုင်းဒန်၊ ညီလေး ရှောင်မန်နဲ့ သွားကစားချေ ”

ရှောင်မန်က ဟိုင်းဒန် နဲ့ အသက်တူသော်လည်း သူ့မွေးနေ့က ဟိုင်းဒန်ထက် လပေါင်းများစွာ နောက်ကျသည်။ ရှန်းကွေ့ရှောင်က သူသမီးကို ဟိုင်းဒန်က “ အမေ “လို့ခေါ်ရမယ့်အစား “ဒေါ်လေး “လို့ ခေါ်တာကို ကြားပြီး ဟိုင်းဒန် ထွက်သွားပြီးနောက် သူမက “ဘာလို့သူက ဒေါ်လေးလို့ခေါ်တာလဲ။ အဲဒါကိုသူ့ကို ဘယ်သူသင်ပေးလိုက်တာလဲ။”

မိထွေးက မိခင်တစ်ယောက်ဖြစ်ဆဲပဲ။  သူက သူမကို အမေလို့ မခေါ်ပေ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီအစား သူမကိုဒေါ်လေးလို့ခေါ်သည်။  လူတွေကြားရင် မကောင်းဘူးလေ။

“မဟုတ်ဘူး၊ သမီး သူ့ကိုသင်ပေးထားတာ။  ယင်းပေါင် နဲ့ မတူတာက သူ့မှာ သူ့အမေရဲ့မှတ်ဉာဏ်ရှိတယ်။  တုန်းလင်နဲ့ သမီး လက်မထပ်ခင် သူ စကားအနည်းငယ်ပြောခဲ့တယ်။ သူကသမီးကို သူ့အဖေကို လုတဲ့ မိန်းမဆိုးလို့ ထင်ခဲ့တာ။  သူက သမီးကို နည်းနည်းတော့ ခံနိုင်ရည်တယ်။  သူ့အမေကို လိုချင်တယ်ဆိုရင်ကြိုးကြိုးစားစားနဲ့ စာကျက်ပြီး သူမကိုရှာဖို့ မြို့ကို သွားလို့ရတယ်လို့ သမီးပြောပြထားတယ်။ သမီးအတွက်ကတော့ သူ သမီးကိုဒေါ်လေးလို့ ခေါ်လို့ရပါတယ်။”

“ဘယ်လိုကြီးလဲ။ တုန်းလင်ကော ဘာပြောလဲ။”

 “တုန်းလင်က သူ့ကို ပြောင်းလဲစေချင်ပေမယ့် ကလေးရဲ့ အကြံဥာဏ်ကို လေးစားပြီး သူ့ဘာသာသူ ခေါ်တဲ့ပုံစံကို မပြောင်းခင်အထိ စောင့်တာက ပိုကောင်းမယ်လို့ထင်တယ်။”

ရှန်းကွေ့ရှောင် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူ့သမီးက ဒီလို နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ သဘောရှိတာကို သိထားသည်။ သူမက လူတွေအတွက် အရမ်းကောင်းလွန်းသည်။

 “သမီးနဲ့ သမီးရဲ့ယောက္ခမအိမ်ကကော ဘယ်လိုနေလဲ။ သမီးရဲ့ယောင်းမကော ဘယ်လိုလဲ။”

“သမီး ယောက္ခမ တော်တော်လေးကောင်းတယ်။ သမီးယောင်းမက သိပ်မကောင်းဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူက သမီးကို ထိခိုက်စေနိုင်တဲ့ လမ်းတော့မဟုတ်ဘူး။”

“တစ်ခြားသူအကြောင်း ပြောဖို့ခက်ပေမယ့် မိသားစုခွဲခွာမှုအကြောင်း ပြောပြတာလိုချင်ရင်တော့ သမီးရဲ့အစ်ကို သုံးယောက်ကြားက သမီးရဲ့ယောင်းမ ဆက်ဆံရေးက မဆိုးဘူး။ သမီးယောကျ်ားရဲ့မိသားစုအခြေအနေအကြောင်း အမေ အများကြီးမသိပေမယ့် ဒီလိုယောင်းမတစ်ယောက်ကြောင့် သမီးနောင်မှာဒုက္ခရောက်နေမယ်။ ”

ရှန်းကွေ့ရှောင်က သူမသမီးလေး ဒုက္ခရောက်မှာကို အဓိက စိုးရိမ်နေခဲ့တာပင်။ တကယ်တော့ သူ့သမီးက စိတ်ကောင်းရှိပြီး နူးညံ့လွန်းသည်။  သူ့သမီးက ကျန့်ယွဲ့ဖန် နဲ့ ဆက်ဆံရေးကောင်းကောင်းမရှိနိုင်မှာကို သူမကြောက်သည်။

ကျန့်ယွဲ့ဖန် ဟုခေါ်သော ထိုမိန်းကလေးကို သူမမြင်ခဲ့ရပြီး သူမ၏အသွင်အပြင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ သူမက ကြည့်မကောင်းပေ။  (မျက်နှာကို ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ စိတ်သဘောထားကိုရည်ညွှန်းခြင်း )

“ အမေ၊ စိတ်မပူပါနဲ့ သမီးအရင်ကလို မမိုက်မဲပါဘူး။  တကယ် တစ်ခုခုဖြစ်လာရင် တုန်းလင်ကို သေချာပေါက် ပြောပြမှာပါ။ ဒါပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ သမီးတို့မှာ ကြီးကြီးမားမား ဆန့်ကျင်ဘက်တွေ မရှိပါဘူး။ တုန်းလင်နဲ့ ယောက္ခမက မခွဲချင်ဘူး။  သမီးလက်ထပ်ပြီးတာနဲ့ ဒီလိုလုပ်လို့မရဘူး။”

တစ်ဖက်တွင် တုန်းကျားဟွေ့ က ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲအတွက် ပြင်ဆင်နေသူတစ်ဦးဖြစ်သည်။  နှစ်နှစ်အတွင်း တက္ကသိုလ်ဝင်နိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်သည်။  သူမသည် ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲနှင့် ဘွဲ့လွန်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲကို ဖြေဆိုဖူးသော ထိပ်တန်းကျောင်းသူတစ်ဦးဖြစ်သည်။  ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲ ပြန်လည်စတင်ရန် သူမအတွက် အဲ့တာက ခက်ခဲနေမှာလား။

သူတို့ကိုယ်သူတို့သာမကဘဲ သူမက မေရှန်းနှင့် တုန်းလင်တို့ အတူတကွပါဝင်ရန် တက်တက်ကြွကြွအားပေးမည်ဖြစ်သည်။ သူတို့သုံးယောက် တက္ကသိုလ်တက်ခဲ့ရင် ကျန့်ယွဲ့ဖန်ကို ကျေးလက်အိမ်ဟောင်းကို တစ်သက်လုံး စောင့်ရှောက်ခွင့်ပေးလိုက်မှာ။

အဲဒါကို တွေးကြည့်တဲ့အခါ ယောက္ခမက ကျန့်ယွဲ့ဖန် ကို ဘယ်တော့မှ မျက်နှာသာမပေးပေမယ့် သူ့ကိုယ်သူ သွယ်ဝိုက်ပြီး မျက်နှာသာပေးတယ်လို့ မပြောဘူး အဲ့တာက တစ်နေ့တာ ဖြတ်သန်းဖို့က မခက်ပေ။ အဲ့တာက တုန်းကျားဟွေ့ က မိသားစုကခွဲထွက်ဖို့ ဘယ်တုန်းကမှ စိတ်ထဲမသယ်ဆောင်လာခဲ့တဲ့ အဓိကအကြောင်းအရင်း ဖြစ်သည်။

ရှန်းကွေ့ရှောင် နှင့် စကားပြောပြီးနောက် တုန်းကျားဟွေ့ သည် အဝတ်အစားများကို ဟူးတောင်းအိမ်ကို ယူသွားခဲ့သည်။ ဟူးတောင်းက ဒုတိယမိသားစုနှင့် လက်ထပ်ခဲ့သည်။ အိမ်ထောင်ခွဲပြီးနောက် ယောက္ခမနှင့် အတူမနေရဲပေ။ ကျားဟွေ့ ရောက်သွားတဲ့အခါ ဟူးတောင်းရဲ့အိမ်က အလုပ်ရှုပ်နေပြီး အဖွဲ့ထဲက မိန်းမပျိုလေးတွေက သူ့အိမ်မှာ စကားစမြည်ပြောနေကြသည်။

“ အိုက်ယား နင်လည်းအဲ့တာကို အိမ်အထိလိုက်ပို့ပေးတယ်။  ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်။”

“အစ်မ၊ သွားစမ်းဝတ်ကြည့်။ အဆင်မပြေရင် ပြန်ပြင်ပေးမယ်။”

ယောင်းမ တော်တော်များများလည်း ဟူးတောင်းကို အဲ့တာကို စမ်းဝတ်ကြည့်ဖို့ပြောကြသည်။ ဟူးတောင်းက ချက်ချင်းက သူမ ဂျာကင်အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး ဝတ်လိုက်သည်။ ကြယ်သီးကိုတပ်ပြီး အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။  သူမလက်တွေကိုဆန့်လိုက်သည်။ မှန်ကန်တဲ့အရွယ်အစားပဲ။ အထဲမှာ အိတ်ကပ်လုပ်ပေးထားသည်။

“အင်း၊ ကောင်းတယ်။  ဒီအရောင်က နင်နဲ့လိုက်ဖက်တယ်”

“ဒီပုံစံက နင်ဘယ်လောက်ငယ်ကြောင်းကို ပြနေတယ်။ ခါးအပိုင်းက အသားကိုလည်း မပြနေဘူး။”

ရွာမှာ ကလေးမွေးတဲ့ ဇနီးမယား တော်တော်များများဟာ ဗိုက်အဆီတွေ မလွဲမသွေ ကြုံတွေ့နေရသည်။  သူတို့မှာ မိန်းကလေးငယ်ရဲ့ ပိန်ပိန်ပါးပါးပုံစံ မရှိတော့ပေ။

လူတိုင်းပြောနေကြတာကိုမြင်တော့ ဟူးတောင်း ဟာ ဝမ်းသာအားရနဲ့ အိမ်ထဲကိုဝင်ပြီး မှန်ကိုကြည့်ကာ ဝမ်းသာတဲ့မျက်နှာနဲ့ အိမ်ထဲကထွက်လာသည်။

 “ကောင်းလိုက်တာ။ အဲဒါက တကယ်ကို အဆင်ပြေတယ်။  ငါအရမ်းစိတ်တိုင်းကျတယ်။”

“ကျားဟွေ့ ၊ ငါ့ကိုလည်းအဲ့လိုပုံချုပ်ပေး။  ဟူးတောင်း အဲ့တာနဲ့ ကြည့်ကောင်းတယ်။ ငါကသူမနဲ့မကွာဘူး။ ငါနဲ့လည်း လိုက်ဖက်မယ်လို့ ထင်တယ်။”

ဟူးတောင်းလည်း တောက်ပပြီး ရွှင်လန်းသောကြောင့် သူမသည် အခြားသူများ စမ်းဝတ်ကြည့်ရန် အဝတ်အစားများကို ချက်ချင်းချွတ်လိုက်သည်။

“သွားစမ်းကြည့်။ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်ဆိုရင် နှစ်သစ်ကူးအကြိုမှာ အတူတူဝတ်ကြရအောင်။”

အခုခေတ်မှာ တူညီတဲ့အဝတ်အစားတွေကို ၀တ်ရမှာ ကြောက်စရာမရှိပေ။  နိုင်ငံတစ်ဝှမ်းရှိ လူများသည် အမျိုးမျိုးသော အဝတ်အစားများကို ၀တ်ဆင်ကြသည်။  တခါတရံမှာ သူတို့ကိုယ်သူတို့ ၀တ်ဆင်ထားတဲ့ တခြားသူတွေကို မြင်ရင် ဖော်ရွေတယ်လို့ ခံစားရသည်။

တစ်ဖက်လူက အားနာမနေပေ။ သူမအဲ့တာတွေကို လက်ခံလိုက်ပြီး ချက်ချင်းပင် အဝတ်အစားလဲလိုက်သည်။ သူမသည် ဟူးတောင်းထက် ပို၍ ကြံ့ခိုင်သည်။  ဟူးတောင်း အဲ့တာကို ဝတ်တုန်းကတော့ နည်းနည်းချောင်ချောင်လေးရှိပေမယ့် တခြားအပိုင်းကို ဝတ်တဲ့အခါ အရွယ်အစားက သင့်တော်သည်။

“နင်အဲ့တာကိုဝတ်လိုက်တော့ ကြည့်ကောင်းတယ်။  အရပ်ရှည်တဲ့ပုံပေါ်သွားတယ်။ ”

“ဒါနဲ့ကြည့်ကောင်းတယ်။ ပြီးတော့ အရပ်ပိုရှည်တဲ့ပုံလိုမျိုးထွက်လာတယ်။ ”

“ဒါက တကယ်ကောင်းတဲ့ ပုံစံပဲ။ ငါ့လည်းတစ်ထည် ချုပ်ချင်တယ်။ ”

“နင်လိုချင်ရင် တစ်ထည်ချုပ်လိုက်လေ တစ်နှစ်ပတ်လုံး နင့်ကိုယ်နင် ၀တ်စုံအသစ် ၀တ်ဆင်ဖို့ဆိုတာ သိပ်ပြီး မများပါဘူ။ ”

 “မှန်တယ်၊ ငါတို့ အမျိုးသမီးတွေ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆင်ရမယ်။  ကိုယ့်စိတ်ချမ်းသာအောင် စားသောက်ပြီး ၀တ်စားဆင်ယင်သင့်တယ်။ ”

 ဒီနည်းနဲ့ အထည်တွေ လာပို့တဲ့ တုန်းကျားဟွေ့က အမှာစာတွေ အများကြီး စုဆောင်းခဲ့သည်။  သူမ ပြန်ရောက်ချိန် လက်ထဲတွင် အထည်အလိပ်အနည်းငယ် ပါလာသည်။  လောလောဆယ်မှာတော့ အထည်မရှိသူအချို့က အထည်ဝယ်ပြီး နောက်မှ ကျားဟွေ့ ကို ပို့ပေးမယ်လို့ သဘောတူညီမှုရထားသည်။

လူတိုင်းလည်း စရံငွေပေးကြသည်။ သူမသည် ငါးယွမ်ကို လက်ခံရရှိပြီး ကျန်တာကို အဝတ်အစားများ ပြုလုပ်ပြီးသည့်အခါ ပေးမည်ဖြစ်သည်။

“ ပိုက်ဆံရှာတာ အရမ်းမြန်တာပဲ။ အမေ သမီးကိုမေးဦးမယ်။ ပိုက်ဆံကို ကိုယ်ဘာသာကို တာဝန်ယူရတာလား ဒါမှမဟုတ် တခြားတစ်ယောက်ယောက်က တာဝန်ယူတာလား။”

မိန်းကလေးတစ်ယောက် ငွေရှာနိုင်တာ ကောင်းပေမယ့် ပိုက်ဆံအိတ်ထဲ မထည့်နိုင်ရင် အသုံးမဝင်ပေ။  ရှန်းကွေ့ရှောင်က အရမ်းမပျော်နေချေ။

လုချန်းယွမ်နဲ့ လက်ထပ်ခဲ့တဲ့ သူ့သမီးလေးကို သူမ မှတ်မိနေသေးသည်။  သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ မရှိပေ။  သူမပေးလိုက်တဲ့ ယွမ် 80 ကိုတောင် မစ္စ လု က လုယက်ခဲ့တာ။ သူ့သမီး အရင်အတိုင်းပဲ ဖြစ်နေမှာကို သူမ အရမ်းကြောက်သည်။

ရှန်းကွေ့ရှောင် သူမပါးစပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် တုန်းကျားဟွေ့ က သူမ၏ အဓိပ္ပါယ်ကို နားလည်ပြီး “ဒီငွေကို သမီးက တာဝန်ယူရတာ” ဆိုပြီး ရှင်းပြဖို့ ပါးစပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။“  နောက်ပြီးတော့ ယောက္ခမကလည်း တစ်လကို ဆယ်ယွမ်ပေးတယ်။ သူမက တုန်းလင်ရဲ့လစာကိုယူနေပေလည်း သူမကမတွန့်တိုဘူး။ ”

ထို့အတူ တုန်းကျားဟွေ့လည်း ကျန်းချောင်းအာ က သူမအား ပြောခဲ့သောအရာကို ရှန်းကွေ့ရှောင် အား ပြောပြခဲ့သည်။

ရှန်းကွေ့ရှောင် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။ သူမရဲ့ ယောက္ခမကိုလည်း တော်တော်ကျေနပ်သည်။  တုန်း မိသားစုတွင် ရှန်းကွေ့ရှောင်သည် မိသားစု၏ ၀င်ငွေကို တာဝန်ယူသည်။

“မဆိုးပါဘူး။ အမေသမီးကို သတို့သမီးကြေး ပိုက်ဆံပေးခဲ့ပြီး သမီးရဲ့ယောက္ခမက သမီးကို တစ်လ ဆယ်ယွမ် ပေးတယ်။ အဝတ်အစားချုပ်ပြီးတော့လည်း ပိုက်ဆံရှာနိုင်တယ်။  အလုပ်ကြိုးစားပြီး တစ်နှစ်အတွင်း ပိုက်ဆံအချို့ကို စုနိုင်မှာပဲ။ ”

 နောက်ဆုံးတော့ သူ့သမီးက မိသားစုစရိတ်တွေကို ဂရုမစိုက်ပေ။  ဖြုန်းစရာဘာမှမရှိဘူးဆိုတော့ အရမ်းကောင်းနေပြီ ဖြစ်သည်။ အရင် လု မိသားစုနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ပါက ၎င်းတို့သည် တစ်ကမ္ဘာ ခြားနေသည်။

တုန်းကျားဟွေ့ အိမ်ထောင်ပြုပြီးနောက်မှာတော့ ကျောက်တုန်းလင်လည်း သူမကို စစ်မှုထမ်းဟောင်းကရတဲ့ထောက်ပံ့ကြေး ယွမ်သုံးရာကိုပေးခဲ့သည်။  စုစုပေါင်း ယွမ် ၅၀၀ ကျော်ပေါ့။ ကျောက်တုန်းလင် သည် နာရီတစ်လုံးဝယ်ရန် ယွမ် ၁၀၀ ကျော်သုံးစွဲခဲ့သည်။  ယွမ် ၃၀၀ ကို သူမအား ပေးအပ်ခဲ့ပြီး ယွမ်ဒါဇင်ပေါင်းများစွာကို သူတို့ကိုယ်တိုင်အတွက် သုံးစွဲဖို့လုပ်ထားခဲ့သည်။

 ပိုက်ဆံက သိပ်မများပေမယ့် လုံလောက်သည်။  အနည်းဆုံးတော့ ပိုက်ဆံသုံးဖို့အဲ့တာဝင်လာရင် ဘာငွေမှထုတ်စရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့။

 “တစ်ခုတော့ ပြောပြပါရစေ”

“ဘာများလဲ။”

ရှန်းကွေ့ရှောင် ထူးထူးခြားခြား တစ်ခုခုပြောနေတာကို ကျားဟွေ့ မြင်တဲ့အခါ၊ အတင်းအဖျင်းကြီးပဲ ဖြစ်မယ်ဆိုတာ သူမသိသည်။  စူးစမ်းလိုစိတ်များ ပြည့်နှက်နေသော သူမ၏ နှလုံးသားသည်လည်း ချိတ်ဆွဲထားခဲ့သည်။

“လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်က လု မိသားစုရဲ့ ဇနီးအသစ်  အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်နေတာကို မိသွားခဲ့တယ်။ “

“အမ် ”

သူမ တွေးနေတဲ့ဟာတာ မဟုတ်ဘူး မဟုတ်လား။  လီချိုင်ဖန်က တခြားယောက်ျားနဲ့ ပတ်သက်နေတာလား။

“သူတို့က သူတို့ရွာက ပျက်စီးနေတဲ့အိမ်မှာ ပုန်းအောင်းနေကြတာ ပြီးတော့ ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့။  အဲဒီလူက လုချန်းယွမ် ရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း။ အဘွားကြီး လု တော့ ဒေါသတကြီးနဲ့ မူးလဲသွားတယ်။ ”

 ဒီကိစ္စကို လု မိသားစုက ဖုံးကွယ်ထားသည်။  ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ ထိုအချိန်တွင် ထိုမြင်ကွင်းကို မြင်သူကနှစ်ဦးသာ ရှိခဲ့သည်။  လုယုကွမ်က ဒု-ကပ္ပတိန်ဖြစ်ပြီး သူက တံခါးဆီသွားပြီး နှုတ်ဆိတ်နေစေဖို့ ကောင်းသောစကားများ ပြောသော်လည်း ဒီလို အတင်းအဖျင်းစကားမျိုးကို တား၍မရပေ။  လူ ၁ ယောက်ကနေ ဆယ်ယောက်အထိ၊ ဆယ်ယောက်ကနေ ရာနဲ့ချီအထိ ပျံ့နှံ့သွားတယ်။  နှစ်ရက်အတွင်းမှာပဲ တစ်စုံတစ်ယောက်က ရှန်းကွေ့ရှောင် နားဆီကို ဖြန့်လိုက်သည်။

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က ဒါကိုသိလို့ စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။  လုချန်းယွမ် မှာ ထိုပြဿနာရှိမှန်း သူမ သိကတည်းက သူ့သမီးကို ထိခိုက်စေခဲ့တဲ့ အဲဒီ လု မိသားစုကို မုန်းတီးခဲ့သည်။ အဲဒါက ကောင်းသည်။  လု မိသားစုတော့ အခု ရှုပ်ပွနေပြီ။  သူ့သားက လူသားဆန်တဲ့စိတ်မရှိနိုင်ဘူး ပြီးတော့ သူမကလည်း သူမရဲ့ချွေးမ လှည့်စားတာကိုခံရသည်။  ဆိုးရွားတဲ့ အစီရင်ခံစာတော့ မဟုတ်ပေ။ အဲ့နေ့ကတော့ ရောက်လာပြီ ဖြစ်သည်။

လုမိသားစုဟာ အခုအချိန်မှာ ယာဂု လိုပွနေပြီဖြစ်တယ် သားဖြစ်သူက လူသားဆန်လို့ မရပေ။  “ကောင်းတာက ကောင်းတာကို ပေးတယ်၊ မကောင်းတာ က အဆိုးအတွက် ပေးတယ်” လို့ ပြောတာကမှန်သည်။  “ပြန်မဆပ်ရသေးတဲ့ အချိန်လည်း မရောက်သေးဘူး၊  အချိန်တန်ရင် အရာအားလုံးကို ပြန်ဆပ်ရမှာ။”

 “ ဟုတ်လား။ အဲဒါက တကယ်ကို အံ့သြစရာကောင်းတာပဲ။ ”

ဒီခေတ်မှာ ကင်မရာတွေ ဆဲလ်ဖုန်းတွေ မရှိတာ သနားစရာပဲ​။  ဒီလို သွေးပူတဲ့ ဇာတ်ဝင်ခန်းကို မှတ်တမ်းတင်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ဒါဟာ ရှေ့မျက်နှာစာ ခေါင်းကြီးပိုင်းတွေ ဖြစ်မှာ သေချာသည်။

တုန်းကျားဟွေ့က လုမိသားစုကို စိတ်မ၀င်စားပေ။သူတို့  ကောင်းသည်ဖြစ်စေ ဆိုးသည်ဖြစ်စေ ဘဝကို ဖြတ်သန်းနေရသော်လည်း သူမ၏ ခံစားချက်တစ်ဝက်ကို သူတို့ တွန်းလှန်လို့မရနိုင်ပေ။

ကျောက်တုန်းလင် အလုပ်ပြီးလို့ တုန်းကျားဟွေ့ ကို လာခေါ်ခဲ့သည်။  ယောက္ခမ ရှန်းကွေ့ရှောင်က သဘာဝအားဖြင့် သူ့သားမက်ကို ဗိုက်ဟောင်းလောင်းနဲ့ ပြန်မလွှတ်နိုင်ပေ။  ညနေစာကို သူမချက်ပြုတ်ထားပြီး ကျောက်တုန်းလင်လာဖို့ကိုစောင့်နေတာကြောင့် ညစာမြန်မြန်စားနိုင်ခဲ့သည်။  သူတို့မိသားစုလေးယောက်က စောစောစားကြပြီး မမှောင်ခင် ပြန်ကြသည်။

 အပြန်လမ်းတွင် တုန်းကျားဟွေ့ က ပြုံးပြီး ဟိုင်းဒန်ကိုမေးလိုက်သည်။ “ဟိုင်းဒန်၊ ဒီနေ့ကောင်းတဲ့အချိန်ရှိခဲ့ရဲ့လား။”

အသက်အရွယ်တူ ကလေးနှစ်ယောက်မှာ သာမန်ဘာသာစကားတစ်ခုရှိခဲ့ပြီး မကြာမီမှာပင် ရင်းနှီးလာခဲ့သည်။  ဟိုင်းဒန် နှလုံးသားထဲက အပြုံးကို ကြည့်လိုက်တော့ တုန်းကျားဟွေ့က နောက်ဆုံးတွင် ဟိုင်းဒန်က လေးနှစ်အရွယ် ကလေးတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေသည့်အတွက် အလွန်ဝမ်းသာသွားသည်။

 ဟိုင်းဒန်ရဲ့ နှလုံးသားက ရှောင်မန်နဲ့ ကစားရတဲ့အတွက် ပျော်ရွှင်နေသေးပြီး ခေါင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ငြိမ့်ပြလိုက်ရာ ညနေစောင်းတွင် သူ့မျက်လုံးများက အထူးတောက်ပနေသည်ကို တွေ့ရသည်။

 တုန်းကျားဟွေ့က သူ့ရဲ့စုတ်ဖွာနေတဲ့ ဆံပင်တွေရဲ့ထိပ်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ဟိုင်းဒန်ကို ဒီကို ခေါ်လာဖို့ သူမရဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်က မှန်နေပုံရသည်။  ဟိုင်းဒန်က ကလေးဘဝကစပြီး အထီးကျန်စိတ်ဝေဒနါနဲ့ မွေးဖွားလာတာမဟုတ်ပေ။  သူ့အမေ ထွက်သွားမှပဲ သူ့ကို နှိုးဆွပေးခဲ့တာပင်။  လူနေမှုပတ်ဝန်းကျင် အပြောင်းအလဲကြောင့် ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေး ပြောင်းလဲမှု ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။  ထိုကဲ့သို့သော ကလေးအတွက် သူမသည် သူနှင့် အနည်းငယ် နီးကပ်နေသင့်သည်။ သူနှင့် အနည်းငယ် နွေးနွေးထွေးထွေး ရှိသင့်ပြီး သူ့ကို ဖယ်ထုတ်ထားသည်ဟု မခံစားရစေသင့်ပေ။ သို့သော် သူမသည် အလွန်အလျင်စလို မဖြစ်သင့်ပေ။

“ငါတို့ ယင်းပေါင်ကော ဘယ်လိုလဲ။ ဒီနေ့ မမ ထျန်းနျို နဲ့ ပျော်ခဲ့ရဲ့လား။”

ကျို့ရင်ဒီက ထျန်းနျိုနဲ့ ယင်းပေါင်ကို ရွာထဲလည်ဖို့ ခေါ်သွားတဲ့အခါ တုန်းကျားဟွေ့ က ရှန်းကွေ့ရှောင် နဲ့ စကားပြောခဲ့သည်။  မိန်းကလေး နှစ်ယောက်မှာ အသက် တစ်နှစ်ခွဲ ကွာခြားသော်လည်း အရွယ်အစား ကွာခြားမှု သိပ်မရှိပေ။  သူတို့မှာ တူညီသောအဖြူရောင်အသွင်အပြင်၊ မျက်လုံးကြီးများနှင့် သေးငယ်သောပါးစပ်ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် ချစ်စဖွယ်ကောင်းတဲ့ အမြွှာလေးတစ်တွဲနှင့်တူသည်။  မြေပဲများ၊ သကြားလုံးများ၊ အိမ်လုပ် ကိတ်မုန့်အများအပြားကို ပြန်ယူလာကြသည်။ သူတို့ စားတာမရပ်ကြသေးပေ။ ညစာတောင် စားဖို့ မလိုတော့ချေ။

ယင်းပေါင်က ကျားဟွေ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နူးနူးညံ့ညံ့လေးနဲ့ မပီကလာလေးပြောလာသည်။ ကျားဟွေ့ က ပြုံးပြီး သူမပါးပြင်လေးတွေကို နမ်းလိုက်သည်။

ကောင်းကင်က တစ်ဝက်လောက် မှောင်နေပြီဖြစ်သည်။  လက ကောင်းကင်တွင် တွဲလောင်းကျနေပြီး စက်ဘီးနောက်ဘက်တွင် ထိုင်နေသော ယင်းပေါင်က သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားသည်။  ဒီလို တိတ်ဆိတ်ပြီး လှပတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ကျားဟွေ့က သီချင်းဆိုချင်စိတ်ပေါက်လာတော့သည်။ သူမ  “နိုင်ငံ့လမ်း” သီချင်းကိုညီးခဲ့သည်။

“ နိုင်ငံလမ်းမပေါ် လျှောက်လှမ်း။ နွားအိုကြီးက ငါ့အဖော်ဘဲ။ ကောင်းကင်ပြာပြာနဲ့  ငါ့ရင်ဘတ်ကို ထိုးနေတဲ့ နေရောင်။ ရောင်စုံတိမ်များသည် နေဝင်ချိန်ရဲ့ အ၀တ်အစားတွေ…”