အပိုင်း ၅၉

၁၉၇၀တွင်ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၅၉

 ကျောက် မိသားစုတွင် ကောလိပ်ကျောင်းသား သုံးဦးရှိခြင်းကြောင့် ရွာတွင် အလွန်လှုပ်ရှားမှု ဖြစ်စေခဲ့ပြီး ဒေသတွင်း သတင်းစာများတွင်လည်း ဖော်ပြခဲ့သည်။

 ဧည့်သည်များစွာသည် အဆုံးမရှိသော စမ်းချောင်းလို အိမ်သို့ ရောက်လာကြသည်။ ကျန်းချောင်းအာက ထောက်ပံ့ရေးနှင့် စျေးကွက်ရှာဖွေရေးသမဝါယမများထံမှ သူမဝယ်ယူထားသော ဖရဲစေ့နှင့် သစ်သီးသကြားလုံးများကို  ပျော်ရွှင်စွာမျှဝေခဲ့သည်။

 အဲဒီလို ပွဲကြီးပွဲကောင်းမျိုးဆိုရင် အခုခေတ်မှာဆိုရင် ဧည့်သည်တွေက ညစာလာစားကြပေမယ့် ၁၉၇၀ ပြည့်လွန်နှစ်တွေက မိသားစုတွေက မချမ်းသာပေ။  ဝိုင်သောက်ပြီး ညစာစားဖို့ ဧည့်သည်တွေကို မဖိတ်ပေမယ့်လည်း ဒီပွဲက ပျော်ရွှင်စရာကောင်းတာကြောင့် ဧည့်သည်တွေကို ပျော်ရွှင်စေဖို့အတွက် ဖရဲစေ့နဲ့ သကြားလုံးတွေ စားသုံးခွင့်ပေးဖို့လည်း လိုအပ်သည်။

 ထိုနေ့တွင် ကျောက်ချိုင်ရှက သူ့ကလေးများကို မိခင်အိမ်သို့ ပြန်ခေါ်သွားခဲ့သည်။ သူမမျက်နှာက နီရဲနေသည်။  သူ့အမေအိမ်မှာ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား သုံးယောက်ရှိသည်။  သူမတကယ်ဂုဏ်ယူခဲ့သည်။

 "မေရှန်း မင်းက အရမ်းတော်တယ်။  တုံးအတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်က ကောလိပ်တက်ပြီး တစ်နေ့မှာ ဆရာမဖြစ်လာနိုင်မယ်လို့ ဘယ်သူက ထင်မှာလဲ။ "

 ဒီကလေးမလေးက တစ်နေ့လုံး တုံးအနေပုံပဲ။  ဒီတစ်ခါတော့ အိမ်မှာ မျက်နှာသာပေးရမယ်လို့ သူမမျှော်လင့်ထားပေ။  ကွန်မြူနတီတွင် လူပေါင်း ၁၀၀ ကျော်ကို ကောလိပ်တက်ခွင့်ရခဲ့ပြီး သူမ၏ညီမလည်း အပါအဝင်ဖြစ်သည်။

 မေရှန်းက ရှက်ရွံ့သော အပြုံးဖြင့် “ဒါတွေအားလုံးက ညီမယောက်မကြောင့်ပါ။ ဒါက သူမရဲ့ ကောင်းမွန်တဲ့ အကြံဉာဏ်ပါပဲ။”

 လူအများအပြား ဝင်ခွင့်ရခြင်း အကြောင်းရင်းမှာ အစပိုင်းတွင် ဖြန့်ကျက်ထားသော ပစ္စည်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ကံမကောင်းစွာပဲ၊ အဲဒါကို သူ့ယောက်မက ခွဲထုတ်ထားတာကို ဘယ်သူမှ မသိပေ။  ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ။

 "ဒါပေမယ့် ငါ့ယောင်းမက “ငါတို့ ဒီဂုဏ်သိက္ခာကို မလိုချင်ဘူး” တဲ့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ငါတို့မိသားစုရဲ့ အကျိုးကျေးဇူးတွေက လိုင်းပေါ်မှာရှိတယ်။  အခု ရွာမှာ မျက်စိနီတဲ့ရောဂါ [1] တွေအများကြီးရှိတယ်။ သူတို့ရဲ့ မိသားစုဘဝ ပိုကောင်းလေလေ၊ သူတို့ဟာ နိမ့်ကျလေလေ ဖြစ်သင့်တယ်။"

 ကျောက်ချိုင်ရှက သူ့ညီမငယ်ရဲ့ ခေါင်းကို ပုတ်ပြီး "ဒါက မင်းယောင်းမရဲ့ လက်ဆောင်ဆိုတာ ငါသိတယ်။ ဒါကြောင့် ဇနီးသည်နဲ့ ခင်ပွန်းကောင်းတစ်ယောက်အတွက် ကံဆိုးမှုနည်းတယ်။ ဒုက္ခမဖြစ်စေရုံသာမက ပိုမိုကောင်းမွန်အောင်လည်း လုပ်ဆောင်ပေးနိုင်တယ်။ "

 ယောင်းမကြီး တစ်ယောက်အနေဖြင့်၊ သူမသည် ကျားဟွေ့ကို အလွန်ကျေးဇူးတင်ခဲ့သည်။ သူမက ဟိုင်းဒန်နဲ့ ယင်းပေါင်တို့ကို ကောင်းမွန်စွာ ဂရုစိုက်ရုံသာမက ဖန်ဖန်လို ချစ်စရာ ကလေးလေးကိုလည်း မွေးဖွားခဲ့သည်။  ကောလိပ်ဝင်ခွင့် စာမေးပွဲကို ပထမဦးစွာ အဆိုပြုခဲ့တာက သူမယောင်းမ ဖြစ်သည်ဟု ပြောကြသည်။

 နေ့လည်စာစားပြီးနောက်မှာ ကျောက်ချိုင်ရှက မြစ်ကမ်းနားကို သူမရဲ့ဒုတိယမောင် တုန်းဟဲနဲ့ စကားပြောဖို့ သွားခဲ့သည်။

 " တုန်းလင် ပြောတာကို နားထောင်။  စာမေးပွဲဖြေချင်လားလို့ မေးတဲ့အခါ သဘောမတူဘူး။  မင်းသူတို့နဲ့လိုက်ခဲ့မယ်ဆိုရင် မင်းအခုပျော်နေလိမ့်မယ်။ "

 သူမစကားက ဘာမှ အဓိပ္ပါယ်မရှိသော်လည်း တုန်းလင်က ငယ်ရွယ်ပြီး အိမ်ထောင်ကွဲခဲ့သည်။ အစ်မတစ်ယောက်အနေနဲ့ သူမမောင် ဘဝက ကောင်းမွန်းကာ၊ ကောလိပ်တက်ပြီး အနာဂတ်မှာ အလုပ်အကိုင်တွေရှာနိုင်မယ်လို့လည်း မျှော်လင့်သည်။

 ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ မပြောတတ်ပေ။  မေရှန်းလို သာမန်ကျောင်းကို သူသွားလျှင်ပင် ကျောင်းဆရာဖြစ်ခြင်းသည် အိမ်တွင်အလုပ်လုပ်ခြင်းထက် ပိုကောင်းသည်။

 ဒါက သူမအသက်ကြောင့်။  အသက်နည်းနည်းငယ်ရင်တောင် စိတ်လှုပ်ရှားနေလိမ့်မည်။

 ကျောက်တုန်းဟဲက မြစ်ကိုကြည့်ကာ အသံမထွက်ပေ။  အစ်ကိုအကြီးဆုံးနှင့် အခြားသူများအားလုံး စာမေးပွဲအောင်ကြောင်းကို သူမြင်သောအခါတွင် နောင်တရခြင်းမရှိဘူးလို့ ပြောရင် လိမ်ညာရာကြပေမည်။ လူတွေဟာ သူတို့ရဲ့ ကံကြမ္မာကို ဘယ်လိုလက်ခံရမယ်ဆိုတာကို သူအမြဲတမ်း ခံစားခဲ့ရသည်။  လူတိုင်းရဲ့ဘဝက မတူပေ။  သူတို့လွဲရင် လွဲကြလိမ့်မည်။  ထို့အပြင် သူသည် သူတို့နှင့်အတူ ပါဝင်ခဲ့လျှင်ပင် စာမေးပွဲ အောင်နိုင်မည်ဟု မဆိုလိုပေ။

 လွန်ခဲ့သောတစ်ရက်က ကျားဟွေ့က ကလေးများစွာကို သူ့မိခင်အိမ်သို့ ပြန်ခေါ်သွားခဲ့သည်။ သူမက သူမ အဖေနှင့်အမေအတွက် အဝတ်အစားအသစ်နှစ်ခုကို ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး ထျန်းနျိုအတွက် ကော်ဒိုးသိုင်းကြိုးတစ်ထည်ကိုလည်း ပြုလုပ်ခဲ့သည်။

 "မင်း အရမ်းအလုပ်များနေတာတောင် ငါတို့အတွက် အဝတ်အစားတွေ လာလုပ်သေးတာလား။"

 ရှန်းကွေ့ရှောင် မျက်နှာက ပျော်ရွှင်စွာ ပြုံးနေသော်လည်း သူမပါးစပ်က အခြားအရာတစ်ခုကို ပြောနေသည်။ သူမ  ယောင်းမ  ကျို့ရင်ဒီက သမီးဖြစ်သူ ထျန်းနျိုရဲ့ ၀တ်စုံကို ကြည့်ပြီး ကျေနပ်သွားသည်။

 “ဒီလိုစကတ်မျိုးက ကလေးမလေးအတွက် အရမ်းကောင်းတယ်။  မြို့က ကလေးတွေက ဒီလိုဝတ်တာလား။”

 ကျားဟွေ့က ပြီးခဲ့သည့်လတွင် စာမေးပွဲဖြေဆိုဖို့ ကောင်တီကို သွားခဲ့သည်။  ဒီဝတ်ထားတဲ့ မြို့က ကလေးတွေကို သူ့ယောက်မ မြင်တော့ ထျန်းနျို အတွက် လုပ်ပေးသည်။

တကယ်တော့ ကျားဟွေ့က တခြားသူတွေဝတ်ထားတာကို သူမမြင်မချင်း အဲဒါကို မလုပ်ခဲ့ပေ။  သူမ၏ယခင်ဘဝက မိန်းကလေးငယ်များသည် ဘောင်းဘီစကတ်နှင့် ဘောင်းဘီတိုနှင့် အလွန်ကြည့်ကောင်းသည်ဟု သူမတွေးမိသည်။  ထို့အပြင်၊ ချည်သားစကတ်သည် အထည်များကို သက်သာစေနိုင်သောကြောင့် သူမက ထျန်းနျို အတွက် တစ်ထည်ကို ဖန်တီးခဲ့သည်။

 “အဝတ်အစားနဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်။  ယင်းပေါင် အတွက်လည်း တစ်ခုလည်း လုပ်ထားတယ်။  နှစ်သစ်မှာ အတူတွဲဝတ်တဲ့အခါ အတူတူရပ်တဲ့အခါ အမြွှာတွေလို ဖြစ်နေလိမ့်မယ်။”

 "မဖြစ်နိုင်ဘူး မဟုတ်လား။  ယင်းပေါင်က အရမ်းမြန်မြန် ကြီးထွားလာခဲ့ပြီး အခု သူမက ထျန်းနျိုထက် အရပ်ရှည်လုနီးပါး ဖြစ်နေပြီ။"

 သူတို့ကြားက ခြားနားချက်က တစ်နှစ်ခွဲကျော် ရှိသည်။  သူတို့ ကြီးပြင်းလာတဲ့အခါ အရပ်အမောင်း ကွာဟချက်က ပိုသေးသွားလိမ့်မည်။

 "နောက်ကျနေပြီ၊ ဒါကြောင့် ငါ ထျန်းနျို အတွက် စကတ်တစ်ထည်ပဲ လုပ်နိုင်တယ် နောက်တစ်ခါ ငါ့တူလေးတွေအတွက် တစ်ခုခုလုပ်ပေးမယ်။"

 “အိုး ယောက်ျားလေးတွေ ဘာအဝတ်အစားသစ်တွေ လိုအပ်လဲ။ ပြဲဖို့ နှစ်ရက်လောက်ပဲ ဝတ်ဖို့လိုတယ်။  ကောင်မလေးက ပိုချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ ”

 ကျောက်လီကျွင်းက ဒုတိယမြောက် ရင်သွေးအဖြစ် သမီးတစ်ဦးကို မွေးဖွားရန် စိတ်ကူးထားသော်လည်း ယောက်ျားလေးတစ်ဦးကို မွေးဖွားခဲ့သည်။ သူက ဖန်ဖန် ထက် တစ်နှစ်ခွဲလောက် အသက်ကြီးပြီး လမ်းလျှောက်ဖို့ သင်ယူခဲ့တာ တစ်နှစ်ရှိနေပြီ။

 "မင်း ကောလိပ်တက်တာကြားရတာ အမေ အရမ်းဝမ်းသာလွန်းလို့ ယောက္ခမအိမ်သွားလည်ဖို့ မီးရှူးမီးပန်းတွေ ဝယ်လုနီးပါးပဲ။"

 "အဲ့ဒါမမှန်ဘူး။  သမီးက အရမ်းတော်ပြီး ထူးချွန်တယ်။  မီးရှူးမီးပန်းနှစ်စုံ ညှိရတာ ဘာသဘောလဲ။”

 ရှန်းကွေ့ရှောင်က ဖန်ဖန်ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး သူ့ကို လက်မလွှတ်လိုက်ပေ။  သူ့သမီးက အရမ်းဒုက္ခရောက်ခဲ့ပြီး အခုတော့ ပျော်ရွှင်နေကာကလေးရနေပြီဆိုတော့ သမီးလေး မီးဖွားတာနဲ့ ပြဿနာမရှိတော့ပေ။

 ရှောင်လင်း ရွာရှိ လု မိသားစုက အရှုပ်အထွေးတွေကို တွေးတောရင်း ရှန်းကွေ့ရှောင်က စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။

 နှစ်သစ်သည် အထူးတက်ကြွနေသည်။  သူမ နေ့တိုင်း ကောင်းကောင်း စားပြီး သောက်သည်။  ကျန်းချောင်းအာက သူမဘဝမှာ တစ်ခါမှ ဒီလောက်မပျော်ခဲ့ဘူးလို့ ခံစားရသည်။

 နှစ်သစ်ပြီးနောက် ကျောက် မိသားစုက အနာဂတ်နေထိုင်မှု အစီအစဉ်များအကြောင်း မိသားစုတွေ့ဆုံပွဲတစ်ခု ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ လက်ရှိအခြေအနေမှာ ကျောက်တုန်းလင်၊ ကျားဟွေ့နဲ့ မေရှန်းတို့က ဝူတုန်း ပြည်နယ်မြို့တော်တွင် တက္ကသိုလ်တက်ကြရမှာဖြစ်သည်။  အစီအစဥ်ကို တတ်နိုင်သမျှ အမြန်ဆုံး အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ လိုသည်။  သားသမီးသုံးယောက်ကို အိမ်မှာထားရမလား ဒါမှမဟုတ် သားသမီးတွေကို မြို့ထဲခေါ်သွားမလား။

 "မြို့ကိုသွားရတာ အရမ်းဈေးကြီးတယ်လို့ အမြဲထင်တယ်၊ အိမ်မှာ ရှုပ်ထွေးနေမှာမလို့ မထားချင်ဘူး။"

 ကလေးတွေနဲ့ မြို့ကိုပြောင်းဖို့ကိစ္စ အရင်က တစ်ခါပြောဖူးတယ်။  ကျန်းချောင်းအာရဲ့ သဘောထားက မရေရာပေ။  သူမသဘောမတူသလို ငြင်းလည်းမငြင်းပေ။ ဆုံးဖြတ်ချက်ရဲ့ အရေးကြီးတဲ့အခိုက်အတန့်မှာ သူမဟာ ရေတွင်းထဲကနေ ထွက်သွားဖို့ ဆန္ဒမရှိခဲ့ပေ။

 ရှေးဆိုရိုးစကားအတိုင်း ရွှေသိုက်နှင့် ငွေသိုက်သည် မိသားစု၏ ခွေးအိမ်လောက် မကောင်း​ပေ။  ပြည်နယ်မြို့တော်သည် ကောင်းမွန်ပြီး ကြီးပွားချမ်းသာသော်လည်း အိမ်တွင်နေထိုင်ခြင်းကဲ့သို့ အဆင်မပြေချေ။

ကျားဟွေ့ သည် သူမယောက္ခမ၏ အကြံဥာဏ်ကို နားလည်နိုင်သည်။ လူကြီးတွေက အသက်ကြီးပြီ။ သူတို့အိမ်က ဘယ်တော့မှ ထွက်သွားမှာမဟုတ်ပေ။  သူတို့ရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာတော့ ပတ်ဝန်းကျင်အသစ်ကို ရင်ဆိုင်ရမှာကို အရမ်းကြောက်နေကြသည်။  ထို့အပြင်၊ သူတို့သည် ၎င်းတို့၏ ဘဝတစ်ခုလုံးကို ကယ်တင်ခဲ့သည်။  မြို့တွင်း နေရာတိုင်းတွင် ပိုက်ဆံကုန်ကြရသည်။  အလွန်စိတ်ဆင်းရဲကြလိမ့်မည်။

ဒါပေမယ့် လေးနှစ်ကြာအောင် သူမရဲ့ကလေးကို အိမ်မှာထားခဲ့ဖို့က သူမ သည်းမခံနိုင်ဘူး။ နောက်ကောက်ကျတဲ့  ကလေး ဖြစ်သွားလိမ့်မည်။

လက်အောက်ခံ မြို့နယ်သည် အိမ်မှ ကီလိုမီတာ 100 ကျော်သာဝေးသည်။ ၂၁ ရာစုမှာဆိုရင် ဒီအကွာအဝေးက ဘာမှမဖြစ်ပေ။  ဒါပေမယ့် ၁၉၇၀ ခုနှစ်တွေမှာတော့ လှည့်ပတ်ရတာ အရမ်းစိတ်ရှုပ်စရာကောင်းသည်။  ဥပမာအားဖြင့်၊ ခရိုင်မှ မြို့တွင်းသို့ ဘတ်စ်ကားသည် တစ်ရက်လျှင် နှစ်ခါပြောင်း စီးရပြီး အဲ့တာကိုလွတ်သွားဖို့ အချိန်မရှိပေ။ လက်အောက်ခံမြို့နယ်မှ ကျေးလတ်သို့ ဘတ်စ်ကားများစွာပြောင်းရန် အဆင်မပြေပေ။

"အမေ၊ အမေ့ အကြံဥာဏ်ကို သမီးအရမ်းနားလည်ပါတယ်။  တကယ်တော့ အိမ်ကထွက်ဖို့ တွန့်ဆုတ်နေပေမယ့် ဒီမိသားစုရဲ့ အနာဂတ်အတွက် တက္ကသိုလ်ဝင်ပြီး အပြင်ထွက်ဖို့ ကြိုးစားကြတာ။ သမီးရဲ့ စိတ်ကူးကတော့ ဟိုင်းဒန်က လက်အောက်ခံမြို့နယ်မှာ မူလတန်းကျောင်းတက်ဖို့ အသက်ပြည့်ပြီ။  မြို့မှာ ပညာရေးက ကျေးလက်နဲ့ မတူတော့ ကလေးတွေ ပိုကောင်းလာမယ်။ သမီးရဲ့ အယူအဆကတော့ ကလေးတွေဟာ မိဘတွေကို အချိန်အကြာကြီး ထားသွားခဲ့ရင် သူတို့ရဲ့ ကြီးထွားမှုအတွက် မကောင်းဘူး။ နောင်နှစ်တွေမှာ သမီးတို့ ပိုပြီးဆင်းရဲဒုက္ခခံပြီးတော့ ငွေပိုသုံးစွဲနိုင်ပေမယ့် အဲ့တာက သမီးတို့ရဲ့ကလေးတွေအတွက် တစ်သက်တာအကျိုးပြုနိုင်တယ်။ ”

ကျားဟွေ့က သူတို့၏အမြင်များကို မျှတစေခဲ့ပြီး ကျောက်တုန်းလင်က ခေါင်းညိတ်သဘောတူကာ ဦးဆောင်ခဲ့သည်။ မေရှန်းက သူ့ယောင်းမမှာ အမှတ်တစ်ခုရှိတယ်လို့ ထင်ခဲ့သည်။  စာမေးပွဲဖြေဖို့ ခရိုင်ကိုသွားတဲ့အခါ ခရိုင်မှာရှိတဲ့ ကလေးတွေက ကျေးလက်က ကလေးတွေထက် ပိုယဉ်ကျေးပုံရသည်။ လက်အောက်ခံမြို့နယ်ကို သွားမယ်ဆိုရင် ကျေးရွာထက် ပိုပြီးကြီးပွားချမ်းသာလိမ့်မည်။

စကားအပြောအဆိုအရ ကျန်းချောင်းအာ သည် ကျားဟွေ့ နှင့် မနှိုင်းယှဉ်နိုင်ပေ။ ကျောက်မန့်ဇူသည် ထုံးစံအတိုင်း စီးကရက်ကိုသောက်ပြီး စကားမပြောခဲ့ပေ။

“ဒါဆို... တုန်းလင်၊ မင်းဘာပြောမလဲ။”

“မိဘတွေက မြို့ကိုသွားဖို့ ခက်ပေမယ့် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာလည်း ကျွန်တော့်ရဲ့ မိသားစုနဲ့အတူ သွားချင်တယ်။ ကျွန်တော်တို့က  မိမိကိုယ်ကို မြှင့်တင်ချင်တယ်၊ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မိသားစုကို ပိုမိုကောင်းမွန်တဲ့ဘဝကိုပေးချင်ပြီး ကျွန်တော်တို့ကလေးတွေကို အိမ်မှာမထားခဲ့ချင်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ဂရုမစိုက်နိုင်တဲ့ နေရာတွေ အမြဲရှိတယ်။  ဖြစ်နိုင်ရင် ကျွန်တော်တို့ သူတို့ကို ကျွန်တော်တို့နဲ့အတူ ခေါ်သွားချင်တယ်။ ”

 ဒီစကားရဲ့ အဓိပ္ပါယ်က သူလည်း မိသားစုလိုက် သွားချင်နေတာ။  ယခုတစ်ကြိမ်တွင် ကျန်းချောင်းအာ မှာ ဆင်ခြေမရှိသောကြောင့် သူမတုံ့ပြန်ရတော့သည်။

“ဒါဆိုကောင်းပြီ။ အမေတို့ အမြန်ပြင်ဆင်ရမှာပေါ့။  အိမ်ကိုရှာရမယ်၊ တတ်နိုင်သလောက် ယူလာရမယ်။  အဲဒီမှာ အရာအားလုံးအတွက် ပိုက်ဆံသုံးရမယ်။  အဲ့တာကအောက်ခြေမရှိတဲ့ တွင်းကြီးလိုပဲ။”

“အိမ်အရင်ရှာကြည့်ရအောင်။  ပရိဘောဂအပြည့်အစုံနဲ့ အိမ်တစ်လုံးကို ရှာတွေ့နိုင်မယ်ဆိုတာ သေချာတယ်။  အများကြီးယူစရာ မလိုပါဘူး။ ”

“အင်း၊ ကျွန်တော် ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း သွားလိုက်မယ် ”

ကျောင်းဖွင့်ချိန်က မတ်လ။  ဖေဖေါ်ဝါရီလမှာ အိမ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ရမည်။

ပထမလ၏ ဆယ့်တစ်ရက်မြောက်နေ့တွင် ကျောက်တုန်းလင်သည် လက်အောက်ခံမြို့နယ်ဆီ ထွက်သွားခဲ့သည်။  အပြင်မထွက်ခင်မှာ ကျားဟွေ့ က သူ့အိမ်အတွက် လိုအပ်ချက်တွေကို ပြောပြသည်။

ပထမဆုံးအနေနဲ့ ကျောင်းနဲ့နီးရမယ်၊ မူလတန်းကျောင်းတွေ ဝန်းရံထားဖို့၊ အိမ်နီးနားချင်းတွေကလည်း ဖော်ရွေပြီး လူသားဆန်ရမယ် သန့်ရှင်းသပ်ရပ်မှု ရှိရမည်။

သုံးကြိမ်တိုင်တိုင် ရွေ့တဲ့ မေမေ မန့် ရဲ့ ဇာတ်လမ်းအကြောင်း သူတို့အားလုံး သိကြသည်။  လူနေမှုပတ်ဝန်းကျင်၏ အရည်အသွေးသည် ကလေးများ၏ ကြီးထွားမှုအပေါ် သက်ရောက်မှုရှိနိုင်သည်။

“ကျွန်မတို့မိသားစုမှာ ယွမ် ၂၀၀၀ လောက်ရှိတယ်။ ကျွန်မတို့အဲ့တာကို နှစ်စဉ်ငှားမယ်။  ယွမ် ၁၀၀ အတွင်းဖြစ်ရင် ကျွန်မတို့ စဉ်းစားလို့ရတယ်။  တကယ်ကောင်းရင် ယွမ် ၁၅၀ ပေးရရင်လည်း အဆင်ပြေတယ် ”

ကျားဟွေ့ သည် ငှားရမ်းအခကြေးငွေကို ကျောက်တုန်းလင်ဆီသို့ လွှဲပြောင်းပေးရင်း အလွန်စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။  သူသည် တပ်မတော်တွင် နှစ်အတော်ကြာ တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့ပြီး ရွာသို့ အတွင်းရေးမှူးအဖြစ် နှစ်နှစ်သုံးနှစ်ကြာ ပြန်လာခဲ့သည်။  သူ့မှာ ဘက်ပေါင်းစုံက ထူးချွန်တဲ့ အရည်အချင်းတွေရှိသည်။  ကျားဟွေ့ သည် မိမိနေထိုင်ရန် သင့်တော်သော အိမ်တစ်လုံးကို ရှာတွေ့မည်ဟု ယုံကြည်သည်။

ကျောက်တုန်းလင်သည် လက်အောက်ခံမြို့နယ်သို့ ဝင်ကာ ကျောင်းသို့ ဦးစွာသွားခဲ့သည်။

ဝူတုန်း တက္ကသိုလ်သည် ရှေးကျသော တက္ကသိုလ်တစ်ခုဖြစ်သည်။  မဟာတော်လှန်ရေးကာလတွင် စွန့်ပစ်ခံခဲ့ရသည်။  အမျိုးသားကောလိပ် ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲကို ဖွင့်လှစ်ပြီးနောက် ကျောင်းကို ပြုပြင်ပြီး ပေါင်းမြက်များနှင့် အခြားအရာအားလုံးကို သန့်စင်ပြီး နံရံများကို ပြန်လည်ဆေးသုတ်ခဲ့သည်။

ကျောက်တုန်းလင်က မူလက လှမ်းကြည့်ပြီးထွက်သွားချင်ခဲ့ပေမယ့် ကျောင်းအဝင်ဝမှာ တံမြက်စည်းနဲ့ ကြမ်းပြင်ကို လှည်းနေတဲ့ ဦးလေးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ စိတ်တွေချာချာလည်ပြီး လျှောက်သွားလိုက်သည်။

“ ဦးလေး၊ ဦးလေးက ဒီကျောင်းမှာ အလုပ်လုပ်တာလား။”

ဦးလေးသည် မျက်မှန်နှင့် ဆံပင်ငွေရောင်ရှိပြီး  အနည်းငယ်နှေးကွေးသည်။  ကျောက်တုန်းလင်ရဲ့ စကားပြောသံကြားသောအခါ သူ ဖြည်းညှင်းစွာ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟေ။ ဘာပြောလိုက်တာလဲ။”

ဦးလေး မကြားဘူးလား ( တုန်းလင် ရဲ့ အသံက မကျယ်ဘူး ) ဒါမှမဟုတ် သူ့ အကြားအာရုံ မကောင်းရင်တော့ တုန်းလင် မသိဘူး။ ကျောက်တုန်းလင်က သူ့အသံကိုမြှင့်ပြီး ထပ်မေးလိုက်သည်။

“အိုး  မဟုတ်ဘူး။  ငါက တံခါးစောင့် ”

နှစ်သစ်ကူးကာလတွင် သက်ကြီးရွယ်အိုတစ်ဦးသည် တံခါးကို စောင့်ရှောက်ရန် ကျောင်းထဲတွင် ရှိနေသေးသည်။  ဤဇာတ်ကောင်ပုံစံသည် အထီးကျန်ခြင်း၏ခြေရာကို မသိလိုက်ဘဲ ဖော်ပြနေသည်၊ အလွန်စာနာမိသည်။

“ ဦးလေး၊ ဦးလေးက ဒေသခံလား။ ကျွန်တော်  မေးချင်တာရှိလို့ ဒီနားမှာ အိမ်ငှားတာရှိလား။”

“ သြော်၊ အိမ်ငှားချင်လို့လား။”

ဒီနေ့တွေမှာ ဖြတ်သန်းသွားလာသူ သိပ်မရှိဘူး။  သူတို့ထဲက အနည်းစုက အပြင်ထွက်ပြီး အိမ်ငှားနေကြသည်။

“ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ကျွန်တော့် မိန်းမနဲ့ တက္ကသိုလ်တက်တော့ ကျွန်တော့်သားသမီးတွေကို အတူတူ ခေါ်လာချင်လို့၊ ဒီရပ်ကွက်မှာ နေဖို့ အိမ်ငှားချင်လို့ပါ။”

“ မင်း ကောလိပ်ကဘယ်မှာတက်ရမှာလဲ။”

ကျောက်တုန်းလင် က ပြုံးပြီး "အဲ့ဒါက ဒီဝူတုန်းတက္ကသိုလ်မှာပဲ"

ဦးလေးက “မဆိုးပါဘူး။ မင်းတို့အားလုံး တက္ကသိုလ်တက်ရောက်သွားပြီ ” လို့ အော်ပြောလာသည်။

ဤသည်မှာ ဝူတုန်း ပြည်နယ်ရှိအကောင်းဆုံးတက္ကသိုလ်ဖြစ်သည်။  ဒီနှစ်ရမှတ်က ၂၈၅ မှတ်ပါ။  စာမေးပွဲတွေ အောင်နိုင်ရင် တော်ရုံတန်ရုံ ထူးချွန်တယ်ဆိုတာ ထင်ရှားသည်။  ၎င်းတို့သည် ဇနီးမောင်နှံနှစ်ဦးစလုံးကို ဖော်ပြခြင်းမပြုဘဲ လူများကြားတွင် နဂါးနှင့် ဖီးနစ်များဖြစ်သည်။

သူက ကျောက်တုန်းလင်၏ အရပ်ရှည်ရှည်နှင့် ဖြောင့်စင်းသော ရုပ်ရည်သွင်ပြင်ကို ကြည့်ပြီး "မင်းကိုကြည့်ရတာ စစ်တပ်ထဲမှာနေဖူးခဲ့သလိုပဲ" လို့ စိတ်ဝင်တစား မေးလိုက်သည်။

“ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ကျွန်တော် စစ်သားလုပ်လာတာ ဆယ့်နှစ်နှစ်ရှိပြီ”

 "အိုး"

ဦးလေးက စိတ်ဝင်စားသွားသည်။  ၎င်းက စစ်သားတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ကောလိပ်တက်မလို့လား။

“မင်းကဘယ်တပ်ကလဲ။”

“ကျွန်တော်က **** တပ်က ဒါပေမယ့် စစ်တပ်က ထွက်လာတာ နှစ်နှစ်ရှိပြီ။  အလုပ်ပြောင်းပြီး ရွာပြန်တော့ ကျေးရွာ ပါတီအတွင်းရေးမှူးလုပ်တယ်။”

ဦးလေးက နှစ်ကြိမ် ရယ်မောလိုက်သည်။ ၁၂ နှစ်ကြာ စစ်သားဖြစ်လာပြီး ရွာမှာ အောက်ခြေ ကေဒါအဖြစ် ပြောင်းရွှေ့ကာ တက္ကသိုလ်တက်ခဲ့သည်။ ဤရှုထောင့်မှကြည့်လျှင် သူသည် သင်ယူမှုနှင့် တိုးတက်ခြင်းကို နှစ်သက်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်။

ကျောက်တုန်းလင်အပေါ်  ဦးလေး၏ ခံယူချက်သည် တစ်ဖန် မြင့်တက်လာသည်။

.........

 ကိုးကားချက်

 ↑1 - မနာလိုမှု