Chapter 26

💘Chapter 26 ငါ့လူ

ချန်လီနှင့်ဝေ့ချန် လက်ထပ်မှတ်ပုံတင်သည်က သိုသိုသိပ်သိပ်လုပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။လဝက်အကြာတွင် ချန်လီဆေးရုံကဆင်းခဲ့သည့်တိုင် ဝေ့ချန် ရွှေလူပျိုအဖြစ်မှ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်သွားသည်ကို သိသူမှာ ထိုစဥ်က အသိသက်သေ အနေဖြင့်ရှိနေခဲ့သည့် ချန်ချင်းတစ်ယောက်သာရှိလေသည်။

ချန်လီ ဆေးရုံဆင်းပြီဖြစ်သည်။

ပြီးခဲ့သည့် လဝက်အတွင်းမှာ ဝေ့ချန်က ချန်လီကို အလွန်ကိုမှကောင်းကောင်း ကျွေးမွေးပြုစုခဲ့၏။သူက ယခင်ကအတိုင်းပိန်ပါးပါးပုံစံဖြစ်နေဆဲဖြစ်သော်လည်း မျက်နှာလေးကအများကြီး 

စိုပြည်နီမြန်းလာပြီဖြစ်ကာ နောက်ဆုံးမှာ မကျန်းမာသည့်ပုံစံ ဖြူဖတ်ဖြူရော်ဖြစ်မနေတော့ပါချေ။

သူဆေးရုံကဆင်းသည့်​နေ့မှာ ရာသီဥတုက ကြည်လင်ပီး နေကတောက်ပစွာသာနေသည်။အပြင်ဘက်မှာ ပေါင်းအိုးထဲရောက်​နေသည့်အတိုင်း ပူလေသည်။နေရောင်က အသားကိုထိလိုက်သည်နှင့် ပူလွန်း၍ အကင်ခံရတော့မည့်အတိုင်းဖြစ်၏။

ချန်လီ ဆေးရုံထဲကထွက်လာသည်နှင့် ဝေ့ချန်က အပူဒဏ်ကြောင့် သူထပ်ထိခိုက်မှာစိုး၍ သူ့ကို ကားထဲတန်းပို့သည်။

"ရေဘူးယူထား...ရေဆာသလိုခံစားရရင် တန်းသောက်လိုက်နော်"

ဝေ့ချန်က ချန်လီကိုထိုင်ခုံခါးပတ်တပ်ပေးပြီးနောက် ကားရေခဲသေတ္တာထဲ *mineral waterတစ်ဘူးထုတ်ပြီး ချန်လီကိုပေးလိုက်သည်။

(T/N–သတ္ထုဆားသို့မဟုတ်ဓာတ်ငွေ့ပျော်ဝင်နေသည့်စမ်းရေသန့်)

အေးသောရေခိုးရေငွေ့များက ပူနွေးသောလေထုနှင့် ထိတွေ့လိုက်သည်နှင့် အဖြူရောင်အငွေ့မျှင်စုများက လေထဲမှာ ချက်ချင်းပြည့်လာသည်။ရေဘူးဆီမှ အေးစက်စက် အထိအတွေ့ကလည်း ချန်လီ၏လက်များထံသို့ ကူးလာပြီး ထိုကနေ သူ့နှလုံးသားဆီသို့ရောက်ကာ ချန်လီ၏ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေသောနှလုံးသားကို ငြိမ်အေးသွားစေခဲ့သည်။

ချန်လီက ရေဘူးကိုကိုင်ထားပြီး သူ့အကြည့်က ဝေ့ချန်ပေါ်ကိုရောက်လာသည်။ထိုမျက်ဝန်းများက အသက်မဲ့နေဆဲဖြစ်ပြီး အထဲမှာဘာခံစားချက်မှမရှိသော်လည်း နေ​ရောင်ထပ်​ပေါင်းထားသည့်အတိုင်း အနည်းငယ်တောက်ပပြီး လင်း​လက်နေလေသည်။

ဝေ့ချန် မနေနိုင်ဘဲချန်လီ၏ခေါင်းလေးကို ပွတ်မိလိုက်​ပြီး သူမျက်လုံးများထဲမှာ အပြုံးများပြည့်နေခဲ့သည်။

တစ်လမ်းလုံး ဘာစကားမှမပြောဘဲ ဝေ့ချန် ချန်အိမ်ကိုပဲတည့်တည့်မောင်းလာခဲ့သည်။ချန်ချင်းက ဝေ့ချန်နှင့်ချန်လီ လက်ထပ်မှတ်ပုံတင်ရသည့်နေ့ကတည်းက မြို့တော်ကိုပြန်သွားပြီဖြစ်သည်။

ယနေ့က အလုပ်ဖွင့်သည့်နေ့ဖြစ်သဖြင့် ဤအချိန်မှာ တုလီရွှင်းတစ်ယောက်ပဲ ချန်မိသားစုဗီလာမှကျန်နေခဲ့သည်။

အိမ်တော်ထိန်း၏အသိပေးချက်ကိုလက်ခံရရှိပြီးနောက် တုလီရွှင်းက စိတ်မဝင်စားဟန်ဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဝင်ခွ့င်ပြုလိုက်ပြီး ဥယျာဥ်ထဲမှာ ထိုင်ကာ သခင်မတစ်ယောက်၏ဟန်ပန်အမူအရာအပြည့်နှင့် တစ်ယောက်တည်း နေ့ခင်းလက်ဖက်ရည်သောက်နေ​လေသည်။

အိမ်တော်ထိန်းက ချန်လီနှင့်ဝေ့ချန်ကို တုလီရွှင်းဆီခေါ်လာ၏။တုလီရွှင်းကလက်ဖက်ရည်တစ်စုပ်သောက်လိုက်ပြီးမှ လက်ချင်းတွဲထားသည့်ချန်လီနှင့်ဝေ့ချန်ကို မော့ကြည့်လေသည်။ သူမ အနည်းငယ်မျက်မှောင်ကြုတ်သွားပြီး 

ယနေ့လက်ဖက်ရည်က ပုံမှန်ထက် ပိုခါးနေသလို ခံစားလိုက်ရလေသည်။

"သခင်မချန် လီလီနဲ့ကျွန်တော်လက်ထပ်ပြီးသွားပြီဆိုတာ သိပြီးသားဖြစ်မှာပါ...ကျွန်တော် ဒီနေ့ဒီကိုလာတာက လီလီကိုသူ့အိတ်တွေကူထုပ်ပိုးပေးဖို့ပါ...အခုကနေစပြီး လီလီက ကျွန်တော်နဲ့နေပါလိမ့်မယ်"

သူက ထိုနေ့တုန်းက ချန်မိသားစုနှင့် အပေါ်ယံမျက်နှာကိုခွာချပြီသားဖြစ်သဖြင့် ယခုဤစကားကိုပြောလိုက်ချိန်မှာ ဝေ့ချန်၏လေသံကအေးစက်နေ​ပြီး ခံစားချက်တစ်စွန်းတစ်စမှမပါပေ။

တုလီရွှင်းကလည်း သူတို့ကိုမြင်ချင်ပုံမရသဖြင့် လက်ဝှေ့ယမ်းပြီး အိမ်တော်ထိန်းကို ဝေ့ချန်ကိုချန်လီ၏အထုပ်အပိုးများကိုယူရန် ချန်လီကို အခန်းဆီလိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်၏။သို့ပေမဲ့ အတူထွက်သွားသည့် ဝေ့ချန်နှင့်ချန်လီတို့၏နောက်ကျောများကို ကြည့်ပြီး တုလီရွှင်း၏ မျက်လုံးများထဲမှာ

အတွေးနက်သွားသည့်အရိပ်အယောင်တစ်ခုပေါ်လာ​ခဲ့လေသည်။

…

ချန်လီ၏အခန်းက လွန်ခဲ့သည့်လဝက်ကနှင့် အတူတူဖြစ်လေသည်။သူ တံခါးကိုဖွင့်လိုက်ချိန်မှာ အသူရာကွင်းပြင်ထဲကိုရောက်သွားသလိုမျိုး အရည်အသွေးနိမ့်ရေဆေးနံ့နှင့်အပူရှိန်က သူ့မျက်နှာကိုလာရောက်ရိုက်ခတ်လာသည််။ပြီးခဲ့သည့်လဝက်အတွင်းမှာ ဤအခန်းထဲကို မည်သူမှ ဝင်ရှင်းမထားမှန်း သိသာလေသည်။

ဝေ့ချန်၏မျက်လုံးများ အနည်းငယ် နက်​မှောင်သွားခဲ့၏။ချန်လီက အခန်းထဲကို ပြန်ဝင်ချင်နေသည်အားမြင်လျှင် ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ပခုံးများကိုကိုင်ကာတားလိုက်ပြီး ပြောလေသည်။

"ဒီမှာစောင့်နေနော်...ကိုယ်အထဲဝင်ပြီး မင်းအတွက် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးမယ်"

ထို့နောက် သူက အင်္ကျီလက်များကိုလိပ်တင်ပြီး ထပ်ခိုးခန်းထဲကိုဝင်သွား၏။

ချန်လီမှာ ပစ္စည်းများများစားစားမရှိပေ။ရှိသည့်ပစ္စည်းများကလည်း ဝေ့ချန်၏မျက်လုံးထဲပင်မဝင်ချေ။အဝတ်အစားများက အကုန်အသားကြမ်းပြီး ဖိနပ်များကလည်းစုတ်ပြဲနေသည်။တစ်ခုမှဝတ်ရန်မသင့်လျော်ပေ။ဝေ့ချန် ချန်လီအတွက်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားရပြီး ခေါင်းထဲမှာ ချန်လီအတွက်အဝတ်အစားဝယ်ရန်ကိစ္စကို အချိန်ဇယားထဲပေါင်းထည့်လိုက်သည်။

မိနစ်အနည်းငယ်ကြာသောအခါ ဝေ့ချန်

ချန်လီ၏ပစ္စည်းများကို ထုပ်ပိုး၍ပြီးသွားပြီဖြစ်လေသည်။ချန်လီ၏အရေးကြီးသောစာရွက်စာတမ်းများမှလွဲ၍ ဤအခန်းထဲမှာ ချန်လီချန်ထားခဲ့သမျှပစ္စည်းများကို ဘာတစ်ခုမှ ဝေ့ချန် မထုတ်ပိုးခဲ့ပေ။ဤပစ္စည်းများက အရည်အသွေးနိမ့်လွန်းသည့်အပြင် ချန်လီအတွက် အမှတ်တရကောင်းများလည်းဟုတ်မနေသည့်အတွက်ဖြစ်၏။ဤတစ်ခေါက်မှာ သူချန်လီကို ဤနေရာကနေ ခေါ်ထုတ်သွားမှာဖြစ်၍ ချန်လီအား အတိတ်ကမကောင်းသောအရာများအားလုံးကို ကျောခိုင်းနှုတ်ဆက်​ပြီး ဘဝအသစ်တစ်ခုပေးချင်လေသည်။ပြီးလျှင် ချန်လီအတွက်က ဤအခန်းထဲရှိအရာများကို ယူသွားစရာလည်း လိုမနေပေ။

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏စာရွက်စာတမ်းများကို သိမ်းပြီး အခန်းပူပူထဲကထွက်လာလိုက်သည်။သူချန်လီကိုခေါ်ပြီး ထွက်သွားတော့မည်အပြုမှာ ချန်လီကအခန်းကို ငေးကြောင်ကြောင်ကြည့်နေ၏။

"လီလီ သွားရအောင်လေ"

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ဆံပင်ကိုညင်သာစွာပွတ်ပြီးတိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။

ချန်လီက ပြန်မဖြေဘဲ ခေါင်းလှည့်ကာ သူ့ကိုကြည့်လိုက်ပြီး ၎င်းနောက် အခန်းကို ပြန်လှည့်ကြည့်လေသည်။

မကြာမီ ချန်လီ၏အကြည့်က တစ်နေရာတည်းမှာ အာရုံစိုက်နေကြောင်းကို ဝေ့ချန်တွေ့ရှိသွားသည်။ခန့်မှန်းစရာမလိုအောင်ဘဲ ဝေ့ချန် ချန်လီဘာကိုဆိုလိုသည်ကို ချက်ချင်းနီးပါးသိရှိသွားခဲ့သည်။

"မယူရသေးတာတစ်ခုခုရှိလို့လား"

ဝေ့ချန်ကမေးလိုက်၏။

ချန်လီက ပြန်မဖြေဘဲ သူ့အကြည့်က ထိုနေရာပေါ်မှာပဲ ဆက်၍ရောက်နေလေသည်။

ဤတစ်ကြိမ်မှာ ဝေ့ချန်ကထပ်မမေးတော့ဘဲ တိုက်ရိုက်ပဲ ချန်လီ၏အကြည့်အတိုင်းလိုက်ကာ အခန်းထဲကဗီရို၏ဘေးကိုလျှောက်သွားပြီး ဗီရို၏အံဆွဲကို ဆွဲဖွင့်လိုက်၏။

အံဆွဲထဲမှာ ဘာမှရှိမနေပေ၊သစ်သားဘူးအသေးလေးတစ်ခုသာ ငြိမ်သက်စွာ လဲလျောင်းနေခဲ့သည်။ဝေ့ချန် သစ်သားဘူးထဲမှာ ဘာပါမှန်းမသိသည်မှာသဘာဝ ဖြစ်ပေမဲ့ သူ့မှာ သူများ၏ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကို စူးစမ်းချင်သည့်ရည်ရွယ်ချက်မရှိပါချေ။သူက သစ်သားဘူးလေးကို ကောက်ယူပြီး ချန်လီကိုကြည့်လိုက်၏။

သေချာသည်ပင်၊ ချန်လီ၏အကြည့်က သူ့လက်ထဲက သစ်သားဘူးလေးပေါ်မှာ ကျရောက်နေ​လေသည်။ဤသစ်သားဘူးလေးထဲမှာပါသည့်အရာများက ချန်လီအတွက် အလွန်အရေးကြီးပုံရ၏။

သူ တံခါးဆီသို့ လျှောက်လာပြီး ချန်လီကို သစ်သားဘူးလေးကမ်းပေးချိန်မှာ ချန်လီက ချက်ချင်းပင်သစ်သားဘူးလေးကိုဆွဲ​ယူပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ အမြတ်တနိုးပွေ့ပိုက်ထားလေသည်။ချန်လီ၏မျက်နှာက ယခင်ကအတိုင်း အသက်မဲ့လျက်ပဲ ရှိနေသော်လည်း ဝေ့ချန် ချန်လီပျော်နေပုံရသည်ဟု ဝေ့ဝေ့ဝါးဝါးခံစားရလေသည်။

ဝေ့ချန် ထိုသစ်သားဘူးလေးထဲမှာ ရှိနေသည့်အရာအကြောင်းကို အနည်းငယ်သိချင်မိသွားသည်။

သို့ပေမဲ့ သိချင်စိတ်က သိချင်စိတ်သက်သက်ပဲဖြစ်၏။ဝေ့ချန် ထိုသိချင်စိတ်ကို သူ့နှလုံးသားထဲမှာ သိမ်းထားပြီး လက်ဆန့်ကာ ချန်လီ၏ခေါင်းလေးကိုပွတ်ပေးရင်း ​ပြန်မေးလိုက်သည်။

"အခုရော ပြန်လို့ရပြီလား"

ချန်လီက ခေါင်းလှည့်ကာ ဝေ့ချန်ကိုစိုက်ကြည့်လာသည်။ဝေ့ချန် ချက်ချင်းပဲ ချန်လီဘာကိုဆိုလိုသည်ကို သိပြီး ချန်လီ၏ လက်ကလေးကိုဆွဲယူကာ အပြုံးနှင့်ပြောလိုက်၏။(မပြုံးနိုင်ဘူးပြောပေမဲ့ ပြုံးတာနှစ်ခါသုံးခါလောက်ရှိပြီ မျက်လုံးနဲ့ပြုံးတယ်ပဲမှတ်လိုက်ပါ😁)

"ဒါဆိုလည်း ပြန်ကြတာပေါ့"

ထိုစကားများပြောပြီးသည်နှင့် သူကချန်လီ၏လက်ကို ဆွဲပြီး ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

ဤတစ်ခေါက်တွင် ချန်လီက ဆက်ရပ်မနေတော့ပါချေ။ဝေ့ချန်က 'ပြန်ကြတာပေါ့'ဟူသည့် စကား​လေးလုံးကိုပြောလိုက်ချိန်မှာ သူ့မျက်လုံးဝိုင်းကြီးများထဲမှာ အလင်းရောင်တစ်ခုလက်သွားသယောင်ရှိပြီး ဝေ့ချန်၏နောက်ကနေလိုက်သွား​လေသည်။

သူတို့ ထွက်ခွာလာချိန်မှာ ဝေ့ချန်ကနောက်ပြန်လှည့်မကြည့်ခဲ့ပါချေ။ဤသည်က သူ့အိမ်မဟုတ်သည့်အတွက် သဘာဝအတိုင်း သူ့မှာဘာလွမ်းဆွတ်တမ်းတမှုမှမရှိပေ။

ချန်လီလည်း ပြန်လှည့်မကြည့်ခဲ့ပါချေ။ဤအိမ်က ရှန်ဟိုင်းရှိ အကောင်ကြီးကြီးပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်၏တည်ရှိမှုကို ဖော်ကျူးထားသည့် မြေတစ်လက်မစီတိုင်းကရွေနှင့်တန်ဖိုးချင်းညီ​သောနေရာ ဖြစ်သော်လည်း ချန်လီအတွက် ဘာအမှတ်တရကောင်းမှမရှိပေ။ထို့အပြင် ချန်လီ၏ နှလုံးသားက ၎င်းကို မျှော်လင့်နေသည်မှာ သေချာသလောက်ဖြစ်သည်။သို့ပေမဲ့ သူ့နှလုံးသားက ထုံထိုင်းနေသည်မှာအကြာကြီးရှိနေပြီဖြစ်၍ မျှော်လင့်စောင့်စားရသည့်ခံစားချက်ကို ချန်လီမေ့နေပြီဖြစ်သည်။

သို့ပေမဲ့ ယခုအချိန်မှာ ချန်လီ၏နှလုံးသားထဲမှာ တခြားခံစား ချက်တစ်ခုရှိနေပြီး ယင်းကသူ့နှလုံးသားထဲမှာ ပြည့်နေလေသည်။ဘာခံစားချက်မျိုးမှန်း ချန်လီမသိပေမဲ့ ချန်လီက သူ့နှလုံးသား၏စေရာနောက်ကိုအလိုက်ဆုံးသူဖြစ်လေသည်။အနှီခံစားချက်က ချန်လီအား ဝေ့ချန်ကိုပဲဆက်တိုက် ကြည့်နေမိစေခဲ့သည်။ချန်မိသားစုဆီက ထွက်ခွာလာရာကနေ ဝေ့ချန်ယာယီနေထိုင်သည့်ဝေ့မိသားစုကိုရောက်သည်အထိ ချန်လီ၏အကြည့်များက ဝေ့ချန်ဆီကနေ လုံးဝမခွာခဲ့ပေ။

ချန်လီ၏အကြည့်က စူးမနေသလို ခံစားချက်အရိပ်အယောင်တစ်စွန်းတစ်စမှလည်း မပါပေမဲ့ ဝေ့ချန် တစ်လမ်းလုံး ခံစားမိနေလေသည်။ဝေ့အိမ်သို့ကားရောက်သောအခါ ဝေ့ချန်က ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ ချန်လီကိုထိုင်ခုံခါးပတ်ဖြုတ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးများထဲရှိ အပြုံးက တောင်ပံပေါက်ပြီးပျံတက်တော့မည့်အတိုင်းပင်။

"လီလီ ကိုယ်တို့ရောက်ပြီနော်"

ဝေ့ချန်က ချန်လီကိုကားအပြင်ခေါ်ထုတ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်၏။

ချန်လီက ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုမကြည့်ဘဲ သူ့မျက်လုံးများက ရှေ့တည့်တည့်ကိုပဲကြည့်နေကာ အတော်လေး ငေးကြောင်ကြောင်နှင့်အသက်မဲ့နေ၏။သို့ပေမဲ့ သူက လိမ်လိမ်မာမာဖြင့် သူ့လက်ကို ဝေ့ချန်၏လက်ဖဝါးထဲမှာထည့်ပြီး ဝေ့ချန်ကို သူ့အားဝေ့အိမ်သို့ခေါ်သွားခွင့်ပြုထားလေသည်။

ဝေ့အိမ်က ယခုအချိန်မှာ ပုံမှန်လောက် ဆိတ်ငြိမ်နေခြင်းမရှိဘဲ မည်သူကသတင်းပို့လိုက်သည်ကား မသိရပေ၊ချန်လီနှင့်ဝေ့ချန် လက်ထပ်မှတ်ပုံတင်လိုက်သည့်သတင်းက ဝေ့မိသားစုထဲမှာ အစောကတည်းကပျံ့နှံနေခဲ့သည်။

ဤလောကမှာ ဟာသကြည့်ချင်သူများပြတ်လပ်မနေပေ။ဝေ့မိသားစုထဲမှာလည်း အတူတူပင်ဖြစ်သည်။

ရှန်ဟိုင်းကလူများက သူတို့အရေးကိစ္စများကိုဘေးချိတ်ပြီး ဝေ့အိမ်ကိုအပြေးလာကြသည်။သူတို့က ဝေ့ချန်ကိုကြည့်ချင်နေကြသည်။ပို​ပြီးတိတိကျကျပြောရလျှင် သူတို့က ဝေ့ချန်၏ဟာသကိုကြည့်ချင်နေကြသည်။မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ချန်လီနှင့်ဝေ့ချန်၏လက်ထပ်ပွဲက သူတို့အမြင်မှာ အစကတည်းက ဟာသတစ်ခုဖြစ်နေပေသည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီကို ဝေ့အိမ်သို့ ညင်သာစွာပြန်ခေါ်လာခဲ့သည်။ဧည့်ခန်းထဲက လူစုံတက်စုံကိုမြင်ပြီး ချန်လီကြောက်သွားကာ ဝေ့ချန်ဘက်ကိုကိုယ်လေးကြုံ့သွားသည်။သူက သူစိမ်းများကိုမြင်လျှင် ကြောက်နေဆဲဖြစ်လေသည်။ထို့အပြင် ချန်လီက တခြားသူများ၏ခံစားချက်များကို မည်မျှထိခံစားသိရှိလွယ်လဲဆိုလျှင် အနှီလူများက သူတို့၏မလိုတမာစိတ်များကို ထုတ်မပြထားသည့်တိုင် ချန်လီက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းခံစားနိုင်လေသည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏လက်ကို ခပ်ဖွဖွညစ်ပြီး ချန်လီကိုနှစ်သိမ့်ပေးလိုက်ရင်း သူ့မျက်လုံးများကတဖြည်းဖြည်းနှင့် နက်မှောင်ကာ အေးစက်လာသည်။

"ဦးလေးကျိ ပြီးရင် ကျွန်တော်နဲ့လီလီအတွက် ညစာကို ကျွန်တော့်အခန်းထဲကိုယူလာခဲ့ပေးပါ"

ထိုစကားများပြောပြီးသည်နှင့် သူကချန်လီကိုဆွဲပြီး သူ့အခန်းဆီကိုလျှောက်သွားလိုက်သည်။လှေကား၏အလယ်ကိုအရောက်မှာ ဝေ့ချန်က ဧည့်ခန်းထဲကလူများကို ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး အေးစက်စွာပြောလိုက်၏။

"ခင်ဗျားတို့သိကြတဲ့အတိုင်း ကျွန်တော်နဲ့ချန်လီက လက်ထပ်ပြီသွားပြီ...အခုကနေစပြီး ချန်လီက ကျွန်တော်ဝေ့ချန်ရဲ့လူပဲ"

နောက်ဆုံးစကားများက ကျယ်လောင်ပြီး ရှင်းလင်းပြတ်သားကာ ဝေ့ချန်၏အကြည့်က ရေခဲဓားတစ်လက်ကဲ့သို့ ရှိ​နေသည့်လူတိုင်း၏နှလုံးသားထဲကို စိုက်ဝင်ထိုးဖောက်သွားခဲ့လေသည်။

ဝေ့ချန်၏ပုံရိပ် ထောင့်ချိုးနားမှာပျောက်ကွယ်သွားခါမှ ဧည့်ခန်းထဲမှာဆွေးနွေးသံများညံလာသည်။တချို့က အထင်အမြင်သေးကြသည်။တချို့က လှောင်ပြောင်ရယ်​မောကြသည်။သို့ပေမဲ့ ဘယ်သူကမှ သူတို့၏ခံစားချက်များကို ဝေ့ချန်ရှေ့မှာထုတ်မပြရဲကြပါချေ။

"ဟမ့် ဘာများဂုဏ်ယူစရာရှိလို့လဲ...အရူးတစ်ယောက်ကို လက်ထပ်လိုက်ရရုံ မဟုတ်ဘူးလား"

"ဝေ့ချန်ရဲ့လူဟုတ်လား...သူဝေ့ချန်ကဖြင့် အခု သူ့ကိုယ်သူတောင်မကာကွယ်နိုင်ဘဲနဲ့ အဲဒီအရူးကိုကာကွယ်နိုင်ဦးမတဲ့လား...ဟာသပဲ"

*

လူအိုကြီးဝေ့ စာကြည့်ခန်းထဲကထွက်လာသောအခါ ထိုစကားများကသူ့နားထဲကို ရောက်လာလေသည်။သူ့အမူအရာက မပြောင်းမလဲရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး သူက သူ့နောက်ကအိမ်တော်ထိန်းကိုမေးလိုက်၏။

"ဝေ့ချန် ချန်မိသားစုကကောင်လေးနဲ့လက်ထပ်မှတ်ပုံတင်လုပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာအမှန်ပဲလား"

"ဟုတ်ပါတယ်"

အိမ်တော်ထိန်းကပြန်ဖြေ၏။ဝေ့မိသားစု၏အိမ်တော်ထိန်းဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ သူက အရာရာတိုင်းကိုသိ​နေသ​ည်မှာ သဘာဝဖြစ်လေသည်။

"မင်းရဲ့အမြင်အရ ဝေ့ချန်က ချန်မိသားစုကကောင်လေးကို ဘယ်လိုမျိုးဆက်ဆံသလဲ"

လူအိုကြီးက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သည့်အတိုင်း ကြုံရာကျပန်းခေါင်းစဥ်တစ်ခုကို သာမန်ကာလျှံကာပြောနေသည့်အတိုင်း သူ့မျက်လုံးများကိုအနည်းငယ်မှေးစင်းကာ မေးလေသည်။

အိမ်တော်ထိန်းက ပါးစပ်ကနေလွှတ်ခနဲထွက်လိုက်မိသည်။

"ကောင်းပါတယ်...ဝေ့ချန်က ချန်သခင်လေးအပေါ် အတော်လေးကောင်းပါတယ်"

လူအိုကြီးက ဆက်မမေးတော့ဘဲ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းများ ကွေးကာပြုံးလိုက်လေ၏။

အိမ်တော်ထိန်းက လူအိုကြီးဝေ့နောက်ကို နှစ်ပေါင်းများစွာလိုက်ခဲ့သော်လည်း လူအိုကြီး၏စိတ်ကို ဖြတ်မမြင်နိုင်သေးပါချေ။ဤအခိုက်အတန့်မှာ လူအိုကြီး၏အပြုံးက ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို သူနားမလည်ပေ။သူဆက်ပြီး မခန့်မှန်းတော့ဘဲ လူအိုကြီးနောက်ကိုသာ ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက်သွားခဲ့သည်။

ခန်းမထဲရှိလူတိုင်းက လူအိုကြီးဆင်းချလာသည်ကိုမြင်ပြီးနောက် အကုန်လုံးပါးစပ်ပိတ်သွားကြသည်။ထိုင်နေသူများက ထရပ်ကာ အကုန်လုံး တလေးတစားအော်လိုက်ကြသည်။

"သခင်ကြီး"

လူအိုကြီးက ပြုံးကာဆိုသည်။

"ဒီနေ့အတော်လေး လူစုံပါ့လား အကုန်လုံးရောက်နေကြတယ်"

ရှေ့ဆုံးကဦးဆောင်သည့်လူများက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ကြပြီး သူတို့ထဲကတစ်ယောက်ကဆိုလေသည်။

"ကျွန်တော်တို့ သခင်ကြီးကိုလာတွေ့တာပါ"

ဤလူ၏စကားများဆုံးသည်နှင့် ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် တံခါးဝဆီကအသံတိုးတ်ိုး ထွက်ပေါ်လာသည်။

"ငါတော့ လူအိုကြီးက ဦးလေးတွေအဒေါ်တွေအကုန်လုံးကို အလုပ်တွေအကုန်ပစ်ပြီး သူ့ကိုလာတွေ့အောင်လုပ်နိုင်တဲ့အထိ ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်လို့မထင်ပေါင်"

<< >>

💘