MM Story Teller

အပိုင်း၁၅

Viewers 2k

👾Chapter 15:

ဗိုလ်ချုပ်က ဒီအကြောင်းကို မသိဘူး

တိုက်ခိုက်သူက ဟယ့်ယွင်ထင်၏ လက်ဖြင့် မြဲမြဲ ဖမ်းဆုပ်ခံထားရပြီး မလှုပ်ရှားနိုင်သည့်တိုင် လူတိုင်း၏ ရှေ့မှောက်တွင် မိမိကိုယ်ကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါး အဆုံးသတ်၍ သတ်သေရန် ဆုံးဖြတ်ထားပုံပင်။

ဟယ့်ယွင်ထင် လက်ကို ဖြေချလိုက်သည်နှင့် ထိုသူလည်း အရုပ်ကြိုးပြတ် ပုံလဲကျသွားလေသည်။

သွေးများက ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အပြာနုနု ကုတ်အင်္ကျီနှင့် လွန်ခဲ့သည့် မိနစ်အနည်းငယ်ခန့်က လင်းဟန် တက်နင်းထားခဲ့သော စစ်တပ်သုံး ဘွတ်ဖိနပ်များပေါ် စွန်းထင်းနေသည်။ ဟယ့်ယွင်ထင်က အရပ်ရှည်လှသဖြင့် သူ့နောက်တွင် ရှိနေသည့် လင်းဟန်၏ အဝတ်များမှာ အစွန်းအထင်းမရှိ သန့်စင်နေဆဲပင်။

လင်းဟန် မျက်လုံးများကို ပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး တည်ငြိမ်နေဆဲ ဖြစ်နေသည်။ သူ့ခေါင်းကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ခန္ဓာကိုယ်က သူ့ရှေ့တွင် ရပ်နေပြီး လဲကျနေသော လူကို မမြင်တွေ့နိုင်စေရန် ပိတ်ဆို့ပေးထားကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။ လင်းဟန်မှာ လွန်စွာ သိလိုစိတ် ပြင်းပြသူ မဟုတ်လေဘဲ တစ်ဖက်လူ၏ စကားများကိုလည်း နားထဲတွင် ကြားယောင်နေသေးလေရာ နာနာခံခံဖြင့်သာ ငြိမ်နေပြီး ကြည့်ပါမည်ဟု အတင်းအကြပ် ပြောမနေတော့ပေ။

ထိုမြင်ကွင်းကို မျက်မြင်တွေ့လိုက်ကြသူများကမူ ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် ထိတ်လန့်တုန်ယင်သွားပြီး သတိကြီးကြီးဖြင့် တဖြည်းဖြည်း တိုးလာကာ တီးတိုးပြောနေခဲ့ကြသည်။

"တအား ရဲတင်းတာပဲ... ဒီလိုပွဲမျိုးမှာတောင် လုပ်ကြံဖို့ ကြိုးစားနေတယ်"

"အဓိက ပစ်မှတ်က ဗိုလ်ချုပ်ပဲ... သူ အောင်မြင်လိမ့်မယ်ဆိုပြီး တွေးနေတာလား"

"ကံကောင်းလို့ ဗိုလ်ချုပ်က အမြန် ဖမ်းနိုင်လို့ပေါ့... ငါဖြင့် သေလောက်အောင် လန့်သွားတာ"

ဝမ်ထျန်းယောင်၏ မျက်နှာ ဖြူဖျော့သွားပြီး ပထမဦးစွာ သေသည်လား ရှင်သည်လား မသိရသည့် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လဲကျနေသူကို ကြည့်လိုက်သည်။သူ စိတ်ညစ်ညူးစွာဖြင့် အံကြိတ်ကာ မျက်နှာလွှဲလိုက်သော်ငြား ကျိန်ဆဲသည့် စကားလုံးအချို့ ထွက်လာနေဆဲပင်။ သူ့နောက်သို့ လိုက်လာကြသော စစ်သားများက မကြာခင် အခင်းဖြစ်ရာသို့ ရောက်ရှိလာကြပြီး ရပ်ကြည့်နေကြသူများ၏ အမြင်မှ စတင်ကာရံထားလိုက်ကြသည်။

သူ့ဘောစ့်၏ ပြုမူဟန်များကို ဘေးတွင် ရပ်ကြည့်နေသည့် လုအန်းဟယ်သည်လည်း အလျင်အမြန် ရောက်ရှိလာပြီး သူ ပါးစပ်မဟရသေးခင်မှာပင် ဟယ့်ယွင်ထင်က အရင်ဆုံး စကားစလာသည်။

"အရင်ဆုံး မစ္စတာလင်းကို အနားယူဖို့ တစ်နေရာရာ ခေါ်သွားပေးလိုက်"

လုအန်းဟယ်က တစ်ဖက်လူ၏ လက်ကို အားဖြင့် ကိုင်ဆွဲထားခဲ့သည့် ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ညာလက်ကို ကြည့်ကာ တစ်ခုခု ပြောချင်နေခဲ့သည်။ သို့သော် အဆုံးတွင် စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောတော့ဘဲ လင်းဟန်ကိုသာ ယဥ်ယဥ်ကျေးကျေး ပြုံးပြလိုက်သည်။

"ကျွန်တော့်နောက်ကို လိုက်ခဲ့ပေးပါ"

လင်းဟန်မှာ နှစ်ယောက်အကြားက တစ်ခဏကြာ တုံ့ဆိုင်းနေမှုကို အကြည့်တစ်ချက်မှ လွတ်မသွားသဖြင့် ဟယ့်ယွင်ထင်အား ထပ်မကြည့်မိဘဲ မနေနိုင်ပေ။ တစ်ဖက်လူ၏ မျက်နှာ အမူအရာကို မတွေ့ရသော်ငြား ဟယ့်ယွင်ထင်၏ အေးစက်သန်မာနေသော ပုခုံးကြောများနှင့် ခပ်မတ်မတ် ရပ်နေဟန်ကိုသာ တွေ့မြင်နေရသည်။

ထို့အပြင် အနည်းငယ် တုန်ယင်နေသည့် ညာဘက်လက်တစ်ဖက်အပါအဝင်ပင်...

“သွားကြတာပေါ့" လင်းဟန် အကြည့်လွှဲ၍ လုအန်းဟယ်ကို ပြောလိုက်သည်။

အဆုံးတွင် ဝမ်ထျန်းယောင်သည်လည်း စိတ်ကို ပြန်စုစည်းနိုင်သွားသည်။ ထိုမြင်ကွင်းကို မျက်မြင်တွေ့လိုက်ရခြင်းက လက်ခံရန် ခက်ခဲနေပါသော်လည်း ထိုကိစ္စမှာ သူ့ပိုင်နက်နေရာတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့ခြင်းပင်။ ဟယ့်ယွင်ထင်ကို သူကိုယ်တိုင် ဖိတ်ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်ရာ မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ဤတာဝန်အလုံးစုံကို သူကသာ ဖြေရှင်းရပေတော့မည်။ သူက လက်များကို ခပ်တောင့်တောင့်ဖြင့် ပွတ်တိုက်လိုက်ပြီး အုံ့မှိုင်းနေသော မျက်နှာဖြင့် ဟယ့်ယွင်ထင်ထံ လျှောက်လာခဲ့သည်။

"ဗိုလ်ချုပ်... ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်"

ဝမ်ထျန်းယောင်၏ မျက်နှာက ထိုအဖြစ်အပျက်မှ သက်သာလာသေးပုံမပေါ်ပေ။

"ဒီလိုမတော်တဆမှုမျိုး ဖြစ်လာမယ်လို့ မထင်ထားခဲ့ဘူး... ဒီနေ့က ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ မွေးနေ့လည်း ဖြစ်နေသေးတယ်... အားလုံးက ကျွန်တော့်ရဲ့ အမှားပါ... ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ ခွင့်လွှတ်မှုကို မတောင်းခံတော့ဘူး... ဒီနေ့ မထိခိုက်သွားတာပဲ ဝမ်းသာလှပြီ"

ဟယ့်ယွင်ထင်က ညာလက်ကို ပြန်ချကာ မြေပေါ်တွင် မျက်လွှာချ၍ လဲနေသူကို မျက်မှောင်ကြုတ်၍ ကြည့်လိုက်သည်။

"အဆင်ပြေပါတယ်"

ဟယ့်ယွင်ထင်၏ တုံ့ပြန်မှုက စိတ်မပါလက်မပါ ဖြစ်နေသည်ကြောင့်ထင်။ ဝမ်ထျန်းယောင်သည်လည်း အနည်းငယ် စိတ်ပူပန်လာသည်။

"ဗိုလ်ချုပ်... ကျွန်တော့်ကို ယုံကြည်ပေးပါ... ဒါတွေ ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် တကယ် မသိခဲ့ဘူး... ကျွန်တော့်ဘက်က သတိမထားမိတဲ့အတွက် အပြစ်တင်ရမှာပဲ" ဝမ်ထျန်းယောင် ထပ်ပြောလိုက်သည်။

"ဒီလူကို ဗိုလ်ချုပ်ပဲ ပြန်ခေါ်သွားလိုက်ပါ... လုပ်ငန်းစဥ်တစ်ခုလုံး ဝင်မပါတော့ဘူး...ဗိုလ်ချုပ်ဘက်က စုံစမ်းစစ်ဆေးတဲ့နေရာမှာ အကူအညီလိုအပ်ခဲ့ရင် ပြောသာ ပြောလိုက်ပါ"

ဟယ့်ယွင်ထင် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်တစ်ယောက် တွန့်ဆုတ်ဆုတ်ဖြင့် အကာအကွယ်လျှော့ချလိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ ဝမ်ထျန်းယောင်တစ်ယောက် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ တောင်းပန်စကားပြောလိုက်သည်။ ကောလဟာလများအတိုင်း ထိုသူကအမှန်ပင် သဘောကောင်းလှသော တော်ဝင်မင်းသားတစ်ဦးဖြစ်ပြီး တာဝန်ယူရန် ဆန္ဒရှိနေသည်။

"ဗိုလ်ချုပ်.... ဒါဆို ဒီလူကို အင်ပါယာစစ်ဘက်ဆေးရုံကို ပို့ဖို့ ကျွန်တော့်လူတွေကို ခိုင်းလိုက်မယ်... ဘာဆက်လုပ်မယ်ဆိုတာကတော့ ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ ဆန္ဒအတိုင်းပါပဲ..."

သူက နောက်လိုက်များကု ခေါ်ကာ ထိုသူကို ရွှေ့ပြောင်းရန် ပြင်လိုက်သည်။

"ခဏလေး" ဟယ့်ယွင်ထင် ဝင်နှောက်ယှက်လိုက်သဖြင့် ဝမ်ထျန်းယောင်မှာ အခြားမည်သည် ညွှန်ကြားမှုများ ရှိသေးသည်လားဟု သိလိုစိတ်ဖြစ်သွားရသည်။ ထိုစဥ် ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ သူ့အား ဓါးနှင့်ထိုးရန် ကြံစည်ခဲ့သူ အနားသို့ တိုးလာကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။

ထိုသူမှာ အနည်းငယ် ပိန်ပါးပြီး အသက်ကြီးသေးပုံ မပေါ်ဘဲ လှပသော မျက်နှာ အစိတ်အပိုင်းများ ရှိနေသည်။ ထို့အပြင် မျက်လုံးများ မှိတ်ပြီး လှဲနေသောအအခါ ကြောက်ခမန်းလိလိ နုနယ်နေပုံပေါ်သွားပြီး ဓါးထိုးမည့် အကြံအစည်နှင့် မည်သို့မှ အဆက်အစပ်ရှိမည်ဟု ထင်ထားမည် မဟုတ်ပေ။

ဓါးသွားက ရှပ်အင်္ကျီအတွင်းသို့ နစ်နစ်ရှိုင်းရှိုင်း ထိုးစိုက်နေပြီး ထိုးခွဲခံထားရသော အဆုတ်မှာ လေနှင့် သွေးများဖြင့် အပြည့်ဖြစ်နေကာ သေအံ့ဆဲဆဲ ဖြစ်နေသည့်အလား ရင်ခေါင်းထဲမှ လေများ ထွက်နေသဖြင့် ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်နှင့် မနှစ်မြိုဖွယ်ကောင်းလှသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင် လက်လှမ်းလိုက်ပြီး လက်ညှိုးနှင့် လက်ခလယ်ကို သုံး၍ တစ်ဖက်လူ၏ လည်ကုတ်အား ဆွဲယူလိုက်သောအခါ သွေးများ စွန်းထင်းနေသည့် ဆံပင်များ လွင့်ခါသွားပြီး အချိန်အတော်ကြာကတည်းက ကုသထားပြီးဖြစ်သော အမာရွတ်တစ်ခု ရှိနေကာ အမာရွတ်အောက်တွင် ဂလင်းတစ်ခုကို ဖုံးကွယ်ထားလေသည်။

ထိုသူမှာ အိုမီဂါတစ်ယောက် ဖြစ်နေလေသည်။

လင်းဟန်က လုအန်းဟယ်နောက်မှ လိုက်၍ အခန်းတစ်ခုထဲသို့ အနားယူရန် ဝင်လာခဲ့သည်။ ဘေးခန်းမှ ကပွဲကြမ်းပြင်တွင် တေးဂီတသံများ တီးခတ်နေဆဲဖြစ်ပြီး တံခါးကို ဖြတ်၍ တိုးသဲ့သဲ့ ကြားနေရသည်။

လုအန်းဟယ် အနည်းငယ် စိတ်ပူပန်လာ၏။

"မစ္စတာလင်း အဆင်ပြေရဲ့လား"

"ပြေပါတယ်"လင်းဟန် ပြောလိုက်သည်။ "ဗိုလ်ချုပ်က ကျွန်တော် မမြင်အောင် ကာပေးထားခဲ့တာ"

လုအန်းဟယ်တစ်ယောက် စိတ်သက်သာရာရစွာဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

သို့သော် အသက်ပြန်မရှုနိုင်သေးခင်မှာပင် လင်းဟန် မေးလာသည့် စကားကို ကြားလိုက်ရသည်။ "သူ့ပုခုံးပေါ်က ဒဏ်ရာက အရမ်းပြင်းလို့လား"

လုအန်းဟယ် အလိုအလျောက် ငြင်းဆန်မိသွားသည်။ "မပြင်းပါဘူး... အာ"

သို့သော်ငြား သူခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ လင်းဟန်၏ သိလိုစိတ်ပြည့်နေသော မျက်လုံးများကို တွေ့လိုက်ရချိန်တွင် သူဖုံးကွယ်ထားနိုင်မည်မဟုတ်ကြောင်း နားလည်လိုက်ရသည်။

"နည်းနည်းလောက်ပေါ့" လုအန်းဟယ်က စကားလမ်းကြောင်း လွှဲရန် ကြိုးပမ်းလိုက်သည်။

"မစ္စတာလင်း ပျင်းနေလောက်မှာပဲ... ကျွန်တော် အဖော်လုပ်ပြီး စကားပြောပေးရမလား"

"ဟုတ်" လင်းဟန် ပြန်ဖြေလိုက်ပြီး မေးခွန်းကို အမှန်ပင် အလေးအနက် တွေးတောနေခဲ့သည်။

"ဘာလို့ ဗိုလ်ချုပ်က တစ်ခါမှ မွေးနေ့ မလုပ်ရတာလဲ"

လုအန်းဟယ် ချောချောမွေ့မွေ့ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ "သူက အရမ်းအလုပ်များလွန်းလို့ မေ့နေခဲ့တာလေ... ဒါကြောင့် တစ်ခါမှ မကျင်းပခဲ့ဖူးဘူး"

လင်းဟန် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ လုအန်းဟယ်က ကောင်းမွန်သည့် ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေး ရှိပြီး လင်းဟန်ကို စကားများများ ပြောနိုင်စေရန် အဖော်လုပ်ပေးသည်။ တစ်ခဏအကြာ သူ မေးလိုက်သည်။

"မစ္စတာလင်း သိချင်တာတွေ ရှိသေးလား"

လင်းဟန် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ "ခုနက ပြောတဲ့ထဲမှာ ဗိုလ်ချုပ်ရဲ့ ဒဏ်ရာက သိပ်မပြင်းဘူးလို့ ပြောတယ်လေ... သူ ဘယ်လို ရခဲ့တာလဲ"

လုအန်းဟယ် လည်နင်သွားပြီး စကားအကြောင်းအရာက ထိုနေရာသို့ ပြန်ရောက်လာမည်ဟု မထင်ထားခဲ့ပေ။

သူက အကြောင်းအရင်းအချို့ ဆွဲယူကြည့်ပါသော်လည်း လင်းဟန်မှာ အတော်လေး အယုံသွင်းရခက်ပေသည်။

"ဗိုလ်ချုပ်က သူ့ဒဏ်ရာကို ပြန်ဖြဲမိသွားတာမို့လား"

လုအန်းဟယ် သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး အဆုံးတွင် အမှန်တရားကိုသာပြောလိုက်သည်။

"အရင်တစ်ခေါက် ကြယ်တာရာဓါးပြတွေနဲ့ တိုက်ရတုန်းက ရုတ်တရက် ပေါက်ကွဲထွက်လာတဲ့ မျက်နှာပြင်ကြီးတစ်ခုနဲ့ တိုက်မိသွားပြီး ညာဘက်ပုခုံးပေါ် မှန်တွေ စိုက်သွားတယ်... မက်ခါရဲ့ ညာဘက်လက်ကို ဖြတ်လိုက်တုန်းကလည်း အလေးချိန် မတည်မငြိမ်ဖြစ်ပြီး စက်ခန်းထဲက မှန်ချပ်တွေထဲမှာ လိမ့်သွားသေးတာလေ"

လင်းဟန်၏ မျက်လုံးများကို သတိပြုမိသည့် လုအန်းဟယ်က ကပျာကယာ ပြောလိုက်သည်။

"ဒါပေမယ့် အရမ်းကြီး မပြင်းထန်ပါဘူး... ပိုကောင်းလာပါပြီ... သူ့ကိုယ်သူ အားအရမ်းသုံးလို့ မရနိုင်သေးရုံလေးပါ... တဖြည်းဖြည်း ပြန်သက်သာသွားမှာပါ"

လင်းဟန်မှာ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောပေ။

ထိုအခိုက် ဒုဗိုလ်မှူးလုတစ်ယောက် အကြံတစ်ခု ရသွားသည်။ "မစ္စတာလင်းက ပတ်တီးဘယ်လိုလဲရသလဲဆိုတာများ သိမလား"

လင်းဟန်က အင်ပါယာစစ်တက္ကသိုလ်မှ ဘွဲ့ရထားသူဖြစ်၍ အခြေခံအကျဆုံးအရာများကို သင်ကြားခဲ့ရသည်ဖြစ်ရာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

"ဒါဆို ကျွန်တော် ပတ်တီးနဲ့ ပိတ်ကျဲတွေ သွားယူလိုက်ရမလား" လုအန်းဟယ်မှာ သူ့ကိုယ်သူ ထိုမျှလောက်ထိ အကျိုးအကြောင်းများ ပြည့်လိုက်လေခြင်းဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

"ကျွန်တော် ဗိုလ်ချုပ်ကို ကူပြီး လုပ်စရာ ရှိနေသေးလို့ သူ့ကို ဝင်ခိုင်းပြီး ခဏလောက် အနားယူခိုင်းလိုက်မယ်"

လင်းဟန်တစ်ခဏမျှ တန့်သွားပြီးနောက် "ကောင်းပြီလေ" ဟုသာ ပြောလိုက်လေသည်။

...

ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာစဥ်တွင် ခပ်မတ်မတ် ရပ်နေဆဲ ဖြစ်ပြီး နာနာခံခံလေး ထိုင်နေသည့် လင်းဟန်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ ခြေလှမ်း ပိုမြန်လာခဲ့သည်။

မတိုင်မီက လုအန်းဟယ် သူ့အား သတင်းပို့လာခဲ့ပြီး "ဘောစ့် ကျွန်တော် ဘောစ့်ကို ဒီအထိပဲ ကူညီနိုင်တော့မယ်"ဟု ပြောလာခဲ့သည်။

ဟယ့်ယွင်ထင်က အကြံအိုက်နေဟန်ဖြင့် ဝင်လာပြီး သူ့မျက်လုံးများမှာ လင်းဟန်ထံမှ ဘေးဘက်စားပွဲပေါ်သို့ ရွှေ့လိုက်ရာ သိပ်မကြာခင်ကမှ ပေါ်လာဟန်ရှိသည့် ပတ်တီးလိပ်များကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

"..."

မင်းပြောတဲ့ ကူညီမယ်ဆိုတာ ဒါလား...

သို့သော်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင် စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောရသေးခင်မှာပင် လင်းဟန်၏ အကြည့်များက သူဝင်လာလာချင်းမှာပင် ညာဘက်ပုခုံးထက်သို့ ရောက်ရှိသွားခဲ့သည်။ အပြာရောင် ယူနီဖောင်းဖျော့ဖျော့က ညာဘက်ပုခုံးပေါ်တွင် ပို၍ အရောင်ရင့်နေပြီး ရေစိုကွက်များကြောင့် အရောင်ပြောင်းသွားသည့်အလား ဖြစ်နေကာ ထိုအကွက်က နောက်ကျောဘက်သို့ ပျံ့နှံ့ကာနီး ဖြစ်နေသည်။

ဟယ့်ယွင်ထင် လင်းဟန်ဆီသို့ လျှောက်လာလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သားက တစ်ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်နေကြလေသည်။

"အရမ်းနာနေတာလား"

"အဆင်ပြေပါတယ်"

နှစ်ယောက်သားက တစ်ချိန်တည်းလိုလိုပင် စကားပြောလိုက်ကြပြီး တစ်ဖက်မှ ပြောသံကို ကြားလိုက်ရသောအခါ ထပ်ပြီး တိတ်ဆိတ်သွားကြပြန်သည်။

အဆုံးတွင် လင်းဟန် ပါးစပ်ဟလိုက်သည်။

"ခင်ဗျား အဆင်ပြေနေတာ မဟုတ်ပါဘူး... ကျွန်တော် ဒုဗိုလ်မှူးလုကို မေးပြီးသွားပြီ... သူက ဒီလို ပြောသွားတာ မဟုတ်ဘူး"

ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ လင်းဟန်တစ်ယောက် သူ့ဒဏ်ရာအကြောင်း ပြောဆိုနေခြင်း ဖြစ်သည်ကို သိနေခဲ့သည်။ သူ့မျက်လုံးများ မဲမှောင်သွားသည်။

"အဆင်ပြေပါတယ်... သွားရအောင်" ဟယ့်ယွင်ထင်မှာ ထိုအကြောင်းအား ပြောချင်ဟန် မရှိပေ။

"မင်းကို ပြန်ပို့ပေးမယ်"

လင်းဟန်မှာ ချက်ချင်း ပြန်မဖြေဘဲ သူ့ကိုသာ ဆက်ကြည့်နေခဲ့သည်။

သိသိသာသာပင် ယနေ့က ထိုသူ၏ မွေးနေ့ဖြစ်သည်။ ယနေ့က ပွဲကျင်းပသင့်သည့် သို့မဟုတ် အမှတ်တရဖြစ်ရမည့် နေ့ရက်မျိုး ဖြစ်သင့်သည်မှာ အသိသာချည်းပါပင်။ ထိုလုပ်ကြံသူက သူ့အား မထိခိုက်စေသည့်တိုင် သူသုံးထားသော အားများကြောင့် ဒဏ်ရာအား စုတ်ပြဲသွားစေဆဲပင်။

လင်းဟန်သည် ၎င်းက အမှန်ပင် ရုတ်တရက်ဆန်လွန်းကြောင်း သိနေခဲ့ပါ၏။ လုအန်းဟယ်၏ တောင်းဆိုမှုကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သလို မတိုင်မီက သူတို့ နှစ်ယောက်အကြား အပြန်အလှန် တက်နင်းမိခဲ့သောကြောင့် အားနာနေရသည်ကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ သူ ထိုအကြောင်းအား ပြောရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။

“ဗိုလ်ချုပ်... စိတ်မရှိရင် အရင်ဆုံး ပတ်တီးလဲပေးလို့ ရမလား"

....

လင်းဟန်မှာ သူ့ကိုယ်သူ စိတ်ပြင်ဆင်ထားပြီးသား ဖြစ်သည်ဟု တွေးထားခဲ့သော်လည်း ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ညာဘက်ပုခုံးထက်မှ ဒဏ်ရာကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ ထိတ်လန့်သွားရဆဲပင်။ ၎င်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင် ပိတ်ကျဲများဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားသော်လည်း မတိုင်မီက ဖြစ်ခဲ့သည့် ကိစ္စကြောင့် သွေးများ စိုရွှဲလျက် ရှိနေပေသည်။ ပိတ်ကျဲကို ဖယ်လိုက်သောအခါ ညှပ်ရိုးမှ အောက်သို့ ဆယ်စင်တီမီတာခန့် ပြဲထွက်နေသည့် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလှေသော ဒဏ်ရာနက်နက်ကြီးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

ပြီးနောက် ဒဏ်ရာ၏ အနက်ဆုံးအပိုင်းတွင် ပြန်ကောင်းလုနီးပါးဖြစ်နေသည့် အမာရွတ်လေးများစွာကို တွေ့ရပြီး ပြတ်ရှ စုတ်ပြဲရာများကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင် တွေ့မြင်နိုင်ပေသည်။ လင်းဟန်မှာ တစ်ခဏလောက်အထိ စကားမပြောနိုင်ခဲ့ပေ။

ဟယ့်ယွင်ထင်အား သွေးတိတ်စေရန်အတွက် ကူညီပေးရန် အလို့ငှာ လုအန်းဟယ် ပြင်ဆင်ပေးထားသော ပစ္စည်းများကို ကောက်ယူရန် အပြုတွင် သူ့လက်အိတ်တစ်ဖက်ကို ချွတ်ထားမိခဲ့ပြီး နောက်တစ်ဖက်မှာ အိတ်ကပ်ထဲတွင် ရှိနေကြောင်း အမှတ်ရလိုက်မိသည်။

ထို့အပြင် လက်အိတ်များ ဝတ်ထားပါက ပို၍ မသင့်တော်နိုင်။

လင်းဟန်တစ်ယောက် တွေးလိုက်သည်။ နည်းနည်းလောက် နားထောင်လိုက်တာက ကိစ္စမရှိလောက်ပါဘူး...

အဓိကအချက်က ဟယ့်ယွင်ထင်အား သွေးတိတ်ရန်အတွက် ကူညီပေးရန်သာ ဖြစ်သည်။ သူဆုံးဖြတ်လိုက်သည့်အတိုင်း တစ်ဖက်လူ၏ ညာဘက် ပုခုံးထက်သို့ လက်တင်လိုက်သည်။

【သူ့မျက်နှာလေးက ဖြူဖျော့နေတာပဲ】

【သူက ဖွဖွလေး လုပ်နေတာ】

【ဒဏ်ရာကို မြင်ပြီး ကြောက်နေတာများလား】

“…”

ဟယ့်ယွင်ထင်၏ ပုခုံးကို ပတ်တီးစည်းပေးနေသည့် လင်းဟန်မှာ တစ်ခဏလောက်ထိ မည်သို့ လှုပ်ရှားရမည်ကိုပင် မသိတော့ပါပေ။

"ဗိုလ်ချုပ်"

ဟယ့်ယွင်ထင် မျက်လုံးပင့်၍ သူ့အား ကြည့်လာသည်။ သူ့မျက်လုံးများမှာ ယခင်ကလိုပင် ကြည်လင်ပြာလဲ့နေပြီး မိုးအပြင်းအထန်ရွာပြီးနောက် သန့်ရှင်းစွာ ဆေးကြောပြီး ဖြစ်သွားသည့် စက်ခန်းခေါင်မိုးကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ မျက်နှာထက်ရှိ အမူအရာများက အနည်းငယ်သော်မျှ ပြောင်းလဲခြင်းမရှိလေဘဲ လွန်ခဲ့သည့်မိနစ်အနည်းငယ်ခန့်က ညာဘက်လက်မောင်းထက်ရှိ သွေးများရွှဲရွှဲစိုနေသည့် ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ ဒဏ်ရာကြီးမှာ သူ့အသားပေါ်တွင် ရှိမနေသည့်အလားပင်။

လင်းဟန်၏ ဖြူဖွေးအေးစက်နေသော လက်များက သူ့ပုခုံးပေါ် ပြေးလွှားနေပြီး ဆက်၍ ပတ်တီးစည်းပေးနေခဲ့သည်။

【အနံ့မရတော့ဘူး】

【ကရယ်မယ် စားချင်တယ်】

ဘာရယ်...

လင်းဟန်မျက်လုံး မှိတ်လိုက်ပြီး ထိုသူ၏ စိတ်ထဲမှ ထူးဆန်းသော စကားလုံးများကို မကြားရသည့်အလား ဟန်ဆောင်ရန် ကြိုးစားလိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအကြောင်းကို ဗိုလ်ချုပ် မသိသည်မှာလည်း ရှင်းလင်းနေပေသည်။ ထို့ကြောင့် တစ်မိနစ်အကြာ လင်းဟန်၏ စိတ်ထဲတွင် နှုတ်ခမ်းများတင်းတင်းစေ့ထားသည့် ရေခဲရိုက်မျက်နှာဗိုလ်ချုပ်ကြီး၏ အသံဖြင့် ပြည့်သွားလေတော့သည်။

【မာနေပြီ】

“……”

သူ့လက်များကို မြန်မြန် လှုပ်ရှားလိုက်သည်။

ဒဏ်ရာကို ပတ်တီးစည်းပေးပြီးသွားသောအခါ လင်းဟန်က နှုတ်ခမ်းများကို ဖိပိတ်လိုက်ပြီး ပတ်တီးများကို စားပွဲထက်သို့ ပစ်လွှင့်လိုက်လေသည်။

"ခင်ဗျား မနာဘူးလား"

👾

Prev Next