MM Story Teller

Chapter 169

Viewers 8k

🚩Chapter -169

Arc_8.မောင်းမဆောင်နတ်ဘုရားမ [ 5 ]

_____

စုဝမ်နှင့် ယန်ယွီနော့တို့က ချန့်ကျီးနောက်မှ လိုက်သွားကြပြီး နန်းတွင်းဆေးကုသဆောင်မှ ရှန့်ဖူနန်းဆောင်သို့ ပြေးကြလေသည်။ သူတို့တံခါးဆီသို့မရောက်ခင်မှာပင် အတွင်းဆောင်အစေခံများက ရှန့်ဖူနန်းဆောင်ထဲမှ သွေးတစက်စက်ကျနေသော ဖျာလိပ်များကို သယ်၍ထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“အား…”

ယန်ယွီနော့က ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် ပါးစပ်ကိုလက်ဖြင့် ပိတ်လိုက်၏။ သူမက စုဝမ်၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ မှီနေကာ အခြားလက်တစ်ဖက်က စုဝမ်၏မျက်လုံးများကို ပိတ်ရန်လည်း မမေ့ပေ။ သို့သော် သူမ၏လက်များ၏ တုန်ယင်နေသည်။

သူမနန်းတွင်းသို့ ရောက်လာသည်မှာ တစ်နှစ်ကျော်ရှိပြီဖြစ်သည်။ နန်းတွင်းထဲတွင် လူ့အသက်များက အမှိုက်တစ်စထက်မပိုဟူသည့်အကြောင်းများကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ကြားဖူးထားသော်လည်း ဤကဲ့သို့သောမြင်ကွင်းမျိုးကို သူမမြင်ဖူးသည်မှာ ပထမဆုံးပင်။

ထိုအချိန်တွင် ဖျာလိပ်ကို သယ်လာသော အစေခံတစ်ယောက်က လူသုံးယောက်ဘေးမှ ဖြတ်လျှောက်သွားလေသည်။ သွေးများဖုံးလွှမ်းနေသည့် ကောက်ရိုးဖျာက ရုတ်တရက် ပြေသွားကာ သွေးလွှမ်းနေသည့် လက်တစ်ဖက်က ထွက်လာသည်။

“အား…”

ယန်ယွီနော့က နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်အော်လိုက်ကာ သူမ၏မျက်နှာလေးကတော့ ဖြူဖျော့နေပြီဖြစ်သည်။

“ဒီမှာ ဘယ်သူကဆူညံနေတာလဲ”

ထိုအချိန်တွင် အထိန်းတော်ဝတ်စုံကို ဝတ်ထားသော ဝမ်ရိက လက်ထဲတွင် မြင်းမြှီးကြာပွတ်ကိုကိုင်၍ အဆောင်တံခါးဝသို့ထွက်လာသည်။ ထိုအေးစက်နေသည့်မျက်လုံးများက ယန်ယွီနော့နှင့် စုဝမ်အပေါ်သို့ ကျရောက်လာသည်။

“ဒီအစေခံသေသင့်ပါတယ်…ဒီအစေခံသေသင့်ပါတယ်”

ယန်ယွီနော့က တုန်တုန်ယင်ယင်နှင့် စုဝမ်ကိုပါဆွဲ၍ မြေပြင်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။

“အထိန်းတော်ဝမ်”

ထိုအချိန်တွင် ချန့်ကျီးက ဝမ်ရိဆီသို့အပြေးသွားကာ အရိုအသေပေး၍ ဖြေးညင်းစွာပြောလိုက်သည်။

“အထိန်းတော်ဝမ်… သူတို့နှစ်ယောက်က ရှန့်ဖူနန်းဆောင်က ယန်ယွီနော့နဲ့ စုဝမ်ပါ ဒီမိန်းကလေးတွေက တုံးအကြပါတယ် သူတို့ကို ဗွေမယူပါနဲ့…”

“အိုး...”

ဝမ်ရိက ချန့်ကျီး၏ တင်ပြချက်ကိုကြားပြီးနောက် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ပေါ်သို့ကျရောက်နေသည့် သူ့အကြည့်များက လက်သွား၏။ တစ်ချက်ကြည့်ရုံနှင့်တင် ထိုနန်းတွင်းအစေခံလေးနှစ်ယောက်က နန်းတွင်းသို့ ရောက်လာသည့်အချိန်က သိပ်ကြာသေးပုံမပေါ်သေးသည်မှာ သိသာလှသည်။ ထို့အပြင် နှစ်ယောက်လုံးက ဆယ့်လေးနှစ်၊ ဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ်ပင်ရှိသေးကာ လှပပြီးနူးညံ့သည်။ သို့သော်လည်း…။

“လူရှာတွေ့ပြီ အရှင့်ကိုသွားလျှောက်လိုက်တော့ မင်းတို့နှစ်ယောက် ငူငူငိုင်ငိုင်နဲ့ ဒူးထောက်မနေကြနဲ့ ချန့်ကျီးနဲ့ လိုက်မသွားကြသေးဘူးလား”

ပြောပြီးသည်နှင့် သူက မြင်းမြှီးကြာပွတ်ဖြင့် ချန့်ကျီးကို လွှဲရိုက်လိုက်လေသည်။

အတွင်းဆောင်၏ အကြီးအကဲတစ်ယောက်အနေနှင့် ဘုရင်မင်းမြတ်၏ ရည်ရွယ်ချက်များအား မှန်းဆနိုင်ရမည်ကို သိထားသင့်သည်။ ဘုရင်မင်းမြတ်က ရှန့်ဖူနန်းဆောင်ထဲတွင် များများစားစားမပြောသော်လည်း ဤအစေခံမိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို ရှာနေမှန်း ဝမ်ရိသိသည်။ ဘုရင်မင်းမြတ်က ပို၍ ဒေါသတကြီးဖြစ်လာနေရာ ဝမ်ရိက ပျောက်နေသည့်သူများကို သူကိုယ်တိုင် လိုက်ရှာရန် လုပ်ရတော့သည်။ သို့သော်လည်း နန်းဆောင်တံခါးဝကို ရောက်သည်နှင့် သူတို့ကို တွေ့ရလိမ့်မည်ဟု ထင်မထားခဲ့ချေ။

တစ်ဖက်တွင် ချန့်ကျီးက ဝမ်ရိ၏ မြင်းမြှီးကြာပွတ်ဖြင့် အရိုက်ခံလိုက်ရသည်။ သူ့မျက်လုံးများကပြောင်းလဲသွားကာ ချက်ချင်းခြေလှမ်းများကို အရှိန်တင်လိုက်တော့သည်။ ဘုရင်မင်းမြတ်စောင့်နေသည်မှာ ကြာနေပြီဖြစ်ကြောင်း အထိန်းတော်ဝမ်က သတိပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်ကို သူသိသည်။ သူတို့သာ ထပ်နောက်ကျသွားပါက နောက်လူတစ်ယောက်၏ ခေါင်းပြုတ်ထွက်မှာဖြစ်သည်။

ဟူး…ငါ့ရဲ့လည်ပင်းလေးအတွက် မြန်မြန်သွားဦးမှပါ…။

“မင်းတို့နှစ်ယောက် အသက်မသေချင်ရင် မြန်မြန်လာကြ”

ချန့်ကျီးကပြေးသွားရင်း စုဝမ်နှင့် ယန်ယွီနော့တို့ဆီသို့ လှည့်၍ အသံနိမ့်နိမ့်နှင့် အော်ရန်ကိုလည်း မမေ့ပေ။

ဒီလိုအခြေအနေကြီးထဲကိုပြေးသွားရမှာ ခြေထောက်တွေတောင်မခိုင်တော့ဘူး ဘယ်လိုလုပ်ပြေးရမလဲ…။

ယန်ယွီနော့က စုဝမ်၏ သေးငယ်သောလက်လေးကို ဖျစ်လိုက်ကာ သူမ၏နှုတ်ခမ်းများက အနည်းငယ်တုန်ယင်နေ၏။

“ရှောင်ဝမ် မကြောက်နဲ့နော် အဆင်ပြေသွားမှာ အရှင်က အမြော်အမြင်ကြီးပြီး ဉာဏ်ပညာလည်းရှိတယ် အပြစ်မဲ့တဲ့သူတွေကိုတော့ အကြောင်းပြချက်မရှိဘဲ မသတ်ပါဘူး”

အရမ်းကြောက်နေသောကြောင့် မလှုပ်နိုင်သည့်တိုင် ယန်ယွီနော့က စုဝမ်ကို ချော့မြှူရန်တော့ မမေ့ပေ။ စုဝမ်က ဖြူဖျော့နေသော်လည်း မျက်လုံးထဲတွင် ကြောက်ရွံ့မှုတစိုးတစိမျှရှိမနေပေ။ ထိုအစား ဉာဏ်များသည့် အကြည့်တစ်ချက်က သူမမျက်လုံးထဲတွင် ဖြတ်ပြေးသွားလေသည်။

“အရှင်…အရှင်”

ချန့်ကျီးက ဝင်ပေါက်ကိုမရောက်သေးခင်မှာပင် ချက်ချင်း ဦးညွှတ်၍ ပြေးလာလေသည်။ ဟောခန်းမ၏ အလယ်သို့ရောက်သောအခါ အရှိန်မြန်မြန်ပြေးလာခြင်းကြောင့် ခလုတ်တိုက်၍ လဲမလိုပင်ဖြစ်သွားသေး၏။

“အရှင် ဒီနိမ့်ကျတဲ့အစေခံက ပျောက်နေတဲ့သူတွေကို ရှာတွေ့ပါပြီ”

ချန့်ကျီးက တံခါးကိုဖြတ်ဝင်လာသည့်အချိန်ကတည်းက ဦးညွှတ်ထားသည်။ ယခုတွင် သူကပြောနေရင်းနှင့် စုဝမ်နှင့် ယန်ယွီနော့တို့ကို ဝင်လာရန် လျှို့ဝှက်စွာနှင့် အချက်ပြနေသေးသည်။

“မင်းတို့နှစ်ယောက်အခုထိ ဘုရင်မင်းမြတ်ကို အရိုအသေမပေးကြသေးဘူးလား”

“အစေခံများက အရှင့်ကို ဂါရဝပြုပါတယ် သက်တော်ရာကျော်ရှည်ပါစေ”

စုဝမ်နှင့် ယန်ယွီနော့တို့က ချက်ချင်းဒူးထောက်ချလိုက်ကာ ဦးညွှတ်၍ ဘုရင်မင်းမြတ်ကို အရိုအသေပြုလိုက်ကြသည်။

ထိုအချိန်တွင် နန်းဆောင်၏ အလယ် ကြီးမားသည့်ထိုင်ခုံပေါ်တွင် စုရွေ့က အနက်ရောင်၊ရွှေရောင်များဖြင့် ကွပ်ထားသည့် တော်ဝင်ဝတ်ရုံကို ဝတ်ဆင်ထားကာ သူ၏နက်ရှိုင်းနေသည့် အကြည့်များက စုဝမ်ဆီသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် ကျရောက်သွားသည်။

မင်းအမေ…။

စစ်သူကြီးစု ငိုချင်ပေမယ့် မျက်ရည်ကထွက်မလာပေ။အရင်ကမ္ဘာတုန်းက သူ့ဇနီးလေးက ဆယ့်ခုနစ်နှစ်အရွယ် အထက်တန်းကျောင်းသူလေးတစ်ယောက် ဒါပေမယ့် အခုတော့ ဆယ့်လေးနှစ်အရွယ် loliလေးတစ်ယောက်တဲ့လား…။

ချီးပဲကွာ…။

စစ်သူကြီးစု ကျင်လည်ခဲ့သည့် ကမ္ဘာများက စောစောလက်ထပ်ကြပြီး စောစောကလေးမွေးကြသည်။ သို့သော် သူက ကမ္ဘာပေါင်းများစွာ ကျင်လည်ခဲ့ပြီး သူ့အတွေးများကလည်း ပြောင်းလဲလာခဲ့၏။

ငါကအခုတော့ လက်ရှိခေတ်ရဲ့ ဥပဒေတွေကိုလိုက်နာတတ်တဲ့၊ တိရစ္ဆာန်သေးသေးလေးတွေကို သေချာပြုစုပေးပြီး လမ်းဖြတ်ကူးဖို့ မီးစိမ်းတာကိုစောင့်တတ်တဲ့၊ အလားအလားကောင်းတွေရှိတဲ့၊ ခေတ်ပညာတတ်လူငယ်လေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီ…။

စုရွေ့က စုဝမ်ကို ငေးငိုင်လျက်ကြည့်နေဆဲဖြစ်သည်။ သို့သော် ဟောခန်းတစ်ခုလုံးရှိ လေထုက အေးစက်နေဆဲပင်။ ဘယ်သူမှ ပင့်သက်မရှိုက်ရဲကြချေ။ လူတိုင်းကခေါင်းငုံ့ကာ ဘုရင်မင်းမြတ်ကိုနှောင့်ယှက်မိပြီး ပကတိရုပ်အတိုင်း မဖြစ်ဘဲ သေဆုံးရမည်ကို ကြောက်လန့်ကြသောကြောင့် တစ်ချက်ကလေးမှ မလှုပ်ရဲကြချေ။ အတိုချုပ်ပြောရလျှင် ဘုရင်မင်းမြတ်က ယနေ့၌ အတော်လေး ကြောက်လန့်ဖွယ်ကောင်းနေရာ လူတိုင်းက သေချင်ယောင်သာ ဆောင်နေရတော့သည်။

အချိန်များကုန်လွန်သွားပြီး စုဝမ်၏ဒူးများလည်း ထုံကျင်လာသည်။ ခမ်းနားလှသည့်ထိုင်ခုံကြီးပေါ်မှ စုရွေ့က နောက်ဆုံးတွင် တုံ့ပြန်လာကာ စုဝမ်နှင့် ယန်ယွီနော့တို့အား ချောမောသည့်မျက်နှာလေးနှင့်ကြည့်လာသည်။

“မင်းတို့က ရှန့်ဖူနန်းဆောင်ရဲ့ အစေခံတွေပဲ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်နေရာကနေ ခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲ ထွက်သွားခဲ့တယ် မင်းတို့နှစ်ယောက်ရဲ့အပြစ်က ရှင်းလင်းနေတာပဲ”

အသံကအေးစက်နေဆဲဖြစ်သော်လည်း မကြာသေးခင်ကထက်စာလျှင် အတော်လေးနူးညံ့နေသည်။

“အရှင်”

ဘုရင်မင်းမြတ်က သူမတို့ကိုအပြစ်ပေးတော့မည်ဟု ခံစားရသောကြောင့် ယန်ယွီနော့က စိုးရိမ်ကြောက်လန့်စွာနှင့် ခေါင်းမော့လိုက်သည်။ စုဝမ်က သူမကိုသမားတော်ဆီသို့ခေါ်သွားရန်အတွက် နန်းဆောင်မှ ထွက်လာခဲ့ခြင်းသာဖြစ်သည်။

ကွပ်မျက်ခံရလျှင်တောင် ယန်ယွီနော့က အခြားအပြစ်ကင်းသည့်သူများကို မပါစေချင်…။

ထိုအကြောင်းကိုတွေးတောလိုက်ပြီး သူမအကြည့်များက ပို၍ခိုင်မာသွားကာ နှလုံးသားထဲတွင် မကြောက်လန့်တော့ပေ။

“အရှင် အားလုံးက…”

“ဒီအစေခံရဲ့အပြစ်ပါ”

စုဝမ်က ရုတ်တရက် ယန်ယွီနော့၏အရှေ့သို့ ပြေးထွက်လာသည်။

“အရှင် အရာအားလုံးက ဒီအစေခံရဲ့ အပြစ်တွေပါ အပြစ်ပေးဖို့တောင်းခံပါတယ်”

“မင်းလား”

စုရွေ့၏ အကြည့်များကလက်သွားပြီး စုဝမ်ကို စိတ်ဝင်တစားနှင့်ကြည့်လာသည်။

“မဟုတ်…မဟုတ်ပါဘူး အရှင် အဲ့ဒါကတကယ်တော့…”

“ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း”

ယန်ယွီနော့က ထပ်၍ စကားပြောချင်နေသည်ကိုတွေ့သောအခါ စုရွေ့က သူမကိုနှောင့်ယှက်လိုက်လေသည်။ သူက သူ့ဇနီးလေးနှင့် နှစ်ယောက်တည်းအချိန်ကုန်ဆုံးရန် အခွင့်အရေးတစ်ခုရှာနေသည်လေ…။

အမျိုးသမီးဇာတ်လိုက်က ဘာလို့လိုက်နှောင့်ယှက်နေရတာလဲ သူများတွေကို နှစ်ယောက်တည်း ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ပေးမနေနိုင်ဘူးလား…။

စုရွေ့၏ဒေါသကိုခံစားမိသောကြောင့် အခန်းထဲရှိလူတိုင်းက ချက်ချင်း ဒူးထောက်ကာ ဦးညွှတ်လိုက်ကြသည်။

“အရှင် စိတ်ထိန်းတော်မူပါ”

ဘုရင်မင်းမြတ် ဒေါသတကြီးဖြစ်သည်နှင့် လူထောင်ပေါင်းများစွာက အလောင်းတွေဖြစ်ကုန်ကြလိမ့်မည်။ ၎င်းက ဟာသတစ်ခုမဟုတ်ချေ။

“အားလုံး ထွက်သွားကြ…စုဝမ် မင်းကျန်နေခဲ့”

စုရွေ့က သူ့ဝတ်ရုံလက်များကို ခါလိုက်သည်။ ဘုရင်မင်းမြတ်စကားများပြောလာသည်ကိုကြားသောအခါ ရှန့်ဖူနန်းဆောင်မှ လူများအားလုံးက စိတ်သက်သာစွာဖြင့် အသက်ရှူထုတ်လိုက်ကြသည်။ လူတိုင်းက သူတို့ခြေထောက်တစ်စုံ ဆုံးရှုံးသွားမည်ကို စိုးရိမ်ကြသောကြောင့် လျင်မြန်စွာထွက်သွားကြတော့သည်။

အခြားသူများအားလုံး ပြေးထွက်သွားကြသော်လည်း ယန်ယွီနော့တစ်ယောက်တည်းကသာ နေရာတွင် ဒူးထောက်လျက်ကျန်နေခဲ့သည်။ သူမ၏မျက်နှာတွင် သေရမည်ကိုကြောက်သည့်အရိပ်အယောင်များ ရှိမနေပေ။

သေမယ့်အတူတူ ရှောင်ဝမ်နဲ့အတူသေမယ်…မဟုတ်ဘူး အတူရှင်သန်ပြီး အတူသေမယ် တစ်ယောက်တည်းတော့ မထားခဲ့နိုင်ဘူး…။

အမျိုးသမီးဇာတ်လိုက်က စိတ်အားထက်သန်ပြီး ဖြောင့်မှန်နေဆဲဖြစ်ကြောင်းကိုတွေ့သောအခါ စစ်သူကြီးစု၏မျက်နှာက ပို၍မှုန်မှိုင်းလာတော့၏။

“ထွက်သွား”

ထိုစကားလုံးက ယန်ယွီနော့၏ နှလုံးသားတည့်တည့်ကို ထိုးစိုက်သွားသယောင် ထက်ရှလွန်းလှသည်။ သူမ၏ အထိအခိုက်မခံနိုင်သည့် ခန္ဓာကိုယ်လေးက ချက်ချင်း ဟောခန်းအပြင်ဘက်သို့ ကြိုးပျက်နေသည့် စွန်လေးတစ်ခုကဲ့သို့ အားမရှိစွာနှင့် လိုက်ပါသွားရတော့သည်။

နှုတ်ဆက်ပါတယ် နတ်ဘုရားမယန်…။

တစ်လောကလုံးက နောက်ဆုံးတွင် တိတ်ဆိတ်သွားတော့သည်။

စုရွေ့က စိတ်ကျေနပ်မှုဖြင့် ပြုံးလိုက်၏။ သို့သော် နောက်တစ်စက္ကန့်မှာပင် သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်ရှိ အပြုံးက အေးခဲသွားရသည်။

ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်နေသော စုဝမ်က ထလာကာ ထုံကျင်နေသာ ဒူးများကို ပွတ်လိုက်သည်။ စုဝမ်က စုရွေ့ဆီသို့ ပြုံးလျက် တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာ၏။

“ဘုရင်မင်းမြတ်တဲ့လား… အရှင်က အရမ်းကို ကြီးမြတ်တာပဲနော်…”

စုရွေ့ : ……

“အရှင့်ရဲ့ နဂါးဝတ်ရုံတော်က အရမ်းလှတာပဲ”

စုရွေ့က စကားတစ်ခွန်းမှပြောမလာသည်ကိုကြည့်ရင်း စုဝမ်က ပြုံးလိုက်ကာ သူမ၏သေးသွယ်သည့် လက်ချောင်းလေးများက စုရွေ့၏နဂါးဝတ်ရုံတစ်လျှောက် ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမ၏အကြည့်များက စုရွေ့၏ နဂါးကိုးကောင်ခါးပတ်ပေါ်သို့ ကျရောက်သွားသည်။

“ဒီခါးပတ်ရဲ့ အပ်ချုပ်လက်ရာက အရမ်းကိုပြောင်မြောက်တာပဲ အိုက်ယား ကျွန်မကြားတာတော့ အပ်ချုပ်ပညာတော်တဲ့ ကိုယ်လုပ်တော်ယွင်ဖေးက ဒီးခါးပတ်ကို သူမကိုယ်တိုင် ရွှေအပ်ချည်တွေနဲ့ အနားကွပ်ထားတာတဲ့…”

ယွင်ဖေးဆိုတာ ဘယ်သူတုန်း…။

စုရွေ့မျက်နှာတင်းသွားကာ စုဝမ်၏ သေးသွယ်သည့် ခန္ဓာကိုယ်လေးကို သူ့ရင်ခွင်အတွင်းသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။

“ဇနီးလေး မပြုံးပါနဲ့လား အဲ့ဒါကကိုယ့်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေတယ် ကိုယ်ရှင်းပြတာနားထောင်…”

“ဟင်”

စုရွေ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်နေသည့် စုဝမ်က ရုတ်တရက် သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ နှာခေါင်းကိုတရှုံရှုံ့လုပ်လာသည်။

“အနံ့ကလေးမွှေးလိုက်တာ… ဒီအနံ့လေးက…”

“ဇနီးလေး ကိုယ်မှားသွားပါတယ်”

စစ်သူကြီးစု တကယ်ငိုချင်နေပါပြီ ညီလာခံကိုမသွားခင်က ရေအထပ်ထပ်အခါအခါချိုးခဲ့ပါတယ်နော်…။

ညီလာခံပြီးသည်နှင့် သူ့ဇနီးကိုအသေချစ်သည့် ဘုရင်မင်းမြတ်က ကျင်းယွမ်နန်းဆောင်နှင့် ရှန့်ဖူနန်းဆောင်မှ သူ့ဇနီးလေးကို ထိခိုက်နာကျင်စေခဲ့သည့်လူများအားလုံးကို သတ်ခဲ့သည်။

သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘယ်အမွှေးရနံ့ကရှိနေတာလဲ…သွေးတွေနဲ့ဖုံးနေတာ သိသိသာသာပဲကို…။

စုရွေ့က သူ့အမှားများကို ဝန်ခံရန် ခြေတစ်လှမ်းတိုးလာသည်ကိုတွေ့သောအခါ စုဝမ်၏မျက်လုံးများက လက်သွားသည်။ သို့သော် သူမမျက်နှာပေါ်တွင်တော့ အပြုံးမမည်သည့်အပြုံးတစ်ခုကို ချိတ်ဆွဲထားဆဲပင်…။

“အရှင် အရှင့်လက်ထဲမှာ ရှင်သန်ခြင်းနဲ့ သေဆုံးခြင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ် အရှင့်ရဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ တိမ်တွေကိုဖန်တီးနိုင်ပြီး‌ နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ မိုးရွာစေနိုင်တယ် အရှင်ကဘယ်လိုလုပ်မှားနိုင်မှာလဲ…”

စုရွေ့ : ……

စုရွေ့က ကူကယ်ရာမဲ့စွာဖြင့် မြစ်ဝါထဲသို့ခုန်ဆင်း၍ ဆေးကြောလျှင်တောင်မှ သူ့ကိုယ်သူ သန့်ရှင်းအောင် ဆေးကြောနိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု ခံစားမိသည်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ စုဝမ်က ရုတ်တရက်လှည့်လာကာ သူ့ကိုယ်ကို လက်များဖြင့် ရစ်ပတ်ဖက်တွယ်ကာ နူးညံ့သည့်နှုတ်ခမ်းလွှာတစ်စုံက သူ့နှုတ်ခမ်းကိုဖိကပ်လာသည်။

ပျော်ရွှင်မှုတို့က ရုတ်တရက်ဆန်စွာရောက်ရှိလာသည်။ စုရွေ့တုံ့ပြန်တော့မည့်အချိန်မှာပင် သူ့ရင်ခွင်ထဲရှိ စုဝမ်က ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မောလာ၏။

“ကောင်းပြီ ကိုယ့်ကို ကစားနေတယ်ပေါ့လေ”

နောက်ဆုံးတွင် အခြေအနေကိုသဘောပေါက်သွားသော ဘုရင်မင်းမြတ်တစ်ယောက် ယခုမှရင်ထဲမှ အလုံးကြီးကျသွားကာ မျက်နှာတွင် ချောမောသည့်အပြုံးလေးပေါ်လာသည်။

“ဇနီးလေး ကိုယ့်ကိုတကယ်စိတ်မဆိုးဘူးလား တကယ်လန့်သွားတာပဲကွာ…”

လွယ်လွယ်နဲ့ ပြီးသွားပြီလို့ထင်နေတာလား…။

စစ်သူကြီးစုက တကယ်ကို ရိုးစင်းတာပဲ…။ အလွန်အလွန် မည်းမှောင်နေတဲ့ အနာဂတ်က စစ်သူကြီးစုကို စောင့်ကြိုနေပါတယ်…

ကြိုးစားထားပါ…ဇနီးလေးရဲ့ အနိုင်ကျင့်တာကို မခံရပါစေနဲ့…။

___

🚩

Prev Next