အပိုင်း ၁၅

ဂုဏ်မြင့်သူရယ်

အပိုင်း ၁၅

" မုချင်က ဘယ်သူလဲ "

ယဲ့အန်းပြောလုက်သည်နှင့် ရှဲ့ရှော၏အမူအရာ ပြောင်းသွားသည်။

သူက ပြန်မဖြေဘဲ “ဘာပို့လိုက်တာလဲ” ဟု မေးသည်။

“ကတ်တစ်ကတ်နဲ့ မင်္ဂလာဆောင်လက်ဆောင်…”

ယဲ့အန်းသည် လက်ဆောင်သေတ္တာကိုဖွင့်၍ ကတ္တီအိတ်ထဲတွင်ထည့်ထားသည့် ကျောက်မျက်ရတနာတစ်စုံကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ၎င်းတို့သည် အလွန်တောက်ပပြီး အလွန်တန်ဖိုးရှိပုံပေါ်သည်။

“မင်းအတွက် တကယ်လှတဲ့ ရင်ထိုးတစ်စုံ ရှိတယ်” လို့ မူလက “မင်းကြည့်ဖို့” လို့ ပြောချင်ပေမယ့် ဘယ်လိုမှ မမြင်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ သူမသည် နောက်ဆုံးအခိုက်အတန့်တွင် သူမ၏အသုံးအနှုန်းကို "ခံစားရန်"လို့ပြောင်းလိုက်သည်။

"မလိုပါဘူး။ တစ်နေရာရာမှာ ထားလိုက်ပါ။"

သူ့လေသံက လုံးဝဂရုမစိုက်သလို ပေါ့ပါးနေသည်။

ယဲ့အန်းသည် သူ့ကိုကြည့်ကာ စေ့စေ့စပ်စပ်စီစဉ်ထားသော နှုတ်ခွန်းဆက်ကတ်နှင့် လက်ဆောင်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ၏ အမျိုးသမီး ပင်ကိုယ်ဥာဏ်က သူမကို  "မုချင်" သည် ထိုမျှမရိုးရှင်းကြောင်း ပြောပြသည်။

"ရှင် ကျွန်မကို မုချင်က ဘယ်သူလဲဆိုတာ မပြောသေးဘူး"

ရှဲ့‌ရှောက ပြန်မဖြေဘဲ အဝတ်လဲခန်းတစ်ဝိုက်တွင် ဆက်ခံစားကြည့်၍ ရှာဖွေနေရသည်။

သူပြန်မဖြေချင်လေလေ၊ ယဲ့အန်းသည် သံသယများလာလေလေဖြစ်သည်။ သူမသည် ရှေ့သို့ တိုးလာပြီး သူ့နံဘေးသို့ တိုးကပ်လာသည်။ သူမက "ဒါ ရှင့်ရဲ့ရည်းစားဟောင်း ဖြစ်နိုင်လား"

ရှဲ့ရှောသည် နောက်ဆုံးတွင် တုံ့ပြန်မှုအချို့ပြုခဲ့သည်။ “သူမက ကုမ္ပဏီမှာ လက်ထောက်ဒါရိုက်တာတစ်ယောက်ရဲ့သမီးပါ” လို့ ပေါ့ပေါ့တန်တန် မပြောမီ “မင်းဘာတွေတွေးနေတာလဲ” ဆိုသည့်အမူအရာဖြင့် မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကို တွန့်လိုက်သည်။

ယဲ့အန်းသည် ပြန်မပြောခင် သူ့ကို တစ်ချက်စိုက်ကြည့်နေသည်။”သေချာလို့လား”

ရှဲ့ရှော - "..."

သူမ ရုတ်ရုတ် ရုတ်ရုတ် လုပ်မည်ကို စိုးရိမ်၍ ရှဲ့ရှောက "ရည်းစားဟောင်းမဟုတ်ဘူး" လို့ ဆက်ရှင်းပြခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းသည် ထိုသို့မဖြစ်နိုင်ဟု တိတ်တဆိတ် တွေးလိုက်သည်။ လက်ဆောင်က ဘာကြောင့် ဒီလောက် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ထုပ်ပိုးပြီး စကားလုံးတွေကို တယုတယ ရေးထားတာလဲ။

သို့သော်လည်း သူမသည် မင်္ဂလာဆောင်လက်ဆောင်တစ်ခုအတွက် သူနှင့်ရန်ဖြစ်ရန် မရည်ရွယ်ခဲ့ပေ။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ သူတို့၏အိမ်ထောင်ရေးသည် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဆက်စပ်မှုမရှိဘဲ စီးပွားရေးဆန်၍ ဘေးကျပ်နံကျပ် ဖြစ်နေသည်။

သူ့အတိတ်က ဆက်ဆံရေးကို တူးဖော်ဖို့ပင် မဆုံးဖြတ်ရသေးပေ။ အနာဂတ်မှာ သူ့ရည်းစားဟောင်းဆီ ပြန်သွားပြီး သူမကို အရှက်မရစေသရွေ့ ကောင်းသည်။

သူ့ရဲ့ စွမ်းဆောင်ရည်က အခုမှ လက်ခံနိုင်စရာ မရှိသလောက်ပဲ။

ယဲ့အန်းသည် ကတ်နှင့် လက်ဝတ်ရတနာများကို ဗီရိုတစ်ခုအတွင်း သိမ်းဆည်းခဲ့လိုက်သည်။

သူမသည် လှည့်ကြည့်ကာ သူ့လက်ထဲမှ ၀တ်ရုံကို ဆွဲယူကာ “ကျွန်မ စဉ်းစားနေတာ... မနက်ဖြန်ကစပြီး ရာသီဥတုက ပူလာတော့မယ်။ ကျွန်မ ရှင့်အတွက် ပေါ့ပါးတဲ့အဝတ်အစားတွေ ယူလိုက်မယ်... ရှင်ဝတ်ချင်တဲ့အဝတ်အစားတွေကို ဘေးနားမှာ ထားလိုက်မယ်။ မရှင်းသေးရင် မနက်ဖြန်မနက်မှပဲ မေးတော့ ”

ရှဲ့ရှောသည် သူမ၏ တောင်စဥ်ရေမရစကားကို နားထောင်ပြီး သူ့လက်ကို နောက်ဆုတ်လိုက်သည်။

ရေချိုးပြီးနောက် ယဲ့အန်းသည် ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလျောင်းကာ ဘာမှ မစဉ်းစားဘဲ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမသည် ရုတ်တရက် သူ့ခေါင်းအုံးဆီသို့ ချဉ်းကပ်လာပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

ရှဲ့ရှောသည် အကျင့်အတိုင်း မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ "မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ?"

ယဲ့အန်းက ပြုံးပြီး "နှစ်ကိုယ်ကြားစကားပြောမလို့!"

ရှဲ့ရှော - "..."

ယဲ့အန်း သူ့အနားကို ကပ်ပြီးထပ်ပြောပြန်သည်။ “ယောက်ျား၊ ကျွန်မ မနက်ဖြန်က စပြီး အသံသွင်းရမယ်။ စောစောထွက်ပြီး နောင်နောက်ကျမှ ပြန်လာရတော့မှာ။”

ရှဲ့ရှော သည် ဤကိစ္စများသည် သူနှင့်မဆိုင်သလို လျစ်လျူရှုကာ မျက်လုံးမှိတ်ထားသည်။

ယဲ့အန်းက သူ့ကို လှမ်းဆွဲသည်။ "ဒါဆို မနက်ဖြန် ကျွန်မနဲ့အတူတူလမ်းလျှောက်လို့ရမလား အရမ်းကြာစရာမလိုပါဘူး၊ နာရီဝက်၊ တစ်နာရီပဲ!”

ရှဲ့ရှော က မတုံ့ပြန်သေးပေ။ “ကျွန်မရဲ့ စတင်ရိုက်ကူးမှုက ကျွန်မနဲ့ လမ်းလျှောက်အတူတူလျောက်ရတာနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ဘာဆိုင်လဲမေးချင်တာလား။ နှစ်ခုလုံးက ဆက်စပ်နေတယ်!” 

ယဲ့အန်းက သူ့ကို သေသေချာချာ ဆက်ရှင်းပြသည်။ “ကျွန်မတို့ အိမ်ထောင်ကျတာ မကြာသေးဘူးလေ။ အဘိုးနဲ့အဖေက ကျွန်မကို စောစောထွက်ပြီး နေ့တိုင်း အလုပ်နောက်ကျမှပြန်လာတာကို သဘောမကျဖြစ်နိုင်တယ်။ သူတို့က ရှင့်ကို ပျော်ရွှင်စေချင်ပြီး အပြင်ကို ပိုထွက်စေချင်တယ်။ မနက်ဖြန် ရှင် ကျွန်မနဲ့လမ်းလျှောက်သွားရင် သူတို့ကျေနပ်ပြီး အလျော့ပေးနိုင်လောက်တယ်။"

ရှဲ့ပိုင်ယန်က ယဲ့အန်းကို ရှဲ့ရှောနှင့် လက်ထပ်ပေးဖို့ စိတ်အားထက်သန်နေသည့် အကြောင်းရင်းတစ်ခုမှာ သူ့ကို စောင့်ရှောက်ရန် တစ်ယောက်ယောက်ကို ရှာရန်ဖြစ်သည်။ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မဖော်ပြထားသော်လည်း ယဲ့အန်းက အခြေအနေကို သိသည်။ ဒါက သူ့အလုပ်ပြီး၍ အမြန်ပြန်လာရသည့် အကြောင်းရင်းဖြစ်သည်။

"ကျွန်မကို ကျေးဇူးပြုပြီး ကူညီပါနော် , နော်"

အချိန်အတော်ကြာအောင် စောင့်ပြီး တုံ့ပြန်သံမကြားရပြီးနောက် ယဲ့အန်းသည် ဆံပင်အချို့ကိုကို လက်ညှိုးဖြင့် လိမ်ကာ နူးညံ့သောအသံဖြင့် "နော်လို့...?"

ရှဲ့ရှော ယ၏မျက်တောင်များ တုန်ခါသွားပြီး သူ၏အေးစက်သောအသံသည် ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာသည်။ "မင်းမအိပ်သေးရင် ထွက်သွား"

ယဲ့အန်း - “…”

သူ့မှာ နှလုံးသားတကယ်မရှိဘူး။

သူ၏မာကျောသော အမူအရာကိုမြင်၍ ယဲ့အန်းသည် သူ့ကိုခေါင်းအုံးနှင့် ရိုက်ချင်လောက်အောင် ဒေါသထွက်ပြီး “နှစ်ကိုယ်ကြားစကားပြောခြင်း”၏ အမှန်တကယ်ဆိုလိုရင်းကို ပြောပြသည်။

သူမသည် ဒေါသတကြီးဖြင့် ဂွမ်းစောင်များကိုဆွဲကာ တစ်ဖက်လှည့်၍ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။

     —

နောက်နေ့မနက်မှာတော့ ယဲ့အန်းက ထုံးစံအတိုင်း ရှဲ့ရှော ကို စာဖတ်ပြသည်။

စာအုပ်ကိုဖွင့်ပြီး “ဒီနေ့ ရာသီဥတုက အရမ်းကောင်းတယ်။ ဘာလို့ ဥယျာဉ်ကို သွားပြီး စာမဖတ်တာလဲ။”

ရှဲ့ရှော သည် အေးစက်သောအမူအရာဖြင့် သူမကို လျစ်လျူရှုလိုက်သည်။

ယဲ့အန်းက သူ့အဝတ်တွေကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ “ဒီအခန်းထဲက အရမ်းကျပ်နေတယ်၊ ကျွန်မနှလုံးနဲ့ လည်ချောင်းက နေလို့မကောင်းဘူး။ လတ်ဆတ်တဲ့လေကို ရှူဖို့ အပြင်ထွက်သင့်တယ်။”

ရှဲ့ရှောက မလှုပ်ပေ။

ယဲ့အန်းသည် စာအုပ်ကိုပိတ်ကာ ဒေါသတကြီးလုပ်လိုက်သည်။ "ရှင် ကျွန်မနဲ့မလိုက်ရင် စာမဖတ်ပြတော့ဘူး"

ရှဲ့ရှော မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။ သူသည် အမူအရာကင်းမဲ့စွာပဲ စားပွဲခုံကို "ရှောင်ရှဲ့" ဟု ခေါ်လိုက်သည်။

" ရှောင်ရှဲ့"သည် AI ၏ အမည်ပြောင်ဖြစ်သော်လည်း ၎င်းကို မည်သူက နာမည်ပေးသည်ကို မည်သူမျှ မသိပေ။

"စာအုပ်တစ်အုပ်ရွေးပြီး အစကနေစဖတ်ပါ။"

  "ဟုတ်ကဲ့ဆရာ။"

AI သည် စာအုပ်တစ်အုပ်ကို အမြန်ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ ယဲ့အန်းသည် သွေးကြောများပေါက်ထွက်လုမတတ် ဒေါသဖြစ်နေသည်။ သူမက အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် “စာဖတ်နေတာကို ရပ်လိုက်!”

AI က ရပ်သွားသည်။

ရှဲ့‌ရှောက မကြားချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပြီး “ဆက်လုပ်ပါ” လို့ စိတ်မပါလက်မပါ ပြောလိုက်သည်။

ယဲ့အန်း - "တိတ်စမ်း!"

AI - “…”

အပြစ်မဲ့သူဟာ မှားသွားပြီ။

ဘဝကအရမ်းခက်သည်...

ဒီတခေါက် ယဲ့အန်က တကယ်ကို ဒေါသထွက်နေခဲ့သည်။ အတင်းအကြပ် သို့မဟုတ် ဖြားယောင်းသွေးဆောင်မှုဖြင့် မတုန်မလှုပ်နိုင်သော ဤလူအမျိုးအစားကို သူမ မမြင်ဖူးချေ။ သူ့ကို အပြင်ထွက်စေချင်ခြင်းသည် သူ့ကိုအသက်အန္တရာယ်ပြုနေသကဲ့သို့ ဖြစ်သည်။

ရှဲ့‌ရှောသည် အေးစက်သောမျက်နှာကို ထိန်းထားသည်။

အခန်းအပြင်ဘက်မှ တံခါးခေါက်သံ ထွက်ပေါ်လာသည့်တိုင်အောင် သူတို့သည် ရှေ့မတိုးနောက်မဆုတ် ဖြစ်နေကြသည်။

ယဲ့အန်းသည် အဖိုး ရှဲ့ ဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် အမြန်စိတ်လျော့လိုက်ပြီး တံခါးဖွင့်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။

တံခါးပွင့်သွားပြီး အန်တီ ကျိုးကို တွေ့လိုက်ရသည်။

အန်တီ ကျိုးက ယဲ့အန်းကို ပြုံးပြပြီး အတွင်းထဲကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမက “သခင်လေးရဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး ဒီကိုအလည်လာဖို့ ရောက်လာတယ်လို့ ပြောပါတယ်”

ဒါကိုကြားတာနဲ့ ရှဲ့ရှော၏ အမူအရာက ပြေလျော့သွားပြီး သူထွက်သွားသည်။

ယဲ့အန်းသည် သူနှင့်အတူ စာသင်ခန်းမှ ထွက်ကာ အနီရောင် ရှပ်အင်္ကျီကို ၀တ်ထားသော လူငယ်တစ်ဦးကို တွေ့ရန် ဧည့်ခန်းသို့ လှမ်းသွားခဲ့သည်။ သူ့တွင် မက်မွန်ပွင့်မျက်လုံးနှင့် ချောမောသော မျက်နှာအသွင်အပြင်ရှိပြီး မိန်းကလေးများ သဘောကျလေ့ရှိသည့် အသွင်အပြင်မျိုးဖြစ်သည်။

ထိုလူသည် အေးအေးဆေးဆေး ကိုယ်ဟန်အနေအထားရှိပြီး နီးကပ်လာသော ယဲ့အန်းကို အကဲခတ်နေသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းများသည် ကွေးညွှတ်နေသော်လည်း ပြုံးမနေဘဲ မထူးခြားသော ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သဘောထားကို ပြသထားသည်။

"ရှဲ့ရှော မင်းက ဘယ်လောက်တောင် ရက်စက်တာလဲ။ ဘယ်သူ့ကိုမှ အသိမပေးဘဲ လက်ထပ်ခဲ့တာလား"

"မင်းဘာလို့ဘဒီကိုရောက်နေတာလဲ?" ရှဲ့ရှောက သူ့ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

"ငါတို့မတွေ့တာကြာပြီမဟုတ်လား၊ နောက်နှစ်ရက်အတွင်း နိုင်ငံခြားကို ခဏသွားတော့မယ် ၊ မင်းကို အရင်တွေ့ချင်လို့လာခဲ့တာ"

ထိုလူက ယဲ့အန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ "မိတ်ဆက်ပေးစရာမရှိဘူးလား"

ရှဲ့ရှော ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး စကားနှစ်ခွန်းပြောခဲ့သည်။”ယဲ့အန်း”

ထိုလူက ယဲ့အန်းကိုကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။ "မင်္ဂလာပါ ခယ်မလေး။ ငါက ကျန်းရှီယန်ပါ၊ ရှဲ့‌ရှောရဲ့ ကောလိပ် အတန်းဖော်ပါ။"

ယဲ့အန်းက နူးညံ့စွာ ပြုံးပြီး ခေါင်းညိတ်သည်။ "မင်္ဂလာပါ။"

ကျန်းရှီယန်၏ အပြုံးသည် ပိုချိုလာသည်။ "ခယ်မလေး အိမ်မှာရှိနေမယ်ဆိုတာ ငါသိရင် ငါလက်ဆောင် ယူလာခဲ့ပါတယ်"

ဤလူသည် ရှဲ့ရှောနှင့် လုံးဝခြားနားသော အထည်မှ ဖြတ်ထားသည်။ ယဲ့အန်းသည် ၎င်းတို့၏ ယခင်အငြင်းပွားမှုကို မကျေနပ်သေးပေ။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးက တော်တော်ကောင်းနေပုံရသောကြောင့် သူမ သိပ်ကြာကြာမနေဘဲ ထွက်သွားရန် ထရပ်လိုက်သည်။ “ရှင်တို့ နောက်မှလိုက်ခဲ့ကြ။ အသီးအနှံတွေကို ခူးပြီး ယူလာခဲ့မယ်။"

မိန်းကလေး၏ အသံသည် စမ်းရေကဲ့သို့ နူးညံ့နေသည်။

ကျန်းရှီယန်၏ အကြည့်သည် သူမ၏ ထွက်ခွာသွားသော ပုံရိပ်ပေါ် ရောက်သွားသည်။

သူမ၏ မျက်လုံးများတောက်ပနေသည် - သူမ၏ ပုံသဏ္ဍာန်သည် ချောမောပြီး သူမ၏ဆံပင်ကို တစ်ဖက်သို့ ကျွမ်းကျင်စွာတင်ထားသည်။

"အတော်လှတဲ့ ဇနီးလေးပါလား ရှဲ့‌ရှော။ မင်းကံက မဆိုးဘူးပဲ"

ကျန်းရှီယန်သည် လှပသောသူများကို အမြဲအမွှန်းတင်ခဲ့သည်။ သူတစ်စုံတစ်ဦးကို ချီးမွမ်းလျှင် အမှန်ဖြစ်နိုင်သည်။ သူက ရှဲ့ရှော၏ နားထဲသို့ ရုတ်တရက် တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ "ငါလည်း တော်တော်ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးကောင်းပါတယ်။ ဘယ်လိုလဲ ငါတို့စမ်းကြည့်ရအောင်"

သူ့အမူအရာက ပြောင်းလဲခြင်းမရှိသလို မှတ်ချက်လည်း မပေးပေ။

"မင်း အခုနောက်ပိုင်း ဘယ်လိုနေလဲ" ထိုနောက်ပြောင်သောစကားများပြီးနောက်၊ ကျန်းရှီယန်သည် ပို၍လေးနက်လာသည်။

ရှဲ့‌ရှောက "ဒီလိုပါပဲ" ဟု မသိဘဲ ပြန်ဖြေသည်။

ကျန်းရှီယန်သည် သူ၏ နက်မှောင်သော မျက်လုံးများကို ကြည့်ကာ ရှဲ့‌ရှော၏ အတိတ်ကို တွေးနေမိသည်။ သူ့နှလုံးသားက အနည်းငယ် အဆင်မပြေဖြစ်လာသည်။ "တစ်ခုခုလိုအပ်ရင် ငါ့ကိုပြောသာ‌ပြောပါ"

"ငါအခုတော့ ဘာမှ မလိုပါဘူး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

“အဲ့ဒီကားမတော်တဆမှုကို… မင်းဘယ်တုန်းကမှ မစုံစမ်းဖူးဘူးလား” ကျန်းရှီယန် ရုတ်တရက် မေးလိုက်သည်။

ရှဲ့‌ရှော က မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ "တစ်ယောက်ယောက်က စုံစမ်းပေမယ့် ဘာမှရှာမတွေ့ဘူး။"

တကယ်ပဲ မတော်တဆဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။

ကျန်းရှီယန်၏ မျက်လုံးများတွင် သံသယ အရိပ်အယောင် ပေါ်လာသည်။ သူတွေးနေရင်း လက်မကို လှုပ်ယမ်းနေမိသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူက “တစ်နေ့လုံး အိမ်ထဲမှာပဲ မနေပါနဲ့။ အချိန်ရရင် တခြားသူတွေနဲ့ အပြင်ပိုထွက်ပါ။ ငါ မင်းကို ဘယ်ပွဲမှာမှ မတွေ့ရတာ တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ"

ရှဲ့‌ရှောသည် ယဲ့အန်းနှင့် စောစောပိုင်းက ငြင်းခုံခြင်းကို သတိရပြီး အဖြေမပေးခဲ့ပါ။

စက္ကန့်အနည်းငယ် ငြိမ်သက်ပြီးနောက် “မင်း နိုင်ငံခြားကို ဘာအတွက်သွားနေတာလဲ” ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်ကို ပြောင်းလိုက်သည်။

ကျန်းရှီယန်သည် မောပန်းနွမ်းနယ်သော အမူအရာဖြင့် နောက်သို့ မှီလိုက်သည်။ “ပြည်ပဈေးကွက်မှာ တစ်ခုခုမှားနေပြီ။ ငါ အဲဒါကို လိုက်သွားပြီး ဖြေရှင်းဖို့ လိုတယ်…”

     —

ကျန်းရှီယန် ထွက်သွားပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ရှဲ့‌ရှောက သူ့ကို အောက်ထပ်ကို ခေါ်သွားသော်ငြား တံခါးမှ အပြင်သို့မထွက်ချေ။

ကျန်းရှီယန်၏ ရုတ်ခြည်းလာရောက်လည်ပတ်မှုနှင့်အတူ ယဲ့အန်းနှင့် ရှဲ့‌ရှော အကြားတွင် မတည်မငြိမ်ဖြစ်မှု အနည်းငယ် ပြေလျော့သွားပြီး အရာအားလုံး ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်ခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းသည် အတိတ်ကို မသယ်ဆောင်တော့ဘဲ သူ့လက်မောင်းကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး သူမကအပူကပ်ပြန်သည်။ “ရှင် အောက်ကိုတောင်ဆင်းလာပြီးပြီပဲ၊ ဘာလို့ အပြင်ခဏလောက် မထွက်တာလဲ"

ရှဲ့‌ရှော အရမ်းခေါင်းမာနေမယ်ဆိုတာကို ဘယ်သူသိနိုင်မည်နည်း။ မဆိုင်းမတွပင် သူမလက်ကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး နောက်ပြန်လှည့်သွားခဲ့သည်။

ယဲ့အန်း -  “…”

ပျောက်ကွယ်သွားသော ယဲ့အန်း၏ ဒေါသသည် ခွန်အားအပြည့်ဖြင့် ပြန်ပေါ်လာသည်။ သူမသည် သူ့ကို ဆွဲထိုးမိရန် မတတ်နိုင်တော့လုနီးပါးဖြစ်သည်။

ရှဲ့‌ရှော သည် အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားသော်လည်း စာဖတ်ခန်းသို့ ပြန်မလာတော့ဘဲ အိပ်ခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်သည်။

ယဲ့အန်းသည် နောက်သို့ လိုက်သွား ခါနီးတွင် ယဲ့ယွမ်နျန် ထံမှ ရုတ်တရက် ဖုန်းဝင်လာသည်။ သူသည် သူမ၏ အိမ်ထောင်ရေးအခြေအနေကို ဖခင်ဝတ်တရားအတိုင်းမမေးမီ သူမ မည်သည့်အချိန်တွင် ရှဲ့ရှောနှင့်အတူအိမ်သို့ညစာလာစားနိုင်မလဲလို့ မေးခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းသည် သူမ၏ စိတ်ပျက်အားငယ်မှုများကို ဖွင့်ဟရန် မည်သူမျှ မရှိပါ။ သူသည် တံခါးအပြင်ကိုပင် မထွက်လိုဘဲ ယဲ့စံအိမ်သို့ ညစာစားစေရန် တစ်ဖက်သက်ဆန္ဒရှိနေသည်။ ဘယ်လောက်စိတ်ပျက်စရာကောင်းလိုက်လဲ။

ယဲ့ယွမ်နျန်၏ ထိလွယ်ရှလွယ် လူလတ်ပိုင်း ခံစားချက်များကို ထိခိုက်စေရန် သူမတွင် နှလုံးသားမရှိပေ။ သူမက ဝတ်ကျေတန်းကျေ မှတ်ချက်ပေးခဲ့သည်။ "ရှဲ့ရှောဘယ်အချိန် အားမလဲဆိုတဲ့အပေါ်မှာ မူတည်တယ်။ နောက်မှမေးကြည့်လိုက်မယ်"

တစ်ဖက်တွင်၊ ယဲ့ယွမ်နျန်က ရုတ်တရက် မေးသည်။ "အန်အန်း၊ ဖေဖေ့ကို စိတ်ဆိုးနေလား"

ယဲ့အန်း၏ ဦးရေပြား ထုံကျဉ်သွားပြီး ရှည်လျားသော စကားသံကို သူမ ခံစားလိုက်ရသည်။ “မဟုတ်ဘူး၊ သမီး အရမ်းအဆင်ပြေပြေနေနေတယ်။ အတွေးမလွန်ပါနဲ့။ လောလောဆယ် ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်။ နောက်မှပြောကြမယ်နော်။"

ယဲ့ယွမ်နျန်၏ တုံ့ပြန်မှုကို မစောင့်ဘဲ အလင်းအလျှင်ဖြင့် လျှပ်တပြက် ဖုန်းချလိုက်သည်။

နေ့အလင်းရောင်သည် တဖြည်းဖြည်း မြင့်တက်လာပြီး လသာဆောင်သို့ လင်းလက်လာသည်။ သူမ ဖုန်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲသို့ လှည့်မ၀င်မီ ခဏလောက် အံ့သြစွာ ရပ်နေလိုက်သည်။

ဝင်ပြီးချင်းမှာပဲ သက်မဲ့အသွင်အပြင်နှင့် ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်နေသည့် ရှဲ့ရှောကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ နှလုံးသားက ချက်ခြင်း ပူလောင်လာသည်။

"ရှင်အပြင်ထွက်မှာလား မထွက်ဘူးလား" သူမမေးတယ်။

ရှဲ့ရှောသည် စိတ်မပါဘဲ သူမကို လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းသည် သည်းမခံနိုင်တော့ချေ။ "ရှင့် တစ်သက်လုံး ဒီအထဲမှာ ပိတ်လှောင်နေဖို့ စိတ်ကူးနေတာလား။ ရှင် မမြင်နိုင်တာက ခက်ခဲမယ်ဆိုတာ ကျွန်မသိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ရှင်ဘာမှ မမေးမမြန်း ဂရုမစိုက်ဘဲ နေ့တိုင်း ရှင့်ရဲ့အခန်းထဲမှာ ရှိနေတယ်။ ဒီလိုလုပ်ခြင်းက ပြဿနာကို ပြေလည်စေမယ်လို့ ထင်သလား။”

ယဲ့အန်းသည် ရှဲ့ရှော၏ မျက်စိကွယ်ခြင်းကို ပထမဆုံးအကြိမ် တိုက်ရိုက်ထုတ်ဖော်ပြောကြားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် ယခင်က ဒီအကြောင်းအရာကို ရှောင်ရှားခဲ့ပြီး သူ၏ခံစားချက်များကို ထိခိုက်မည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် သူမ၏ စကားများကိုပင် စီစစ်ခဲ့သည်။

သို့သော် ဤပြဿနာများအတွက် ခေါင်းမာမာဖြင့် ရှောင်ရှားခြင်းသည် ဖြေရှင်းချက်မဟုတ်ပေ။

ဒဏ်ရာကို အရင်းမှ ကုသမှသာလျှင် ပျောက်ကင်းနိုင်ပါသည်။

“အဘိုးက အသက်ကြီးပြီ၊ မကျန်းမမာဖြစ်နေပြီး ရှင့်ကို နေ့တိုင်း စိတ်ပူနေရတယ်။ ရှင့်ကိုယ်ရှင် အသိစိတ်မကပ်နိုင်ဘူးလား။ ဆေးပညာနယ်ပယ်က နေ့စဉ်နှင့်အမျှ တိုးတက်နေတယ်။ တစ်နေ့ ကုသလို့ရလာမယ်ဆိုရင်ရော။"

ရှဲ့ရှော၏ အမူအရာသည် ပိုဆိုးလာပြီး လာသည်။ သူ၏ သေးသွယ်သော လက်ချောင်းများက တွဲလျက် ကွေးကောက်ထားကာ သူ့လက်နောက်ဘက်ရှိ အပြာရောင် သွေးကြောများကို ပေါ်လွင်စေသည်။

မေးရိုးကို တင်းတင်းဖိထားသော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် တိတ်ဆိတ်မနေရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ “တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အနှောင့်အယှက်မဖြစ်အောင်နေဖို့ ပြောထားတဲ့ လက်ထပ်ပွဲမတိုင်ခင်က သဘောတူညီမှုတစ်ခုကို မှတ်မိသေးတယ်”

ဒီစကားက ထပ်ပြီး။

ဒီစကားကလွဲလို့ တခြားဘာမှ မမှတ်မိတော့ဘူး။

ယဲ့အန်းက ဟစ်အော်လိုက်သည်။ "တကယ်လား? ကျွန်မအရင်က ဒီလိုပြောဖူးလား။ အဲ့ဒါက ဘယ်တုန်းကလဲ။ အသ့သွင်းထားတာ ရှိသလား။ ဘောလ်ပင်နဲ့ စာရွက်ပေါ်မှာ သဘောတူညီချက်ကို လက်မှတ်ထိုးခဲ့တာလား။”

ရှဲ့ရှော၏အမူအရာမှာ ပို၍မှောင်မည်းသွားသည်။

ယဲ့အန်းသည် သူ့ကိုကြည့်ကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ပိုက်ထားလိုက်သည်။ သူမသည် သူမ၏ အမိုက်စား အပိုင်းကို အဆုံးထိ လုပ်ဆောင်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ "ကျွန်မအဲ့စကားကိုပြောခဲ့ရင်တောင် ကျွန်မပြန်ရုတ်သိမ်းတယ် ဘာဖြစ်လဲ။ ကျွန်မစကားကို မတည်နိုင်လို့မရဘူးလား"

လွန်ခဲ့သည့်နှစ်အနည်းငယ်အတွင်း ရှဲ့ရှောသည် စီးပွားရေးလောကရှိ လူအမျိုးအစားတိုင်းနှင့် ဆက်ဆံဖူးသော်လည်း သူမကဲ့သို့ မိမိကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုရှိပြီး မိုက်မဲသည့်သူနှင့် မတွေ့ခဲ့ဖူးပေ။

မှုန်ကုပ်ကုပ်မျက်နှာဖြင့် သူ၏ အသံတိတ်ပုံစံသို့ တစ်ဖန်ပြန်သွားခဲ့သည်။

"နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်မေးမယ် - ရှင် ကျွန်မနဲ့ အပြင်ထွက်မလား မထွက်ဘူးလား" ယဲ့အန်းသည် သူမ၏ အသံကို မြှင့်လိုက်သည်။

ရှဲ့ရှော မဖြေသေးပေ။

သူမ၏ နောက်ဆုံးလက်နက်ကို ထုတ်သုံးရမည့်ပုံပေါ်သည်။

ယဲ့အန်းသည် ရုတ်တရက် ရှေ့သို့ လှမ်းလာပြီး သူ့ပေါင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်သည်။

ရှဲ့ရှော သည် ဣတ္ထိရနံ့တစ်ခု သူ့ရှေ့တွင် ပေါ်လာပြီး နူးညံ့သော ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခု သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ပြုတ်ကျလာကာ တုံ့ပြန်ရန် အချိန်ပင်မရှိပေ။ 

ယဲ့အန်းသည် သူမ၏လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး ခေါင်းနောက်ကို ချိတ်လိုက်သည်။ သူမသည် ရှေ့သို့ တိုး၍ နှုတ်ခမ်းရဲရဲများသည် အနားသို့ ကပ်လာသည်။

"ရှင် သွားမှာလား မသွားဘူးလား"