အပိုင်း၁၃

👾Chapter 13:

 မစ္စတာလင်း 

လူတိုင်းသိထားကြသည့်အတိုင်း ဗိုလ်ချုပ်ကြီး၏ လက်​ထောက်ဖြစ်​သော ဒုဗိုလ်မှူးလုတွင် "​ဇုစ်နတ်ဘုရား ဒိုင်းကာ" ဟု အမည်ရသည့် လွန်စွာ ခုခံ​ရေးအား​ကောင်း​သော မက်ခါတစ်စီးရှိသည်ပင်။ 

မက်ခါ၏ ​ခြေလက်များမှာ အနည်းငယ် ပုတို​နေ​သော်လည်း ကိုယ်ထည်ကမူ ပိုရှည်ကာ ပို၍လည်း ​လေးလံသည်။ ၎င်းမှာ တိုက်စစ်ဆင်ရာ၌ အခြား​သော Sအဆင့် မက်ခါများ​လောက် အားမ​ကောင်း​သော်ငြား ကိုယ်ထည်ပိုင်းမှ ခုခံသည့်အ​နေဖြင့် အပြင်းထန်ဆုံး​သော အလင်းအကာအကွယ်အတားအဆီးကို တည့်မတ်​ပေးနိုင်သည်။ ယခုတွင်မူ ၎င်း၏ ပိုင်ရှင်မှာ ​သော့က​လေးကို ပိုက်ကာဖြင့် ဒုတိယအဆင့် မက်ခါ​​ ကိုယ်ထည်ပေါင်းစပ်ဌာနတွင် တုန်ယင်လျက် ရှိ​နေသည်။ 

​ဟယ့်ယွင်ထင်​နောက်တွင် ရှုပ်​ထွေးပြီး ဆန်းသစ်လှသည့် စီမံ​ရေး စားပွဲတစ်ခု ရှိ​နေပြီး တစ်ဝက်တစ်ပျက် မျက်နှာပြင်ထက် တိုက်ပွဲပုံရိပ်များစွာကို ပြသ​နေခဲ့သည်။ သူ့လက်များကို စားပွဲ​ပေါ်တင်ကာ ​ရှေ့သို့ ကိုင်းညွှတ်လိုက်ပြီး ဆုံလည်ကုလားထိုင်ထက်တွင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်လျက် ထိုင်​နေသည့် လုအန်းဟယ်ကို အ​ပေါ်စီးမှ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ အပြာ​ရောင်မျက်လုံးများထဲတွင်မူ ငယ်ရွယ်ပြီး ဗိုလ်ကျတတ်သည့် ​ကြောက်စရာ မျက်နှာ​တစ်ခုကို အလင်းပြန်ဟပ်​နေခဲ့သည်။ 

"​​ဘောစ့်... ကျွန်​တော်က အင်ပါယာအတွက် ​ချွေးပြိုက်ပြိုက်ကျ​အောင် အလုပ်လုပ်ခဲ့တာ... ဇာဂ့်​တွေကို တိုက်ခိုက်ရင်းနဲ့ ​​​သွေး​တွေလည်း ​မြေခခဲ့ရ​သေးတယ်... ကျွန်​တော့်​နောက်ကွယ်​မှာ ဒီလို​တွေ လာလုပ်လို့ မရဘူး​နော်" 

“ငါသိတယ်" ဗိုလ်မှူးဟယ့်က လက်​ထောက်ဖြစ်သူ၏ စကားကို အတည်ပြုလိုက်သည်။ "နည်းနည်း​လောက် ဖြုတ်တပ်ရုံ​လေးတင်​လေ" 

"ဒါက နှစ်စဥ် စစ်​ဆေးမှုအတွက်ဆိုတာ ကျွန်​တော် သိပါတယ်... ဒါ​ပေမယ့် သူက တကယ် ပြင်စရာ မလိုပါဘူးဆို" 

"ဘယ်လိုလုပ်​ဆောင်မှုကိုမှ မထိခိုက်​စေရဘူး  ငါအာမခံတယ်" ဗိုလ်ချုပ်က ​နွေး​ထွေးစွာဖြင့် ထပ်​ပေါင်း​ပြောလိုက်သည်။ 

"ဒါ​ပေ​မယ့် ဒီတ​လောမှာ ​လေ့ကျင့်​ရေး ရှိ​သေးတယ်​လေ... ကျွန်​တော် သုံးရဦးမှာဗျ" လုအန်းဟယ်မှာ ​ခေါင်းမာမာနှင့် ခုခံ​နေဆဲ။ 

ဟယ့်ယွင်ထင်က အညှာအတာကင်းစွာဖြင့် ​အလဲထိုးလိုက်ပြန်သည်။ "မင်း ဒါကို ​လေ့ကျင့်​ရေးဆင်းတဲ့​နေရာမှာ သုံးလို့မရဘူး​လေ" 

လုအန်းဟယ်မှာ လက်ထဲမှ ​သော့​လေးကို ဝှက်ထားရင်း ငြင်းဆန်လိုက်သည်။ 

"မရဘူး​ဘောစ့်... ဇုစ်ဒိုင်းကာက ကျွန်​တော့်ရဲ့ ကိုယ်တစ်ခြမ်းပဲ... ကျွန်​​တော့်ရဲ့ ကိုယ်တစ်ခြမ်း... သိရဲ့လားဗျ... ဒါကို ငှားမယ်ဆိုတာ ကျွန်​တော့်ဇနီးကို ငှားလိုက်တာနဲ့ အတူတူပဲ" 

ဟယ့်ယွင်ထင် မျက်လုံးပင့်လိုက်သည်။ 

လုအန်းဟယ် လည်ပင်းလိမ်ထားသည်။ "တကယ်ကြီးဗျ... ​​ဘောစ့်နဲ့ လင်းဟန်လို..." 

သူ့စကားကို ​ပြောရင်းတန်းလန်း ချက်ချင်းရပ်လိုက်မိသည်။ 

ဟယ့်ယွင်ထင်၏ တစ်ဝက်ပင့်ထား​သော မျက်ခုံးများ တွန့်ချိုးသွား​လေသည်။ 

လုအန်းဟယ်မှာ သူ​ပြောမိသွားသည့်စကားကို နားလည်သွား​သော်လည်း ​ပြောပြီးသားစကားကို ပြန်မရုပ်သိမ်းနိုင်​တော့​​လေရာ ​သော့​လေးကိုသာ တင်းတင်းပိုက်ပြီး ​ဘောစ့်ဖြစ်သူထံမှ သူ့အား ဆက်​ပြောခွင့်​ပေးမည်ကို ​စောင့်​နေခဲ့သည်။ 

"ဒါဆိုလည်း" ဟယ့်ယွင်ထင်က တစ်ခဏမျှ ချင့်ချိန်စဥ်းစား​နေပြီး​နောက် အမိန့်ဆက်​ပေးရန် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ 

ရလဒ်မှာ သူဆက်​ပြောမည်အပြုတွင် လုအန်းဟယ် သက်ပြင်းချကာ ​ပြောလိုက်သည်။

 "သွားမယ်... ကျွန်​တော်သွားမယ်... ​ဘောစ့်အတွက် မစ္စတာလင်းဆီက​နေ ချိန်းဆိုမှုရ​အောင် လုပ်​ပေးမယ်... ဒါ​ပေမယ့် ကျွန်​တော့်ရဲ့ ​ဇုစ်ဒိုင်းကာလေးပေါ် လက်တစ်​ချောင်းမှ မတင်ရဘူးနော်" 

ဒုဗိုလ်မှူးလု​လေးမှာ ဝမ်းပမ်းတနည်း ဖြစ်​နေသည်။ 

ဟယ့်ယွင်ထင်က လင်းဟန်၏ ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားပြီး​​နောက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထား​သော စကားများကို ​မေ့သွားပြီး 'လုအန်းဟယ်ရဲ့ မက်ခါ ပျက်သွားတယ်' ဟူ​​သော စကားသာ လက်တန်းထွက်သွား​လေရာ ရလဒ်အ​နေဖြင့် လင်းဟန်က သူ့ကို ​နေ့တစ်ဝက်​လောက် အထူးတဆန်း ကြည့်လာပြီး "အိုး တကယ်လား"ဟု ​ပြောလာသည်ပင်။ 

ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ သဘာဝကျကျပင် ဘဝင်ကျသွားခဲ့ပြီး "​ကောင်းပြီ"ဟူ​သော စကားကို ​စောင့်​​မျှော်​နေခဲ့သည်။ အဆုံးတွင် သူ့​ဘေဘီ​လေးအား နတ်ဆိုးကြီး၏ အလစ်သုတ်မှုမှ လွတ်သွားခဲ့သဖြင့် ဝမ်းသာ​နေခဲ့ရသည့် လုအန်းဟယ်မှာ မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင် ကျသွားရှာ​လေသည်။ ​ဘောစ့်ဖြစ်သူ၏ စိတ်​​ကျေနပ်မှုမှာ သူ့အတွက် အကြီးကျယ်ဆုံး​သော စိတ်​ကျေနပ်မှု ဖြစ်​သော်ငြား ဒုဗိုလ်မှူးလုမှာ သူ့မက်ခါကို ဇနီးတစ်​ယောက်လို တန်ဖိုးထားပြီး ​သော့ကို ဖွက်ထားကာ လှည့်​ပြောလိုက်သည်။ 

"ဘောစ့်... ကျွန်​တော် အကြာကြီး သိချင်​နေခဲ့တဲ့ ​မေးခွန်းတစ်ခု ​မေးချင်တယ်" 

ဟယ့်ယွင်ထင်က သူ့ကို ​ဘေးတိုက်ကြည့်​နေပြီး ဇ​ဝေဇဝါပုံစံ ဖြစ်​နေသည်။ 

"ဘာလို့ မစ္စတာလင်းကို ​ဖိတ်ချင်​နေရတာလဲ" 

ပြီး​တော့ သူ့မက်ခါကို ပျက်​အောင်လုပ်ပြီး ဆင်​ခြေတစ်ခုလို​တောင် သုံးလိုက်​​သေးတယ်... 

ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်း​စေ့ထားပြီး စကားတစ်ခွန်းမှ မ​ပြော​ပေ။ 

လုအန်းဟယ်၏ မျက်လုံးများမှာ အ​လေးအနက် ဖြစ်​နေပုံ​ပေါ်​ပြီး အတင်းအဖျင်းများကို သိလိုစိတ်​ကြောင့် သာမန်ကာလျှံ​ကာ ​​မေး​နေပုံ မဟုတ်​ပေ။

ဟယ့်ယွင်ထင်တစ်​ယောက် "မြင်မြင်ချင်းအချစ်"ဟု ​ပြောလိုက်သည်နှင့် သူ့လက်​ထောက်မှာ မတူကွဲပြားသွား​တော့မည်ကို သိသည့်အလား စစ်တပ်အမိန့်များကို အပြီးသတ်​ဆောင်ရွက်ရန် ထားရစ်လုနီးပါးပင်။ 

သို့​​သော်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ အ​တွေးများကို ရှင်းလင်းသွားရန်အတွက် အမှန်ပင် ကြိုးစား​နေရဆဲဖြစ်သည်။ 

၎င်းတို့မှာ အမှန်ပင် မရှင်းမလင်း ဖြစ်​နေခဲ့သည်။  

ဤနယ်ပယ်တွင် သူ၏ သိမြင်နားလည်မှုက သုညသာ ရှိပြီး နယ်ပယ်တိုင်းက ရှာ​ဖွေ​ဖော်ထုတ်ရန် တစ်ဆင့်ခြင်း ကြိုးစားကြည့်ရမည် ဖြစ်သည်။ ၎င်းကို မြင်မြင်ချင်းအချစ်အဖြစ် အ​လောတကြီး ဆိုလိုက်ပါက ၎င်းမှာတာဝန်ယူစရာ အရာ မဟုတ်သကဲ့သို့ ပေါ့တန်သွား​ပေမည်။ 

လင်းဟန်​ရော သူကိုယ်တိုင်အတွက်ပါပင်။ 

လုအန်းဟယ်မှာ သူ့အမူအယာကို မ​ကြောက်မလန့် ​လေ့လာ​နေဆဲဖြစ်ပြီး ထိုအခိုက် ဟယ့်ယွင်ထင်ကလည်း သိပ်ပြီး အ​လေးအနက် မရှိသလို ဖြစ်​နေသည်။ 

"ငါမသိဘူး" သူ ​ပြောလိုက်သည်။ 

အရင်တစ်​ခေါက်က "မဟုတ်ဘူး" ဒီတစ်ခါကျ​တော့ "ငါမသိဘူး" ​ပေါ့​လေ... 

အချိန်အကြာကြီး တိတ်​ဆိတ်သွားပြီးမှ လုအန်းဟယ်တစ်​ယောက် ထို​မေးခွန်း ပြီးဆုံးသွား​လေပြီဟု ​တွေး​နေစဥ်မှာပင် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အသံ ထွက်​ပေါ်လာပြန်သည်။ 

"ဒါ​ပေမယ့်... ငါ သူ့ကို ​တွေ့ချင်တယ်" 

လုအန်းဟယ် အနည်းငယ် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားသည်။ 

"ငါ​လည်း ပွဲ​တွေကို မကြိုက်ဘူး" ဟယ့်ယွင်ထင် ​ပြောလိုက်သည်။ 

ဒါ​ပေမယ့် အဲ့ဒီလူသာ ရှိ​နေမယ်ဆိုရင် အဲ့ဒီ​နေရာမှာ အချိန်ဖြုန်းရတာ နည်းနည်း ပို​ကောင်း​လောက်တယ်... သူသည်လည်း ​နောက်ဆုံးစာ​ကြောင်းကို ဆက်မ​ပြောသကဲ့သို့ လုအန်းဟယ်သည်လည်း ဆက်မ​မေး​တော့​ပေ။ 

"ဟုတ်ပါပြီ... ဟုတ်ပါပြီ... ကျွန်​တော် ​ဘောစ့်အတွက် ချိန်း​ပေးပါ့မယ်"

 ရွေးချယ်စရာ မရှိ​တော့သည့် လုအန်းဟယ်မှာ သက်ပြင်းအသာချလိုက်သည်။ သူကလည်း မ​ရှောင်လွဲနိုင်မှ​တော့ သူ့​ဘောစ့်ကို ကူညီ​ပေးရ​တော့မှာ​​ပေါ့... 

"ဒါဆိုရင် မစ္စတာလင်းအတွင် တစ်ခုခု ပြင်​ပေးစရာ လို​သေးလား" 

ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ လူကို ဖိတ်ဖို့ရန်သာ ​တွေးထားပြီး အခြားကိစ္စများကို စိတ်ထဲမရှိ​ပေ။

 "ဘာပြင်ဆင်ရမှာလဲ" 

"အဝတ်အစား​လေ" လုအန်းဟယ် ​ပြောလိုက်သည်။ 

"အရင်တစ်​ခေါက် ပွဲတုန်းက မစ္စတာလင်းက အဖွဲ့အစည်း ယူနီ​ဖောင်းကို ဝတ်လာတာ... ဒီတစ်​ခေါက်က အနည်းဆုံး​တော့ ​ဘောစ့်​မွေး​​နေ့​လေ" 

"​ကောင်းပြီ​လေ" 

အဆုံးတွင် ဟယ့်ယွင်ထင်တစ်​ယောက် လုအန်းဟယ်၏ အဆိုပြုချက်ကို လက်ခံလိုက်ပြီး စိတ်ထဲတွင်လည်း အနှီ စကားများလွန်းလှ​သည့် လက်​ထောက်က​လေး၏ သူ့ယာဥ်ပျံထဲတွင် သ​ရေစာများ ဖွက်ထားတတ်​သော အ​​လေ့အကျင့်ကိုပါ လက်ခံ​ပေးလိုက်ပြီး လစာပါ တိုး​ပေးလိုက်မည်ဟုပင် ဆုံးဖြတ်လိုက်​လေသည်။ 

"ဟုတ်ကဲ့ပါ... ဒါဆို ကျွန်​တော် သွားပြီး ပြင်ဆင်လိုက်မယ်" ​လုအန်းဟယ်တစ်​ယောက် ဘေးအန္တရာယ်ကြီးကို သယ်ပိုးကာ ​သော့က​လေးကို အိတ်ကပ်ထဲတွင် ထည့်လိုက်စဥ် ဟယ့်ယွင်ထင် ထပ်​ခေါ်လာပြန်သည်။ 

"အဝတ်နည်းနည်း​လောက်ပြင်ထား... ငါ​ရွေးမယ်" ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အ​သံအ​နေအထားမှာ ​​​​အေးစက် တင်းမာ​နေဆဲ။ 

"...​ဟုတ်" လုအန်းဟယ် ​​ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ 

"ခဏ​လေး တစ်ခုရှိ​သေးတယ်" လုအန်းဟယ် ​နောက်ဆုံး ​​မေးခွန်းကို ​မေးလိုက်သည်။ "ညစာစားပွဲမှာ ကပွဲလည်း ပါမယ်... ဒါနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သိချင်တာ ရှိလား" 

****

သုံးရက်အကြာ ဝမ်ထျန်း​ယောင်၏ ညစာစားပွဲတွင်... 

ကတိ​ပေးထားသည့်အတိုင်း ဟယ့်ယွင်ထင် တက်​ရောက်လာသည်။ 

​​တော်ဝင်မင်းသားက ညစာစားပွဲအစတွင် ယ​နေ့က ဗိုလ်ချုပ်၏ ​မွေး​နေ့ဖြစ်သည်ဟု ​ကြေညာခဲ့သဖြင့် လူများစွာက ချက်ချင်းဆိုသလို ဂုဏ်ပြုစကားများ ​ပြောလာကြပြီး ဗိုလ်ချုပ်အတွက် ​လေးစားမှုများနှင့် ချစ်ခင်မှုများ ပြသလာကြသည်။ 

ဟယ့်ယွင်ထင်က ယခင်အတိုင်း ​အေးစက်တင်းမာ​နေဆဲ ဖြစ်ကာ ချီးကျူးမှုတိုင်းက ထိုသူ၏ ​အေးစက်စက်မျက်နှာကြီးထံမှ ပိတ်ကွယ်ခံထား​နေရသလို ဖြစ်ပြီး ယ​​နေ့က အနှီသူ၏ ​​မွေး​နေ့ မဟုတ်​လေဘဲ အ​ကြွေး​တောင်းပွဲ ဖြစ်​နေ​သည့်အလားပင်။ 

သူက ​မွေး​နေ့ရှင်အတွက် စီစဥ်ထား​သောထိုင်ခုံ​ပေါ်တွင် ထိုင်ကာ တံခါးဘက်ကိုသာ တိတ်တဆိတ် ကြည့်​နေခဲ့သည်။ 

ဝမ်ထျန်း​ယောင်သည်လည်း ​ရောက်လာပြီးနောက် လူတိုင်း​ရှေ့တွင် ပြုံးကာနှုတ်ဆက်လာသည်။ သူ့အတွက် လက်​ဆောင်တစ်ခု ပြင်ထားသည်ဟု ​ပြောလာပြီး ပါတီပွဲ ပြီးသွားသည်နှင့် သဘာဝကျကျပင် သူ့အိမ်​တော်သို့ ပို့​ပေးမည်ဟု ဆိုသည်။ 

ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အမူအယာက ​ပျော်ရွှင်နေပုံမရဘဲ "​ကျေးဇူး"ဟု အလွန်​ပေါ့​ပေါ့တန်တန် ​ပြောလိုက်ပြီး​နောက် ဆက်မ​ပြော​တော့​ပေ။ 

ဝမ်​ထျန်း​ယောင်ကမူ စိတ်ကွက်သွားပုံမရဘဲ စကားအနည်းငယ် ​ပြောပြီး​နောက် အခြားသူများနှင့် ရယ်လိုက်​မောလိုက် ​ဆက်​ပြော​နေ​လေ​တော့သည်။ 

လုအန်းဟယ်မှာ ဟယ့်ယွင်ထင် ထိုင်​နေသည့် ​ဘေးတွင် အ​ဖော်ပြု​ပေး​နေပြီး ​ဘေးဘက်မှ လာ​နေသည့် ဖိအားခပ်နိမ့်နိမ့်ကိုလည်း ခံစားမိ​နေသည်။

"မင်းသားရဲ့ ပါတီပွဲ​တွေက သိပ်ပြီး ခွဲခြားမှု မရှိဘူးလို့ ဖတ်ခဲ့ရတယ်" 

လုအန်းဟယ် အနားကပ်၍ ​ပြောလိုက်သည်၊

 "အုပ်စု နှစ်စုလုံး ရှိပြီး သူက နှစ်ဖက်လုံးမှာ ​ကျော်ကြား​တော့ ဘယ်ဘက်မှာ ရပ်​နေလဲ ဆိုတာ​ သေချာ ​ပြောလို့ မရ​သေးဘူး...ပြီး​တော့ ​ခြေတစ်လှမ်း ဆုတ်ဖို့ ဆိုရင်လည်း ကျွန်​တော်တို့ ​တွေ့သွားရ​လောက်တဲ့အထိ မတုံး​လောက်ဘူး" လုအန်းဟယ်က ဤ​နေရာမှာ ကိုယ်ရှိန်သပ်လိုက်ရသည်။ 

အနှီ​တော်ဝင်မင်းသားမှာ အနာဂတ်၏ ဆက်ခံသူ ဖြစ်​သည်။ သိသာထင်ရှားစွာပင် အခြား​​သော အ​နေအထား မရှိသည့် ဗိုလ်ချုပ်တစ်​ယောက်အား မည်သည့်အတွက်​ကြောင့် ဖယ်ရှား​စေရမည်နည်း... ထို့အပြင် ထိုသို့ လုပ်ခဲ့ပါကလည်း ၎င်းမှ မည်သည့် ​အကျိုးအမြတ်ထွက်လာနိုင်မည်နည်း... 

သိသိသာသာပင် မည်သည့်အရာမှ မရှိပုံပင်... 

အကျိုးအမြတ်​လေး တစ်ခုမှ ရှိမ​နေပေ။ 

ဟယ့်ယွင်ထင်သည်လည်း ၎င်းကို ​တွေးမိသဖြင့် ​ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ "သူ မဟုတ်တာ ဖြစ်ဖို့များပါတယ်... အရမ်းကြီး စိုးရိမ်မ​နေနဲ့" 

လုအန်းဟယ်က "အင်း"ဟု ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။ 

အဆုံးတွင် ဤ​​အခင်းအကျင်းမျိုးက သိပ်ပြီး ​နေရာမကျသဖြင့် ဟယ့်ယွင်ထင်သည်လည်း ဤကိစ္စကို လက်လွတ်စပယ် ​ပြော၍ အဆင်မ​ပြေနိုင်​​ပေ။ 

​တော်ဝင်မင်းသား၏ ညစာစားပွဲက ထုံးတမ်းအစဥ်အလာများကဲ့သို့ အမှန်ပင် ​ခေတ်​နောက်ဆွဲမ​နေ​ခဲ့ပေ။ အရာရာတိုင်းက ​ပေါ့​ပေါ့ပါးပါးသာ ဖြစ်ပြီး မည်သူမှလည်း တစ်ခုံတည်းမှာပင် ညတစ်ဝက်နီးပါး ​ကျောက်ချ​နေစရာ မလို​ဘဲ ရရှိနိုင်သမျှ အစားအ​သောက်တိုင်းကို စား​​သောက်နိုင်​ပေသည်။ 

မည်သည့် အစားအ​သောက်နှင့် ဝိုင်ကိုမဆို ​ရွေးချယ်နိုင်ပြီး ပုံ​​သေ သတ်မှတ်ထားသည့် ခုံ​နေရာများလည်း မရှိ​ပေ။ ဒီထက်​ပိုပြီး ​ပေါ့ပါးနိုင်ပါဦးမလား... 

မူလကတည်းက ဤ​နေရာသို့ စား​သောက်ရန် လာကြသည် မဟုတ်သဖြင့် ဝမ်ထျန်း​ယောင်မှ ကပွဲတစ်ခု စီစဥ်ထားသည်ဟု ​ပြောလာပြီး လူတိုင်းပါဝင်ကြရန် ဖိတ်​ခေါ်လာခဲ့သည်။ 

ထိုစကားများကို ကြား​သောအခါ လုအန်းဟယ်တစ်ယောက် နံ​ဘေးမှ ဖိအားများက တစ်ဆင့်ပို၍ နိမ့်ဆင်းလာသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ 

​လေထုက တဖြည်းဖြည်း ပူ​နွေးလာသဖြင့် လူများစွာက ထွက်လာကြပြီး ကပွဲကြမ်းပြင်ထက် ​ရောက်ရှိလာကြသည်။ 

"​ဘောစ့်..." လုအန်းဟယ်မှာ စကားတစ်ခွန်းသာ ​ပြောရဲပြီး သူ့အား မကြည့်ရဲ​တော့​ပေ။ အဆုံးတွင် လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်က  သူကိုယ်တိုင်ပင် လင်းဟန်အား ရ​အောင် ဖိတ်​ပေးမည်ဟု ကျိန်ဆိုခဲ့သည်ပင်။  

"ဟမ်" ဟယ့်ယွင်ထင် ကြည်ကြည်လင်လင်ဖြင့် ပြန်​​​​ဖြေလိုက်သည်။ 

"ထားလိုက်​တော့" 

သူသည်လည်း အငြင်းခံနိုင်​ချေကို ပြင်ဆင်ထားခြင်း မရှိသည်​တော့ မဟုတ်​​ပေ။ 

လုအန်းဟယ် အသံတိုးတိုးဖြင့် ​​ပြောလာသည်  "မစ္စတာလင်းက ​စဥ်းစားကြည့်မယ်လို့ ​ပြောလို့ ကျွန်​​တော်လည်း လက်ခံတယ်လို့ ထင်လိုက်တာ" 

အဆုံးတွင် ပို့​ပေးထား​သော အဝတ်အစားများအား လက်ခံထားလိုက်​သေး​ပေသည်။ 

ဟယ့်ယွင်ထင်က စကားတစ်ခွန်းမှ မ​​ပြော​သော်လည်း အကြည့်များကမူ မှုန်မှိုင်းသွား​လေသည်။ 

ထိုအချိန်တွင် လင်းဟန်မှာ ပြင်ဆင်ထား​သော​ ​နေရာသို့ ​ရောက်လာချိန်၌ နာရီဝက်ပင် ​နောက်ကျ​နေ​လေပြီ။ သူက ဤ​နေရာသို့ ညစာစားချိန်​ရောက်မှသာ သွားရန် ဆုံးဖြတ်ထား၍ ဖြစ်သည်။ 

သူက ဟယ့်ယွင်ထင် သူ့အတွက် ပြင်ဆင်​ပေးထားသည့် အဖြူ​ရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ​ကော်လံမှ တန်ဖိုးကြီး အနုစိတ်လှ​သော လည်စီးတို့​ကြောင့် အဖွဲ့အစည်း ယူနီ​​​ဖောင်းထက် မှိုင်း​သော်ငြား ပို၍ အထက်တန်းကျသွား​စေသည်။ အ​ဝေးတစ်​နေရာမှ ကြည့်လျှင် ​ပေါ့ပလာပင်​လေးကဲ့သို့ ​ကျော့​ရှင်းသိမ်​မွေ့လာ​စေသည်။ 

လင်းဟန်က ပွဲကျင်းမရာ ခန်းမကို ​တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းဝင်လာခဲ့ပြီး လူအုပ်ကြီးကို ​ရှောင်ရှားကာ ​ထောင့်​လေးနားတွင် ထိုင်ချရန် ပြင်ဆင်​တော့မည်ပြုလိုက်သော်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင်နှင့် လုအန်းဟယ်တို့၏ ​နေရာကိုလည်း ရှာ​ဖွေ​နေ​သေးသည်။ ထိုရက်က ဟယ့်ယွင်ထင် သူ့ထံသို့ ​ရောက်လာပြီး ကျိုး​ကြောင်းမသင့်သည့် စကားခပ်မာမာများ ​ပြောခဲ့သည်။ ၎င်းက အ​တော်​လေး ရယ်ချင်စရာ ​ကောင်းသည်ဟု ခံစားရ​သော်ငြား ထိုသူက တမင်တကာ ခက်ခဲ​​စေရန် မလုပ်ခဲ့​​ပေ။    

လင်းဟန်က အ​တွေ့အကြုံများစွာ မရှိပါ​သော်လည်း လုအန်းဟယ် ပါတီပွဲသို့ ဖိတ်ရခြင်းမှာ ဟယ့်ယွင်​ထင်​ကြောင့် ဖြစ်​ကြောင်း သူ သိ​နေပါ​သေးသည်။ အဆုံးတွင် သူ တန်း၍ မငြင်းလိုက်ဘဲ စဥ်းစားဦးမည်ဟုသာ ​ပြောလိုက်ပြီး အထူးတလှယ် ပို့​ပေးလာ​သော အဝတ်အစားများကိုပင် လက်ခံလိုက်​သေးသည်။ 

လုအန်းဟယ် ဖိတ်ခဲ့စဥ်က ဤ​နေ့မှာ ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ​မွေး​နေ့ဖြစ်​ကြောင်း ကြိမ်ဖန်များစွာ ​ပြောခဲ့သည်။ ထို​နေ့ကလည်း ဝမ်ထျန်း​ယောင်က ဗိုလ်ချုပ်၏ ​မွေး​​နေ့ဟု ​ပြောလာသည်ကို သတိရခဲ့ပြီး ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ သူနှင့် မသက်ဆိုင်သည့်အလား မတုန်မလှုပ် ရှိ​နေ​သည်ကိုလည်း အမှတ်ရမိခဲ့​သေးသည်။ 

သူ ​မွေး​နေ့ မကျင်းပသည်မှာ နှစ်​ပေါင်းများစွာ ရှိ​လောက်သည်ပင်။ 

လင်းဟန်မှာ သူမှတ်မိသည့်အချိန်ကတည်းက မိသားစုတွင် အ​ဖေ​နေရာ မရှိခဲ့​ပေ။ တစ်ခု​ကောင်းသည်မှာ မိခင်ဖြစ်သူက အလွန် သိမ်​မွေ့ပြီး သူ့​မွေး​နေ့ကိုလည်း နှစ်တိုင်း သတိရပေးကာ ထိုရက်များတွင် နှစ်​ယောက်အတူတူ အချိန်ကုန်ဆုံး​လေ့ ရှိကြသည်။

ထို့အပြင် ဗိုလ်ချုပ်က တစ်ခါမှ ​မွေး​နေ့ မကျင်းပဖူးဘဲ ​မွေး​နေ့ကိုပင် မမှတ်မိဟု သူကြားလိုက်ရ​သေးသည်။ 

ထို့​ကြောင့် သူ့အတွက် ပွဲတစ်ခုဟုသာ သတ်မှတ်ရ​ပေမည်။ 

​မွေး​နေ့တစ်ခုက အမှတ်တရများဖြင့် ပြည့်ဝ​နေသည့် ​နေ့တစ်​နေ့ ဖြစ်သင့်သည်။ 

ထိုသို့ စဥ်းစားရင်းအဆုံးတွင် လင်းဟန်တစ်​ယောက် ​ရောက်လာခဲ့ခြင်းပင်။ 

ထို့အပြင် သူ မသိခဲ့သည်မှာ သူခန်းမထဲသို့ ​ခြေချလိုက်သည်နှင့် မနီးမ​ဝေးတစ်​နေရာတွင် ရှိ​နေသည့် လုအန်းဟယ် တစ်​ယောက် သူ့ကို ​တွေ့သွားပြီး အဆုံးတွင် စိတ်သက်သာရာရစွာဖြင့် သက်ပြင်းချကာ ဟယ့်ယွင်ထင်အား လှမ်း​ပြောလိုက်။ 

"​​ဘောစ့်... သူ​ရောက်လာပါပြီ" 

ကပွဲစတင်ပြီ  ဖြစ်၍ ​ဘေးတဝိုက်မှ မီး​ရောင်များကလည်း တဖြည်းဖြည်း မှိန်​ဖျော့လာကာ ကပွဲကြမ်းပြင်​ပေါ်တွင်သာ မှိန်​ဖျဖျ အလင်း​ရောင်တစ်ခု ကျ​​ရောက်​နေသည်။ ​တေးဂီတသည်လည်း ကာရံသင့်လှပြီး အားသိပ်မပြင်းလှ​သော ​ပြောင်းလဲမှုကို ဖြစ်​ပေါ်​စေကာ လူများကို တဖြည်းဖြည်း အရည်​ပျော်ကျလာသည့်အလား သက်​​ရောက်လာ​စေသည်။ 

ဟိုတစ်ကွက်သည်တစ်ကွက် မီး​ရောင်များက ကပွဲကြမ်းပြင်ထက် ဦးတည်ရာမဲ့ ပြန့်ကျဲ​နေပြီး စုံတွဲများစွာကလည်း ကပွဲကြမ်းပြင်ထက် ​မျောလွင့်​နေကာ ပထမဆုံး ဆုံ​တွေ့ရ​သော သူစိမ်းများမှသည် အချင်းချင်း ချစ်မြတ်နိုးကြ​သော စုံတွဲများအဖြစ် ​ပြောင်းလဲသွားကြ​လေသည်။ ကပွဲခန်းမထက် က​နေကြ​သော လူများမှာ မီး​ရောင် မှိန်သွားသည့်အချိန် တီးလုံးအ​ပြောင်းအလဲကို ​စောင့်​နေကြပြီး ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရလူများကမူ ​ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့၍ ပူးကပ်ဖက်တွယ်​နေကာ နှုတ်ခမ်းများကမူ ချစ်စကားချိုချိုတို့ဖြင့် ဆက်နွယ်ကြသည်။  

မည်သူကမှ ရှက်​သွေးဖြာ​နေသူများကို သတိထားမိကြမည် မဟုတ်သလို ကဲကဲသဲသဲ ပြုမူလာသူများကိုလည်း အပြစ်တင်ကြမည် မဟုတ်​ပေ​။ 

ဤအခင်းအကျင်းမျိုးတွင် အားလုံးကို လိုက်​လျောမိ​စေရန် အခွင့်အလမ်းများစွာ ရှိ​ပေသည်။ 

လင်းဟန်မှာ ကပွဲကြမ်းပြင်နှင့် သိပ်မ​ဝေးတွင် စားပွဲတစ်လုံးတွင် ထိုင်​နေပြီး ထိုအရာအားလုံးကို ကြည့်​နေခဲ့သည်။ သူ့မျက်လုံးများက မခွဲနိုင်မခွာရက် နမ်းရှုံ့​နေကြသူများထံ အကြည့်​ရောက်သွားပြီး မသိစိတ်အရ အကြည့်လွှဲမိသွားသည်။ 

ဟယ့်ယွင်ထင်တစ်​ယောက် ဒီလူ​တွေထဲမှာ ရှိ​နေမလား... 

သို့​သော်လည်း သူမ​တွေးနိုင်​သေးခင်မှာပင် လူအုပ်ထဲမှ တီးတိုးစကားသံများ ထွက်​ပေါ်လာသည်။ 

လူအုပ်ကြီးမှာ ​ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်ကဲ့သို့ မတုန်မလှုပ် ရှိ​နေ​ခဲ့​သော ဗိုလ်ချုပ်တစ်​ယောက် ရုတ်တရက် ထရပ်လာပြီး ကပွဲကြမ်းပြင်ဆီသို့ ဦးတည်သွား​နေသည်ကို ​တွေ့လိုက်ကြရသည်။ 

ဗိုလ်ချုပ်လည်း ဝင်က​တော့မလို့လား... ​လူအချို့မှာ ထိုသို့ ​တွေး​နေရင်းပင် ​ခေါင်း​ပြောင်လုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ 

ဗိုလ်ချုပ် သ​ဘောကျ​နေတဲ့ အို​မီဂါက အဲ့ဒီ​နေရာမှာ ရှိ​နေလို့များလား... 

ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ ​ပေါ်လွင်လွန်း​နေသည်​​ကြောင့် ဖြစ်​ပေမည်။ အလင်းတန်းများကိုပင် သူ့​ဘေးသို့ ဆွဲယူ​နေသည့်အလား ထပ်ကြပ်မကွာ လိုက်လာခဲ့သည်။ နမ်းရှုံ့​နေကြသူများသည်လည်း တိတ်တဆိတ် ရပ်သွားကြပြီး မီး​ရောင်မှိန်မှိန်​အောက်တွင် သူ့ကို သတိထားလျက်​သော်လည်း​ကောင်း ​​ဟောင်ဖွာ​ဟောင်ဖွာလုပ်၍​သော်လည်း​ကောင်း ကြည့်လာကြ၏။ 

သီချင်းသံ မဆုံးခင်မှာပင် ဟယ့်ယွင်ထင်က အကြည့်တစ်ချက်မလွှဲဘဲ ဖြတ်​လျှောက်လာလေသည်။

 ပူးကပ်ဖက်တွယ်ပြီး နမ်းရှိုက်​နေကြသူများကို ဖြတ်၍... ဆွဲ​ဆောင်ညှို့ယူနိုင်စွမ်းရှိ​သော သီချင်းသံများကို ဖြတ်၍... ထိုသူက လူအုပ်ကြီးကို ​​ငေး​မော​နေသည့် လူငယ်​လေး၏ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။ 

— 

လင်းဟန်မှာ သူပင်မသိလိုက်ဘဲ ပါတီပွဲ၏ အာရုံစိုက်မှုများ သူ့အ​ပေါ် ကျ​ရောက်လာသည်ကိုပင် သတိမထားမိ​သေး​ပေ။ ထို​နေရာက သူနှင့် အံဝင်ခွင်ကျ မဖြစ်​လေရာ လူရှာချင်သည့်တိုင် ​ခြေတစ်လှမ်း တိုး၍ မရဖြစ်​နေသည်။ ထိုအခိုက် ပုခုံထက်သို့ ခပ်ဖွဖွ ပုတ်ခံလိုက်ရသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ 

လင်းဟန် ​ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ 

ဂီတသံက ဝိုင်အနံ့၏ ညှို့ငင်မှုများဖြင့် နားထက်သို့ သိမ်​မွေ့စွာ စီးဆင်း​​ဝင်လာနေသည်။ 

​လူသန်း​ပေါင်းများစွာ ​လေးစားအားကျရသည့် အင်ပါယာဗိုလ်ချုပ်ကြီးက သူ့​ရှေ့တွင် ရပ်​နေကာ သူ့ကို ကြည့်၍​နေသည် ထိုသူ၏ ​ချော​မော​​သော မျက်နှာထက် အမူအရာ ခပ်ပါးပါးသာ ရှိပါ​သော်လည်း လင်းဟန်မှာ ထိုသူက သူတို့ ပထမဆုံး ​တွေ့ဆုံစဥ်က​လောက် ​အေးစက်မ​နေသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ 

သူ​လျှောက်လာစဥ်က အလျင်လို​နေသဖြင့် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ နဖူးပြင်ထက် ​​ငွေမင်​ရောင် ဆံစများက ဝဲကျ​နေကာ သူ့မျက်လုံးများက အပြာ​ရောင် အလင်းပြန်​နေဆဲပင်။ 

လင်းဟန် သူ့ကို နှုတ်ဆက်ရန်ကိုပင် တစ်ခဏမျှ ​မေ့​လျော့သွားသည်။ 

အရပ်ရှည်ရှည်လူက အဖြူ​ရောင်ဝတ်စုံ ဝတ်ထားသည့် ​ချော​​မော​သော လူငယ်​လေး​ရှေ့တွင် တစ်ခဏမျှ ရပ်နေပြီး​နောက်  ဂုဏ်​​သ​ရေရှိလူကြီးလူ​ကောင်းပုံစံ အ​ရိုအ​သေ​ပေးဟန်ဖြင့် ကိုယ်ကိုကိုင်းညွှတ်လိုက်ပြီး အ​လေ့အကျင့် မရှိ​သေး​သော ပုံစံဖြင့် လက်တစ်ဖက်ကို ​ကျော​နောက်တွင် ထားကာ ​နောက်တစ်ဖက်ကို လူငယ်​လေးထံ ကမ်းလိုက်သည်။

"မင်းကို ကိုယ်နဲ့ အတူ က​ပေးဖို့ ဖိတ်​ခေါ်လို့ ရမလား မစ္စတာလင်း" 

ပါးစပ်ဟလိုက်သည့်အခါ ထွက်​ပေါ်လာ​သောအသံမှာ နှင်းများထဲတွင် ဖုံးအုပ်​နေ​သော ​ဆောင်းရာသီ​နေမင်းကြီးကဲ့သို့ ​အေးစက်​နွေး​ထွေး​နေ​ပေသည်။

👾