Chapter 35

💘Chapter 35 

တံတားခင်းပေးခြင်း

"သခင်ငယ်...အိပ်ယာထရန်အချိန်‌ရောက်ပါပြီ...သခင်ဟောင်းက သခင်ငယ်ကို ခေါ်ခိုင်းခဲ့ပါတယ်..."

အိမ်အကူ၏ အသံကို ကြားသည်နှင့် ဝေ့ချန်က ညင်သာစွာ အဖြေပေးခဲ့ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှ ထရန်ပြင်လိုက်သည်။ 

သူ လှုပ်ရှားလိုက်သည်နှင့် ချန်လီက နိုးလာကာ သူ၏ မျက်လုံးများကို ပြူးကျယ်စွာ ဖွင့်လိုက်ပြီး ဝေ့ချန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ၏ မျက်လုံးများ၌ ရှုပ်ထွေးမှုများရှိမနေခဲ့ခြင်းက သူ နိုးလာသည်ကို ညွှန်ပြနေခဲ့သည်။ သူ ယခုမှ နိုးလာခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်သလို၊ နိုးလာတာကြာပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဝေ့ချန်မှ ယူဆောင်လာပေးသည့် နွေးထွေးမှုများအတွက် လောဘကြီးမိသောကြောင့် မျက်လုံးများမှိတ်၍ အိပ်မက်မက်ချင်ယောင်ဆောင်ခဲ့သည်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။

"ပြန်အိပ်ချင်လား..."

ဝေ့ချန်က မတ်တပ်ရပ်ကာ ချန်လီကို ငုံ့ကြည့်နေခဲ့သည်။ နံနက်စောစော နေရောင်က ပြတင်းပေါက်မှ ကျဆင်းလာကာ ဝေ့ချန်၏ မျက်နှာကို တောက်ပနေစေသည်။ သူက ထုတ်ဖော်ပြသခြင်းမရှ်ိသော်လည်း သူ့မျက်လုံးများက နူးညံ့မှု အပြည့် ရှ်ိနေသည်။

ချန်လီက ထထိုင်လိုက်သည်။ သူ၏ဆံပင်အချို့က ကောက်ကွေးနေလေ၏။ သူ ဝေ့ချန်ကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး လှည့်လိုက်ကာ သူ၏ ခြေထောက်ကို ကုတင်အစွန်း၌ တင်ထားခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ ဆိုလိုရင်းကို မြင်ခဲ့ပြီး  ချန်လီ၏ ဆံပင်များကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ သူနိုးလာသော အချိန်ထဲက ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်များက ဝေ့ချန်၏ ပွတ်သပ်မှု‌အောက်၌ ငှက်သိုက် အဖြစ်သို့ ပြောင်းသွားခဲ့သည်။ ချန်လီက ၎င်းကို မပြင်ခဲ့ဘဲ ဝေ့ချန်ကိုသာ ကြည့်နေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူ၏ ဖိနပ်ပါးများကို ချန်လီအား ဝတ်ပေးကာ သူ့ကို ရေချိုးခန်းထဲသို့ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။ ချန်လီ ကိုယ်လက်သန့်စင်နေသည်ကို ဘေးမှ ကြည့်နေပုံက ကလေးတစ်ယောက်ကို ဂရုစ်ိုက်ပေးနေသလိုပါပင်။ ဤအရာများက အသေးအဖွဲ့များသာဖြစ်သော်လည်း ဝေ့ချန်က ပျော်ရွှင်နေခဲ့သည်။

ထို့နောက် ဝေ့ချန်က ချန်လီအတွက် ပန်းချီကိရိယာများကို တပ်ဆင်ပေးရင်း ချန်လီ၏ ဖြီးသင်ပြီးသားဆံပင်များကို နောက်တစ်ကြိမ် ပွတ်သပ်ကာ ပြောလိုက်သည်။

"မင်း ပုံအရင် ဆွဲနေလိုက်ဦး...အဘိုးက ကိုယ့်ကိုရှာနေတယ်...ကိုယ် အဘိုးဆီကို အရင် သွားလိုက်ဦးမယ်...ပြီးရင်တော့ ကိုယ်တို့ မနက်စာ အတူစားကြတာပေါ့..."

ချန်လီက သူ၏ထုံးစံအတိုင်း ပြန်မဖြေခဲ့ဘဲ ဝေ့ချန်၏ အဝတ် အစွန်းကို ဆွဲထားခဲ့သည်။ ယခင်ကလိုပင် ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ ဆိုလိုရင်းကို စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း နားလည်ခဲ့ပြီး သူက ပြောခဲ့သည်။

"ကိုယ် အမြန်ဆုံး ပြန်လာခဲ့မှာပါ..."

ဝေ့ချန်၏ ကတိကို ရရှိပြီးနောက် ချန်လီက ခဲတံတစ်ချောင်းကို ကိုင်လိုက်ပြီး ပုံကြမ်းစာရွက်ပေါ်တွင် စတင် ရေးဆွဲခဲ့သည်။ ချန်လီက ပန်းချီတွင် နစ်မြုပ်နေပြီဖြစ်ကြောင်း ဝေ့ချန်က မြင်လိုက်သောကြောင့် သူက ထရပ်ကာ အခန်းမှ ထွက်၍ လူအိုကြီးဝေ့၏ စာကြည့်ခန်းဆီသို့ ဦးတည်ခဲ့သည်။

လူအိုကြီးဝေ့က စာကြည့်ခန်းထဲ၌ ဝေ့ချန်ကို စောင့်နေခဲ့သည်။ ဝေ့ချန် ဝင်လာသည်ကို ကြားသော်လည်း သူက မော့မကြည့်ခဲ့ဘဲ သူ၏ လက်ရေးလှကိုသာ အာရုံစိုက်နေခဲ့သည်။

"အဘိုး..."

ဝေ့ချန်က လူအိုကြီးရှေ့၌ ရပ်ပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့သည်။

ထိုအခါမှ လူအိုကြီးဝေ့က သူ့လက်ထဲရှိ စုတ်တံကို ချ၍ မတ်မတ်ထိုင်ကာ ဝေ့ချန်ကိုကြည့်ပြီး ရိုးရိုးစင်းစင်းပင် မေးခဲ့သည်။

"မင်း မြို့တော်ကို ဘယ်အချိန် ထွက်ခွာမှာလဲ..."

သူ၏ အသံက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ရှိပြီး စိတ်အတက်အကျ များစွာ မရှိခဲ့ပေ။

"သဘက်ခါ..."

သူ၏ မျက်နှာပေါ်၌ မည့်သည့်အမူအရာမျှမရှိဘဲ ဝေ့ချန်က ပြန်‌ဖြေခဲ့သည်။ သူ၏ မျက်လုံးများနှင့် လေသံက အေးစက်ကာ တည်ငြိမ်နေခဲ့သည်။

လူအိုကြီးက စကားပြောခြင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး စုတ်တံကို တဖန်ပြန်ယူ၍ ဆန်စက္ကူပေါ်တွင် စတင် လှုပ်ယမ်းခဲ့သည်။ 

အတိတ်မှာ ဆိုလျှင်တော့ ဝေ့ချန်က သူ မသွားမီ အဘိုးအို သူပြောချင်သည်အားလုံး ပြောပြီးသည်အထိ စောင့်နေမည် ဖြစ်သော်လည်း ယခုတွင်မူ ချန်လီက သူ့ကို စောင့်နေမည်ဖြစ်သည်ကို သိသောကြောင့် အနည်းငယ် အလျင်လိုနေခဲ့ကာ ပြောလိုက်သည်။

"အဘိုးမှာ ပြောစရာမရှိတော့ရင် ကျွန်တော် ပြန်လိုက်ပါဦးမယ်..."

"အဲ့မှာ ရပ်နေ..."

လူအိုကြီးဝေ့၏ မျက်နှာက နစ်မြုပ်သွားကာ သူက ကြိမ်းမောင်းလိုက်သည်။

"မင်း ဘာလို့ ဒီလောက် စိတ်မရှည်ရတာလဲ..."

ဝေ့ချန်က ပြန်မဖြေခဲ့ပေ။ သူ့မျက်နှာက အေးစက်နေ၏။

"မင်းကို ချန်လီနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ သဘောတူခဲ့တဲ့အတွက် ငါ့ကို အပြစ်တင်နေတာလား..."

လူအိုကြီးဝေ့က မေးခဲ့သည်။

"မဟုတ်ပါဘူး...လီလီနဲ့ လက်ထပ်ခွင့်ပေးခဲ့တဲ့အတွက် အဘိုးကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."

ချန်လီနှင့် ပတ်သက်လာသောအခါ ဝေ့ချန်၏ မျက်လုံးများမှ အေးစက်မှုက ပျော့ပျောင်းသွားသည်ကို သူ မထိန်းနိုင်ခဲ့ပေ။ သူ့မျက်နှာက မျက်နှာသေ ဖြစ်နေသေးသော်လည်း သူ့မျက်လုံးများရှိ အကြည့်က လူများကို လှည့်စား၍ မရခဲ့ပေ။

"မင်း ကျေနပ်တာ ကောင်းတယ်..."

လူအိုကြီးက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြုံးလိုက်သည်။ စကားပြောပြီးနောက် သူက စားပွဲအံဆွဲထဲမှ စီးပွားရေးကဒ် တစ်ခုကို ထုတ်လိုက်ပြီး ဝေ့ချန်ကို ပေးလိုက်သည်။

"မင်းရဲ့ အဘိုးရှုကို မှတ်မိသေးလား...ဒါက မင်းအဘိုးရှုရဲ့ မြေး...သူမက နိုင်ငံခြားမှာ စိတ်ပညာကို သင်ယူခဲ့ပြီး အရင်လကပဲ အိမ်ပြန်ရောက်နေခဲ့တယ်...သူမက အခု စီအန်းဆေးရုံမှာ စိတ်ပညာကျွမ်းကျင်သူ တစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီ..."

ဝေ့ချန်က လူအိုကြီး၏လက်ထဲမှ စီးပွားရေးကဒ်ကို ယူလိုက်ပြီး လူအိုကြီး၏အတွေးကို ချက်ချင်း နားလည်လိုက်သည်။ လူအိုကြီးက သူ့အတွက် တံတားခင်းပေးနေခဲ့သည်။ မြို့တော်ရှိ ရှုမိသားစုက မြို့တော်၏ စီးပွားရေးအသိုင်းအဝိုင်းတွင် အရေးပါသော နေရာတစ်ခု၌ ရှိသည်။ သူသာ ရှုမိသားစုနှင့် အဆက်အသွယ်ရှိလျှင် မြို့တော်မှ သူ၏အလုပ်အကိုင်က ပို၍ လွယ်ကူလာလိမ့်မည်။

လူအိုကြီးဝေ့၏ စိတ်ကို သိရှိခြင်းက အကြောင်းအရာတစ်ခုဖြစ်သော်လည်း လက်ခံသည် မခံသည်က အခြားကိစ္စ တစ်ခုသာ ဖြစ်သည်။ ဝေ့ချန်က စီးပွားရေးကဒ်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး လူအိုကြီးဝေ့၏ မျက်လုံးများကို တိုက်ရိုက်ကြည့်ကာ ပြောခဲ့သည်။

"ကျွန်တော် လီလီကို ဒေါက်တာရှုဆီ ခေါ်သွားလိုက်မယ်...ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် အဘိုးကို ပြောဖို့ မေ့သွားတယ်...ကျွန်တော်က ချန်ဖုန်းအုပ်စုက အလုပ်ကမ်းလှမ်းချက်ကို လက်ခံခဲ့ပြီးပြီ...နောက်လမှာ မြို့တော်က ချန်ဖုန်းအုပ်စုရဲ့ မားကတ်တင်းဒါရိုက်တာအနေနဲ့ အလုပ်လုပ်တော့မှာ..."

ပေကျင်းက ကြီးမားသော ဈေးကွက်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ဝေ့မိသားစုက မြို့တော်၌ ဌာနခွဲတစ်ခုရှိသော်လည်း ရှန်ဟိုင်းဌာနခွဲနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက မြို့တော်ရှိ ဤလုပ်ငန်းငယ်က ယင်ကောင်များ၏ ခြေထောက်များကဲ့သို့ အရေးမပါလှပေ။

ဝေ့ချန်က ဝေ့မိသားစု၏ လုပ်ငန်းကို မြို့တော်တွင် လည်ပတ်စေပြီး မြို့တော်ရှိ ဝေ့မိသားစု၏ အခြေအနေအား တိုးတက်ကောင်းမွန်စေရန် ကူညီပေးလိုသောကြောင့် မြို့တော်တွင်‌ နေရန် ရွေးချယ်ခဲ့သည်ဟု လူအိုကြီးဝေ့က တွေးထင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဝေ့ချန်အား ရှုမိသားစုနှင့် အချိတ်အဆက်ရစေရန် ကူညီပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ဝေ့ချန်က မြို့တော်၌ အကူအညီမဲ့နေတော့မည်မဟုတ်ပေ။

သို့သော် ဝေ့ချန်၏ နောက်ဆုံးရွေးချယ်မှုက ပေကျင်းရှိ ဝေ့မိသားစုကုမ္ပဏီတွင် ဆက်နေရန် မဟုတ်ဘဲ ချန်ဖုန်းကုမ္ပဏီကို ရွေးချယ်မည်ဟု လူအိုကြီးဝေ့က မျှော်လင့်မထားမိခဲ့ပေ။

ချန်ဖုန်းအုပ်စုက မော်တော်ယာဉ် တင်သွင်းခြင်းနှင့် တင်ပို့ခြင်းကို အဓိက ပါဝင်လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ ၎င်းက ယခုအခါ တရုတ်နိုင်ငံ၏ အကြီးမားဆုံး မော်တော်ယာဉ် ရောင်းဝယ်ရေး လုပ်ငန်း ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၎င်းက မိသားစုလုပ်ငန်း မဟုတ်ဘဲ နိုင်ငံပိုင်အမည်ဖြင့် လုပ်ငန်းဖြစ်သည်။

ချန်ဖုန်းအုပ်စု၏ မားကတ်တင်းဒါရိုက်တာ ရာထူးက အလွန် သင့်တော်‌သော အလုပ်ဟု ယူဆနိုင်ပြီး ချန်ဖုန်းအုပ်စု၏ အမှုဆောင်တစ်ဦးဟု မှတ်ယူနိုင်သည်။ သို့သော်လည်း မြို့တော်ဌာနခွဲရှိ ဝေ့မိသားစု၏ မားကတ်တင်းဌာန အကြီးအကဲရာထူးနှင့် နှိုင်းယှဉ်လျှင် လူအများစုက ဝေ့မိသားစု၏ အလုပ်ကိုသာ ရွေးချယ်ကြလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။ ဝေ့ချန်က ဝေ့မိသားစု၏ သားစဉ်မြေးဆက် ဖြစ်သည်ကိုတော့ ထည့်ပြောရန်ပင် မလိုတော့ပေ။

ထို့ကြောင့် လူအိုကြီးက ဝေ့ချန်၏ ရွေးချယ်မှုနှင့်ပတ်သက်၍ နားလည်ရန် အချိန်ခဏကြာ ခက်ခဲနေခဲ့သည်။

သို့သော်လည်း လူအိုကြီးဝေ့က မမေးမြန်းခဲ့ပေ။ ဝေ့ချန်ကို သူက ပြုစုပျိုးထောင်ခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ ဝေ့ချန်၏ လုပ်ဆောင်နိုင်စွမ်းကို သူ၏နှလုံးသားထဲမှ သိရှိနေခဲ့ပြီး ချန်ဖုန်းအုပ်စုကလဲ ၎င်းကိုတန်ဖိုးထားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် လူအိုကြီးဝေ့က သူ့နှလုံးသားထဲမှ အနည်းငယ်ဂုဏ်ယူနေခဲ့သည်။ ချန်ဖုန်းအုပ်စုက ဝင်ရောက်ရန် လွယ်ကူသည့် နေရာမဟုတ်ပေ။

"ချန်ဖုန်းအုပ်စုက အလုပ်ကမ်းလှမ်းချက်ကို လက်ခံပြီးပြီဆိုမှတော့ ကောင်းကောင်းလုပ်ပါ..."

လူအိုကြီးဝေ့က ပြောပြီးသည်နှင့် မထူးခြားသောအမူအရာဖြင့် စုတ်တံအား ဆက်၍ ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။

"ဟုတ်ကဲ့..."

ဝေ့ချန်က ခေါင်းညိတ်ခဲ့ပြီး ပြောခဲ့သည်။

"ကျွန်တော် အရင် ပြန်လိုက်တော့မယ်..."

"သွားတော့..."

လူအိုကြီးက ခေါင်းကို မော့မကြည့်ဘဲ ပြောခဲ့သည်။

ဝေ့ချန် ထွက်ခွာသွားသည်ကို ကြည့်ပြီးနောက် လူအိုကြီးဝေ့က လက်ဖက်ရည် ငှဲ့ပေးရန် ဝင်လာသော အိမ်ထိန်းအား ပြောလိုက်သည်။

"သူ ငါ့ကို အပြစ်တင်နေတုန်းပဲ..."

အိမ်ထိန်းက လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို လူအိုကြီးဝေ့အား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပေးကာ လေးလေးစားစား ပြောခဲ့သည်။

"သခင်ငယ်ဝေ့ချန်က သခင်ကြီးရဲ့ ကြိုးစားအားထုတ်မှုကို နားလည်လာမှာပါ..."

လူအိုကြီးဝေ့က လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း စကားရပ်လိုက်သည်။

အိမ်ထိန်းက သူ၏ မျက်လုံးများကို နှိမ့်ချကာ မထူးခြားသော အမူအရာဖြင့် ဘေးတွင်သာရပ်နေခဲ့လေသည်။

*

ဝေ့ချန်က လူအိုကြီးဝေ့၏ စာကြည့်ခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့ပြီးနောက် ဝေ့ယန်နှင့် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ ဝေ့ယန်က ဝေ့ချန်ကို ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

"မင်္ဂလာနံနက်ခင်းပါ အားချန်..."

ဝေ့ချန်က ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြန်၍ နှုတ်ဆက်ခဲ့သည်။

"မင်း မြို့တော်ကို သွားတော့မယ်လို့ ငါကြားတယ်...မင်းဘာလို့ ရှန်ဟိုင်းမှာ မနေတာလဲ..."

ဝေ့ယန်က ဝေ့ချန်နှင့် ဘေးချင်းကပ် လျှောက်လာကာ စူးစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် မေးမြန်းခဲ့သည်။

"ငါ တစ်ခါလောက် သွားကြည့်ချင်လို့..."

ဝေ့ချန်က မရေမရာဖြင့် ပြန်ဖြေခဲ့သည်။

"ဟုတ်တယ်...မင်းက အရမ်းငယ်သေးတယ်...အပြင်လောကမှာ စွန့်စားကြည့်သင့်တယ်...ဒါမှမဟုတ် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ခရီးထွက်ဖို့ မင်းငါနဲ့လည်း လိုက်ခဲ့လို့ရတယ်...ကမ္ဘာကြီးက ဒီလောက်ကြီးကျယ်တာ... မကြည့်ရ မမြင်လိုက်ရရင် အရမ်းသနားဖို့ ကောင်းနေမှာ..."

ဝေ့ချန်၏ မျက်နှာသေနှင့် မတူဘဲ ဝေ့ယန်က သူ၏မျက်နှာတွင် တောက်ပသောအပြုံး၊ ကြင်နာတတ်ပုံပေါ်သော မျက်ခုံးနှင့် ချောမောသော မျက်နှာသွင်ပြင်ရှိသည်။

"အခွင့်အရေး ရှိရင်ပေါ့..."

တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးတောနေရင်းဖြင့် ဝေ့ချန်က ပြောခဲ့သည်။ သူ၏ အေးစက်ပုံပေါ်သော မျက်ခုံးများက နူးညံ့မှုတို့ဖြင့် စွန်းထင်းနေခဲ့သည်။

လှေကားထစ်သို့ ရောက်သည်နှင့် ဝေ့ချန်က သူ၏အခန်းဆီသို့ တည့်တည့် လျှောက်သွားခဲ့သည်။ ဝေ့ယန်က အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က ထပ်ပြီး ပြောစရာမရှိတော့ဘဲ သဘာဝအတိုင်း လမ်းခွဲလိုက်ကြသည်။

ဝေ့ချန်က အခန်းထဲသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ ချန်လီက ပန်းချီဆွဲနေဆဲ ဖြစ်ပြီး တံခါးဖွင့်သံမကြားသည့်အလား သူလှည့်မကြည့်ခဲ့ပေ။ သူက လက်ထဲ၌ စုတ်တံဘောပင်ကို ကိုင်ကာ ဝေ့ချန် ပြန်‌ရောက်လာသည်အား သတိထားမိပုံမပေါ်ဘဲ အာရုံစိုက်နေသော အမူအရာဖြင့် ပုံဆွဲစာရွက်ပေါ်၌ ရေးဆွဲနေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ နံဘေးသို့ ညင်သာစွာ လျှောက်လာခဲ့ပြီး သူ့မျက်လုံးများက ပုံဆွဲစာရွက်ပေါ် ကျရောက်သွားသည်။ ပန်းချီကားက ပြီးလုနီးပါး ဖြစ်သည်။

ဝေ့ချန်က ပန်းချီကား၏ အကြမ်းဖျင်းကိုပင် မြင်တွေ့နေရပြီဖြစ်သည်။ ချန်လီက သူ့ပုံကို ရေးဆွဲနေခဲ့သည်။ သူ၏ လက်ချောင်းရှည်များဖြင့် စုတ်တံဘောပင်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်ရာ ဝေ့ချန်၏ အသွင်အပြင်က စာရွက်ပေါ်၌ ပြတ်ပြတ်သားသား ထင်ဟပ်နေခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီကို အနှောင့်အယှက် မပေးခဲ့ပေ။ သူက ချန်လီ၏ ပန်းချီများကို လက်တွေ့ကျကျ မြင်ဖူးသည်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ချန်လီ၏ နှလုံးသားထဲမှ သူ၏ ပုံစံကိုလည်း အလွန်အမင်း သိချင်နေခဲ့သည်။

သို့သော်လည်း ဝေ့ချန် ဂရုတစိုက် မကြည့်ရှုရသေးမီမှာပင် ချန်လီက သူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး ပုံဆွဲစာရွက်ကို ဖြဲလိုက်သည်။ သူ၏ အားက အနည်းငယ် ပြင်းထန်ပြီး စာရွက်အပိုင်းအစများက မြေပြင်ပေါ်တွင် ပြန့်ကျဲနေခဲ့သည်။ 

ချန်လီက ပုံဆွဲစာရွက်အား အားအပြည့်ဖြင့် ဆုတ်ဖြဲလိုက်ရုံတင်မကဘဲ သူကငြိမ်သက်စွာ ရပ်နေကာ သူ့မျက်လုံးအကြည့်များက မြေပြင်ပေါ်မှ စာရွက်အပိုင်းအစများထံသို့ တည့်တည့် ကျရောက်သွားခဲ့သည်။ စုတ်တံကိုင်ထားသော လက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူ၏ ဖျော့တော့နေသော လက်ချောင်းများပေါ်ရှိ သွေးကြောတိုင်းက တစ်စုံတစ်ခုကို ချုပ်တည်းရန် အပြင်းအထန် ကြိုးစားနေသကဲ့သို့ ပြတ်ပြတ်သားသား ထုတ်ဖော်ပြသနေခဲ့သည်။ 

💘