Chapter 146

🚩Chapter -146

 Arc_7.နေရာလွဲမှားနေသောသမီး [ 12 ]

_____

တိုတောင်းသည့် အားလပ်ရက်ပြီးသွားသောအခါ စုဝမ်က ဖုန်းဟန်ကျောင်းသို့ ပြန်သွားရသည်။ စုရွေ့ကလည်း စုဝမ်ထံမှ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံရန် ငွေအနည်းငယ်ယူသွားပြီး Dမြို့တွင် နည်းပညာကွန်ရက်စတူဒီယိုဖွင့်ရန် စီစဥ်နေလေသည်။ 

ကျောင်းဖွင့်သည့်ရက်များက ပျင်းရိဖွယ်အတိပင်။ စုဝမ်သိသည့် တာဝန်ကျဇာတ်ကြောင်းတွင် ကျောင်းမှဖြစ်ရပ်များ သိပ်မပါချေ။ ယခုတွင် သူမက ဤကမ္ဘာမှလူတစ်ယောက်ဖြစ်နေသောကြောင့် နေ့တိုင်း အချိန်မှန်ကျောင်းတက်နေရသည်။ တကယ်တမ်းတွင် စုဝမ်က ကျောင်းထွက်၍ စတော့များကိုဝယ်ရန် ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည်။ သို့သော် စုရွေ့က ရှောင်းချီဖြစ်နေကြောင်းသိသွားသည့်အခါ သူမ၏ နည်းဗျူဟာကို ပြောင်းလဲရန်လိုအပ်လာ၏။

စုရွေ့အတွက် မလိုလားအပ်သည့် ပြဿနာများဖြစ်မလာစေရန် အထက်တန်းကျောင်းသူ တစ်ယောက်အဖြစ် ယာယီနေလိုက်ခြင်းက ကိစ္စမရှိဟူ၍ စုဝမ်တွေးလိုက်သည်။ 

အမျိုးသမီးဇာတ်လိုက်ဖြစ်သည့် ကျန်းယိုက သူမကိုနေ့တိုင်း နှောင့်ယှက်နေဆဲဖြစ်သည်။ စုဝမ်၏အေးစက်ပြီး ခံစားချက်မဲ့နေသည့် နှလုံးသားကို သူမ၏ ညီအစ်မချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် လှုပ်ကိုင်နိုင်ရန် ဆက်လက်ကြိုးစားနေသေးသည်။ သေချာပေါက် သူမအကြံက ကောင်းသော်လည်း ကံမကောင်းစွာနှင့် စုဝမ်က သူမကို လုံးဝတွေ့ချင်မနေပေ။

ကျန်းယိုရောက်လာသည့်အချိန်တိုင်း ဦးနှောက်မဲ့နေသည့် ပန်းသူရဲကောင်းများနှင့် တွေ့ကြုံရသည်ဖြစ်ရာ ၎င်းက သူမကို စိတ်ရှုပ်စေသည်။ 

ညီအစ်ကိုတို့... နင်တို့မိသားစုရဲ့ ကျန်းယိုလေးက ကိုယ်ခံပညာကျွမ်းကျင်သူဆိုတာ မသိကြဘူးလား...

ငါ သူမကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ရိုက်နှက်လို့ရမလား...

တွေ့လိုက်တိုင်း နင်တို့ကောင်တွေက ငါ့ကိုကြည့်ပြီး “ကြမ်းကြုတ်လိုက်တဲ့မိန်းမ... ကျန်းယိုကိုဘယ်လိုတောင် အနိုင်ကျင့်ရဲတာလဲ နင်တော့အသေပဲ”လို့ ကြုံးဝါးနေကြတာ.... နင်တို့ ပင်ပန်းလားမသိပေမယ့် ငါတော့ အရမ်း ပင်ပန်းတယ်ဟယ်...

“စုဝမ်”

ဒီနေ့တွင် စုဝမ်က ကိုယ်ကာယလေ့ကျင့်ရေးအတန်းမှ စာသင်ခန်းထဲသို့ တရေးအိပ်ရန် အတန်းပြေးလာသော်လည်း လျှောက်လမ်း၌ အတားခံလိုက်ရသည်။ 

“ဟင်”

သူမကို တားဆီးလိုက်သည့်အသံက ရင်းနှီးနေသောကြောင့် စုဝမ်က ရပ်၍ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ 

သူမအရှေ့တွင် ရှိနေသည်က ကျော့ရှင်းသည့်ပုံရိပ်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ပုံမှန်ဝတ်နေကျ ကျောင်းယူနီဖောင်းအစား သူကနိုင်ငံခြားဒီဇိုင်နာတစ်ယောက်မှ ဖန်တီးထားပြီးအကန့်အသတ်နှင့်ထုတ်လုပ်ထားသော ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ 

ဖုန်းဟန်ကျောင်းတွင် ထိုကဲ့သို့လုပ်နိုင်သည့်သူက တစ်ဦးတည်းသာရှိသည်။ 

“အိုးယန်လော့”

စုဝမ်က မူလပိုင်ရှင်၏မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် အနှီထူးခြားသည့်ပန်းလေးကို ရှာတွေ့သွားသည်။ အိုးယန်လော့က ကျောင်းအုပ် အိုးယန်၏မြေးဖြစ်ပြီး အိုးယန်မိသားစု၏ သခင်ငယ်လေးဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သူ့ကိုယ်သူ အလွန်ကျော့ရှင်းသည့်သူတစ်ယောက်ဟု အမြဲတွေးထင်နေတတ်သေးသည်။

သူက ဖုန်းဟန်ကျောင်းတစ်ကျောင်းလုံးတွင် သူ၏ကျော့ရှင်းမှုတို့ကိုပြသရန် ကျောင်းယူနီဖောင်းမဝတ်သည့် တစ်ဦးတည်းသောသူဖြစ်၏။ 

စုဝမ်က သူ့အမည်အပြည့်အစုံကို ခေါ်လိုက်သည်ကိုကြားသောအခါ အိုးယန်လော့၏ ချောမောသည့်မျက်နှာက မည်းမှောင်သွားသည်။ 

“စုဝမ်... ငါ့နာမည်က မင်းဒီတိုင်းခေါ်လို့ရတဲ့ နာမည်မဟုတ်ဘူး မင်းကိုယ်မင်းဘယ်သူထင်နေလဲ”

ဖုန်းဟန်ကျောင်းတွင် လော့ယွီက လူတိုင်းကိုးကွယ်ကြသည့် ထိပ်တန်းကျောင်းသားဆိုလျှင် အိုးယန်လော့က လက်လှမ်းမမီနိုင်သည့် ဘုရင်တစ်ပါးဖြစ်သည်။ 

ဤကျောင်းတွင် သူက တိမ်တိုက်နှင့်မိုးရေတို့ကို ပြောင်းလဲပစ်နိုင်သည်။ သူက မရေမတွက်နိုင်သည့် မိန်းကလေးများ၏ နှလုံးသားထဲမှ အိပ်မက်ချစ်သူဖြစ်၏။ သူ့ကိုမြင်လျှင် လူတိုင်းက “သခင်လေးလော့”ဟု ခေါ်ကြလိမ့်မည်။

သူက အေးစက်သည့်အသွင်အပြင်ရှိပြီး ကျော့ရှင်းမြင့်မြတ်သည့် သခင်ငယ်လေးဖြစ်သော်လည်း တကယ်တမ်းတွင် အချစ်ငတ်နေသည့် စိတ်ကြီးဝင်နေသော ထူးခြားသည့်ပန်းလေးသာဖြစ်သည်။ 

ယခုတွင် စုဝမ်သည် အိုးယန်လော့က သူ့ကို မထီမဲ့မြင်ပြုသည်ဟု ပြောလာသောအခါ စုဝမ်က ပြောစရာစကားမရှိဖြစ်သွားသည်။ 

သခင်လေး ကျွန်တော်မျိုးမရဲ့ သေမျိုးပါးစပ်က သခင်လေးရဲ့ နာမည်ကို ခေါ်မိတဲ့အတွက် မြေကြီးပေါ်မှာဒူးထောက်၊ ရင်ဘတ်ကွဲတဲ့ထိငိုပြီး ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ တောင်းပန်ပေးရမလား...

နင့်ကိုယ်နင် ဘယ်သူထင်နေလဲ...

စုဝမ်က ဤပြဿနာရှာတတ်သည့် ချူးနိအမျိုးသားကို လျစ်လျူရှုရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ 

[ T/N Chuuni – ချူးနိ- Japanese Slang တစ်ခုဖြစ်ပြီး အသက် ၁၃၊၁၄နှစ်အရွယ် ဆယ်ကျော်သက်များ၏ ရှက်ဖွယ်ကောင်းသည့် အပြုအမူများကို ရည်ညွှန်းသည်။ တစ်နည်းအားဖြင့် သူတို့ကိုယ်သူတို့ manga များ၊ Fantasy ဂိမ်းများအတွင်း ရောက်နေသကဲ့သို့ ပြုမူပြောဆိုနေထိုင်တတ်သူများကို ဆိုလိုသည်။ ]

အိုးယန်လော့၏ “အမှားကိုမြန်မြန်လာဝန်ခံလိုက် ဒါပေမယ့် ဝန်ခံလာရင်တောင် ခွင့်လွှတ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး” ဆိုသည့်မျက်နှာအောက်တွင် စုဝမ်ကတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နှင့် လှည့်ထွက်လာလိုက်သည်......။

“စုဝမ်”

ထွက်ခွာသွားသည့် စုဝမ်၏နောက်ကျောကိုကြည့်၍ အိုးယန်လော့က ပြင်းထန်စွာ လက်သီးဆုပ်လိုက်သည်။ မူလတွင် ယနေ့စုဝမ်ကိုတွေ့သည့်အချိန်၌ သူကသူမကို သင်ခန်းစာပေးချင်ခဲ့သည်။ သို့မှသာ သူမက ကျန်းယိုကို ထပ်မဆန့်ကျင်တော့မှာဖြစ်သည်။ သို့သော် သူမက သူ့ကို လျစ်လျူရှုရဲလိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်မထားခဲ့ပေ။ 

သူမကိုယ်သူမ တကယ်ပဲ သခင်မလေးစုလို့ထင်နေတာလား...မဟုတ်ဘူး...သူမကအတုသာသာပဲ

စုဝမ်၏သရုပ်မှန်နှင့်ပတ်သက်၍ အချက်အလက်များကို စုမိသားစုက ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ဖုံးကွယ်ထားခဲ့လျှင်တောင် Dမြို့၏မိသားစုကြီးများက သတင်းအချက်အလက်များအတွက် သူတို့ကိုယ်ပိုင် အဆက်အသွယ်များရှိသည်။ အိုးယန်လော့က လျှောက်လမ်းတွင် ကျန်းယိုကို မြင်မြင်ချင်းသ‌ဘောကျသွားသည့် အချိန်မှစ၍ ချက်ချင်းလူများကို စေလွှတ်ကာ ကျန်းယိုဘဝအကြောင်းကို စုံစမ်းစေခဲ့သည်။ ထိုသို့ဖြင့် စုဝမ်၏ ဘဝအမှန်ကလည်းပေါ်လာခဲ့သည်။ 

ကျန်းယိုကသာ စုမိသားစု၏ သမီးအရင်းဖြစ်ပြီး စုဝမ်က ကျေးလက်မှ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏ ကလေးသာဖြစ်သည်။ 

ထိုအကြောင်းကိုသိသွားသောအခါ အိုးယန်လော့က ကျန်းယိုကိုပို၍မြတ်နိုးမိပြီး သဘာဝကျစွာနှင့် စုဝမ်ကိုတော့ ပိုမုန်းသွားလေသည်။

သမီးအရင်းက အစ်မတစ်ယောက်အနေနဲ့ သူမရဲ့ သနားစဖွယ်ဖြစ်နေတဲ့ ပုံစံလေးကို ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေနေတာတောင်... အတုဖြစ်တဲ့သူမက သူမကိုယ်သူမထောင်လွှားပြီး ဆက်နေရဲသေးတယ်ပေါ့လေ...တကယ်ကို အရှက်မဲ့တဲ့ အောက်တန်းစားပဲ

အဲ့လိုလူမျိုးက စုမိသားစုအိမ်မှာ နေနေပြီး ကျန်းယိုရဲ့ ညီမဖြစ်ဖို့မတန်ဘူး...

အိုးယန်လော့က ကျန်းယိုကို စုမိသားစုအိမ်မှ ထို “အောက်တန်းစား” အားကူပြီးဖယ်ထုတ်ပေးရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်ကို စုဝမ်မသိပေ။ သူမသိလျှင်တောင်မှ ဂရုမစိုက်ချေ။

အိုက်ယား ငါတို့ရဲ့ “ဝိုင်းအုံအချစ်ခံ” ရတဲ့ နတ်သမီးလေးကျန်းယိုရဲ့ အရောင်အဝါက မရေမတွက်နိုင်တဲ့ ရုပ်ချောချောနဲ့ အရည်အချင်းတွေကို ဆက်တိုက် ဆွဲဆောင်နေပါရောလား....

ထိုလူက အမြဲသူမကို ဒုက္ခပေးချင်နေမှန်းစုဝမ်သိသည်။ သူမက ဒီတိုင်း သူ၏ လှည့်ကွက်များကို စောင့်ကြည့်နေရုံသာဖြစ်သည်။ စုဝမ်က ထိုကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ သူမဦးနှောက်ဆဲလ်များကို မဖြုန်းတီးချင်သောကြောင့် ထွက်လာသည့်နှင့် ထိုကိစ္စကို ခေါင်းထဲမှ ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ 

အမျိုးမျိုးသော ပန်းသူရဲကောင်းများ၏ အာရုံစိုက်ခံရခြင်း၊ မုန်းတီးခံရခြင်းများနှင့်အတူ ပျင်းရိဖွယ်နေ့တစ်နေ့က ဖြေးညင်းစွာ ကုန်ဆုံးသွားသည်။

စုရွေ့၏ နည်းပညာကွန်ရက်စတူဒီယိုကလည်း စျေးကွက်အတွင်းသို့ တဖြည်းဖြည်းဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် လတ်တလောတွင် စုဝမ်က ကျောင်းဆင်းသည်နှင့် စုရွေ့၏ တိုက်ခန်းသို့ သူမဘာသာ တစ်ယောက်တည်း ပြန်သည်။ ယနေ့သည်လည်း ခြွင်းချက်မရှိပေ။

“သခင်မလေး”

သူမ ကျောင်းမှထွက်လိုက်သည်နှင့် ရင်းနှီးနေသည့်ပုံရိပ်ကိုမြင်လိုက်သည်။ 

စုမိသားစု၏ ဒရိုင်ဘာ ဦးလေးလျို့ပင်။

“ဦးလေးလျို့ အဲ့လူကိုကျောင်းလာကြိုတာလား”

ဦးလေးလျို့က စုမိသားစု၏ လူအိုကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူက အမူအကျင့်ကောင်းပြီး ရိုးသားသည့်သူဖြစ်၏။ မူလတန်းကျောင်းစတက်သည့်အချိန်မှစ၍ ဦးလေးလျို့က စုဝမ်ကို ကျောင်းပို့ကျောင်းကြို တာဝန်ယူလာခဲ့သည်။ 

ထို့ကြောင့် စုဝမ်က ဦးလေးလျို့ကိုတွေ့သောအခါ သူမအသံက နူးညံ့နေသည်။ 

“သခင်မလေး.... ဆရာက သခင်မလေးနဲ့ သခင်မလေးကျန်းယိုတို့ကို ကြိုဖို့ပြောလိုက်ပါတယ်... မဒမ်...သူမက...မဒမ်က မင်းကို သတိရနေတယ်”

ဝမ်ရှူးကျယ်အကြောင်းပြောလာသောအခါ ဦးလေးလျို့၏အမူအရာကအနည်းငယ် ရှုပ်ထွေးသွားသည်။ 

“သခင်မလေး မဒမ်က မင်းကိုတကယ်သတိရနေတာ ကျေးဇူးပြုပြီး သူမနဲ့တွေ့ဖို့ပြန်လိုက်ခဲ့ပါ”

စုယွီသေဆုံးသွားသည့်အချိန်မှစ၍ ဝမ်ရှူးကျယ်၏ခန္ဓာကိုယ်ကို မည်သူကမှ အထူးကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်မပေးခဲ့ကြပေ။ ထိုအခါ သူမ၏အားနည်းနေပြီဖြစ်သည့် ခန္ဓာကိုယ်က အချိန်ကြာကြာ ရှင်သန်မနေနိုင်တော့ချေ။

ဝမ်ရှူးကျယ်......

စုဝမ်က အချိန်သိပ်မကျန်တော့သည့် ထိုကြင်နာနူးညံ့သော အမျိုးသမီးကိုမှတ်မိသည်။ သူမကမနေနိုင်ဘဲ သက်ပြင်းချမိ၏။ ကျန်းယိုနှင့် လော့ယွီတို့အတူလျှောက်လာသည်ကိုတွေ့သောအခါ စုဝမ်က လျင်မြန်စွာ ရှေ့ထိုင်ခုံသို့ ဝင်နေရာယူလိုက်သည်။ 

“ဦးလေးလျို့ ကျွန်မပြန်လိုက်ခဲ့မယ်”

စုဝမ်ကားထဲသို့ဝင်သွားသည်ကို မြင်လိုက်ရသော ဦးလေးလျို့က နောက်ဆုံးတွင် စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး ပြုံးလာသည်။ သခင်မလေးစုက သူငယ်ရွယ်စဥ်ကပင် ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူမ၏ဒေါသက အတော်လေး ဆိုးသော်လည်း လိမ္မာပြီးနာခံတတ်သည့် ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ထိုအကြောင်းများအားလုံးကို ဦးလေးလျို့သိ၏။

ထိုအချိန်တွင် လော့ယွီနှင့် ကျန်းယိုတို့ကလည်း ကျောင်းပေါက်ဝသို့ ရောက်လာကြသည်။ မျက်လုံးထောင့်မှတစ်ဆင့် စုဝမ်ကားထဲသို့ဝင်သွားသည်ကို မြင်လိုက်သည့်အခါ လော့ယွီ၏မျက်လုံးများက အေးစက်သွားကာ ကျန်းယို၏ ပျော်ရွှင်နေသည့်မျက်နှာလေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ‌လော့ယွီကမနေနိုင်ဘဲ ကျန်းယိုလက်ကိုဆွဲ၍ ပြောလာသည်။ 

“ကျန်းယို ဂရုစိုက်နော် ဒီနေ့စုဝမ် စုမိသားစုအိမ်ကိုပြန်လိုက်တာ.... တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ကြံစည်နေနိုင်တယ်”

“သူမ မလုပ်ပါဘူး ရှောင်ဝမ်ကနောက်ဆုံးတော့ အိမ်ပြန်ဖို့ ဆန္ဒရှိလာခဲ့ပြီ အဖေနဲ့အမေလည်း သူမကိုတွေ့ရင် သေချာပေါက်ပျော်သွားကြမှာ... ကျွန်မဒီနေ့အရမ်းပျော်တာပဲ... လော့ယွီ ရှင့်ကို ဟိုးအရင်တည်းကပြောပါတယ် ကျွန်မ သူမကို ကိုင်လှုပ်နိုင်စေရမယ်လို့လေ...” 

သူမ၏အဆက်မပြတ်ကြိုးစားအားထုတ်မှုများမှ နောက်ဆုံးတွင် ညီအစ်မခံစားချက်များ ပိုင်ဆိုင်ခဲ့ပြီဟု ခံစားမိရင်း ကျန်းယိုက လော့ယွီကို တောက်ပစွာပြုံးပြလိုက်သည်။ 

လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ရက်တွင်မှ သူတို့နှစ်ယောက်က နှစ်ယောက်ကြားဆက်ဆံရေးကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့ကြသည်။ အစတွင် လော့ယွီကကျန်းယိုကို ဖိအားပေးနေခဲ့သော်လည်း ကျန်းယိုက အမြဲငြင်းဆန်နေခဲ့သည်။ သို့သော် စုဝမ်နှင့် ရှောင်းချီတို့ အတူရှိနေသည်ကိုမြင်ပြီးနောက် ‘တစ်စုံတစ်ယောက်၏အချစ်ကိုအပိုင်ရယူခြင်း’ ဆိုသည့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာဝန်ထုပ်ဝန်ထိုးရှိနေခဲ့သော ကျန်းယိုက လော့ယွီကို သဘောကျလာမိသည်။ အဆုံးတွင်တော့ သူမက နှလုံးသားစေရာကိုလိုက်ခဲ့ပြီး လော့ယွီနှင့်အတူရှိနေရန် ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ 

“ကောင်းပြီ အိမ်မှာတစ်ခုခုဖြစ်တာနဲ့ ကိုယ့်ကိုဖုန်းဆက်လိုက်နော်”

လော့ယွီက ကျန်းယို၏ထိုနူးညံ့ကြင်နာတတ်သည့် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို ကျင့်သားရနေပြီဖြစ်သည်။ သူက သူမကို မရိုက်နှက်နိုင်ချေ။ နောက်ဆုံးတွင် လော့ယွီကရွေးချယ်စရာမရှိဘဲ သူမလက်လေးကိုကိုင်၍ ချစ်သူလေးအား နှုတ်မဆက်ချင်၊ ဆက်ချင်ဖြင့် နှုတ်ဆက်လိုက်ရသည်။ 

ကျန်းယိုလည်း ကားထဲသို့ဝင်သွားသည်ကိုတွေ့သောအခါ ကားဘေးတွင်ရပ်နေသော ဦးလေးလျို့က လော့ယွီကို တလေးတစားနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကားပေါ်သို့တက်၍ မောင်းထွက်သွားတော့သည်။ 

စုဝမ်က ကားထဲသို့ဝင်လိုက်သည်နှင့် ရှေ့ထိုင်ခုံတွင် မှီကာ တရေးအိပ်လိုက်သည်။ ကားစက်နှိုးသောအခါ သူမက ကားထဲတွင် စီဒီကိုထည့်လိုက်သည်။ နောက်တွင်ထိုင်နေသည့် ကျန်းယိုက သူမကို မကြာခဏ အကြိမ်အနည်းငယ်ခေါ်လာ၏။ စုဝမ်က မတုံ့ပြန်လာသောအခါ သူမက မှုန်မှိုင်းစွာနှင့် တိတ်တဆိတ် ခေါင်းငုံ့နေလိုက်သည်။ 

ကားထဲတွင် ငြိမ့်ညောင်းသော ဂီတသံစဥ်များက ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။ ၎င်းက ယခင် မူလပိုင်ရှင်အကြိုက်ဆုံး သီချင်းဖြစ်သည်။ ကြည့်ရတာ သူမ မရှိသည့်အချိန်အတွင်းတွင် စုမိသားစုမှ လူအချို့က သူမ၏တည်ရှိမှုကို မေမ့သွားသည့်ပုံပင်။

စုမိသားစုဗီလာသို့ပြန်လာနေရင်း သိပ်မကြာခင်မှာပင် စုဝမ်မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ချိန်၌ ကားကခြံဝင်းထဲသို့ ဝင်တော့မည်ဖြစ်သည်။ သူမက ခြံဝင်းထဲတွင် မရင်းနှီးနေသော ကားများ ရပ်ထားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ စုဝမ်၏မျက်လုံးများက မသိမသာလေး ပြောင်းလဲသွား၏။ 

“ဦးလေးလျို့ အိမ်မှာ ဧည့်သည်တွေရောက်နေတာလား” 

“ဟင်”

ဦးလေးလျို့က စုဝမ်ရည်ညွှန်းနေသည့်ကားများကို တွေ့လိုက်သည်။ ကားပေါ်မှ လိုင်စင်နံပါတ်ပြားကိုမြင်သောအခါ ဦးလေးလျို့၏မျက်နှာလည်း ပြောင်းလဲသွားသည်။

 “သခင်မလေး အဲ့ဒါ ဒေါက်တာကော်ရဲ့ကားပဲ... မဖြစ်သင့်ဘူး...မဒမ်...မဒမ်...သူမ...”

ဦးလေးလျို့ စကားဆုံးသည်ကိုပင်မစောင့်ဘဲ စုဝမ်က ကားပေါ်မှ လျင်မြန်စွာ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။ 

“ရှောင်ဝမ် ငါ့ကိုစောင့်ဦးလေ”

ကျန်းယိုက စုဝမ်နောက်မှ နီးကပ်စွာလိုက်ပါလာသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ဗီလာထဲသို့ ဝင်လိုက်သောအခါ ဗီလာတစ်ခုလုံးက တင်းမာမှုများ၊ စိတ်အားငယ်မှုများနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ စုဝမ်က ချက်ချင်း ဒုတိယထပ်ရှိ ဝမ်ရှူးကျယ်၏ အိပ်ခန်းဆီသို့ ပြေးတက်သွားလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် စုဟိုင်ချန်းက သွေးချင်းနီနေသည့်မျက်လုံးများဖြင့် အခန်းတံခါးရှေ့တွင် ရှိနေသည်။ 

“အဖေ.... အမေဘယ်လိုနေလဲ”

“ရှောင်ဝမ် မင်းပြန်လာတာပဲ မင်းအမေ....သူမ...”

စုဟိုင်ချန်းက ဒီတစ်ခေါက် သူ့သမီးအိမ်ပြန်လာသည်နှင့် ပတ်သက်၍ စိတ်ကျေနပ်မှုမရှိပေ။ ယခုအချိန်ထိ အသက်ရှင်သေးလား၊ သေဆုံးသွားပြီလား မသိသေးသည့် သူ့၏ ချစ်မြတ်နိုးရသော ဇနီးသည်ကိုသာ စိတ်ပူနေပြီး သူ့မျက်လုံးတွင် နာကျင်မှုများပြည့်နှက်နေသည်။ 

“မင်းအစ်ကိုဝမ်းကွဲက မထင်မှတ်ထားဘဲ သေသွားတော့ မင်းအမေရဲ့ ကျန်းမားရေးက တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ပိုဆိုးလာတယ် ငါ တရုတ်တိုင်းရင်းဆေးဆရာဝန် ဒေါက်တာကော်ကို မင်းအမေကိုလာတွေ့ဖို့ ခေါ်လိုက်တာ ဒေါက်တာကော်ရဲ့ အပ်စိုက်ကုထုံးက ပြည်တွင်းရော ပြည်ပမှာပါ နာမည်ကြီးတယ် သူက မင်းအမေကို ကိုမာကနေပြန်နှိုးနိုင်ပါစေလို့ မျှော်လင့်ရမှာပဲ”

လွန်ခဲ့သည့်တစ်နာရီခွဲအကြာက စုဟိုင်ချန်းက ကုမ္ပဏီမှ အစည်းအဝေးခန်းတွင်ရှိနေခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေနှင့် ဝမ်းရှူးကျယ် ကိုမာဝင်သွားကြောင်း အိမ်အကူထံမှ ဖုန်းလက်ခံရရှိလိုက်သည်။ သူ့ဇနီးက ရုတ်တရက် သတိမရှိတော့သည်ကို သိလိုက်ရသောအခါ ချက်ချင်းအိမ်သို့ပြန်လာခဲ့ပြီး လူအချို့နှင့် ဒေါက်တာကော်ကိုသွားခေါ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ယခုတွင် ဒေါက်တာကော်က အခန်းထဲ၌ ကုသမှုပြုလုပ်နေဆဲဖြစ်သည်။ ဝမ်ရှူးကျယ် ဘာဖြစ်သွားသည်ကို စုဟိုင်ချန်း အတိအကျမသိရသေးပေ။

ကိုမာကနေပြန်မနိုးလာနိုင်တော့တာလား…

စုဟိုင်ချန်း၏စကားများကိုကြားပြီးနောက် စုဝမ်က ပိတ်ထားသည့် အိပ်ခန်းတံခါးကိုကြည့်လိုက်သည်။ စုဝမ်က မနေနိုင်ဘဲ ဘေးသို့တိုး၍ရပ်လိုက်ပြီး စုရွေ့ကို ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်သည်။ 

“အခုချက်ချင်းလာခဲ့ လိပ်စာပို့လိုက်မယ်”

ဖုန်းချပြီးနောက် စုဝမ်က စုရွေ့ကို စုမိသားစု၏လိပ်စာပို့လိုက်သည်။

စုဝမ်ဖုန်းပြောနေသည်ကိုတွေ့သောအခါ ကျန်းယိုက သူမကိုကြည့်လာပြန်သည်။ 

“ရှောင်ဝမ် ဘယ်သူ့ကိုခေါ်နေတာလဲ”

“နင်ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူး”

စုဝမ်က ကျန်းယိုကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး တံခါးဘေးတစ်ဖက်ရှိနံရံကိုမှီလိုက်ကာ မျက်လွှာချ၍ သူမ၏ ခြေဖျားလေးကိုသာ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြည့်နေမိသည်။ 

အချိန်အတော်ကြာအောင် စိတ်ပူနေသော စုဟိုင်ချန်းက သူ့သမီးနှစ်ယောက်၏ အခြေအနေကို ဝင်ထိန်းရန် စိတ်မဝင်စားနိုင်ပေ။ သူကအိပ်ခန်းတံခါးအရှေ့တွင် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်နေသည်။ ကျန်းယိုက ပါးစပ်ဖွင့်၍ တစ်ခုခုပြောလာမည့်အချိန်တွင် ဖုန်းမြည်သံက သူမကိုနှောင့်ယှက်လိုက်သည်။ 

၎င်းက လော့ယွီဖြစ်သည်။ 

သိသိသာသာကိုပင် လော့ယွီက ကျန်းယို၏အခြေအနေကို စိတ်မချနိုင်ဖြစ်နေသည်။ 

“လော့ယွီ”

လော့ယွီဖုန်းကိုဖြေလိုက်ပြီးနောက် ကျန်းယို၏ ခံစားချက်များက တိုးထွက်လာတော့သည်။ တစ်ဖက်မှသူမ၏အသံက တုန်ယင်နေကြောင်း ဖုန်းမှတစ်ဆင့်ကြားရသောအခါ လော့ယွီကမမေးဘဲမနေနိုင်တော့ချေ။

 “ရှောင်ယို…ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“လော့ယွီ ကျွန်မအမေ…ကျွန်မအမေ…သူမ…”

စကားပြောမပြီးမှာပင် ကျန်းယိုက ရှိုက်ငိုလာလေသည်။ 

“ကျွန်မအမေတစ်ယောက်ဆုံးရှုံးပြီးပြီ နောက်တစ်ယောက် ထပ်မဆုံးရှုံးချင်ဘူး လော့ယွီ ကျွန်မဘာလုပ်ရမလဲ ဘာလုပ်ရမလဲ”

ဘာလုပ်ရမှာလဲ… စိတ်အေးအေးထားလေ…

နံရံကိုမှီနေသည့် စုဝမ်က ကျန်းယိုငိုယိုနေပြီးပြောနေတာကိုကြားလိုက်သည်။ သူမ၏ မျက်ခုံးများ တွန့်ကျိုးသွား၏။ ထို့နောက်သူမက ခေါင်းမော့လာပြီး ကျန်းယိုကို အေးစက်စွာကြည့်လိုက်သည်။ 

“ဖုန်းခေါ်ပြီး နင့်ရဲ့ အကျိုးအကြောင်းမဆီလျော်တာတွေကို ပြောချင်ရင် ကျေးဇူးပြုပြီး ဝေးဝေးကိုသွားပြော… ငါ့အမေ အဆင်ပြေသွားမှာ… ဘာလို့ ဈာပနတစ်ခုကိုရောက်နေသလိုမျိုး ငိုယိုနေတာလဲ”

ယခုတစ်ကြိမ်တွင် စုဝမ်က သူမ၏ အသံမှာ အေးစက်မှုတို့ကို ထိန်းမထားတော့ချေ။ ထို့အပြင် ဖုန်းတစ်ဖက်မှ လော့ယွီက စုဝမ်၏အသံကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြားလိုက်သည်။ 

ချက်ချင်းပင် သူ့မျက်နှာကမည်းမှောင်သွား၏။ 

“ရှောင်ယို စိတ်မပူနဲ့ ကိုယ်အခုပဲအိမ်က မိသားစုဆရာဝန်ကို ခေါ်လာခဲ့မယ် အန်တီအဆင်ပြေသွားမှာပါ”

ထို့နောက် လော့ယွီက အလျင်စလိုနှင့် ဖုန်းချလိုက်သည်။ ကျန်းယိုကလက်ထဲတွင် ဖုန်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ကိုင်ထားပြီး စုဝမ်ကို ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေသည့်မျက်နှာဖြင့်ကြည့်လာ၏။

“ရှောင်ဝမ် ငါလည်း ငါ့အမေကို စိတ်ပူပါတယ် ငါဘာလုပ်ရမလဲမသိတော့ဘူး…ငါ…”

“တော်တော့ ရန်မဖြစ်ကြနဲ့တော့”

တိတ်ဆိတ်နေသည့် စုဟိုင်ချန်းက စိတ်ရှည်သည်းခံခြင်းတို့ ကုန်ဆုံးသွားကာ ပြောလာသည်။ 

“မင်းတို့အမေက သတိလစ်နေတုန်းပဲ… တိတ်တိတ်မနေနိုင်ကြဘူးလား”

“အဖေ…သမီး…”

ကျန်းယိုကသူမနှုတ်ခမ်းကိုကိုက်လိုက်ရင်း စုဝမ်မျက်လွှာချသွားသည်ကို တွေ့သောကြောင့် သူမရှင်းပြချင်နေသည့် စကားလုံးများကို ပြန်မျိုချလိုက်၏။

__~

🚩