အပိုင်း ၆၀

၁၉၇၀တွင်ဒုတိယအကြိမ်မြောက်လက်ထပ်ခြင်း

အပိုင်း ၆၀

“လူလေး၊ မင်းက တကယ်တော်တာပဲ။ အခုငါတို့နိုင်ငံက ရှေ့ကို ဘယ်လိုတက်လှမ်းရမလဲဆိုတာကို သိတဲ့လူငယ်တွေလိုအပ်နေတယ်။”

အဘိုးအိုက သစ်ရွက်များကိုလှည်းပြီး အမှိုက်ဂေါ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်ပြီးတော့ တံမြက်စည်းနှင့် အမှိုက်ဂေါ်ကို ဂိတ်ပေါက် နောက်ဘက်ရှိ အိမ်ငယ်လေးဆီသို့ သယ်ဆောင်သွားသည်။

“လာခဲ့။  ဒီနားတစ်ဝိုက်မှာ ငှားဖို့အတွက် အိမ်တစ်လုံးကို သိတယ်။”

ကျောက်တုန်းလင်က ပထမတော့ မတုံ့ပြန်ခဲ့ပေ။  ကြမ်းပြင်မှာ တံမြတ်စည်းလှည်းနေတဲ့ အဘိုးအိုကို တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ သူ မြင်ခဲ့သည်။  သူကအနည်းငယ် အထီးကျန်နေပုံရသည်။ သူ့ရဲ့ လမ်းတွင် အနီးနားရှိ အိမ်များအကြောင်း အဘိုးအိုအား မေးမြန်းခဲ့ပြီး သူ့ပြဿနာကို ဖြေရှင်းရန် ဤမျှလွယ်ကူမည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။

အဘိုးအို၏ဆံပင်များသည် မီးခိုးရောင်ရှိနေပြီဖြစ်သော်လည်း သူ၏လှုပ်ရှားမှုများသည် နှေးကွေးခြင်းမရှိပေ။  အဘိုးကြီးသည် ပစ္စည်းများကို ဖယ်ထားပြီး သူ့နောက်မလိုက်သော ကေကျာက်တုန်းလင်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။  သူက တုန်းလင် ဆီသို့ သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး "လာပါ  ဘာလဲ  ငါ မင်းကို လှည့်စားမှာကို ကြောက်နေတုန်းလား။ အိမ်က ကျောင်းနောက်မှာ မိနစ်အနည်းငယ်လောက် လမ်းလျှောက်ရမယ်။ ”

ကျောက်တုန်းလင်သည် ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြင့် လျှောက်လာခဲ့သည်။  သူသည် ဥစ္စာပစ္စည်းမရှိသော လူငယ်တစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူသည် အခြားသူများ၏ လှည့်စားခြင်းကို မကြောက်ဘူး သူ့ကို လိမ်လည်လှည့်ဖြားဖို့ ဘာမှမရှိဘူးလေ။

ထို့အပြင်၊ ဤအဘိုးကြီး၏ တစ်ကိုယ်လုံးတွင် နွေးထွေးသော ရောင်ဝါရှိသဖြင့် လူများကို နားမလည်နိုင်သော ရင်းနှီးမှုကို ခံစားစေခဲ့သည်။

အဘိုးအိုသည် ကျောင်းနံရံကို စက်ဝိုင်းတစ်ဝက်ခန့်ပတ်ပြီး ကျောက်တုန်းလင်ကို ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ကျောင်းဂိတ်ပေါက် နောက်ဘက်တွင် မြင့်မားသောသစ်ပင်များပေါ်တွင် ပုန်းခိုပြီး မြောက်လေတိုက်ခတ်လာသော သစ်ရွက်များကို တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့် ရိုးရိုးရှင်းရှင်း အရသာခံနိုင်ပြီး မြောက်လေတိုက်ခတ်နေသော သစ်ရွက်ခြောက်များပေါ်တွင် ပုန်းခိုနေသော လူနေအိမ်တန်းများရှိသည်။

ကျောက်တုန်းလင်သည် ထုံထိုင်းတဲ့သူမဟုတ်ပေ။  ဤနေရာမျိုးတွင် အဆင့်အတန်းရှိတဲ့သူများသာ နေထိုင်နိုင်သည်။  ဒီလိုကြင်နာပြီး နွေးထွေးတဲ့ အဘိုးအိုက ကြမ်းပြင်ကို တံမြက်လှည်းနေတဲ့ ဂိတ်ပေါက်စောင့်တစ်ယောက်လောက် မရိုးရှင်းမှာကို သူစိုးရိမ်သည်။

အဘိုးအိုသည် အလယ်သံဗန်းတံခါးရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။  သူက ကျောက်တုန်းလင် ဘက်လှည့်ပြီး “ဒါက ငါ့ကိုယ်ပိုင်အိမ်။ ရှေ့နဲ့နောက် ဝင်းခြံတွေကို ပိုင်းပြီး အခန်းငါးခန်းရှိတယ်။ လောလောဆယ်တော့ ဒီအိမ်မှာနေတဲ့သူက ငါနဲ့ ငါ့ဇနီးပဲရှိတယ်။  ခြံရှေ့ကို ငှားလို့ရတယ်။  မင်းအတွက် သင့်တော်မှုရှိမရှိ ကြည့်လိုက်ပါ။ ”

အိမ်ကို ကျောင်းက လွှဲပြောင်းပေးထားသည်။  ပထမတော့ အဘိုးအိုက အဲ့တာကိုငှားဖို့ ရည်ရွယ်ချက်မရှိပေ။  သူ က ကျောက်တုန်းလင်ကို နှစ်သက်သဘောကျ ပြီး ဇနီးမောင်နှံနှစ်ဦးစလုံး ဝူတုန်း တက္ကသိုလ်တွင် ဝင်ခွင့်ရပြီး သားသမီးများနှင့် အတူနေထိုင်လိုကြောင်း ကျောက်တုန်းလင်ဆီမှ ကြားသိရသောအခါတွင် သူလှုပ်ရှားလာပြီး သူ့အတွက်အဲ့တာကိုငှားပေးဖို့ စိတ်ကူးရှိလာခဲ့သည်။

လွန်ခဲ့သော နှစ်အနည်းငယ်က အဖိုးအို ဇနီးမောင်နှံ၏ တစ်ဦးတည်းသောသမီးက ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။ သူ့ရဲ့လက်တွဲဖော်က မိသားစုက အရမ်းအေးစက်လွန်းတယ်လို့ အမြဲပြောသည်။  ကလေးအနည်းငယ်သာရှိလျှင် မိသားစုသည် တက်ကြွလာပြီး သူ၏အဖော်ဟောင်းလည်း ပျော်ရွှင်လာမည်ဖြစ်သည်။

အဘိုးအိုးသည် သံတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီး ကျောက်တုန်းလင်ကို ခြံဝင်းထဲသို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။  ခြံတံခါးကိုဖွင့်လိုက်တာနဲ့ အိမ်တံခါးသံမြည်လာပြီး ဆံပင်ဖြူနဲ့ မျက်မှန်တပ်ထားတဲ့ အဘွားကြီးတစ်ယောက် ထွက်လာသည်။

“ ဒီနေ့ဘာလို့အစောကြီးပြန်လာတာလဲ။ ကျွန်မ ဟင်းချက်တောင် မချက်ရသေးဘူး။ ”

အဘွားကြီးသည် အစတွင် အဘိုးအိုနောက်မှ တစ်စုံတစ်ယောက်အား သတိမထားမိဘဲ အိမ်တွင်းရေးအရ တစ်ခုခုပြောခဲ့သည်။ အဖိုးက ပြုံးပြီး ဘေးကို လှည့်ကာ ကျောက်တုန်းလင်၏ ပုခုံးကို ပုတ်လိုက်သည်။

“သြော်၊ငါ ကျောင်းရှေ့မှာ ရဲဘော်လေးတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့လို့။  သူက အခုနှစ် တက္ကသိုလ်တက်မယ့် လူငယ်လေးတစ်ယောက်။ ကျောင်းနဲ့နီးတဲ့နေရာမှာ အိမ်လေးငှားပြီး မိသားစုကိုခေါ်လာပြီးအတူတူ ကျောင်းတက်ချင်တယ်လို့ ပြောလို့။ ငါတို့အိမ်က တော်တော်ကျယ်တယ်၊ အခန်းလွတ်တွေ အများကြီးရှိမှန်းသိတော့ သူ့ကို အိမ်လာကြည့်ခိုင်းဖို့ စဥ်းစားလိုက်တာ။”

 ကျောက်တုန်းလင်က ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး အဘွားအိုကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“ မင်္ဂလာပါ ၊ ဒေါ်ဒေါ် ကျွန်တော်ဒီမှာ အိမ်လာကြည့်တာပါ......”

သူ ဘာကြောင့်ရောက်လာတာလဲဆိုတာကိုတော့ သူတကယ်မသိနိုင်ပေ။

အဘွားအိုက အံ့ဩသွားသည်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူက တစ်စုံတစ်ဦးကို ရုတ်တရက် ပြန်ခေါ်လာပြီး သူတို့အိမ်ကို ငှားမယ်လို့ သူမ မျှော်လင့်မထားပေ။  ခင်ပွန်းဖြစ်သူမှာ ဒီလိုအကြံဉာဏ်မျိုးရှိတာ သူမ မကြားခဲ့ဖူးပေ။

“အိုး ဟုတ်သားပဲ၊ အထဲကို ဝင်ကြည့်လေ ”

အံ့သြနေသော်လည်း အဘွားအိုက ကျောက်တုန်းလင် ကို ကြိုဆိုသည်။

တစ်အိမ်လုံးကို သန့်ရှင်းပြီး ပရိဘောဂများ၊ အံဆွဲငါးခု၊ ကော်ဖီ စားပွဲ၊ ဆိုဖာတစ်လုံး၊ ဗီရိုပေါ်တွင် အသံသွင်းစက်၊ နံရံပေါ်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသော ဓာတ်ပုံဘောင်များ၊ မိသားစု၏ မြင့်တဲ့အရသာရှိပြီး နေရာတိုင်းတွင် ကောင်းမွန်သော နေရာထိုင်ခင်းများ ထင်ဟပ်နေသည်။

ကျောက်တုန်းလင်သည် လူနေမှုပတ်ဝန်းကျင်ကို သဘာဝအတိုင်း ကျေနပ်နေသော်လည်း ထိုသို့သော အိမ်ကောင်းတစ်အိမ်အတွက် ငှားရမ်းခများက ကြီးမြင့်မည်ကို သူကြောက်နေသည်။  သူတို့ သုံးစွဲလိုတဲ့ အများဆုံးပမာဏဟာ တစ်နှစ်ကို ယွမ် ၁၅၀ ထက် မပိုရဘူးလို့ သူ့ဇနီးက ပြောထားသည်။  မဟုတ်ရင် သူတို့မိသားစုရဲ့ စုဆောင်းငွေက မလုံလောက်ပေ။

“ ဘယ်လိုလဲ။ စိတ်တိုင်းကျရဲ့လား။”

 အဘိုးအိုက သူ့အဖော်ဟောင်းကို ကျောက်တုန်းလင် ရဲ့ အခြေအနေကို ပြောပြပြီးပြီ။ ကလေးသုံးယောက်ရှိတဲ့ မိသားစုတစ်ခုလို့ သိလိုက်ရတော့ အဘွားအိုရဲ့ နှလုံးသားက ယိမ်းယိုင်လာသည်။

 သူမဘဝမှာ သမီးလေးတစ်ယောက် မွေးဖွားခဲ့သည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက်တွင် ၎င်းတို့ကို လူအချို့က လွှမ်းမိုးခဲ့ပြီး ဟေးလုံကျင်း ခြံသို့ စေလွှတ်ခဲ့သည်။  အဲဒီမှာ သူတို့ နေမကောင်းဖြစ်ပြီး အသက်ဆုံးရှုံးတယ်။  ဇနီးမောင်နှံနှစ်ဦးသည် သမီးဖြစ်သူသေဆုံးသည့်သတင်းကို မသိရှိရမီ နှစ်နှစ်ကြာ လူးလှိမ့်ပြီးနေခဲ့ကြရသည်။  စိတ်နှလုံးထဲကနေ  အော်ဟစ်ငိုယိုခဲ့ကြသည်။ မျက်စိကန်းလုမတတ်ပဲ၊  ဒါတောင် သူတို့ကလေး ပြန်မလာနိုင်တော့ပေ။

ဂိုဏ်း ၄ ဂိုဏ်းကျဆုံးပြီးနောက် လူအချို့က သူတို့ကို ဗဟိုချုပ်ကိုင်မှု ကင်းရှင်းသောမြေမှ ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည်။  အထူးသဖြင့် ယခုတစ်ကြိမ် ကောလိပ်ဝင်ခွင့် စာမေးပွဲ ပြန်လည်စတင်ချိန်တွင် ကျောင်းတွင် လေးစားထိုက်သော ဆရာများ နည်းပါးခဲ့သည်။  စာသင်ဖို့ ကျောင်းပြန်တက်ဖို့ ငှားကြသည်။  သူတို့အတွက် အိမ်တစ်လုံးကို စီစဉ်ပေးရုံတင်မကဘဲ သူတို့ရဲ့ဘဝတွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် စီစဉ်ပေးသည်။  အထီးကျန်ပြီး မှီခိုနေရသော သက်ကြီးရွယ်အို နှစ်ဦးသာရှိသညယ တစ်ကြိမ်လျှင် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး သေဆုံးသွားပါက ပိုမိုကောင်းမွန်သော ဘဝ၏ အဓိပ္ပါယ်က ဘယ်မှာလဲ။ သူတို့သမီးလေး ဆုံးပါးသွားတော့ သူတို့ဘဝတွေက ငြီးငွေ့စရာကောင်းလာသည်။

အဘွားအိုးသည် သူ့မျက်ခုံးကြားတွင် "တရားမျှတမှု" ဟူသော စကားလုံးကို ရေးထားသည့် ကျောက်တုန်းလင် ကို ကြည့်နေသည်။  သူ၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က သန်မာပုံရပြီး မျက်လုံးများက ကြည်လင်ပြတ်သားကာ ဝူတုန်း တက္ကသိုလ်သို့ ဝင်ဖူးသည့် လူသစ်တစ်ဦးဖြစ်သည်။

သူမသည် နှစ်ပေါင်းများစွာ နေထိုင်လာခဲ့ပြီး လူအများကြီးကို မြင်တွေ့ခဲ့ရသည်။  လူတစ်ယောက်ရဲ့ စိတ်က ကောင်းလား၊မကောင်းဘူးလား ဆိုတာ သူမတိတိကျကျခန့်မှန်းနိုင်သည်။

ဤရဲဘော်သည် စာရိတ္တကောင်းမွန်သော လူငယ်တစ်ဦးနှင့်တူပြီး သူမ၏အဖော်၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို နှလုံးသားထဲတွင် သဘောတူထားပြီးဖြစ်သည်။

 “ကောင်းပါတယ်။  တော်တော်ကိုကောင်းပါတယ်။ ကျွန်တော် အိမ်ငှားခကို ဘယ်လိုညှိနှိုင်းရမှန်းမသိဘူး။”

 ကျောက်တုန်းလင်က သူ့အတွေးတွေကို ဖုံးကွယ်မထားဘဲ အဘိုးအိုအား ဒီမေးခွန်းကို တိုက်ရိုက် မေးလိုက်သည်။

သေချာပါတယ်၊ သူဒီလိုပြောတဲ့အခါ အပြစ်ရှိသလိုခံစားရသည်။  စျေးလျှော့လိုက်သလို ခံစားရသည်။  တကယ်တော့ သူ့စိတ်က အရမ်းရိုးရှင်းသည်။  အိမ်ကကောင်းပြီး သူ့မျှော်လင့်ချက်တွေကိုတောင် ကျော်လွန်ခဲ့သည်။  ဒါပေမယ့် မင်း အရည်အချင်းရှိမှ မင်းလုပ်ချင်တာကို လုပ်နိုင်သည်။  သူ့မိသားစုရဲ့ ငွေရေးကြေးရေး အခြေအနေက ဒီလိုပါပဲ။  မျက်နှာပြောင်အောင် ပါးရိုက်ခြင်းဖြင့် မျက်နှာကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ထားရန် မလိုအပ်ပါ။  [1]

ဒီစကားကိုကြားတော့ ဦးလေးက ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။ “မင်းကို အခန်းငှားဖို့ ငါပြောလိုက်ပေမယ့် ပိုက်ဆံပေးခိုင်းဖို့ မရည်ရွယ်ထားဘူး။ ငါတို့က အသက်ဝင်တဲ့အိမ်လေးပဲ လိုချင်တာ။ မင်း ငှားချင်ရင်တော့ ပေးလို့ရပါတယ်။ ငါ  အများကြီးလည်း မတောင်းပါဘူး။ ”

ကျောက်တုန်းလင်က ဒါကို သေချာပေါက် သဘောမတူပေ။  သူတို့သည် သူ၏ဆွေမျိုးများမဟုတ်ကြသလို တစ်ချိန်တည်းတွင် သူသည် အခြားသူများကို အခွင့်ကောင်းကိုမယူနိုင်ပေ။

“ဦးလေး၊ ကျွန်တော် အဲ့လိုတကယ်မလုပ်နိုင်ဘူး။  အိမ်ကို ငှားမှာမို့ အိမ်ငှားခကို ကျွန်တော် သေချာပေါက် ပေးရမှာပေါ့။”

 အဘိုးအိုသည် တုန်းလင်၏ တောင်းဆိုမှုကိုမြင်ပြီး ၎င်းကိုစဉ်းစားကာ ပို၍သင့်လျော်သောပမာဏကိုပေးခဲ့သည်။

“မင်းအကြာကြီး ငှားမယ်ဆိုရင် တစ်နှစ် ကိုယွမ် ၁၀၀ ဆို အဆင်ပြေတယ်။ မင်း  မပေးနိုင်ရင် ၈၀ က အဆင်ပြေတယ်”

စျေးနိမ့်ရခြင်းမှာ အဓိကအားဖြင့် ကျောက်တုန်းလင် သည် ကျေးလက်မှ ဆင်းသက်လာပြီး ၎င်းတို့၏ မိသားစု ငွေကြေးအခက်အခဲဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သူ့မိသားစုကို ထူးဆန်းသောမြို့တစ်မြို့သို့ ခေါ်ဆောင်ရန် စရိတ်စကက မနည်းသောကြောင့် သူ အိမ်လခ ပိုမယူချင်တော့လို့ဖြစ်သည်။

တစ်နှစ်ကို ငှားရမ်းခ ၁၀၀ က တစ်လ ၁၀ ယွမ်ထက် နည်းနေတယ်ဆိုရင်တောင် ဒီလိုအိမ်ကြီးကြီးတစ်လုံးကို မပြောပါနဲ့ အဲ့တာက တွက်ချေကိုက်ရမည်။

ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒီအချိန်မှာ ၁၀ ယွမ်က မနည်းဘူး။  သာမာန်မြို့ဝန်ထမ်း၏ လစဉ်လစာမှာ ယွမ် ၃၀ သာရှိသည်။

ကျောက်တုန်းလင်က တုံ့ဆိုင်းနေပြီး ချက်ချင်း ကတိမပေးဘူး။

“အဆင်ပြေလား။  ဒီလို အိမ်ကြီးကြီးနဲ့ အခန်းအများကြီးအတွက် ယွမ် ၁၀၀ ပဲ ကျမှာ။  ငါ အဲ့တာကိုသဘောတူရင် ဦးလေးတို့ကို ကြီးကြီးမားမား အခွင့်ကောင်းယူထားတယ်လို့ ငါ အမြဲတမ်း ခံစားရတယ်။ ”

ဒီအဘွားအိုက ဒါကိုကြားပြီး ပြုံးလိုက်သည်။  "ဟေး၊ အိမ်က လူအိုနှစ်ယောက်နေဖို့ ကြီးလွန်းတယ်။ ငါတို့က သဟဇာတဖြစ်တဲ့အတွက်၊ ငါတို့က အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ အားလုံးကို ဂရုမစိုက်ဘူး။ မင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ရင် နောင်မှာ အိမ်မှာ လေးလံတဲ့အလုပ်တွေ ကြုံလာရရင် ငါတို့ကို လက်တစ်ဖက်ငှားပြီး ကူညီလို့ရတယ်လေ။”

ဥပမာအားဖြင့်၊ ဆောင်းရာသီတွင် ကျောက်မီးသွေးမွှေးခြင်း၊ ကျောက်မီးသွေးတုံးတွေ သယ်ပေးပြီး ဆောင်းရာသီမှာ ဓာတ်ငွေ့အဖြစ် ပြောင်းခြင်း၊ အဘိုးအိုသည် ပြီးခဲ့သည့်အချိန်တုန်းက ပြိုးပြိုးပြတ်ပြတ်ဖြစ်လုနီးပါး ဖြစ်သွားခဲ့သည်။

ကျောက်တုန်းလင်သည် ပြတ်ပြတ်သားသား မဆုံးဖြတ်ခဲ့ပေ။ လူအိုကြီးတွေပြောခဲ့ကြတာမို့ ဟန်ဆောင်နေစရာ အကြောင်းမရှိပေ။

“အဆင်ပြေပါတယ်။ ကျွန်တော် အိမ်ငှားမယ်။ ကျောင်းအပ်တာက မတ်လ ၅ ရက်နေ့ဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ရက်ကြိုတင်ပြီး လာလို့ရတယ်။”

 ထိုသို့ပြောပြီးနောက် ကျောက်တုန်းလင်က ကျားဟွေ့ ပေးထားသည့် ယွမ် ၅၀ ကို အပိုငွေအဖြစ် ထုတ်ယူလိုက်သည်။ အိမ်ရှင်က စပေါ်ငွေ လိုချင်ရင် တစ်ဝက်ကို ပေးချေနိုင်ပြီး တစ်ချိန်တည်းမှာ နှစ်ဖက်စလုံး မနစ်နာစေဖို့ စာချုပ်ချုပ်သင့်တယ်လို့ သူမက ပြောသည်။

 ကျောက်တုန်းလင်က ဤအဘိုးအိုနှင့် စာချုပ်ချုပ်ဖို့ ဖော်ပြထားခြင်းမရှိသော်လည်း သူသည် သူ၏ရိုးသားမှုကို ဖော်ပြခြင်းဟု မှတ်ယူနိုင်သော စပေါ်ငွေတစ်ခုပေးရန် အစပြုခဲ့သည်။

 "အိုး ငါသိတယ်။ လူလေး၊ မင်းက ရိုးသားလွန်းတယ်။  စီးပွားရေးဌာနကို ဝင်ခွင့်ရတယ်လို့ ကြားတယ်။  မင်း ဒါကို မလုပ်နိုင်ဘူး။  ဘောဂဗေဒကို လေ့လာချင်ရင် ဆင်ခြင်တုံတရားရှိရမယ်။  မင်းရဲ့ကတ်ပြားတွေကို အလိုအလျောက်ပြရင် လူလိမ်နဲ့တွေ့ရင် မင်းစိတ်ဆင်းရဲရလိမ့်မယ်။ ”

 ကျောက်တုန်းလင်က ပြုံးလိုက်သည်။  “ ကျွန်တော့်မှာ လူကောင်းနဲ့ လူဆိုးတွေကို ဆုံးဖြတ်နိုင်တဲ့ အရည်အချင်း ရှိနေတုန်းပဲ။  ဒီငွေကို ကျွန်တော့်မိန်းမက ပေးလိုက်တာ။  အိမ်ငှားပြီး စာချုပ်ချုပ်ဖို့ စပေါ်ငွေ ပေးရမယ်လို့ သူမက ပြောတယ်။  ဒါက စာချုပ်တစ်မျိုးပါ။”

 ဇနီးမောင်နှံနှစ်ယောက်က ပြုံးပြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်နေကြသည်။  ဤရဲဘော် ကျောက်၏ ဇနီးသည်မှာလည်း အံ့သြဖွယ်ကောင်းသူတစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း သူတို့နှစ်ဦးလုံး ခံစားခဲ့ရသည်။

 "ကောင်းပြီ မင်းမိန်းမပြောသလို စာချုပ်ချုပ်ရအောင်"

 အဘိုးအိုက ပြုံးပြီး စာရွက်နဲ့ ဘောပင်ကိုယူပြီး သူ့စာကြည့်ခန်းဆီ ပြန်သွားသည်။  စားပွဲပေါ်တွင် ဖြန့်ကာ အငှားစာချုပ် ရေးခဲ့သည်။

 ကျောက်တုန်းလင်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကြည့်နေသည်။  အဖိုးအို၏ စကားလုံးများသည် ရေကူးနဂါးများနှင့် ဖီးနစ်ဆော့ကစားခြင်းကဲ့သို့ပင်ဖြစ်ကြောင်း သူမြင်သည်။  အဘိုးအို၏ စာကောင်းပေမွန်ကို မချီးမွှမ်းပဲမနေနိုင်ပေ။

 စာသားကိုရေးပြီးနောက် အဘိုးအိုသည် ၎င်း၏ညာဘက်အောက်ထောင့်တွင် “ကျုံးတမင်”ဆိုသည့် အမည်ကို ရေးထိုးခဲ့သည်။

 ကျောက်တုန်းလင်က ၎င်းကို နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် ဖတ်ခဲ့သည်။ နောက်​မှ  ဘောပင်ကိုယူပြီး သူ့အမည်ကို ရေးခဲ့သည်။  သူ့စာတွေက အားမာန်ပါပြီး အားကောင်းသည်။  အပြင်းအထန် လေ့ကျင့်ခဲ့တာကို တွေ့မြင်နိုင်သည်။  အဖိုးအိုက ကြည့်ပြီး ကျေနပ်စွာ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

 စာချုပ်ကို လက်မှတ်ရေးထိုးပြီး စပေါ်ငွေ ပေးဆောင်ပြီးနောက် ကျောက်တုန်းလင်က ညစာစားဖို့ဖိတ်ခေါ်တ​ဲ့ ၎င်းတို့၏ ယဉ်ကျေးပျူငှာမှုကို ငြင်းဆိုခဲ့သည်။  ကျောက်တုန်းလင်က နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်သွားပေမယ့် သူပြန်သွားဖို့ အလျင်စလိုမဖြစ်တာကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သည်။

 အရှေ့ဘက်တွင် ဈေးဆိုင်များရှိပြီး အနောက်ဘက်တွင် ကျောင်းများနှင့် ဆေးရုံများနှင့် ကပ်လျက် ရှိသည်။  ဒုက္ခတွေကြားထဲမှာ အေးအေးဆေးဆေး နေထိုင်လို့ကောင်းတဲ့ နေရာတစ်ခုလို့ ပြောလို့ ရသည်။ သူ့ဇနီးရဲ့ လိုအပ်ချက်နဲ့ ပြည့်စုံတဲ့ အိမ်ငှားဖို့ရတာလည်း ကောင်းသည်။

 ဒီကိစ္စကို ဖြေရှင်းရတာ လွယ်လွန်းသည်။  မူလက သူသည် အိမ်ကို အပြီးသတ်ရန် တစ်ရက် သို့မဟုတ် နှစ်ရက်ကြာမည်ဟု ထင်ခဲ့သော်လည်း အံ့အားသင့်စရာမှာ ပြည်နယ်မြို့တော်သို့ ရောက်ရှိချိန်နဲ့ ညှိနှိုင်းဖို့ နှစ်နာရီသာ ကြာခဲ့သည်။

 ဘတ်စ်ကား ထွက်ခွာချိန် ကန့်သတ်ချက်ကြောင့် ကျောက်တုန်းလင်က နောက်တစ်နေ့ နေ့လယ်တွင် အိမ်သို့ ရောက်ရှိလာသည်။  ညဘက် တည်းခိုခန်းမှာ တစ်ယောက်တည်း မနေချင်တော့တဲ့အတွက် ဘူတာရုံမှာ စောင့်နေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ဘတ်စ်ကား ရောက်လာဖို့ စောင့်ဖို့ ကုလားထိုင်ကို ရှာနေချိန် ညဘက် ဘူတာရုံဝန်ထမ်းက၊  အိမ်ထဲမှာ အနားယူခိုင်းပြီး၊ ရေနွေးနဲ့ မုန့်တွေ ပေးသည်။

 အိမ်ပြန်ရောက်တော့ လူတိုင်းက ဒီလောက်စောပြီး ပြန်လာဖို့ မမျှော်လင့်ထားပေ။

 "တွေ့ခဲ့ပြီလား။"

 သူ့မြေး ဖန်ဖန်ကို ချီထားတဲ့ ကျန်းချောင်းအာက ကျားဟွေ့ထက် ပိုစိုးရိမ်တကြီး မေးလာသည်။

 “ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော်တွေ့ခဲ့ပြီ။”

 ကျောက်တုန်းလင်လည်း မောလာသည်။ သူက စားပွဲမှာထိုင်ပြီး ရေသောက်လိုက်သည်။ သောက်ပြီးချိန်မှာတော့ အငှားစာချုပ်ကို အင်္ကျီလက်ထဲက ထုတ်ပြီး အခန်းငှားတဲ့ လုပ်ငန်းစဉ်ကို ရှင်းပြသည်။

 "ဒီလူကြီးက မလွယ်တာသေချာတယ်။"

 ခေတ်မီသူတစ်ယောက်အနေဖြင့်၊ ကျောင်းဝင်းဟောင်းသည် အများအားဖြင့် မြို့လယ်နေရာတွင် ရှိနေကြောင်း ကျားဟွေ့ သိသည်။  တက္ကသိုလ်ဘေးက အိမ်က ဆရာ ဆရာမတွေနဲ့ ဝန်ထမ်းတွေ ခန့်အပ်ထားတဲ့ အိမ်ရာဖြစ်နိုင်ချေရှိသည်။

 ကျောက်တုန်းလင်က ဒီလောက်ကံကောင်းလိမ့်မယ်လို့ သူမ မမျှော်လင့်ထားဘူး။

 ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျားဟွေ့ ရဲ့ အတွေးတွေက ကျောက်တုန်းလင်နဲ့ တိုက်ဆိုင်နေသည်။  သက်ကြီးရွယ်အိုနှစ်ဦး၏ အထောက်အထား မည်သို့ပင်ရှိစေကာမူ အဆိုပါ မြင့်မြတ်သူများသည် ၎င်းတို့အတွက် အိမ်ရာပြဿနာကို ဖြေရှင်းပေးခဲ့ပြီး တစ်နှစ်လျှင် ယွမ် ၁၀၀ ငှားရမ်းခသည် ပထဝီဝင်တည်နေရာနှင့် နေထိုင်မှုအခြေအနေအရ ပြောရန်မထိုက်တန်ပေ။

 ကျန်းချောင်းအာက သူ့သားနဲ့ချွေးမလို မတွေးထားဘဲ တစ်နှစ်ကို ယွမ် ၁၀၀ သုံးစွဲတာဟာ နှလုံးတုန်စေတယ်လို့ပဲ ထင်ခဲ့တာ။  ၎င်းတွင် နေထိုင်စရိတ် မပါဝင်ပါ။  မြို့ထဲမှာနေရတာ ပိုက်ဆံကုန်တာဘဲ။

ညဘက်တွင် သူမအိပ်ရာဝင်သောအခါ ကျန်းချောင်းအာက စီရင်စုမြို့တော်သို့ လိုက်သင့်၊ မလိုက်သင့်တွေးသငွသည်။  ခင်ပွန်းဖြစ်သူက သူတို့အိမ်ဟောင်းမှာ အလုပ်လုပ်ဖို့ အိမ်မှာပဲနေခဲ့သည်။  မိသားစုတွင် ကြက်၊ ဝက်ရှိသည်။  မြို့ကိုသွားရင်၊ ဝင်ငွေမရှိပဲ နေ့တိုင်း ပိုက်ဆံကုန်တာထက် ဝင်ငွေအများကြီးရလိမ့်မည်။

 သူမ၏အကြီးဆုံးမိသားစုတွင် ကလေးသုံးယောက်ရှိသည်။  ဟိုင်းဒန်က ကျောင်းသွားတော့မည်၊ ယင်းပေယင်က အကျင့်စာရိတ္တကောင်းမွန်ကာ ဥာဏ်ရည်ထက်မြက်သူဖြစ်ပြီး ဖန်ဖန်သာ သူ့ကို စောင့်ရှောက်ဖို့ တစ်စုံတစ်ယောက် လိုအပ်နေသူဖြစ်သည်။ လင်မယားနှစ်ယောက် တွဲနေစရာ မလိုဘူး။

 ကျောက်မန့်ဇူက သဘာဝအတိုင်း သဘောတူလိုက်သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ မြို့ကို မသွားချင်ဘူး။ အရင်ကတော့ သူသဘောတူပေမယ့် သူ့သားသမီး မြေးတွေ အတွက်ပဲလေ။ ကလေးတွေမှာ လိုအပ်ချက်တွေ အခက်အခဲရှိရင် အဘိုးက ကူညီပေးဖို့ လိုသည်။  သူသွားစရာ မလိုတော့တဲ့အတွက် သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေရတာ ပျော်တယ်၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့လယ်လုပ်သူ အဘိုးကြီးရဲ့ နေ့ရက်တွေကို သက်တောင့်သက်သာနဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေထိုင်နိုင်သည်။

 သူတို့လုပ်ရမယ့်အရာက သူတို့ရဲ့ပစ္စည်းတွေကို ထုပ်ပိုးဖို့ပါပဲ။ ကျားဟွေ့ လိုချင်တာက သူတို့ မလိုအပ်တဲ့ ကြီးမားတဲ့ အရာတွေကို မယူဆောင်လာဖို့ဖြစ်သည်။  နောက်ဆုံးတော့ သူမဟာ ကလေးသုံးယောက်ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ရမည်။ လမ်းမှာ ကားစီးရတာ အဆင်မပြေဘူး။ အရေးကြီးသောအရာများကို သူမနှင့်အတူ ယူဆောင်သွားခြင်းက ကောင်းသည်။  ကျန်းချောင်းအာက မထင်ပါ။ အဲဒါက သူတို့ကို အမှတ်တစ်ခု သက်သာစေမယ်လို့ သူမ ထင်သည်။  သူမသုံးနိုင်သမျှ အကုန်ယူချင်သည်။

 "မင်း သူ့ကို လွှတ်ထားလိုက်။  သက်ကြီးရွယ်အိုတွေက ခေါင်းမာတတ်တယ်။  စကားများများပြောရင် ခံနိုင်ရည်ပိုရှိလာမယ်။”

 ဒါပေမယ့် ကျားဟွေ့က ကျောက်တုန်းလင်အတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ ကျောက်တုန်းဟဲက သူတို့ကို ပြည်နယ်မြို့တော်ဆီကို ပို့ပေးပြီး သူတို့အခြေချပြီးရင် ပြန်လာခဲ့မယ်လို့ ပြောခဲ့သည်။

 မတ်လ ၂ ရက်နေ့တွင် ကေိာက် မိသားစုသည် များပြားလှစွာသော အိုးများ၊ ပန်းကန်များနှင့် စောင်များကို သယ်ဆောင်ကာ ပြည်နယ်မြို့တော်ကို ဦးတည်ထွက်ခွာခဲ့ကြသည်။

 လယ်ထွန်စက်သည် အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် မောင်းနှင်လာပြီး အဖွဲ့သားများက ၎င်းကိုမြင်သောအခါ မေးခွန်းအနည်းငယ်မေးဖို့ မလွှဲမရှောင်သာ လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။

 "ညီမလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ"

 “လက်အောက်ခံမြို့နယ်ကို ကောလိပ်တက်ဖို့ ကောင်တီမြို့တော်မှာ အခန်းငှားထားပြီး ကလေးတွေကို ခေါ်သွားမလို့။”

 "အိုး  နင်သူတို့နဲ့လိုက်မှာလား။  ဒါဆို နင်လည်း မြို့ထဲမှာ နေမှာလား။ "

 "ဘယ်မြို့မှာ နေတာလဲ။  ကလေးတွေကို ကူညီစောင့်ရှောက်ပေးမယ်။ "

 လယ်ထွန်စက် ထွက်သွားပြီးနောက် အားလုံးက စကားစပြောကြသည်။

 မူလက ကျောက် မိသားစုမှ အဖွဲ့ဝင် သုံးဦးကို တက္ကသိုလ်တက်ခွင့်ရသောကြောင့် လူတိုင်းက ၎င်းတို့အား "အရသာ" တစ်ခုအဖြစ် ထားခဲ့သည်။ တကယ်တော့ ဒီအရသာဟာ မနာလိုမှု၊ မုန်းတီးမှုနဲ့ အတူတူပါပဲ။  သူတို့ နှလုံးသားထဲမှာ မပျော်ခဲ့ကြဘူးဆိုတာ နားမလည်နိုင်ပေမယ့် အပေါ်ယံမှာ ပြောဖို့မကောင်းပါဘူး။  သူများတွေ ပါဝါရနေတာကိုမြင်ရင် နောင်မှာ ပိုကောင်းလာမည်။  ဒီအချိန်မှာ သူတို့ကို အလျင်စလို စော်ကားဖို့ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။  ဒါကို လူမိုက်ပဲ လုပ်လိမ့်မည်။

 “ဘယ်သူမှ ကလေးတွေကို ကျောင်းခေါ်သွားတာ မတွေ့ဖူးဘူး။  မိသားစုနဲ့ ကောလိပ်တက်မယ့်သူ ဘယ်သူမှ ရှိမယ်မထင်ဘူး။ ”

 “ချမ်းသာတဲ့မိသားစုတွေမှာ မီးရှို့ဖို့ ပိုက်ဆံရှိတယ်ဆိုတာ နင်မြင်လား။ သိပ်မကြာခင်မှာဘဲ သူတို့ပြန်လာလိမ့်မယ်။  မြို့စရိတ်ဘယ်လောက်လဲ။ မိသားစု ငါးယောက်အတွက် ထမင်းနဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေဝယ်ရင် တစ်လကို ယွမ်နှစ်ဆယ်ကျော် ကုန်ကျတယ်လို့ ကြားတယ်။  တခြားကုန်ကျစရိတ်တွေရှိတယ်။ သူတို့က မြို့တွင်းမှာနေထိုင်တဲ့သူတွေ မဟုတ်တာကြောင့် အိမ်လည်းငှားရတယ်။  မိသားစုမှာ ရွှေငွေတောင်တွေရှိရင်တောင် ဒီလိုငွေသုံးရရင် မလုံလောက်ဘူး။ ”

 "ကျန်းချောင်းအာ ရဲ့ ညစ်ပတ်တဲ့အကြည့်ကို ကြည့်လိုက်။  မြို့ထဲသို့ဝင်သွားချိန်မှာ သူမက မြို့သူမြို့သားတစ်ဦးဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ သူမထင်နေတယ်။  မြို့သူမြို့သားတွေက ငါတို့ကို လုံးဝမကြိုက်ဘူး။ "

 “အဲဒီမှာ အရမ်းတော်တဲ့ ချွေးမတစ်ယောက်ရှိတယ်။  သူတို့ချွေးမတွေက သားသမီးတွေနဲ့အတူ မြို့ကိုပြောင်းချင်ပြီး အိမ်မှာထားခဲ့ဖို့ ငြင်းဆိုကြတယ်။ ”

 "သူမ ကောလိပ်တက်ဖို့ အဆင်မပြေဘူးလား။  သူက ငါတို့ ကွန်​မြူနတီမှာ နံပါတ်တစ် ပညာရှင်ပါ။ ငါ့ချွေးမ ကောလိပ်တက်နိုင်ရင် နောင်အနာဂတ်မှာ သူ့စကား နားထောင်ဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်။ "

 “နင့်ရဲ့ကလေးတွေက စကားလုံးတချို့တောင် မမှတ်မိဘူး။  အခြားသူရဲ့ ချွေးမနဲ့ ဘယ်လိုနှိုင်းယှဉ်နိုင်တာလဲ။ ”

 လူအုပ်ကြီးက ရယ်တယ်။  "ဟုတ်တယ်၊ မြန်မြန်ပြန်ပြီး နင့်ရဲ့ချွေးမကို နောက်ထပ်စကားနည်းနည်းပြောပေးလိုက်။ တုန်းလင် ဇနီးသည်က အကောင့်တွေရေးသားနိုင်ပြီး အကောင့်တွေကို တွက်ချက်နိုင်တယ်။"

နှစ်ကုန်တွင်၊ အဖွဲ့အတွက် စာရင်းကိုင်က အကောင့်များကို တွက်ချက်ရန် အချိန်မရှိပါ။  သူသည် တုန်းလင် ၏ဇနီးအား အကောင့်များကို အတူတကွတွက်ချက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည်။  တုန်းလင်ဇနီးက အကောင့်များကို လျင်မြန်စွာ ကောင်းစွာတွက်ချက်နိုင်သည်ဟု ဆိုသည်။  သူမသည် အရည်အချင်းရှိသူဖြစ်သည်။

 ဘယ်အသက်အရွယ်ပဲဖြစ်ဖြစ် လူတွေက အရည်အချင်းရှိတဲ့သူတွေကို အမြဲတမ်း အမြင်မတူကြပေ။

...........

 ကိုးကားချက်

 ↑1 - လူတစ်ဦး၏စွမ်းရည်များထက်ပို၍ အထင်ကြီးစေရန်ရှာဖွေရန်။