အပိုင်း ၁၆

ဂုဏ်မြင့်သူရယ်

အပိုင်း ၁၆.၁

"ရှင် သွားမှာလား မသွားဘူးလား"

သူမ၏လေသံက ခြိမ်းခြောက်နေသည်။ သူမ၏ ဝင်လေထွက်လေများက သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ ကျလာပြီး သူမ၏ ရနံ့သည် သူ့နှာခေါင်းထဲသို့ တိုးဝင်လာသည်။

ရှဲ့ရှော မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။

နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် သူမနှုတ်ခမ်းလေး၏ နူးညံ့မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။

ခခပ်ဖွဖွအနမ်းတစ်ခုသာဖြစ်ပြီး တခြားဘာမှ မရှိပါဘူး။

ရှဲ့ရှော၏ ပုံမှန်အားဖြင့် လျစ်လျူရှုသော အမူအရာသည် နောက်ဆုံးတွင် အံ့အားသင့်စရာ အရိပ်အယောင်ကို ပြသခဲ့သည်။

မမြင်နိုင်သော်လည်း သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကို အလွန်အကဲဆတ်သည်။ သူမ၏ အသက်ရှုသံများသည် အမှောင်ထဲတွင် နွေးထွေးပြီး ပေါ့ပါးနေသည်။

လည်ပင်းနောက်ဘက်တွင် ချိတ်ထားသော သူမ၏ လက်ချောင်းများသည် အနည်းငယ် တင်းကျပ်လာပြီး အင်အားအနည်းငယ် တိုးလာသည်။

သူတို့၏ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။

သူ့အာရုံတွေကိုပြန်စုစည်းလိုက်ပြီး သူမကို တွန်းထုတ်ချင်လိုက်သည်နှင့် နူးညံ့မှုတစ်ခုသည် သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းသည် သူ့အနားသို့ တိုးကပ်လာပြီး သူ့လည်ပင်းကို မျက်နှာဖြင့် ဖိကပ်လိုက်သည်။ သူမထပ်ပြောသောအခါတွင် သူမ ငိုတော့မည်ထင်ရသည်။

"ရှင် ကျွန်မကို တစ်ခါလောက်လေး ချော့ဖို့ မကြိုးစားနိုင်ဘူးလား"

သူမ၏ ရှည်လျားသော မျက်တောင်များသည် အစိုဓာတ်အနည်းငယ်ကို သယ်ဆောင်လာကာ သူ့အရေပြားကို ဖြတ်သိမ်းသွားသည်။ သူ့ကိုယ်ပိုင် အထင်အမြင်လွဲမှားမှု ရှိ၊ မရှိကိုပင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မသိရသေးပါ။

ရှဲ့‌ရှော၏ လှုပ်ရှားမှုများ ရပ်တန့်သွားသည်။

သူ့နှလုံးသည် အနည်းငယ် တုန်လှုပ်သွားပုံရပြီး သွေးခုန်နှုန်းများ ကမောက်ကမဖြစ်သွားသည်။

အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် သူက မျက်ခုံးများကို ဖြေလျှော့ပြီး ညင်သာစွာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။“ဖယ်ပါတော့”

“ဟင့်အင်း!” ယဲ့အန်းသည် သူစိတ်ပြောင်းသွားလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားပေ။ သူမ၏ ဒေါသသည် တစ်ဖန် မြင့်တက်လာပြီး အဆုံးအထိ တင်းမာနေခဲ့သည်။ "ဒီနေ့ ရှင်သဘောမတူရင် ကျွန်မ မဆင်းဘူး!"

သွယ်လျသောလက်မောင်းများက သူမကိုသေရမည်ဆိုလျှင်ပင် လက်လွှတ်မခံမည့်အတိုင်း တင်းကျပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားသည်။

ရှဲ့ရှော သည် သူမ၏အမူအရာကို မမြင်နိုင်သလို သူမဘယ်လိုပုံစံလဲ မသိပေ။ သူမ၏ မာနကြီးပြီး ကျိုးကြောင်းဆီလျော်မှုမရှိသော လေသံကို အခြေခံ၍သာ စိတ်ကူးနိုင်သည်။

ရင်ဘတ်ထဲတွင် ကူကယ်ရာမဲ့သော ခံစားချက်တစ်ခု ရုတ်တရက် ပေါ်လာသည်။ တစ်စုံတစ်ဦးကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေသော သူမ၏စွမ်းရည်ကို အသိအမှတ်ပြုရမည်ဖြစ်သည်။ ခြိမ်းခြောက်သော၊ သနားစဖွယ်ကောင်းသော၊ ချစ်စေရာကောင်းသော  အမူအရာ… သူမသည် အားလုံးကို ချောမွေ့စွာ လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်။

ခဏလောက် တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် ရှဲ့ရှောက "မင်း မဖယ်တော့ရင် ငါကမင်းကို အပြင်ကို သယ်သွားရမှာလား?"

     ……

သူမ သူ့ကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ခဲ့တာလား။

စိတ်ချမ်းသာဖွယ်အံ့သြစရာက သူမကို အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ဖြစ်သွားစေပြီး ယဲ့အန်းက ခဏတာ စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။

ရှဲ့‌ရှောသည် သူ့လက်များကို ရုတ်တရက် မြှောက်လိုက်ပြီး သူမကိုပွေ့ဖက်တော့မလို သူမ၏ခါးကိုသိုင်းဖက်လိုက်သည်။ 

ထိုယောက်ျား၏ သွယ်လျသောလက်ချောင်းများသည် အဝတ်စဖြင့် ခြားထားသော သူမ၏ခါးပေါ်သို့ ကျရောက်သွားသည်။ ထိုမှသာ ယဲ့အန်းသည် ၎င်းတို့၏ အနေအထားသည် မည်မျှ ဒွိဟဖြစ်စရာကောင်းကြောင်း သတိရသွားသည်။ သူ့လက်တွေကို အမြန်ဖယ်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။

သူ၏ပါးလွှာသော နှုတ်ခမ်းများသည် သူမ၏ မြင်ကွင်းမျဉ်းထဲသို့ ဝင်လာသောအခါ စောစောက မြင်ကွင်းသည် သူမ စိတ်ထဲတွင် မြင်ယောင်လာသည်။ သူ့မျက်နှာက အနည်းငယ် ပူလာသလိုခံစားရသည်။

ပြီးခဲ့သောတခဏတွင်ပင် သေလောက်အောင်ဒေါသထွက်နေပြီး သူ့ကိုအနိုင်ယူချင်နေသည်။ ယခု အခြေအနေသည် ငြိမ်သက်သွားကာ စိတ်ထဲတွင် မသက်မသာဖြစ်သွားသည်။

ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ သူမအရှုံးပေါ်နေပုံရသည်။

သူမ နှုတ်ခမ်းကို ထိလိုက်ကာ သူ့ကို မော့ကြည့်ပြန်သည်။ ခံစားချက်က အဲ့လောက်ဆိုးရွားလို့လား?

ဒီအတွေးကြောင့် သူမ၏မျက်နှာက ပိုပူလာသည်။

ရှဲ့ရှော၏ စိတ်သည် သူမလို ဗျောင်းဆန်မနေပေ။ တည်ငြိမ်သော အမူအရာဖြင့် ဖြည်းညှင်းစွာ ထွက်လာခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းသည် နောက်မှ လိုက်ကာ “နေကာမျက်မှန် လိုချင်လား” ဟု စိတ်အားထက်သန်စွာ မေးသည်။

ရှဲ့ရှော - "မလိုပါဘူး"

     —

ယဲ့အန်း ပြောသည့်အတိုင်း ရာသီဥတုသည် နေသာပြီး ပွင့်လင်းနေသည်။ နေရောင်အောက်တွင် ရှဲ့ရှော၏ မျက်ခွံများနှင့် လက်ချောင်းများသည် ပြင်းထန်သောခံစားချက်နှင့် နွေးထွေးမှုကို အသားမကျဘဲ အနည်းငယ် တုန်လှုပ်သွားသည်။ 

 ယဲ့အန်း က သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို နောင်တရမည်စိုးရိမ်သည့်အတွက် သူမသည် လက်ကိုဆွဲပြီး ရှေ့သို့ လမ်းပြသည်။

သူတို့နှစ်ဦးသည် ကျောက်စရစ်လမ်းအတိုင်း လျှောက်လာကာ ပန်းခြံအတွင်းရှိ စားပွဲတစ်ခု၌ ထိုင်ကြသည်။

မြင့်မားသော ကောင်းကင်ယံနှင့် တိမ်တိုက်များနှင့်အတူ ပန်းများနှင့် မြက်ပင်များက ၎င်းတို့၏ ရနံ့များကို လေထဲတွင် လွှင့်ထုတ်ကြသည်။ ယဲ့အန်းသည် သူမ၏ မေးစေ့ကို တံတောင်ဆစ်ပေါ်တင်ကာ သူမရှေ့ကလူကို ကြည့်လိုက်သည်။ "ဘယ်လိုနေလဲ? လမ်းလျှောက်ထွက်တာ ခံစားချက်မကောင်းဘူးလား”

ရှဲ့ရှော၏အမူအရာမှာ ဘာမှမထူးခြားဘဲ သူပြန်မဖြေပေ။

ယဲ့အန်းက စိတ်မဆိုးတော့ချေ။ ယင်းအစား သူမသည် “နောက်ဆုံးတွင် သူ့ကို ဆွဲထုတ်” ခြင်း၏ ပျော်ရွှင်မှု၌ နှစ်မြှုပ်နေခဲ့သည်။ သူမသည် သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သဘာဝကို လှည့်မကြည့်မီ သူ၏အလှ ကို ခဏတာ သဘောကျနေခဲ့သည်။

နွေဦးနှောင်းပိုင်းတွင်ဖြစ်သည်။ ပန်းများစွာသည် ၎င်းတို့၏ ပွင့်သောရာသီကို ကျော်လွန်သွားခဲ့ပြီး သေးငယ်သော ပန်းပွင့်များသာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။

လှပသော ခရမ်းရောင်နှင့် တောက်ပသော အနီရောင်များသည် ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း အစိမ်းရင့်ရောင်များပေါ်တွင် ချထားသည်။

ယဲ့အန်းသည် ရုတ်တရက် လှည့်လာပြီး “ရှင့်ရှေ့က ပန်းတွေက ဘယ်လိုပုံစံလဲ သိချင်လား” လို့ မေးလိုက်သည်။

အဖြေကို စောင့်မနေဘဲ သူမကိုယ်တိုင် ဖော်ပြတော့သည်။

"ရှင့်ရဲ့ ညာဘက်မှာ နှင်းဆီနီခြုံတစ်ခြုံရှိတယ်။ ရှေ့နည်းနည်းဝေးတဲ့နေရာမှာ ပန်းသီးကျစ်ပင်တစ်ပင်ရှိတယ်။ ဘယ်ဘက်ထောင့်မှာ ပွင့်နေတဲ့ ခရမ်းရောင် ပန်းတစ်ပွင့်ရှိတယ်။ မြင်ဖူးပေမဲ့ နာမည်တော့ မသိဘူး...”

သူတို့နှင့် မနီးမဝေးတွင် ပန်းပွင့်များကို ရစ်ပတ်ထားသည့် စပျစ်နွယ်ပင်စင်များရှိနေသည်။ စိမ်းလန်းစိုပြေသော သစ်ပင်များကြားတွင် ပန်းပွင့်လေးများ ပေါ်လာပြီး လေနုအေးတွင် ပေါ့ပါးစွာ လှုပ်ခတ်နေသည်။

စကားပြောနေသည့်အချိန်တွင် ယဲ့အန်းသည် အနည်းငယ်ငြိမ်သက်လွန်းသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ ရုတ်တရက် အကြံတစ်ခု တွေးပြီး ကြောင်နှစ်ကောင် အသံပြုလုပ်လိုက်သည်။

" ကြောင်လေးက ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ!" သူမ အံ့သြဟန်ဆောင်သည်။

ရှဲ့ရှောက မတုံ့ပြန်ပါ။ သူ့မျက်တောင်များပင် မလှုပ်ရှားပေ။

ယဲ့အန်းသည် ငှက်ခေါ်သံကို အတုလုပ်သည်။

ရှဲ့ရှောက မတုံ့ပြန်သေးချေ။

ယဲ့အန်းသည် မတတ်နိုင်တော့ဘဲ အနည်းငယ် စိတ်ဓာတ်ကျလာသည်။ “အဲဒီအသံတွေကို ကျွန်မအရမ်းကြိုးစားပြီးလုပ်နေတာလေ။ အနည်းဆုံး ရှင် ကျွန်မကို တုံ့ပြန်မှုလေးတစ်ခုတောင် မပေးနိုင်ဘူးလား"

ဒါကိုကြားတော့ သခင်လေး ရှဲ့ က နောက်ဆုံးတွင် သူ့မျက်လုံးတွေကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ "ငါက သုံးနှစ်အရွယ် ကလေးလို့ မင်းထင်လား"

“……”

ယဲ့အန်းက စိတ်ဆိုးပြီး ထပ်ပြောလိုက်သည်။ “ရှင်က သုံးနှစ်အရွယ် ကလေးမဟုတ်ပါဘူး၊ ရှင်က အရွယ်ရောက်နေပြီ…” ခေတ္တနားပြီးနောက် “ဒါပေမယ့် ရှင့်မှာ အရွယ်ရောက်ပြီးသား လိုအပ်ချက်တွေ မရှိဘူး” လို့ ရေရွတ်လိုက်တယ်။

သူမအသံက တိတ်ဆိတ်နေတယ်လို့ သူမထင်ခဲ့ပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေ ပျောက်သွားပြီးနောက် ရှဲ့ရှော၏ အာရုံတွေက အရမ်းထက်မြတ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် စကားကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားလိုက်ရသည်။

သူ့လက်ချောင်းတွေကို ယှက်လိုက်ပြီး သူမကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်။“ဘာလိုလဲ” လို့ မေးတယ်။

သူပြန်ဖြေမယ်လို့ မျှော်လင့်ထားသောအခါ ဘယ်တော့မှ ပြန်မဖြေခဲ့ပေ။ တစ်ဖက်တွင် သူပြန်တုံ့ပြန်ရန် မမျှော်လင့်ထားသောအခါတွင် သူသည် အခြားသူများထက် ပို၍မြန်သည်။

“ဘာမှမဟုတ်ဘူး။” ယဲ့အန်းသည် အကြောင်းအရာကို လျင်မြန်စွာ ပြောင်းလဲလိုက်ပြီး "ကျွန်မ အသံတုလုပ်တာတွေက မကောင်းဘူးလား"

ရှဲ့ရှော သည် သူ့အကြည့်ကို နှိမ့်လိုက်ပြီး မှတ်ချက်ပေးရန် ငြင်းဆိုခဲ့သည်။

…သေချာပါသည်၊ သူက တုံ့ပြန်မည့်အစား တခြားသူတွေကို လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းက ညည်းညူရင်း မေးစေ့ကို ထောက်ထားသည်။ "ရိုးရိုးသားသား ပြောရရင် ကျွန်မတို့ အသံသရုပ်ဆောင်တွေ အတွက် မလွယ်ကူဘူး။ ကျွန်မတို့က အရာရာတိုင်းကို သင်ယူပြီး သိနေရတယ်။ လူတွေ၊ တိရိစ္ဆာန်တွေကို လိုက်တုရတယ်… အသံသွင်းစတူဒီယိုထဲဝင်တဲ့အခါ အချိန်ပိုလုပ်ရပြီး ညဥ့်နက်အောင် မကြာခဏ လုပ်နေရတယ်…”

သူမ၏ သနားစရာကောင်းသော စကားကိုကြားတော့ ရှဲ့ရှော သည် နောက်ဆုံးတွင် သနားကြင်နာမှုကို ပြသခဲ့သည်။ "ဒါက အရမ်းခက်ခဲနေလို့ ဘာလို့ ဆက်လုပ်နေရတာလဲ" 

ယဲ့အန်းက တွေးမနေဘဲ ပြန်ဖြေသည်။ “ရှင်သန်ဖို့၊ ဟုတ်ပါတယ်။ ကျွန်မအလုပ်မသွားရင် ရှင်က ကျွန်မကိုပြုစုပျိုးထောင်ပေးမှာလား။"

ရှဲ့ရှော - "ယဲ့ မိသားစုက မင်းကို ပြုစုပျိုးထောင်မပေးနိုင်ဘူးလား?"

ရှဲ့ရှော ပြောပြီးတာနဲ့ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်သည် ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

မရပ်မနားပြောနေသည့် သူ့ရှေ့ကလူက ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ သူမ စကားမပြောဖြစ်တာအတော်ကြာသည်။

အခြေအနေသည် တဖြည်းဖြည်း ကြောင်အမ်းအမ်းနိုင်လာသည်။

ထိုမှသာ ရှဲ့ရှော သတိရမိသည့် တစ်ချက်မှာ - သူမသည် ယဲ့ယွမ်နျန်၏ ဇနီးဟောင်း၏သမီးဖြစ်ပြီး ယဲ့မိသားစုတွင် ကြီးပြင်းလာခြင်းမဟုတ်ခဲ့ပေ။

ရှဲ့ရှောသည် ယဲ့အန်း၏ သက်ဆိုင်ရာသမိုင်းကြောင်းကို အချိန်ကြာမြင့်စွာကတည်းက သိခဲ့သော်လည်း သူအလွန်အကျွံ ဂရုမစိုက်ခဲ့ပေ။ ယဲ့မိသားစုက သူမကို ဒီဟန်ပြအိမ်ထောင်ရေးထဲ ဝင်အောင် စည်းရုံးနိုင်ခဲ့သည့်အတွက်၊ အဲဒါက သူမကို တစ်နည်းတစ်ဖုံ အကျိုးပြုခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သို့သော် ယခုအချိန်တွင် သူမ၏ တုံ့ပြန်မှုကို ကြည့်လျှင် ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်ပုံမပေါ်ပေ။

ယဲ့မိသားစုက သူမကို ဆိုးဆိုးရွားရွား ဆက်ဆံခဲ့တာလား။

လေတိုက်သံများသည် ပတ်ဝန်းကျင်မှ အသံများနှင့်အတူ ရှည်လျားစွာ တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်။

"သူမငိုနေတာလား" ဆိုသည့်အတွေး ရှဲ့ရှော၏ စိတ်ထဲတွင်ပေါ်သွားပြီး သူ့စိတ်ခံစားမှုများ ပြောင်းလဲသွားသည်။

သူ မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ တစ်ခုခုပြောတော့မည်ဖြစ်သော်လည်း ယဲ့အန်းက ရုတ်တရက် “ကျွန်မကို နှစ်သိမ့်ဖို့ အားပေးဖို့ ရှင်တစ်ခုခု မပြောသင့်ဘူးလား”

ရှိုက်သံ သို့မဟုတ် ငိုသံများမပါဘဲ သူမ၏လေသံသည် သာမန်မဟုတ်ပေ။

“…” ရှဲ့ရှော သည် သူ၏စိုးရိမ်ပူပန်မှုမှာ လုံးဝမလိုအပ်ကြောင်း ခံစားလိုက်ရသည်။

“လူမှုရေး အသိတရား နည်းနည်းလေးမှမရှိရင် ကျွန်မလည်း ဟန်ပြလက်ထပ်နိုင်မှာပါ” ဟု ယဲ့အန်းက ရေရွတ်သည်။

ရှဲ့ရှော၏ အမူအရာ ပြေလျော့သွားကာ စကားပြန်မပြောတော့ပေ။

ယဲ့အန်း ပြောပြီးသောအခါ သူမ သူ့ကို မော့ကြည့်ကာ “ဒီလိုထိုင်ရတာ ပျင်းဖို့ကောင်းလိုက်တာ၊ ကျွန်မတို့ တစ်ခုခုလုပ်ကြရင်ကော။"

သူမ စားပွဲပေါ်မှ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ခဏလောက် စဉ်းစားလိုက်သည်။ သူမ၏ သွယ်လျသော လက်ချောင်းများဖြင့် မျက်နှာပြင်ကို ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။

"ဂိမ်းဆော့ချင်လား" မော့ကြည့်၍ မေးသည်။

ရှဲ့ရှောသည် အမူအရာမရှိဘဲ သူမကို မျက်နှာမူကာ လျစ်လျူရှုသောအမူအရာ ပြန်လည်လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။

“ MOBA ဂိမ်းတွေကို မကစားဘဲ အသေးအဖွဲဂိမ်းတွေ ကစားကြရအောင်။ ကြည့်ဖို့ မလိုပါဘူး၊ နားထောင်ရုံပါပဲ။”

သူမသည် အက်ပလီကေးရှင်းတစ်ခုကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ကို ဖတ်ခါနီးတွင် တစ်ခုခုကို တွေးကာ ဖုန်းကို ချလိုက်သည်။

"တစ်ခုခုသောက်ချင်လား။ အသီးအနှံတွေကို သွားယူလိုက်ဦးမယ်။”

သူ့အဖြေကို မစောင့်ဘဲ ထထွက်သွားသည်။

သူမ၏ ခြေသံများ လျင်မြန်စွာ မှိန်ဖျော့သွားကာ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။

လေညင်းက ဖြတ်ကျော်သွားသည်။ နေရောင်ခြည်သည် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ကျရောက်လာပြီး အနွေးဓာတ်က သူ့အရေပြားထဲသို့ စိမ့်ဝင်သွားပြီး တဖြည်းဖြည်း ပူလာသည်။

ရှဲ့ရှောသည် သူ့အကြည့်ကို နှိမ့်လိုက်သည်။ သူ၏ ထူထဲသော မျက်တောင်များသည် ရှည်လျားပြီး သူ့ပါးပြင်ပေါ်၌ အရိပ်ဖျော့ဖျော့ ကျနေသည်။

သူငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေသည်။ အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် စားပွဲပေါ်ရှိ သူ့လက်ချောင်းများ အနည်းငယ် လှုပ်ရှားသွားသည်။

အိမ်ထဲသို့ဝင်ပြီးနောက် မီးဖိုချောင်သို့သွားကာ ရေခဲသေတ္တာထဲမှ စတော်ဘယ်ရီသီးအချို့ကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ရေဆေးဖို့ ရေဆေးကန်ကို သယ်သွားခဲ့တယ်။

အန်တီ ကျိုးက အပြေးအလွှား ရောက်လာသည်။ "သခင်မလေး၊ ကျွန်မလုပ်နိုင်ပါတယ်။"

ယဲ့အန်းသည် မော့ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။ "ပြဿနာမရှိပါဘူး၊ ပြီးခါနီးပါပြီ။"

အန်တီ ကျိုးက သူမကို ကြည့်လိုက်စဥ်တွင် သူမ၏ အကြည့်များသည် နူးညံ့လာသည်။

စတော်ဘယ်ရီသီးများကို ဆေးကြောပြီးနောက် ယဲ့အန်းသည် အိမ်ထဲမှ အမြန်ထွက်လာခဲ့သည်။

ခြေသံများ နီးကပ်လာသည်နှင့်အမျှ ရှဲ့ရှော၏ မျက်တောင်များသည် တဖျပ်ဖျပ်ပွင့်လာသည်။

“ကျွန်မ စတော်ဘယ်ရီသီးတွေကို ဆေးလာတယ်။ တခြားဘာစားချင်လဲ အန်တီကျိုးကို အကြောင်းကြားလိုက်လို့ရတယ်။” ယဲ့အန်းက သူ့ဘေးတွင်ထိုင်ပြီး စတော်ဘယ်ရီသီးများကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်။

ရှဲ့ရှောက အကြောင်းမပြန်ပေ။

ယဲ့အန်းက တခြားဘာမှ မစားချင်ဘူးဟု ထင်သည့်အတွက် သူမသည် စတော်ဘယ်ရီသီးကို ခက်ရင်းနှင့်ထိုး၍ သူ့ပါးစပ်နားသို့ ယူလာသည်။ “မြည်းကြည့်ပါ။ ကျွန်မ တစ်လုံးစားပြီးပြီ၊ တကယ်ကို ချိုတယ်။"

ရှဲ့ရှောသည် နှုတ်ခမ်းကို မလှုပ်ဘဲ သူ့လက်ကို မြှောက်လိုက်သည်။ အကွာအဝေးကိုမှန်းဆ၍ သူသည် သူမ၏ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် သူမ၏လက်မှ ခက်ရင်းခွကို ယူရန် အပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။

ယဲ့အန်း - "ကောင်းပြီ၊ ရှင့်ဖာသာ စား။"

စတော်ဘယ်ရီသီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ရန် နောက်ထပ်ခက်ရင်းကို ကိုင်လိုက်သည်။ ဖုန်းကို လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် လော့ဖွင့်ပြီး အက်ပ်ကိုဖွင့်ကာ မေးခွန်းတစ်ခုကို စတင်ဖတ်သည်။

"ကျွန်မစနေပြီ! ချီမင်ယောင်ရှု့က လီရှီကျန့်၊ စွင်းစီမြောင် ဒါမှမဟုတ် ကျားစီရှဲ့ ဘယ်သူရေးတာလဲ။

ရှဲ့ရှောသည် အေးစက်သောအမူအရာဖြင့် ပါဝင်ရန် ဆန္ဒမရှိသည်မှာ ထင်ရှားသည်။

ယဲ့အန်းက စိုးရိမ်တကြီးနှင့် "မြန်မြန်လုပ်၊ ဒီတစ်ခုက အချိန်ကန့်သတ်ချက်ရှိတယ်!"

ရှဲ့ရှော က မဖြေခင် နှစ်စက္ကန့်လောက် နှုတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။ "ကျားစီရှဲ့" 

"သမိုင်းပညာရှင်တို့၏ လက်ရာ၊ ကာရံမပါသော လီစောင် - ဤချီးမွမ်းမှုများသည် မည်သူ့၏လက်ရာကို ဖော်ပြသနည်း။"

- လီစောင် (သို့) "မြည်တမ်းခြင်း" သည် ရှေးတရုတ်ပြည်ရှိ စစ်မက်ဖြစ်ပွားသည့် ကာလ ခေတ်မှ ချူယွမ်မှ အလွန်လေးစားရသော ကဗျာတစ်ပုဒ်ဖြစ်သည်။

"စီမာချမ်"

ရှဲ့ရှောသည် အဖြေအများစုကို မှန်ခဲ့သည်။ ပထမအချီအပြီးတွင် ယဲ့အန်းသည် အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ သူမ၏ မျက်လုံးများသည် အလင်းရောင် အပိုင်းအစများ တောက်ပနေပါသည်။

Round အသစ်စတင်သောအခါတွင် ယဲ့အန်းသည် အတော်လေးရှည်လျားသော မေးခွန်းတစ်ခုကို ဖတ်ကြားခဲ့သည်။ သူမသည် အသံကျယ်ကျယ် ဖတ်ရုံဖြင့် အချိန်များစွာယူကာ ပြီးသွားသောအခါတွင်၊ "မြန်မြန်!"

ရှဲ့ရှောသည် အဖြေမှန်ကို ချက်ချင်းမဖြေမီ ခေတ္တရပ်လိုက်သည်။

"မှန်တယ်၊ မှန်တယ်!"

ယဲ့အန်းသည် အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ သူမသည် ခရင်းတွင်ရှိသော စတော်ဘယ်ရီသီးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနားသို့ ယူဆောင်လာသည်။

ရှဲ့ရှောသည် ပို၍ ဒုက္ခမဖြစ်စေရန် မလိုလားဘဲ မငြင်းဆန်ခဲ့ပေ။ ကိုက်ဖို့ရန် ပါးစပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။

ရုတ်တရက် ယဲ့အန်းသည် စတော်ဘယ်ရီသီးပေါ်တွင် ကိုက်ရာတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။

……

သူမ အမှတ်တမဲ့ သတိရမိသည်... ထိုအချိန်ကပင် သူမသည် ၎င်းကို ကိုက်ထားပြီးသားဖြစ်သည်။

သို့သော်လည်း ပြန်ယူရန် အချိန်နှောင်းသွားခဲ့သည်။

ယဲ့အန်း -  “…”

ဆောရီး။

ယဲ့အန်းက ရှဲ့ရှော စတော်ဘယ်ရီသီးစားတာကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းများ ရွဲ့သွားပြီး အမှန်တရားကို သူမ ပြောချင်နေသည်။

ထားလိုက်ပါ။ သူသိရင် သူ့မျက်နှာက အေးစက်သွားလိမ့်မယ်။ မသိတာပိုကောင်းတယ်။

သူတို့မသိလိုက်ခင်တွင် ပန်းကန်ပြားပေါ်၌ စတော်ဘယ်ရီသီးနှစ်လုံးသာ ကျန်တော့သည်။ ယဲ့အန်းသည် အနည်းငယ် အပြစ်ရှိသောကြောင့် ဖုန်းကို ပိတ်လိုက်သည်။ "ကစားတာကို ရပ်ပြီး ခဏလောက် အနားယူကြရအောင်။"

စတော်ဘယ်ရီသီးများက သူမကို အနည်းငယ်ဗိုက်ပြည့်စေသောကြောင့် သူမသည် လှည့်ပတ်ကြည့်ကာ “ကျွန်မတို့ လမ်းလျှောက်ကြရင်ရော” လို့ အကြံပေးသည်။

ရှဲ့ရှောက မလှုပ်ပေ။

ယဲ့အန်းသည် သူ့လက်ခေါက်များမှ ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။ "အကြာကြီးထိုင်ပြီး အဆီတွေပိုလာလိမ့်မယ်၊ စတော်ဘယ်ရီတွေလည်း အများကြီး စားထားတယ်လေ။"

သူမပြောသည့်အတိုင်း သူမခါးနှင့်ဝမ်းဗိုက်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

"တကယ်ပဲ လေ့ကျင့်ခန်းမလုပ်ဘဲ တစ်နေကုန်ထိုင်ပြီး ဗိုက်ကြွက်သားတွေ ပျောက်သွားမှာကို မကြောက်ဘူးလား"

ရှဲ့ရှောသည် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ရှပ်အင်္ကျီကို ၀တ်ဆင်ထားပြီး ခါးတစ်ဝိုက်ရှိ အကျီအတွန့်အခေါက်များကြောင့် ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားများကို မမြင်နိုင်ပေ။ 

ယဲ့အန်းက ထပ်ကြည့်ကာ “ဟေး eight-pack ရှိလား” ဟု စပ်စုမေးသည်။

ရှဲ့ရှောသည် သူမ၏ အဓိပ္ပါယ်မဲ့မေးခွန်းကို စိတ်ဝင်တစားမရှိဘဲ အေးစက်စွာ ကြည့်နေလိုက်သည်။

ဂုဏ်မြင့်သူရယ်

အပိုင်း ၁၆.၂

သူစကားမပြောသည်ကိုမြင်၍ ယဲ့အန်းသည် သူတို့၏မင်္ဂလာဆောင်ညကို ပြန်သတိရသွားသည်။ သူမ မတတ်နိုင်ဘဲ စိုးရိမ်နေမိသည်။ "ရှင် အရင်က ရှိခဲ့ပေမယ့် အခုပျောက်သွားလို့ဖြစ်ပါ့မလား"

သူမက “ကျွန်မ ရှင့်ကို စစ်ဆေးပေးရမလား”

ရှဲ့ရှော - “…”

ရှဲ့ရှောသည် စားပွဲကို အသုံးပြု၍ သူ့ကိုယ်သူ ထောက်ထားသည်။ သူမက ကြောက်စရာကောင်းသော တစ်ခုခုကို ပြောနေသကဲ့သို့ သူ့အမူအရာက ရှုပ်ထွေးနေသည်။

တစ်ချက်ကြည့်ရုံပါပဲ။ အဲဒါက လိုအပ်တာလား။ ထိုသို့သော အတွေးများဖြင့် ယဲ့အန်းသည် သူ့ကို ကူရန် လက်ဆွဲကာ လမ်းဘေးသို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။

“ကျွန်မ အမှန်အတိုင်းပြောတာပါ။ အကြာကြီးထိုင်ပြီးရင် ဗိုက်ပူဖို့ လွယ်တယ်။ ရှင့်ရဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားတွေအတွက် အပြင်ထွက်ပြီး လမ်းလျှောက်သင့်တယ်…”

နေမင်းကြီးသည် တဖြည်းဖြည်း မြင့်လာကာ သူတို့၏ အရိပ်နှစ်ခုက ပေါင်းစည်းသွားသည်။

ဗီလာ၏တံခါးဝတွင် အဘိုး ရှဲ့သည် ထိုနေရာတွင် အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ရပ်နေခဲ့သည်။ အဝေးက ရယ်မောသံကိုကြား၍ သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိ အမူအရာက ပျော့ပြောင်းသွားသည်။

သူသည် ခဏကြာမျှ ရပ်နေပြီး အန်တီ ကျိုးကို ပြောရန် လှည့်လိုက်သည်။ "အထဲကို ဝင်ရအောင်"

     —

လွန်ခဲ့သည့်ရက်အနည်းငယ်က အိမ်တွင်ရှိမနေခဲ့သော ရှဲ့ပိုင်ယန်သည် ညစာစားချိန်၌ ရုတ်တရက်ပြန်လာခဲ့သည်။

ဒီနေ့ ရှဲ့ရှောက အပြင်ထွက်တာကို ကြား၍ သူစိတ်တွေ ပြင်းပြပြီး ယဲ့အန်း အပေါ်အကြည့်များသည် ပို၍ပင် ကြင်နာနေသည်။

အချိန်တန်ပြီဟု ယဲ့အန်းက ခန့်မှန်းသည်။ သူမသည် မနက်ဖြန်မှ စတင်၍ အသံသွင်းစတူဒီယိုသို့ ပြန်သွားတော့မည်ဟု ပြောရန် ဤအခွင့်အရေးကို အသုံးချခဲ့သည်။

ဒါကိုကြားတော့ ရှဲ့ပိုင်ယန်၏ အပြုံးက မှိန်သွားသည်။ သူ၏စကားလုံးရွေးချယ်မှုမှာ လေးနက်လှသည်။ "အန်အန်း၊ မင်း ရှဲ့ မိသားစုနဲ့ လက်ထပ်ပြီးကတည်းက မင်း ဒီလောက် ပင်ပင်ပန်းပန်း အလုပ်လုပ်နေစရာ မလိုတော့ဘူး။ ဒီအလုပ်က မင်း စောစောထွက်သွားပြီး နောက်ကျမှပြန်လာရမယ်။ မင်းလို မိန်းကလေးနဲ့ မသင့်တော်ဘူး…”

ယဲ့အန်းသည် အဆင်မပြေနိုင်‌စေရန် ပြင်ဆင်ထားပြီး သူမ၏ လေ့ကျင့်ထားသော ကျိုးကြောင်းဆင်ခြင်ချက်ကို ပြောပြသည်။ “ဆယ်ရက်လောက်ကြာရင် ပြီးမှာမို့ သိပ်မကြာပါဘူး။ နောက်နောင်တော့ ပရောဂျက်တွေ လျှော့လုပ်ပါ့မယ်။”

ရှဲ့ပိုင်ယန်သည် ခပ်ရေးရေး မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ သဘောမတူသေးပေ။

"အဖေ" ရှဲ့‌ရှောက ဘေးကလိုက်ပြောသည်။

သူက သူ့တူတွေကို ချလိုက်ပြီး “ဒီအကြောင်းကို သူပြောပြီးပြီ၊ ကျွန်တော်လည်း သဘောတူတယ်” လို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောလိုက်သည်။

ယဲ့အန်းသည် အံ့အားသင့်သွားကာ သူ့ကို အံ့သြစွာ မော့ကြည့်လိုက်သည်။

ယနေ့ အနောက်ဘက်မှ နေထွက်တာလား၊ သူတကယ်ပဲ သူ့ကို ကာကွယ်ပြောဆိုခဲ့တာလား။

သူ့ရဲ့ ပင်ကိုယ်စရိုက်ကို ပြောင်းရမယ်ဆိုရင်တောင် ဒါက အရမ်းမြန်ဆန်လွန်းနေတာ မဟုတ်ဘူးလား။

ရှဲ့ရှော ပြောပြီးကတည်းက ရှဲ့ပိုင်ယန်က ဘာမှပြန်မပြောနိုင်တော့ဘဲ လက်ခံခဲ့သည်။

ညစာစားပြီး အပေါ်ထပ်သို့ ပြန်ရောက်သောအခါ ယဲ့အန်းသည် ရှဲ့ရှောကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမက "အခုမှပဲ... ရှင် ကျွန်မကို ဘာလို့ကူညီပြီးလိုက်ပြောပေးတာလဲ?"

ရှဲ့ရှောက သူမကို အကြောင်းမပြန်ဘဲ စာဖတ်ခန်းသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။

သူ၏ ပင်ကိုယ်စရိုက်များ ပြောင်းလဲနေသည်ကို သူမပြောပြီးပြီးချင်း သူမကို လျစ်လျူရှုခဲ့ပြန်သည်။

ယဲ့အန်းက သူ့အတွေးတွေကို တကယ်နားမလည်နိုင်ခဲ့ပေ။ သူမသည် အလုပ်ခွင်သတင်းများနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေပြီး သူ့နောက်ကို မလိုက်ဘဲ အိပ်ခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်တည်းနေခဲ့သည်။

နာရီဝက်ခန့်အကြာတွင် ရှဲ့ရှောသည် စာဖတ်ခန်းမှပြန်လာပြီး သူမကို အနက်ရောင်ကတ်တစ်ကတ်ကို ရုတ်တရက် ပေးလိုက်သည်။

ယဲ့အန်း အံ့အားသင့်သွားသည်။ “ရှင်…”

ရှဲ့ရှော - "ဒီကတ်ကို ယူလိုက်ပါ။ မင်းအလုပ်မလုပ်ချင်ရင် မင်းအလုပ်က ထွက်လိုက်။"

ယဲ့အန်းသည် သူမ၏ အာရုံများဆီသို့ ပြန်ရောက်ကာ အံ့သြစွာ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည်။ "နောက်ဆုံးတော့ ရှင် ကျွန်မအပေါ် ဘယ်လောက် ဆိုးဆိုးရွားရွား ဆက်ဆံတယ်ဆိုတာ ရှင်သဘောပေါက်သွားပြီ၊ ဒါက ရှင် ကျွန်မကိုပြန်အလျော်ပေးတာလား"

ခဏအကြာတွင် သူမ၏အတွေးများကိုရိုက်ချိုးဖျက်ဆီးလိုက်သည်။

"အနာဂတ်မှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အရမ်းစိတ်ဆင်းရဲအောင် မလုပ်ပါနဲ့၊ ဒါမှ မဟုတ်ရင် ရှဲ့မိသားစုက မင်းကို ဆိုးဆိုးရွားရွား ဆက်ဆံနေတဲ့ပုံပေါ်တယ်။"

သူ့လေသံက အရင်အတိုင်း အေးစက်နေသည်။

ယဲ့အန်း - “…”

ကတ်လက်ဆောင်ပေးဖို့ ကြိုးစားနေချိန်မှာတောင် ဒီလူက ဘာကြောင့် ဒီလောက် မထီမဲ့မြင် ဖြစ်နေရတာလဲ။

ယဲ့အန်း၏ ရင်ဘတ်သည် ကျဉ်းကျပ်လာပြီး သူမသည် ရုတ်တရက် စော်ကားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

ပုံမှန်အတိုင်းသာဆိုလျှင် သူမသည် ဤမျှသော ငွေပမာဏကို သေချာပေါက် ယူဆောင်သွားမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခုတစ်ကြိမ်တွင်မူ သူမသည် ဤကုသိုလ်ဖြစ်လုပ်ရပ်ကို သည်းမခံနိုင်တော့ပေ။

သူမသည် အသတ်ခံနိုင်ပေမယ့် အရှက်အကွဲမခံနိုင်ပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရှဲ့ပိုင်ယန်က သူမကို လစဉ် ယွမ် 500,000 ပေးနေတုန်းပဲ။ သူမသည် သူ၏ ပရဟိတကို မလိုအပ်ပါ။

ယဲ့အန်းသည် မော့ကြည့်ကာ မောက်မာသောလေသံဖြင့် ပြန်ဖြေသည်။ “မလိုပါဘူး၊ ကျွန်မမှာ ပိုက်ဆံရှိတယ်” 

သူ့လေသံထဲတွင် မပျော်မရွှင်ဖြစ်နေသည်ကိုကြားတော့ ရှဲ့ရှောသည် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ရုတ်တရက် ဒေါသထွက်သွားသည်ကို နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေသည်။

ယဲ့အန်းလည်း သူနားလည်ရန် မစောင့်တော့ဘဲ လသာဆောင်သို့ တည့်တည့်မသွားမီ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။

ရှဲ့ရှောသည် ကတ်တစ်ကတ်ကိုင်ပြီး အခန်းထဲတွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ သူ့ပုံစံသည် အထီးကျန်နေပြီး သူ့အမူအရာမှာ ဗလာဖြစ်နေသည်။

ယဲ့အန်း၏ ဒေါသက မပြေသေးသောကြောင့် လက်တန်းကို မှီကာ ရှီရွှမ်းရွှမ်းသို့ မက်ဆေ့ချ်ပို့လိုက်သည်။ သူမ၏ သွယ်လျသော လက်ချောင်းများသည် ဖန်သားပြင်ပေါ်တွင် လျင်မြန်စွာ ရွေ့လျားသွားသည်။

ယဲ့အန်း - [တစ်ယောက်ယောက်က နင့်ကို အရှက်ခွဲဖို့ ပိုက်ဆံအမြောက်အမြားနဲ့ ပစ်ပေါက်ရင် သူ့ကို ရိုက်မှာလား။]

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - [??? အဲ့လိုဖြစ်သွားတာလား???]

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - [ငါက ချောမောပြီး နုပျိုနေတာကြောင့် ငါ့ကို လျှော့မတွက်နဲ့။ လုပ်လိုက်စမ်းပါ။ မင်းငါ့ကို အရှက်ရစေချင်တဲ့ ပိုက်ဆံအားလုံးကို သုံးပစ်မှာ။]

……

ယဲ့အန်း - […]

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - [နေပါဦး! ဘယ်သူက နင့်ကို အရှက်ခွဲဖို့ ပိုက်ဆံသုံးရဲတာလဲ။ နင့်ရဲ့ ချမ်းသာပြီး အစွမ်းထက်တဲ့ ခင်ပွန်းပဲလား။]

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - [WTF! မာနကြီးလိုက်တဲ့ CEO!]

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - [ပိုက်ဆံဘယ်လောက်လဲ။ ဒီကိစ္စကို နင့်အတွက် ငါစဉ်းစားပေးပါရစေ။]

ယဲ့အန်း - [မသိဘူး သူက ကျွန်တော့်ကို အနက်ရောင်ကတ် ပေးတယ်။ မယူခဲ့ဘူး။]

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - [???]

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - [ဘာလို့မယူတာလဲ။ စဉ်းစားကြည့်။ သူက နင့်ရဲ့ခင်ပွန်း၊ ပိုက်ဆံကို တခြား မိန်းမပေါ့တွေဆီမှာ သုံးစေချင်လို့လား။ မတုံးစမ်းပါနဲ့!]

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - [frustrated.jpg]

ယဲ့အန်းက အသက်ဝဝရှူပြီး အခန်းထဲကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။

တကယ်တော့ ရှဲ့ရှောတွင် အငယ်အနှောင်း ရှိမည်ကို သူမ မစိုးရိမ်ချေ။ သူ၏ ပင်ကိုယ်စရိုက်ကြောင့် သူ့ရှေ့တွင် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပြေးလွှားနေသော နတ်ဘုရားမပင်လျှင် အနည်းငယ် နှမြောစရာ‌ကောင်းလှသည်။ မိန်းမပေါ့တစ်ယောက်ကို ပြောနေရန်ပင် မလိုတော့ပေ။

မိန်းမတိုင်းက သူ့အတွက် အတူတူပဲ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။

ရှီရွှမ်းရွှမ်း၏ စကားကြောင့် ယဲ့အန်း၏ ဒေါသသည် အတော်လေး ပြေပျောက်သွားသည်။ သူမသည် ကတ်ကိုရုတ်တရက် ငြင်းလိုက်သည့်အတွက် နောင်တနည်းနည်းရသွားခဲ့သည်။

ဘဝက တိုတယ်၊ ငွေကို ဘာကြောင့် ငြင်းမိရတာလဲ။

အိပ်ခန်းထဲမပြန်ခင် အသက်ရှူထုတ်ပြီး ဖုန်းကိုပိတ်လိုက်သည်။

ရှဲ့ရှောသည် သူ၏ ချစ်လှစွာသော ဆိုဖာပေါ်တွင် တိတ်တိတ်လေး ထိုင်နေပြန်သည်။ သူ၏ ရှည်လျားသော မျက်တောင်များ မှုန်ကုပ်နေသည်။

ယဲ့အန်းသည် စွန့်ပစ်ထားသော တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်ကို ရုတ်တရက် သတိရသွားပြီး အနည်းငယ် သနားစရာသွားသည်။

"ကတ်ရော?" သူမသည် သူ့ဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး လက်ကို ဆန့်လိုက်သည်။

 ရှဲ့ရှောက ခေါင်းကို မော့လိုက်သည်။ "မင်းမလိုချင်ဘူးထင်တယ်"

ယဲ့အန်းက မေးစေ့ကို မြင့်မြင့်ထားပြီး သူမအသံကို ရဲရင့်ပြီး ယုံကြည်မှုရှိအောင် ကြိုးစားတယ်။ "ကျွန်မ ပြောတာကို ပြန်ရုတ်သိမ်းတယ်"

ရှဲ့ရှောသည် အေးစက်သောအမူအရာဖြင့် သူမကို လျစ်လျူရှုလိုက်သည်။

  ……

သက်ပျင်းချလိုက်သည်၊ သူ့တွင်လည်း သဘောထားရှိသည်။

“ရှင်ပြော‌တော့ ကျွန်မအတွက်ဆို။ ရှင်အဓိပ္ပါယ်လည်း မရှိပဲ လျောက်မပြောနဲ့လေ။" ယဲ့အန်းသည် သူ့အနီးတွင် ထိုင်ကာ ဝမ်းဗိုက်ပေါ်တွင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး တင်သော သူ့လက်များကို ကြည့်လိုက်သည်။

သူ့လက်ချောင်းများသည် သွယ်လျ သန့်ရှင်းနေပြီး ၎င်းတို့ကြားတွင် ချည်မျှင်လေးများရှိနေသလိုဖြစ်သည်။

ဒီအချိန်အတွင်း သူအိမ်မှ မထွက်သေးသည့်အတွက် ကတ်သည် သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင်ရှိနေတုန်းဖြစ်မည်။

ယဲ့အန်းသည် သူမအကြည့်များ ရွေ့လျားလာကာ နောက်ဆုံးတွင် သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်မှာ ရပ်လိုက်ရင်း ခဏမျှ စဉ်းစားနေခဲ့သည်။

သူ့အိတ်ကပ်ထဲက ဘာတစ်ခုမှ မထွက်သလို ဘာမှလည်း မမြင်ရပေ။

သူ သတိမထားမိလိုက်ခင်တွင်ပဲ စူးစမ်းရန် အလျင်အမြန် စမ်းသပ်လိုက်သည်။

ဘယ်ဘက်အိတ်က ဗလာဖြစ်နေသည်။

အခြားတစ်ခုတွင် ရှိပါသလား။

သူမ၏ သွယ်လျသောလက်ချောင်းများက သူ့ပေါင်ကြားကို အပြန်ပြန်အလှန်လှန် လှုပ်ယမ်းကာ ကလိထိုးနေသည်။ ရှဲ့ရှောက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး တိုးဝင်လာသော လက်ကို အတင်းဖိလိုက်သည်။

"မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ?"

ယဲ့အန်းက ဘာမှ သတိမထားမိဘဲ တည့်တိုးမေးလိုက်သည်။ “ကတ်ကို ရှာနေတာ။ ရှင် ဘယ်မှာဝှက်ထားတာလဲ။"

……

ရှဲ့ရှော၏ နက်မှောင်သောအမူအရာကို သတိပြုမိသည်၊ သူမ၏လက်ကို ဖိထားသော ပြင်းထန်သော တွန်းအားကို ခံစားရပြီး ထိတွေ့ခံစားမှုများ၏ နွေးထွေးမှုကို ရှာဖွေတွေ့ရှိပြီးနောက်၊ ဤလုပ်ရပ်များသည် အနည်းငယ် မရှင်းမလင်းဖြစ်နေပုံပေါ်ကြောင်း သူမ သတိပြုမိသည်။ 

သူမသည် ရှေ့သို့ ကိုင်းနေကာ သူမ၏ သွယ်လျသော မေးစေ့သည် သူ့ပခုံးနှင့် ဖိကပ်လုနီးပါး ဖြစ်နေသည်။ သူမ၏ အသက်ရှုသံများက သူ့ပါးပြင်များဆီသို့ တိုးဝင်လာသည်။

ပတ်ဝန်းကျင်သည် ထူးထူးခြားခြား တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

ယဲ့အန်း၏ နားများသည် တဖြည်းဖြည်း နီရဲလာသည်။ ရှက်ရွံ့သောအမူအရာဖြင့် အိတ်ကပ်ထဲမှ လက်ကိုဆွဲထုတ်ရန် ရုန်းကန်နေရသည်။ ကံကောင်းစွာနဲ့ပဲ ရှဲ့ရှော မမြင်နိုင်ခဲ့ပေ။

"ထားလိုက်ပါ၊ အဖိုးမတန်ပါဘူး” ဟု ယဲ့အန်း က သူမ၏ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းပုံစံကို ဖုံးကွယ်ရန် အသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

ရှဲ့ရှောက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ခဏလောက် ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ကတ်ကို အခြားအိတ်ကပ်ထဲမှ ထုတ်ကာ သူမအား ပေးလိုက်သည်။

ယဲ့အန်းသည် မူလက မာနကြီးချင်သော်လည်း သူပြန်ယူမည်ကို ကြောက်သောကြောင့် သူနှင့် ငြင်းခုံရန် မကြိုးစားဘဲ လက်ခံလိုက်သည်။

သူမရှေ့တွင် တောက်ပြောင်သော အမည်းရောင်ကတ်ပြားကို ကိုင်ဆောင်ထားခြင်းကြောင့် ချက်ချင်းပင် ပျော်ရွှင်လာသည်။

ချမ်းသာရတာ ကောင်းလိုက်တာ!

သူမ ခေါင်းကို စောင်းကာ သူ့ဘေးနားရှိ ယောက်ျားကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ နူးညံ့သောအလင်းရောင်သည် သူ၏ အေးစိမ့်နေသော ဘေးဘက်ခြမ်း၏ အသွင်အပြင်ကို အထင်းသားဖော်ပြနေသည်။ သူ၏ မျက်တောင်များကိုပင် နူးညံ့တောက်ပမှုဖြင့် ထင်ရှားနေသည်။

ဒီသခင်လေးရဲ့ အပြုအမူသည် ယနေ့အတွက် မဆိုးလှပါ။ လမ်းလျှောက်ရင်း သူမကို အဖော်ပြုပေးပြီး ပိုက်ဆံလည်းပေးသည်။ ညစာစားချိန်တွင် သူ့အမူအရာက သိပ်ပြီးမသာယာသော်လည်း သူကသူမကို ခုခံပြောဆိုပေးခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းက ရုတ်တရက် အကြံတစ်ခု တွေးပြီး အခွင့်အရေးကို အသုံးချလိုက်သည်။ “မနက်ဖြန် စပြီး အသံသွင်းတော့မယ်။ ကျွန်မ အိမ်မှာမရှိရင်တောင် နေ့တိုင်း အပြင်ထွက်ပြီး လမ်းလျှောက်ရင်ကော။ ရှင်နဲ့လိုက်ဖို့ အန်တီ ကျိုး လည်း ရှိတယ်လေ"

ရှဲ့ရှောသည် သူမစကားမပြောခဲ့သလို ဟန်ဆောင် ပြုမူခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းသည် မေးစေ့ကို ပွတ်ရန် လက်ကို ဆန့်တန်းကာ သူ့ကို ဆက်၍ စမ်းကြည့်သည်။ “ရှင် ကျွန်မ အသံသွင်းနေရင်း လိုက်လာခဲ့ရင်ရော ဘယ်လိုလဲ။ ကျွန်မ အဆင်ပြေပါတယ်။"

ရှဲ့ရှောဆီမှ နောက်ဆုံးတွင် တုံ့ပြန်မှုအချို့ရခဲ့သည်။ သူသည် သူကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရန် လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက် "ဘာလို့ စောစောက ပြောခဲ့တာလဲ သိလား"

ယဲ့အန်း - "?"

ရှဲ့ရှော - "မင်းအိမ်မှာနေဖို့ အရမ်းဆူညံနေတာပဲ"

စကားပြောပြီးနောက် ရှဲ့ရှောသည် အေးစက်စွာ ထရပ်လိုက်သည်။

ယဲ့အန်းသည် စကားမပြောနိုင်လောက်အောင် ဒေါသတကြီး သူ၏ဦးခေါင်းနောက်ကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူ့အတွက် ခဏတာ ကြည်နူးစရာကောင်းသော ခံစားချက်များ ချက်ချင်း ပျောက်ကွယ်သွားသည်။

သူ့လိုလူတွေအတွက် မျှော်လင့်ချက်တောင် မထားသင့်ဘူး!

သူသာ လူသားဆန်စွာပြောဆိုတတ်လျှင် ရေသည် နောက်ပြန်ပင် စီးဆင်းနိုင်ပေလိမ့်မည်။

     —

နောက်တစ်နေ့၊ ရာသီဥတု သာယာသည်။

အဖိုး ရှဲ့က သူ့မြေးကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးတဲ့အတွက် အခုမှ သက်သာရာရတဲ့အတွက် နေထိုင်ရာဟောင်းကို ပြန်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ရှဲ့ပိုင်ယန်က သူ့ကို ပြန်ခေါ်သွားသည်။

ယဲ့အန်း၏ အကြည့်သည် ထွက်သွားသောကားပေါ်မှ လူနှစ်ယောက်နောက်သို့ လိုက်သွားပြီး သူမ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

အဖိုး ရှဲ့ သွားပြီ။ ရှဲ့ပိုင်ယန်သည် ကုမ္ပဏီ၏ကိစ္စများနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေပြီး ပြန်လာခဲသည်။ အနာဂတ်တွင်၊ သူမသည် ဤကြီးမားသောအိမ်ကြီးတွင် သူမလိုချင်သမျှကို အမှန်တကယ် လုပ်ဆောင်နိုင်တော့မည်ဖြစ်သည်။ အဲဒါက အံ့သြစရာကောင်းလွန်းသည်။ 

သူမသည် ရှဲ့ရှောကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး သူမ၏ မသမာသော အပြုံးတစ်ခုပေါ်လာသည်။

အခုသူမပိုင်တဲ့ ကတ်နှစ်ကတ်ကို တွေးကြည့်တော့ သူက တွန်းအားတွေကို မျိုသိပ်ပြီး "ရှင်တကယ် ကျွန်မနဲ့ အပြင်မထွက်ဘူးလား" လို့ မေးလိုက်သည်။

ရှဲ့ရှောက သူမကို လျစ်လျူရှုပြီး အပေါ်ထပ်သို့ လှည့်သွားခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းက သူ့ကို နှောင့်ယှက်သလိုမျိုး မခံစားရသောကြောင့် အန်တီ ကျိုးကို သတိပေးချက်အနည်းငယ်ပေးကာ အသံသွင်းစတူဒီယိုကို အမြန်သွားခဲ့သည်။

စတူဒီယိုသို့ရောက်ပြီးနောက် သူမသည် လုဟုန်ကို မထင်မှတ်ပဲ တွေ့လိုက်ရသည်။

"မိန်းကလေးယဲ့ လာပြီလား" လုဟုန် သည် သိမ်မွေ့သော အမူအရာဖြင့် သူမကို ကြည့်နေသည်။

ယဲ့အန်းသည် သူမ၏အတိတ်က မနှစ်မြို့ဖွယ်ဆုံတွေ့မှုနှစ်ခုကို သတိရရင်း သူမ၏သီချင်းများကို ရပ်တန့်လိုက်သည်။

ရှန်းချွမ် သည် အခြေအနေနှင့် ပတ်သက်၍ တစ်စုံတစ်ခုကို သတိပြုမိပြီး ခပ်တိုးတိုးလေသံဖြင့် ရှင်းပြသည်။ "Brilliant Dreams ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ်၊ လုဟုန်က အသံသွင်းခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်ကို ကြီးကြပ်ဖို့နဲ့ ရလဒ်တွေကို စောင့်ကြည့်ဖို့ ဒီနေရာမှာ ရှိနေတာ။"

ယဲ့အန်းက ကျုံးဖူကို ခေါ်တုန်းက လုဟုန်ကို တစ်ခါမှ မပြောဖူးခဲ့ချေ။ ထို့ကြောင့် Brilliant Dreams သည် မှတ်တမ်းတင်ရန် ကိစ္စရပ်များအတွက် သူ့ကို ဆက်တာဝန်ယူခွင့်ပေးခြင်းသည် အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ။ ယဲ့အန်းသည် သူတို့၏ နောက်ဆုံးတွေ့ဆုံမှုကို မထင်မှတ်ဘဲ ရွံရှာမိနေရင်း စနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ “ဥက္ကဌ လု”

ရှန်းချွမ်၏ အစီအစဉ်သည် ဆယ်ရက်အတွင်း ရိုက်ကူးမှုအားလုံးကို ပြီးမြောက်စေရန်အတွက် အချိန်က ကျပ်တည်းနေခဲ့သည်။ အစီအစဉ်ကို မည်သူမျှ မနှောင့်နှေးစေရန် လူတိုင်းက အသံသွင်းရန် အားကုန်စိုက်ထုတ်ခဲ့ကြသည်။

လုဟုန်သည် အသံသွင်းနေစဉ်အတွင်း ဖြစ်ရပ်နှစ်ခုကို တမင်တကာ ကောက်ချက်ချခဲ့သော်လည်း ယဲ့အန်းသည် တတ်နိုင်သမျှ အိမ်ကို အမြန်ဆုံးပြန်ချင်ခဲ့ပြီး သူ့ကို အအဆက်အဆံ မပြုခဲ့ပေ။ သူမ စိတ်ရှည်ရှည်နှင့် သည်းခံခဲ့သည်။

ညနေခြောက်နာရီဝန်းကျင်တွင် လုဟုန်သည် အသံသွင်းစတူဒီယို၏ အုံ့မှိုင်းမှုကို မခံနိုင်သဖြင့် နောက်ဆုံးတွင် ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။

သူထွက်သွားသည်နှင့် တပြိုင်နက် အသံသွင်းစတူဒီယို၏ လေထုသည် ပေါ့ပါးသွားသည်ကို ယဲ့အန်းခံစားလိုက်ရသည်။ သူမသည် အခြားသူများနှင့် အတူ မှာယူခဲ့ပြီး စားပြီးနောက် အလုပ်ပြန်လုပ်ခဲ့သည်။

ည၁၁နာရီ အထိ အသံသွင်းခြင်း မပြီးဆုံးခဲ့ပါ။

မိသားစု၏ ယာဉ်မောင်းသည် အချိန်အတော်ကြာအောင် စောင့်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ယဲ့အန်းသည် သူမ၏ ပစ္စည်းများကို ထုပ်ပိုးပြီး ဓာတ်လှေကားထဲသို့ အမြန်ဆင်းလိုက်သည်။

ကုမ္ပဏီအဆောက်အဦးမှနှစ်လှမ်းပင်ညမလှမ်းရသေးခင် ကားတစ်စီးသည် သူမရှိရာဖက်သို့ အချက်ပြလာသည်။

ယဲ့အန်းသည် စူဝါးသော မီးရောင်ကို ပိတ်ဆို့ရန် လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး မကြာမီ ကားသည် သူ့ဘေးတွင် ရပ်သွားသည်။

ကားပြတင်းပေါက်မှန်သည် ကားပြတင်းပေါက်မှ လျှောဆင်းသွားပြီး လုဟုန်၏ မျက်နှာကိုမြင်လိုက်ရသည် ။ သူ့အသွင်အပြင်က မုန့်ပြားတစ်ချပ်လို မရေမတွက်နိုင်အောင် ရှုံ့တွနေသည်။

"မိန်းကလေးယဲ့၊ နောက်ကျနေပြီ။ ကျွန်တော် ပြန်လိုက်ပို့လို့ရမလား"အရက်အနံ့က လွန်ကဲနေပြီး မူးနေပုံရသည်။

ယဲ့အန်း သည် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံးအကြိမ် ယဉ်ကျေးအောင် ကြိုးစားခဲ့သည်။ သူမသည် လိမ္မာပါးနပ်စွာ ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဥက္ကဌ လု။ ကျွန်မ မိသားစုရဲ့ ယာဉ်မောင်းက ရှေ့နားလေးမှာပါပဲ”

သူမ ဝေးရာသို့ လျှောက်သွားခဲ့သော်လည်း လုဟုန်က သူမကို တားပြန်သည်။ "မစ္စယဲ့... ဥက္ကဌ ယွမ်နဲ့ တော်တော်ရင်းနှီးလား"

???ဥက္ကဌ ယွမ်?

ယဲ့အန်း စိတ်ရှုပ်သွားသည်။

ဘယ် ဥက္ကဌ ယွမ်

လုဟုန်က သူမကို မျက်လုံးကျဉ်းကျဉ်းလေးဖြင့် ကြည့်ကာ ရယ်မောလိုက်သည်။ ဘားမှာ နောက်ဆုံးအကြိမ်၊ သူမသည် သူ့ကမ်းလှမ်းချက်ကို မဆိုင်းမတွ ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ သူမတွင် ရိုးဖြောင့်သော စရိုက်လက္ခဏာရှိနေသည်ဟု သူထင်သော်လည်း သူမသည် အခြားယောက်ျား၏လက်ထဲသို့ ကျရောက်သွားမည်ကို မည်သူသိမည်နည်း။

“ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဥက္ကဌ ယွမ်ကို မိန်းမကြောက်ရတဲ့ ခင်ပွန်းအဖြစ် လူသိများတယ်။ မစ္စယဲ့က အရမ်းသတ္တိရှိတာပဲ။"

အတန်ကြာစဉ်းစားပြီးနောက်၊ Brilliant Dreams ၏ CEO သည် ယွမ် ဟူသောအမည်ကို နောက်ဆုံးတွင် ယဲ့အန်း သိလိုက်ရသည်။ ကျုံးဖူသည် ဥက္ကဌ ယွမ်ကို တွေ့ရှိပြီး ဥက္ကဌ ယွမ်သည် လုဟုန်ကို ရှာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် လုဟုန်က သူမသည် ဥက္ကဌ ယွမ်နှင့် ဆက်ဆံရေးရှိသည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။

လုဟုန်၏ ကဲ့ရဲ့လှောင်ပြောင်သော လှောင်ပြောင်မှုကို ကြည့်ပြီး သူမကိုယ်တိုင် ရှင်းပြရန် စိတ်မ၀င်စားပေ။ သူမက “ဥက္ကဌ လု မှားနေပြီရှင့် ၊ ရှင့်ရဲ့ ဥက္ကဌ ယွမ်နဲ့ ကျွန်မက ဆက်ဆံရေးမရှိပါဘူး။ ကောလဟာလတွေက အန္တရာယ်ရှိနိုင်တာကြောင့် ကျေးဇူးပြု၍ လျှောက်မတွေးပါနဲ့။ နောက်ကျနေပြီမို့ ; ကျွန်မအိမ်ပြန်ပါတော့မယ်။"

စကားပြောပြီးနောက် ယဲ့အန်းသည် သူ့အား စိတ်မ၀င်စားတော့ဘဲ နောက်ပြန်မလှည့်ဘဲ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။

ကားမီးများ မှိန်နေသည်။ လုဟောင်၏ မျက်နှာကို မီးရောင်ကျ‌ရောက်သောအခါတွင် ၎င်းသည် သူ့ကို အထူးအုံ့ဆိုင်းသွားစေခဲ့သည်။

ဂုဏ်မြင့်သူရယ်

အပိုင်း ၁၆.၃

ရှဲ့ နေအိမ်သို့ သူမပြန်ရောက်ချိန်သည် သန်းခေါင်ကျော်နေပြီဖြစ်သည်။

ယဲ့အန်းသည် အပြန်လမ်းတွင် တစ်ရေးတစ်မော အိပ်မောကျကာ အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာစဥ် အိပ်ငိုက်နေသေးသည်။

ယနေ့ညတွင် ရှဲ့ရှော သူမ ရေချိုးရန် ပြန်လာသည်ကို စောင့်မနေပါ။ သူ တော်တော်စောပြီး အိပ်ပျော်သွားသည်။

အိပ်ခန်းသည် အလွန် တိတ်ဆိတ်နေ၏။ ယဲ့အန်းက သူ့ကို အနှောက်အယှက် ဖြစ်စေမှာကို စိုးရိမ်၍ ဖိနပ်ချွတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ခြေဗလာနှင့် လမ်းလျှောက်ဝင်လာသည်။

ညဝတ်အင်္ကျီယူရန် အဝတ်လဲခန်းသို့သွားခဲ့သည်။ ရှဲ့ရှော မမြင်နိုင်သောကြောင့် အဝတ်အစားများကို ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ရေချိုးခန်းသို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။

နူးညံ့သော အလင်းရောင်သည် သူမ၏ ပခုံးပေါ်သို့ ကျဆင်းလာပြီး သူမ၏ ကြော့ရှင်းသော ကောက်ကြောင်းများကို ပေါ်လွင်နေစေသည်။

ရေချိုးပြီးနောက် ယဲ့အန်းသည် သူမ၏လက်ကို သက်တောင့်သက်သာဖြစ်စေရန် အိပ်ရာထဲသို့ ဖြည်းညှင်းစွာ သွင်းလိုက်သည်။ မီးပိတ်ခါနီးတွင် သူမဘေးနားမှ အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။

"ဘယ်နှစ်နာရီရှိပြီလဲ?"

ယဲ့အန်း တချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ရှဲ့ရှောသည် တစ်ချိန်ချိန်တွင် နိုးလာသည်။

"တစ်နာရီ။"

ယဲ့အန်းသည် သူ့လေသံတွင်ပါဝင်သော စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်မှုကို သတိပြုမိကာ "ကျွန်မ ရှင့်ကို နှောင့်ယှက်မိလို့လား?"

သူမသည် သူမ၏ အပြုအမူများကို အလွန်သတိထားနေပြီဖြစ်သော်လည်း သခင်လေးရှဲ့၏ အိပ်စက်မှုအရည်အသွေးမှာ အလွန်ဆိုးရွားသည်။ တစ်ညတွင် သူသည် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ နိုးလာပြီး မည်သည့်အသံကမဆို သူ့ကို အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေသည်။

"တောင်းပန်ပါတယ် နောက်တစ်ခါ ပိုတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နေပါ့မယ်" ယဲ့အန်း မျက်ခွံများ မှိန်သွားကာ သမ်းဝေလိုက်သည်။

ရှဲ့ရှောသည် တော်ရုံနှင့်စိတ်ဆိုးတတ်သောကြောင့် သူမကို "နေ့တိုင်း နောက်ကျမှ ပြန်လာမှာလား" ဟုသာ မေးခွန်းထုတ်ခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းသည် ငိုက်မျဉ်းခြင်းကို တွန်းလှန်ပြီး “အသံသွင်းစတူဒီယိုထဲကို ဝင်ပြီးရင် တော်တော်လေး အတူတူပါပဲ။ တခါတရံ စောပြီး ပြီးတတ်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အချိန်ဇယားက ကျပ်တယ်။" ခေတ္တနားပြီးနောက် သူမက “တကယ်တော့ အလုပ်က ပြန်လာတဲ့အချိန်က အရမ်းနောက်မကျပါဘူး။ အသံသွင်းစတူဒီယိုက အိမ်နဲ့အရမ်းဝေးလို့ ယာဉ်ကြောပိတ်ဆို့မှုအချို့ရှိတာကြောင့်ပါ။"

ရှဲ့ရှောက ထပ်မေးသည်။ "အသံသွင်းစတူဒီယိုက ဘယ်မှာလဲ" 

ယဲ့အန်းက ဒီမေးခွန်းကို ဘာကြောင့်မေးမှန်း မသိပေမယ့် အနီးစပ်ဆုံးတည်နေရာကို ပြောပြသည်။

ရှဲ့ရှော - "ငါ့နာမည်အောက်မှာ တိုက်ခန်းတစ်ခန်းရှိတယ် မနက်ဖြန် ကျုံးဖူ ကို ဖုန်းဆက်ပြီး မင်းကို လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်ပါ။ နောက်နောင် နောက်ကျနေရင် အဲဒီမှာပဲ သွားနေပါ။"

ယဲ့အန်းသည် ဤလွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင်လွန်းသော စကားကြောင့် အံ့အားသင့်သွားပြီး သူမ လုံးလုံး လန့်နိုးသွားသည်။ အရေးကြီးဆုံးအပိုင်းသည် သူ ဒါကို ချော့မော့သောလေသံနှင့် မပြောနိုင်ခဲ့ပေ။ သူ၏ စကားပြောပုံက မိုးလေဝသ သတင်း ကြေညာသလို ဖြစ်နေသည်။ သူ့ရဲ့ ဟန်ဆောင်မှုသည် ပထမအဆင့်ဖြစ်သည်။

ယဲ့အန်း ရင်ခုန်သွားပြီး သူမသည် အကြံအစည်ကို မစွန့်လွှတ်မီ တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။ “ရတယ်၊ အဆင်ပြေတယ်။ အဘိုးနဲ့အဖေက ကျွန်မကို အိမ်မှာနေပြီး ရှင်နဲ့အတူနေစေချင်တာ။ ညဘက် အိမ်မပြန်ဘူး ဆိုတာ သိရင် သူတို့ မကြိုက်လောက်ဘူး။ ”

သူမရုတ်တရက် အခွင့်အရေးကို အမိအရဆုပ်ကိုင်ရန် အကြံတစ်ခုရပြီး တောင်းဆိုမှုတစ်ခုကိုပြုလုပ်လိုက်သည်။ "ရှင်အပြင်မှာနေ့တိုင်း နှစ်နာရီလောက် လမ်းလျှောက်ရင် ကျွန်မသဘောတူမယ်လေ" 

ရှဲ့ရှော၏ အမူအရာ တင်းမာလာသည်။

တစ်လက်မကို ပေးပြီးနောက် တစ်မိုင်ကို လှမ်းယူရာတွင် သူမသည် အတော်ဆုံးဖြစ်သည်။ သူမကို ဆိုးဆေးတစ်ရောင်ပေးလျှင် အထည်ဆိုင်ဖွင့်နိုင်သည်။ သူမအား အမွေးတစ်ချောင်း ပေးလိုက်လျှင်  ကောင်းကင်ပေါ်သို့  တန်းတန်းမတ်မတ်ပျံသန်းသွားလိမ့်မည်။

"ဘာဖြစ်ဖြစ်ပါ။"

ရှဲ့ရှောသည် အေးစက်စွာ ပြောဆိုပြီး မျက်လုံးများကို တစ်ဖန်ပြန်မှိတ်လိုက်သည်။

ယဲ့အန်း - “…”

တစ်စုံတစ်ယောက်သည် ဤမျှလောက် မိမိကိုယ်ကို ဖြောင့်မတ်စွာ ပြုမူနိုင်မည်နည်း။

     —

နောက်ဆုံးတွင်၊ ယဲ့အန်းသည် အသံသွင်းစတူဒီယိုအနီးရှိ တိုက်ခန်းတွင် နေထိုင်ရန် မရွေးချယ်ဘဲ စောစောထွက်ပြီး နေ့တိုင်းနောက်ကျမှ ပြန်လာခဲ့သည်။

ပထမရက်အနည်းငယ်တွင် လုဟုန် သည် အမှားများကို ရှာဖွေရန် အခါအားလျော်စွာ လာသေးသည်။ ယဲ့အန်း၏ အေးစက်သော အပြုအမူကို မြင်ပြီးနောက်ပိုင်းတွင် နောက်ဆက်တွဲ ဆိုးကျိုးများကို ကြောက်သောကြောင့် သူ့အပြုအမူကို တားလိုက်သည်။

ယေဘုယျအားဖြင့်၊ အားလုံး အဆင်ပြေသွားခဲ့သည်။

ကိုးရက်မြောက်နေ့မွန်းလွဲပိုင်းတွင် ရှန်းချွမ် သည် စီမံကိန်း စော၍ပြီးစီးကြောင်းကြေငြာခဲ့သည်။ အားလုံးက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ ရွှင်မြူးသွားကြသည်။

နောက်ဆုံးနေ့တွင် ရှီရွှမ်းရွှမ်းသည်လည်း ဧည့်သည်တော်အဖြစ် ဧည့်ခံခဲ့သည်။

အလုပ်ပြီး၍ အသံသွင်းစတူဒီယိုမှ ထွက်လာသည့်လမ်းတွင် သူမက ယဲ့အန်းကို ဘေးနားမှ ဆွဲထုတ်ပြီး "အန်အန်း၊ ကောလဟာလတွေ ကြားဖူးလား" လို့ မေးခဲ့သည်။

ယဲ့အန်း - "ဘာကောလဟာလတွေလဲ"

သူမသည် လွန်ခဲ့သည့်ရက်အနည်းငယ်ကပင် အစာစားရန် အချိန်မရှိသည့်အထိ အလုပ်များနေခဲ့သည်။ အတင်းအဖျင်းတွေကို လိုက်ဖို့ရန် သူမ ဘယ်လိုအချိန်ရှိပါ့မလဲ။

ရှီရွှမ်းရွှမ်းက သူမကိုကြည့်ကာ တစ်ခုခုပြောတော့မည်ဖြစ်သော်လည်း ရှန်းချွမ်၏ အသံက ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာသည်။

“အန်အန်း၊ တစ်မိနစ်လောက် စောင့်နေပါ။ ကျွန်တော် အန်အန်းနဲ့ ဆွေးနွေးစရာတွေ ရှိတယ်။"

ရှီရွှမ်းရွှမ်း လှည့်ကြည့်လိုက်ကာ ရှန်းချွမ် ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ သူ့ကို ပြုံးပြပြီး ယဲ့အန်း ကို လက်ပြ၍ ပြန်လှည့်လာသည်။ "ဒါဆို ငါအခုသွားလိုက်တော့မယ်။ နောက်တစ်ကြိမ် အသံသွင်းတဲ့အခါ ပြန်တွေ့မယ်။"

အသံသွင်းစတူဒီယိုတွင် လူအနည်းငယ်သာရှိသည်။ ရှန်းချွမ် က စကားမပြောမီ ယဲ့အန်း ဘက်သို့ လျှောက်သွားပြီး "Brilliant Dreams ရဲ့ CEO ယွမ်ဟဲ ကို သိလား"

ဒီမေးခွန်းပဲ ဘာလို့ကြားရပြန်တာလဲ။

ယဲ့အန်းသည် ဖော်မပြနိုင်သော ခံစားချက်တစ်ခုဖြစ်ပေါ်လာသည်။ "မသိဘူး၊ ဘာလို့လဲ?"

ဒီအဖြေကိုကြား၍ ရှန်းချွမ်၏ သံသယအကြည့်တွေက ပိုပြင်းထန်လာသည်။ "ရေရှည်ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ရေးကိစ္စ ဆွေးနွေးဖို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စားသောက်ဖို့ ယွမ်ဟဲက ကျွန်တော့်ကိုပြောခိုင်းတယ်။" 

ယဲ့အန်းက ဒီမျှထိတော့ မှန်းဆထားသည်။ ယွမ်ဟဲသည် ကျုံးဖူ မှတဆင့် ရှဲ့ရှောနှင့်ဆက်ဆံရေးကို သိရှိခဲ့ပြီးဖြစ်သောကြောင့် ယခုမှသာ သူနှင့်ပူးပေါင်းရန် ဆွေးနွေးရန် သူမနှင့် တွေ့ချင်ခဲ့သည်။

……

စျေးကွက်သည် လက်ရှိတွင် အပြိုင်အဆိုင်များလွန်းသည်။ အကယ်၍ ၎င်းတို့သည် Brilliant Dreams နှင့် ရေရှည်ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်နိုင်ပါက ၎င်းတို့၏စတူဒီယိုအတွက် အခွင့်အလမ်းကောင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။

"မင်း မသွားချင်ဘူးလား" သူမ တုံ့ဆိုင်းနေတာကိုမြင်၍ ရှန်းချွမ်က လုဟုန် တုန်းက အခြေအနေနှင့် အတူတူပဲလို့ တွေးလိုက်သည်။

ယဲ့အန်းက ပြုံးလိုက်သည်။ "မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်မ အတွက် အချိန်တစ်ခုပဲ စီစဉ်ပေးပါ။"

ရှန်းချွမ်၏ မျက်လုံးများတွင် အံ့အားသင့်စရာအရိပ်အမြွက်ပြသွားသော်လည်း ၎င်းမှာ သူမ၏ ရွေးချယ်မှုဖြစ်သည်။ သူက ခေါင်းညိတ်ပြီး “ကောင်းပြီ” ဟု ပြန်ဖြေသည်။ 

“ဘာမှ ဆွေးနွေးစရာ မရှိတော့ဘူး ဆိုရင် ကျွန်မ ပြန်တော့မယ်”

ယဲ့အန်းသည် သူမ၏အိတ်ကို ကောက်ယူကာ ထွက်ခွာရန် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် သူမ ရပ်တန့်သွားသည်။ "ဟုတ်ပြီ ကျွန်မအားလပ်ရက်ရှည်လိုချင်တယ်။ လောလောဆယ် ပရောဂျက်တွေထပ် မပေးပါနဲ့”

“…” ထိုစကားကို ကြားပြီးနောက် ရှန်းချွမ်သည် တည်ငြိမ်သော တည်ငြိမ်မှု ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့သည်။  "ဒီအားလပ်ရက်က ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ။ အချိန်အတော်ကြာပြီးမှ ဘာတွေများ ဂရုစိုက်စရာရှိလို့လဲ။ အရင်က ဘယ်လောက်တောင်မှ လုံ့လဝီရိယနဲ့ ကြိုးစားခဲ့တာကို မှတ်မိသေးလား။ အခု မင်းကိုယ်မင်းကြည့်စမ်း... မင်း အလုပ်မလုပ်ချင်တော့ဘူးလား"

သူ့ဒေါသကိုမြင်တော့ ယဲ့အန်းက ရယ်ချင်လာသည်။ "အလုပ်နည်းနည်းပဲလုပ်ရင် လစာလျှော့ပေးလိုက်လို့မရဘူးလား။ အမှန်တော့၊ စတူဒီယိုမှာ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း ရှိတာမဟုတ်ဘူး။ အခြားသူတွေလည်း အလုပ်အခွင့်အလမ်းများများ လိုအပ်တယ်။ မဟုတ်ရင် အားလုံးက ကျွန်မကို မုန်းကြလိမ့်မယ်။”

“သူတို့က…”

သူတို့အားလုံးက မင်းလောက်မစွမ်းဆောင်နိုင်ကြဘူး... စကားတစ်ဝက်တွင် ရှန်းချွမ်က သူ့စကားတွေကို မျိုချလိုက်ပြီး စကားမဆုံးလိုက်ချေ။

ရုတ်တရက် တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးပြီး သူမကို သံသယစိတ်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ “ယဲ့အန်း၊ အမှန်အတိုင်းပြောစမ်း။ ပြဿနာတစ်ခုခု ကြုံနေရတာလား"

"နေမကောင်းဘူးလား?" သူမှန်းဆသည်။

ယဲ့အန်း - "...မဟုတ်ပါဘူး"

ရှန်းချွမ် က သံသယဖြစ်နေတုန်းရှိသေးသည်။ “ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် သိတာကြာပြီ။ ဒုက္ခတွေ ကြုံလာရရင် ငါ့ကို ပြောပါ”

သူမသည် “နေမကောင်းသော်လည်း ဖုံးကွယ်ရန် စိတ်အားထက်သန်နေသည်” ဟူသော လုပ်ဇာတ်ကို ပုံဖော်ထားသည်ဟု ယဲ့အန်းသိသည်။ သူမ ပြောစရာမရှိ။

အဆုံးတွင် သူမက “ကျွန်မ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ ကျွန်မက ရုတ်တရက် ပိုက်ဆံအများကြီးနဲ့ ဖြစ်သွားတာမို့ ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ ဂရုစိုက်ပြီး ဘဝလမ်းကို လျှောက်သွားချင်တယ်။"

ရှန်းချွမ် - ???

စကားတစ်ခွန်း ရှန်းချွမ်၏ ခေါင်းထဲတွင် ပေါ်လာသည်။ "မင်း ငါ့ကို နောက်နေတာလား။”

ယဲ့အန်းက စကားပြီးသွားသည်နှင့် "သတိထားပါ၊ အတွေးလွန်ခြင်းက ရှင့်ဆံပင်အတွက် ကောင်းကျိုး မပေးနိုင်ဘူး"

ရှန်းချွမ် - “…”

     —

ရက်အတော်ကြာ အချိန်ပိုလုပ်ပြီးနောက် ယဲ့အန်းသည် မောပန်းနွမ်းနယ်ကာ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။ လက်ဖျားတောင်မလှုပ်နိုင်လောက်အောင်ပင် ပင်ပန်းလွန်းသဖြင့် ဆိုဖာပေါ်တွင် လှဲချလိုက်သည်။

ရှဲ့ရှောသည် အိမ်ထဲတွင်နေပြီး စိတ်အခြေအနေသည်ယခင်ကထက် ပိုဆိုးနေပုံရသည်။

ယဲ့အန်းသည် တာဝန်ကျေသော ခင်ပွန်း၏ တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ရန် မမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။ သူမက “နောက်ဆုံးတော့ အလုပ်ပြီးသွားပြီဆိုတော့ မနက်ဖြန် အသံသွင်းစတူဒီယိုကို သွားစရာ မလိုတော့ဘူး။ မနက်ဖြန် ရာသီဥတုကောင်းရင် ကျွန်မ ရှင်နဲ့ တူတူလမ်းလျှောက်မယ်။"

ရှဲ့‌ရှောက စကားမပြောဘဲ ငြိမ်နေလိုက်သည်။

ယဲ့အန်းသည် သူမမျက်လုံးများပြူကျယ်လာကာ သည်းမခံနိုင်တော့ပေ။ “ဒီမှာ ကျွန်မက ရှင့်ရဲ့  မိန်းမဖြစ်နေတုန်းပဲ။ ကျွန်မ ပင်ပန်းလာတာလေ။ ကိုယ်ချင်းစာတရားလေး ဘာလေး မရှိဘူးလား"

ရှဲ့ရှောသည် သူ့မျက်နှာတွင် ခံစားချက်အရိပ်အယောင်မရှိပေ။ "ပြောတာလျော့ပြီး လည်ချောင်းကို အနားယူတာက ငါပြောသမျှထက် ပိုအသုံးဝင်လိမ့်မယ်"

    “……”

ယဲ့အန်း၏ နှလုံးသည် ချက်ချင်းပင် ပိတ်ဆို့သွားသလို ခံစားလိုက်ရကာ သူမမှာ သွေးအန်လုမတတ် ဖြစ်နေသည်။

အေးစက်ပြီး ရက်စက်တဲ့လူ !

သူမ ဒေါသတကြီး လှဲချလိုက်ကာ မျက်လုံးမှိတ်ကာ ဆိုဖာပေါ် တွင် တန်းအိပ်လိုက်သည်။

အမှောင်ထဲတွင် သူမ၏ အသက်ရှုသံများ တဖြည်းဖြည်း ပျံ့နှံ့ထွက်ပေါ်လာသည်။ ရှဲ့ရှောသည် အခန်းထဲမှ မထွက်ခင် ခဏမျှ ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေခဲ့တယ်။

သူထွက်သွားပြီးသည်နှင့် အန်တီ ကျိုး၏ အသံကိုကြားလိုက်ရသည်။ “ သခင်လေး”

ရှဲ့ရှော ရပ်လိုက်သည်။ "ဘာကိစ္စလဲ?"

အန်တီ ကျိုး - “သခင်မလေး ပြန်လာပြီ၊ ဒီည ဘာစားချင်လဲလို့ မေးမလို့ပါ"

ရှဲ့ရှော - "သူ အိပ်ပျော်နေပြီ"

ခြေလှမ်းတဝက်လောက်လျှောက်ပြီးနောက်မှ သူက ပြန်လှည့်၍ “လည်ချောင်းကို သက်သာ‌အောင် ဟင်းချိုသွားယူခဲ့” လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။

     —

သူမသည် အခြားကိစ္စများနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေလား မရှင်းမလင်း ဖြစ်နေသော်လည်း ရှီရွှမ်းရွှမ်းသည် ထိုညက ယဲ့အန်းကို မက်ဆေ့မပို့ခဲ့ပေ။

ယဲ့အန်းသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ် နေသောကြောင့် ရှီရွှမ်းရွှမ်းဆီ ဆက်သွယ်ရန် အစပျိုးခြင်း မပြုခဲ့ပေ။ ရေချိုးပြီးနောက် စောစော အိပ်ယာဝင်လိုက်သည်။

နောက်နေ့ မနက်ဆယ်နာရီအထိ အိပ်သည်။

သူမ နိုးလာပြီး မနက်ခင်း routine ကို ပြီးမြောက်သောအခါ ရှီရွှမ်းရွှမ်းဆီမှ စာတိုတစ်စောင် လက်ခံရရှိခဲ့သည်။

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - [အန်အန်း၊ နင် နိုးနေပြီလား]

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - [မနေ့ညက ဝတ္ထုတွေဖတ်ရင်း အလုပ်ရှုပ်ပြီး နင့်ကို ဆက်သွယ်ဖို့ မေ့သွားတယ်။]

ယဲ့အန်းက သူ့ဆံပင်၏ ဆံညှပ်ကို ထုတ်ပြီး ဖုန်းကိုင်ရင်း လသာဆောင်ဖက်သို့ လျှောက်သွားသည်။ သူမ၏ သွယ်လျသော လက်ချောင်းထိပ်များဖြင့် အသံခလုတ်ကို နှိပ်လိုက်သည်။

ယဲ့အန်း - “ငါနိုးပြီ။ မနေ့က နင်ဘာပြောမလို့လဲ"

ရှီရွှမ်းရွှမ်းက အသံမက်ဆေ့ချ်ဖြင့် “ဒါက နင့်အကြောင်းပါ။ ဒါကို နင်မသိနိုင်ပေမယ့် ကာတွန်းအသိုင်းဝိုင်းထဲက လူတော်တော်များများက နင့်အကြောင်း အတင်းအဖျင်း ပြောနေကြတာ လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်ကတည်းက။"

ယဲ့အန်းတွင် သံသယဖြစ်ဖွယ် ကြိုတင်သတိပေးချက်တစ်ခုရှိသည်။ "ဘယ်လိုအတင်းအဖျင်းမျိုးလဲ"

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - "နင်နဲ့ လုဟုန်အကြောင်းပဲ... သူတို့က ပြောမပြနိုင်တဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုရှိနေတယ်လို့ အငယ်အနှောင်းအဖြစ် ပြောနေကြတယ်"

ယဲ့အန်း - “…”

"ညဖက် လုဟုန် ရဲ့ကားထဲကိုနင်ဝင်သွားတာ မြင်ဖူးတယ်လို့ လူတွေကပြောနေကြတယ်၊ ခဏနေ၊ ငါနင့်ဆီ လင့်ခ်ပို့လိုက်မယ်။"

ယဲ့အန်းသည် အတင်းအဖျင်း ဖိုရမ်တစ်ခုတွင် ရေပန်းစားသော ပို့စ်တစ်ခုကို ကြည့်ရန် လင့်ခ်ကို နှိပ်လိုက်သည်။

အကြောင်းအရာသည် ရှီရွှမ်းရွှမ်းက အကျဉ်းချုံးပြောပြထားသည်နှင့် ဆင်တူသည်။ အဘိုးအို၏ အငယ်အနှောင်းဖြစ်ခြင်းအားဖြင့် သူမသည် အမျိုးမျိုးသော အခွင့်အရေးများကို ရရှိခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။

The Voice Actors' Excellence event မှ သူမ၏ ဓာတ်ပုံကို အောက်တွင် ပူးတွဲဖော်ပြထားသည်။ သူမသည် အနီရောင်နှင့် အနက်ရောင် ဟန်ဖူကို ၀တ်ဆင်ထားသော်လည်း ရုပ်ပုံမှာ ဝါးနေသည်။

ဤအကြောင်းအရာမျိုးများသည် ၎င်းတို့၏ဇာစ်မြစ် သို့မဟုတ် အကျိုးဆက်များ မည်သို့ပင်ရှိစေကာမူ အပြင်းအထန် ငြင်းခုံမှုများကို နှိုးဆွပေးနိုင်ပါသည်။

1st commenter- [ရှေ့ဆုံးတန်းမှာ ဖရဲသီးစားပါ။*]

(吃瓜- ဖရဲသီးစားခြင်းသည် အင်တာနက်၏ ထောင့်အချို့တွင် အကြောင်းအရာတစ်ခုနှင့် ပတ်သက်၍ ၎င်းတို့၏ ထင်မြင်ယူဆချက်များကို တန်းစီခြင်းမှလွဲ၍ အခြားဘာမှ လုပ်စရာမရှိသည့်အခါတွင် အင်တာနက် မှတ်သားဖွယ်ရာ စကားစုတစ်ခုဖြစ်သည်။)

2nd မှတ်ချက်- [ဒါက အမှန်လား။ Excellence ပွဲတုန်းကတော့ သူမကို နတ်ဘုရားမတစ်ပါးလိုတောင် ချီးကျူးလေးစားမိတယ်။ ဒီဖရဲသီးကို ငါမစားနိုင်ဘူး။]

3rd မှတ်ချက်- [@2nd မှတ်ချက်၊ အဲဒါ လုံးဝမှန်ပါတယ်။ ညနက်သန်းခေါင်မှာ မင်းရဲ့နတ်ဘုရားမ အဘိုးကြီးရဲ့ကားပေါ်တက်သွားတာကို ကိုယ်တိုင်တွေ့ဖူးတယ်လို့ ပြောတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိတယ်...]

4th မှတ်ချက်- [@3rdမှတ်ချက်ပေးသူ၊ သင့်တွင် သူငယ်ချင်း မရှိနိုင်ပါ။]

5th မှတ်ချက်- [သူမ အရမ်းလှတယ်။ မင်းရဲ့ အသွင်အပြင်ကို အားကိုးပြီး အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြုတာက ဘာအမှားမှ မရှိပါဘူး၊ ဟုတ်တယ်ဟုတ်။]

6th မှတ်ချက်- [အထက်မှတ်ချက်သုံးခုမှာ ဘာများမှားနေလဲ။ တစ်ဖက်မှာ ဇနီးရှိတယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။]

7th မှတ်ချက်- [သူမရဲ့ ပုံရိပ်တွေအပြင် ဒီညီမရဲ့ အသံကို ကျွန်တော် အရမ်းကြိုက်ပါတယ်။ သူမသည် anime တွင် ကျွန်ုပ်အကြိုက်ဆုံး ဇာတ်ကောင်ဖြစ်သည်။ ဝူး ဝူး ဝူး ၊ သူဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ။]

     ……

အသံသရုပ်ဆောင် အသိုင်းအဝိုင်းသည် ဖျော်ဖြေရေးအသိုင်းအဝိုင်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍မရသော်လည်း ၎င်းသည် တက်ကြွသော အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုအဖြစ် ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ Drama ပြတ်တောက်မှု မရှိခဲ့ပါ။ 

ယဲ့အန်း သည် ယခင်က Voice Actors' Excellence ပွဲကို တက်ရောက်ခဲ့ဖူးပြီး သူမ၏ အသွင်အပြင်နှင့် အသံဖြင့် ကောင်းမွန်သော ပရိသတ်အားပေးမှု ရရှိထားသည်။ သူမဟာ အသိုင်းအဝိုင်းထဲတွင် အတော်လေး ကျော်ကြားသည့်အတွက် သည်လိုကောလာဟလများ ပျံ့နှံ့လာတဲ့အခါ မြွေတွေအားလုံးက အခွင့်အရေးကို အသုံးချခဲ့ကြပါတယ်။

ရှီရွှမ်းရွှမ်းက သူမထံ စာတိုပို့ခဲ့သည် - [အန်အန်း၊ မှတ်ချက်တွေက ပိုပိုပြီး ထူးထူးဆန်းဆန်း ဖြစ်လာပြီ။ တစ်ခုခု ရှင်းလင်းချင်သေးလား။]

ရှင်းရမှာ? ဘယ်လိုလဲ? သူမလက်ထပ်ပြီးပြီဆိုတာ လူတိုင်းကို ပြန်ပြောပြရမှာလား။

ယဲ့အန်းသည် ဖိုရမ်ပို့စ်မှ ထွက်ပြီး သူမ၏ reply ကို ရိုက်ထည့်ရန် chatbox သို့ ပြန်သွားသည်။ ရုတ်တရက် သူမအနောက်မှ အသံတစ်ခုပေါ်လာသည်။

ရှဲ့ရှော တံခါးကိုတွန်းဖွင့်သည်ကို သူမ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူသည် မှောင်မိုက်သောအကြည့်ဖြင့် တံခါးဝတွင် ရုပ်တုတစ်ခုကဲ့သို့ ရပ်နေ၏။