အပိုင်း ၁၇

၇၀ ခုနှစ်က မင်းခင်ပွန်းဆီ ကံကောင်းခြင်းတွေ ယူဆောင်သွားပါ

အပိုင်း ၁၇ - ကံကြမ္မာဆိုးကို ကျော်လွှားခြင်း (၁)

 ငါ ဟန်အိုက်ကောနဲ့ သွားလို့ရတယ်လား။

 စုယွဲ့က သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် ပျော်ရွှင်နေသော်လည်း အပေါ်ယံတွင် သူမသည် အံ့သြဟန်ဆောင်ာကာ ပြောခဲ့သည်။ "အစ်ကိုကြီး ဟန်က မနက်ဖြန် ကွန်မြူနတီကို သွားမှာလား။ ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်မတို့ အတူတူ သွားလို့ရတာပဲ။"

 ဟန်အိုက်ကော မျက်နှာမှာ ဘာအမူအရာမှမရှိဘဲ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ ခေါင်းညိတ်ခဲ့သည်။ "ဟုတ်တယ်"

 ဟန်အိုက်မင်က အတော်လေး စိတ်လှုပ်ရှားသွားပြီး ပြောခဲ့သည်။  "အစ်မစုယွဲ့၊ ကျွန်တော် ရွှမ်းဇီတို့ရဲ့အိမ်က နွားလှည်းငှားပြီးပြီ။ မနက်ဖြန် သွားရအောင်၊ အစ်မကိုယ်တိုင် လမ်းလျှောက်စရာမလိုဘူး။"

 စုယွဲ့က ရယ်ခဲ့သည်။ "ဒါက အရမ်းကောင်းတာပဲ။ အဲဒါက ငါ့ကို အားထုတ်မှု သက်သာစေတယ်။"

 နောက်ဆုံးတော့ သူတို့ သုံးယောက်က နောက်နေ့ မိုးလင်းမှ ထွက်သွားဖို့ သဘောတူလိုက်ကြသည်။ မုန့်ကြိုးလိမ်တွေကိုတော့ ဟန်အိမ်မှာ ထားခဲ့ပြီး မနက်ဖြန် မနက်ခင်းမှာစုယွဲ့နဲ့ တခြားသူတွေက နွားလှည်းနဲ့ တိုက်ရိုက် သယ်သွားလိမ့်မည်။ စုယွဲ့နဲ့ အခြားသူတွေကို ကျောက်ဖန်က သံသယမဖြစ်စေရန်ပင်။

 နောက်နေ့မနက်မှာတော့ တခြားလူတွေအားလုံး အလုပ်သွားကြပြီး စုယွဲ့က လီရှောင်ချင်းကို အနားယူမယ့်အကြောင်း ပြောပြီး ဟန်အိုက်မင် လာခေါ်တာ အိမ်မှာစောင့်နေသည်။

 စုယွဲ့က ဟန်အိုက်မင် ခြေထောက်များကိုကြည့်ရန် ဆေးရုံသွားမှာ သိသည်။ သူမသည် တော်တော်ကြာ ပြန်မလာနိုင်ပေ။ သူမသည် မြို့ထဲ၌ နေ့လည်ထမင်းစားရမှာ သေချာသော်လည်း ယခုချိန်တွင် သွားလေရာသွားတိုင်း လက်မှတ်တစ်ခု လိုအပ်သည်။ စျေးကြီးပြီး သူမကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတဲ့ အစားအစာလောက်လည်း မကောင်းချေ။

 ထို့ကြောင့် ဟန်အိုက်ကောတို့ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် သူမကို လာမကြိုမီ စုယွဲ့က ပါဝင်ပစ္စည်းများကို မီးဖိုချောင်ထဲသို့ အမြန်ယူကာ အသားများကို လှီးဖြတ်ပြီး အရွက်များကို ဆေးကြောကာ အသားညှပ်ပေါင်မုန့်အနည်းငယ်ပြုလုပ်ရန် ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ၎င်းတို့ကို အစာခြောက်အဖြစ် မြို့ထဲသို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။

 အသားညှပ်ပေါင်မုန့် လုပ်ရတာ လွယ်ကူသည်။ ဂျုံရဲ့ အလယ်မှာ လှီးဖြတ်ပြီး အသားနဲ့ ဆလတ်ရွက်တွေ ထည့်လိုက်ရုံပင်။ အချိန်ကုန်လည်း သက်သာသည်။ အရသာရှိပြီး ဗိုက်လည်းပြည့်လွယ်သည်။ အပြင်သွားတဲ့အခါ မဖြစ်မနေ ဆောင်ထားသင့်တဲ့ အစာခြောက်ပင်။

 စုယွဲ့ လှုပ်ရှားမှုများက အလွန်လျင်မြန်ပြီး နာရီဝက်အတွင်းတွင် အသားညှပ်ပေါင်မုန့် ခုနစ်ခုကို ပြုလုပ်နိုင်ခဲ့သည်။ သူမသည် အစာစားချင်စိတ်နည်းပါးကာ တစ်ခုထဲနှင့် ပြည့်နိုင်သော်လည်း ဟန်အိုက်ကောနဲ့  ဟန်အိုက်မင်တို့က အနည်းဆုံး သုံးခုလောက်စားရန် လိုအပ်သည်။

 ချက်ပြုတ်ထားသော အသားညှပ်ပေါင်မုန့်များကို ခြင်းတောင်းထဲသို့ထည့်လိုက်ပြီး စုယွဲ့က သူမကိုယ်ပိုင် ရေနွေးအိုးထဲ ရေဖြည့်ကာ စားပြီးသောက်နိုင်သည်။ နေ့လည်စာအတွက် စိတ်ပူနေစရာမလိုတော့ပေ။

 သူမအလုပ်များနေချိန်၌ ဟန်အိုက်မင်က နွားလှည်းနဲ့ ရောက်လာသည်။

 ဟန်အိုက်ကောက သူ့ဘေးနားမှာ လမ်းလျှောက်တုတ်နှင့် နွားလှည်းပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။

 “အစ်ကို ဟန်။” စုယွဲ့ပ သူ့ကို ချိုသာစွာ ပြုံးပြပြီး နွားလှည်းပေါ်သို့ အမြန်တက်ကာ သူ့ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

 စုယွဲ့ ထိုင်ပြီးနေတာကိုမြင်တော့ ဟန်အိုက်မင်က လှည်းမောင်း ထွက်သွားသည်။

 နွားတစ်ကောင်သည် အလွန်နှေးကွေးစွာ လမ်းလျှောက်တတ်သည်။ လှည်းပေါ်တွင်ထိုင်ခြင်းသည် လမ်းလျှောက်ခြင်းထက် ပိုမြန်သည် မဟုတ်ပေ။ အချို့သောသူများသည် လှည်းထက်ပင် မြန်မြန်လျှောက်တတ်ကြသည်။

 ဒါပေမယ့် စုယွဲ့ကတော့ နွားလှည်းက အရမ်းကောင်းတယ်လို့ ထင်သည်။ အနည်းဆုံးတော့ သူမ ခြေထောက်တွေ လမ်း မလျှောက်ရတော့ပေ။ လူတွေက ပိုပြီးတော့ သက်တောင့်သက်သာရှိသည်။ ဟန်အိုက်ကောနဲ့ ထိုင်တာကို ပြောစရာမလိုဘူး။ ဒီလူနှစ်ယောက်က နီးနီးနားနား ရှိနေတယ်လို့ မှတ်ယူနိုင်သည်။ နှစ်ယောက်သညး နီးနီးကပ်ကပ်နေရတော့ စုယွဲ့အတွက် ထူးထူးခြားခြားပဲ။ သူမ ကျေနပ်သွားပြီး အပြုံးက ပိုချိုမြိန်လာသည်။

 ဟန်အိုက်ကော၏ ကျောက သူမ အပြုံးကြောင့် ပို၍ ဖြောင့်စင်းလာပြီး နားရွက်တွေတောင် အနည်းငယ် ပူလာသည်။ သူ့နားရွက်ကို လူများ မမြင်ရအောင် ဘေးသို့ လှည့်လိုက်ပြီး ဘေးမှ အသစ်စက်စက် ခြင်းတောင်းကို ယူကာ စုယွဲ့ကို ပေးခဲ့သည်။ "ဒါက ပြီးသွားတဲ့ ခြင်းတောင်း"

 စုယွဲ့က ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်သွားပြီး ပြောခဲ့သည်။ "အစ်ကိုကြီးဟန်၊ ဘာလို့ ဒီလောက် မြန်ရတာလဲ။ ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်~"

 “ဟင့်အင်း” ဟန်အိုက်ကောက လမ်းနှစ်ဘက်ရှိ ရှုခင်းများကို ကြည့်ရင်း ပြောခဲ့သည်။

 စုယွဲ့က ရယ်မောရင်း ခြင်းတောင်းကို သူမနောက်ကျောမှာ လွယ်လိုက်ပါ အရွယ်အစားက သူမနဲ့ အရမ်းလိုက်ဖက်တယ်လို့ ခံစားလိုက်ရသည်။  ခြင်းတောင်း၏ သိုင်းကြိုးသည် အလွန်ကျယ်ပြီး ပခုံးပေါ်ပြန်ထမ်းသောအခါ လည်ပင်းမညှစ်အောင် ဂရုတစိုက် ချည်နှောင်ထားသည်။

 ဒါကို သတိထားရမည်။

 စုယွဲ့က စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းသာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။သူမက တောင်းထဲထည့်ထားတဲ့ ပစ္စည်းအားလုံးကို ခြင်းတောင်းထဲ ပြောင်းလိုက်ပြီး သူမလက်မောင်းကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ကာ ပြောခဲ့သည်။ “အစ်ကိုဟန်၊ ကျွန်မ အတွက် ခြင်းတောင်းလေးလုပ်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျွန်မက ဘာမှမလုပ်တက်ဘူး။ ကျွန်မ အစ်ကို့ကိုကျေးဇူးဆပ်ဖို့ အစ်ကို့ဘအတွက် အရသာရှိတာ တစ်ခုခုလုပ်ပေးရမလား။ ဘယ်လိုကျေးဇူးတင်ရမလဲ"

 ဟန်အိုက်ကောက ခေါင်းခါလိုက်သည်။ "ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုဘူး"

 "ဘာလို့ မလုပ်ရမလဲ။ အစ်ကိုက ခြင်းကို အရမ်းခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ အရမ်းကောင်းအောင် လုပ်ထားပေးတာ။  သူများတွေရောင်းတာထက် ပိုကောင်းတယ်။ အစ်ကိုက  အလကားပဲ။ ကျွန်မ ဘယ်လို အခွင့်ကောင်းယူနိုင်မလဲ။ ကျွန်မ အစားအစာကို မလိုချင်ဘူးဆိုရင် ကျွန်မ ပေါက်ဈေးအတိုင်း ပေးပါ့မယ်။”

 ဟန်အိုက်ကောက သူမ အစားအသောက် ဖြစ်ဖြစ်၊ ပိုက်ဆံ ဖြစ်ဖြစ် ပေးတော့မယ် ဆိုတာ သိလိုက်ရပြီး နောက်ဆုံးမှာ ပြောခဲ့သည်။ "ပိုက်ဆံမယူဘူး။ ဒါဆို မင်း ငါ့ကို အစားအစာ ကျွေးနိုင်တယ်"

 စုယွဲ့၏ သတိထားတွေးခေါ်မှုများ ပြီးမြောက်သွားကာ နှလုံးသားထဲ ရယ်မောခဲ့ပြီး ဟန်အိုက်ကောနား တိုးကာ တိုးတိုးလေးပြောခဲ့သည်။  "ဒါဆို အစ်ကိုဟန်၊ ဒီည ကျွန်မ အစား ကောင်းကောင်းချက်ပေးမယ်။ အစ်ကို တောအုပ်လေးဆီလာခဲ့။ အဲ့ဒီမှာ ကျွန်မ အစ်ကို စားဖို့ပေးမယ်။  "

 ဟန်အိုက်ကောက သူမ၏ သတိထားတွေးခေါ်မှုများကို မြင်မိမည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် စုယွဲ့က ထပ်ပြောခဲ့သည်။  “တခြားနေရာမှာ တွေ့ရတာ အဆင်မပြေဘူး” 

 ဟန်အိုက်ကောက တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး နောက်ဆုံးတွင် သဘောတူခဲ့သည်။  "ကောင်းပြီ" 

 စုယွဲ့က သူမနှလုံးသားထဲ အောင်ပွဲခံခဲ့သည်။

 နှစ်ယောက်သား စကားစမြည်ပြောရင်းဖြင့် နာရီဝက်ခန့်ကြာ အချိန်ကုန်လွန်သွားကာ လှည်းက မြို့ထဲရောက်လုနီးနီး ဖြစ်နေပြီပင်။

 သူမသည် မြို့ဆေးရုံသို့ နီးကပ်လာသည်နှင့်အမျှ ဟုယွဲ့၏ ကောင်းသော စိတ်က တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားကာ ပူပင်သောကများနှင့် အစားထိုးလာသည်။

 ငါ့ အိမ်မက်ထဲမှာလို ယုတ်မာတဲ့စုံတွဲတွေ မကြာခင်ဆုံတွေ့ရတော့မှာ မဟုတ်လား။ ဒါပေမယ့် ဟန်အိုက်ကောကို သူမ ဘယ်လိုရှောင်ခိုင်းရမလဲ။ သူမ အိပ်မက်ထဲမှာ မြင်ဖူးပေမယ့် သူမ ဘယ်လမ်းလဲဆိုတာ မသိပေ။ လမ်းကြောင်းကိုသိရင် ဟန်အိုက်မင်ကို သူ့လမ်းကိုပြောင်းပြီး ရှောင်ခိုင်းဖို့ အကြောင်းပြချက်ရှာနိုင်ပေမယ့် မြို့တွင်းလမ်းကြောင်းကို သူမသိဘူး။ သူမ အဲဒါကို လုံးဝမရင်းနှီးဘူး။ ဘယ်မှာ ကြုံတွေ့ရမယ်ဆိုတာလည်း မသိဘူး။ ဒါကို ဘယ်လိုရှောင်ရမလဲ။

အကယ်၍ သူမနှင့်တွေ့ဆုံခဲ့ပါက ဇနီးမောင်နှံ၏အရေးကိစ္စများကို မစိုးရိမ်စေရန်အတွက် သူမသည် ဟန်အိုက်ကောကို တိုက်ရိုက်ခေါ်သွားလိုခဲ့သည်။ သူမက တရားမျှတမှု မရှိတဲ့ သွေးအေးသူလို့ သူထင်မှာလား။ ထို့နောက် သူက စစ်သားတစ်ဦးဖြစ်ပြီး သူ့အရိုးထဲတွင် ပြည်သူတွေအတွက် တာဝန်ထမ်းဆောင်သင့်ကြောင်း ခံယူထားသည်။ လင်မယားနှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာအစစ်ကို မသိဘဲ တားလို့မရဘူး။

 သူမ ပြောတာကို သူ နားမထောင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။

 စုယွဲ့ ထိုအကြောင်းကို ပိုတွေးလေလေ သူမပို၍ တုန်လှုပ်သွားလေလေဖြစ်သည်။ သူမသည် ပို၍ပြီးပြည့်စုံသော အကြံဥာဏ်ကို မရရှိသေးချိန် မလှမ်းမကမ်းမှ ထွက်ပေါ်လာသော ဆွေးနွေးသံများကို ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရပြီး အမျိုးသမီးတစ်ဦး၏ မရေရာသော အကူအညီတောင်းသံ တစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။ 

 လာပြီ!

 အဲဒါ သူတို့ပဲ။

 စုယွဲ့က သူမလည်ချောင်းကို ရှင်းလိုက်ကာ နှလုံးခုန်နှုန်းက မြန်နေခဲ့သည်။

 ဟန်အိုက်မင်က သူ့ရှေ့တွင် လူအုပ်ကြီးကို တွေ့လိုက်သောကြောင့် လှည့်ကာ ဟန်အိုက်ကောနဲ့ စုယွဲ့ကို ပြောခဲ့သည်။ “အကိုကြီး၊ အစ်မ စုယွဲ့၊ အရှေ့မှာ တစ်ခုခုဖြစ်နေပြီထင်တယ်၊ ကျွန်တော် ရပ်ပြီး သွားကြည့်ရမလား။"

 စုယွဲ့က ချက်ချင်း အော်လိုက်သည်။ "မကြည့်နဲ့!"

 သူမ အော်သံကြောင့် ဟန်အိုက်မင်နဲ့ ဟန်အိုက်ကော နှစ်ယောက်စလုံးက သူမကို ထူးထူးခြားခြား ကြည့်လာကြသည်။

 စုယွဲ့က သူမ နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်နေမှန်း သဘောပေါက်သွားပြီး ရှင်းပြခဲ့သည်။ “ အစ်ကိုက ဆေးရုံပြဖို့ တန်းစီရမှာ။ ပြီးရင်လည်း မုန့်တွေရောင်းရဦးမယ်။  ရောဂါတွေ့ပြီးရင် လှည့်ကွက်ရောင်းဖို့ သွားရမယ်။ စောစောသွားရအောင်။”

 စုယွဲ့၏ စကားများက ကျိုးကြောင်းဆီလျော်သည်ဟု ဟန်အိုက်မင်က ခံစားလိုက်ရပြီး ဟန်အိုက်ကော ကိုယ်တိုင်ကလည်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကြည့်ရှုရတာကို နှစ်သက်သူမဟုတ်သောကြောင့် လူစုလူဝေးကိုရှောင်ရင်း နွားလှည်းကို မောင်းသွားခဲ့သည်။

 လူအုပ်ကြားက ဖြတ်သွားတဲ့အခါ အားလုံးရဲ့ ဆွေးနွေးသံတွေကို နားထောင်ခဲ့သည်။

 "ဒီယောက်ျားက ဘာလို့ဒီလိုဖြစ်ရတာလဲ။ မိန်းမက အရိုက်ခံရရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

 "တရားဥပဒေစိုးမိုးရေး တာဝန်ခံတွေက ဒါကို ဘာလို့ မဖြေရှင်းကြတာလဲ။"

 "ဒီမိန်းမက သနားစရာပဲ။ ဒီယောက်ျားကို ဘယ်လို နှိုးဆော်လိုက်မှန်းမသိဘူး"

 "ဘာလို့ ဘယ်သူမှ ဂရုမစိုက်ရတာလဲ။ ဒီကောင်မလေးက တကယ် ဆေးရုံတက်ရတော့မယ်"

 "ဘာကြီးလဲ။ ဘယ်သူက တားရဲမှာလဲ။ အဲ့ဒီလူရဲ့ ကြီးမားတဲ့ လက်ကောက်ဝတ်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်လိုက်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က အဖုတွေက အရမ်းကြောက်စရာကောင်းတယ်။ ယောက်ျားက ဒီလက်သီးချက်တွေကို သည်းမခံနိုင်ဘူး။ ဆူညံနေတယ၊ အရိုက်ခံရမှာကို မကြောက်ဘူးလား။”

 လူအုပ်ထဲတွင် အတားအဆီးတစ်ခုရှိနေသကဲ့သို့ နေရာလွတ်တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ စုယွဲ့နဲ့  လူ ၃ ယောက်သည် နေရာလွတ်ဆီသို့ လျှောက်သွားကာ လူအုပ်အတွင်း၌ ဖြစ်ပျက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

 သေချာတာကတော့ စုယွဲ့ အိပ်မက်အတိုင်းပဲ။ ယောက်ျားက မိန်းမကို လက်သီးနဲ့ထိုးသည်။ အမျိုးသမီးရဲ့မျက်နှာက ခရမ်းပြာရောင် ဖြစ်နေပြီး သူမမျက်နှာမှာ မျက်ရည်တွေပြည့်နေကာ သူမဘေးနားက လူတွေကို အကူအညီတောင်းနေသည်။

 မိန်းမက တကယ်ကိုသနားစရာကောင်းပြီး လူတွေက သည်းမခံနိုင်ကြဘူး။ စုယွဲ့သာ တစ်ခါမှ အိပ်မက်မမက်ဖူးဘူးဆိုရင်တော့ သူမက ထိုမိန်းမကို သနားပြီး ကူညီဖို့ နည်းလမ်းရှာလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် ထိုယောက်ျားနှင့်မိန်းမက လင်မယားဖြစ်ကြောင်းကို သူမသိသည်။ အမျိုးသမီးကို ဘယ်သူက ကူညီခဲ့တာလဲ။ ထိုအမျိုးသမီးက လက်ကို ပြန်ကိုက်တက်သည်။ 

 စုယွဲ့က အဖြစ်မှန်ကို သိသော်လည်း ဟန်အိုက်မင်နဲ့ ဟန်အိုက်ကောတို့က မသိပေ။ ဟန်အိုက်မင်က နွားလှည်းကို ရပ်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်နှာမှာ ဒေါသတွေ ပြည့်နှက်နေပြီး ပြောခဲ့သည်။ "ဒီလူက အရမ်းလွန်တာပဲ။ သူက မိန်းမကို ရိုက်နေတာ!"

 စုယွဲ့က ဟန်အိုက်ကော မျက်နှာကို အမြန်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာက တင်မာနေပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်ထားကာ သူ့မျက်လုံးများကထိုလူကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ ပြီးတော့ သူ့လက်တွေက သူ့ချိုင်းထောက်တွေကို မတက်နိုင်စွာ ယူလိုက်သည်။  

 စုယွဲ့က သူမရင်ထဲ ငိုချင်နေခဲ့ပြီး ဟန်အိုက်ကော အဲဒီလူရဲ့ အပြုအမူကို မမြင်နိုင်ဘဲ ရပ်တန့်စေချင်နေခဲ့သည်။

 ဒါပေမယ့် သူ သွားလည်း မသွားသလို ရပ်လည်း မရပ်ဘူး။ 

 စုယွဲ့ ချက်ခြင်း ထိတ်လန့်သွားပြီး နဖူးမှ ချွေးများ အလိုအလျောက် စီးကျလာကာ သူ သွားမကူညီဘဲ နေအောင် ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ဆိုတာကို အသဲအသန် တွေးနေမိသည်။

 ဟန်အိုက်ကော လမ်းလျှောက်တုတ်နဲ့ လှည်းပေါ်က ဆင်းခါနီးမှာ စုယွဲ့ စိတ်ထဲ အကြံတစ်ခုရပြီး ချက်ခြင်းလုပ်ဆောင်လိုက်သည်။  

 သူမက ချက်ချင်း တိုးတိုးအော်ကာ ပျော့ခွေသွားရင်း ရင်ဘတ်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

 ဟန်အိုက်ကောက လှည်းပေါ်မှ ဆင်းကာ ထိုလူကို တားရန် ရှေ့သို့ တိုးသွားလိုသော်လည်း ရုတ်တရက် စုယွဲ့က  သူမ ရင်ဘတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ မျက်နှာက ဖျော့တော့နေပြီး မျက်နှာ ချွေးများ စီးကျနေသည်။ သူ အံ့သြသွားပြီး လက်ကို အမြန် ထောက်ကာ မေးလိုက်သည်။ " ဘာမှားနေလို့လဲ။ ဘာဖြစ်တာလဲ"

 ဟန်အိုက်မင်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားစရာကို လျစ်လျူရှုပြီး စုယွဲ့ကို ဘာဖြစ်နေတာလဲလို့ အလျင်စလို မေးခဲ့သည်။

 စုယွဲ့က ဟန်အိုက်ကောတို့ နှစ်ယောက်ကို လှည့်စားခြင်းအတွက် အပြစ်ရှိသလို ခံစားမိသော်လည်း သူမက ယခုအချိန်တွင် သိပ်ဂရုမစိုက်နိုင်ဘဲ ဟန်ဆောင်ရုံသာတက်နိုင်သည်။

 သူမကာ အားနည်းသလို ခက်ခက်ခဲခဲ ပြောခဲ့သည်။- "အစ်ကိုဟန်၊ ကျွန်မ နှလုံးက ရုတ်တရက် နာကျင်သွားပြီး အသက်မရှူနိုင်တော့ဘူး"

 "ဘာလို့ နှလုံးက ရုတ်တရက် နာကျင်လာတာလဲ အစ်ကို၊ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမလဲ" ဟန်အိုက်မင်က အလျင်လိုနေခဲ့သည်။

 ဟန်အိုက်ကော၏ မျက်လုံးများထဲတွင် ငြိမ်သက်မှု လုံးဝမရှိတော့ဘဲ၊ သူ့မျက်လုံးတွေထဲ စိုးရိမ်စိတ်များနှင့် ပြည့်နှက်နေပြီး သူ့ဒုက္ခကိုပင် သတိမထားမိဘဲ သူသည် သူမကို မတ်မတ်ထိုင်ခိုင်းပြီး လဲကျသွားခြင်းမှ ကာကွယ်ရန် စုယွဲ့ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ဂရုတစိုက် ချီမထားလိုက်သည်။ ထိုလင်မယား ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက ဟန်အိုက်မင်ကို ပြောခဲ့သည်။ "မြန်မြန် ဆေးခန်းသွားရအောင်"

 ဟန်အိုက်မင်လည်း လင်မယားနှစ်ယောက်အကြောင်းကို မေ့သွားပြီး လှည်းမောင်းက ဆေးရုံသို့ အမြန်မောင်းခဲ့သည်။

 စုယွဲ့က ဟန်အိုက်ကော လက်နှစ်ဖက်ကြားတွင် ကွေးနေပြီး နွားလှည်းသည် ထိုနေရာမှ ပို၍ဝေးဝေးသို့ ရွေ့လျားလာသည်နှင့်အမျှ သူမနှလုံးသည်လည်း တဖြည်းဖြည်း ပြေလျော့လာကာ သူမ၏ချွေးများ စီးကျလာသော မျက်နှာသည်လည်း တဖြည်းဖြည်း ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားသည်။

 ဟန်အိုက်ကောက ဤကံဆိုးမှုကို အောင်မြင်စွာ လွတ်မြောက်ခဲ့သည်။

 စုယွဲ့ အစောက အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး သူမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးက တင်းမာနေကာ အခုတော့ သူမရုတ်တရက် ပြေလျော့လိုက်တာကြောင့် သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ပျော့ပျောင်းနေပြီး အားမထုတ်နိုင်တော့ဘူးလို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမသည် ယခုအချိန်တွင် ဟန်အိုက်ကော၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် လဲလျောင်းနေပြီး သူ့ပွေ့ဖက်မှုက နူးညံ့ညှင်သာသည်။ လုံခြုံရေး၊ သူမ ဒီကိစ္စကို မစဉ်းစားတော့ဘဲ သူ့လက်မောင်းထဲ ပျော့ခွေစွာနေခဲ့သည်။ 

 ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒါက သူမရဲ့ အနာဂတ်ခင်ပွန်းပါ။ သူ့ မိန်းမကို ကြိုပြီး ပြုစုသင့်သည်။

 ဒါပေမယ့် သူမကို အရမ်း စိုးရိမ်နေတာကို မြင်လိုက်ရတော့ နေမကောင်းဖြစ်ဟန်ဆောင်တဲ့အတွက် သူမ စိတ်ထဲ အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရသည်။

 စုယွဲ့က သူ့ကိုကြည့်ဖို့ မျက်နှာကို မော့လိုက်ပြီး သူ့လက်ကို ညင်သာစွာဆွဲကာ ပြောခဲ့သည်။ "အစ်ကိုဟန်၊ ကျွန်မ နေကောင်းပါပြီ။ ခုတော့ ရင်ဘတ်က သိပ်မနာတော့ဘူး။ စိတ်မပူပါနဲ့" 

 ဟန်အိုက်ကောက သူမ၏ အသားအရေကို သေသေချာချာ ကြည့်ခဲ့သည်။ သူမ အသားအရေ နီမြန်းလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရကာ သူမ၏ မျက်နှာပေါ်ရှိ ချွေးထွက်တာက လျော့နည်းလာပြီး သူမသည် ယခင်ကထက် များစွာ ပိုကောင်းလာကာ အနည်းငယ် သက်သာရာ ရသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေက နည်းနည်းတော့ သက်သာသွားပေမယ့် လုံးဝမလျှော့သွားဘူး။ သူမ ခန္ဓာကိုယ်အတွက် စိတ်ပူနေတုန်းပဲ။ သူမ မျက်နှာပေါ်က ကျန်နေသေးတဲ့ ချွေးတွေကို သုတ်ဖို့ လက်မလှမ်းပဲမနေနိုင်တော့ဘူး။ နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ အသားအရေကို ထိလိုက်တာနဲ့ မတော်မလျော် ပြုမူနေမှန်း သတိရသွားပြီး လက်ကို အမြန်ရပ်ပြီး ပြောခဲ့သည်။"ဆေးရုံသွားကြည့်ရအောင်၊ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ ဆရာဝန်ကို ကြည့်ခိုင်းရမယ်"