MM Story Teller

Chapter 141

Viewers 11k

🌍Chapter 141

သူဖူ၀မ်သော်နှင့် အနေကြာလာလေ ဤလူမှာ မြင်ရသလောက်ရိုးရှင်းနေသောလူမဟုတ်မှန်း ခံစားမိလေပင်။ သူ၏ကြံ့ခိုင်ပြီး မှီခို အားထားနိုင်သဖွယ် ပုံရိပ်နှင့်မတူညီစွာ ထူးဆန်းသော ဟာသများကိုလည်း ပြောလာတတ်သေးသည်။ ထိုသူမှာ သန်မာပြီး အားကိုးရသော ရည်းစားကောင်လေးနှင့်တူကာ ထန်မော့ကမူ သူ၏ဘာမှနားမလည်သော ရည်းစားဖြစ်သူကို မိတ်ကပ်အကြောင်းပြောနေသော ရည်းစားကောင်မလေးနှယ်။

အတိတ်တွင် လိုင်းပေါ်၌ ဗီဒီယိုများစွာရှိပြီး ထန်မော့၏ အခန်းဖော်များမှာလည်း ၄င်းတို့၏ ရည်းစားများကြောင့်အတော်ခံစားခဲ့ရဖူးသည်။ ရည်းစားကောင်မလေးမှ ၄င်းတို့အား မိတ်ကပ်နှင့် အလှပြင်ပစ္စည်းများအကြောင်းပြောလာချိန်တွင် ထိုသေမျိုးများမှာ တလုံးတပါဒမျှ နားမလည်ခဲ့ပါချေ၊

ထန်မော့သည် ဖူ၀မ်သော်တွင်လည်း ထိုသို့စတီးချောင်းလိုအဖြောင့်တစ်ယောက်၏ ခံစားချက်မျိုးရှိကာ သတ်ခြင်းဖြတ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော စကား၀ိုင်းမျိုးတွင်တော့ ဆရာကြီးဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်မိလေသည်။

သူ အတွေးတို့ဖြင့် ဖိုင်တွဲများကိုလှန်ကြည့်နေရင်း မေးလိုက်မိသည်။

"ခင်များ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ဘယ်လိုများ အဆင်ပြေအောင်ပေါင်းလဲ"

မည်သည့်မိန်းကလေးကများ ဤယောကျာ်းကို သည်းခံနိုင်ပါသနည်း။

သို့တိုင်အောင် ထန်မော့မှာ မိမိမေးခွန်းကအလွန်ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ဆန်လှသည်ဟုတွေးမိလျှင် အလျင်အမြန်ပင်ဆိုလိုက်သည်။

"မရည်ရွယ်ပါဘူး စိတ်ထဲရုတ်တရက်ပေါ်လာလို့မေးလိုက်မိတာ မဖြေလည်းရတယ်"

"ကိုယ်ကဘာလို့ မိန်းကလေးတွေနဲ့ တည့်အောင်ပေါင်းရမှာလဲ"

ဖူ၀မ်သော်က ပြတင်းပေါက်အနီးတွင်ရပ်ရင်း အလွန်အတည်ပေါက်ကြီးနှင့်ဆိုလာသည်။

သူ ထိုအဖြေကို လုံး၀မျှော်လင့်မထားမိသည်မို့ အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်။

"ဟင်..."

နေပါဦး

သူဘာကိုဆိုလိုတာလဲ...

“ကိုယ်တို့မျိုးဆက်မှာ ကိုယ်ရယ် ဖူ၀မ်ရှန်းရယ်ပဲရှိတယ်...ကိုယ့်အဖေတို့မျိုးဆက်တုန်းကလည်း မိန်းကလေးတွေမရှိဘူး...အကုန်ယောကျာ်းလေးတွေချည်းပဲ...ကိုယ်ငယ်ငယ်ကတည်းက စစ်တပ်ထဲ ၀င်တဲ့အထိ ဘယ်မိန်းကလေးမှမှ မရှိတာ"

၄င်းမှာ ထန်မော့ ထင်မိသလို မဟုတ်ခဲ့ပုံပင်။

ဖူ၀မ်သော်က မိန်းကလေးများနှင့် လိုက်လျောညီထွေနေစရာမလိုအပ်ဟု ဆိုနေခြင်းဟုထင်သွားမိခြင်းမဟုတ်ပါလား။

ထန်မော့ သက်ပြင်းအသာချလျက် ရှင်းပြလိုက်သည်။

"ကျွန်တော် အဲလိုပြောချင်တာမဟုတ်ပါဘူး"

ဤထူးဆန်းသော စကားခေါင်းစဥ်ကို ပြောင်းရန်အလို့ငှာ ထန်မော့လည်း ဖိုင်တွဲ အထူကြီးတစ်ခုကို ကောက်ဖွင့်လိုက်ပြီး အတွင်းမှအရာများကို ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ၏ခံစားချက်များ အနည်းငယ်တည်ငြိမ်သွားပြီးနောက် ထန်မော့မှာ သူဤနေ့ထူးဆန်းနေသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ သူသည်ဖူ၀မ်သော်နှင့် ကြာရှည်စွာ အချိန်ကုန်ဆုံးခဲ့ပြီးနောက် ထိုလူ၏ ထူးဆန်းသော လေထုနှင့်သက်ရောက်ခံလိုက်ရပုံရသည်။

လူ၂ဦးမှာ သဲလွန်စများကို ဆက်၍ ရှာဖွေနေလိုက်ကြသည်။ ကံမကောင်းစွာပင် ရုံးခန်းတစ်ခုလုံးပြောင်းပြန်လှန်လိုက်ပြီးလျှင်တောင် လိပ်စာအကြောင်း တစ်ခုမှထွက်မလာခဲ့ချေ။

ဖူ၀မ်သော်ကဆိုလိုက်သည်။

"ဒီအထပ်မှာတောင် ဘာမှရှာမတွေ့ရင် နောက်အထပ်တွေမှာလည်း မရှိလောက်ဘူး... အပြင်က မန်နေဂျာ ရုံးခန်းမှာ သွားကြည့်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်"

ထန်မော့ကဆိုလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်က အတွင်းရေးမှူးရုံးခန်းကို သွားကြည့်လိုက်မယ်"

၂ဦးသား လူချင်းခွဲလိုက်ကြသည်။

၁နာရီကြာပြီးနောက် ထန်မော့က အတွင်းရေးမှူးရုံးခန်းကိုရှာဖွေပြီးနောက် အရင်ဆုံးပြန်ရောက်လာသူဖြစ်သည်။ သူခတ္တမျှစောင့်နေပြီးနောက် ဖူ၀မ်သော်ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ ၂ဦးသား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်လျက် စကားအပိုများဆိုရန်မလိုအပ်ချေ။ တဖက်လူ၏ဆိုလိုရင်းကို နားလည်သွားပြီးဖြစ်သည်။

ခတ္တမျှတိတ်ဆိတ်နေပြီးနောက် ထန်မော့ကမေးလာသည်။

"ရှာမတွေ့တော့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ"

"ရက်နည်းနည်းလောက် ထပ်ရှာကြည့်ကြတာပေါ့"

ဖူ၀မ်သော်၏ လေသံမှာ တည်ငြိမ်နေခဲ့သည်။

"မတွေ့ရင်တော့ ပေကျင်းကိုသွားရအောင်"

ထန်မော့မငြင်းလိုက်ချေ။ ဖူ၀မ်ရှန်းကို မတွေ့လျှင်တော့ ဘာမှလုပ်လို့မရချေ။ နန်ကျင်းကကြီးမားလှသည်။ ကမ္ဘာကြီးအွန်လိုင်းပေါ်တက်သွား၍ လူဦးရေများစွာ လျော့ကျသွားလျှင်တောင် ဤမျှကျယ်ပြောသော နန်ကျင်းတွင် လူတစ်ယောက်ကို ကျိန်းသေရှာတွေ့ပါမည်ဟု အာမ မခံနိုင်ချေ၊ ထို့အပြင် ဖူ၀မ်ရှန်းမှာ နန်ကျင်းတွင် ဆက်ရှိပါသေးရဲ့လားတောင်မသေချာချေ။

ထန်မော့ ပေကျင်းသို့သွားကာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို ရှာလိုသေးသည်မို့ ဤနေရာတွင် အကြာကြီးအချိန်မဖြုန်းနိုင်ချေ။

ထိုသို့ပြောသော်လည်း ဖူ၀မ်သော်မှာ ရုံးခန်းတစ်ခုလုံးကို တိတ်တဆိတ် ပြောင်းပြန်လှန်လျက် ရှာဖွေနေဆဲပင်။ အမှိုက်ပုံးကိုပင်သွန်လျက် တစ်ခုခုရှိလိုရှိငြားရှာဖွေလိုက်သေးသည်။ သို့သော် ထိုအမှိုက်ပုံးမှာ အသုံးမ၀င်သော စက္ကူစများနှင့်သာ ပြည့်နေခဲ့လေသည်။

ထန်မော့ ထိုလူကိုကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူလည်းဆက်၍ရှာဖွေလိုက်လေတော့သည်။

သူတို့ ရုံးခန်းတစ်ခုလုံး ပိုက်စိပ်တိုက်ရှာဖွေနေခဲ့ပြီး ကောင်းကင်မှာ မှောင်ရိပ်သန်းလာခဲ့လေပြီ။ ထန်မော့ကအကြံပေးလိုက်သည်။

"နန်ကျင်းမှာ လူချမ်းသာတွေနေတဲ့ အိမ်ယာ၀န်းတွေရှိမှာပဲ မနက်ဖြန် ကျွန်တော်တို့ တစ်ခုချင်းသွားရှာကြည့်ရင်ရော"

ဖူ၀မ်သော် ကြီးမားသော မဟော်ဂနီသား စားပွဲကြီးရှေ့တွင်ရပ်လျက် ၄င်း၏အပေါ်မှ ပုံကိုကြည့်နေခဲ့သည်။ ထန်မော့၄င်းကိုကြည့်လိုက်လျှင် ဖူ၀မ်ရှန်းတို့မိသားစုဓါတ်ပုံမှန်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ပုံထဲမှ ဖူ၀မ်ရှန်းမှာ ထန်မော့တွေ့ခဲ့သော ကလေးပုံနှင့်ကွာခြားလှသည်။ ပုံထဲမှကောင်လေးမှာ ၈နှစ် ၉နှစ်ခန့်သာရှိပုံပေါ်ပြီး သူ၏အပြုံးလေးမှာလည်း တောက်ပလျက်ပင်။ သူ၏ဘေးတွင်ရပ်နေသော အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးကြီးမှာ သူ၏မိဘများဖြစ်ပုံပေါ်လေသည်။ ဆံပင်ဖြူများနှင့် လူအိုကြီးကအလယ်တွင် ရပ်နေပြီး လူလတ်ပိုင်းအရွယ် အပြုံးများနှင့် အမျိုးသားကမူ ညာဘက်ဘေးဘေးတွင်ရပ်နေခဲ့သည်။

ထန်မော့သည် ဖူ၀မ်သော်ထိုပုံကြောင့်အနည်းငယ် ခံစားမိသွားသည်ဟု ထင်သွားမိသည်။ အဆုံးတွင်တော့ ဤသည်မှာ သူ၏ဆွေမျိုး တဖြစ်လဲ မိသားစုပင်မဟုတ်ပါလား၊ ဖူ၀မ်သော်ခံစားရသည်ဆိုလျှင်လည်း ဖြစ်သင့်သောအရာပင်။

ထန်မော့ကမေးလိုက်သည်။

"ဒါက သူ့ရဲ့အဘိုးနဲ့ ဦးလေးလား"

ဖူ၀မ်သော်က တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။

ထန်မော့မှာ သူများတကာကို နှစ်သိမ့်ရာတွင် မတော်လှ၍ တိတ်နေလိုက်ရန်သာ ရွေးချယ်လိုက်သည်။ ထိုစဥ် ဖူ၀မ်သော်က ရုတ်တရက်ထိုဓါတ်ပုံကို ယူလျက် ထန်မော့ရှေ့တွင်ချပေးလာခဲ့သည်။ ထို့နောက်ပုံထဲမှ မိုးမျှော်အဆောက်အဦးတစ်ခုကို ထိုးပြလာသည်။

"မင်းဒီနေရာကိုတွေ့ဖူးလား"

ထန်မော့တန့်သွားမိလေသည်။ ပတ်၀န်းကျင်မှာ မှောင်စပြုနေပြီမို့ ဓါတ်မီးကိုယူလျက် ထိုပုံကို ထိုးကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက်သူအံ့အား သင့်သွားမိလေသည်။

"ရင်းနှီးနေတယ် မြင်ဖူးခဲ့သလိုပဲ"

ထန်မော့ နန်ကျင်းကိုတခါမျှမရောက်ဖူးချေ။ သူဤအဆောက်အဦးကို မြင်ဖူးသော ဖြစ်နိုင်ချေမှာ...

ထန်မော့၏ခေါင်းထဲတွင် အလင်းတစ်ခုဖြတ်ခနဲတောက်ပသွားခဲ့သည်။

"မြေပုံပေါ်မှာလား"

သူအိတ်ထဲမှမြေပုံကို ချက်ချင်းထုတ်ယူလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်တွင်တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက်သူကဆိုလိုက်မိသည်။

"ရာစုသစ်ပလာဇာပဲ သူကနန်ကျင်းရဲ့အထင်ကရအဆောက်အဦးတွေထဲကတစ်ခုပဲ မြေပုံလမ်းညွှန်လည်းရှိတယ်"

သူကအလျင်အမြန်တုန့်ပြန်လာခဲ့သည်။

"ဒီပုံက ခင်များ၀မ်းကွဲ အိမ်ရှေ့မှာ ရိုက်ထားတာပဲ... ပလာဇာရှေ့မှ ဗီလာတစ်ခုရှိတယ်...အိမ်နားကနေ ပလာဇာကို တန်းမြင်နေရလောက်တဲ့ ဗီလာတစ်ခုခုပဲ"

သူသည်ဓါတ်ပုံတစ်ပုံမှ သဲလွန်စရရှိခဲ့လိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ထားမိချေ။

ဤပုံကိုမြင်လိုက်ရစဥ်က ဖူ၀မ်သော်မှာ ခံစားနေရခြင်းမဟုတ်ပဲ ဖူ၀မ်ရှန်းနောက်မှ အဆောက်အဦးကိုသာကြည့်နေခြင်းဖြစ်ကြောင်း နားလည်သွားခဲ့သည်။

ဤသဲလွန်စနှင့်သာဆိုလျှင် ယနေ့ပင်ပန်းခဲ့ရသမျှ အလဟသမဖြစ်တော့ပေ။

အပြင်ဘက်တွင် ကောင်းကင်က မှောင်နေခဲ့ပြီးဖြစ်ပြီး လူ၂ဦးမှာ နေ့လည်ခင်းတစ်ခုလုံး ထိုသဲလွန်စကိုရှာဖွေနေခဲ့ရာမှ နောက်ဆုံးတွင် အနားယူနိုင်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

ဖူ၀မ်ရှန်းဦးလေးဖြစ်သူ၏ ရုံးခန်းမှာ ကြီးမားလှသည်။

ထန်မော့ ဆိုဖာပေါ်တွင် လဲလျောင်းရင်း အနက်ရောင်မျက်နှာကျက်ကိုငေးကြည့်ကာ ယနေ့နန်ကျင်းတွင်တွေ့ခဲ့ရသမျှကို စဥ်းစားနေမိသည်။

နန်ကျင်းမှာ ရှန်ဟိုင်းထက် ပို၍အေးချမ်းလှသည်။ အနက်ရောင်မျှော်စင်ကဲ့သို့ အန္တရာယ်များသော တည်ရှိမှုကြီးနှင့်တောင် အရံကစားသမားများမှာ လမ်းပေါ်တွင် သည်အတိုင်းလျှောက်သွား၀ံ့နေခဲ့သည်။ ၄င်းမှာ ဤမြို့တွင် ထိန်းချုပ်မှုတစ်ခုရှိနေသည်ဟု ဆိုလိုခြင်းပင်။ ၄င်းမှာ အစိုးရရော နိုင်ငံရေးအဖွဲ့အစည်းရောမဟုတ်သော်လည်း အမိန့်တစ်ခုခုတော့ ကျိန်းသေထုတ်ထားပုံပင်။

ထန်မော့သည် နန်ကျင်းအလာလမ်းတွင်ဆုံခဲ့သော ၀မ်မောင်နှမကို ပြန်တွေးလိုက်မိသည်။

၀မ်မောင်နှမမှာလည်း အရံကစားသမားများဖြစ်သည့်တိုင် နန်ကျင်းက အရံကစားသမားများကပို၍ထူးခြားလေသည်။

"အဲဒီ၂ခုကဘာများကွာတာဖြစ်မလဲ"

"ဘာ၂ခုလဲ"

ထန်မော့တန့်သွားမိပြီးမှာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး... ထူးဆန်းတာတွေကို တွေးမိနေရုံပါ... မနက်ဖြန်ကျရင် ကျွန်တော်တို့ ကားမောင်း မသွားတာ အကောင်းဆုံးပဲ...ရာစုသစ်ပလာဇာက ဒီကနေသိပ်မဝေးဘူးလေ... ပြီးတော့ ကားကကျ လူသိပ်သတိထားမိဖို့လွယ်လွန်းတယ်"

"အင်း လမ်းလျှောက်သွားတာ အကောင်းဆုံးပဲ"

ဖူ၀မ်သော်က သူ၏ဘေးမှ ခုံတွင် နားနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူနှင့်ထန်မော့မှာ ကြားမှ ကော်ဖီစားပွဲလေးကခြားထားသည်။ လူ၂ဦး၏ အသက်ရှူသံမှာ ချောမွေ့လျက် တစ်ခါတရံတွင် အတူရောနှောသွား သယောင်ယောင်ပင်။ တကယ်တော့ ရုံးခန်းထဲတွင် အိပ်ယာရှိသော်လည်း တစ်ယောက်အိပ်သာဖြစ်ပြီး လူ၂ယောက်အတွက် မသင့်တော်ချေ၊ ထန်မော့က ထိုအိပ်ယာပေါ်တွင် သွားအိပ်ရန် စိတ်ကူးမရှိပဲ ဖူ၀မ်သော်သည်လည်း ၄င်းကို အစဖော်မလာခဲ့။ သို့နှင့် မျှတစေရန် သူတို့၂ဦးစလုံး ဆိုဖာပေါ်တွင်သာ လှဲနေခဲ့ကြသည်။

၄င်းမှာ ကားထဲတွင် ၃ရက်ကြာအချိန်ကုန်ဆုံးခဲ့ရစဥ်ကလိုပင်။ ထန်မော့နှင့်ဖူ၀မ်သော်မှာ အနားယူနေစဥ် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး စကားဆိုလေ့မရှိချေ၊ သူတို့မှာ ဂိမ်းဆော့နေချိန်တွင် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး နားလည်မှု အလွန်မြင့်မားသည်။ ဂိမ်းဆော့ မနေချိန်မှာတောင် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ဆိုလိုသည်အား အကြည့်တစ်ချက်မျှဖြင့် နားလည်နိုင်လေသည်။ သို့သော်လည်း သူတို့မှာ တစ်ဦးအကြောင်းတစ်ဦးမသိပဲ စကားပြောရန်ခက်ခဲနေဆဲဖြစ်သည်။

ထန်မော့ မျက်နှာကျက်ကို တိတ်တဆိတ်ငေးကြည့်နေရာမှ သူ၏နှုတ်ခမ်းတို့ကို ရုတ်ချည်းဖွင့်ဟလိုက်မိသည်။

"ခင်များရဲ့ ၀မ်းကွဲက ဒီနှစ်ဆို ဘယ်နှနှစ်လဲ"

"၁၂နှစ် ခြောက်တန်းတက်နေတာ"

၄င်းမှာ ထန်မော့ခန့်မှန်းထားသလိုပင် သို့သော် သူပိုသိချင်နေသော အရာတစ်ခုရှိနေဆဲပင်။

"သူကခင်များထက် မငယ်လွန်းဘူးလား"

ဒီလောက်ငယ်တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို လူကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ဘယ်လိုလုပ် အနိုင်ကျင့်နိုင်ရတာလဲ...

ဖူ၀မ်သော် ထန်မော့၏ ဆိုလိုရင်းကို ချက်ချင်းနားလည်သွားခဲ့သည်။ သူ၏နှုတ်ခမ်းတို့က အမှောင်ထုထဲတွင်တွန့်ကွေးသွားလျက် ရှင်းပြလာခဲ့သည်။

"သူကကိုယ့်ထက် ၁၄နှစ်ငယ်တယ်...ကိုယ်က ၁၈နှစ်မှာ စစ်မှုစထမ်းတာ... သူက အဲတုန်းက ၄နှစ် အဲလောက်ဆို လုံလောက်ပါတယ်"

"ခင်များက ၁၈နှစ်မှာ တပ်ထဲ၀င်ခဲ့တာလား"

ထန်မော့ ၁၈နှစ်တုန်းက အထက်တန်းတတိယနှစ်သာရှိသေးပြီး တက္ကသိုလ်၀င်ခွင့်အတွက် ပြင်ဆင်နေခဲ့သည်ကို မှတ်မိနေဆဲ။ ထိုစဥ်က သူ၏မိဘများ ရှိသေးကာ သူသည်လည်း တက္ကသိုလ်အတွက် ပြင်ဆင်နေသော သာမာန် ကျောင်းသားတစ်ဦးမျှသာဖြစ်နေဆဲပင်။

ဖူ၀မ်သော်၏ လေသံနိမ့်နိမ့်မှာ အမှောင်ထုထဲတွင် အလွန်နားထောင်ရကောင်းနေခဲ့သည်။

"နောက်ကျတယ်လို့တောင်ပြောလို့ရပါတယ် ကိုယ့်အဖေဆုံးတာနဲ့ ကိုယ်တရား၀င်စစ်မှုစထမ်းခဲ့တာ"

ထန်မော့တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။

ဖူ၀မ်သော်လည်း ဘာမှဆိုမလာခဲ့တော့ချေ။

သူတို့၂ဦးလုံး ကိုယ်ရေးကိုယ်တာအကြောင်းများ ပြောရသည်ကို သိပ်မကြိုက်လှ။ ထန်မော့မှာ သူ၏အတိတ်အကြောင်းကိုမပြောသလို ဖူ၀မ်သော်လည်း အတူတူပင်။ ဤအမျိုးသား၏အကြောင်းကို လော့ဖုန်းချန်းဆီမှသာ နည်းနည်းမျှကြားခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ထန်မော့မှာ ဖူ၀မ်သော် အကြောင်း အနည်းငယ်သိသော်လည်း ဖူ၀မ်သော်ကတော့ ထန်မော့အကြောင်းဘာဆိုဘာမှမသိချေ။

ထန်မော့ ရှေ့ရက်အနည်းငယ်က အိပ်ထားခဲ့၍ ယခုအိပ်မရတော့။ ၁၀မိနစ်ခန့်ကြာပြီးနောက် သူ ထရပ်လိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်ဆီလျှောက်သွားလိုက်သည်။ ထို့နောက်အဝေးရှိ ချင်းဟွေ့မြစ်ကြီးပေါ်ရှိ ကောင်းကင်ပေါ်တွဲခွဲခိုနေသော အနက်ရောင်မျှော်စင်ကြီးကိုကြည့်လိုက်မိလေသည်။

ဤမျှော်စင်ကြီးမှာ ရှန်ဟိုင်းနှင့်စုကျိုးတို့မှ မျှော်စင်ကြီးနှင့် အတူတူပင်။ ၄င်းမှာ ကမ္ဘာပေါ်မှ လူတိုင်းခေါင်းပေါ် ဖိအားကြီးတစ်ခုဖြင့် ဖိနှိပ်ထားသည့်အတိုင်းပင်။

ထန်မော့ ဖူ၀မ်သော်၏ အသက်ရှူသံမှန်မှန်ကို ကြားသော်လည်း ထိုလူမှာ အိပ်မနေမှန်း သိပြီးသားပင်။ ထန်မော့အတွေးတွင်နစ်မြောနေရာမှ ရုတ်ချည်းဆိုလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်အရင်က စုကျိုးမြို့လည်ခေါင်စာကြည့်တိုက်က စာကြည့်တိုက်မှူးတစ်ယောက်လေ... ကျွန်တော့်တို့ စာကြည့်တိုက်က မြို့တော်ခန်းမနားပဲ နာမည်ကြီး လူအစည်ဆုံး ကွမ်ရှင်း လမ်းဘေးမှာပေါ့... ရှန်ဟိုင်းက နန်ကျင်းလမ်းလိုပါပဲ"

အသက်ရှူကသံကရပ်တန့်သွားပြီး အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ တုန့်ပြန်သံထွက်မလာခဲ့ချေ။

ထန်မော့ ဂရုမစိုက်ပဲ အဝေးမှ အနက်ရောင်မျှော်စင်ကိုသာ ငေးကြည့်နေခဲ့သည်။ အတော်လေးကြာပြီးမှ အမျိုးသားတစ်ဦး၏အသံကို သူ၏နောက်မှကြားလိုက်ရပြီး ထိုအသံမှာ အနည်းငယ်ထူးဆန်းနေခဲ့သည်။

"မင်းကစာကြည့်တိုက်မှူးတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့တာလား"

ထန်မော့ကပြုံးလိုက်သည်။

"အင်း...အသက်မွေး၀မ်းကြောင်း ပြင်ဆင်ရတာက အရမ်းခက်ခဲခဲ့တယ်လေ...စာမေးပွဲကလည်းအတော့်ကိုခက်တယ် ကျွန်တော်က ၂၁၁မှတ်တည်းနဲ့အောင်ခဲ့တာ... စာမေးပွဲလည်းပြီးရော ကျွန်တော့်ဘ၀လည်း ဒီလိုဖြစ်လာတာပဲ... ဒါပေမယ့် နှစ်၀က်လောက်လေးပဲရှိသေးတာကို အနက်ရောင်မျှော်စင်တွေပေါ်လာမယ်လို့ထင်မထားဘူး...၁၀၀၀၀စတုရန်းမီတာတစ်ခုစီကို မျှော်စင်တစ်ခုနှုန်းနဲ့ တရုတ်ပြည်မှာ အနက်ရောင်မျှော်စက် ၁၀၂၁ခုပေါ်လာတယ်...မြို့တိုင်းရဲ့ အချက်အချာအကျဆုံးနေရာမှာမှ ပေါ်လာတာ...စုကျိုးကအနက်ရောင်မျှော်စင်ဆို ကျွန်တော့်စာကြည့်တိုက် ဘေးမှာပဲလေ မီတာ၂၀၀လောက်ပဲ ကွာတယ်"

🪩

Prev Next