အပိုင်း ၁၇

ဂုဏ်မြင့်သူရယ်

အပိုင်း ၁၇.၁

ရှဲ့‌ရှောက တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး ယဲ့အန်း နိုးနေလား မသေချာပုံရသည်။ သူက တံခါးဝတွင် ခဏရပ်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်သွားသည်။

ယဲ့အန်းက သူ့ကို ကျယ်လောင်စွာ အသိပေးခဲ့သည်။ “ကျွန်မနိုးနေပြီ၊ လသာဆောင်မှာရှိနေမယ်"

ရှဲ့ရှောက ရပ်လိုက်ပြီး သူ့အသံထွက်လာသည့်ဘက်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ သူ အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ "မင်း မနက်စာစားဖို့ မဆင်းလာသေးဘူးလား"

??? သူက မနက်စာစားဖို့ တမင်တကာ လာမေးတာလား။

ယဲ့အန်းသည် အနည်းငယ် မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ဖုန်းကို အမြန်ဆွဲကိုင်ကာ အိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ "ဒါဆို သွားရအောင်။"

သူမ လမ်းလျှောက်လာရင်း၊ သူမက ရှီရွှမ်းရွှမ်း၏ စာကို ပြန်ပြောခဲ့တယ်- [အဲဒါကို စဉ်းစားပြီး နောက်မှ အသိပေးမယ်။]

"စားပြီးပြီလား" အခန်းထဲက ထွက်ပြီးမှသာ ယဲ့အန်က ဒီမေးခွန်းကို မေးသည်။

ရှဲ့‌ရှောက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး “အင်း” ကို ပြောလိုက်သည်။

သူမနဲ့ မနက်စာစားဖို့ သူစောင့်နေမယ့်နေ့သည် အံ့ဖွယ်ကောင်းမယ့်နေ့ပဲလို့ ယဲ့အန်းက သူ့ကိုယ်သူ တွေးလိုက်သည်။

ဆယ်နာရီခွဲနေပြီဖြစ်ပြီး နေ့လည်စာစားချိန်ကိုပင် နီးနေပြီ။ ယဲ့အန်းသည် ယာဂု ပန်းကန်တစ်ဝက်သာ သောက်ပြီး ထပ်မစားတော့ချေ။

မနက်စာစားပြီးသည်နှင့် အင်တာနက်တွင် သူမနာမည်ကို ထပ်ရှာပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။

လုဟုန်နှင့် သူမ၏ အဆက်အသွယ်အကြောင်းကို အခြားသူများသိရှိရန် ခက်ခဲသောကြောင့် ၎င်းသည်စတူဒီယိုရှိ တစ်စုံတစ်ဦးမှ သို့မဟုတ် လုဟုန် ကိုယ်တိုင်မှပျံ့နှံ့သွားခြင်းဖြစ်မည်။

ကောလဟာလတွေကို ဘယ်သူဖြန့်တယ်ဆိုတာ ဆုံးဖြတ်ရခက်သည်။ ယခုအင်တာနက်သည် ကောင်းစွာဖွံ့ဖြိုးပြီး သတင်းအချက်အလက်များကို လျင်မြန်စွာ ပေးပို့နိုင်သောကြောင့် ကီးဘုတ်စစ်သည်တော်များအားလုံးသည် ၎င်းတို့၏ ဖန်သားပြင်နောက်ကွယ်တွင် ဖုံးကွယ်ပြီး အတင်းအဖျင်း ပြောခြင်းကို နှစ်သက်ကြသည်။

ဖရဲသီးစားသူတိုင်းသည် ကောလဟာလများ မှန်သည်ဖြစ်စေ မှားသည်ဖြစ်စေ၊ ဒရာမာကိုပဲ ကြည့်ချင်ကြသည်။ အကယ်၍ သူမသည် ဤအချိန်တွင် ပို့စ်တစ်ခုကို တင်လိုက်မည်ဆိုလျှင် သိပ်ထိရောက်မှု ရှိမည်မဟုတ်ပေ။ သူမသည် သူမ၏ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာဘဝအကြောင်း အသေးစိတ်ဖော်ပြလိုက်လျှင်  အလွန်လှောင်ပြောင်ခံရနိုင်သည်။

ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ ထိုသတင်းသည် ဤသေးငယ်သော အင်တာနက်ဖိုရမ်တွင်သာရှိပြီး Weibo တွင် မပျံ့နှံ့သေးပါ။ သို့မဟုတ်ရင် ရလဒ်က ပိုဆိုးလိမ့်မည်။

ယဲ့အန်းသည် သူမ၏ နားထင်များကို နှိပ်နယ်ပေးရင်း စိတ်ရှုပ်ထွေးနေမိသည်။ ရုတ်တရက် သူမဖုန်းမြည်လာသည်။

ရှန်းချွမ်က ဖုန်းခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။

“ကျွန်တော် ဥက္ကဌ ယွမ်နဲ့ ချိန်းထားတယ်။ ဒီနေ့ 5:30 မှာ အဆင်ပြေရဲ့လား"

ယဲ့အန်း - "မစောလွန်းဘူးလား?"

ရှန်းချွမ် - "မင်း သိပ်စောတယ်လို့ ထင်ရင် ငါ သူ့ကို ပြောလိုက်မယ်။"

ယဲ့အန်း - “ကောင်းပြီ၊ ကျွန်မ ဒီညသွားမယ်။"

“အိုခေ။”

ရှန်းချွမ်က ဖုန်းချခါနီးတွင် ယဲ့အန်းက ရုတ်တရက် မေးသည်။ " ဟုတ်သားပဲ လုဟုန်က anime ကို တခြားသူကို ပေးချင်တယ်လို့ ရှင်ပြောတာမဟုတ်လား။ ဘယ်သူတွေလဲ သိလား"

ရှန်းချွမ်က နာမည်ကိုပြန်ပြောပြပြီး "စုန့်ယင်း ဖြစ်ပုံရတယ်"

စုန့်ယင်းက အသံသရုပ်ဆောင်အသစ်တစ်ယောက်ပါ။ သူမသည် ချိုမြိန်သော အသံရှိပြီး ယဲ့အန်းသည်လည်း သူမ၏ နာမည်ကို ကြားဖူးသည်။

လုဟုန်က သူမကို ချုပ်နှောင်ထားခဲ့တာလား။ သူမသည် ယဲ့အန်းအပေါ် မကျေမနပ်ဖြစ်ကာ ထိုရာထူးကို ပေးလိုက်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။

"ဘာလို့ ဒီအကြောင်းကို ရုတ်တရတ် မေးနေတာလဲ"

“ဘာမှမဟုတ်ဘူး။”

ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မဖြစ်ခင်မှာ သံသယတွေ ခိုင်လုံနေသည်။ ယဲ့အန်းသည် ဖုန်းကိုချကာ အပေါ်ထပ်သို့ ပြန်တက်သွားပြီး စိတ်ထဲတွင် သံသယစိတ်များကို ဖျောက်ပစ်လိုက်သည်။

ရှဲ့‌ရှောသည် စတူဒီယိုတွင် တစ်ယောက်တည်းရှိနေသည်။ အနက်ရောင်ရှပ်အင်္ကျီကို ၀တ်ဆင်ထားပြီး အချိုးအစားကျနစွာ ဝတ်ဆင်ထားသည်။ သူက ခါတိုင်းထက် ပါးလွှာပြီး ဒီနေ့ စိတ်နေစိတ်ထား ပိုအေးပုံရသည်။

ယဲ့အန်းသည် တံခါးခေါက်၍ ဝင်သွားကာ သူ့ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

"ဒီနေ့ လည်ချောင်းနာနေလို့ ကျွန်မ ရှင့်ကိုစာမဖတ်ပြတော့ဘူးနော်"

ရှဲ့ရှောသည် လုံးဝဂရုမစိုက်သလို ပြန်လည်ပြောဆိုခြင်းမရှိပေ။

ယဲ့အန်းက ချီတုံချတုံဖြစ်နေသော်လည်း သူမအွန်လိုင်းတွင် ကောလာဟလဖြန့်နေသူအကြောင်း သူ့ကို မပြောပဲထားလိုက်သည်။

သူ့ဒေါသကြောင့်သာ သူမကို ပြောမိလျှင် စိတ်ဆိုးသွားနိုင်သည်။ သူမကိုယ်တိုင် ဖြေရှင်းဖို့ နည်းလမ်းရှာရလိမ့်မည်။

“ဒီမှာထိုင်ရတာ ပျင်းစရာကောင်းတယ်။ ကျွန်မတို့ အပြင်ထွက်ပြီး လမ်းလျှောက်ကြရင် မကောင်းဘူးလား။”

သူမသည် သူမ၏ လက်သန်းကို  သူ့ လက်သန်းနှင့် ချိတ်လိုက်သည်။

ရှဲ့ရှောသည် သိမ်မွေ့သော အမူအရာဖြင့် သူ့အကြည့်ကို မြှင့်လိုက်ပြီး သူမ၏ သေးငယ်သော အပြုအမူများကို အကျင့်ဖြစ်နေပြီဟု ထင်ရသည်။

ယဲ့အန်းသည် ပြတင်းပေါက်မှ လှမ်းကြည့်ကာ ချစ်စရာ သရုပ်ဆောင်ရန် ကြံစည်သော်လည်း သူ၏ မေးစေ့ ပတ်ပတ်လည် တစ်ဝိုက်တွင် သွေးခြောက်နေသော ဒဏ်ရာ သေးသေးလေးကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရသည်။

"ရှင့် မေးစေ့က ဘာဖြစ်တာလဲ"

ရှဲ့ရှောက မတုံ့ပြန်ပါ။

ယဲ့အန်းသည် ၎င်းကိုထိရန် ရှေ့ကို တိုးလိုက်သည်။ “အရေပြားစုတ်ပြဲနေတာ၊ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ?"

သူမ၏ လက်ချောင်းထိပ်များက ဒဏ်ရာကို ထိလိုက်သောအခါတွင် နာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ၏ နွေးထွေးသော အသက်ရှုသံများက သူ့အနီးသို့ ရောက်ရှိလာပြီး ရှဲ့ရှောက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ မျက်နှာလွှဲသွားခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းသည် သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ပြုတ်ကျလုနီးပါးအထိ ဒဏ်ရာကို စစ်ဆေးရန် ဆက်လက်ချဉ်းကပ်ခဲ့သည်။ "ဒီမနက် မုတ်ဆိတ်ရိတ်ခဲ့တာလား"

“ရှင့်အတွက် ဆေးကပ်ပလာစတာ တစ်ခု ကျွန်မသွားယူလိုက်မယ်” ဟု ဆိုဖာပေါ်မှ ထကာ ပြောလိုက်သည်။

ရှဲ့ရှောက “မလိုပါဘူး” လို့ အလိုလို ငြင်းလိုက်သည်။

ယဲ့အန်း၏ အမူအရာသည် ချက်ချင်းပင် ဆိုးရွားသွားခဲ့သည်။ "မဟုတ်ဘူး၊ ရှင် လိုအပ်တယ်! အနာပိုးဝင်ပြီး အမာရွတ်ဖြစ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ရှင်က ကျွန်မရဲ့ခင်ပွန်းပါ။ ကျွန်မ အဲ့လောက်သိပ်ဂရုမစိုက်ပေမယ့် ရှင့်မျက်နှာက လှနေရမယ်။"

ရှဲ့ရှော - “…”

ယဲ့အန်းသည် စကားပြီးသောအခါတွင် သူမသည် သူမ၏ ဖိနပ်ကိုစီး၍ အမြန်ပြေးကာ အခန်းအပြင်သို့ ထွက်ပြေးသွားသည်။

သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူမသည် ဂွမ်းပိုင်း၊ အိုင်အိုဒင်း၊ တီးဝိုင်းအကူအညီတွေနဲ့ ရှုပ်ပွနေပြီး ရှဲ့ရှောအနားတွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။

ရှဲ့‌ရှောသည် သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုများကို တားဆီးရန် သူ့လက်များကို မြှောက်ထားသော်လည်း သူမသည် သူ့ကို အကြင်နာမဲ့စွာ ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။ "မလှုပ်နဲ့!"

သွယ်လျသောလက်ချောင်းများက သူ့မေးစေ့ကို အုပ်ထားသည်။ ရှဲ့‌ရှောသည် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ လွတ်မြောက်အောင် မလုပ်နိုင်ခဲ့ပေ။ နောက်ဆုံးတွင် သူသည် သူမကို အလျော့ပေးလိုက်ပြီး သူမလုပ်ချင်တာကို လုပ်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။

ယဲ့အန်းသည် သူ့မေးစေ့ပေါ်တွင် အိုင်အိုဒင်းကို လိမ်းကျံရင်း စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် “ရှင် အဆင်မပြေရင် ရှင်ဘာလို့ အကူအညီမတောင်းတာလဲ။ နောက်နောင် ဒီလိုမလုပ်ပါနှင့်။ ကံကောင်းလို့၊ ဒဏ်ရာက မနက်ဘူး…” 

 ခေတ္တနားပြီးနောက် သူမက စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ “ဟေး ၊ နောက်ကျရင် မုတ်ဆိတ်ရိတ်ဖို့ ကျွန်မကူညီမယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုလဲ”

ဆံပင်ဖြီးခြင်းနှင့် မုတ်ဆိတ်ရိတ်ခြင်းကဲ့သို့သော လောကီအရာများကို သူမ အလွန်စိတ်ဝင်စားပုံရသည်။ သူမ ဒီအကြောင်းပြောတိုင်း စိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည်။

"ဘယ်လိုလုပ်ရလဲ သိလား?" ရှဲ့‌ရှောက ဘာမှမသိမသာပြောလိုက်သည်။

ယဲ့အန်း ဆို့နင့်သွားသည်။ "...မတတ်ရင်တောင် သင်ယူလို့ရတယ်! ဒါကိုသင်ရတာ အရမ်းမခက်ဘူးမဟုတ်လား"

ရှဲ့‌ရှောက မှတ်ချက်မပေးခဲ့ပေ။

ဧရိယာကို ပိုးသတ်ရန် အိုင်အိုဒင်းကို အသုံးပြုပြီးနောက် ယဲ့အန်းသည် ဒဏ်ရာပေါ်တွင် ဆေးကပ်ပလာစတာကပ်ပေးလိုက်သည်။

ထိုကဲ့သို့ တင်းမာသောမျက်နှာပေါ်တွင် ဟာသဆန်နေပုံရသည်။

ယဲ့အန်းသည် သူမ၏ အပြုံးကို ထိန်းမထားနိုင်ပဲ အခန်းမှ ထွက်သွားကာ အိုင်အိုဒင်းကို ဆေးပုံးထဲသို့ ပြန်ထည့်လိုက်သည်။

သူမထွက်သွားသည်နှင့် ရှဲ့ရှောသည် ဆေးကပ်ပလာစတာကို အသက်မပါဘဲ ဆုတ်ဖြဲလိုက်သည်။

ယဲ့အန်းသည် သူ၏ မေးစေ့ကို မြင်ပြီး ချက်ချင်းပင် ဒေါသထွက်သွားသည်။ "ဘာလို့ ပြန်ခွာလိုက်တာလဲ"

ရှဲ့‌ရှောက တစ်ခုခုကို‌ရေရွတ်သော အမူအရာနှင့် သူမကို လျစ်လျူရှုခဲ့သည် - ဆေးကပ်ပလာစတာက ငါ့ရဲ့လှပတဲ့မျက်နှာနဲ့ ဘယ်လိုထိုက်တန်နိုင်မလဲ။

ယဲ့အန်းက ဒေါသတကြီးနဲ့ “ရှင့်အတွက် နောက်ထပ်တစ်ခု ထပ်ယူမယ်။ အဲဒါကို ခွာလိုက်ရင် နောက်တစ်ခု ထပ်ကပ်မယ်။ ဘယ်သူနိုင်မလဲ ကြည့်ရအောင်။”

ဆေးကပ်ပလာစတာနှင့် ခြိမ်းခြောက်မှုများကြောင့် သူမကို အဆုံးမသတ်နိုင်တော့မည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် ရှဲ့‌ရှောက ရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်သည်။ "မင်း အပြင်မထွက်ချင်ဘူးလား"

ယဲ့အန်း - "?"

ရှဲ့‌ရှော တံခါးဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။ လမ်းလျှောက်ထွက်ဖို့ သဘောတူလိုက်ကြောင်းကို ယဲ့အန်းမသိခင် ခဏလောက် တွန့်ဆုတ်သွားသည်။

သူက ဆေးကပ်ပလာစတာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အပေးအယူ လုပ်ခဲ့တာလား။

သူမ၏ ပြင်းပြသော ညုတုတု ဖြားယောင်းသွေးဆောင်မှုသည် ဆေးကပ်ပလာစတာ ထက် သာလွန်သည်မဟုတ်ပါလား။

ယဲ့အန်းမှာ ခံစားချက်တွေ ရောထွေးနေခဲ့သည်။ အခန်းထဲမှ မထွက်ခင် သူ့မေးစေ့ပေါ်ရှိ ဒဏ်ရာကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပိုးသတ်ပြီးပါပြီ။ ဆေးကပ်ပလာစတာ မကပ်တာ ကောင်းပါတယ်။

     —

နေ့လည်ခင်းတွင် ယဲ့အန်းသည် နောက်ဆုံးတွင် ရှီရွှမ်းရွှမ်းဆီ စာမပို့မီ အချိန်အတော်ကြာ ရုန်းကန်ခဲ့ရသည်။ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိစေရန် ဖိုရမ်သို့ မက်ဆေ့ချ်ပို့ရန် သူမကို တောင်းဆိုခဲ့သည်။

ရှီရွှမ်းရွှမ်းသည် သူမပြန်ကြားချက်ကို စိတ်အားထက်သန်စွာ စောင့်ဆိုင်းနေသောကြောင့် သူမသည် မုန်းတီးသူများနှင့် ငြင်းခုံရန် ချက်ချင်းဝင်ရောက်ကာ လူတိုင်းကို ကောင်းကောင်းရိုက်နှက်ပေးခဲ့သည်။

လုံလောက်အောင်သေချာပါသည်၊ အဲဒါက အများကြီး မကူညီခဲ့ပေ။ မေးတဲ့သူတွေက ဆက်မေးသည်၊ အတင်းအဖျင်း ပြောတဲ့သူတွေကလည်း ဆက်ပြောကြသည်။ သို့သော် နောက်ဆုံးတွင် သူမကို အကာအကွယ်ပေးသော အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

ယဲ့အန်းသည် သူမ၏ ဖုန်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုက်ခြင်းကို သက်သာစေရန် သူမ၏ နားထင်များကို ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်လိုက်သည်။ သူမသည် အဖြေကိုရှာရန် တကယ်လိုအပ်သည်၊ ဒါဟာ အမှန်တကယ်ပင် ခက်ခဲခဲ့သည်။ သူမသည် Brilliant Dreams ရှိ PR အဖွဲ့ကိုလည်း ဖြေရှင်းရပေဦးမည်။

လေးနာရီအကြာတွင် ယဲ့အန်းသည် အဝတ်အစားလဲပြီး မိတ်ကပ်လိမ်းကာ ယွမ်ဟဲကိုတွေ့ရန် ပြင်ဆင်နေသည်။

"ယွမ်ဟဲက ရှင့်ကို သိတယ်မဟုတ်လား။ ရှင် ကျွန်မနဲ့ တကယ် မသွားချင်ဘူးလား" နှုတ်ခမ်းနီကို ဆိုးပြီး မှန်ကို မျက်နှာမူကာ မေးခဲ့သည်။

ရှဲ့‌ရှော၏ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားပြီး သူ့လက်ချောင်းများကို ယှက်ထားခဲ့သည်။ သူ့ပုံစံက စိတ်မဝင်စားပုံပေါ်သည်။

"ဒါဆို အိမ်မှာ ထမင်းကောင်းကောင်းစား၊ ကျွန်မ စောစောပြန်လာနိုင်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်မယ်" ယဲ့အန်းက လွယ်အိတ်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး လှပစွာ ထွက်ခွာမသွားမီ မိခင်တစ်ဦး၏ လေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

သူမ စားသောက်ဆိုင်သို့ ရောက်ပြီးနောက် ရှီရွှမ်းရွှမ်းနှင့် ယွမ်ဟဲတို့လည်း ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ယွမ်ဟဲသည် အမျိုးသမီး အတွင်းရေးမှူးတစ်ဦးကို ခေါ်ဆောင်လာသည်။

သီးသန့်အခန်းသည် ဒီဇိုင်းပိုင်း သပ်ရပ်လှသည်။ ကြမ်းပြင်မှ မျက်နှာကြက်များထိ ရှုခင်းပန်းချီများဖြင့် အလှဆင်ထားပြီး ပိတ်ကား၏ အခြားတစ်ဖက်တွင် ကော်ဖီစားပွဲနှင့် ဖူတင်ခုံများကို ထားရှိထားသည်။

ယွမ်ဟဲသည် အသက်လေးဆယ်ကျော်ရှိသော်ငြား မျက်လုံးပသာဒ ဖြစ်ဖွယ် အနေအထားတွင်ရှိသည်။ သူ့စကားတွင် မသတီစရာ အရိပ်အယောင် မရှိပါ။

နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်သည့် ကိစ္စသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် စူးစိုက်နှစ်မြုပ်လိုက်သည်။

ရှန်းချွမ်သည် မူလက ယွမ်ဟဲသည် လုဟုန် ကဲ့သို့ဖြစ်ပြီး ယဲ့အန်း အပေါ် မရိုးမသား ရည်ရွယ်ချက်များ ရှိနေသည်ဟု ထင်မြင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဤကဲ့သို့ လေးနက်သော ဆွေးနွေးမှုကို မြင်သောအခါ သူ အထင်နှင့်အမြင်လွဲသွားသည်။

 ယဲ့အန်းပြောတာ တကယ်များမှန်နေလား။ Brilliant Dreams က ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ရန် သဘောတူပြီး သူမကို ခေါင်းဆောင်နေရာကိုပင် ပေးရသည့် အကြောင်းရင်းသည် သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်အရည်အချင်းတွေကြောင့်လား။

“ကျွန်တော်တို့မှာAnime အပြင် ရုပ်ရှင်နှင့် ရုပ်မြင်သံကြားဌာနလည်း ရှိပါတယ်။ ဌာနချုပ်က ရုပ်ရှင်နှင့် ရုပ်မြင်သံကြား ပရောဂျက်များတွင်လည်း ရင်းနှီးမြုပ်နှံထားတာကြောင့် အသံသရုပ်ဆောင်မှု အပိုင်းမှာ လိုအပ်ချက် အနည်းငယ်ရှိပါတယ်။ ရေရှည်ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မယ်ဆိုရင် ခင်ဗျားတို့စတူဒီယိုကို အရင်းအမြစ် အမြောက်အမြားနဲ့ ပံ့ပိုးပေးပါမယ်။”

 ယွမ်ဟဲ၏ ကမ်းလှမ်းချက်များသည် ရက်ရောလွန်းသဖြင့် ရှန်းချွမ်သည် အမှန်တရားဖြစ်ရန် ကောင်းလွန်းလှသည်ဟု ခံစားရသဖြင့် ၎င်းတို့သည် လုယက်ခံနေရခြင်းလားဟု တွေးတောမိ သည်။

သူက ယွမ်ဟဲကို ကြည့်လိုက်သော်လည်း တစ်ဖက်လူက ယဲ့အန်းကိုသာ ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုအမျိုးသားက သူမကို စိတ်ကျေနပ်အောင် ကြိုးစားနေသကဲ့သို့ စကားလုံးများကို သတိထားနေသည်။

စီးပွားရေးကိစ္စများ အတော်ပြေလည်သွားပြီး စကားစသတ်ပြီး စစားကြတော့သည်။

ညစာစားပွဲတွင် ယွမ်ဟဲက သူတို့ကို သည်လောက်အများကြီးသောက်ရန် မတိုက်တွန်းချေ။ သူသည် ရှန်းချွမ်နှင့် တစ်ကြိမ် ခွက်ချင်းတိုက်ကြပြီး သာယာသော ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုဖြစ်စေရန် ဆန္ဒပြုခဲ့သည်။

စားသောက်ပွဲပြီးခါနီးတွင် ရှန်းချွမ်သည် သန့်စင်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။

သူထွက်သွားသည်ကိုမြင်၍ ယဲ့အန်းက ဝိုင် ကိုခွက်တစ်ဝက်ခန့် ထည့်လိုက်ပြီး  ယွမ်ဟဲ ဆီကို ကိုင်မြှောက်လိုက်သည်။ “မကြာသေးခင်က ကိစ္စတွေကို ဂရုစိုက်ပေးခဲ့တဲ့အတွက် မစ္စတာ ယွမ်ကို ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်။”

“မစ္စ ယဲ့က ယဉ်ကျေးလွန်းတာပါ။ ဒါ ကျွန်တော်လုပ်သင့်တဲ့အရာပါ” လို့ ယွမ်ဟဲက ခပ်မြန်မြန် ပြန်ဖြေသည်။

သူက ခွက်ကိုချလိုက်ပြီး “မစ္စတာ ရှဲ့ကို အထူးတလည် နှုတ်ဆက်ဖို့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို လွှတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် ဒီလိုလုပ်ဖို့ သတ္တိရှိတယ်ဆိုရင်တောင် မစ္စ ယဲ့ ကို လျစ်လျူရှုဖို့ သတ္တိရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။”

ယဲ့အန်းလည်း ပြုံးလိုက်သည်။

စကားမပြောခင် သူမ စိတ်အာရုံကို အနည်းငယ်စုစည်းလိုက်သည်။“မစ္စတာ ယွမ်ကို ဒုက္ခပေးနိုင်တဲ့ တောင်းဆိုချက်တစ်ခု ရှိတယ်။ အနာဂတ်မှာ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုတစ်ခုခုရှိခဲ့ရင် ရှင့်ရဲ့လက်ရှိကိုယ်စားလှယ် လုဟုန်ကို အသုံးမပြုတော့ဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။”

ဒါကိုကြား၍ ယွမ်ဟဲ အနည်းငယ် အံ့သြသွားသော်လည်း လုဟုန်သည် ယခင်က သူမကို စော်ကားခဲ့သည်မှာ  ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်ဟု လျင်မြန်စွာ သဘောပေါက်လိုက်သည်။ သူသဘောတူလိုက်သည်။ “ကောင်းပါပြီခင်ဗျာ”

ယဲ့အန်းက ပြုံးလိုက်သည်။ "ကျွန်မ ရှင့်ကို ဒုက္ခပေးမိပြီပဲ ဥက္ကဌ ယွမ်"

ဖန်ခွက်ထဲရှိ ဝိုင်သည် ဝေ့ဝဲနေပြီး ၎င်း၏ တောက်ပြောင်သော ပုံစံကို ပုံဖော်နေသည်။ ၎င်းသည် သူမ၏မျက်နှာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ပြီး သူမ၏အကြည့်များကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းနှင့် အသက်ဝင်စေသည်။

ကျုံးဖူသည် သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်လက္ခဏာအကြောင်း ယွမ်ဟဲကို တစ်ခါမျှ မပြောခဲ့ပေ။ ယွမ်ဟဲက သူမကို ကြည့်ပြီး သူမကို တိုက်ရိုက်မေးရကောင်းနိုးနိုးဖြင့် စည်းကျော်ပြီး သူမကို စော်ကားမိမည်ကို စိုးရိမ်နေသည်။ 

သူမကို စိုက်ကြည့်နေတာကို မြင်၍ ယဲ့အန်းက မေးလိုက်သည်။

 “ဥက္ကဌ ယွမ် ပြောစရာရှိလို့လား” 

ယွမ်ဟဲသည် ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားသော်လည်း အဆုံးတွင် မမေးဘဲနေခဲ့သည်။ တခြားအကြောင်းအရာကို ပြောရန် ခေါင်းစဉ်ပြောင်းလိုက်သည်။ 

ညစာစားပြီးနောက် ယွမ်ဟဲ ယသည် သူ၏လက်ထောက်နှင့် ဦးစွာထွက်ခွာသွားသည်။ ယဲ့အန်းနှင့် ရှန်းချွမ်က ခဏမျှ ကျန်နေခဲ့လိုက်သည်။

“ကျွန်တော်အရက်မူးပြီး ကားမမောင်းနိုင်တော့ဘူး။ မင်းကို ပြန်ပို့ဖို့ ကားလွှတ်ပေးမယ်" ရှန်းချွမ်သည် အပြင်သို့ထွက်ပြီးနောက် ခါတိုင်းကဲ့သို့ပင် ကားတစ်စီးကိုတားရန် ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။

ယဲ့အန်း - "မလိုပါဘူး၊ ကျွန်မ မိသားစုရဲ့ ယာဥ်မောင်းက ကျွန်မကို လာခေါ်တာ"

မင်းမိသားစုရဲ့ ယာဉ်မောင်းလား။

ရှန်းချွမ်သည် သူမအကြည့်နောက်သို့ လိုက်ကြည့်ပြီး မနီးမဝေးတွင် ရပ်ထားသည့် Maybach ကားကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ၎င်း၏ ပုံပန်းအဏ္ဌာန်သည် ပြေပြစ်ပြီး တောက်ပြောင်နေသည်။ ရှေ့မှနောက်သို့ “I am expensive” ဟူသော စကားလုံးသုံးလုံးကို ရွှေဖြင့်ထိုးကာ ကားပေါ်တွင် ပြသထားသည်။ သူ့ဆင်းရဲမှုကြောင့် မမြင်နိုင်လုနီးပါး ဖြစ်နေသည်။

ရှန်းချွမ် - ???

“မင်း…” ရှန်းချွမ်က လက်ခံရန် နှေးကွေးနေပြီး လုပ်ငန်းခွင်တွင် ပျံ့နှံ့နေသော ကောလာဟလများသည် သူ့စိတ်ထဲတွင်ပင် တဖျက်ဖျက်ပေါ်လာနေသည်။

ယဲ့အန်းက သူ၏ သံသယ အကြည့်များကို တွေ့ပြီး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ရှင်းပြလိုက်သည်။ “ကျွန်မ ညတွင်းချင်း ချမ်းသာသွားပြီလို့ ပြောခဲ့တယ် မဟုတ်လား၊ အခု ကျွန်မ ပိုက်ဆံ မပြတ်တော့ဘူး”  

ရှန်းချွမ် - “…”

မင်းအလုပ်မှာ လျှော့လုပ်ချင်လို့ပဲ လိမ်နေတာလို့ ငါထင်ခဲ့တာ။

ယဲ့အန်းက သူ၏တုံ့ပြန်မှုကို သဘောကျနေသော်လည်း သူမကခပ်ပြတ်ပြတ်ထပ်ပြောသည်။ “စကားမစပ်၊ စောစောက ရှင်ထွက်သွားတုန်းက ဥက္ကဌ ယွမ်က စတူဒီယိုအတွက် အနာဂတ် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုနဲ့ အစီအစဉ်တွေအကြောင်း ပြောခဲ့တယ်…”

လုပ်ငန်းနှင့် ပက်သက်လာသောအခါ ရှန်းချွမ်သည် ပို၍ပင် လေးနက်လာသည်။ "သူ ဘာပြောလိုက်တာလဲ?"

ယဲ့အန်းက "ဥက္ကဌ ယွမ်က ကျွန်မတို့ရဲ့ စတူဒီယိုဟာ လုံလောက်တဲ့ အတိုင်းအတာနဲ့ လည်ပတ်နေတာမဟုတ်သလို၊ ကျွန်မတို့ရဲ့ အတွင်းပိုင်းဖွဲ့စည်းပုံကလည်း ကောင်းမွန်စွာ မဖွဲ့စည်းထားနိုင်ဘူးလို့ ပြောတယ်။ ကျွန်မတို့ ဆက်စပ်စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေမှာလည်း ချဲ့ထွင်နိုင်သေးတယ်။”

ရှန်းချွမ်သည် သူ့အတွေးများကို ထုတ်မပြဘဲ ဂရုတစိုက် နားထောင်နေသည်။

“ဥက္ကဌ ယွမ်မှာ ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုရှိတယ်လို့ ခံစားရတယ်။ လွန်ခဲ့သည့်နှစ်အနည်းငယ်အတွင်းမှာ ပြည်တွင်းအသံသရုပ်ဆောင်လုပ်ငန်းက နောက်ကွယ်မှာ မရှိတော့သည့်အထိ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဈေးကွက်က ဖရိုဖရဲဖြစ်ပြီး စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ ဖြစ်နေသေးတယ်။ ဒီအခွင့်အရေးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး အကျိုးရှိအောင် အသုံးချရမယ်။ စတူဒီယိုမှာ အနာဂတ် အလားအလာတွေ ရှိကောင်းရှိလာနိုင်တယ်”

ယဲ့အန်းသည် သူ့ဆီမှ တုံ့ပြန်မှု တစ်စုံတစ်ရာကို မကြားရဘဲ အကြာကြီး စကားပြောနေခဲ့သည်။ သူမက ရပ်လိုက်ပြီး "ရှင်ရော ဘယ်လိုထင်လဲ" လို့မေးလိုက်သည်။

ရှန်းချွမ်သည် သူ့လက်ကို အိတ်ကပ်ထဲထည့်ကာ သူမကိုကြည့်၍ ပြုံးလိုက်သည်။ “အဲဒါက မင်းကို မေးသင့်တာ။ မင်း ဘယ်လိုထင်လဲ?"

သူတို့နှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သိကျွမ်းခဲ့သည်မှာကြာခဲ့ပြီ။ တခါတရံတွင် သူတို့သည် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များထက်ပင် သူငယ်ချင်းများနှင့် ပိုတူကြပြီး ကိုယ်ပိုင်အချိန်တွင် နောက်ပြောင်နေလေ့ရှိကြသည်။

ဂုဏ်မြင့်သူရယ်

အပိုင်း ၁၇.၂

ယဲ့အန်းက မငြင်းဘဲ ပြုံးလိုက်သည်။ "Brilliant Dreams နဲ့ ရှင့်ရဲ့ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုကို ရန်ပုံငွေ ထောက်ပံ့နိုင်မယ်လို့ ကျွန်မထင်တယ်။ နှစ်စဉ် အမြတ်ဝေစု၏ ရာခိုင်နှုန်းတစ်ခုကိုပဲ ပေးနေနိုင်ပြီးတော့ စတူဒီယိုကလည်း ရှင့်နာမည်အောက်မှာပဲ ဆက်ရှိနေမယ်။ ကျွန်မ ဘာမှမနှောင့်ယှက်ဘူး။ ရှင်ဘယ်လိုထင်လဲ?"

ရှန်းချွမ်သည် သူမ၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို နားလည်သည်။ ခေါင်းမညိတ်မီ ခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်သည်။ "ကောင်းပြီ ငါပြန်စဉ်းစားကြည့်မယ်"

ယဲ့အန်းက ထပ်မံပြောသည်။ “ကျွန်မက ကျွန်မစာချုပ်ကိုလည်း ဖျက်သိမ်းချင်တယ်” 

ရှန်းချွမ်က သူမကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ "နောက်ဆုံးတစ်ကြောင်းက အရေးကြီးတဲ့အပိုင်းပဲ မဟုတ်လား"

ရှန်းချွမ်သည် သူမ နေ့ချင်းညချင်း ချမ်းသာလာသည်ဟု ပြောသဖြင့် မျှော်လင့်ထားပြီးသားဖြစ်၍ သူ မအံ့သြပေ။

ယဲ့အန်းသည် မပြုံးဘဲ မနေနိုင်ပေ။

သူ့ရှေ့တွင် တောက်ပသော အပြုံးတစ်ခု ပေါ်လာသည်။ သူမ၏နှုတ်ခမ်းများသည် အနီရောင်တောက်တောက်ဖြစ်ပြီး၊ သူမ၏မျက်လုံးများသည် နွေဦးလပြည့်နေ့ကဲ့သို့ တောက်ပနေသည်။

ရှန်းချွမ် သည် သူမကိုကြည့်ကာ တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရလိုက်သည်။ သူရုတ်တရက် မေးလိုက်သည်။ "ငါအမှတ်မမှားရင် မင်း... အရင်က သရုပ်ဆောင်လုပ်ခဲ့ပုံရတယ်။ မင်းက ဘာကြောင့် နောက်ပိုင်းမှာ နုတ်ထွက်ပြီး နောက်ကွယ်မှာ တလိုတလား လိုက်သွားပြီး အဲဒီအစား ဘာလို့အသံသရုပ်ဆောင်လုပ်ခဲ့တာဘဲ”

ယဲ့အန်း ငြိမ်သက်သွားသည်။

သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိ အပြုံးသည် ချက်ချင်း မှိန်ဖျော့သွားပြီး မျက်လုံးများ မှေးမှိန်သွားသည်။ "ဒီအကြောင်း ဘယ်ကကြားခဲ့တာလဲ"

သူမ၏ တုံ့ပြန်မှုကို မြင်၍ ရှန်းချွမ် အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်သွားသည်။ “အရင်က သတင်းတချို့ တွေ့ဖူးတယ်။ မှတ်မိတာများ မှားနေလားမသိဘူး"

ယဲ့အန်းက ဝန်ခံခြင်း သို့မဟုတ် ငြင်းဆိုခြင်း မပြုခဲ့ပေ။ သူမ၏ မျက်လုံးများသည် ရှုပ်ထွေးသော စိတ်ခံစားမှုအချို့ကို ထိန်းထားကာ လှောင်ပြောင်ခြင်းမပြုမီ စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှ ငြိမ်သက်နေခဲ့ပြီး "ဖျော်ဖြေရေးနယ်ပယ်က ဘယ်လို လွယ်လွယ်နဲ့ ဖောက်ထွက်နိုင်မှာလဲ။ ရှင်က ကျွန်မကို စူပါစတားတစ်ယောက်အဖြစ် တကယ်မှတ်ယူနေတာလား။"

သူ့စကားထဲတွင် ဝှက်ထားသော အဓိပ္ပါယ်ကို ကြား၍ သူ့နောက်ကွယ်က ဇာတ်လမ်းကို ရှန်းချွမ်က ဒီအကြောင်းကို ဆက်မေးချင်သော်လည်း သူမက “အခုတော့ အားလုံးပြီးသွားပြီ။ ရှင် ဘာလို့ ဒီလောက်မေးနေတာလဲ။ ဒါကို ရှင်ဆက်မေးနေ‌သေးရင် ရှင့်ရဲ့ ရည်းစားဟောင်း တွေအကြောင်း ကျွန်မမေးမယ်။"

သေချာသည်က သူ၏ရည်းစားဟောင်း မိန်းကလေးများသည် ရှန်းချွမ်၏ အားနည်းချက်ဖြစ်သည်။ သူမပြောပြီးနောက် ရှန်းချွမ်၏ မျက်နှာသည် သာမန်မျက်စိဖြင့်မမြင်နိုင်သော အရှိန်အဟုန်ဖြင့် မှောင်ကြုတ်သွားသည်။

“ကောင်းပြီ၊ နောက်ကျနေပြီ။ အခု မြန်မြန်အိမ်ပြန်တော့။"

အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက်တွင် ၎င်းကို မကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့သေးပေ။ ယဲ့အန်းသည် မပြုံးပဲ မနေနိုင်တော့ဘဲလက်ပြနှုတ်ဆက်ကာ ကားပါကင်နေရာဆီသို့ လှည့်လာသည်။

ညမြင်ကွင်းက လန်းဆန်းနေပြီး ကားက ပင်မလမ်းကြားထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ကားပြတင်းပေါက်ကိုဖြတ်ပြီး မီးများလင်းသွားသည်။

ယဲ့အန်က သူမ၏ဖုန်းကို ထုတ်လိုက်သည်။ ရှန်းချွမ် သည် Weibo တွင် ရာထူးတိုးခြင်းကို အာရုံစိုက်ရန် သူမအား သတိပေးရန် ချက်ခြင်းနောက်ထပ် စာတစ်စောင်ပေးပို့ခဲ့သည်။ 

ယဲ့အန်းက Weibo ကို ဖွင့်ကြည့်၍ သူမ၏လက်တလောအဆန်ဆုံးpost သည် ပြီးခဲ့သောလက တွေ့ရှိခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ ပရောဂျက်အသစ် ထုတ်လုပ်သည့်အခါတွင် သူမ၏မှတ်ချက်များနှင့် ကိုယ်ရေးကိုယ်တာစာတိုများအားလုံးကို မေးမြန်းခဲ့သည်။

နောက်ထပ် ပရောဂျက်တစ်ခုလုပ်ရန် အချိန်တန်ပြီ။ ပုန်းအောင်းနေမည်ဆိုရင် သူမ၏ ပရိသတ်များအားလုံး ထွက်ခွာသွားကြလိမ့်မည်။

သူမသည် Brilliant Dreams Animation အတွက် ဘလော့ဂ်ကိုဖွင့်ပြီး " Pharmacist " အတွက် နောက်ဆုံးပေါ် ပရိုမိုးရှင်းပို့စ်ကို ပြန်တင်ခဲ့သည်။

မကြာမီတွင် မှတ်ချက်များ ပြည့်လျှံလာသည်-

[နောက်ဆုံးတော့ ငါ့နတ်ဘုရားမ ပရောဂျက်အသစ်တစ်ခု ထွက်လာပြီ!!]

[AHHHHHHH ဒီ‌ ရာထူးနဲ့၊ ဒီအသံနဲ့။ ကျွန်မအရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေပြီ!!!]

သြော်! ကျွန်မဖြင့် သေတော့မယ်!!!]*

[မမ ဘယ်တော့မှ selfie ပို့ပေးနိုင်မလဲ။ စုစည်းထားသော ငါ့နှလုံးသားဆန္ဒကိုးခုအတွက် တောင်းရမ်းခြင်းဖြစ်တယ်!]

[ကျွန်မက အသံရဲ့ ပရိတ်သတ်လား မျက်နှာရဲ့ပရိတ်သတ်လားဆိုတာ မပြောနိုင်ဘူး…]

 ……

ယဲ့အန်းသည် မှတ်ချက်များစွာကို မထွက်ခွာမီ တုံ့ပြန်ရန် ကျပန်းမှတ်ချက်နှစ်ခုကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။

 —-

ကိုးနာရီထိုး၍ အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ အလွန်နောက်ကျနေပြီဖြစ်သည်။

အန်တီ ကျိုးက မအိပ်သေးပဲနေသည်။ ယဲ့အန်းပြန်လာသည်ကိုမြင်၍ အန်တီ ကျိုးက သူမ၏ စိတ်ပူမှုကိုပြောပြသည်။ “သခင်လေး ငယ်ငယ်က ညဘက်မှာ စားချင်စိတ်သိပ်မရှိလို့ အများကြီးမစားဘူး”

ယဲ့အန်း မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ အပေါ်ထပ်သို့မတက်မီ နို့တစ်ခွက်ကိုနွှေးရန် မီးဖိုချောင်သို့ သွားခဲ့သည်။

အတွင်းမှ အမှောင်ထုကို ရင်ဆိုင်ရန် အိပ်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ရှဲ့ရှောက မမြင်နိုင်သောကြောင့် မီးဖွင့်လိုက်လျှင် သူ့အတွက် ဘာအကြောင်းမျှ မရှိပါ။

ယဲ့အန်းသည် ခလုတ်ကို လှန်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက် အလင်းရောင်သည် သူမ၏ မျက်လုံးများကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သွားသည်။ ရှဲ့ရှောသည် ပြင်သစ်ပြတင်းပေါက် တစ်ခုရှေ့တွင် ရပ်နေသည်ကို သူမ မျက်စောင်းထိုးကြည့်လိုက်သည်။ သူ၏ သွယ်လျပြီး ရုပ်တုနှင့်တူသော ပုံစံသည် တစ်ယောက်တည်း ရပ်နေသလိုဖြစ်နေ၏။ 

 ……

…ဒီတစ်ခေါက်တွင် သူထိုင်နေသည့်အဖြစ်ကို မတွေ့ရသောကြောင့် တိုးတက်မှုအချို့ရှိခဲ့သည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ?" ယဲ့အန်းသည် လက်ထဲတွင် နို့တစ်ခွက်ကို ကိုင်ဆောင်ကာ သူ့ဆီသို့ လျှောက်လာကာ “ဒီနေ့ စောစောပိုင်းက နေကောင်းလား။ ရှင်က အခုဘာကိုစိတ်ဆိုးနေရတာလဲ"

ရှဲ့ရှော က သူမကို လျစ်လျူရှုပြီး တိတ်တိတ်လေး ဆက်နေလိုက်သည်။

“အန်တီကျိုးက ရှင်ဒီည အများကြီး မစားဘူးလို့ ပြောတယ်။ ရှင် ဗိုက်ဆာနေလား။ ရှင့်အတွက် နို့တစ်ခွက် ကျွန်မ နွေးယူလာလိုက်တယ်။ ပူနေသေးတဲ့အချိန်မှာ မြန်မြန်သောက်လိုက်ပါ ဒါမှ ဒီညအိပ်ဖို့ကြိုးစားရင် အဆင်မပြေ မဖြစ်တော့ဘူး"

သူ တုံ့ပြန်မှုမရှိသည်ကို မြင်လိုက်ရပြီး ယဲ့အန်းက သူ့လက်ကို ခွက်တဝိုက်တွင် ပတ်ထားလိုက်သည်။

ရှဲ့ရှောသည် သူမလက်ကို အေးစက်စွာ ဖယ်ရှားလိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ရန် လှည့်ကြည့်ကာ စမ်းတဝါးဝါးစမ်းသပ်နေခဲ့သည်။

… ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး၊ သူပြန်ထိုင်တာပါပဲ။

ယဲ့အန်းသည် ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ "ရှင်သောက်ဖို့အတွက် ကျွန်မက ရှင့်ကို တိုက်ရမှာလား။ ”

သူမက သူ့လက်ကိုပြန်ဆွဲယူကာ ခွက်ကို သူ့လက်ထဲသို့ အတင်းထည့်ပေးလိုက်သည်။

"ရှင် မသောက်ရင် ကျွန်မကိုယ်တိုင် ရှင့်ကိုတိုက်မယ်!"

ပြီးပြည့်စုံသောပမာဏနှင့် နွေးထွေးမှုသည် သူ့လက်ဖဝါးထဲသို့ တိုးဝင်လာကာ ည၏ အနည်းငယ်သော အေးစက်မှုကို တွန်းလှန်ဖယ်ရှားပေးသည်။ ရှဲ့ရှောသည် ခွက်ကို နောက်တစ်ကြိမ် မငြင်းတော့ဘဲ သူမ သူ့ကို တကယ်တိုက်ဖို့ ကြိုးစားမည်ကို ကြောက်သည်။

နို့ကို ဖြည်းညှင်းစွာ သောက်နေသည်ကို မြင်၍ ယဲ့အန်း က တိတ်တိတ်လေး တွေးခဲ့သည် - သူ့အသက်အရွယ်နဲ့တောင် ချော့ဖို့လိုတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို ပြုမူနေတာပဲ။

သူသောက်ပြီးသည်နှင့် ယဲ့အန်းသည် ခွက်အလွတ်ကို ဧည့်ခန်းထဲသို့ ယူသွားလိုက်သည်။

ကြေကွဲလွယ်သော အရာများကို အိပ်ခန်းထဲတွင် ထည့်မထားပါ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ရှဲ့‌ရှော ညသန်းခေါင်တွင် ထ၍ လမ်းလျှောက်လျှင် သူ့ အတွက် အန္တရာယ်ရှိနိုင်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။

ပြန်လာပြီးနောက် ယဲ့အန်းသည် သူ့ဘေးတွင်ထိုင်ကာ အစောပိုင်းက ယွမ်ဟဲနှင့် ရှန်းချွမ်၏ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုအကြောင်း ပြောဆိုခဲ့သည်။

ရှဲ့ရှော၏ တုံ့ပြန်မှုသည် ယခင်ကထက် ခပ်တန်းတန်းဖြစ်နေခဲ့သည်။ ယဲ့အန်းသည် မော့ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။“ ရှင့်မှာ ကျွန်မအတွက် feedback မရှိဘူးလား”

"ဘယ်လို feedback လိုချင်လဲ" သူ့အကြည့်ကို မရွှေ့ဘဲ လေသံခပ်မာမာနှင့် ဆက်ပြောသည်။ “မင်းရဲ့ အောင်မြင်မှုလမ်းကြောင်းက မင်းအတွက် ခင်းထားပြီးသား။ ဒီလမ်းကို ဆက်မလျှောက်နိုင်သေးဘူးဆိုရင်တော့ မင်းရဲ့ IQ နဲ့ ဆက်သွားနေစရာ အကြောင်းမရှိဘူး။ မင်းလည်း မင်းအိမ်ကိုပြန်ပြီးတော့ မင်းရဲ့ နေ့ရက်တွေကို လိုက်လျောညီထွေ ပြန်နေနိုင်လိမ့်မယ်"

ယဲ့အန်း - “…”

ဒီလူက သူစကားပြောတဲ့အခါ ဘာလို့ အရမ်းစိတ်တိုနေရတာလဲ။

ယဲ့အန်းသည် ဒေါသကြောင့် ရင်ဘတ်အတွင်းမှ စူးအောင့်လာသည်။ သူမ၏ လက်သီးတွေကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားပြီး သူ့ရှေ့မှ လေကို အကြိမ်ကြိမ် ထိုးနေသည်။

သူမတုံ့ပြန်တာကိုမြင်ရပြီး သူမလုပ်ချင်တာမှန်သမျှလုပ်ရန် ယုံကြည်ချက် ရှိသွားသည်။ နှာခေါင်းကို ညှစ်ပြီး ပါးပြင်ကို ညှစ် ဟန်ဆောင်သည်။ သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုအားလုံးသည် သူနှင့် အတော်အလှမ်းဝေးပြီး ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအရ သူ့ကို ထိတွေ့ခြင်းမရှိ။

အခန်းတွင်းရှိ မှိန်ပျပျမီးရောင်ကြောင့် အလင်းပြန်ကာ တဖျပ်ဖျပ်ခတ်နေသော အရိပ်အယောင်များ ထွက်ပေါ်နေစေသည်။

ယဲ့အန်းသည် သူမ၏ နောက်တီးနောက်တောက် အပြုအမူများတွင် ပျော်ရွှင်နေခဲ့ပြီး စိတ်အားထက်သန်နေသည်။

အလင်းရောင်အောက်တွင် ထိုလူ၏အမူအရာသည် ငြိမ်သက်နေ၏။ သူ၏ နက်ရှိုင်းသောအကြည့်များကို ရှည်လျားစွာဆွဲထားသော မျက်တောင်ရှည်များဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ စူးစမ်းချင်စိတ်ကို ထိန်းမထားနိုင်ဘဲ ၎င်း တို့ကို ညင်သာစွာထိကြည့်ရန် လက်ချောင်းတစ်ချောင်းကို ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။

ရုတ်တရက်ပင် သူ၏စကားသံ ထွက်ပေါ်လာသည်။

"မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ?"

ယဲ့အန်း၏ လက်ချောင်းများ တုန်လှုပ်သွားပြီး အမြန်ပြန်ဆုတ်သွားသည်။ သူမသည် တတ်နိုင်သမျှ မတ်မတ်ထိုင်ပြီး ငြိမ်နေလိုက်သည်။ “ဘာမှမလုပ်ပါဘူး။”

ရှဲ့‌ရှောက သူမကို မယုံဘဲ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ ပရမ်းပတာဖြစ်ခြင်းသည် သူမ၏ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ပုံမှန်ပင်။ ဤရုတ်တရက် ငြိမ်သက်သွားမှုသည် သူမ၏ပုံမှန်စရိုက်နှင့် ကွဲပြားနေသည်။

ထို့အပြင်၊ သူသည် သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ နူးညံ့ သင်းပျံ့ သောရနံ့ကို အနံ့ခံနိုင်နေသည်။ မိုးရွာပြီးနောက် နှင်းဆီတစ်ပွင့်၏ သင်းပျံ့သော ရနံ့တစ်ခု သူ့နှာခေါင်းတွင် ကပ်ငြိနေသည်။

ယဲ့အန်း၏ အမူအရာသည် သူမ၏ အပြစ်ရှိသော စိတ်ကို စွဲကိုင်ထားသည်။ သူ၏ မေးစေ့ကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ တစ်ခုခုကို တွေးနေသည်။ "ရှင့်ဒဏ်ရာရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ"

ဒဏ်ရာသည် အနာကျက်ပြီးသားဖြစ်ပြီး အမာရွတ် ခပ်သေးသေး ကျန်ခဲ့သည်။ ယဲ့အန်းသည် မေးစေ့ကို ကိုင်ကာ အနီးကပ်ကြည့်ချင်သည်။

အေးမြသော လက်ချောင်းထိပ်များက သူ့မေးစေ့ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ရှဲ့ရှောက ၎င်းတို့ကို ဖမ်းဆုပ်ရန် သူ့လက်ကို အလိုလို မြှောက်လိုက်သည်။

ထို့နောက် သူမ၏လက်ကောက်ဝတ်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။

အသွယ်လျဆုံးအပိုင်းဖြစ်သည်။

သူ၏ရုတ်တရက် အပြုအမူက ယဲ့အန်းကို နာကျင်စေသည့်အတွက် သူမ လွှတ်ပေးဖို့ကလွဲပြီး ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ပေ။ "ကျွန်မ ကြည့်ရုံကြည့်နေတာလေ၊ ရှင် ဘာလို့ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတာလဲ။ ကျွန်မက ရှင့်ကို အခွင့်အရေးယူမှာ ကြောက်လို့မလား"

ရှဲ့‌ရှောသည် သူမ၏လက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး မှတ်ချက်မပေးပေ။

ယဲ့အန်းသည် သူ၏အမူအရာကို မမြင်နိုင်သော်လည်း သူစိတ်အနှောက်အယှက် ပိုဖြစ်လာရသည်ကို သတိပြုမိပြီးနောက် သူမသည် သူ့အပေါ်ကို ပစ်ထိုင်လိုက်သည်။

“ယောက်ျားရေ၊ စောနေသေးတယ်လေ။ ဘယ်လိုလဲ… ကျွန်မတို့ တစ်ခုခုလုပ်ကြမလား။” သူ့ကို ပွေ့ဖက်ထားရင်း သူ့နားထဲသို့ သူမ၏ နူးညံ့သော အယောင်ပြစကားလုံးများကို သွပ်သွင်းနေသည်။

ရှဲ့‌ရှောသည် ကျင့်သားရနေပြီး သူ့အား နေ့တိုင်း သွေးဆောင်ရန် ကြိုးစားနေလေ့ရှိသောကြောင့် သူ့မျက်နှာတွင် အနည်းငယ် ပြောင်းလဲသွားခြင်းမရှိတော့ပေ။ "မင်းက ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ?" 

ယဲ့အန်းသည် သူမ၏လက်ကို လည်ပင်းနားတွင် နေရာချထားလိုက်ပြီး ရှပ်အင်္ကျီ၏ ပထမကြယ်သီးကို ဖြည်းညှင်းစွာ ဖြုတ်လိုက်သည်။ သူမက စကားတစ်ခွန်းကို လေတိုးသံသာသာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “ရှင်ဘယ်လို ထင်သေးလို့လဲလို့”

ဒီတစ်ကြိမ်တွင် သူမ၏လေသံတွင် ရှက်စိတ်အနည်းငယ် ဖုံးကွယ်သွားသည်။

နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် သူမ၏လက်ကို ဖယ်လိုက်သည်။ ရှဲ့‌ရှောသည် သူမကို ပုံမှန်အတိုင်း တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး အေးစက်သော အမူအရာဖြင့် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။

ယဲ့အန်း - “…”

ဘယ်လောက်တောင် ပျင်းစရာကောင်းလိုက်လဲ။

ယဲ့အန်းသည် သူ့ကို တိတ်တဆိတ် ရေရွတ်ကာ သူ့ဖယ်လိုက်သည့် နေရာတွင် ထိုင်လျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ သူ၏ခြေသလုံးကြွက်သားကို ခပ်ဖွဖွ ကန်ထုတ်ရန် သူမ ဖိနပ်တစ်ရံကို ချွတ်ကာ ခြေထောက်တစ်ဖက် ကို မြှောက်လိုက်သည်။

ရှဲ့‌ရှောက ဒါကိုအပြစ်မယူလောက်ဟု သူမ မူလကထင်ခဲ့သော်လည်း သူက ခဏရပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုပြန်လှည့်လိုက်သည်။

သူ၏ မြင့်မားသောအရပ်သည် ရှည်လျားသော အရိပ်ကို ကျလာစေသည်။ သူ၏ နက်ရှိုင်းသော အကြည့်များက လေးလံပြီး ဖိနှိပ်သော ခံစားချက်ကို ကိုင်စွဲထားသည်။

ယဲ့အန်း၏ တည်ငြိမ်သော ကိုယ်ဟန်အနေအထားမှာ တဖြည်းဖြည်း တောင့်တင်းလာပြီး သူမ၏ ခြေချောင်းများ ကွေးကောက်သွားသည်။

သူ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ရင်း အသက်အောင့်ကာ ခြေထောက်များကို ဖြည်းညှင်းစွာ ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်သည်။ သူမဘေးနားရှိ ခေါင်းအုံးကိုယူကာ ပွေ့ဖက်ထားပြီး ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုဟန်ဆောင်လိုက်သည်။

သူဘာမှ မမြင်နိုင်သောကြောင့် သူမ ဘာမှ ဝန်မခံသရွေ့ အဆင်ပြေလိမ့်မည်။

ရှဲ့ရှောက သူမကို တစ်ခဏလောက် စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။“ငါ့ညဝတ်အကျီကို ယူဖို့ကူပေးပါဦး။”

ပြောပြီးသည်နှင့် ရေချိုးခန်းဘက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။

 “……”

သူ့အတွက် သူမကို ခိုင်းဖို့က လွယ်လွန်းသည်။

ယဲ့အန်းသည် ဒေါသတကြီးဖြင့် ခေါင်းအုံးကို ပစ်ချကာ ထလိုက်သည်။ သူမ ဖိနပ်ကို ဝတ်ပြီး သူ့အဝတ်အစားများကို ယူရန် အဝတ်လဲခန်းဆီသို့ သွားခဲ့သည်။

 —–

နောက်တစ်နေ့တွင် ယဲ့အန်းသည် အနည်းငယ်စော၍ထသည်။

မနက်စာစားပြီးနောက် ဖုန်းကိုဖွင့်၍ ပုံမှန်အတိုင်း Weibo တွင် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ အံ့အားသင့်စရာကောင်းလောက်အောင် ယမန်နေ့ညက တင်ခဲ့သော Weibo ပို့စ်တွင် မှတ်ချက်များ ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။

[မင်းမှာ အရည်အချင်းနဲ့ ရုပ်ရည်တွေ ရှိတယ်၊ မင်း ဘာကြောင့် ဒီလမ်းကို ရွေးရတယ်ဆိုတာ ငါတကယ် နားမလည်နိုင်ဘူး[bye bye]]

[အိမ်မှာ တလျှောက်လုံး ဖရဲသီးစားပြီးပြီ၊ ဘယ်လိုခံစားရလဲ မသိတော့ဘူး‌…]

[အားလုံး စိတ်အေးအေးထားပါ။ အဲဒီဖိုရမ်ပို့စ်မှာ ခိုင်လုံတဲ့ သက်သေ အထောက်အထားတောင် မရှိပါဘူး။ သူ့နာမည်ကို အမည်းစက် ထင်သွားစေချင်တာ သိသာပါတယ်။]

[အမှန်မဟုတ်ဘူးဆိုရင် ပထမညကတည်းက ဘာလို့ မရှင်းလင်းရတာလဲ။ သူမမှာ အပြစ်ရှိတဲ့စိတ်ရှိနေမှာ သေချာတယ်။]

[မမ  ကျေးဇူးပြုပြီး ထွက်လာပြီး ရှင်းပေးပါ။ မမပြောသမျှကို ငါယုံမယ်။]

မှတ်ချက်များသည် အမုန်းပွားစေရုံသာမက private messages များလည်း ပါ၀င်သည်။ အမုန်းစကား အမျိုးမျိုးရှိခဲ့ပြီး ၎င်းတို့အားလုံးသည် အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ တိုးပွားလာခဲ့သည်။

ယဲ့အန်း အခြေအနေကို သူမ နားမလည်နိုင်ခင် အနည်းငယ် တုန်လှုပ်သွားသည်။

"အန်အန်း၊ Weibo ကိုစစ်ပြီးပြီလား"

“ငါခုပဲကြည့်နေတယ်။ လူတွေက ငါ့ကို မုန်းတီးနေကြပေမယ့် ဘာတွေဖြစ်နေလဲဆိုတာကို ငါလည်း မသိလိုက်ရဘူး။"

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - "မင်းနဲ့ လုဟုန် ကြားက ကောလာဟလတွေ ပဲမဟုတ်ဘူးလား။ စျေးကွက်ရှာဖွေရေးအကောင့်တစ်ခုက လူတစ်ဦးဆီကငွေကို လက်ခံခဲ့ပြီး ဖိုရမ်ပို့စ်ကို Weibo မှာ ပြန်လည်တင်ခဲ့တာ။ Animeအတွက် ပရိုမိုးရှင်းတွေလုပ်နေတဲ့အချိန်မှ အချိန်နဲ့တပြေးညီ မင်းကလည်း ဇာတ်ဆောင်မင်းသမီးဖြစ်နေတော့ ပေါက်သွားတာ။”

Weibo အပြင် သူမအကြောင်း ရေးထားသော အတင်းအဖျင်းဘလော့များပင် ရှိနေသေးသည်။ နောက်ကွယ်တွင် အမြဲရှိနေလေ့ရှိသော အသံသရုပ်ဆောင်တစ်ယောက်သည် ဖျော်ဖြေရေးသတင်းခေါင်းကြီးပိုင်းအားလုံးကို သိမ်းပိုက်နိုင်ခဲ့သည်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးသည် တကယ်ကိုပင် ရယ်စရာကောင်းလှပါသည်။

"အခု နင့်ရဲ့ အစီအစဉ်ကရော ဘာလဲ။ အရင်တုန်းကတော့ အသံသရုပ်ဆောင်စက်ဝိုင်းထဲက မထွက်တော့ဘဲ အချိန်ခဏစောင့်လိုက်ရင် အဆင်ပြေပေမယ့် အခုသတင်းက ပိုပိုကြီးကျယ်လာပြီ။ နင်သာ ခေတ်စားနေတဲ့ ရှာဖွေမှုတွင် ရှိနေရင်တော့…”

ယဲ့အန်း မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ သူမသည် အဖြေရှာရန် အမှန်တကယ် လိုအပ်နေပြီး နောက်ထပ် နှောင့်နှေးမနေတော့ပါ။

ရှဲ့‌ရှောသည် ဤသတင်းမျိုးကို ဂရုမစိုက်တတ်ပဲ သူမမြင်နိုင်သော်လည်း ရှဲ့ပိုင်ယန်နှင့် ရှဲ့ယွိရန်တို့ ရှိသေးသည်။ သူတို့နားထဲ ရောက်သွားလျှင် တကယ့်ကို အရှုပ်အရှင်းတစ်ခု ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်။

“Brilliant Dreams က အများပြည်သူသိအောင်ဖွတဲ့သူတွေကို ရှာပြီး ပို့စ်တချို့ကို ရှင်းလင်းပြီး ဖျက်ပစ်ဖို့ ကူညီခိုင်းချင်သလား။ ဒါမှမဟုတ် နင့်ရဲ့ ချမ်းသာပြီး ချောမောတဲ့ ခင်ပွန်းက နင့်အတွက် ဖြေရှင်းပေးလား။ နင့်ယောက်ျားက လုပ်နိုင်ပါ့မလား" 

ရှီရွှမ်းရွှမ်းက ရုတ်တရက် ဖုန်းရဲ့တစ်ဖက်နှင့် ခေါင်းကို ရိုက်လိုက်သည်။ "ငါငတုံး! ဤကိစ္စကို နင့်ခင်ပွန်းက ဖြေရှင်းပေးလို့ ဘယ်ရမလဲ။ ဒီလိုဖြစ်သွားရင် နင့်အတွက် ပြီးဆုံးသွားလိမ့်မယ်။ ငါ ဒီဟာကို မပြောခဲ့ဘူးလို့ ထားလိုက်!"

ယဲ့အန်း - “ကောင်းပြီ၊ ငါကိုယ်တိုင်ပဲ ဖြေရှင်းရမယ်။ ငါအရင်ဖုန်းဆက်လိုက်ဦးမယ် နောက်မှပြောမယ်။"

ရှီရွှမ်းရွှမ်း - "အင်း၊ ဆက်လုပ်။ အကူအညီလိုရင် ငါ့ကို ဖုန်းဆက်လိုက်။ နင့်ရဲ့ဆောင်းပါးကို အခမဲ့ရိုက်ကူ ပေးမယ်။"

ရှီရွှမ်းရွှမ်းနဲ့ စကားပြောပြီးနောက် ယဲ့အန်းက ရှန်းချွမ်ကို ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။

ရှန်းချွမ်က Weibo မှာ ဘာတွေဖြစ်နေသလဲဆိုတာ သိသည်။ သူမမမေးခင်တွင် သူက “Weibo မှာ သတင်းတွေ့လား။ Brilliant Dreams က ကျွန်တော့်ကို ဒီမနက် အစောကြီးမှာ ဆက်သွယ်ခဲ့ပြီး အဲဒါအတွက် စိတ်ပူစရာ မလိုပါဘူးတဲ့၊ သူတို့ ဖြေရှင်းလိုက်ပါမယ်တဲ့”

ကောင်းသားပဲ၊ သူတို့က တော်တော် ထိရောက်တယ်။

ဒါပေမယ့် လူကိုယ်တိုင် ကိုင်တွယ် ဖြေရှင်းမှဖြစ်မယ့် အရာတချို့တော့ ရှိနေသေးသည်။

ယဲ့အန်းက ခဏလောက် စဉ်းစားလိုက်ပြီး "ကျွန်မတို့ စတူဒီယိုမှာ မကြာခင် ကုမ္ပဏီညစာ စားဖို့ရှိလား" 

ရှန်းချွမ် သည် သူမ ရုတ်တရက် အဘယ်ကြောင့် ညစာစားပွဲအကြောင်းကို ပြောသည်ကို နားမလည်ပေ။ "ဒါက အစီအစဥ်လား။ ဘာလိုလုပ်မှာလဲ?" 

တောက်ပသော နေရောင်ခြည်သည် လသာဆောင်သို့ တစောင်း ကျရောက်နေသည်။ ယဲ့အန်းသည် သံတိုင်ကို မှီ၍ အိမ်တွင်းရှိ ပြိုင်ဖက်ကင်းသော စိတ်ထားဖြင့် ထိုလူကို စိုက်ကြည့်ရန် တစ်ဖက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။ "ဒီနေ့ညနေကို ရွှေ့လိုက်လို့ရလား"

ရှန်းချွမ်သည် ပို၍ပင် စိတ်ရှုပ်လာသည်။ "ဘာလို့လဲ?"

ယဲ့အန်းက ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနှင့်ပင်။ “ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ လူတိုင်းအတွက် အံ့အားသင့်စရာတစ်ခု ရှိတယ်။”

ရှန်းချွမ် - ...အဲ့ဒါက လူတိုင်းအတွက် ထိတ်လန့်စရာဖြစ်မှာကို ငါကြောက်တယ်။

“ညစာက စောစောက ကျင်းပတာပဲဖြစ်ဖြစ် နောက်ပိုင်းမှပဲဖြစ်ဖြစ် အတူတူပဲမဟုတ်လား။ ဒါကြောင့် ရက်စွဲပြောင်းတာက ကိစ္စမရှိပါဘူး။ အရင်က ကျွန်မကို ကူညီပေးချင်တယ်လို့ မပြောခဲ့ဘူးလား။ ဒီတစ်ခုကို တောင်းဆိုချက်လို့ မှတ်ယူလိုက်ပါ"

ရှန်းချွမ်က ဆိုပြီး ခဏလောက် တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး နောက်ဆုံးတွင် သဘောတူလိုက်သည်။“ကောင်းပြီ၊ ငါစီစဉ်ထားလိုက်မယ်”

ယဲ့အန်း ကျေနပ်စွာဖြင့် ဖုန်းကို ချလိုက်သည်။

သူမ ဖုန်းကို ဖယ်လိုက်ပြီး အိမ်တွင်းရှိ လူကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်များ မြင့်တက်သွားပြီး သူမ၏ တင်ပါးများကို လွှဲ၍ လမ်းလျှောက်သွားသည်။