MM Story Teller

Chapter 41+42

Viewers 13k

💘Chapter 41

မင်းတစ်ယောက်တည်းပဲလုပ်နိုင်တာ

တိမ်မည်းတစ်အုပ် လွှင့်မျောလာပြီးလရောင်ကို ကာဆီးလိုက်ရာ ငွေလရောင်ကွယ်ပျောက်သွားခဲ့သည်။

ကောင်းကင်က ထပ်မံ၍ များစွာပိုမှောင်သွားပြန်၏။

ဝေ့ချန်နှင့်ဝေ့ယန်က မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်နေကြသည်။ဝေ့ယန်၏စကားများထွက်ကျလာသည်နှင့် ဝေ့ချန်၏အကြည့်က ဝေ့ယန်၏မျက်နှာပေါ်ကနေတစ်စုံတစ်ခုကိုရှာဖွေချင်နေသည့်အတိုင်း ဝေ့ယန်၏ရှားရှားပါးပါးလေးနက်နေသောမျက်နှာပေါ်ကို ရောက်သွားခဲ့သည်။အဆုံးမှာ သူကအနည်းငယ်နားမလည်စွာနှင့် မေးလိုက်သည်။

"မင်းဘာပြောချင်တာမှန်းငါနားမလည်ဘူး"

"မင်းက ချန်လီကို အော်တစ်ဇင်တစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့ နေရာတိုင်းမှာဂရုတစိုက်နဲ့သတိထားပြီးဆက်ဆံနေတာ...အော်တစ်ဇင်တွေက ခံစားသိရှိလွယ်ကြတယ်...မင်းသူတို့ကိုဆက်ဆံပုံရဲ့ကွာခြားချက်ကို မင်းကသတိမထားမိပေမဲ့ သူတို့က မသိသာတဲ့ကွာခြားချက်တွေကိုတောင် ခံစားမိနိုင်ကြတယ်...လက်ရှိ မင်းချန်လီအပေါ်လုပ်နေသမျှက ချန်လီကိုသူကအော်တစ်ဇင်တစ်ယောက်ဆိုတာကို သတိပေးနေသလိုဖြစ်နေတယ်"

ဝေ့ချန်က နားမလည်သည်ကိုမြင်လျှင်ဝေ့ယန်က ရှင်းပြလိုက်၏။

"လက်ရှိအခြေအနေမျိုးရောက်အောင် ဒီနေ့ဘာဖြစ်ခဲ့လဲ ဘယ်သူကချန်လီကိုဘာပြောခဲ့လဲဆိုတာကိုငါမသိဘူး...ဒီအတွက်အကြောင်းအရင်းကို မင်းကငါ့ထက်ပိုသိမယ်လို့ထင်ပါတယ်"

"အားချန် အမှန်တော့ အော်တစ်ဇင်ရောဂါကကြောက်စရာမကောင်းဘူး...မင်းလုံလောက်တဲ့စိတ်ရှည်မှုနဲ့ဂရုစိုက်မှုတွေပေးနေသရွေ့ ချန်လီအဲဒီအထီးကျန်တဲ့ကမ္ဘာထဲကထွက်လာလိမ့်မယ်လို့ငါယုံကြည်တယ်..."

ဝေ့ယန်က ဝေ့ချန်၏ပခုံးကိုပုတ်ကာ အလေးအနက်ဆိုလိုက်သည်။

"ပြီးတော့ ချန်လီကမင်းကိုအများကြီးယုံကြည်တယ်ဆိုတာကိုငါမြင်နေရတယ်...မင်းတစ်ယောက်တည်းကပဲ သူ့ကိုအဲဒီကမ္ဘာထဲကနေကယ်ထုတ်နိုင်မှာ"

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

ဝေ့ချန်၏မျက်နှာပေါ်မှာ ဘာအမူအရာမှမရှိဖြစ်နေဆဲဖြစ်သော်လည်း သူ့မျက်လုံးများထဲရှိ စိတ်ရင်းမှန်မှုက သံသယဖြစ်စရာမရှိပေ။

"ဘာကိုကျေးဇူးတင်တာလဲ"

ဝေ့ယန်က စကားဆုံးပြီးနောက်ဝေ့ချန်၏ပခုံးကိုထပ်မံပုတ်လိုက်ကာ ကိုယ်ဟန်မတ်မတ် ခြေလှမ်းမှန်မှန်ဖြင့် လှည့်ထွက်သွားလေသည်။

ထောင့်ချိုးနားမှာ ဝေ့ယန်၏ပုံရိပ်ပျောက်ကွယ်သွားခါမှ ဝေ့ချန်ကသူ့အကြည့်ကိုပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်သည်။ခေါင်းငုံ့ပြီး သူ ဘာတွေးနေလဲဆိုသည်ကားမသိရပေ။သူပြန်မော့လိုက်ချိန်မှာ သူ့အကြည့်က မီးဖွင့်ထားဆဲပြတင်းပေါက်ဆီကိုရောက်သွားပြီး သူ့မျက်လုံးများထဲမှာ နွေးထွေးမှုတစ်ခု မသိမသာပေါ်လာလေသည်။

တိမ်မည်းအုပ်က လကိုဖြတ်၍ပြီးသွားကာ ပြဒါးကဲ့သို့သောလရောင်က တဖန်ပြန်လည်သွန်းလောင်းလာပြီး ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးကို ခြုံလွှမ်းလိုက်လေသည်။

ဝေ့ချန် မသိမသာသက်ပြင်းဖွဖွချလိုက်ပြီး သူ့အခန်းဆီပြန်ရန်ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။ဖြတ်သွားရင်း မီးဖိုချောင်နားရောက်သောအခါ ဝေ့ချန်အထဲကိုဝင်သွားလိုက်သည်။ဤညလီလီကို သူ့မစောင့်ကြည့်ခဲ့သဖြင့် လီလီစားပြီးပြီးလား မစားရသေးဘူးလားဆိုသည်ကိုသူမသိပေ။

ဆယ်မိနစ်ခန့်အကြာမှာ ဝေ့ချန်မီးဖိုချောင်ထဲကနေ ခေါက်ဆွဲတစ်ပန်းကန်နှင့်ထွက်လာလေသည်။ဤအချိန်မှာ ဝေ့မိသားစု၏အစေခံများက အလုပ်ဆင်းကုန်ကြပြီဖြစ်သည်။ခေါက်ဆွဲက ဝေ့ချန်ကိုယ်တိုင်ချက်ထားသည့် ကြက်သွန်မြိတ်ဆီချက်ခေါက်ဆွဲဖြစ်လေသည်။ဤသည်က ဝေ့ချန်ချက်တတ်သည့် တစ်ခုတည်းသောအရာဖြစ်၏။

ဝေ့ချန်အပေါ်ထပ်ကိုခေါက်ဆွဲပန်းကန်ဖြင့်တက်သွားခဲ့ပြီး သူ့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ချိန်မှာ ချန်လီကအိပ်ရာပေါ်မှာ ငေးကြောင်ကြောင်ထိုင်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ချန်လီ၏ကိုယ်ဟန်အနေအထားက သူထွက်လာစဥ်ကနှင့်အတူတူဖြစ်၏။ကြားထဲမှာပြောင်းသေးလားဆိုသည်ကိုကား သူမသိရပေ။

မလှမ်းမကမ်းကစားပွဲပေါ်မှာ သူ အစောပိုင်းတုန်းက အစေခံကိုယူတက်သွားခိုင်းထားသည့်ညစာရှိနေသည်။တူများက ဗန်းပေါ်မှာသပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိနေဆဲဖြစ်ကာ အစားအသောက်ကအေးစက်နေပြီဖြစ်ပြီး တစ်စက်မှမထိရသေးပေ။

ထင်တဲ့အတိုင်းပဲဟု ဝေ့ချန်စိတ်ထဲမှာတွေးလိုက်သည်။သူက ကြက်သွန်မြိတ်ဆီချက်ခေါက်ဆွဲပန်းကန်နှင့်အတူချန်လီဆီကိုလျှောက်သွားပြီးပြောလိုက်၏။

"ဗိုက်ဆာနေပြီလား"

ချန်လီက တုံပြန်ခြင်းပြုမလာ၊မျက်လွှာပဲ ချထားလေသည်။

ဝေ့ချန်က တူတစ်စုံကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ချန်လီ၏နှုတ်ခမ်းနားကိုတေ့ပေးကာပြောလိုက်သည်။

"ခေါက်ဆွဲစား ကိုယ်မင်းအတွက်ချက်ထားတာ"

ချန်လီက မျက်လွှာပင့်ကာ ဝေ့ချန်ကိုကြည့်လာသည်။သူ့မျက်လုံးများထဲမှာ မဝံ့မရဲဖြစ်မှုများနှင့် လွန်ဆွဲနေမှုများရှိနေ၏။

ချန်လီ၏ထိုအကြည့်နှင့်ရင်ဆိုင်လိုက်ရသောအခါ ဝေ့ချန်၏ နှလုံးသား တစ်ချက်လှုပ်ခါသွားပြီး သူ့လေသံကမနေနိုင်ဘဲနူးညံ့လာခဲ့၏။

"လီလီ ခေါက်ဆွဲအရင်စားလိုက်နော်...ပြီးမှ ကိုယ်တို့ဒီနေ့ဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စကို ဆွေးနွေးကြတာပေါ့...ဟုတ်ပြီလား"

ချန်လီက ဖြည်းညှင်းစွာ ပါးစပ်ဟပေးလာပြီး ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ပါးစပ်ထဲကိုခေါက်ဆွဲခွံ့ကျွေးလိုက်သည်။

ပထမတစ်လုတ်စားပြီးသည်နှင့် ချန်လီက ဒုတိယအလုတ်ခွံ့ကျွေး၍မရတော့ပေ။ဝေ့ချန် မည်မျှပင်ပြောပြောချန်လီကပါးစပ်ဟမပေးပေ။ဝေ့ချန်လက်လျှော့တော့မည့်အချိန်မှာပဲ ချန်လီကလက်မြှောက်ကာ ဝေ့ချန်ကို လက်ညှိုးထိုးလာသည်။

စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ ချန်လီဘာကိုဆိုလိုသည်ကို ဝေ့ချန် တန်းသိသွား၏။ချန်လီက သူ့ကိုပါအတူတူစားစေချင်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။မူလတုန်းက ဝေ့ချန် စိတ်ထဲမှာတစ်ခုခုရှိနေသဖြင့် ညစာမစားခဲ့ပေ။ချန်လီက တစ်နည်းနည်းဖြင့် ၎င်းကို သိသွားသည့်အတွက် ဝေ့ချန်ကိုပါစားစေချင်နေခြင်းဖြစ်၏။

<< >>

💘Chapter 42

တော်လိုက်တာ

နှစ်ယောက်သား အတူတူစားခဲ့ကြပြီး ရိုးရှင်းသည့်ကြက်သွန်မြိတ်ဆီချက်ခေါက်ဆွဲတစ်ပန်းကန်ကလည်း တောင်တန်းနှင့်ပင်လယ်ပြင်များ၏ စားကောင်းသောက်ဖွယ်များအလား ခံစားရလေသည်။

မကြာမီ ကြက်သွန်မြိတ်ဆီချက်ခေါက်ဆွဲပန်းကန်ငယ်တစ်ပန်းကန်က ပြောင်လက်သွားလေသည်။

"ဗိုက်ဆာနေသေးလား"

ဝေ့ချန်က ပန်းကန်လုံးကို စားပွဲပေါ် ချလိုက်ပြီးမေးလိုက်သည်။သူချန်လီကို ပြန်ကြည့်လိုက်ချိန်မှာ သူ့မျက်လုံးများထဲမှာ နူးညံ့မှုများပြည့်နေခဲ့ပြီး သူ့မျက်ဝန်းတစ်စုံက ချန်လီဖြင့်သာပြည့်နေ၏။

ချန်လီ၏မျက်လုံးများက အသက်မဲ့နေပြီး သူ့ထံမှာ ဘာခံစားချက်မှမတွေ့ရပေ။

ဝေ့ချန် လက်ဆန့်ကာ ချန်လီ၏ခေါင်းလေးကိုလှမ်းပွတ်လိုက်ရာ ချန်လီက ရှောင်လိုက်လေသည်။အဆုံးမှာ ဝေ့ချန် သူ့လက်ကိုချန်လီ၏ခေါင်းပေါ်တင်လိုက်နိုင်ပေမဲ့ ချန်လီ၏လည်ပင်းကအနည်းငယ်တောင့်တင်းနေခဲ့သည်။

ချန်လီ၏ဆံပင်များက နူးညံ့နေပြီးသူ့ခေါင်းပေါ်မှာ နာနာခံခံ လှဲလျောင်းနေသည်။ဝေ့ချန်၏လက်က ထိုဆံပင်များကြားမှာ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်ကူးလူးနေလေသည်။နူးညံ့သောအထိအတွေ့က ဝေ့ချန်ကိုအနည်းငယ် စွဲလမ်းမိစေသည်။ချန်လီ အနည်းငယ်ခုခံနေမှန်းသူသိပေမဲ့ သူ့လက်ကိုချန်လီ၏ခေါင်းပေါ်ကနေမခွာနိုင်ဖြစ်နေသည်။

"လီလီ ကိုယ့်ကိုပုံဆွဲသင်ပေးပါ့လားဟင်"

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏ခေါင်းလေးကိုအထပ်ထပ်အခါခါပွတ်သပ်လိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးများထဲမှာ ရိုးသားမှုအပြည့်နှင့် ပြောလိုက်၏။

ချန်လီက ဝေ့ချန်ကို ကြည့်လာသည်။ ချန်လီက ဘာမှမပြောသော်ငြား ချန်လီတွေးနေသည်ကို ဝေ့ချန်သိသည်။သူကိုယ်တိုင်တောင် ဘာတစ်ခုမှ မလုပ်နိုင်ဘဲ ဘယ်လိုလုပ်သူများကိုသင်ပေးနိုင်မှာလဲဟု ချန်လီကတွေးနေသည်။

"ကိုယ် ပုံမဆွဲတတ်ဘူး...ကိုယ့်ကို ပုံဆွဲသင်ပေးပါနော်လီလီ"

ဝေ့ချန် ထပ်ပြီးမေးလိုက်၏။

ချန်လီက ရှင်းလင်းသောတုံ့ပြန်ချက်တစ်ခုမပေးလာဆဲမပေးလာမြဲဖြစ်ပေမဲ့ ဝေ့ချန်က စုတ်တံနှင့်ပုံဆွဲစက္ကူကိုယူလိုက်ချိန်မှာ ချန်လီက စုတ်တံကိုကောက်ကိုင်ပြီး ဝေ့ချန်ကိုကြည့်လာသည်။သူ့ပုံစံက သူကဝေ့ချန်ကိုပုံဆွဲသင်ပေးတော့မှာဖြစ်ပေမဲ့ မည်သို့သင်ရမည်မသိသည့်အတိုင်းဖြစ်၏။

"လီလီ ဟိုသစ်သီးပန်းကန်ကိုဆွဲကြရအောင်...လီလီက စုတ်ချက်တစ်ချက်ဆွဲရင် ကိုယ်ကလီလီအတိုင်းလိုက်ပြီး စုတ်ချက်တစ်ချက်ဆွဲမယ်"

ဝေ့ချန်က မလှမ်းမကမ်းက သစ်သီးပန်းကန်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြပြီးပြောလိုက်သည်။ပန်းကန်ထဲမှာ ပန်းသီး၊ငှက်ပျောသီးနှင့်စပျစ်သီးများရှိနေသည်။၎င်းတို့က ဆွဲရခက်သည့်အရာများမဟုတ်ပေ။ချန်လီအတိုင်းနောက်ကလိုက်ဆွဲလျှင် သူကောင်းကောင်းဆွဲနိုင်မည်ဟုဝေ့ချန်ယုံကြည်သည်။

အမှန်တရားက ဝေ့ချန် သူ့ကိုယ်သူ ပိုတွက်မိနေခြင်းဖြစ်နေခဲ့လေသည်။

ပန်းချီပညာက ပါရမီတကယ်လိုသည်။ဝေ့ချန် ချန်လီ၏စုတ်ချက်များအတိုင်း နောက်ကလိုက်ဆွဲခဲ့မှန်းသိသာပေမဲ့ ရလဒ်ကမတူကွဲပြားသောပုံတစ်ပုံဖြစ်နေခဲ့သည်။ချန်လီဆွဲထားသည့်ပုံက ချန်လီ၏စုတ်တံထဲမှာ ပန်းချီဆွဲရန် ကင်မရာပါသည့်အတိုင်း၊ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ကင်မရာမင်းတစ်ယောက်က DSLR*ဖြင့်ရိုက်ထားသည့်အတိုင်းဖြစ်လေသည်။အတိအကျတူအောင်ဆွဲထားရုံသာမက ဖော်ပြရန်မစွမ်းသာသောအလှတရားတစ်ခုပင်ထပ်ထည့်ထားသေးသည်။

(T/N–ဒစ်ဂျစ်တယ်ကင်မရာတစ်မျိုး)

ကျောင်းသားဝေ့ချန်က သူ၏အပြီးသတ်ထုတ်ကုန်ကို ဆရာဖြစ်သူဆီကိုလက်လွှဲပေးလိုက်၏။သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ ဘာအမူအရာမှမရှိသော်လည်း သူ့မျက်လုံးများထဲမှာရှက်ရွံ့မှုအနည်းငယ်ရှိနေ၏။အသီးအနှံအမျိုးအစားတချို့တလေလေးတင် မဟုတ်ဘူးလား...ဘယ်လိုဖြစ်လို့ဒီလောက်ဆွဲရခက်ရတာလဲ...

ချန်လီက ဝေ့ချန်၏ပုံကိုကြည့်လိုက် ဝေ့ချန်ကိုကြည့်လိုက်ဖြစ်နေသည်။၎င်းနောက်သူက ပုံဆွဲစက္ကူပေါ်ကရှုပ်ရှတ်ခတ်နေသောမျဥ်းကြောင်းများကို ကြည့်ပြီး သူ့မျက်နှာပေါ်ကကြွက်သားများက ပထမဆုံးအကြိမ်အနေဖြင့်တွန့်သွားပြီး နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေသောအမူအရာကိုပြသလာလေသည်။ဝေ့ချန်က ဤအမူအရာ၏အဓိပ္ပါယ်ကို သူမဖော်နိုင်ဟုပြောလိုပေမဲ့ သူ့မျက်လုံးများထဲမှာ မထိန်းနိုင်ဘဲ ရှက်ရွံ့မှုများပြသမိလေသည်။

"လီလီ"

ဝေ့ချန် ချန်လီ၏လက်ထဲက ပုံဆွဲစက္ကူကို ပြန်ဆွဲယူလိုက်ပြီး ခြောက်ကပ်ကပ်ပြောလိုက်၏။

"ဒီမကောင်းမကန်းပုံကို ဘယ်တုန်းကမှ မရှိခဲ့သလိုမျိုးပဲ ဟန်ဆောင်ကြရအောင်ပါနော်"

ချန်လီက တိတ်ဆိတ်နေပြီး သူ့အကြည့်ကဝေ့ချန်၏လက်ထဲကပုံဆွဲစက္ကူပေါ်မှာပဲရောက်နေသည်။အဓိပ္ပါယ်ကသိသာလေသည်။သူက ဝေ့ချန်ကိုဤစာရွက်ကိုမဖျက်ဆီးပစ်စေချင်ပေ။

ဝေ့ချန်က ခဏလောက်တုံ့ဆိုင်းနေပြီးမှ

စာရွက်ကို ချန်လီကိုကမ်းပေးလိုက်ပြီး တံတွေးမြိုချကာပြောလိုက်သည်။

"လီလီက ဒီစာရွက်ကိုလိုချင်လို့..."

"လား"ဟူသောစကားထွက်မလာခင်မှာ ဝေ့ချန် ချန်လီက စုတ်တံကိုကောက်ကိုင်ပြီး ပုံဆွဲစက္ကူပေါ်မှာ အသေအချာဆွဲနေသည်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။

ချန်လီ၏စုတ်ချက်များတိုးလာသည်နှင့်အမျှ ဝေ့ချန်၏ပုံစံကလည်းပိုပို၍အာရုံစိုက်လာသည်။သူ၏သူငယ်အိမ်များက အနည်းငယ် ကြုံ့သွားပြီး ထိတ်လန့်မှင်တက်သွားသည့်အမူအရာပြသလာသည်။ချန်လီ၏နောက်ဆုံးစုတ်ချက် ကျဆင်းသွားချိန်မှာ သူနှုတ်ကနေလွှတ်ခနဲချီးကျူးမိသွားသည်။

"လီလီက တော်လိုက်တာ"

<< >>

💘

Prev Next