Ch 9

Ch 9.1

အဘိုးအိုက အိမ်ထဲ ဦးစွာဝင်၍ အခြားလူများ တယောက်ပြီး တယောက် အိမ်ထဲ ဝင်ကြသည်။

လူတော်တော်များများက အခန်းရဲ့ သန့်ရှင်းမှုကို ကြည့်ပြီး အနည်းငယ် စိတ်ချမ်းသာ‌သယောင် ရှိနေကြသည်။

အဘိုးအိုက မီးဖိုနားမှာ ရပ်နေတဲ့ လျိုရှောင်ယင်ကို ကြည့်ပြီး "ယင်ဇီ အဘိုးက ဟောင်ဝိန်ရဲ့ အဘိုးပါ။ သူအရင်လာတယ်လို့ အဘိုးကြားတယ်။ ဒါကြောင့် ငါတို့ လာတွေ့တာ။" လို့ ပြောသည်။

လျိုရှောင်ယင်က ခေါင်းညိတ်ပြီး ဘာမှမပြော။

အမျိုးသမီးက နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွကိုက်ပြီးပြောသည်။ "သမီးက ယင်ဇီ မဟုတ်လား? သမီးအိမ်ကို မရောက်ဖူးဘူး။ သမီးမိဘတွေ မရှိတော့တဲ့အချိန် အန်တီတို့ မသိ‌သေးဘူး။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်လလောက်ကမှ အန်တီတို့သိတာ။ ဆောင်းဦးပေါက်ရာသီဆိုတော့ အရမ်းအလုပ်များနေတာ။ အန်တီတို့ အချိန်လွန်သွားခဲ့တာ စိတ်မရှိနဲ့နော်။" 

လျိုရှောင်ယင် သူမကိုယ်သူမ တွေးလိုက်သည်။ သူမ ဒီကိုရောက်တာ ကြာပြီ။ ဒါပေမယ့် သူတို့အားလုံးက ယဉ်ကျေးတဲ့ စကားတွေသာပြောနေကြပြီး သူမကတော့ ဘာမှ ပြန်မပြောရပါသေးပေ။

"အန်တီမှာ စိတ်ကောင်းရှိပါတယ်။" လျိုရှောင်ယင်က ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောလိုက်သည်။

လျိုရှောင်ယင်က သူမပြောသည်ကို ဂရုမစိုက်ပုံပေါ်တာကြောင့် သူမရင်ထဲ ဆို့နင့်သွားသည်။

ဘေးနားရှိ လူငယ်က စကားမပြောဘဲ လျိုရှောင်ယင်ကို ရွံရှာစွာ စိုက်ကြည့်နေသည်။

စတုတ္ထမြောက်အစ်ကိုကလည်း သူနဲ့အသက်တူလောက်တဲ့ ကောင်မလေးကို ဇနီးအဖြစ်ရှာနေတာဖြစ်သည်။ 

ဟဲ့ဟောင်ဟွာက ဒီမိဘမဲ့မိန်းကလေးကို လုံးဝ မထီမဲ့မြင်ပြုခဲ့သည်။ သူမမိသားစုမှာ လူတစ်ယောက်မှတောင် မရှိဘူး‌လေ။ သူ့အမေက လက်ထပ်ပြီးရင် အဲ့ကောင်မလေးကို အိမ်ရောင်းဖို့ ဖြောင်းဖျပြီး သူ့ရဲ့ကောင်မလေးနဲ့လက်ထပ်ဖို့ ပိုက်ဆံ ပေးမယ်လို့ မပြောခဲ့ရင် သူဒီကို လိုက်လာမှာတောင် မဟုတ်ဘူး။

"သမီးလေး ဒီနေ့ သမီးဘယ်လိုထင်လဲမေးဖို့ ဒီကိုရောက်လာတာ။ အရင်တုန်းက အိမ်က‌ ဟောင်ဝမ်က နှစ်သစ်ပြီးရင် မင်းတို့နှစ်ယောက်အကြောင်း ဆုံးဖြတ်ချင်တယ်လို့ ရေးခဲ့တာ။ သမီးသဘောထားကို ပြောပါ။" 

မိသားစုဝင်တစ်ယောက်အနေဖြင့် ဟဲ့ယွမ်ချင်းက သူမတို့ထံ စာရေးခဲ့သည်။ သူတို့အိမ်ထောင်ရေးကို အရင်ဆုံးဖြတ်ခဲ့သူလည်းဖြစ်တဲ့ ဟဲ့အိမ်သခင်က သူတို့ဘယ်လိုထင်လဲလို့ ကလေးတွေကို သဘာဝကျကျ မေးရမှာပေါ့။

လျိုရှောင်ယင်က သူတို့ကိုကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး လူတိုင်းရဲ့အမူအရာများကို သူမစိတ်ထဲတွင် မှတ်သားလိုက်သည်။

"သမီးမှာ အကြံဥာဏ်တော့ မရှိပါဘူး။ မိဘတွေရဲ့စကားနဲ့ အောင်သွယ်တော် ပြောတဲ့စကားတွေတော့ ရှိပါတယ်။ ဒီနှစ်ပြီးရင် အစ်ကိုကြီးက သူပြန်လာပြီး ဒီကိစ္စကိုဆွေးနွေးမယ် ပြောတယ်။ သူကလည်း ဒီအိမ်ထောင်ရေးမှာ ဆုံးဖြတ်ပေးရမယ့်လူဘဲလေ။" လျိုရှောင်ယင်က အနည်းငယ်ရှက်သွားသလို မျက်လွှာချလိုက်သည်။

ဟဲ့ယွမ်ချင်းက ခေါင်းညိတ်ပြီး "အဘိုးတို့က သမီးကို တွေ့ရုံဘဲ လာတာပါ။ သမီးက ရှောင်စီရဲ့ အနာဂတ် ချွေးမဘဲ။ နောက်ကျ မိသားစုမှာ တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ဟဲ့ကျားဝမ်ကို စာ‌ရေးပို့လိုက်။ ငါတို့ သေချာပေါက် ကူညီမှာပါ။" 

လျိုရှောင်ယင်က ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ မိုင် ၃၀ အဝေးက နှင်းပန်းလေးက မင်းလာတဲ့အချိန်မှာ အေးခဲသွားလိမ့်မယ်။

အချိန်အတော်ကြာ စကားမပြောသော ဟဲ့ချွမ်မင်က ရုတ်တရက် "ယင်ဇီ သမီးလက်ထပ်ပြီးရင် ဟဲ့ကျားဝမ်မှာနေ။ နှစ်သစ်ပြီးရင် ဒီအိမ်ကို ရောင်းမယ်။" လျိုရှောင်ယင် ခေါင်းမော့ကာ အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်။

ဟဲ့ယွမ်ချင်းက သူ့ကို စိုက်ကြည့်ရင်း "ဟဲ့ချွမ်မင် မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ?"

လျိုရှောင်ယင်က သူမ့အနာဂတ် ယောက္ခမ ကျန်းချွေးဖျင်ရဲ့ အမူအရာကို ကြည့်ကာ သူမနှင့် ဆွေမျိုးမတော်ချင်‌ ဖြစ်လာသည်။

သူမအမေရဲ့အိမ်က သူမကိစ္စပဲ။ ရောင်းသည်ဖြစ်စေ မရောင်းသည်ဖြစ်‌စေ သူမကိစ္စသာ။ သူမအမေမိသားစု မရှိတော့ရင်တောင် ယောက္ခမ စကားပြောရမယ့် အလှည့်မဟုတ်ဘူး။

ဟဲ့ယွမ်ချင်က သူ့သားကို အရမ်းစိတ်ဆိုးသွားသည်။ 

သူက လျိုရှောင်ယင်ရဲ့ လျစ်လျူရှုနေတဲ့ မျက်နှာကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဒေါသထွက်နေမှန်းသိသည်။ ဘယ်သူက ဒေါသမထွက်ဘဲ‌နေမှာလဲ?

"ယင်ဇီ သမီးခဲအိုစကားနားမထောင်နဲ့။ သမီးအိမ်က သမီးအပေါ်မှာပဲ မူတည်တယ်။" လျိုရှောင်ယင် ခေါင်းညိတ်ပြီး ဘာမှမပြော။

ကျန်းချွေးဖျင်က သူမအဘိုး နှုတ်ဆိတ်နေသည်ကို မြင်သောအခါ ဆန္ဒစောနေမိသည်။ "သူမက ငါတို့မိသားစုနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီးရင် အရာအားလုံးက ငါတို့မိသားစုအပိုင်ဘဲလေ။ ငါတို့က သူမအိမ်ကို မရောင်းဘဲထားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ? အဝေးကြီးကနေ ဒီအိမ်ကိုအမြဲတမ်း ပြန်လာဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး မဟုတ်လား?" 

စိတ်တိုနေတဲ့ ကျန်းချွေးဖျင်က ထိုကဲ့သို့ အနည်းငယ်ဂရုမစိုက်တတ်ပေ။ သူတို့အိမ်ရောက်လာရင် ပိုက်ဆံ‌တွေကို သူမလက်ထဲဘဲ အပ်မှာမဟုတ်ဘူးလား။ အဲဒီအချိန်မှာ နေစရာရဖို့ ရှောင်ဝူအတွက် ငါ ရှာဖွေရမှာဘဲ။

လျိုရှောင်ယင်က သူမစိတ်ထဲတွင် ရှုတ်ချမိသည်။ အိမ်ကိုရောင်းသည်ဖြစ်စေ မရောင်းသည်ဖြစ်စေ သူမအပိုင်းသာ။ ၎င်းကို အဆိုပြုရန်မှာ သူတို့ဟဲ့မိသားစုနဲ့ မသက်ဆိုင်ဘူး။

သာသာနားမှာ Chinese novel Ch 1 to 9 ထိ မရှိတာကြောင့် ပြင်ထားတာ လွဲနေတာတွေ ရှိနိုင်ပါတယ်။ သည်းခံပြီး ဖတ်ပေးဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်ရှင့်။

Ch 9.2

"ဒါက သူ့ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ ဆိုင်တာလေ။ မင်းဆုံးဖြတ်ချက်လား? တော်ပြီ၊ မြန်မြန် အိမ်ပြန်ကြမယ်။" 

ဟဲ့ယွမ်ချင်းက အကြီးစုံတွဲကို စိုက်ကြည့်ကာ ဒေါသတကြီး ထွက်သွားသည်။

လင်မယားနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ထွက်သွားကြသည်။ မသွားခင် ကျန်းချွေးဖျင်က လျိုရှောင်ယင်ကို စူးစူးဝါးဝါးစိုက်ကြည့်သွားသည်။

လျိုရှောင်ယင်က သူမကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဘဲ ပြန်ကြည့်သည်။ လျိုရှောင်ယင်က အပြင်ထွက်ပြီး လူလေးယောက် စက်ဘီးစီးသွားတာကို ကြည့်နေခဲ့သည်။

မြန်မြန်ပြန်ကြ ငါ့ကို စိတ်ဆိုးအောင် မလုပ်ကြစမ်းနဲ့!

လျိုရှောင်ယင်က အဆင်သင့်လုပ်ထားသော ပဲပင်ပေါက်များကို ထုတ်ပြီး ဝက်သားနဲ့ ကြော်ကာ ထမင်းပန်းကန်သေးသေးတစ်လုံး စားခဲ့သည်။

ဒီနေ့ သူမစိတ်တိုနေသည်။၊ အဲဒါကို လျှော့ဖို့ အရသာရှိတာတွေ ပိုစားရမည်။

လျိုရှောင်ယင်က သူမကိုယ်ပိုင်အတွေးကြောင့် ရုတ်တရက် အံ့အားသင့်သွားသည်။

ဒီထမင်းတစ်နပ်က စားလို့ကောင်းတယ်။

ပြောရရင် အခုတလော ဒီလိုထမင်းကို ဘသူမှ မစားကြရသေးဘူး။

ဟဲ့မိသားစု လာသွားပြီး‌နောက်ပိုင်ကတည်းက လျိုရှောင်ယင်ကို ဘယ်မှာမှ ထပ်မတွေ့ရတော့ပေ။

လျိုရှောင်ယင်က နေ့တိုင်း ထင်းသွားကောက်ဖို့ တောင်တက်လေ့ရှိသည်။

လျိုရှောင်ယင်က ကျိုးပဲ့နေသောသေတ္တာဟောင်းတစ်ခုကို တွေ့ရှိပြီး မြေဆီလွှာထည့်ကာ စင် ထိပ်ပေါ်တွင် တင်ပြီး ကြက်သွန်မြိတ်အချို့ စိုက်ပျိုးခဲ့သည်။

တစ်အိမ်လုံး ပူလောင်နေပြီး ကြက်သွန်မြိတ် အများအပြား စုဆောင်းထားနိုင်ခဲ့သည်။ မစားနိုင်ရင် သူတို့ကို ထုပ်ပိုးပြီး နေရာလွတ်ထဲ ထည့်ထားလိုက်သည်။

ဒီလိုသာ အေးအေးဆေးဆေး ဖြစ်နေမယ်ဆိုရင် နေ့ရက်တွေဟာ အတော်လေး သာယာနေမှာဘဲ။

လျိုရှောင်ယင်က ဒီလို အတွေးမျိုးနဲ့ တွေးလို့ အဆင်ပြေတယ်လို့ ခံစားရသည်။ နောက်နွေဦးရာသီမှာ သူမ အလုပ်မသွားရင် ငတ်သေလိမ့်မယ်။

အရှေ့မြောက်ဘက်ရဲ့ ဆောင်းရာသီတွင် မိသားစုတိုင်းက အလုပ်မလုပ်ဘဲ နေ့စဥ်လာရောက်လည်ပတ်ကြပြီး တစ်နေ့လျှင် နှစ်နပ်စားကြသော်လည်း စိုစိုပြည်ပြည်ရှိကြသည်။ အလုပ်မသွားဘဲ အများကြီးစားတာက ဖြုန်းတီးတာဘဲ!

လျိုရှောင်ယင်က နေ့ရက်များကို ရေတွက်နေခဲ့သည်။ တရုတ်နှစ်သစ်ကူးမတိုင်မီ ဆယ်ရက်ကျော်ကျန်သေးပြီး သူမဒီကို မသိလိုက်ဘဲ ရောက်လာသည်မှာ လအနည်းငယ်ပင်ရှိ‌နေပြီဖြစ်သည်။

ခေတ်နောက်ကျကျန်နေခဲ့တာကလွဲလို့ ဒီအရာတွေအားလုံးက သူမအတွက် ဆိုးရွားတဲ့ပုံမပေါ်ပေ။

"အိမ်မှာ တစ်ယောက်ယောက်ရှိလား?" 

လျိုရှောင်ယင်က ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲနေပြီး ရင်းနှီးနေသည့်အသံကို ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရတဲ့အခါ သူမင နေရာကို နည်းနည်းသပ်ရပ်အောင် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။

"ဘယ်သူလဲ?" 

လျိုရှောင်ယင်က သူမဖိနပ်ကိုစီးကာ ကြည့်ရှုရန် ထွက်သွားလေသည်။ 

ဟဲ့ဟောင်ဝိန်က အဖြူရောင်ဝတ်စုံဖြင့် ခြံဝင်းထဲတွင် ရပ်နေသည်။

သူ့စစ်ဝတ်စုံက နှင်းတွေနဲ့ စိုစွတ်နေပြီး သူရွှေ့လိုက်တိုင်း အဝတ်တွေက အေးခဲပြီး မာကျောနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။

လျိုရှောင်ယင် အနည်းငယ် အံ့သြသွားပြီး သူရောက်လာ‌ဖို့ကို မမျှော်လင့်ထားခဲ့‌ပေ။ အားလပ်ရက် ရောက်နေပြီလား?

"အိမ်ထဲဝင်။ ဘယ်ကဘယ်လို‌ရောက်လာတာလဲ?" လျိုရှောင်ယင် အာရုံပြန်ကပ်လာပြီး အိမ်ထဲကို ခေါ်သွားလိုက်သည်။

ဟဲ့ဟောင်ဝိန်က အမှန်ပင် အေးခဲ‌နေသည်။ ရထားပေါ်ကဆင်းပြီး သူမအိမ်စီ တန်းတန်းမတ်မတ်လာခဲ့ပြီး သူ့ရဲ့ အထုပ်အပိုးတွေကိုလည်း တစ်ခါတည်း ယူလာခဲ့သည်။

"ရှင့်အဝတ်တွေအကုန်စိုနေတယ်။ ရှင့်မှာလဲစရာပါလာလား?" လျိုရှောင်ယင်ရဲ့အိမ်တွင် ယောက်ျား‌လေးအဝတ်အစားများ မရှိတော့ပေ။ မူလမိဘတွေရဲ့ အဝတ်အစားတွေသည်လည်း မီးရှို့ခံခဲ့ရသည်။

"ပါလာတယ်။ ကိုယ်ချက်ချင်းလဲလိုက်မယ်။" ဟဲ့ဟောင်ဝိန်က ပြောပြီး အဝတ်အစား ချွတ်တော့သည်။

လျိုရှောင်ယင် ခဏလောက် ထိတ်လန့်သွားပြီး သူ့အပေါ်ပိုင်းကို ချွတ်လိုက်တာကို မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ သူမမျက်နှာက ချက်ချင်းပင် နီရဲလာသည်။ 

သူမက ကလေးမလေးမဟုတ်ဟု အကြောင်းပြချက်ပေး‌သော်လည်း ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ဒီလိုပုံစံမြင်ဖူးသည်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ်တော့ မဟုတ်ပေ။ 

သူမ ဘယ်လိုများ ဒီလောက်ထိလွယ်ရှလွယ် ဖြစ်နေရတာလဲ?

လျိုရှောင်ယင် လှည့်ထွက်၍ မီးထည့်ဟန်ပြုသော်လည်း ဟဲ့ဟောင်ဝိန်ရဲ့ သန်မာသောကြွက်သားများက သူမစိတ်ထဲ ပေါ်လာသည်။

အိုဘုရားရေ! ငါဘာတွေတွေးနေတာလဲ! 

လျိုရှောင်ယင်က ဒေါသတကြီး ထင်းကို ကန်လိုက်သည်။

"ဘာလုပ်နေတာလဲ?" ဟဲ့ဟောင်ဝိန်က တံခါးဘေးတွင် ရပ်နေပြီး လျိုရှောင်ယင်ရဲ့ရှက်ရွံ့နေမှုကို ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းထောင့်များ ကော့တက်သွားသည်။

သာသာနားမှာ Chinese novel Ch 1 to 9 ထိ မရှိတာကြောင့် ပြင်ထားတာ လွဲနေတာတွေ ရှိနိုင်ပါတယ်။ သည်းခံပြီး ဖတ်ပေးဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်ရှင့်။