အပိုင်း ၅

၈၀ ခုနှစ်၌ ဗီလိန်လေး၏ မေမေအဖြစ် နိုးထလာခြင်း 

အပိုင်း ၅

ဝမ်ယင်လျန်စကားကိုကြားတော့ လီယွီလန်က လုံးဝမအံ့သြပေ။

လီယွီလန်သည် သူမ၏အလုပ်အကြောင်းကို တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက် စဉ်းစားခဲ့သည်။

အရင်တုန်းကတော့ သူမသည် ကုရှန်းကို စိတ်ပူပြီး ဘာမှ မလုပ်ရဲခဲ့ပေ။ ဒါပေမယ့် အခု ကုရှန်းက မယုံကြည်ရတာကြောင့် သူမက အကျိုးကျေးဇူးတွေ ပိုရဖို့ မကြိုးစားသင့်ဘူးလား?

လီယွီလန်သည် သူမတွင် ထိုသို့သော ဆွေမျိုးတစ်စုရှိသောကြောင့် တကယ်ပင် ပင်ပန်းသည်။

ကလေးချီထားတဲ့ ကျန်းရှောင်လီက လီယွီလန် ဘာမှမပြောတာကို မြင်လိုက်ရတော့ သူမမျက်နှာမှာ အပြုံးတစ်ခု ချက်ချင်းပြပြီး "ဒုတိယညီမ၊ ငါ တခြားသူတွေဆီက စာရင်းကိုင်တာကို သင်ထားတယ်။ မင်းရဲ့ အလုပ်စွမ်းရည်အတွက် မင်း စိတ်ပူနေစရာ မလိုပါဘူး။ ငါတို့က မင်းကို အတင်းအကြပ်မလုပ်ဘူး၊ မင်းကိုလာကြည့်ရုံပဲ။ မင်း ကလေး မွေးချင်တယ်ဆို မင်းအလုပ် ဆက်လုပ်လို့ မရတော့ဘူးလေ။ အပြင်လူတွေကို စျေးသက်သက်သာသာနဲ့ လုပ်မယ့်အစား မင်းရဲ့မိသားစုကို အခွင့်အရေးပေးတာ ပိုကောင်းတယ်လို့ မထင်ဘူးလား?"

လီယွီလန်သည် သူမ၏ မျက်လုံးများကို မော့ကာ သူမ၏ ယောင်းမကို ကြည့်လိုက်သည်။

ကျန်းရှောင်လီသည် ပိန်ပါးပြီး သေးသိမ်သော လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူမရဲ့ အသွင်အပြင်က မလှပပေမယ့် သူမ အသားအရည်ကတော့ ပိုကောင်းသည်။ သူမသည် အနည်းငယ် လှပသော်လည်း ကုချမ်ချန်နှင့် မယှဉ်နိုင်ပါ။ အစပိုင်းတွင် လီအိုက်ကောသည် ကုချမ်ချမ်၏ ကိစ္စကြောင့် သူ့မိသားစုနှင့် များစွာ ပြဿနာတက်ခဲ့သည်။ အဖေလီနဲ့ အမေလီတို့က သူ့ကို အချိန်အတော်ကြာအောင် ချော့ခဲ့ပြီး ပိုက်ဆံပေးပြီး ပစ္စည်းတွေဝယ်ပေးတဲ့အတွက် သူစိတ်သက်သာရာ ရသွားခဲ့သည်။

လီအိုက်ကောသည် နှစ်အကြာကြီး ကြိုက်တတ်တဲ့သူ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ထင်ရှားသည်။

ဒါပေမယ့် သူက ကြည့်ကောင်းပြီး သူ့ရဲ့ မိဘတွေနဲ့ အစ်မတွေကလည်း သဘောကောင်းကြတာကြောင့် သူသည် မိန်းကလေးတွေကြား အရမ်းရေပန်းစားတဲ့အတွက် တခြားမိန်းကလေးတွေနဲ့ ပေါင်းသင်းဖို့ အချိန်သိပ်မကြာလိုက်ပေ။

ကျန်းရှောင်လီသည် လီအိုက်ကော၏ နောက်ဆုံး ပစ်မှတ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူမသည် အလှဆုံးနှင့် အကောင်းဆုံးမဟုတ်သော်လည်း သူမသည် အီစီကလီ အလုပ်တတ်ဆုံး ဖြစ်သည်။

သူမသည် လီအိုက်‌ကောကို နာခံရန် ချော့မြှူပြီး သူမကို လက်ထပ်ရန် ငြင်းခုံနေချိန်တွင် သူမ၏ နည်းလမ်းများသည် ပုံမှန်မဟုတ်ကြောင်း သူသိခဲ့သည်။

ဝမ်ယင်လျန်သည် ဤချွေးမကို သဘောမကျသော်လည်း သူမသည် လီအိုက်ကောကို လိမ္မာပါးနပ်စွာ ဖမ်းခဲ့သည်။ ဝမ်ယင်လျန်သည် သူမကို ဒေါသထွက်ရဲရင် သူမသည် လီအိုက်ကော၏ နားထဲသို့ ချော့မော့သော စကားများ သွင်းလိမ့်မည်။ ဝမ်ယင်လျန်သည် သူမ၏ လက်ထဲတွင် အနည်းငယ် ဆုံးရှုံးမှု ခံစားခဲ့ရသည်။

ထို့အပြင် ကျန်းရှောင်လီသည် တံခါးဝသို့ဝင်ပြီး မကြာမီပင် ဝဖြိုးသော သားတစ်ဦးကို မွေးဖွားခဲ့ပြီး အဲဒါက ဝမ်ယင်လျန်၏ နှာခေါင်းကို တောက်ချလိုက်တယ်ဆိုတာ မှတ်မိခဲ့သည်။

ဒါပေမယ့် ကျန်းရှောင်လီမှာ ဆိုးရွားတဲ့ ချို့ယွင်းချက်တစ်ခုရှိသည်။ အဲဒါက သူမရဲ့ မိသားစု အခြေအနေတွေက မကောင်းသလို သူမသည် အလုပ်လည်း မရှိပေ။

ကျန်းရှောင်လီသည် ထက်မြက်သည်။ လီအိုက်ကောသည် မယုံကြည်ရပြီး သူမ၏ယောက္ခမသည် သူတို့၏ သားကိုသာ ဂရုစိုက်ကာ သူတို့ချွေးမ၏ အသက် သို့မဟုတ် သေဆုံးခြင်းကို ဂရုမစိုက်ကြောင်း သူမသိသည်။ ထို့ကြောင့် သူမသည် မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ကိုယ်ပိုင်အလုပ်ရှိရမည်။ ဒါမှသာ တခြားသူတွေက သူမကို မထိန်းချုပ်နိုင်မှာ။

လီအိုက်ကောက သူမပြောသမျှကို နားထောင်နေတာကြောင့် ကျန်းရှောင်လီက ကလေးမွေးပြီးရင် သူမအတွက် အလုပ်ရှာပေးဖို့ ငြင်းခုံခဲ့သည်။

သို့သော် လီအိုက်ကောသည် ပျင်းရိသူဖြစ်ပြီး တခြားအလုပ်မှာ လီယွီမေနှင့် ယောက္ခမတို့မှဖြစ်သည်။ လီဖုရှန့်နှင့် ဝမ်ယင်လျန်တို့သည် သစ်လုံးစက်ရုံတစ်ခုတွင် သာမန်အလုပ်သမားများ ဖြစ်ကြသည်။ သူတို့က သူမကို ဘယ်လိုလုပ် စီစဉ်ပေးနိုင်မှာလဲ?

ထိုအကြောင်းကို စဉ်းစားပြီးနောက် မိသားစုသည် လီယွီလန်ကို တိုက်ခိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

သမီးအကြီးဆုံးက မောင်လေးအတွက် အလုပ်ကို ရှာပေးခဲ့တာဆိုတော့ ဒုတိယသမီးက ယောင်းမအတွက် လုပ်ပေးတာ မမှန်ဘူးလား?

ထို့အပြင် လီယွီလန်၏ စာရင်းကိုင်အလုပ်သည် အခြားအလုပ်သမားများထက် များစွာပို၍ ကောင်းသည့်အတွက် လီမိသားစုနှင့် ကျန်းရှောင်လီတို့သည် အလွန်ကျေနပ်ခဲ့ကြသည်။

သို့သော် ကုရှန်းသည် အရင်က ငွေရှာနိုင်ခဲ့ပြီး သူတို့အိမ်သို့ ပစ္စည်းကောင်းများစွာ ပို့လိုက်တိုင်း ဝမ်ယင်လျန်သည် ကုရှန်းကို စော်ကားမိမည်ကို ကြောက်ခဲ့ပြီး ထိုအရာများ ကုန်သွားရင်တော့ သူမသည် လီယွီလန်နှင့် အကြိမ်အနည်းငယ် သီးသန့် စကားပြောခဲ့သည်။ သို့သော် အကြိမ်တိုင်း သူမကို လီယွီလန်က ကြိမ်းမောင်းခဲ့သည်။

ကုရှန်းက အပြင်မှာ ဆုံးပါးသွားခဲ့ပြီး လီယွီလန်မှာ ဒုတိယရင်သွေးလေး ကိုယ်ဝန်ရှိသေးကြောင်းကို ကြားလိုက်ရတော့ ဝမ်ယင်လျန်နှင့် ကျန်းရှောင်လီတို့ရဲ့ အတွေးတွေက ပြန်ပေါ်လာပြီး သူတို့သည် တံခါးရှေ့သို့ အမြန်ရောက်သွားခဲ့ကြသည်!

လီယွီလန်သည် သူမ၏ မိဘများက သားနဲ့ သမီးများကို ဘက်လိုက်တာကို မကျေနပ်သော်လည်း သူတို့၏ မိဘကျေးဇူးကို အမှတ်ရပြီး လူတိုင်းသည် ဘာပဲဖြစ်နေပါစေ မိသားစုပဲ ဖြစ်သည်ဟု တွေးကာ ကုရှန်းသည် သူတို့၏ မိသားစုကို ကူညီသောအခါတွင်လည်း သူမသည် မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ခဲ့သည်။

ဒါပေမယ့် အခု အတွေ့အကြုံအရ ဝမ်ယင်လျန်နဲ့ ကျန်းရှောင်လီတို့ရဲ့ တွက်ချက်မှုတွေ ပြည့်နှက်နေတဲ့ မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရတော့ လီယွီလန်ရဲ့ နှလုံးသားဟာ လုံးဝကို အေးစက်သွားခဲ့သည်။

"အမေ ပြောသလိုပဲ ကုရှန်းက တစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့ပြီး ရှောင်လီကို အလုပ်ပေးလိုက်ရမယ်ဆို ကျွန်မက ဘယ်လိုနေထိုင်ရမလဲဆိုတာ စဉ်းစားဖူးလား? " လီယွီလန်က နောက်ဆုံးမျှော်လင့်ချက်နဲ့ "ပြီးတော့ တပေါင်၊ ကျွန်မတို့ သားအမိနှစ်ယောက်က ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ?"

ဝမ်ယင်လျန်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို လှုပ်လိုက်ပြီး "အဲဒါကို ငါအကုန်ပြောပြီးပြီပဲ မဟုတ်လား၊ အမေက မင်းကို မိသားစုကောင်းကောင်း ရှာပေးမယ်၊ မင်းက အသက်မကြီးသေးသလို ကြည့်ကောင်းတယ်... တပေါင်အတွက်ဆိုရင်တော့ တပေါင်က ကုမိသားစုပဲလေ။ သူတို့ရဲ့ ကလေးတွေကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ဖို့ သူတို့ဆီကို ပြန်ပို့ရမှာပေါ့။ ငါတို့ လီမိသားစုက ကလေးတွေကို တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ပြီး ပြုစုပျိုးထောင်ပေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး။" 

ဝမ်ယင်လျန်၏ သဘာဝစကားများကို ကြားလိုက်ရတော့ လီယွီလန်၏ နောက်ဆုံးမျှော်လင့်ချက်လည်း ပြီးဆုံးသွားခဲ့သည်။

သူမသည် အခြားသူများကို မိသားစုကဲ့သို့ လျင်လျင်မြန်မြန် ဆက်ဆံသော်လည်း သူမကိုတော့ မိသားစုဝင်တစ်ဦးအဖြစ် မဆက်ဆံခဲ့ပေ။

"မင်းရဲ့ကလေးက ဘာလို့ ငြိမ်နေတာလဲ? မြန်မြန် စီစဉ်ဖို့တွက် ရှောင်လီကို ခေါ်သွားလိုက်။" ဝမ်ယင်လျန်က ကျန်းရှောင်လီရဲ့ ရင်ခွင်ထဲက ကလေးကို ချီပြီး တိုက်တွန်းလိုက်သည်။

လီယွီလန်က လှောင်ပြောင်ပြီး "အဲဒါကို မစဉ်းစားနဲ့၊ ကျွန်မ အလုပ်က ထွက်ပြီးပြီ!"

"ဘာ?!" ဝမ်ယင်လျန်နှင့် ကျန်းရှောင်လီက တညီတညွတ်တည်း အော်လိုက်ကြသည်။

သူတို့၏ အသံများသည် ရင်ခွင်ထဲက ကလေးကို အောင်မြင်စွာ နှိုးခဲ့ပြီး ကလေးသည် မျက်ရည်များ ဝဲလာသည်။

"ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောစမ်း နင် ဘာအလုပ် ထွက်လိုက်တာလဲ? နင် ဘာကြောင့် အလုပ်ထွက်လိုက်တာလဲ?" ဝမ်ယင်လျန်သည် ဒေါသထွက်လွန်းလို့ အသံတုန်သွားပြီး သူ့မြေးကို ကျန်းရှောင်လီရဲ့လက်ထဲပြန်ပို့ပြီး သင်ခန်းစာပေးဖို့ လီယွီလန်ကို ဆွဲရန် လက်ကိုဆန့်လိုက်သည်။

ဒါပေါ့ လီယွီလန်က ဝမ်ယင်လျန်ကို ရိုက်နှက် ကြိမ်းမောင်းခွင့်မပေးနိုင်ပါပေ။ ဝမ်ယင်လျန်သည် လက်ကို ဆန့်ထုတ်ပြီး ရိုက်တော့မည့်အချိန်တွင် အပြင်ဘက်မှ လျင်မြန်စွာ ပြေးလာသောပုံရိပ်လေးက သူမလက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး "ခင်ဗျားလူဆိုး၊ အမေ့ကို အနိုင်ကျင့်ခွင့် မပေးဘူး!"   

ဝမ်ယင်လျန်သည် ရုတ်တရက် ပြေးလာတဲ့ အဖိုးတန်လေးကို မတားဆီးနိုင်ပဲ သူမသည် ခဏလောက်တောင် မရပ်နိုင်ဘဲ သူက တွန်းချလိုက်တာနဲ့ မြေပြင်ပေါ်သို့ လဲကျသွားခဲ့သည်။

ဝမ်ယင်လျန်သည် အသက်ဘယ်လောက်ရှိသည်ဖြစ်ဏ သူမ၏တင်ပါးသည် မာကျောသော ကွန်ကရစ်ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လဲကျသွားတော့ သူမသည် နာကျင်စွာအော်လိုက်သည်။ သူမက တပေါင်ကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး "စောက်ကလေး!"

လီယွီလန်သည် တပေါင်ကို သူမရင်ခွင်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်သည် သေသေချာချာကို အကာအကွယ်ပေးသည့် သဘောထားဖြစ်သည်။

ကျန်းရှောင်လီသည် သူ့ယောက္ခမ လဲကျသွားသည်ကို မြင်သောအခါ သူမကို မကူညီချင်ပေ။ သူမသည် ကလေးကို ပွေ့ဖက်ကာ ချော့ပေးရင်း နောက်သို့ ခြေနှစ်လှမ်း ဆုတ်လိုက်သည်။

ဒီအချိန်မှာ သူ့ယောက္ခမကို ဒုက္ခရောက်အောင် လုပ်ရမှာပေါ့။

ဒါက လီယွီလန်ထံမှ တစ်စုံတစ်ခုအတွက် လျော်ကြေးတောင်းရန် အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။

ကျန်းရှောင်လီ တွေးနေစဉ်တွင် သူမ၏ မျက်လုံးများသည် ဧည့်ခန်းတစ်ဝိုက်သို့ လှည့်ပတ်ကာ ကာလာစုံတီဗီ၊ ရေခဲသေတ္တာနှင့် လှပစွာပြုလုပ်ထားသည့် ပရိဘောဂမျိုးစုံကို ကြည့်ပြီး သူမ၏မျက်လုံးများသည် အနည်းငယ် မက်မောနေခဲ့သည်။

ဒီညီအစ်မနှစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝက ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းလိုက်မလဲ!

ဝမ်ယင်လျန်သည် မြေပြင်ပေါ်တွင် တစ်ယောက်တည်း လဲလျောင်းနေပြီး သူမကို ဘယ်သူကမှ ကူညီရန် ဆန္ဒမရှိတာက သူမကို ပို၍ပင် ဒေါသထွက်စေခဲ့သည်။

သူမက လီယွီလန်ကို လက်ညှိုးထိုးပြီး "ငါ့ဘဝက ဆိုးရွားလိုက်တာ။ ဒီလို အသိဉာဏ်ကင်းမဲ့တဲ့ အရာတစ်ခုကို ငါဘယ်လိုမွေးခဲ့မိတာလဲ။ မင်းဒီလိုဖြစ်မယ်မှန်း ငါသိရင် ငါမွေးတုန်းက မင်းကို ဆီးထဲမှာ နစ်မြှုပ်ပစ်လိုက်သင့်တာ ပြန်မလာနိုင်ခဲ့ရင် မင်းဒီလိုတွေ ခံစားရမှာ!"

လီယွီလန်သည် တပေါင်၏ နားရွက်ကို ဖုံးရန် လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး "အမေ၊ ဟန်ဆောင်တာကို ရပ်လိုက်ပါ။ ဘာပဲပြောပြော အလုပ်က မရှိတော့ဘူး။ တခြားတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်ပေးဖို့လည်း မစဉ်းစားနဲ့။"

"မင်း၊ မင်း၊ မင်း တာဝန်မကျေတဲ့ သမီး!" ဝမ်ယင်လျန်သည် စိတ်မရှည်သူဖြစ်ပြီး သူမက ဒေါသတကြီးဖြစ်နေသည်။

လီယွီလန် - "အမေက ဒီလို ကြိမ်းမောင်းပြီးကတည်းက ကျွန်မက ကျေးဇူးကန်းတဲ့သူ၊ တာဝန်မကျေတဲ့သမီး ဖြစ်တယ်ဆိုတာ ရိုးသားရမှာပေါ့။"

လီယွီလန်က စကားပြောပြီးနောက် ထရပ်လိုက်သည်။

သူမ၏ လုပ်ရပ်ကိုမြင်တော့ ဝမ်ယင်လျန်သည် သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် ဆိုးရွားသော ကြိုတင်သတိပေးချက်တစ်ခု ရှိနေပြီး မေးလိုက်သည်။ "မင်းဘာလုပ်မလို့လဲ?" 

"အမေ့အိမ်ကို သွားမလို့လေ။" လီယွီလန်က "ကုရှန်းက အမေ့အိမ်ကို ပေးဖို့ သွားခဲ့တာကို မှတ်မိတယ်။ အများကြီးပဲ ဟုတ်တယ်မလား? ကျွန်မက ကျေးဇူးကန်းတဲ့သူလေ ဒါကြောင့် ဒီပစ္စည်းတွေကို ပြန်ယူလို့ မရဘူးလား?"

စကားပြောပြီးနောက် သူမသည် သူ့သားကို "တပေါင်၊ မင်းအဖေက မင်းအဘွားကို ပေးခဲ့တာတွေကို မှတ်မိလား?" 

လီယွီလန်က သူမသည် စိတ်သဘောထားကောင်းခဲ့ပြီး အဲဒီ့မိသားစုရဲ့ ချစ်ခင်မှု အနည်းငယ်ကိုလည်း ဂရုစိုက်ခဲ့သည်။

အခုတော့ သူမမိသားစုရဲ့ အစွယ်တွေ ပေါ်နေတော့ သူမကလည်း သူတို့ကို ပြန်မကိုက်စရာ အကြောင်းမရှိပေ။

တပေါင်က သေသေချာချာ ပြန်ဖြေသည်။ "မှတ်မိတယ်၊ နောက်ဆုံး ဖေဖေ ပြန်လာတုန်းက ရေဒီယို သုံးလုံးယူလာပြီး ရေဒီယို တစ်လုံးကို အဆင်ပြေဖို့တွက် အဘွားအိမ်ကို ပေးခဲ့တယ်။"

တပေါင်သည် သူ့လက်ချောင်းများကို ချိုးကာ ပြန်သတိရလာသည်။

ဝမ်ယင်လျန်သည် ထိတ်လန့်သွားခဲ့သည်။

ကလေးကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျန်းရှောင်လီလည်း ဖြူဖျော့သွားခဲ့သည်။ ကုရှန်းသည် လီမိသားစုထံကို ကောင်းသောအရာများစွာကို ယူလာခဲ့သည်။ ကျန်းရှောင်လီသည် ၎င်းတို့ထဲမှ အချို့ကို လျှို့ဝှက်ထားပြီး သူမ၏ မိဘအိမ်သို့ ပို့ခဲ့သည်။ အခု လီယွီလန်က ပြန်သွားပြီး ပြန်ယူရင် သူမရဲ့ လှုပ်ရှားမှုလေးတွေက လုံလောက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ရှာတွေ့သွားခဲ့ရင်...

ဒီဖြစ်နိုင်ချေကို စဉ်းစားပြီး ကျန်းရှောင်လီက ဝမ်ယွီလန်ကို အမြန်‌ခေါ် ကာ "အမေ၊ ကလေးက အီးပါချလိုက်တယ် ထင်တယ်!"

ဒီစကားက ဝမ်ယင်လျန်ရဲ့ အသိစိတ်တွေ ပြန်ရသွားခဲ့သည်။

ဝမ်ယင်လျန်က မငိုတော့ပေ။ သူမသည် မြေပြင်ပေါ်ကနေ နှစ်ခါသုံးခါလောက် ထပြီး သူ့အဝတ်တွေကို ပုတ်လိုက်ပြီး ဒေါသတကြီးနဲ့ "မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ? ငါတို့အိမ်ကို ပို့လိုက်တည်းက ငါတို့ပိုင်တယ်!"

လီယွီလန်သည် စောင့်ကြည့်နေခဲ့သည်။

ဝမ်ယင်လျန်က လီယွီလန်ကို လာယူမှာကို အရမ်းကြောက်နေတာကြောင့် ကျန်းရှောင်လီကို ဆွဲ‌ခေါ်ပြီး "ဒီနေ့ အလုပ်ကိစ္စတွေကို မေ့လိုက်တော့။ ရှောင်လီ ပြန်ကြရအောင်။"

သူမသည် ပြန်ပြီး သူမပစ္စည်းတွေကို ဝှက်ထားရမည်။

ဝမ်ယင်လျန်နှင့် ကျန်းရှောင်လီ၏ လျင်မြန်စွာ ထွက်ခွာသွားတဲ့ နောက်ကျောကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် လီယွီသည် နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး ပြုံးလိုက်သည်။

တပေါင်သည် သူမ၏ရင်ခွင်ထဲတွင် ခဏလောက် ရုန်းကန်ပြီးနောက် အနည်းငယ်စိုးရိမ်ပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ "မေမေ"

"အင်း၊ မကြောက်နဲ့၊ အဆင်ပြေတယ်။" လီယွီလန်က သူ့ကို နှစ်သိမ့်ပေးခဲ့သည်။

လီယွီလန်က ဝမ်ယင်လျန်ကို စောစောကတင် ကြောက်လှန့်ခဲ့တာကြောင့် သူမသည် အခု သူမနောက်ကို လိုက်ရဲမည် မဟုတ်တော့ပေ။

ကံကောင်းထောက်မစွာ ဝမ်ယင်လျန်နှင့် ကျန်းရှောင်လီတို့သည် ကြောက်ရွံ့ခဲ့ကြသည်။

ဝမ်ယင်လျန်နှင့် ကျန်းရှောင်လီသည် တံခါးမှ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။

ဝမ်ယင်လျန်က ကျိန်ဆဲနေခဲ့ပြီး ကျန်းရှောင်လီလည်း အနည်းငယ် စိတ်ဆိုးသွားခဲ့သည်။ သူမသည် အလုပ်မရရုံတင်မကဘဲ သူမပစ္စည်းတွေကိုလည်း ပြန်ပေးရလုနီးပါးပင်။

ကျန်းရှောင်လီက နည်းနည်းလေးမှ လက်မလျှော့သေးဘဲ ဝမ်ယင်လျန်ရဲ့ အင်္ကျီကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး "အမေ၊ ဒုတိယညီမက အလုပ်ထွက်တယ်လို့ ပြောတာ မှန်ပါ့မလား? သမီးတို့ မမေးခဲ့ဘူး။" 

လီယွီလန်က သူတို့ကို ညာလိုက်တာဆိုရင်ကော?

ဝမ်ယင်လျန်သည် ထိုစကားကိုကြားသောအခါ သူမပေါင်ကို ရိုက်လိုက်ပြီး "အို၊ မင်းမှန်တယ်! အဲဒီ အကျင့်မကောင်းတဲ့ ကောင်မလေးက ငါ့ကို လိမ်နေတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ ရှောင်လီ မင်းရဲ့ကလေးကို အိမ်အရင်ခေါ်သွားလိုက် ငါ ပိုးထည်စက်ရုံကို သွားမေးလိုက်မယ်။"

စကားပြောပြီးနောက် ဝမ်ယင်လျန်သည် အခြားဘက်သို့ အမြန်လျှောက်သွားခဲ့သည်။