MM Story Teller

Chapter 50

Viewers 11k

💘Chapter 50

ကိုယ်တို့အိမ်

ရုံးဖွင့်ရက်ဖြစ်သဖြင့် ညနေပိုင်းရုံးဆင်းချိန်နှင့် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်သွားတိုးလေသည်။ယာဥ်များက ဘက်ပေါင်းစုံမှစုဝေးလာနေပြီး နောက်ဆုံးမှာ ယာဥ်တန်းရှည်ကြီးများအဖြစ်သို့ပြောင်းသွားသည်။ဝေ့ချန်နှင့်ချန်လီတို့စီးလာသည့်တက္ကစီကလည်း အနှီယာဥ်တန်းရှည်ကြီး၏မထင်မရှားအဖွဲ့ဝင်လေးဖြစ်လာခဲ့လေသည်။

အနှီယာဥ်တန်းရှည်ကြီး၏လှုပ်ရှားမှုများက သံသယဖြစ်ဖွယ်မရှိစွာပင် အလွန်နှေးကွေးပြီး အကြာကြီးနေမှ ရှေ့ကိုနည်းနည်းသာရွေ့လေသည်။စိတ်မရှည်သည့်သူများဆိုပါက ဆဲ၍ပင်ပြီးမှာမဟုတ်ပေ။

မြို့တော်မှာ နှစ်တချို့လောက်နေခဲ့သောဝေ့ချန်က ဤကဲ့သို့သောယာဥ်ကြောပိတ်ဆို့မှုမျိုးကို ကျင့်သားရနေပြီဖြစ်ကာ တက္ကစီဒရိုင်ဘာကလည်း၎င်းကိုကျင့်သားရနေပြီဖြစ်သည်။ဝေ့ချန်၏အမြင်ကိုမေးမြန်းပြီးနောက်မှာ သူက သီချင်းလေးဖွင့်ပြီး သံစဥ်အတိုင်း ခေါင်းတလှုပ်လှုပ် လုပ်နေသည်။သူ့ကြည့်ရသည်မှာ အလွန်သက်တောင့်သက်သာရှိနေပုံပင်။

ယာဥ်တန်းရှည်ကြီးက တအိအိနှင့်ရှေ့ကိုရွေ့နေသည်။ပုံမှန်နာရီဝက်လောက်ကြာရမည့်ခရီးက ဤတစ်ခေါက်မှာ တစ်နာရီကျော်ကြာသွာခဲ့လေသည်။လိုရာခရီးကိုရောက်ချိန်မှာ နေကဝင်နေပြီဖြစ်ကာ မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းကြီးပင် မှောင်နေလေပြီ။

မြို့တော်ရှိဝေ့ချန်၏အိမ်က ဝေ့ချန်မြို့တော်မှာ တစ်နှစ်အလုပ်လုပ်ပြီး သူ့ပိုက်ဆံနှင့်သူဝယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။သိပ်မကြီးဘဲ အိပ်ခန်းသုံးခန်းနှင့်ဧည့်ခန်းတစ်ခန်းသာပါသော်လည်း သူနှင့် ချန်လီနေရန်အတွက်လုံလောက်သည်ထက်ပိုလေသည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏လက်ကိုဆွဲပြီး အိမ်တံခါးကိုဖွင့်လိုက်သည်။လဝက်ကျော်ကျော်လောက် အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမနေသော်လည်း ဝေ့ချန်က လူတချို့ကိုငှားပြိး လဝက်ကျော်ကျော်လောက် အိမ်ကိုပြန်လည်ပြင်ဆင်မှုများပြုလုပ်ထားခဲ့သည်။ထိုလူများက ထွက်မသွားခင်မှာ အိမ်ကိုနှံနှံစပ်စပ်ရှင်းလင်းပေးသွားခဲ့လေသည်။ယခု သူတို့ဝင်လာချိန်မှာ ဖုန်တစ်စက်မှမတွေ့ရပေ။

"လီလီဝင်ခဲ့လေ ဒါကိုယ်တို့အိမ်"

ဝေ့ချန်ကနူးညံ့စွာပြောလိုက်ပြီး ချန်လီကိုဧည့်ခန်း၏အလယ်ကိုခေါ်သွားသည်။

ဤသည်က သူနှင့်ချန်လီ၏အိမ်ဖြစ်သည်။သူနှင့်ချန်လီပဲ ဤအိမ်ထဲမှာနေမှာဖြစ်၏။တခြားဘယ်သူမှလာမနှောက်ယှက်နိုင်သလို သူ၏လီလီကိုလည်း ထိခိုက်နာကျင်အောင်မလုပ်နိုင်တော့ပေ။

"ကိုယ်တို့အိမ်"ဟူသောစကားများကြောင့် ရင်ထဲလှုပ်ရှားသွား၍ဖြစ်မည်၊ချန်လီက ဝေ့ချန်ကို ကြောင်တက်တက်လေး ငေးစိုက်ကြည့်လာသည်။သူ၏အမူအရာက အသက်မဲ့နေဆဲဖြစ်ပေမဲ့ သူ၏မျက်လုံးများထဲမှာ တောက်ပသောအလင်းရောင်တစ်ခု ရှိနေပုံရကာ တောက်ပစွာ လင်းလက်နေခဲ့လေသည်။

"ကိုယ်မင်းကိုလိုက်ပြပေးမယ်နော်"

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏လက်ကိုဆွဲကာ သူ့ကို ဧည့်ခန်းနားကအခန်းတစ်ခန်းဆီသို့ခေါ်သွားလိုက်သည်။တံခါးပွင့်သွားပြီး အထဲက ပရိဘောဂများကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် ချန်လီ၏အကြည့်ကအေးခဲသွားပြီး အချိန်အတော်ကြာသည့်တိုင်အကြည့်မလွှဲနိုင်ဖြစ်နေခဲ့လေသည်။

ဤအခန်းကို ဝေ့ချန်ကအများဆုံးပြောင်းထားခြင်းဖြစ်၏။မူလက စာကြည့်ခန်းဖြစ်သော်လည်း သူက၎င်းကို ပန်းချီစတူဒီယိုတစ်ခုအဖြစ်သို့ ဒီဇိုင်းဆွဲကာ ပန်းချီပစ္စည်းမျိုးစုံဖြင့်ဖြည့်လိုက်သည်။

"ဒါတွေအကုန်လုံးမင်းအတွက်ပဲ"

သူ၏ပြင်ဆင်မှုများက အလကားမဖြစ်ခဲ့ဘဲ ချန်လီသဘောကျလိမ့်မည်မှန်းသိသောကြောင့် ဝေ့ချန်၏လေသံကဝမ်းသာပျော်ရွှင်မှုများဖြင့်ပြည့်နေခဲ့၏။

ထိုမှသာ ချန်လီက အသိစိတ်ပြန်ဝင်လာပြီး ဝေ့ချန်ကိုတည့်တည့်စိုက်ကြည့်လာသည်။အဆုံးမှာ သူက ဝေ့ချန်ကိုအတုခိုးပြီး ဝေ့ချန်၏ဆံပင်ကိုလှမ်းဖွလေသည်။သို့ပေမဲ့ သူကဝေ့ချန်ထက်များစွာပိုပုသဖြင့် ခြေဖျားထောက်လိုက်ရသည်။ဤအပြုအမူက ချန်လီ၏အမြင်မှာ ကျေးဇူးတင်ခြင်းနှင့်ချီးကျူးခြင်းကိုဖော်ပြနေပုံရလေသည်။

ချန်လီ သူ့လက်ကိုပြန်ချလိုက်ချိန်မှာ ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏လက်ကိုဆွဲလိုက်၏။စတူဒီယိုက လသာဆောင်နှင့်ချိတ်ဆက်ထားပြီး အပြင်ဘက်ရှိ တောင်တန်းများနှင့်တောင်တန်းအောက်ခြေက တသွင်သွင်စီးနေသော စမ်းချောင်းလေးကိုအပါ်စီးကနေ ရှုစားနိုင်လေသည်။ပတ်ပတ်လည်ရှိလှပသောရှုခင်းသာကြောင့် ဝေ့ချန်က ဤတိုက်ခန်းတွဲကိုရွေးချယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။သူတို့လက်ရှိရပ်နေသောလသာဆောင်ငယ်လေးက အကောင်းဆုံးမြင်ကွင်းကိုပေးစွမ်းလေသည်။

ပန်းချီစတူဒီယိုနှင့် လသာဆောင်ကိုချိတ်ဆက်လိုက်ခြင်းက ချန်လီပန်းချီဆွဲရငြီးငွေ့လာသောအခါ အဝေးကို အချိန်မရွေးကြည့်ပြီး ကောင်းကင်ကျယ်ကြီးနှင့်စိမ်းစိုနေသောတောင်တန်းများဖြင့် သူ၏အမြင်ကိုချဲ့ကာ ငြီးငွေ့မှုကိုဖြေဖျောက်နိုင်စေရန်ဖြစ်လေသည်။

နှစ်ယောက်သားက လသာဆောင်ပေါ်မှာဘေးချင်းကပ်လျက် ရပ်ပြီး ညနေခင်းလေညှင်း၏အေးမြမှုကိုခံစားနေကြသည်။ဝေ့ချန်က ခေါင်းလှည့်ကာ ချန်လီကိုမေးလိုက်၏။

"ဒီနေရာကိုကြိုက်လား"

ချန်လီက ယခင်အတိုင်းပြန်မဖြေဆဲဖြစ်ပေမဲ့ သူ့မျက်လုံးများထဲရှိအလင်းရောင်က ပိုပို၍တောက်ပလာနေသလိုပင်။

ပန်းချီစတူဒီယိုကို လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီးနောက် ဝေ့ချန်က ချန်လီကိုတခြားအခန်းကိုခေါ်သွားလိုက်၏။

သူတို့ ဝေ့အိမ်မှာနေစဥ်က သံသယများကိုနှိုးဆွမိခြင်းမဖြစ်ရလေအောင် အိပ်ရာတစ်ခုတည်းမျှသုံးခဲ့ရသည်။ယခု သူတို့ကမြို့တော်မှာရှိနေပြီး ဝေ့ချန်၏ကိုယ်ပိုင်အိမ်ကိုပြန်ရောက်နေပြီသဖြင့် သူက သဘာဝအတိုင်း ချန်လီအတွက်သီးခြားအိပ်ခန်းတစ်ခုကိုပြင်ပေးထားလေသည်။

အိပ်ခန်းက ဝေ့ချန်၏အိပ်ခန်းနှင့်ကပ်ရပ်ဖြစ်ကာ ရိုးရှင်းပေမဲ့ နွေးထွေးပြီးသက်တောင့်သက်သာရှိသည်။နွေးထွေးသောအရောင်များကိုအဓိကထား၍သုံးထားပြီး ကြည့်လိုက်သည်နှင့် နွေးထွေးသောခံစားချက်ကိုပေးစွမ်းလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။

"လီလီ အခုကနေစပြီး ဒါကလီလီရဲ့အခန်းပဲ"

ဝေ့ချန်က ပြောလိုက်၏။

ချန်လီက အခန်းကိုဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး ၎င်းနောက် ပဟေဠိဖြစ်နေသောအမူအရာဖြင့်ဝေ့ချန်ကိုကြည့်လာသည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီဘာကိုဆိုလိုသည်ကို ချက်ချင်းနားလည်သွားသည်။

"ဟုတ်တယ်...ကိုယ်တို့ အတူတူမအိပ်တော့ဘူး...ကိုယ်က ဘေးအခန်းမှာအိပ်မှာ ဒါကြောင့်စိတ်မပူနဲ့နော်"

ဤတစ်ခေါက်မှာ ချန်လီကတုံ့ပြန်မလာပေ။ဤစီစဥ်မှုကို သူလက်ခံလိုက်သည်ဟုပဲ ဝေ့ချန်ထင်လိုက်၏။

တဖြည်းဖြည်းနှင့် ညရောက်လာပြီး အရာအားလုံးကအမှောင်ထု၏လွှမ်းခြုံခြင်းကိုခံလိုက်ရသည်။မြို့တော်ကြီး၏ညဥ့်မီးများ လင်းလက်လာကာ ကမ္ဘာကြီးက အရောင်အသွေးစုံသွားခဲ့လေသည်။

ညကိုးနာရီလောက်အရောက်မှာ ဝေ့ချန်ကွန်ပြူတာကနေခေါင်းထောင်ကာ ပန်းချီစတူဒီယိုဆီကို လျှောက်သွားလိုက်သည်။ချန်လီက ညစာစာပြီးသည်နှင့် တချိန်လုံးစတူဒီယိုထဲမှာနေခဲ့သည်။ဤအချိန်က ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးအိပ်ရမည့်အချိန်ရောက်ပြီဖြစ်၏။

ပန်းချီစတူဒီယို၏တံခါးက အနည်းငယ်ဟနေသဖြင့် ဝေ့ချန် စတိသဘော တံခါးခေါက်ပြီးနောက် တွန်းဖွင့်လိုက်၏။မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း ချန်လီက ပန်းချီထဲမှာစျာန်ဝင်နေဆဲဖြစ်ပြီး ဝေ့ချန်ဝင်လာသည်ကိုနည်းနည်းမှသတိမပြုမိပေ။သူက အပြည့်အဝအာရုံစိုက်ထားပြီး သူ့လက်က သွက်လက်ကျွမ်းကျင်စွာ လှုပ်ရှားနေသည်။သူဘာဆွဲနေလဲဆိုသည်က မသဲကွဲပေ။

အနားရောက်သွားပြီး ချန်လီဘာဆွဲနေသည်ကိုမြင်ရချိန်မှာ ဝေ့ချန်၏ အကြည့်က လေးနက်၍လာသည်။မနေ့ကသူ့လုပ်ခဲ့သောဟာသတစ်ခုက ရုတ်ထဲခေါင်းထဲပြန်ရောက်လာသည်။

မနေ့က သူချန်လီကိုမူလတန်းဖတ်စာအုပ်တစ်အုပ်ပေးပြီး ယနေ့မှာစာအုပ်ထဲမှ ကျပန်းစာမျက်နှာတစ်ခုကို မကြည့်ဆွဲနိုင်မလားကြည့်ရန် စစ်ဆေးမည်ဟုသူချန်လီကိုပြောခဲ့၏။

ယခုအချိန်မှာ ချန်လီက တကယ်ကြီးဖတ်စာအုပ်ထဲကစာမျက်နှာများကို စာအုပ်ကိုမကြည့်ဘဲ ပန်းချီဆွဲနေသည်။စာလုံးပုံစံနှင့်ပုံစံကွက်များက ပန်းချီနှင့်ပုံနှိပ်ကြားရှိကွာခြားချက်တချို့မှလွဲ၍ တကယ့်စာအုပ်ထဲအတိုင်း တစ်ထပ်တည်းဖြစ်၏။ချန်လီဆွဲပြီးသွားသော တစ်ဒါဇင်ခန့်သောစာမျက်နှာများက ဆွဲထားခြင်းမဟုတ်ဘဲပုံနှိပ်ထားခြင်းများလားဟု ဝေ့ချန်သံသယဖြစ်မိလေသည်။

ချန်လီက ပန်းချီပညာမှာပါရမီပါမှန်းသိပေမဲ့ သူ့မှတ်ဉာဏ်က ဤမျှအံ့ဩစရာကောင်းအောင်ကောင်းမှန်း ဝေ့ချန်မသိခဲ့ပေ။တွက်ကြည့်လျှင် မနေ့ကနေ24နာရီပင်မရှိသေးပေ။စား၊အိပ်၊ခရီးသွားသည့်အချိန်များကိုပါ နှုတ်လိုက်လျှင် ချန်လီဤစာအုပ်ကိုဖတ်ရန်သုံးခဲ့သည့်အချိန်ကငါးနာရီထက်မပိုပေ။

သို့ပေမဲ့ ယခုလိုအချိန်တိုအတွင်းမှာ ချန်လီက မူလတန်းဖတ်စာအုပ်တစ်ခုလုံးကို အလွတ်ရသွားပြီဖြစ်၏။စုတ်ချက်များနှင့်အက္ခရာစာလုံးများကအစ တစ်လုံးမှမလွဲအောင် တိကျလေသည်။ဝေ့ချန်ပင်လျှင် ချန်လီ၏အရှိန်ကိုမီအောင်မလိုက်နိုင်ပေ။

ဒါက လူတွေပြောကြတဲ့ ဓာတ်ပုံမှတ်ဉာဏ်ဆိုတာလား...

(T/N–ဓာတ်ပုံရိုက်ထားသလို ခရေစေ့တွင်းကျမှတ်နိုင်သောမှတ်ဉာဏ်)

အံ့ဩမှုပြီးနောက် ဂုဏ်ယူစိတ်များက ဝေ့ချန်၏ရင်ဘက်ထဲမှာ လှိုက်တက်လာ၏။သူ့ရဲ့လီလီက အရူးလို့ဘယ်သူကပြောလဲ...သူ့ရဲ့လီလီက ဉာဏ်ကြီးရှင်မှန်းအသိသာကြီးကို...

ချန်လီ စာမျက်နှာတစ်ခု ထပ်ပြီးသွားပြီး နောက်ထပ်တစ်ခုဆွဲတော့မည့်အချိန်မှာ ဝေ့ချန်က သူယူတော့မည့်စာရွက်ပေါ်မှာ လက်တင်လိုက်၏။

"လီလီ အိပ်ဖို့အချိန်ရောက်ပြီလေ...စာအုပ်ကိုမင်းအလွတ်ရသွားပြီမှန်း ကိုယ်သိပါပြီ...မနက်ဖြန်ကျရင် ကိုယ်မင်းကိုစာလုံးတွေကို ဘယ်လိုဖတ်ရမလဲဆိုတာနဲ့ သူတို့ရဲ့အဓိပ္ပါယ်တွေကိုသင်ပေးမယ်"

ချန်လီက နာခံစွာဖြင့် ပန်းချီဆွဲနေခြင်းအားရပ်လိုက်ပြီး ထရပ်ကာ ဝေ့ချန်အား မျက်လုံးတောက်တောက်လေးများဖြင့်ကြည့်လာလေသည်။ဝေ့ချန်၏ စာလုံးများကိုဘယ်လိုဖတ်ရ၊မှတ်ရမလဲသင်ပေးမည်ဟူသောစကားများက ချန်လီကိုပျော်သွားစေမှန်းသိသာ၏။

ချန်လီ၏ မျက်လုံးတောက်တောက်လေးများကိုကြည့်ပြီး ဝေ့ချန်မနေနိုငိဘဲ လက်ဆန့်ကာ ခေါင်းလေးကိုလှမ်းဖွမိလိုက်သည်။သူ ချန်လီအတွက်ဂုဏ်ယူမူရော စိတ်မကောင်းဖြစ်မှုပါခံစားရသည်။

ချန်လီက အသက်နှစ်ဆယ်ထဲကိုရောက်နေပြီဖြစ်သော်လည်း စာတစ်လုံးမှမသိပေ။ယင်းက တကယ်ကိုမယုံနိုင်စရာကောင်းသည်။အထူးသဖြင့် ချန်လီကချန်မိသားစု၏သခင်လေးဖြစ်နေချိန်မှာဖြစ်၏။သို့ပေမဲ့ ဝေ့ချန်သိရသလောက်ဆိုလျှင် ချန်မိသားစုကချန်လီကို တစ်ခါမှကျောင်းမပို့ဖူးပေ။သူတို့က သူ့ကိုဟိုးငယ်ငယ်လေးကတည်းက ချောင်ထိုးထားပြီး ပြင်ပလောကနှင့်အဆက်အသွယ်ဖြတ်ထားခဲ့သည်။

ချန်လီကလေးအရွယ်မှာ ပန်းချီပညာနှင့်မတော်တဆထိတွေ့မိခဲ့ပြီး ပန်းချီကို သဘောကျသွားကာ ချန်မိသားစုအား နည်းလမ်းပေါင်းစုံသုံးကာ သူ့ကိုပန်းချီပစ္စည်းများဝယ်ပေးခိုင်းခဲ့၍သာမဟုတ်လျှင် ချန်လီ၏ကလေးဘဝက ဖြေသိမ့်စရာကင်းမဲ့နေခဲ့မှာဖြစ်၏။သူ့လိုမျိုး အော်တစ်ဇင်တစ်ယောက်က ဤလောကကြီးကို သည်းမခံနိုင်ဖြစ်ပြီး လွတ်မြောက်ရန်နည်းလမ်းတစ်ခုကို ရှာသွားခဲ့သည်မျိုးဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်လေသည်။

ထိုအကြောင်းကိုတွေးကြည့်ရုံနှင့်ပင် ဝေ့ချန် အကြောက်တရားကြောင့်တသိမ့်သိမ့်တုန်သွားခဲ့၏။မရေမတွက်နိုင်သောအပ်များက သူ့နှလုံးသားရှိရာနေရာကို ထိုးစိုက်နေသည့်အတိုင်း စူးရှပြီး နာကျင်ရလေသည်။

မနေ့က ချန်လီဖတ်စာအုပ်ကိုကြည့်နေသည့်အကြည့်နှင့် ယနေ့သူစာရေးစာဖတ်သင်ရတော့မည်ဆိုသည်ကိုသိရချိန်ရှိ ချန်လီ၏မျက်ဝန်းများထဲရှိအကြည့်က တစ်ထပ်တည်းဖြစ်လေသည်။ဖြစ်နိုင်သည်က အစောပိုင်းနှစ်များအတွင်းမှာ ချန်လီက ချန်မိသားစုဝင်တစ်ယောက်ဖြစ်သော ချန်ချင်း ကျောင်းသွားသည့်မြင်ကွင်းများကို မျက်မြင်တွေ့ကြုံခဲ့ရပြီး ယင်းက ချန်လီ၏နှလုံးသားထဲမှာ မျှော်လင့်တောင့်တမှုတစ်ခု နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းစိုက်ပျိုးပေးခဲ့ခြင်းကြောင့်ဖြစ်မည်။ထိုတောင့်တနေမှု ဖြည့်ဆည်းပေးခံရသည့်အချိန်ကိုရောက်ရှိလာသည့်အခါ စိတ်ခံစားချက်များကိုအမြဲချိပ်ပိတ်ထားတတ်သော ချန်လီပင်လျှင် မထိန်းနိုင်ဘဲ အံ့ဩပြီးစိတ်လှုပ်ရှားသွားသည့်ပုံစံကိုပြသမိခြင်းဖြစ်သည်။

ဤအတွေးများ သူ့စိတ်ထဲကိုရောက်လာသည့်အခါ ဝေ့ချန် မနေနိုင်ဘဲလက်ဆန့်ကာ ချန်လီကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်မိ၏။ချန်လီ၏နောက်စေ့ကို သူ့လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ အလွန်အမင်း လွှမ်းမိုးချုပ်ခြယ်သောပုံစံဖြင့် ချန်လီကိုသူ့ရင်ဘက်နှင့်ဆွဲကပ်လိုက်သည်။ဤနည်းဖြင့်သာ ချန်လီ၏ခန္ဒာကိုယ်မှ စစ်မှန်သော အထိအတွေ့နှင့်နွေးထွေးမှုကိုခံစားခွင့်ရပြီး ဝေ့ချန်၏ ဆို့နင့်နေသောနှလုံးသားက နောက်ဆုံးမှာ သက်သာရာရနိုင်မှာဖြစ်လေသည်။

ဝေ့ချန်၏ထွေးဖက်မှုက ရုတ်ချည်းဆန်သဖြင့် ချန်လီတစ်ယောက် ဝေ့ချန်၏ရင်ခွင်ထဲမှာ ခဏလောက် ကြက်သေသေသွားခဲ့၏။သို့သော်လည်း ဝေ့ချန်ဆီကဖြာထွက်လာသည့် နွေးထွေးလုံခြုံသောခံစားချက်က ချန်လီ၏တောင့်တင်းနေသောခန္ဓာကိုယ်ကိုတဖြည်းဖြည်းပြေလျော့သွားစေခဲ့သည်။သူက ခဏလောက်တုံ့ဆိုင်းနေပြီးနောက် သူ့လက်မောင်းများကိုပင်ဝေ့ချန်၏ခါးမှာသိုင်းဖက်လိုက်လေသည်။

အနှီထွေးဖက်မှုက ချန်လီ၏စိတ်ကို မယုံနိုင်စရာကောင်းလောက်အောင် ငြိမ်းအေးသွားစေပြီး ငြိမ်းအေးလွန်း၍ အခုရောနောင်ပါ ဘယ်တော့မှ လက်မလွှတ်ချင်သည်အထိဖြစ်၏။

ချန်လီကို ရေချိုးရန် လောဆော်ပြီး ဝေ့ချန် သူ့အတွက်အိပ်ရာဝင်ရန်ပြင်ဆင်ပေးလိုက်သည်။သူက ပြတင်းပေါက်ဆီကိုသွားပြီး လိုက်ကာများကိုပိတ်ကာ အရောင်အသွေးစုံသော

အပြင်ဘက်လောကကြီးနှင့်အလုံးစုံပိုင်းခြားလိုက်လေသည်။

ထွက်ခါနီးမှာ ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏အနားကိုကပ်သွားပြီး နဖူးကို လက်နှင့်သပ်ပေးကာ ဂွတ်နိုက်ဟုခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်၏။သူက ချန်လီကိုစောင်ခြုံပေးလိုက်ပြီး ၎င်းနောက်မီးများပိတ်လိုက်ကာ သူ့အနောက်ကတံခါးကိုပိတ်ပြီး သူ့အခန်းဆီပြန်လာခဲ့လေသည်။

သူ့အခန်းထဲကိုပြန်ရောက်သည့်အခါ ဝေ့ချန်က သူ့ကွန်ပြူတာကိုဖွင့်ပြီးအလုပ်ဆက်လုပ်လိုက်သည်။သူက ချန်ဖုန်းအုပ်စုကCEO၏အကောင့်ကိုရှာပြီး မက်ဆေ့ချ်ပို့လိုက်သည်။

CEOက အလျင်အမြန်တုံ့ပြန်လာပြီး ဝေ့ချန်၏တောင်းဆိုမှုကိုလက်ခံလိုက်၏။

မက်ဆေ့ချ်စာမျက်နှာကို ပိတ်လိုက်ချိန်တွင် ကွန်ပြူတာစခရင်က ရှယ်ယာစျေးကွက်၏အနိမ့်အမြင့် မျဥ်းကွေးနီနီစိမ်းစိမ်းမျိုးစုံဖြင့် ပြည့်သွားသည်။ဝေ့ချန်က စခရင်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်၏။သို့ပေမဲ့ ဝေ့ကော်ပိုရေးရှင်းအတွက်ရှယ်ယာကုဒ်ကိုမြင်ချိန်မှာ သူ့အကြည့်ကတန့်သွားသည်။

ညဥ့်ပိုပိုနက်လာချိန်မှာ ဝေ့ချန်နောက်ဆုံးမှာ ကွန်ပြူတာကိုပိတ်ပြီး သူ၏အနည်းငယ်ဖောင်းနေသောမျက်ခွံများကို ပွတ်သပ်၍ ရေချိုးခန်းသို့သွားကာ ကိုယ်လက်သန့်စင်ရန်ပြင်လိုက်သည်။

သူ ထရပ်လိုက်စဥ်မှာပဲ တံခါးခေါက်သံတစ်ချက်ကိုကြားလိုက်ရသည်။ဝေ့ချန်၏ ရေချိုးချန်းဆီသို့ဦးတည်နေသောခြေလှမ်းများက ခဏလောက်တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး ၎င်းနောက် လှည့်ကာတံခါးဆီသို့လျှောက်သွားလိုက်၏။တံခါးကိုဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် ချန်လီရပ်နေသည်ကိုသူတွေ့လိုက်ရသည်။

ညအိပ်ဝတ်စုံနှင့်မှောင်ထုထဲမှာကိုယ်တစ်ပိုင်းမြုပ်နေသော ချန်လီက ဝေ့ချန်ထွက်လာသည်မြင်ချိန်မှာ ဝေ့ချန်ကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်လာသည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီကိုအခန်းထဲအမြန်ဆွဲခေါ်လိုက်၏။

"အိပ်မပျော်လို့လား"

ချန်လီက ဝေ့ချန်၏အိပ်ရာကိုကြည့်လိုက်ပြီး သူ့ကို့ပြန်ကြည့်လာသည်။သူ့မျက်လုံးများထဲရှိ အဓိပ္ပါယ်ကသိသာလေသည်။

ချန်လီ၏ရည်ရွက်ချက်ကို သူနားလည်လိုက်ချိန်မှာပဲ ဝေ့ချန်၏နှလုံးသားကစည်းချက်များ မှားသွားသည်။စိတ်ထဲမှာအချိန်တစ်ခုလောက် လွန်ဆွဲနေပြီးနောက် သူကနောက်ဆုံးမှာ အတော်လေး ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်စေတော့ဟူသည့်ပုံစံနှင့်ဆိုလိုက်သည်။

"ကောင်းပြီ...အတူတူအိပ်ကြရအောင်"

ဝေ့ချန်၏ခွင့်ပြုချက်ကိုရသည်နှင့် ချန်လီက သူ့ကိုကွင်းသွားပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ဝင်လှဲလိုက်ကာ ဝေ့အိမ်တုန်းကလိုမျိုး ဝေ့ချန်အတွက်နေရာချန်ထားပေးလေသည်။

သူ့ကိုကြည့်နေရင်း ဝေ့ချန်၏ နှလုံးသားထဲမှာ ရှင်းပြရခက်သောအပူလှိုင်းတစ်မျိုးကြွတက်လာသည်။

"ကိုယ် မျက်နှာသစ်သွားတိုက်လိုက်ဦးမယ်"ဟုပြောပြီး သူရေချိုးခန်းဆီကိုအမြန်ထွက်ပြေးလာခဲ့သည်။

ရေချိုးခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ဝေ့ချန်ရေခေါင်းကိုဖွင့်ပြီး ရေအေးအေးဖြင့်သူ့မျက်နှာကို ပက်ဖြန်းလိုက်၏။ရေခဲတမျှအေးစက်သောအထိအတွေ့က သူ့ကိုယ်ထဲရှိ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်မှုများကိုလျော့ပါးသွားစေခဲ့သည်။ရေစက်များပြည့်နေသော မှန်ထဲကသူ့ပုံရိပ်ကို့ကြည့်ပြီး ဝေ့ချန်အကူအညီမဲ့စွာခေါင်းယမ်းလိုက်၏။

ဒါက တကယ်ကို ချိုမြိန်တဲ့နှိပ်စက်ခြင်းပဲ...

<< >>

💘

Prev Next