Chapter 32

💘Chapter 32  အရူး

၎င်းကိုတွေးရင်း ကျူးကောယွီ၏ ချန်လီအပေါ်အကြည့်များက ပို၍ပူလောင်လာခဲ့သည်။ ချန်လီက 'နေဝင်ချိန်' ပန်းချီကားချပ်မှ ပြန်လည်လွတ်မြောက်လာခဲ့ပြီး ရုတ်တရက် ကျူးကောယွီ၏အကြည့်များကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သာမန်လူတစ်ယောက်ပင်လျှင် ထိတ်လန့်သွားမည်ဖြစ်ရာ လူကြောက်တတ်သည့် ချန်လီကိုတော့ ပြောစရာပင် မလိုတော့ပေ။ 

ချန်လီ၏ တုံ့ပြန်မှုက ပို၍တိုက်ရိုက်ဆန်ပြီး ပွင့်လင်းသည်။ သူက ချက်ချင်းပင် ဝေ့ချန်၏ လက်မောင်းများကြားထဲသို့ ကြောက်လန့်တကြား ဆုတ်သွားခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး နောက်ကျောကိုပုတ်ပေးရင်း နှစ်သိမ့်ပေးနေသော်လည်း သူ၏အကြည့်များက ကျူးကောယွီထံသို့ အေးစက်စွာ ရောက်ရှိသွားခဲ့သည်။

ကျူးကောယွီက သူ့လက်ကို အပြစ်ကင်းစင်စွာ မြှောက်လိုက်ပြီး ခြေလှမ်းအနည်းငယ် နောက်ပြန်ဆုတ်သွားကာ လူငယ်လေးက စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ချို့ယွင်းမှုတစ်ခု ခံစားနေရကြောင်း ယခုတွင် သူ ပိုသေအချာသွားခဲ့သည်။ 

ကျူးကောယွီက လုံခြုံသောအကွာအဝေးတစ်ခုကို ဆုတ်ခွာသွားပြီးနောက် ဝေ့ချန်က ချန်လီကို စိတ်အေးအေးထားစေပြီး ပန်းချီကားများကို ဆက်လက်ကြည့်ရှု့ရန် ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။ 

ကျူးကောယွီက သူတို့ကို အနှောင့်အယှက်မပေးတော့ဘဲ ချန်လီ၏အမူအရာများကို အဝေးမှ ကြည့်နေရုံဖြင့် သူ့အဖြေက သေချာလာခဲ့သည်။

ဒီလူငယ်ရဲ့ နားလည်ဆင်ခြင်နိုင်စွမ်းက တကယ်သန်မာတာပဲ...

အချိန်က လျင်မြန်စွာကုန်ဆုံးသွားခဲ့ပြီး မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် နေဝင်သွားခဲ့သည်။ ချန်လီက ဆက်ကြည့်ချင်သေးသော်လည်း ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ထည့်သွင်းစဉ်းစား၍ ပန်းချီပစ္စည်းများဝယ်ရန် ချန်လီကို ချော့မော့လိုက်သည်။

ချန်လီက‌ ဝေ့ချန်၏ စကားကို အလွန်နာခံခဲ့သည်။

 နောက်ရက်၌ သူ့ကို ထပ်၍ ခေါ်ဆောင်သွားပေးမည်ဟူသော ဝေ့ချန်၏ ရှင်းပြချက်ကို နားထောင်ပြီးနောက် ပစ္စည်းများရွေးရန် စင်များဆီသို့ ဝေ့ချန်ကသူ့ကို ခေါ်ဆောင်သွားသည်အား ခွင့်ပြုခဲ့သည်။ 

ချန်လီက ပန်းချီပစ္စည်းများကို အလွန်နှစ်သက်ခဲ့သည်။ သူက ပန်းချီပစ္စည်းတစ်မျိုးကို ‌မြင်သောအခါ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ ရပ်လျက် ဝေချန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

"ကောင်းပြီ... ဒါကိုဝယ်ရအောင်..."

ဝေ့ချန်က ညင်သာစွာ ပြောခဲ့သည်။

ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းပြီးနောက် ချန်လီက မတ်တတ်ရပ်ကာ ဝေ့ချန်ကိုထပ်၍ကြည့်လိုက်သည်။

"ကောင်းပြီ..."

ဝေ့ချန်က ခေါင်းညိတ်ခဲ့သည်။

ခြေလှမ်းအနည်းငယ်ထပ်လှမ်းပြီးနောက် ချန်လီက မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး ဝေ့ချန်ကို မျက်လုံးပြူးကျယ်စွာဖြင့် စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။

"ပြဿနာမရှိပါဘူး..."

ဝေ့ချန်က ပြောခဲ့သည်။

ထို့ကြောင့် ဝေ့ချန်နှင့်ချန်လီတို့ ငွေရှင်း‌ကောင်တာသို့ သွားသည့်အခါ တူညီသော ပန်းချီပစ္စည်းများ အစုံနီးပါးရှိကြသည်။

အသုံးပြုထားသည့် ပစ္စည်းများက အကောင်းဆုံးပစ္စည်းများဖြစ်ပြီး ဈေးနှုန်းများက ပုံမှန်အားဖြင့် ဈေးမနည်းသော်လည်း ဝေ့ချန်က ငွေရှင်းရန်သွားသည့်အခါ မျက်တောင်တစ်ချက်မခတ်ဘဲ သူ့လက်ထဲက ကဒ်ကို ပေးလိုက်သည်။

ငွေကိုင်က ဝေ့ချန်၏လက်ထဲမှ ကဒ်ကို မယူခဲ့ဘဲ သူကပြောခဲ့သည်။

"မင်္ဂလာပါဆရာ... ဒီကလူကြီးမင်းကြိုက်နှစ်သက်ရာကို ယူလို့ရပါတယ်လို့ သူဌေးကပြောခဲ့ပါတယ်... မကြာသေးမီက လူကြီးမင်းကို စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်စေမိခဲ့တဲ့အတွက် တောင်းပန်တဲ့လက်ဆောင်ပါလို့ သူကပြောခဲ့ပါတယ်..."

ဝေ့ချန်က မည်သည့်ခံစားမှုမျှမပေါ်လွင်ဘဲ သူ၏ဘဏ်ကဒ်ကို ပြန်ရုပ်သိမ်းလိုက်ပြီး ပြောခဲ့သည်။

"မင်းရဲ့သူဌေးကို ငါ့အစား ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ ပြောပေးပါ"

စာရေးက ထုတ်ပိုးထားသည့် ပစ္စည်းများကို လွှဲပေးရင်း ပြောခဲ့သည်။

"ကောင်းပါပြီ လူကြီးမင်း... ကျေးဇူးပြုပြီး နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်လာလည်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပါတယ်..."

ဝေ့ချန်က ပစ္စည်းများကို လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် ကိုင်ဆောင်ကာ ချန်လီ၏လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်၍ ဆိုင်ထဲမှ ထွက်သွားခဲ့သည်။

စာရေးက သူ၏ကိုယ်စား ထိုလူကို ကျေးဇူးတင်ခဲ့ပြီးသော်လည်း ဝေ့ချန် ကားထဲသို့ဝင်ပြီးနောက်တွင် ကျူးကောယွီပေးသော စီးပွားရေးကဒ်ကိုတွေ့ရှိခဲ့ပြီး ၎င်းတွင်ရှိသော ဖုန်းနံပါတ်အတိုင်း စာတိုပေးပို့ခဲ့သည်။

ကျူးကောယွီက ပြန်ဖြေရန် အချိန်မကြာခဲ့ပေ။

"ငါကသာ သူ့ကို အရင်ဆုံး စိတ်‌အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေခဲ့တာပါ... အဲ့ဒါကို စိတ်ထဲမထားခဲ့တဲ့အတွက် ငါမင်းကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...အဲဒီလူငယ်လေးကို မင်းကာကွယ်ပေးပြီး သူ့ကို မြူမှုန်တွေနဲ့ ဝေးဝေးမှာ ထားနိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်..."

ခေတ်ပြိုင်ကမ္ဘာ၌ လူသိများသော ပန်းချီဆရာတစ်ဦးအနေဖြင့် ကျူးကောယွီ၏ မျက်လုံးများက သဘာဝအတိုင်း ထူးကဲလှသည်။  ထိုနေ့က ဆေးရုံ၌ ချန်လီ၏ ပန်းချီကားကို မြင်ပြီးနောက် ပန်းချီကားထဲမှ ချန်လီ၏ စိတ်အခြေအနေကို သူမြင်လိုက်ရသည်။  အရည်အချင်းရှိသည့် လူငယ်လေးအား စိတ်ပင်ပန်းစေခဲ့သည့်အတွက် သူက ထိုစကားကို ပြောခဲ့တာဖြစ်သည်။

ဝေ့ချန်က ပြန်မဖြေခဲ့ပေ။ သူက လက်ကိုင်ဖုန်းကို ဖယ်လိုက်ပြီးနောက် ခရီးသည်ထိုင်ခုံ၌ ထိုင်နေသော ချန်လီ ကို ငေးမောကာ မျက်လုံးထဲ၌ နူးညံ့သောအပြုံးဖြင့် ငေးကြည့်နေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်သည် သူက ချန်လီ၏ ကမ္ဘာကြီး၌ နေရောင်ခြည် ဖြစ်နိုင်မည်လားဆိုသည်ကို မသေချာသော်လည်း သူ့ကိုဝန်းရံထားသည့် အမှောင်ထုကို မောင်းထုတ်ရန် အစွမ်းကုန် ကြိုးစားသွားမည်ဖြစ်သည်။

မြို့ရင်ပြင်မှ ထွက်ခွာပြီးနောက် ဝေ့ချန်က ချန်လီကို တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သော စားသောက်ဆိုင်သို့ ကားဖြင့် ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ချန်လီ နှစ်ခြိုက်သည်များအား သူ မသိခဲ့သောကြောင့် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနှင့် အာဟာရပြည့်ဝသည့် ဟင်းလျာအချို့ကိုသာ မှာယူလိုက်သည်။

ချန်လီက အစားအသောက်ရွေးသူတစ်ယောက် မဟုတ်ပေပ။ ယခင်က ချန်လီစားခဲ့သည်များနှင့် နှိုင်းယှဥ်ကြည့်ပါက ဝေ့ချန်က ယခုမည်ကဲ့သို့ မှာပေးခဲ့သည်များက သူ့အတွက် စားကောင်းသောက်ဖွယ်များ ဖြစ်သည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။

 ဝေ့ချန်က သူ့အနား၌ ရှိနေမည်ဆိုသည်ကို သိရှိပြီးနောက် ချန်လီက သူ့ရှေ့ရှိ အစားအသောက်များကို စိတ်ငြိမ်သက်စွာဖြင့် စားလ်ိုက်သည်။  သူက သိသာစွာဖြင့် အလျင်စလိုမစားခဲ့သော်လည်း အစားအသောက်များက အလျင်အမြန်လျော့သွားပြီး အဆုံးမှာတော့ ဘာမှမကျန်ရှိတော့ပေ။

ညစာစားပြီးနောက် ချန်လီက နှေးကွေးနေသေးသည်။ ဝေ့ချန်က သူ့ကို ငွေရှင်းဖို့ ခေါ်သွားပြီးနောက် ချန်လီ၏ ဗိုက်ကို လေးလံမသွားစေရန်နှင့် အစာကြေစေရန်အတွက် နာရီဝက်ခန့် လမ်းလျှောက်‌စေခဲ့ပြီး ချန်လီကို ဝေ့အိမ်သို့ ပြန်ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ယခုတစ်ကြိမ် ဝေ့အိမ်သို့ ပြန်ရောက်သောအခါ အိမ်၌ သူ မမြင်တွေ့ချင်သော နောက်ထပ် လူအချို့ ရှိနေကြောင်း သူစိတ်မကူးခဲ့မိပေ။

****

ညအချိန်သို့ ရောက်လာပြီဖြစ်၍ နေ့ခင်းဘက်မှအပူများက ညလေနှင့်အတူ တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားသည်။

ည၏ လေနုအေးက အနည်းငယ် အေးမြနေပြီး လရောင်က ဖြာကျနေသည်။

ကားကို ကားပါကင်၌နေရာချပြီးနောက် ဝေ့ချန်က ချန်လီကို ကားထဲမှ ခေါ်လာခဲ့သည်။ ကားပါကင်မှ အိမ်သို့သွားရာလမ်းက ကျောက်စရစ်လမ်းဖြစ်သည်။ လမ်းတစ်ဖက်တစ်ချက်ရှိ ပန်းများက လှလှပပပွင့်လန်းနေပြီး ပန်းရနံ့များက နှာဖျားတွင် စွဲမြဲစေကာ မဖော်ပြနိုင်လောက်အောင်ပင် ကြည်နူးဖွယ်ကောင်းလှ၏။

ဝေ့ချန်က သူယနေ့ဝယ်ယူခဲ့သော ပန်းချီပစ္စည်းများကို လက်တစ်ဖက်တွင်ကိုင်ဆောင်၍ အခြားတစ်ဖက်က ချန်လီ၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့သည်။ သူက ကျောက်စရစ်လမ်းပေါ်တွင် အေးဆေးစွာ လျှောက်လှမ်းလာခဲ့သည်။

ဝေ့မိသားစု၏ ပင်မအိမ်၌ မီးရောင်များ လင်းထိန်နေသည်။ ဝေ့ချန်က တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ဧည့်ခန်းဆီမှ ရယ်မောသံအချို့ ကြားခဲ့ရသည်။ ရင်းနှီးနေသောရယ်မောသံက ဝေ့ချန်နားထဲသို့ ဝင်ရောက်လာသော်လည်း ‌သူ၏မျက်လုံးများမှအပြုံးက တဖြည်းဖြည်းကွယ်ပျောက်သွားလေသည်။

"သခင်လေး ပြန်လာပြီ..."

အိမ်အကူက ဝေ့ချန်နှင့် ချန်လီ ဝင်လာသည်ကိုမြင်သည်နှင့် သူမက ချက်ချင်းကြိုဆိုလိုက်ပြီး ဝေ့ချန်၏လက်ထဲမှ အိတ်ကို သယ်ပေးရန်ကြိုးစားလိုက်သည်။

ဝေ့ချန်က အိတ်ကို အိမ်အကူကိုပေးလိုက်ပြီး သူ့အခန်းထဲသို့ ထည့်ထားပေးရန် ပြောလိုက်သည်။ 

သူက ချန်လီကို ဧည့်ခန်းဆီသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

"အဖေ...အမေ..."

အဆုံး၌ ဧည့်ခန်းရှိလူများက ဝေ့ချန်၏ တည်ရှိမှုကို သတိထားမိသွားပြီး သူတို့၏ မျက်နှာပေါ်ရှိ အပြုံးများက ချက်ချင်းပင် အေးခဲသွားလေသည်။

 ဆိုဖာပေါ်ရှိလူက ဝေ့ချန်ကို စိတ်မဝင်စားစွာ တချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်သော်လည်း ဘာမှတော့ပြောမလာခဲ့ပေ။

ထိုအမျိုးသားဘေးတွင် ထိုင်နေသော အမျိုးသမီးက ကလေးတစ်ယောက်ကို စကားပြောခြင်း၌သာ အာရုံစိုက်နေခဲ့ပြီး ခေါင်းပင်မော့မကြည့်ခဲ့ပေ။

ထိုလင်မယားနှစ်ယောက်မှာ ဝေ့ချန်၏မိဘများဖြစ်သော ဝေ့ကျန်းရှုန်း နှင့် ဖန်းယွင် တို့ဖြစ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ကစားနေသော ကလေးက ဝေ့ချန်ထက် ဆယ့်ငါးနှစ်ငယ်သော သူ၏ ကိုးနှစ်အရွယ်ညီလေး ဝေ့ဝေ့ ဖြစ်သည်။ 

ဝေ့ချန်ကလည်း သူတို့နှင့် စကားမပြောချင်ခဲ့ပေ။ သူတို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် ဝေ့ချန်က မျက်နှာ‌သေဖြင့် ချန်လီကို အပေါ်ထပ်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။ မိသားစုကြားတွင် ယဉ်ကျေးသော စကားတစ်ခွန်းမျှပင် မရှိခဲ့ပေ။

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ လက်ကိုကိုင်၍ အပေါ်ထပ်သို့ တက်ရန် ပြင်ဆင်နေစဥ်မှာပင် ဘောလုံးသေးသေးလေးတစ်လုံးက ချန်လီ၏ နောက်ကျောသို့ အတိအကျ ထိမှန်သွားခဲ့သည်။ ဘောလုံးက အရှိန်ပြင်းကာ ဘတ်ကနဲ ချန်လီကို ထိမှန်သွားခဲ့ခြင်းပင်။

 ထိုအသံက ပြင်းထန်ကာ နားထောင်မိရုံဖြင့်ပင် နာကျင်ဖွယ်ရာဖြစ်သည်။ 

သို့သော်လည်း တရားခံက အပြစ်ရှိသည်ဟု လုံးဝခံစားရပုံမပေါ်ပေ။ သူက ဖန်းယွင်၏ လက်မောင်းများထဲသို့ ပစ်ဝင်လိုက်ပြီး ရယ်မောကာ ချန်လီကို ပြောလိုက်သည်။

"ဟေး အရူး...ဘောလုံးကိုပြန်ပစ်လိုက်စမ်း..."

ချန်လီက မတုံ့ပြန်နိုင်ခဲ့ဘဲ ဘောလုံးထိမှန်သွားသောအခါ သူ၏ကိုယ်လေးကကျုံ့သွားခဲ့သည်။ 

ဝေ့ချန်က စိတ်ပူသွားခဲ့ပြီး ချန်လီ၏အဝတ်အစားများကိုလှန်၍ သူ၏ကျောဘက်ရှိအ‌ရေပြား 

ကို စစ်ဆေးရန် မစောင့်နိုင်ခဲ့ပေ။ ထိုအချိန်၌ ဝေ့ဝေ့၏ ရိုင်းစိုင်းသော စကားလုံးများကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် ပို၍ပင် ဒေါသထွက်သွားခဲ့သည်။ 

"အရူး...ငါမင်းကို ဘောလုံးပြန်ပစ်ပေးဖို့ ပြောနေတာကို မကြားဘူးလား..."

ချန်လီက တုံ့ပြန်မှုမရှိသည်ကို မြင်သောအခါ ဝေ့ဝေ့က ထပ်အော်လိုက်၏။

"ဘောလုံးကို ပြန်လိုချင်တာလား..."

ဝေ့ချန်က သူ့ခြေထောက်အောက်မှ ဘောလုံးကိုကောက်လိုက်ပြီး ဝေ့ဝေ့ကို မည်း‌မှောင်သောအကြည့်ဖြင့် ကြည့်ကာ‌ မေးလိုက်သည်။

ဝေ့ဝေ့က အလိုလိုနောက်ဆုတ်သွားမိသော်လည်း သူ၏မိဘများက ဘေးတွင်ရှိနေသည်ကို တွေး၍ ရုတ်တရက်ရဲတင်းလာကာ ဝေ့ချန်ကိုမော့ကြည့်၍ ပြန်ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်က အစ်ကို့ဘေးနားကအရူးကို ပြန်ပစ်ပေးဖို့ပြောခဲ့တာ... အစ်ကို့ကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး... ပါးစပ်ပိတ်ထား..."

ပြောပြီးသည့်နောက် သူက သူ့ရင်ဘတ်ကို ကော့၍ မတ်မတ်ထားပြီး ဂုဏ်ယူနေပုံရသည်။

ဝေ့ချန်က စကားမပြောတော့ဘဲ လှေကားပေါ်တွင် မတ်တပ်ရပ်နေရန် ချန်လီကို ချော့မော့ကာ ဘောလုံးကို ခြေဖြင့်မြှောက်လိုက်ပြီး ဝေ့ဝေ့ကို မည်းမှောင်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။ 

သူ့ခြေထောက်က ဆတ်ခနဲလှုပ်ရှားမှုဖြင့် ဘောလုံးက ဝေ့ဝေ့ထံသို့ မျဉ်းကွေးသဏ္ဍာန်ဖြင့် ပျံသန်းသွားခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်၏ တုံ့ပြန်မှုက အလွန်ရုတ်တရက်ဆန်ပြီး ဝေ့ဝေ့က ရှောင်ရန်ပင်မေ့သွားကာ ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်လိုက်လေသည်။ 

ဝေ့ချန်၏မိဘများက တုံ့ပြန်ရန်အချိန်မရှိခဲ့သောကြောင့် ဝေ့ဝေ့ထံသို့ဘောလုံးဝင်သွားသည်ကိုသာ ကြည့်နေခဲ့ကြရသည်။

 ဝေ့ချန်က အထက်တန်းနှင့်ကောလိပ်တက်စဉ်က ကျောင်းဘောလုံးအသင်းတွင် ပါဝင်ခဲ့ပြီး ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ဘောလုံးအသင်းကပင်လျှင် သူ့ကို သံလွင်ခက် ကမ်းခဲ့ဖူးသည်။ အထိန်းအချုပ်မဲ့သောကန်ချက်ကြောင့် ဘောလုံးက ရှေ့သို့ လျင်မြန်စွာ ရွေ့လျားသွားခဲ့သည်။ ဝေ့ချန်၏မိဘများက ယခုတုံ့ပြန်ခဲ့မည်ဆိုလျှင်ပင် ရပ်တန့်ရန် နောက်ကျသွားပြီဖြစ်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ကြက်သေသေသွားခဲ့ကြသည်။

ကံအားလျော်စွာဖြင့် ဝေ့ချန်က ဝေ့ဝေ့ကို အမှန်တကယ် မထိခိုက်စေချင်ခဲ့ပေ။

 ဘောလုံးက ဝေ့ဝေ့၏မျက်နှာကို ကျော်၍ ပျံသန်းသွားခဲ့ပြီး လေအနည်းငယ်ဖြတ်တိုက်သွားသည်မှလွဲ၍ ကြီးကြီးမားမား ထိခိုက်မှုမဖြစ်စေခဲ့ပေ။ သို့သော်လည်း ဧည့်ခန်းထောင့်ရှိ ပန်းအိုးတစ်လုံးက ဘောလုံးထိမှန်ပြီး ကျကွဲသွားခဲ့သည်။

ဝေ့ဝေ့က တုန်လှုပ်မှု‌ကြောင့် အသက်ပင်မရှူနိုင်ခဲ့ဘဲ အော်ငိုလိုက်လေသည်။ 

ဖန်းယွင်က စိတ်သောကရောက်စွာဖြင့် ဝေ့ချန်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ ဝေ့ကျန်းရှုန်းက ဆိုဖာပေါ်မှ ထရပ်ကာ ဝေ့ချန်ကို အေးစက်သောမျက်နှာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

"ဝေ့ချန်...မင်းရဲ့ညီကို လာတောင်းပန်စမ်း..."

"တောင်းပန်ရမယ်..."

ဝေ့ချန် လှောင်ပြောင်လိုက်၏။

"သူ့ကို ဘယ်သူကမှ လေးစားမှုအကြောင်း သင်မပေးခဲ့ဘူး... အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကျွန်တော်က သူ့ကို သင်ပေးဖို့ အခွင့်အရေးမရှ်ိဘူးလား..."

💘