Chapter 137

🚩Chapter -137

 Arc_7.နေရာလွဲမှားနေသောသမီး [ 3 ]

_____

စုမိသားစုဗီလာက ဖုန်းဟန်ကျောင်းနှင့် သိပ်မဝေးပေ။ စုဝမ်ကျောင်းမှထွက်လာသောအခါ ဝမ့်ဝမ်ဟောက်ဆီသို့ အပြင်ထွက်ရန် ခွင့်တင်သည့် စာပို့ပြီးနောက် တက်စီငှား၍ စုအိမ်သို့ပြန်သွားလိုက်သည်။ 

မနက်စောစောဖြစ်၍ စုဟိုင်ချန်းက ကုမ္ပဏီသို့ ထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။ စုဝမ်တံခါးဖွင့်၍ အိမ်ထဲသို့ ဝင်လိုက်သောအခါ အိမ်အကူဖြစ်သည့်အန်တီကျန်းက သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေသည်။ 

“သခင်မလေး ပြန်လာပြီလား”

စုဝမ်၏ပုံရိပ်လေးကိုမြင်သွားသော အန်တီကျန်းက ချက်ချင်း လက်ထဲမှ အဝတ်ကိုချလိုက်ပြီး သူမကို လေးလေးစားစားနှင့် စိတ်လှုပ်ရှားစွာကြည့်လာသည်။ အန်တီကျန်းက စုမိသားစုတွင် အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာနေပြီဖြစ်သည်။ သူမက ဤသခင်မလေးစု၏ ဒေါသကို သေချာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း နားလည်သည်။ အထူးသဖြင့် တကယ့်အကြီးဆုံးသခင်မလေးကျန်းယို ရောက်လာသည့်အချိန်မှစ၍ စုဝမ်၏ဒေါသက တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ ပိုပြင်းထန်လာခဲ့သည်။

ထိုအရွယ်ကလေးများက ပုန်ကန်တတ်ကြပြီး မိုက်ရူးရဲဆန်တတ်ကြ၏။ မင်းသမီး‌လေးမှ “စင်ဒရဲလား” အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိသွားသော မူလပိုင်ရှင်အား သူမနှလုံးသားထဲမှ လစ်ဟာသွားမှုကို ပုံဖော်ကြည့်နိုင်သည်။ 

ဆိုးသွမ်းပြီးပုန်ကန်တတ်သည့် ကလေးဆိုးတိုင်းမှာ အရှင်သခင်လိုပြုမူချင်ကြသည်မဟုတ်ပေ။ သူတို့က အခြားသူများဆီက အာရုံစိုက်မှုအနည်းငယ်လိုချင်နေရုံသာဖြစ်နိုင်သည်။ 

စုဝမ်သည် အရင်က ဤအိမ်၏မင်းသမီးလေးဖြစ်ပြီး အဝတ်အစားနှင့် အစားအသောက်ကို စိတ်ပူစရာမလိုဘဲ မိဘများထံမှလည်း အကန့်အသတ်မရှိ အချစ်ခံခဲ့ရသည်။ ကျန်းယိုပေါ်လာကတည်းက စုဇနီးမောင်နှံက သူတို့သမီးအရင်းအပေါ်တွင် ပျက်ကွက်ခဲ့သည်ဟုခံစားမိသောကြောင့် ကျန်းယိုကို ပို၍ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံပေးသည်။ ကျန်းယိုကလည်း စဥ်းစားတွေးခေါ်တတ်သည့်သူဖြစ်တာကြောင့် သူတို့မိသားစုသုံးယောက်၏ ဆက်ဆံရေးက နွေးထွေးလာခဲ့သည်။ ထိုအခါ မူလပိုင်ရှင်က ထိုမရှောင်လွှဲနိုင်သည့်အဖြစ်ကြောင့် အအေးနန်းဆောင်ထဲသို့ စွန့်ပစ်ခံလိုက်ရသလို ခံစားခဲ့ရသည်။ 

တကယ်တမ်းတွင် ဤကမ္ဘာရှိ မိဘများအားလုံးတွင် စုဟိုင်ချန်းတို့ ဇနီးမောင်နှံနှစ်ယောက်က အကြင်နာဆုံးနှင့် အနွေးထွေးဆုံးဖြစ်သည်။ အရာအားလုံးတွင် မျှတစွာဖြင့် သူတို့က စုဝမ်ကိုလည်း ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံပေးနေဆဲပင်။ 

မူလဇာတ်ကြောင်း၌ ကျန်းယိုက သူမချစ်မြတ်နိုးသည့်လူတိုင်းနှင့် အရာအားလုံးကို လုယူသွားသည်ဟု ခံစားရသောကြောင့် စုဝမ်မနာလိုဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူမ၏မိဘများကိုလုယူသွားသည့်အတွက် စုဝမ်ကကျန်းယိုကို မုန်းခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူမက ကျန်းယိုအား နေရာတိုင်းတွင် ဆန့်ကျင်ကာ အမြှောက်စာလမ်းကြောင်းပေါ်သို့ ရောက်သွားခဲ့တော့သည်။ 

“စုဝမ်”

ညှင်သာသည့် အမျိုးသားအသံက စုဝမ်အတွေးစတို့ကို ဖြတ်တောက်လိုက်သည်။ သူမ မသိစိတ်အရ လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ဧည့်ခန်းလှေကားထိပ်တွင် ရပ်နေသည့် ပိန်ပိန်ပါးပါးပုံရိပ်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

လှေကားပေါ်မှလူက သန့်ရှင်းနေသော ဆွယ်တာကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ လှေကားကိုမှီ၍ ထိုသူရဲ့ ပိန်ပါးပြီး သေးသွယ်သည့်လက်များကလက်ရန်းပေါ်တွင်ရှိနေသည်။ 

စုဝမ်က သူ့လက်ကိုကြည့်လိုက်မိသည်။ ထိုလက်တစ်စုံက လူများကို ကယ်တင်ပေးသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် လူသတ်လက်နက်တစ်ခုဖြစ်နေသေးသည်။

“ရောက်နေတာပဲ”

စုဝမ်ကအကြည့်များကိုပြန်ရုတ်သိမ်း၍ မူလပိုင်ရှင်၏ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှ လေသံကိုအခြေခံပြီး စိတ်မဝင်စားသည့် အမူအရာဖြင့် ထိုလူကိုနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ 

“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ....အခု အစ်ကိုလို့တောင်မခေါ်တော့ဘူးလား”

လှေကားပေါ်မှလူက စုဝမ်ကို တညင်တသာ‌လေး ပြုံးပြလာသည်။ ထို့နောက် လှေကားတစ်ထစ်ချင်းဖြေးညင်းစွာ ဆင်းလာ၏။ ထိုလူက ချောမောပြီး မျက်လုံးများတွင် နူးညံ့ပြီးနွေးထွေးသည့် အကြည့်များရှိသည်။ ထိုသို့သော လူများပြုံးလိုက်သောအခါ နွေဦးလေပြည်လေးများ ဖြတ်တိုက်သွားသလို ခံစားရလိမ့်မည်။ သူ့အပေါ် ရွံမုန်းရန်က အလွန်ခက်ခဲသည်ပင်။

သို့သော်.........

စုဝမ်က ထိုကဲ့သို့ ကျောက်စိမ်းမင်းသားများနှင့်ပတ်သက်၍ သတိကြီးကြီးထားမိသည်။

ထိုအကြောင်းနှင့် ပတ်သက်၍ သူမလည်း မတတ်နိုင်ချေ။ ထိုနှစ်၌ ရွှီချယ် သူမအပေါ်ချန်ခဲ့သည့် အရိပ်က အလွန်ကြီးမားသည်။ ထိုကဲ့သို့ညင်သာပြီး ယဥ်ကျေးသိမ်မွေ့သည့် လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက်ကို တွေ့သည်နှင့် အလွန်ပြင်းထန်သည့် ရွံရှာနေသောခံစားချက်များက သူမနှလုံးသားထဲတွင် တပွက်ပွက်ဆူလာတတ်သည်။ 

စုယွီက စုဝမ်ဆီသို့ သိမ်မွေ့စွာလျှောက်လာ၍ သူ၏”ဝမ်းကွဲညီမလေး”ကို ညင်သာစွာကြည့်လိုက်သည်။ ၎င်းက တူညီတဲ့မျက်နှာတစ်ခုတည်းဆိုပေမယ့်........ သူ့အရှေ့တွင်ရှိနေသော မိန်းမငယ်လေးက ထူးဆန်းသော ခံစားချက်ကို ပေးနေသည်။ သူ့မျက်လုံးများလက်သွားသော်လည်း မျက်နှာတွင်တော့ ညင်သာသည့်အပြုံးလေးကို ဆက်လက်ထိန်းထားဆဲဖြစ်သည်။ 

“အန်တီ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က တစ်နေ့တစ်နေ့ ပိုဆိုးလာတယ်.... ငါအခုလေးတင် စစ်ဆေးမှုပြီးသွားတော့ သူမကအိပ်ပျော်နေပြီ.... စုဝမ် အချိန်ရရင် သူမကို နည်းနည်းလေးပိုပြီး အဖော်ပြုပေးလိုက်ပါ”

ဝမ်ရှူးကျယ်တွင် အချိန်သိပ်မရှိတော့ပေ။ စုဝမ် သဘောပေါက်လိုက်သည်။

စုယွီရဲ့စကားများကို စုဝမ်က စိတ်ရင်းနှင့်ခေါင်းညိတ်ပြ၍ တုံ့ပြန်လိုက်သည်။

 “သိပြီ....ကျွန်မသူ့ကို အဖော်ပြုပေးလိုက်ပါ့မယ်”

ပြောပြီးသည်နှင့် စုဝမ်က လှေကားပေါ်သို့တက်ရန် ခြေလှမ်းလိုက်သည်။ သို့သော် စုယွီက ရုတ်တရက် စုဝမ် ပခုံးကို ဖိကိုင်လာသည်။ 

နာကျင်မှုနှင့်အတူ စုဝမ်ကမျက်မှောင်ကြုတ်သွားပြီး စုယွီကို အံ့ဩမှုဖြင့် အေးစက်စွာလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ 

“ဘာလုပ်တာလဲ”

“မင်းရဲ့ပခုံးပေါ်မှာ တစ်ခုခုတင်နေလို့”

စုယွီက စုဝမ်ကို ခပ်ဖျော့ဖျော့လေးပြုံးပြကာ လုံးလုံးအပြစ်ကင်းနေသည့်ပုံဖြင့် လက်မြှောက်ပြ၏။

စုဝမ် ဘာမှမပြောတော့ပေ။ လွယ်အိတ်ကိုလွယ်၍ ဒုတိယထပ်မှ သူမအိပ်ခန်းသို့သာ လှည့်သွားလိုက်သည်။ 

အခန်းထဲသို့ရောက်သည်နှင့် စုဝမ်ကချက်ချင်း ဖြူဖျော့နေသည့်မျက်နှာဖြင့် တံခါးကိုမှီလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကျောင်းယူနီဖောင်းကိုချွတ်၍ ပခုံးကိုကြည့်သည်။ ရှည်လျားပြီး သေးသွယ်သည့်လက်ချောင်းရာများက သူမ၏ ဖြူဖွေးနေသည့် ပခုံးပေါ်တွင် ထင်ကျန်နေသည်။ လက်ချောင်းရာများက နီရဲနေပြီး သတိပြုမိစရာဖြစ်နေ၏။

စုယွီ.....။

စုဝမ် မျက်လွှာချလိုက်သည်။ တကယ့်ကို ဖော်ဖော်ရွေရွေမရှိသည့်လူပင်။

မူလဇာတ်ကြောင်းအရ အပေါ်ယံ၌ စုယွီက ဆရာဝန်ဖြစ်သော်လည်း တကယ်တမ်းတွင် နှစ်ပေါင်းများစွာကြာအောင် နိုင်ငံတကာရဲများမှ အလိုရှိနေသည့် Sအဆင့်လူသတ်သမားဖြစ်သည်။

သူ၏တည်ရှိမှုက မမြင်နိုင်သည့်လှည့်စားမှုတစ်ခုနှင့်ဆင်တူသည်။ စုမိသားစု ဒုက္ခရောက်သည့်အချိန်တွင် သူလှုပ်ရှားလိမ့်မည်ပင်။ ကျန်းယိုနှင့် သူမရဲ့လူက ရန်သူ၏ အကွက်ဆင်ခြင်းခံရလျှင်လည်း သူလှုပ်ရှားလိမ့်မည်။ 

ယခုက သူတို့နှစ်ယောက် ပထမဆုံးမျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ခြင်းဖြစ်သော်လည်း အထူးလုပ်ကြံသူတစ်ယောက်၏ ထက်မြက်သည့်အသိစိတ်ရှိသော စုယွီက သူမကိုသံသယဝင်ခဲ့ပြီး ဒွိဟဖြစ်နေခြင်းမရှိဘဲ စမ်းသပ်ခဲ့သည်။

၎င်းက စစ်ဆေးမှုတစ်ခုဖြစ်သလို သတိပေးချက်လည်းဖြစ်ပေသည်။ 

အဝတ်အစားများကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်လုပ်ပြီးနောက် စုဝမ်က စုယွီအကြောင်းကို မတွေးတော့ပေ။ မူလပိုင်ရှင်၏မှတ်ဉာဏ်အရ ရှုပ်ပွနေသည့် စာရေးစားပွဲခုံပေါ်တွင် စာရေးကိရိယာများနှင့် သင်ကြားရေးပစ္စည်းများကို ရှာလိုက်သည်။ အားလုံးကို ထုတ်ပိုးပြီး‌‌နောက် စုဝမ်က အောက်ထပ်သို့ ပြန်ဆင်းလာသည်။ 

ဗီလာတံခါးအပြင်ဘက်တွင် အနက်ရောင်Lexusကားက တစ်စီးတည်းရှိနေသည်။ စုဝမ် လွယ်အိတ်လွယ်၍ အပြင်ထွက်လာသည်ကိုတွေ့သောအခါ ကားမောင်းသူနေရာတွင် ထိုင်နေသော စုယွီက မှန်ချ၍ ပြုံးပြလာပြန်သည်။ 

“ကျောင်းသွားမလို့လား... လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ”

စုဝမ်ပြန်မဖြေဘဲ ကားဆီသို့တိတ်တဆိတ်လျှောက်သွားပြီး တံခါးကိုဖွင့်၍ နောက်ခုံတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ လမ်းတစ်လျှောက်တွင် စုဝမ်က ခုံကိုမှီ၍ မျက်လုံးမှိတ်နေပြီး စုယွီက ကားကိုသာ အာရုံစိုက်မောင်းနေသည်။ ကားက ကျောင်းဂိတ်ပေါက်ဝသို့ ရောက်သည်အထိ နှစ်ယောက်စလုံးစကားမပြောကြပေ။ စုဝမ်က တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပင် တံခါးကိုဖွင့်၍ ကားထဲမှဆင်းလိုက်သည်။ သူမကစကားတစ်ခွန်းမှမဆိုဘဲ ထွက်သွား‌တော့မည်ကို တွေ့သောအခါ စုယွီက ဖြေးဖြေးချင်းပြောလာ၏။ 

“စုဝမ်… ဦးလေးနဲ့အန်တီက မင်းကို သမီးအရင်းတစ်ယောက်လို အမြဲသဘောထားတာနော်… သူတို့ကိုစိတ်မပျက်စေနဲ့”

စုဝမ်၏ပုံရိပ်လေးက ခဏလောက်ရပ်သွားပြီး နောက်သို့ မသိမသာလေးလှည့်၍ ကားထဲရှိ စုယွီကို ကြည့်လိုက်သည်။ 

“ကျွန်မသိတယ်”

ထိုစကားလုံးတို့ကိုချန်ခဲ့ပြီးနောက် စုဝမ်က ပြန်လှည့်သွားပြီး လွယ်အိတ်ကိုနောက်ကျောတွင်လွယ်၍ ထွက်သွားတော့သည်။

ကားထဲတွင်ထိုင်နေရင်း စုယွီက သေးငယ်သောပုံရိပ်လေးဝေးသထက် ဝေးသွားပြီး ပျောက်ကွယ်သွားသည်အထိ ကြည့်နေမိသည်။ ထို့နောက် အကြည့်တို့ကို ရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီး လက်ပိုက်၍ ညင်သာစွာပြုံးသည်။

စကားနားထောင်တဲ့ကလေးတွေက လိမ္မာတဲ့ကလေးတွေပဲ…….

စကားနားမထောင်တဲ့ကလေးတွေကတော့ ပျောက်ကွယ်သွားရလိမ့်မယ်….

သူ့မျက်လုံးထဲတွင် အလင်းအချို့ဖြတ်ပြေးသွားပြီးနောက် စုယွီက ကားစက်နှိုး၍ မောင်းထွက်သွားတော့၏။

စုဝမ် စာသင်ခန်းထဲသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ ဒုတိယအချိန်တစ်ဝက်သို့ပင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ သူမက တံခါးခေါက်၍ ဝင်လာပြီး ဆရာမမျက်နှာကိုမကြည့်ဘဲ ထိုင်ခုံသို့သာ တန်းတန်းမတ်မတ် သွားလိုက်သည်။ ထို့နောက် လွယ်အိတ်ထဲမှ စာအုပ်ကိုထုတ်၍ အာရုံစိုက်နားထောင်နေလိုက်သည်။

ဤကမ္ဘာ၏ အထက်တန်းသင်ရိုးများက လုံးဝမခက်ပေ။ ကိုယ်ပိုင်အထူးကျူရှင်ဆရာဖြင့် သင်ကြားခံရနေသော သူတစ်ယောက်အနေနှင့် စုဝမ်က အတန်းချိန်တစ်ခုလုံးတွင် လုံးဝစိတ်ဖိစီးမှုမရှိချေ။ 

မနက်ခင်းက မသိလိုက်ခင်မှာပင် ကုန်ဆုံးသွားသည်။ နေ့လည်စာနားချိန်အတွက် ခေါင်းလောင်းမြည်လာသောအခါ ပျော်ရွှင်သွားသည့်အသံများက စာသင်ခန်းထဲတွင် ချက်ချင်းဟိန်းထွက်လာသည်။ လူတိုင်းက အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်သွားကြသည်။ ထိုအချိန်တွင် အရပ်ရှည်ရှည်နှင့် ပုံရိပ်တစ်ခုက ဒုတိယနှစ်၊အတန်း၃တံခါးဝတွင် ပေါ်လာသည်။

စုဝမ်နှင့် လော့ယွီတို့ အတိတ်တွင် အတူရှိခဲ့စဥ်က သူမက လော့ယွီဆီသို့ နေ့လည်စာစားချိန်တိုင်း သွားရသည်။ ယခုတွင်တော့ ဤအတန်းသို့ လော့ယွီကနေ့တိုင်းလာသည်။ သေချာပေါက် သူတွေ့ချင်သည့်သူက ကျန်းယိုသာဖြစ်သည်။

နှစ်သက်ခံရသည့်သူတွေက ထိုကဲ့သို့ ဦးစားပေးဆက်ဆံခံရသည်က သေချာပေါက်ပင်။

စီနီယာကျောင်းသားလော့ယွီ၏ ပုံရိပ်ကို မြင်သောကြောင့် အတန်းထဲရှိ ယောက်ျားလေးများ အားလုံးက စိတ်အားထက်သန်စွာ ကြည့်လာကြသည်။

လူတစ်ယောက်က မနာလို၊ဝန်တို၊ မုန်းတီး၍မရသည်အထိ ထူးချွန်ထက်မြက်လွန်းနေလျှင် သူ့ကိုဝိုင်း၍ အရူးအမူး ကိုးကွယ်ခြင်းအပြင် အခြားမရှိတော့ချေ။

ထိပ်တန်းကျောင်းသား လော့ယွီက ထိုကဲ့သို့ ထူးချွန်ထက်မြက်သောသူဖြစ်သည်။ ဖုန်းဟန်တွင်ရှိသည့် လူတိုင်း၊ ယောက်ျားလေးဖြစ်စေ မိန်းကလေးဖြစ်စေ သူ့ကိုဦးညွှတ်ရုံသာတတ်နိုင်ကြသည်။

စုဝမ်က သူမနေရာတွင်သာဆက်ထိုင်နေပြီး ပစ္စည်းများကို ဖြေးဖြေးချင်းသိမ်းနေသည်။ ဤကျောင်းမှ ကျောင်းစာများက သူမအတွက် အချိန်ဖြုန်းနေသလိုသာဖြစ်နေသည်။ ယခုတွင် စုဝမ်က သူမအနာဂတ်အတွက်သာ တွေးတောနေမိသည်။ 

မူလပိုင်ရှင်တွင် နှစ်သစ်ကူးငွေနှင့် နှစ်များစွာကြာအောင် စုဆောင်းမုန့်ဖိုးများ ကိုင်ဆောင်ထားသည့် ရာသီခွင်ကတ်ရှိသည်ကို သူမသိသည်။ ယခုအချိန်တွင် သူမက ယွမ်တစ်သိန်းလောက် စုဆောင်းမိနေပြီဖြစ်သည်။ ဤပိုက်ဆံက စုဝမ်အတွက်အပြင်ဘက်တွင် နေထိုင်မည့်နေရာတစ်နေရာရှာရန်လုံလောက်သည်။ ထို့နောက်တွင်မှ ဖြေးဖြေးချင်း သူမ၏အလုပ်အကိုင်ကို တိုးမြှင့်သွားမည်။ 

စုဝမ်က ထိုင်ခုံမှမထရသေးပေ။ အတန်းထဲတွင်ရှိနေသော ကျန်းယိုသည်လည်း ထွက်မသွားသေးပေ။ လူတိုင်းထွက်သွားပြီးနောက် တံခါးဝတွင် လော့ယွီတစ်ယောက်သာကျန်နေသည်။

လော့ယွီက အရပ်ရှည်ပြီး ကောင်းမွန်သည့်ကိုယ်ထည်ရှိသည်။ ဒီတိုင်းလေးရပ်နေလျှင်တောင်မှ သဘာဝအလျောက် မျက်စိကျိန်းစေပြီး လျှောက်လမ်းကိုဖြတ်သွားသည့်‌ ကျောင်းသားတစ်ယောက်ချင်းစီတိုင်းက ငေးကြည့်သွားကြသည်။ လော့ယွီက မျက်မှောင်ကြုတ်၍ စာသင်ခန်းထဲသို့ဝင်သွားပြီး ကျန်းယိုကိုခေါ်လိုက်သည်။ 

“ကျန်းယို သွားရအောင်”

လော့ယွီစကားကိုကြားသောအခါ ကျန်းယိုက အကြည့်များကိုလှည့်လိုက်ကာ စုဝမ်၏ခုံဆီသို့ အပြုံးလေးနှင့် လျှောက်သွားပြီး သူမကို ပျော်ရွှင်စွာပြုံးပြလိုက်သည်။

 “ရှောင်ဝမ် အတူတူစားရအောင်”

စုဝမ်က လော့ယွီကိုကြိုက်နေကြောင်း ကျန်းယိုသိသည်။ လော့ယွီက အလွန်ထူးချွန်ထက်မြက်နေသည့်လူ ဖြစ်နေသည့်အပြင် သူက သူမအစ်မကြိုက်နေသည့်သူလည်းဖြစ်သည်။

သိသာစွာပင် ကျန်းယိုက လော့ယွီနှင့် စုဝမ်ကို ပြန်လည်သင့်မြတ်စေပြီး ပြန်တွဲနိုင်ရန် တွေးတောနေဆဲဖြစ်သည်။ 

သို့သော် သူမက “များများကူညီလေ ဒုက္ခများများရောက်လေ” ဆိုသည့် စကားကို ကြားဖူးသည့်ပုံမပေါ်ချေ။

လော့ယွီက ကျန်းယို၏စကားကိုကြားသောအခါ သူ့မျက်လုံးများက စုဝမ်ဆီသို့ကျရောက်သွားပြီး ဖုံးကွယ်မထားနိုင်သည့် အေးစက်မှုတို့ကို ထုတ်လွှင့်လာသည်။ 

လော့ယွီ၏နှလုံးသားထဲတွင် ကျန်းယိုက အမြဲနွေးထွေးကြင်နာတတ်သည့်သူပင်။ 

သို့သော်….

သူမကအလွန်ကြင်နာလွန်းသောကြောင့် စုဝမ်က သူမအပေါ် လုံးဝမုန်းတီးနေတာကိုပင် သူမ မမြင်နိုင်ချေ။

“ငါချိန်းထားတာရှိတယ်”

နောက်ဆုံးတွင် စုဝမ်က ပစ္စည်းများသိမ်းဆည်းပြီးသွားပြီဖြစ်၍ ကျန်းယိုနှင့် လော့ယွီကို ဖြေးဖြေးချင်းကြည့်လိုက်သည်။ ကျန်းယိုက ထပ်ပြောချင်နေသည့်အရိပ်အယောင်ကိုတွေ့သောအခါ စုဝမ်က အေးစက်စက်နှင့် ဆက်ပြောလိုက်သည်။ 

“ပြီးတော့ ငါနဲ့ဒီကောင်ကို ပြန်ဆက်ပေးဖို့လုပ်မနေနဲ့…. သူနဲ့ငါက တော်တော်လေးမတူဘူး… ကျေးဇူးပြုပြီး လက်လျှော့လိုက်တော့”

ပြောပြီးသည်နှင့် စုဝမ်က ထ၍ လော့ယွီကိုဖြတ်၍ လျင်မြန်စွာလျှောက်သွားလိုက်သည်။

“ရှောင်ဝမ်”

သူမနောက်မှ ကျန်းယိုက အော်လာ၏။ စုဝမ်က သူမခြေလှမ်းများကို မရပ်တန့်လိုက်တာကိုတွေ့သောအခါ ကျန်းယိုက စိတ်လှုပ်ရှားလာပြီး ‌ခြေကြွ၍ သူမအနောက်ကို ပြေးလိုက်သည်။ ရလဒ်အနေနှင့် သူမက လော့ယွီ၏ ပြန်ဆွဲယူခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။

“ကျွန်မကိုဘာလို့ဆွဲထားတာလဲ” 

ကျန်းယိုက လော့ယွီ၏ဆုပ်ကိုင်ထားခြင်းမှ လွတ်မြောက်ရန် စိုးရိမ်တကြီးနှင့် ကြိုးစားနေသည်။ 

“သူမက မင်းရဲ့ခံစားချက်တွေကို လုံးဝလက်ခံမပေးဘူးလေ… ဘာလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ့် ခက်ခဲအောင်လုပ်နေတာလဲ”

လော့ယွီက သူ့အရှေ့ရှိ ခေါင်းမာနေသော ကျန်းယိုကို ကြည့်ပြီး သူမအတွက် စိတ်ဓာတ်ကျလာသလိုခံစားလာရသည်။ သူမက စုဝမ်အသိအမှတ်ပြုလာရန် ကြိုးစားနေသော်လည်း တစ်ဖက်လူက…။

ထိုမိန်းမက အကောင်းအဆိုး မခွဲခြားနိုင်ချေ။

လော့ယွီက စုဝမ်အကြောင်းကို အေးအေးစက်စက်ပြောလာသောကြောင့် ကျန်းယိုက မနေနိုင်ဘဲ သူမနှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်သည်။ 

“ရှောင်ဝမ်က ကြင်နာတတ်တဲ့သူပါ… ကျွန်မကို အထင်လွဲနေလို့သာ… အဲ့ဒီ အထင်လွဲနေတာကို ဖြေရှင်းလိုက်ရင် အဆင်ပြေသွားမှာ… လော့ယွီ သူမကိုအမြဲတမ်း ပစ်မှတ်မထားပါနဲ့… တကယ်တော့… သူမ… ရှောင်ဝမ်က ရှင့်ကိုတကယ်ကြိုက်တာ”

ထိုအထိပြောပြီးသွားသောအခါ ကျန်းယို၏အသံက အနည်းငယ်ရှုပ်ထွေးလာသည်။ တကယ်တမ်းတွင် သူမလည်း ထက်မြက်ပြီးခန့်ညားသည့် လော့ယွီကို နှစ်သက်မိသည်။ သို့သော်လည်း လမ်းခွဲပြီးနောက် စုဝမ်၏ ငူငူငိုင်ငိုင်ဖြစ်နေသည့် ပုံစံကို ကျန်းယိုတွေးမိလိုက်တိုင်း လော့ယွီအပေါ်ရှိနေသည့် ခံစားချက်များကို “အထင်မမှား”စေရန် သူမကိုယ်သူမ ဖိအားပေးခဲ့သည်။ 

“သူမက ကိုယ့်ကိုကြိုက်တယ် ဟုတ်လား ဒါဆိုမင်းကရော… မင်းရော ကိုယ့်ကိုမကြိုက်ဘူးလား”

ကျန်းယိုက လော့ယွီ၏စကားများကိုကြားသောအခါ တောင့်ခဲသွားသည်။ လော့ယွီက သူ၏ရှည်လျားသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ ကျန်းယိုရဲ့သေးသွယ်သည့်ခန္ဓာကိုယ်လေးကို စားပွဲခုံနှင့် ဖိကပ်လိုက်သည်။ 

ချောမောလှသည့် မျက်နှာလေးနီးကပ်လာသည်ကိုကြည့်ရင်း ကျန်းယို၏နှလုံးက အဆက်မပြတ်ခုန်လာတော့သည်။

“ကျွန်မ.....ကျွန်မ”

ကျန်းယို၏မျက်နှာက အနီရောင်သမ်းလာပြီး သူမအသံတွင်မူ စိတ်အားထက်သန်မှုရှိမနေတော့ပေ။ 

“ကျွန်မ… ကျွန်မမကြိုက်ဘူး”

“မကြိုက်ဘူးလား… ဒါဆိုဘာလို့မျက်နှာနီနေတာလဲ”

လော့ယွီက ကျန်းယို၏ နီနေပြီး ရှက်သွေးဖြာနေသည့်မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း တိုးကပ်လာလေသည်။ သူ၏ ရှည်လျားသည့် မျက်တောင်များက ကျန်းယို၏ပါးကို ထိမတတ်ပင်ဖြစ်နေတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင် မိန်းကလေးအသံ ဖျော့ဖျော့လေးက စာသင်ခန်းအပြင်ဘက်မှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ 

“ကျန်း… ကျန်းယို ကျောင်းပေါက်ဝမှာ လူနှစ်ယောက်က နင့်ကိုရှာနေတယ်… သူတို့က… နင့်သူငယ်ချင်းတွေလို့ပြောတယ်”

ရွှီနော့က စာသင်ခန်းအပြင်တွင်ရပ်ရင်း အလွန်ရှက်နေတော့သည်။ ထိုကဲ့သို့ မြင်ကွင်းကို မြင်ရလိမ့်မည်ဟု သူမထင်မထားခဲ့ပေ။ 

ဒါဆို စီနီယာကျောင်းသားလော့ယွီနဲ့ ကျန်းယိုနဲ့က တွဲနေကြပြီပေါ့…

____🚩