Chapter 29

🌌Chapter 29

ပြတင်းပေါက် မှန်ကူကွက်များမှတစ်ဆင့် နံနက်ခင်းနေရောင်ခြည်ကြောင့် လုမော့ နိုးထလာချိန်တွင် သူခဏတာ ဇဝေဇဝါဖြစ်သွား၏။ သူ့ဦးခေါင်းထက်ရှိ မျက်နှာကျက်အပေါက်မှ ညည်းသံကို ကြားလိုက်ပြီး ၎င်းလက္ခဏာက သိသားထင်ရှားနေ၏။

လုမော့က အသစ်စက်စက်အပေါက်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း မသိနားမလည်စွာ တွေးနေ၏။

ငါ့ခေါင်မိုးက ဘာလို့ အပေါက်ဖြစ်သွားတာလဲ...ဘယ်သူလုပ်တာလဲ...သတ္တိကောင်းလိုက်တာ...

သူ ဆတ်ခနဲ မော့ကြည့်လိုက်ရာ တစ်ခုခုမှားနေပြီဟု ခံစားရသော်လည်း ၎င်းက အလွန်ငြိမ်သက်နေ၏။

ငါ့ရှေ့မြင်ကွင်းက အရင်ထက် နည်းနည်းပိုမြင့်နေတဲ့ပုံပဲ...အရင် ငါ အိပ်ရာထလာတုန်းကလည်း ဒီလို အနေအထားပဲလား...

သို့သော် ဤသည်က အရေးမကြီးဘဲ သူအဓိကအာရုံထားသည်မှာ သူ၏ အမှိုက်ဆန်မှုတန်ဖိုးပင်။ 

လုမော့က စနစ်ကို နိုးလိုက်၏။

အမှိုက်ဆန်မှုတန်ဖိုးကို ငါဘယ်လောက် သိမ်းဆည်းနိုင်ခဲ့လဲ...

သူက အလွန်အလုပ်ကြိုးစားသော လူတန်းစားအလွှာမှ လူတစ်ဦးသဖွယ်ဖြင့် သူနိုးလာချိန်တွင် နေ့တိုင်း ဘဏ်စာရင်းလက်ကျန်ကို စစ်ဆေးခဲ့သလိုပင်။ သူအသက်ရှင်နေသေးကြောင်း အတည်ပြုပြီးလျှင် စိတ်သက်သာရာရစွာဖြင့် သက်ပြင်းချလိမ့်မည်။

မမျှော်လင့်ဘဲ ယခုအချိန်တွင် စနစ်က ပြန်မဖြေခဲ့ချေ။

လုမော့: [...စနစ်ရေ...]

စနစ်ရေ မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ...

လုမော့၏ မျက်လုံးများရှေ့တွင် အနက်ရောင် စာလုံးတန်းတစ်ခု ဖြည်းညှင်းစွာ လွင့်ပျံလာသည်။

[ အနက်ရောင်အခန်းလေးထဲမှာ လုမော့က ငွေစာရွက် မီးရှို့နေပါတယ်...]

လုမော့: ဒါပုံမှန်မဟုတ်ဘူး...

သူ ခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီး ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့် မေးစေ့ကို ထောက်လိုက်စဉ် တောက်ပနေသော အရာတစ်ခုက သူ့အာရုံကို စွဲဆောင်သွားသည်။ သူ့လက်သူကြွယ်တွင် ကြီးမားသော ကျောက်မျက်ရတနာမှ ဖြတ်တောက်ထားသော စိန်လက်စွပ်တစ်ကွင်းရှိသည်။

“ဟမ်...”

လုမော့က သူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး လက်စွပ်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်ကာ မျက်တောင်များကို ဖြည်းညှင်းစွာ ခတ်လိုက်ရင်း မရေရာမှုများကို ဖော်ပြလိုက်၏။

တစ်ကြိမ်...နှစ်ကြိမ်...

သူ့ဖရိုဖရဲ ဦးနှောက်က သတိပြန်မရသေးမီမှာပင် သူ့ဘေးရှိ စောင်က လှုပ်ရှားသွား၏။ ရုတ်တရက်လှုပ်ရှားမှုက လုမော့ကို လန့်ဖျပ်သွားစေ၏။ ထို့နောက် သူက လှုပ်နေသော စောင်ကို မသိမသာကြည့်လိုက်ပြီး လက်ကို ဆန့်ထုတ်ကာ ပိုးသားစောင်ကို မလိုက်သည်။

ရှည်လျားသော ငွေရောင်ဆံပင်များက ရေတံခွန်ကဲ့သို့ ဖြန့်ကျက်ထားပြီး ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်နေသော မျက်နှာကို ပေါ်လွင်စေသည်။ ရွှေရောင်နံနက်ခင်းနေရောင်က သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် ထွန်းလင်းနေပြီး ထိုလူ၏ ငွေရောင်မျက်တောင်ငယ်များကို နေရောင်ခြည်အောက်တွင် အမှုန် အမွှားလေးများပမာ မြင်နေရ၏။

သိမ်မွေ့နွေးထွေးပြီး သက်တောင့်သက်သာရှိသော နေရောင်က လင်း၏ ဖယ်ရိုမုန်းရနံ့များကို မြင့်တက်စေပြီး ၎င်းချိုမြိန်စူးရှသောရနံ့က ပျင်းရိဖွယ်နွေရာသီနေ့လယ်ခင်းကို ပြန်သတိရစေသည်။  

လုမော့က သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲတွင် ဖက်ထားပြီး အိမ်ယာပေါ်တွင် ဇိမ်ကျကျ ခ‌‌ဏတာ ပြန်အိပ်ရန် မစောင့်နိုင်တော့ပေ။

လင်းက သူ့ဘယ်ဘက်မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ နီရဲနေသော မျက်လုံးများဖြင့် လုမော့၏ အိပ်ချင်မူးတူးမျက်နှာကို မြင်လိုက်၏။

 "သခင်...မင်္ဂလာနံနက်ခင်းပါ..."

သူ့အသံက ပျင်းရိငြီးငွေ့ဖွယ်အက်ကွဲနေပြီး ထူးဆန်းစွာဖြင့် နှာသံအနည်းငယ်ရှိနေ၏။

လုမော့ "...."

လုမော့: ဟမ်…

လုမော့: =口=

တစ်ခဏချင်းမှာပဲ မနေ့ညက အရာအားလုံးဟာ သူ့စိတ်ထဲမှာ ပေါ်လာခဲ့တယ်...

-------

လုမော့ကဲ့သို့ နှစ်ဘဝတာလူပျိုဖြစ်ဖူးသော အမျိုးသားတစ်ဦးက အိမ်ထောင်ပြုခြင်း၏အဓိပ္ပါယ်ကို မသိရှိပေ။ ဆိုလိုသည်မှာ ယခုကစပြီး ခုတင်တစ်ခုပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးနှစ်လုံး၊ ဗီရိုတစ်ခုထဲတွက် လူနှစ်ယောက်၏ အဝတ်အစားနှင့် ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရေချိုးခန်းသုံးပစ္စည်း နှစ်စုံရှိနေပြီဆိုသည့် အဓိပ္ပာယ်ပင်။ ညဦးပိုင်းတွင် သူ ညအိပ်ဝတ်စုံလဲပြီး ထုံးစံအတိုင်း ကုတင်ပေါ်တွင်လှဲရင်း သူ့တာဝန်ကို ပြန်စဉ်းစားရန် ပြင်လိုက်၏။

ဒီနေ့မှာ ငါ့ရဲ့ အဓိကတာဝန်သုံးခုကို ကောင်းစွာသရုပ်ဆောင်ခဲ့မိသလား...

ဒီနေ့ အမှိုက်ကောင်ရဲ့ အခန်းကဏ္ဍကို သရုပ်ဆောင်ပြီးပြီလား...

ဒီနေ့ အမှိုက်ဆန်မှုရဲ့ အနှစ်သာရကို သိမ်းထားပြီးပြီးလား...

——မရှိပေ။ သူ အမှိုက်ဆန်မှုတန်ဖိုးကို နုတ်ယူထားခံရ၏။

သူတွေးလေလေ ဒေါသထွက်လေဖြစ်လာ၏။ လုမော့က ခေါင်းအုံးကို ကိုင်ထားရင်း မှောက်လျက် သားဖြင့် လှိမ့်လိုက်ရာ လင်း၏ရင်ခွင်ထဲသို့ ဝင်သွားမိသည်။

လု့မော့ "...."

ကျွမ်းဝင်နေသော ဖယ်ရိုမုန်းအနံ့က သူ့အား လျင်မြန်စွာ ဖုံးလွှမ်းသွားပြီး နှလုံးခုန်မြန်လာ၏။ သူ့ပါးပြင်များ အနည်းငယ်ပူလာပြီး မျက်နှာကို ပိတ်ဆို့ရန် ခေါင်းအုံးကို ဆုပ်ကိုင်ထားကာ လွှတ်ရန်ငြင်းဆန်ခဲ့သည်။ အိမ်သူဘုရင်မ၏ ရင်ဘတ်က အနည်းငယ် တုန်ခါသွားပြီး ရယ်မောကာ လုမော့ရင်ခွင်ထဲက ခေါင်းအုံးကိုယူရန် လက်ကို ဆန့်တန်းလိုက်သည်။ သူတို့ကြားရှိ အကွာအဝေးက ရုတ်တရက် လျော့ကျသွားပြီး တစ်ဦး အသက်ရှုလိုက်သည့် အပူချိန်ကို တစ်ဦး ခံစားရနေသည်။ 

အချိန်အကြာကြီး ကြည့်နေရင်တောင် လင်းက လှပလွန်းပြီး သူ့မျက်လုံးထဲမှာ လင်းက အမြဲတမ်း ဆွဲဆောင်မှုရှိနေတယ်ဆိုတာ မငြင်းနိုင်ဘူး...

ရုတ်တရက် သူ ကြောင်အသွား၏။

လုမော့က လင်းနှင့် ခပ်ဝေးဝေးနေသင့်သည်ဟု သိ၏။ သူက အခြေအနေအပေါ် အခွင့်ကောင်းယူခဲ့သည့် စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ် လူယုတ်မာတစ်ဦးမျှသာ ဖြစ်သည်။ ပိုရွံစရာကောင်းသည်မှာ လင်း၏ ယောက်ကျားဖြစ်လာရခြင်းကို သူ တိတ်တဆိတ်ပျော်နေခဲ့ခြင်းပင်။

ငါ့မှာ အရှက်မရှိသင့်ဘူး...မဟုတ်ဘူး...ငါ အဲ့ဒါကို ဂုဏ်ယူသင့်တာ...

သို့သော် ဤအချိန်တွင် သူ့ဆင်ခြင်တုံတရားက ကျဆုံးခဲ့ပြီး သူ့ကိုယ်က လင်းနှင့် တစ်စင်တီမီတာ အကွာအဝေးကိုပင် မရောက်ချင်တော့ဘဲ နေရာတွင်သာ အေးခဲနေတော့သည်။

လင်း၏ အမူအရာမှာ လေးနက်လာ၏။

"လုမော့...မင်း ခင်ပွန်းတစ်ယောက်ရဲ့ တာဝန်တွေကို သိလား..."

လုမော့က သူ့ကို မှင်တက်စွာ ကြည့်မိ၏။

"ဟုတ်လား...ဘာတွေလဲ..."

ပါးလွှာသောစောင်က လင်း၏ ပခုံးများကို ဖုံးအုပ်ထားပြီး သွယ်လျသောလည်ပင်းနှင့် နူးညံ့သိမ်မွေ့သောညှပ်ရိုးများကို ပေါ်လွင်စေကာ အရေပြားအပိုင်းလေးက လရောင်အောက်တွင် တောက်ပနေပုံရသည်။

ဘုရားသခင်...

လုမော့ မလှုပ်ရဲတော့ပေ။ သူက အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် လှဲလျောင်းနေပြီး အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ကို ဖုံးလွှမ်းထားသော အဝတ်က သူတို့ခန္ဓာကိုယ်ကြားတွင် ဘာမှမရှိသလို ယောင်ဝါးဝါး ခံစားရသည်။

လင်း၏ အမူအရာကလည်း အတူတူပင်။ ဤအခြေအနေတွင်သာမဟုတ်ပါက လုမော့က လင်း၏ လက်အောက်ငယ်သားဖြစ်ပြီး သူ့တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်နေသူဖြစ်လုနီးပါးဟု လုမော့ထင်မိမည်ဖြစ်သည်။

သူက ပြောလိုက်၏။

“အင်ပါယာက ငါးနှစ်အတွင်းမှာ ဇာ့ဂ်မျိုးဥမွေးဖို့ အမျိုးသမီးအိမ်သူဘုရင်မ လိုအပ်တယ်...အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်ကအဆင့်မြင့်လေ ကိုယ်ဝန်ရဖို့ ပိုခက်လေပဲ...ဒီနေ့ နောက်ဆုံးရ ဆေးသုတေသန ရလဒ်တွေအရ မင်းနဲ့ ငါ့ရဲ့ အဆင့်ကွာဟချက်တွေနဲ့ ပေါင်းစပ်ပြီး..."

လုမော့မျက်လုံးများက ဗလာဖြစ်သွား၏။

"နေပါဦး မင်းဘာပြောနေတာလဲ..."

လင်းက ရုတ်တရက် ခေါင်းမော့လိုက်ပြီး သူ့ငွေရောင်မျက်တောင်များက လရောင်အောက်တွင် ထင်းလင်းနေ၏။  

"ငါတို့တာဝန်မပြီးခင်အထိ တစ်နှစ်မှာ အကြိမ် ၂၀၀ ကျော် အိပ်ဖို့လိုတယ်..."

"အချိန်က အကုန်မြန်နေတယ်...ပြီးတော့ အလုပ်က အရေးကြီးတယ်...မြန်မြန်လုပ်ရအောင်..."

လုမော့ "..."

လုမော့၏ မျက်နှာမှာ နီရဲသွားရာ အမျိုးသမီး၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်ရှိအပြုံးက ပိုမိုနက်ရှိုင်းလာသည်။

မျက်လုံးစိမ်းစိမ်းနှင့် ရင့်ကျက်သော အမျိုးသားက လင်းကို စိုက်ကြည့်လိုက်၏။

"မင်း...မင်းက ညစ်ညမ်းပြီး အရှက်မရှိ မိန်းမပဲ...မင်း ငါ့ကို ဘယ်လိုတောင် ဖြားယောင်းသွေးဆောင်နိုင်တာလဲ..."

လင်းက အပြစ်ကင်းစင်စွာဖြင့် မျက်တောင်ခတ်ပြလိုက်၏။

"ဒါပေမယ့်... ကိုယ့်ယောက်ကျားကို ကုတင်ပေါ်မှာ သွေးဆောင်ဖျားယောင်းဖို့က ငါ့တာဝန်ပဲ မဟုတ်လား..."

လုမော့: =口=

သူ အံကြိတ်ကာ မျက်နှာကြီးနီရဲလာပြီး နောက်ဆုံးတွင်  ၎င်းက မီးခိုးငွေ့ရှုထားသလိုပုံ ဖြစ်လာသည်။

နောက်ဆုံးတွင် သူ့မျက်နှာကို ခေါင်းအုံးထဲတွင် မြှုပ်လိုက်ပြီး အားနည်းစွာဖြင့် ကျိန်ဆဲလိုက်၏။

"မင်းက တကယ်ကို ဘယ်လိုလေးစားရမှန်း မသိတဲ့ မိန်းမဆိုးလေးပဲ..."

အမျိုးသမီးက အနားကပ်လာပြီး ခေါင်းအုံးမှာ မမြှုပ်ထားသော သူ့နားရွက်ကို တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလိုက်၏။

 “အဲဒါဆို…”

"လုမော့...မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား..."

"အဲဒါကို ကြိုက်ရဲ့လား..."

"မင်း ထပ်လိုချင်သေးလား..."

လုမော့က သူ့ခေါင်းထဲတွင် "မိုင်းဗုံး" တစ်လုံးရှိသည်ဟုသာ ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့အသိအားလုံးက ဖုန်မှုန့်များ ဖြစ်သွား၏။ သူက လင်းကိုတွန်းပစ်ရန် လက်ကို အားပျော့စွာ ဆန့်ထားသော်လည်း သူ့လက်ချောင်းများက လင်းရင်ဘတ်ကို မတော်တဆ ဖိမိသွားသည်။ သူက လျှပ်စစ်ရှော့ခ်တိုက်ခံရသည့်အတိုင်း လက်ကို  မြန်မြန်ရုတ်လိုက်ပြီး အော်လိုက်သည်။

 "သွားစမ်း...ထွက်သွား..."

လင်းက အမျိုးသားဇာ့ဂ်၏ နားရွက်နီနီများကို ကျေနပ်စွာ နမ်းလိုက်သည်။ နီရဲနေသော မျက်လုံးများက စူးရှသော အလင်းရောင်များဖြင့် တောက်ပနေသည်။

“လုမော့ ငါမင်းကို စားချင်တယ်...”

ထိုအချိန်တွင် တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရပြီး အပြင်ဘက်မှ အိမ်တော်ထိန်း၏ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သောအသံ ထွက်ပေါ်လာ၏။

“သခင်လေး...သခင်လေး...အိပ်ရာထချိန်ရောက်ပါပြီ...အင်ပါယာကြယ်ကို ပျံသန်းမယ့် လေယာဉ်က မကြာခင် ထွက်ပါတော့မယ်...”

လုမော့က သူ့ခေါင်းကို မော့လိုက်၏။

 "ငါ သိပြီ..."

လင်း၏ လက်အောက်ငယ်သားများက ဦးစွာပြန်သွားကြသော်လည်း သူတို့နှစ်ဦးက စစ်တပ်၏ ကြယ်သင်္ဘောပေါ်သို့ ပြန်မတက်ခဲ့ကြပေ။

လင်းက သူ့ယောက်ျားကို မိန်းမများစွာ စိုက်ကြည့်နေသည် ကို မကြိုက်ပေ။ သူက ပြန်တောင် မပြန်ချင်ဘဲ ကျတ်တီးကြယ်ပေါ်မှာ တစ်ချိန်လုံးနေနေသည်က အကောင်းဆုံးဟု တွေးနေသည်။

လုမော့ကို သော့ခတ်ထားပြီး သူ့မျက်စိရှေ့မှာပဲ ထာဝရရှိနေစေချင်တာ...

စစ်ဌာနရှိ ဇာ့ဂ်အိုကြီးများ သိပါက လင်း၏ နှာခေါင်းကို ညွှန်ပြပြီး ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆဲဆိုမည်ကို ကြောက်နေ၏။

"မင်း အဲ့ဒီမှာ...မင်း ဘာကို ကြည့်နေတာလဲ... မင်း ဇာ့ဂ်မျိုးနွယ်ရဲ့ ဗိုလ်မှူးဖြစ်နေသေးလား..."

သိုသော် သူစိုးရိမ်နေသော်လည်း သူက ပြန်ကိုပြန်ရမည်သာ။

လင်းက ခေါင်းငုံံ့၍ သူ့မျက်လုံးများရှိ သိသာထင်ရှားလွန်းသည့် ရည်မှန်းချက်ကို ဖုံးကွယ်ကာ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အသံဖြင့် ပြောလိုက်၏။

"ယခင် အိပ်ရာထပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်တာကို ကူညီပေးပါ့မယ်…"

အမျိုးသား၏ နားရွက်များ နီရဲလာပြီး သူက နေရခက်စွာ ပြောလိုက်၏။

 "ဟမ့်... နောက်ဆုံး မင်းရဲ့ ဆန္ဒတွေကို နားလည်ဖို့ ငါမျှော်လင့်တယ်..."

--------

ထိုအချိန်တွင် အင်ပါယာကြယ်၌။

လျှို့ဝှက်အခန်းတစ်ခုတွင် ချောမောသော အမျိုးသားတစ်ဦးက မှောင်မိုက်နေသည့်ထောင့်တစ်ခုတွင် ထိုင်နေသည်။ အလင်းရောင်ဖျော့ဖျော့က ထိုအခန်းထောင့်ကို လင်းထိန်စေပြီး အခန်း၏ ခမ်းနားမှုကို ထိုထောင့်တစ်ခုတည်းမှ မြင်နိုင်၏။ အမျိုးသားဇာ့ဂ်၏ မှိုင်းညို့ညို့အဝါရောင် မျက်လုံးများက သူ့ရှေ့ရှိ အလင်းဖန်သားပြင်ပေါ်သို့ စိုက်ကြည့်နေ၏။

ဖန်သားပြင်ပေါ်တွင် စုန့်ကျန်းရှူးက လုမော့ကို မယုံကြည်နိုင်စွာ ကြည့်နေသည်။ 

"သွေးစာချုပ်လား..."

အမျိုးသားဇာ့ဂ်က မျက်လုံးများကို ဖြည်းညှင်းစွာမှိတ်လိုက်ပြီး ပျော့ပျောင်းကျယ်ဝန်းသော ကုလားထိုင်နောက်သို့ မှီလိုက်သည်။ သူက ခံစားချက်အပြည့်ဖြင့် ငြိမ်သက်နေခဲ့သည်။ သူ၏ နူးညံ့သောသွင်ပြင်က တစ်ရေးတစ်မော အိပ်နေသကဲ့သို့ အခြားသူက ထင်လိမ့်မည်။  သို့သော် နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် သူက ရုတ်တရက် မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ဖန်သားပြင်တွင် စူးရှသော ကွဲအက်သံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာ၍ မရေမတွက်နိုင်သော သလင်းကျောက်များ ကွဲအက်သွားကာ မြေပြင်ပေါ်သို့ ကျဆင်းသွားသည်။

"သွေးစာချုပ်... သွေးစာချုပ်..."

အမျိုးသားဇာ့ဂ်၏ မျက်လုံးများက ကွဲအက်နာကျင်နေကာ ပြင်းထန်စွာ အသက်ရှုလိုက်ပြီး မှိန်းနေသော မျက်ဆံများက အပ်တစ်ချောင်းအထိ လျော့သွားကြသည်။

စုန့်ကျန်းရှူးက တကယ်ကို အသုံးမဝင်ဘူး...

သူ(အမျိုးသားဇာ့ဂ်)က များစွာတွေး၍ ချဉ်းကပ်ခဲ့ပြီး ယုံကြည်မှုကို ရအောင်လုပ်ခဲ့သည့်အပြင် သူ့(စုန့်ကျန်းရှူး)အပေါ် ကြွေဆင်းနေသော အမျိုးသမီးဇာ့ဂ်များကြီးစွာ စုဆောင်းပြီး သူ့ဆီသို့ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် စီစဉ်ပို့ပေးသည်ကလည်း အချည်းနှီးပင် 

ထိုသို့သော သိမ်မွေ့သော အစီအစဉ်တစ်ခု...

ဒီလောက် ပင်ပန်းတဲ့ အစီအစဉ်တစ်ခု... အောင်မြင်ဖို့ အာမခံလုနီးပါးရှိသော အစီအစဉ်တစ်ခုက...

—— သူက အစီအစဉ်အောင်မြင်ရန် တစ်လှမ်းမျှသာ ကျန်တော့၏။

လင်း၏ စိတ်အခြေအနေ ယိုယွင်းလာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် သူက ခွင့်မလွှတ်နိုင်သော အမှားတစ်ခုကို ကျူးလွန်တော့မည်ဖြစ်ပြီး လင်း ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြိုလဲသွားလိမ့်မည်။

နည်းနည်းလောက်ပဲ လိုတော့တာ...သူက ဒီ သေးငယ်ပြီး အရေးမပါတဲ့ ဇာ့ဂ်ကို ချိုးဖျက်နိုင်တော့မှာ...လင်းက သူ့အစီအစဉ်ကို မသိသေးဘဲနဲ့ ဘယ်လိုလုပ် ကျဆုံးနိုင်တာလဲ...

"သခင် သတိထားရမယ်..."

အမှောင်ထဲမှ သွယ်လျသောရုပ်သွင်က လက်ဖက်ရည်ကြမ်းပူပူတစ်ခွက်ကို ကိုင်ဆောင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထွက်သွားသည်။

"သခင့်ရဲ့ ဝိညာဉ်က မပြောင်းလဲနိုင်တော့ဘူး..."

အမျိုးသားက မျက်လုံးများကို ဖြည်းညှင်းစွာမှိတ်လိုက်ပြီး လက်ထဲက လက်ဖက်ရည်ကြမ်းကို ယူကာ တစ်ငုံသောက်လိုက်သည်။

"လုမော့..."

ဤစာလုံးနှစ်လုံးက သူ့ပါးစပ်ထဲတွင် ရှိနေပြီး ၎င်းတို့က ခွဲပြောရန် မသင့်ပေ။ အနက်ရောင်ဆံပင်နှင့် အစိမ်းရောင်မျက်လုံးများရှိသော အမျိုးသားဇာ့ဂ်က သူ့အတွေး၌ ပေါ်လာ၏။  အဘိုးအိုက နောက်ဆုံးတွင် သက်ပြင်းချလိုက်၏။

"ရပါတယ်...ငါ့မှာ အချိန်အလုံအလောက်ရှိပါသေးတယ်...ဒီတစ်ခါတော့ သေချာပေါက် အောင်မြင်မှာပါ..."

လင်းက ထိုအမျိုးသားဇာ့ဂ်နှင့် သွေးစာချုပ်ချုပ်ထားပြီးဖြစ်သော်လည်း အကြီးမားဆုံး မသေချာ သောအချက်မှာ အဖယ်ခံထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုယောကျာ်းက အောင်မြင်မှု၏သော့ချက် ဖြစ်ရမည်။

ထို့ပြင် အမျိုးသားဇာ့ဂ်အိုကြီးက လုမော့၏ မျက်လုံးများတွင် ရင်းနှီးသောအရာများ၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုနှင့် ကြင်နာမှုမျိုးစသည့် ဤကမ္ဘာနှင့်မလိုက်ဖက်သော အရာများကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူ့ပုံပန်းသဏ္ဍာန်က အလွန်သတိမထားမိနိုင်သော်လည်း သူ့အပြုအမူကို အလွန်အမင်း ရက်စက်မှုဖြင့် ဖုံးကွယ်ထားလျှင်ပင် သူက စုန့်ကျန်းရှူးနှင့် မတူချေ။

အမျိုးသားဇာ့ဂ်အိုကြီးက အသက်ရှည်လွန်းလှသည်။ ဇာ့ဂ်အမျိုးအစားများစွာကို သူမြင်ဖူးပြီး မည်သူမှ သူ့မျက်လုံးများမှ မလွတ်နိုင်ပေ။ ဤဖြစ်ရပ်တွင် စုန့်ကျန်းရှူးနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် လှည့်ကွက်များကိုထုတ်ပြီး ၎င်းကို သုံးလိုက်ခြင်းပေ။ စိတ်ဆင်းရဲသောအမျိုးသမီးဇာ့ဂ်၊ သနား စရာကောင်းသောကျွန်မိန်းမက နှလုံးသားဒဏ်ရာများအပြည့်နှင့်အတူ  အဖက်ဆယ်မရသော ဖုန်မှုန့်ထဲသို့ ကျသွား၏။ 

သူက ဒီအမျိုးသမီးဇာ့ဂ်တွေကို ကယ်တင်ခဲ့ပြီး သူ့ကို ဘဝမှတ်တိုင်အဖြစ် မှီခိုအားထားနေတဲ့ ဒီအမျိုးသမီးဇာ့ဂ်တွေကို ဘယ်လိုမျိုး ရက်ရက်စက်စက် စွန့်လွှတ်နိုင်မယ်တဲ့လဲ…

သူက ပျက်နေသောအလင်းစခရင်ကို လျင်မြန်စွာ ဖယ်ရှားပြီး အလင်းမျက်နှာပြင်အသစ်ဖြင့် အစားထိုးခဲ့သည်။ အတွင်းတွင် ပြသထားသည်မှာ အင်ပါယာကြယ်ရှိ အချမ်းသာဆုံး ကြယ်ဆိပ်ကမ်းတစ်ခုဖြစ်သည်။

လာရောက်ကြည့်ရှုသူ ဇာ့ဂ်များအားလုံးက မျှော်လင့်ချက်အရိပ်အမြွက်မပါဘဲ သဲကန္တာရကြယ်ပေါ်ရှိ စုတ်ပြတ်ယိုယွင်းနေသောဆိပ်ကမ်းနှင့် လုံးဝကွဲပြားသည့် သင့်လျော်ပြီး လှပသော အဝတ်များကို ၀တ်ဆင်ထားကြသည်။ ဤနေရာက စည်းစိမ်ဥစ္စာ၊ စွမ်းအား၊ ဆန္ဒ၊ မျှော်လင့်ချက်နှင့် လောဘတို့ ပြည့်နှက်နေသည့် ရွှေရောင်နေရာဖြစ်၏။

ကြီးမားသော ကြယ်သင်္ဘောကြီး၏ တံခါးပွင့်လာရာ အမျိုးသားဇာ့ဂ်အိုကြီးက မတ်မတ်ရပ်၍  တံခါးကို စေ့စေ့ကြည့်နေသည်။ ကြီးမားသော ကြယ်သင်္ဘောကြီးက ရပ်သွားပြီး လူများအစဉ်လိုက် ဆင်းလာ၏။ အဆုံးမရှိသော လူများကြားတွင် အထူးထင်ရှားသော အသွင်အပြင်တစ်ခုက လှေကားထစ်ပေါ်တွင် ပေါ်လာသည်။

နေရာတိုင်းတွင် အဆင့်မြင့်ဇာ့ဂ်များရှိသည့် အင်ပါယာကြယ် ဆိပ်ကမ်းတွင် ဆံပင်အနက်ရောင်နှင့် မျက်လုံးစိမ်းများရှိနေသော အမျိုးသားက အလွန်အရပ်ရှည်ပြီး သပ်ရပ်စွာ ဝတ်စားဆင်ယင်ထား၍ ထွက်ပေါ်လာ၏။

သူ့အကျင့်အတိုင်း မေးစေ့ကိုပင့်၍ ရှေ့သို့ ကျက်သရေရှိစွာ လျှောက်သွားသော်လည်း သူ့လက်ထဲတွင် ဝတ်စုံတစ်စုံကို ကိုင်ဆောင်ထားသည်။

"ဂုဏ်သရေရှိလူကြီးမင်း...ကျွန်တော် သခင့်နောက်ကို တစ်သက်လုံး လိုက်ချင်တယ်..."

"ပါးစပ်ပိတ်ထား…" 

လုမော့က သူ့ပါးစပ်က လေအေးကို မှုတ်ထုတ်လိုက်၏။ 

"မင်း ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းပြောရင် မင်းကို ငါပစ်ချလိုက်မယ်..."

သူ့ခရီးဆောင်အိတ်ထဲက ဤဇာ့ဂ်ငယ်လေးကို ဖမ်းမိလိုက်ချိန်၌ သူ မည်မျှကြောက်သွားသည်ကို ဘုရားသခင်သာ သိ၏။

သူ၏ ခရီးဆောင်အိတ်အားလုံးကို အကာအရံမရှိသော ဂိုဒေါင်တွင် သိမ်းဆည်းထားရမည်ဖြစ်ပြီး မတော်တဆမှုတစ်ခုဖြစ်ပွားပါက ဂိုဒေါင်က စွန့်ပစ်ရမည့် ပထမဆုံးနေရာလည်းဖြစ်သည်။

ဒီခရီးဆောင်အိတ်က လုံးဝသေးငယ်လွန်းပြီး သူ့အကြိုက် သရေစာတချို့လည်း ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ၎င်းအိတ်ကို သူနှင့်အတူ ယူလာခြင်းပင်။

ထိုဇာ့ဂ်ငယ်လေးလည်း အဆာပြေမုန့် အားလုံးကို စားလိုက်၏။

သူခေါင်းကိုက်သဖြင့် လက်မြှောက်လိုက်ရာ ဇာ့ဂ်ငယ်လေးက ပါးစပ်ထောင့်တွင် ကွတ်ကီးအစများကပ်လျက် သူ့‌ရှေ့တွင် ပေါ်လာ၏။ သူ့မျက်လုံးများက တောက်ပနေ၏။

"ဒီနေ့ လူကြီးမင်းက အရမ်းမာနကြီးပြီး မလျော်ကန်ပြန်ဘူး..."

[ဒင်...အမှိုက်ဆန်မှုတန်ဖိုးထဲ တစ်ခုတိုးလာပါတယ်...]

အနက်ရောင်အခန်းငယ်လေးမှ လွတ်မြောက်လာခဲ့သည့် စနစ်က တုံ့ဆိုင်းသွားခဲ့သည်။

လုမော့: "..."

ဟမ့်…သူ့ကို သယ်လာရတာ မဆိုးပါဘူး…

ထိုအချိန်တွင် လုမော့၏ ဦးရေပြားမှာ ထုံကျင်နေ၏။ သူ့ခေါင်းကို သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်စေရန် လှည့်လိုက်ပြီး မျက်လုံးမှေး၍  ထောင့်တစ်နေရာသို့ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ လင်းက သူ၏ ထူးခြားမှုကို သတိပြုမိပြီး မေးလိုက်သည်။

" သခင်...ဘာဖြစ်လို့လဲ..."  

လုမော့က ဖြည်းညှင်းစွာ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသလိုမျိုး အမြဲခံစားနေရသည်။ သို့သော် ထိုလမ်းကြောင်းတွင် နံရံပေါ်ရှိ ကင်မရာတစ်လုံးတည်းသာ သစ္စာရှိစွာ အလုပ်လုပ်နေ၏။

"ကောင်းပြီ..."

လုမော့က တိုးတိုးလေးပြော၏။

"သွားကြရအောင်..."

မြေပုံအသစ်နဲ့...လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်အမှိုက်ဆန်မှုတန်ဖိုး‌‌လေးတွေ...

သူက ပခုံးတွန့်ပြီး အောင်ပွဲခံစွာ လျှောက်သွား၏။

🌌🌌🌌