Chapter 31

💘Chapter 31

 မြူမှုန်များနှင့်ဝေး‌ကွာလာခြင်း

သူက မင်းကို အရမ်းအားကိုးနေရှာတာ...

ဆံသဆရာ၏ စကားလုံးများက ဝေ့ချန်၏ နားထဲတွင် ပြန်၍ ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။ သူ၏ အေးစက်နေသောမျက်လုံးများက ‌ပျော်ဝင်သွားသကဲ့သို့ အပြုံးဖျော့ဖျော့လေး ပေါ်လာကာ သိမ်မွေ့လာသည်။ သူက ဆံသဆရာအား ပြန်၍မဖြေခဲ့ဘဲ သူ၏ ဘေးတွင် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေသော ချန်လီ ကိုသာ ငေးကြည့်နေခဲ့သည်။

ဤအချိန်တွင် ချန်လီ၏မျက်လုံးများက တုံ့ပြန်မှုမရှိဘဲ ဗလာသက်သက် အမူအရာဖြင့် သူ၏ ကိုယ်ပိုင်ကမ္ဘာထဲသို့ ရောက်ရှိနေသည်။ ချန်လီ၏ ကမ္ဘာက မည်သို့ပုံစံဖြစ်သည် မည်မျှလှပသည်ကို သူ မသိခဲ့ပေ။ သူက ချန်လီ၏ကမ္ဘာလေးထဲသို့ တစ်ကြိမ်ထက်မက ဝင်ရောက် ကြည့်ချင်ခဲ့သည်။ ချန်လီ့ကို အပြင်လောကသို့ ထွက်မလာချင်လောက်အောင် ဆွဲဆောင်ထားသည့် ကမ္ဘာကို သူ မြင်တွေ့ချင်ခဲ့သည်။

ချန်လီက ဝေ့ချန်၏ အကြည့်ကို ခံစားမိပုံပေါ်ပြီး သူ၏ ခေါင်းကိုလှည့်ကာ ဝေ့ချန်ကို စိုက်ကြည့်ခဲ့သည်။ သူ့မျက်လုံးများက အပြောင်းအလဲ မရှိသော်လည်း ချန်လီက သူ့ကို ထွက်ခွာရန် တိုက်တွန်းနေကြောင်း ဝေ့ချန်သိသည်။

ဆံသဆရာက ပေးလာသည့် ကဒ်ပြားကို ယူလိုက်ပြီး ဝေ့ချန်က သူ၏ လက်ကို ချန်လီဆီသို့ ဆန့်တန်းကာ ပြောလိုက်သည်။

"လီလီ...သွားကြရအောင်...ပန်းချီနဲ့လက်ရေးလှဆိုင်ကို သွားပြီး မင်းဘာလိုအပ်လဲဆိုတာ သွားကြည့်ကြရအောင်..."

သူပြောပြီးသည်နှင့် ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ ပေါ့ပါးသွားသော ခံစားချက်ကို သိသိသာသာ ခံစားလိုက်ရသည်။ ချန်လီကထိုင်ခုံမှ ချက်ချင်း ထရပ်လိုက်သည်။ 

ပန်းချီဆွဲနေသော အချိန်မှာသာ ချန်လီက သူ၏ ထိုကမ္ဘာထဲမှ သူ့ကိုယ်သူ ခဏတာဆွဲထုတ်ရန် ဆန္ဒရှိခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က အနီးသို့လျှောက်လာလိုက်ပြီး ချန်လီ၏လက်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။

ချန်လီက ဝေ့ချန်ကို စ်ိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး တိတ်တဆိတ် တိုက်တွန်း နေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ထိန်းမထားခဲ့ဘဲ ချန်လီ၏ ပျော့ပြောင်းပြီး အရောအထွေးမရှိသောဆံနွယ်များအား ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

ယနေ့က စနေနေ့ဖြစ်သည်။

 နေကပုံမှန်နှင့်မတူဘဲ ပူပြင်းနေသော်လည်း မြို့ရင်ပြင်တွင်တော့ လူများသွားလာနေကြဆဲပင်။ ဝေ့ချန်က ချန်လီ့ကို‌ အလေ့အကျင့်အချို့လုပ်စေချင်ခဲ့ပြီး လူစုလူဝေးနှင့်များများထိတွေ့စေချင်သောကြောင့် သူက အသက်ဝင်နေသည့် မြို့ရင်ပြင်သို့ ချန်လီ့ကိုခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။

‌အသေအချာကိုပဲ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင် တံခါးဝမှ ထွက်ခွာလိုက်သည်နှင့် ချန်လီက ဝေ့ချန်၏ လက်နှစ်ဖက်ထဲသို့ တိုးဝင်လာပြန်သည်။ သူ၏ ခြေချောင်းများကိုငုံ့ကြည့်ကာ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်မလှမ်းမီ ဝေ့ချန်၏ ဦးဆောင်မှုနောက်သို့ ပါသွားခဲ့သည်။ 

ဝေ့ချန်ကလဲ စိတ်ရှည်သည်။ သူကချန်လီ၏ လက်ကိုဆွဲကာ ကြီးမားသောမြို့ရင်ပြင်၌ ပန်းချီနှင့်လက်ရေးလှဆိုင်ကို ရှာ‌ဖွေခဲ့သည်။ သူက ချန်လီ့ကို အလေ့အကျင့်အချို့ လုပ်‌စေချင်သည့် ဆန္ဒရှ်ိသော်လည်း ချန်လီ့အား လူစုလူဝေးနှင့် ရင်ဆိုင်ရန် အတင်းအကြပ်တွန်းအားမပေးနိုင်ပေ။ သူက ချန်လီ့ကို သူ့လက်မောင်းများထဲတွင် တင်းကြပ်စွာပွေ့ဖက်ထားပြီး သူ့အတွက် လုံခြုံသောနေရာတခု ဖန်တီးပေးခဲ့သည်။

ဤဆိုင်သည် မြို့ရင်ပြင်ရှိ ပန်းချီနှင့်လက်ရေးလှဆိုင်ဖြစ်သည်။

 ဤပန်းချီနှင့်လက်ရေးလှဆိုင်က ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်နှင့်မဝေးလှ‌ပေ။ ထောင့်တဝိုက် ခြေလှမ်းအနည်းငယ်သာဝေးသည်။ အသေအချာကိုပင် ဝေ့ချန်က ဤဆိုင်နှင့်မရင်းနှီးပေ။

ပန်းချီနှင့် လက်ရေးလှဆိုင်ကို မြင်သောအခါ သူက ချန်လီနှင့်အတူ လျှောက်လာခဲ့သည်။

ပန်းချီနှင့်လက်ရေးလှဆိုင်ထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် လေအေးများက သူတို့ကိုကြိုဆိုကြသည်။ အပူရှိန်ကို မှန်တံခါးဖြင့် ပိတ်ဆို့ထားသောကြောင့် သူတို့ကို တကိုယ်လုံးလန်းဆန်းသွားစေသည်။ 

မှန်တံခါးက အပူရှိန်ကိုသက်သာစေရုံတင်မကဘဲ ပြင်ပကမ္ဘာ၏ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသော လှုပ်ရှားမှုများကိုပါ ပိတ်ဆို့ပေးထားသည်။

မဟော်ဂနီဖြင့် ပြုလုပ်ထားသောစင်များ၊ ဝင်းလက်တောက်ပြောင်နေသော ပန်းချီနှင့် လက်ရေးလှပစ္စည်းမျိုးစုံ နှင့် လှပသော ဂန္တဝင်တေးဂီတတို့က အေးစက်စက်လေထုထဲတွင် ဖြည်းညှင်းစွာ စီးဆင်းနေသည်။ ဤသို့တိတ်ဆိတ်၍ အေးချမ်းသော ပန်းချီနှင့်လက်ရေးလှဆိုင်က မြို့ရင်ပြင်နှင့် မတူညီသော တည်ရှိမှုမျိုး ဟုဆိုနိုင်သည်။

ဆိုင်ထဲ၌ ဧည့်သည်များများစားစားမရှိဘဲ နှစ်ယောက် သုံးယောက်သာရှိသည်။ အချို့က နံရံရှိ ပန်းချီကားများနှင့် လက်ရေးလှများကို ဂရုတစိုက် ရှု့စားနေကြပြီး အချို့က ပစ္စည်းများကို‌ ရွေးချယ်နေကြသည်။ သူတို့အားလုံးက အသံတိုးတိုးဖြင့်သာ တီးတိုးပြောနေကြသည်မှာ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ပြောခြင်းမှာ အပြစ်တခုလိုပင်။ ဤနေရာ၏ ငြိမ်သက်ခြင်းကို မဖျက်ဆီးမိစေရန် သတိရှိစွာ ကြိုးစားနေကြသည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီကို ဆိုင်ထဲသို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ဆိုင်ထဲမှ ပစ္စည်းများအား သူ ထိလိုက်သည်နှင့် ချန်လီ၏ မျက်လုံးများက ထိုပစ္စည်းများဆီ ကော်ကပ်ထားသလိုအ‌လေးအနက် ကြည့်နေခဲ့သည်။

" ဒါတွေကို မင်းကိုယ်တိုင်‌ ရွေးလို့ရတယ်..."

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ နားထဲသို့ တီးတိုးပြောလိုက်ပြီး သူ၏လက်ကို ဖြည်းညင်းစွာ လွှတ်လိုက်သည်။ ချန်လီ နှစ်သက်သော ဤကမ္ဘာတွင် 

သူက ချန်လီ့ကို သူကိုယ်တိုင်လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားလာခွင့် ပေးသင့်သည်။

ချန်လီက ဝေ့ချန် သူ့လက်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းလွှတ်လိုက်သည်ကို သတိပြုမ်ိသည်နှင့် ပစ္စည်းမျိုးစုံအပေါ်သို့ကျရောက်နေသော ကော်ဖြင့်ကပ်ထားသလို ပူပြင်းသည့်အကြည့်များသည် ဝေ့ချန်အပေါ်သို့ ချက်ချင်း ကျရောက်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးများက မသေချာမရေရာမှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေပြီး ဝေ့ချန်၏လက်ကို ပို၍ပင်စိတ်အားထက်သန်စွာဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ 

ဆိုင်ထဲတွင် လေအေးများ အများအပြားရှိနေမှန်း သိသာသော်လည်း ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏လက်များ ပူနွေးနေသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့လက်ချောင်းထိပ်များမှတဆင့် ခံစားချက်များ ထွက်ပေါ်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးပြည့်လျှံသွားကာ မျက်လုံးများ အနည်းငယ် ပူလာသည်။ တစ်စုံတစ်ခုက ပေါက်ကွဲထွက်လာဝောာ့မလိုပင်။ သူတစ်ခုခုပြောချင်သော်လည်း စကားလုံးများက သူ့ပါးစပ်ထဲတွင် လှည့်ပတ်နေပြီး အဆုံး၌ သူပြန်မြိုချလိုက်သည်။ သူက သူ့လက်ကိုဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး ချန်လီ၏ ဆံပင်များကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။

"အဆင်ပြေပါတယ်...ကိုယ်မင်းနဲ့အတူရှိနေမယ်... မင်းကိုယ်တိုင်သွားကြည့်လိုက်နော်... ကိုယ်မင်းကိုဒီကနေစောင့်ကြည့်နေမှာ... မင်းလှည့်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ကိုယ့်ကိုမြင်နိုင်လိမ့်မယ်..."

ချန်လီက ဝေ့ချန်ကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့ပြီး တုံ့ပြန်မှုမရှိသော်လည်း ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ မျက်လုံးများထဲတွင် တုံ့ဆိုင်းသွားသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ အဆုံးတွင် သူသည် နူးညံ့သိမ်မွေ့သော ခံစားချက်ကိုမခံနိုင်တော့ပဲ ဝေ့ချန်သည် ချန်လီ၏ လက်ကို နောက်ပြန် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရသည်။

" ဟုတ်ပါပြီ...ကိုယ်က မင်းနဲ့အတူတူ လိုက်ခဲ့ပေးမယ်နော်..."

ဝေ့ချန်ထံမှ ကတိကိုရရှိပြီးနောက် ချန်လီသည် သူ၏လက်ကို ဖြည်းညင်းစွာဖြေလျှော့လိုက်ကာ ဝေ့ချန်နှင့်အတူ စတိုးဆိုင်တဝိုက်လျှောက်သွားခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း ပူပင်မှုအပြည့်ဖြင့် ကူကယ်ရာမဲ့သလိုခံစားလိုက်ရသည်။

သူက စိတ်မရှည်ဖြစ်လွန်းတယ်...လုံခြုံမှုမရှိတဲ့စိတ်က ချန်လီ့ကို ရှေ့ဆက်မတိုးအောင် တားနေတာ ထင်ရှားတယ်...

ချန်လီက ပန်းချီပစ္စည်းများရှိရာသို့ လျှောက်မသွားခဲ့ပေ။ နံရံပေါ်မှ ပန်းချီကားများက သူ့ကိုဆွဲဆောင်နေခဲ့သည်။ ချန်လီ ဦးဆောင်ရာသို့လိုက်ပြီးနောက် ဝေ့ချန်က ဆိုင်နံရံတွင်ချိတ်ဆွဲထားသော ပန်းချီကားများမှာ ဂန္တဝင်လက်ရာများ၏ ပုံတူကူးမှုများ မဟုတ်ကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့သည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ၎င်းတို့အားလုံးသည် မူလလက်ရာများသာ ဖြစ်သည်။ ပန်းချီကားတစ်ချပ်စီ၏ အောက်ဘက်ထောင့်များတွင် ပန်းချီဆရာများ၏ လက်မှတ်များပါရှိပြီး တစ်ခုနှင့်တစ်ခု မတူညီကြပါ။ 

ဝေ့ချန်က ပန်းချီနှင့် လက်ရေးလှလောကမှ လူများနှင့် မရင်းနှီးခဲ့ပေ။ မဟုတ်လျှင် ဤပန်းချီကားများ၏ ပန်းချီဆရာများအားလုံးက ခေတ်ပြိုင်ပန်းချီနှင့် လက်ရေးလှလောကထဲ၌ နာမည်ကြီးများဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရလိမ့်မည်။ ဈေးကွက်ထဲရှိ သူတို့၏ ပန်းချီကား မှန်သမျှသည် စုဆောင်းသူများအား ယှဉ်ပြိုင်မှုများဖြစ်စေသည်။

သဘာဝအလျောက် ချန်လီသည် ဤလူများ မည်သူဖြစ်သည်ကို မသိသော်လည်း ၎င်းက သူ၏ ထိုပန်းချီကားများအပေါ်တန်ဖိုးထားမှုအား အကျိုးသက်ရောက်မှု မရှိစေခဲ့ပေ။ ဤပန်းချီကားများသည် ချန်လီအတွက် အလွန်ဆွဲဆောင်မှုရှိသည်။ ချန်လီ၏ မျက်လုံးများသည် သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ အရာအားလုံးကို မေ့လျော့သွားသလို နံရံပေါ်ရှိပန်းချီကားများပေါ်တွင်သာ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ကျရောက်နေသည်။

ချန်လီက နံရံပေါ်ရှိ ပန်းချီကားများအား နှစ်သက်စွာ ရှု့စားနေခဲ့သော်လည်း ဝေ့ချန်က ပန်းချီကားများကိုကြည့်နေသည့် သူ့အမူအရာများကို သဘောတကျကြည့်နေခဲ့ကြောင်း မသိခဲ့ပေ။ 

ဝေ့ချန်သည် ချန်လီ၏မျက်နှာပေါ်တွင် ဤကဲ့သို့ ထင်ထင်ရှားရှားအမူအရာအများအပြားကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးခြင်းပင်။ မျက်နှာအမူအရာက မှေးမှိန်သွားသော်လည်း သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိကြွက်သားတိုင်းသည် ‌သက်ဝင်လှုပ်ရှားလျက်ရှိပြီး သူ့မျက်လုံးထဲတွင် အလင်းတန်းလေးများစီးဆင်းနေသည်။ ချန်လီ၏ မျက်လုံးထဲတွင် တစ်ကြိမ်မျှမဖြစ်ပေါ်‌ခဲ့ဖူးသော ခံစားချက်များကို ဤအခိုက်အတန့်တွင် ပန်းချီပိုင်ရှင်က ထုတ်ဖော်လိုသော ခံစားချက်များကို ခံစားလိုက်ရသကဲ့သို့ ပေါက်ကွဲထွက်လာလေသည်။   

ဝေ့ချန်က ၎င်း၏ဆိုလိုရင်းကိုမသိသော်လည်း ယခုအခိုက်အတန့်တွင် ချန်လီ၏ မျက်နှာပေါ်ရှိ ပြောင်းလဲလာသော ခံစားချက်များကို နှစ်သက်မိသည်။ ချန်လီက စိတ်ခံစားချက်များကို သိရှိနိုင်သူဖြစ်ပြီး ပျော်ရွှင်မှု၊ ဒေါသ၊ ဝမ်းနည်းမှုနှင့် စိတ်ပျက်အားငယ်မှုကို နားလည်သူသာဖြစ်သည်။

ကျူးကောယွီက အနှောင်အဖွဲ့ကင်းမဲ့သည့် ပန်းချီကားများ၏ သူဌေးတစ်ဦးဖြစ်သည်။ မကြာသေးမီက သူသည် ရှန်ဟိုင်းမြို့ရှိ အနုပညာအကယ်ဒမီ၌ နှီးနှောဖလှယ်ပွဲတစ်ခု ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ အစည်းအဝေးပြီးသည်နှင့် သူက သူ၏ပန်းချီကားများကို ကြည့်ရှု့ရန်သွားခဲ့သည်။ ဆိုင်တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ထိုနေ့က ဆေးရုံပန်းခြံထဲ၌ သူမြင်ခဲ့ဖူးသည့် လူငယ်လေးကို ကျူးကောယွီက တွေ့လိုက်ရသည်။

လူငယ်လေးက ယခင်ကထက် ပို၍ကျန်းမာနေပုံပေါ်သည်။ သူက ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် အားနည်းပုံပေါ်နေသေးသော်လည်း သူ့မျက်နှာက ပန်းရောင်သမ်းနေကာ ယခင်ကလိုဖျော့တော့ပြီး ဖျားနာနေပုံမပေါ်တော့ပေ။

စာရေးသည် ကျူးကောယွီဝင်လာသည်ကိုမြင်၍ ကျူးကောယွီကို နှုတ်ဆက်ရန် ဟန်ပြင်ခဲ့သည်။ ကျူးကောယွီက စကားမပြောရန် စာရေးကို ကိုယ်ဟန်လက်ဟန်ပြ၍ ချန်လီနှင့် ဝေ့ချန်တို့၏ ဦးတည်ရာအတိုင်း လျှောက်လာလိုက်သည်။

ချန်လီက နံရံပေါ်ရှိ ပန်းချီကားများအား စွဲလမ်းနေခဲ့သဖြင့် ကျူးကောယွီ၏ ချဉ်း

ကပ်မှုကို သတိမထားမိခဲ့ပေ။ ဝေ့ချန်က ကျူးကောယွီကို ဦးစွာတွေ့ရှိခဲ့ပြီး မျက်နှာသေဖြင့် ညင်သာစွာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ 

"မစ္စတာကျူးကော..."

ကျူးကောယွီက ဝေ့ချန်ကို ခေါင်းညိတ်ပြခဲ့သော်လည်း ချန်လီ၏အမူအရာကိုသာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ကြည့်ရှု့နေခဲ့ကာ ချန်လီကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ 

တိုက်ဆိုင်စွာဖြင့် ယခု ချန်လီကြည့်ရှု့နေသော 'နေဝင်ချိန်' ပန်းချီကားက ကျူးကောယွီ ရေးဆွဲခဲ့တာဖြစ်သည်။

ပန်းချီကားထဲတွင် နေရောင်က သွေးကဲ့သို့ ပျံ့နှံ့နေသည်။ သွေးနီရောင် နေဝန်းသည် တောင်စောင်းပေါ်သို့ ကျရောက်နေပြီး အကွာအဝေးတစ်ခုတွင် အနည်းငယ် မှောင်ရိပ်သန်းနေပုံပေါ်သဖြင့် ညအချိန်သို့ ရောက်ရှိတော့မည်ဟု လူများအားအသိပေးနေသလိုပင်။

ဝေ့ချန်က ဤပန်းချီကားကို မြင်သောအခါ 'နေဝင်ချိန်က အတိုင်းအဆမရှိ လှပသော်လည်း ‌အမှောင်ရိပ်ကျခါနီးပြီ' ဟုမသိစိတ်ကတွေးလိုက်မိသည်။ ဤစာကြောင်းက သူ့ကို ခံစားချက်အချို့ဖြင့် သက်ပြင်းချစေသည်။

ဤသည်မှာ လူအများစုက ‌'နေဝင်ချိန်' ပန်းချီကားချပ်ကို ဖော်ပြလိုသော ခံစားချက်တစ်ခုလည်း ဖြစ်သည်။

ကျူးကောယွီက ချန်လီကို စောင့်ကြည့်နေစဉ်တွင် ချန်လီက ရုတ်တရက် မျက်ရည်များ ဝဲလာသည်။ ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏မျက်ရည်များကို ပထမဆုံး သတိပြုမိသူဖြစ်သည်။ သူက စိုးရိမ်သွားကာ ချန်လီ၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး မေးလိုက်သည်။

"ဘာဖြစ်တာလဲ...ပန်းချီကားကို အကြာကြီးကြည့်မိလို့ မျက်လုံးတွေ မသက်မသာခံစားရလို့လား..."

ချန်လီက ပြန်မဖြေခဲ့ဘဲ 'နေဝင်ချိန်' ပန်းချီကားကို စိုက်ကြည့်နေဆဲဖြစ်ပြီး နောက်အခိုက်အတန့်တွင် သူ့မျက်လုံးထဲ၌ ဝမ်းနည်းမှုများ ပြည့်နှက်နေသကဲ့သို့ မျက်ရည်များလျှံကျလာသည်။ 

ချန်လီ၏ ရုတ်တရက်ငိုကြွေးမှုကြောင့် ဝေ့ချန်က အနည်းငယ် ဆုံးရှုံးသွားသလိုခံစားရသော်လည်း ချန်လီ၏မျက်နှာပေါ်ရှိ မျက်ရည်များကို ညင်သာစွာ သုတ်ပေးရန် မမေ့ခဲ့ဘဲ သူ၏စိတ်ထဲ၌လည်း စိုးရိမ်ပူပန်မှုများဖြင့် ပြည့်နေသည်။

"စိတ်မပူပါနဲ့..." 

ကျူးကောယွီက ပြောခဲ့သည်။

"သူက ပန်းချီကားရဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ့ လွှမ်းမိုးခံလိုက်ရတာ..."

ကျူးကောယွီ၏မျက်နှာက ပေါ့ပါး‌နေ သော်လည်း သူ၏စိတ်ထဲ၌ တုန်လှုပ်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဤ 'နေဝင်ချိန်' ပန်းချီကားက အချိန်များကုန်လွန်သွားခြင်းအတွက် ရှေးလူကြီးများက ငြီးငြူမြည်တမ်းခြင်းဖြစ်သည်ဟု လူတိုင်းက တွေးထင်ခဲ့ကြသည်။

 သူ၏ရှေ့၌ရှိသော ဤပိန်ပိန်ပါးပါးလူငယ်လေးကသာ သူ့နှလုံးသားထဲ၌ နစ်မြုပ်နေသော ဝမ်းနည်းမှုကို မြင်နိုင်သည်။

ဤပန်းချီကားကို သူ၏ဇနီးသည် ကွန်လွန်သည့်နေ့အဆုံး၌ ရေးဆွဲခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ နေဝင်ချိန်ဟုခေါ်သည့် ၎င်းအချိန်က သူ၏ ထိုအချိန်က စိတ်အခြေအနေအား ထင်ဟပ်နေစေခဲ့သည်။

ဇနီးသည်ဖြစ်သူ၏ ထွက်ခွာသွားမှုက သူ့အတွက် အလွန်ဝမ်းနည်းစရာကောင်းနေခဲ့သည်။ ထိုအချိန်က နေဝင်ခါနီးအချိန်ဖြစ်သည်။ ညအချိန်က ဝေးနေဦးမှာလား။  သူမက သူ့ဘဝ၏ အလင်းရောင်အားလုံးကို ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။ ညက မကြာမီရောက်လာတော့မည်ဖြစ်ပြီး သူသည် ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော်လည်း။ ညအချိန်တွင် ပျော်မွေ့နေရန် သူဆန္ဒရှိခဲ့သည်။

ကျူးကောယွီက သူ၏ပန်းချီကားမှ နက်နဲသောခံစားချက်များကို ချန်လီ မည်ကဲ့သို့မြင်နိုင်သည်ကို မသိသော်လည်း ကျူးကောယွီက ဤလူငယ်၌ အလွန်ထိရှလွယ်သော အာရုံခံစားမှုများရှိကြောင်း  အသေအချာသိရှိခဲ့သည်။ ထိုလူငယ်က ပန်းချီကားချပ်ထဲရှိ အနက်ရှိုင်းဆုံးခံစားချက်များအား ဖမ်းဆုပ်နိုင်ခဲ့သည်။

၎င်းကိုတွေးရင်းဖြင့် ကျူးကောယွီ၏အကြည့်များက အနည်းငယ် တောက်ပလာခဲ့သည်။ ထိုနေ့က ဆေးရုံအဝင်ဝ၌ လူငယ်လေး၏ ပန်းချီကားကို မြင်တွေ့ခဲ့ဖူးသည်။ အကယ်၍ ထိုလူငယ်သာ သူ၏ပန်းချီကားများတွင် ထိုခံစားချက်များကို အသုံးချနိုင်ခဲ့ပါလျှင် လူငယ်၏ပန်းချီကားများက ပန်းချီနှင့် လက်ရေးလှလောကတစ်ခုလုံးကို တုန်လှုပ်စေမည်မှာ အသေအချာပင်ဖြစ်သည်။

💘