Chapter 100

💘Chapter 100 

မြူခိုးများကိုဖြတ်ကျော်ခြင်း

“ဘန်း”

ကျယ်လောင်သည့်အသံက ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာကာ ကားတာယာသံက နောက်မှ ကပ်ပါလာသည်။ အသံနှင့်အတူ လူတစ်ယောက်က လေပေါ်သို့ မြောက်တက်သွားကာ မြေပြင်ပေါ်သို့ ကျသွားလေသည်။ 

အတိုက်ခံလိုက်ရသည့်သူက မြေပြင်ပေါ်သို့ ခေါင်းနှင့်ကျသွားရာ အနက်ရောင်ကတ္တရာလမ်းပေါ်တွင် ကြက်သွေးရောင် သွေးများ စွန်းထင်းလာတော့သည်။ 

ထိုအခိုက်အတန့်တွင် ကမ္ဘာကြီး မှောင်မိုက်သွားသကဲ့သို့ ဝေ့ချန် ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်၏ နေရာတိုင်းနှင့် အာရုံကြောတစ်ခုချင်းဆီတိုင်းက နာကျင်မှုကြောင့် အော်ဟစ်နေသည်ကို သူ သိသော်လည်း သေသွားသကဲ့သို့ သူနာကျင်မှုကို မခံစားနိုင်ဖြစ်နေသည်။ 

ကားက သူတို့ဆီသို့ နီးကပ်လာသည်နှင့်အမျှ သူကားထဲမှလူကို မြင်လိုက်သည်။ သူ၏ မျက်လုံးများတွင် သွေးဆာနေမှုများ ပြည့်နေကာ အာဃာတများလည်းရှိနေ၏။ သေခြင်းတရားက သူ့ဆီသို့ နောက်တစ်ဖန် ချဥ်းကပ်လာပြန်ကြောင်း ဝေ့ချန်ခံစားလိုက်ရသည်။ 

“အားချန်”

အက်ရှနေသည့်အသံတစ်ခုက ရုတ်တရက် ဝေ့ချန်နားထဲသို့ ဝင်‌ရောက်လာကာ လျှပ်စီးကြောင်းကဲ့သို့ မြူခိုးများကို ဖယ်ရှားပစ်လိုက်ပြီး ချက်ချင်း သူ့စိတ်ကို ရှင်းလင်းစေလိုက်သည်။ 

ဒီတော့ သေခြင်းတရားနတ်ဘုရားက သူ့ဆီလာနေလဲ ဘာအရေးလဲ...ဒီတစ်ခါတော့ သူလုံးဝ လက်မလျှော့နိုင်ဘူး...။

နောက်တစ်ခါ ထပ်မသေချင်၍သော်လည်းကောင်း၊ သူကာကွယ်ချင်သည့် တစ်စုံတစ်ယောက်ရှိနေခြင်းကြောင့်သော်လည်းကောင်း ဝေ့ချန်၏ အကြည့်များတွင် တစ်ခါမှ မဖြစ်ခဲ့ဖူးသည့် သန္နိဌာန်ချခြင်းမျိုးဖြစ်လာတော့သည်။ ထိုအရေးကြီးနေသည့် အခြေအနေတွင် ဝေ့ချန်၏ ချန်လီ၏ ခါးကို တင်းကြပ်စွာဖက်လိုက်ရင်း လမ်းဘေးရှိ မြက်ခင်းဆီသို့ လှိမ့်ချလိုက်လေသည်။ 

ထိုအခိုက်အတန့်၌ သူ့အစွမ်းအစများက အဆုံးစွန်သို့ ရောက်သွား၏။ အံ့ဩစရာကောင်းစွာနှင့်ပင် ကားက သူနှင့် ချန်လီတို့ကို တိုက်တော့မည့်အချိန်၌ ဝေ့ချန်က တိုက်မိနိုင်သည့် အကွာအဝေးမှ လွတ်မြောက်နိုင်လိုက်သည်။ 

ထိုအချိန်တွင် ကျော်လွန်နေသည့် အရှိန်များနှင့် အချိန်မီ ဘရိတ်မဖမ်းနိုင်သောကြောင့် ကားက ကန်တင်းဝင်ပေါက်ရှိ ရုပ်ထုဆီသို့ တည့်တည့်တိုးဝင်သွား၏။ ကား၏လောင်စာဆီတိုင်က ထိခိုက်သွားသောကြောင့် ကျယ်လောင်သည့် ပေါက်ကွဲသံနှင့်အတူ ကြီးမားသည့်မီးတောက်ကြီး ဝုန်းခနဲတောက်လောင်လာ၏။ 

ငြိမ်သက်အးချမ်းနေသည့် တက္ကသိုလ်လမ်းမက ချက်ချင်း ရုတ်ခြည်း ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေသည့် လူများက မီးလောင်နေသည့် ကားအနားမှ ထွက်ပြေးရန် တရွေ့ရွေ့ ရွေ့လျားနေသာကြောင့် အော်ဟစ်ပြေးလွှားသံများက လေထုထဲတွင် ပျံ့နှံ့နေ၏။ အနည်းငယ် စိတ်တည်ငြိမ်ပုံရသည့် လူများက ဖုန်းကိုထုတ်၍ အရေးပေါ်ဌာနကိုဖုန်းခေါ်ကာ လူနာတင်ယာဥ် ပို့ပေးရန် အကူအညီတောင်းကြသည်။ အချို့ရဲရင့်သည့် လူများကတော့ ကန်တင်းထဲသို့ ပြေးဝင်သွား၍ မီးသတ်ဆေးဗူးများကို ယူကာ မီးငြိမ်းရန် ကြိုးစားကြပြီး ကား၏ မောင်းနှင်သူ နေရာတွင် ပိတ်မိနေသည့် လူကို ကယ်ရန်ကြိုးစားနေကြသည်။ 

မြင်ကွင်းက ပို၍ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်လာ၏။ သို့သော် သိပ်မကြာခင်မှာပင် ဆရာ၊ ဆရာမများနှင့် လုံခြုံရေးအစောင့်များက အခြေအနေကိုထိန်းသိမ်းရန်နှင့် ကျောင်းသားများအား လုံခြုံရာသို့ ပို့ဆောင်ပေးရန် ‌ရောက်လာကြသည်။ 

တိုတောင်းသည့်အချိန်ပြီးသွားပြီးနောက် လူနာတင်ယာဥ်နှင့် မီးသတ်ကားပါရောက်လာသည်။ ရဲစွမ်းသတ္တိရှိသည့် မီးသတ်သမားများက ရောက်လာသည်နှင့် ချက်ချင်း မီးငြှိမ်းသတ်ရန် လုပ်ဆောင်ကြ‌တော့သည်။ ထိုအချိန်အတွင်းတွင် ဆေးကုသရေးအဖွဲ့ကတော့ ကျောင်းသားများ၏ ပြောဆိုချက်များကို နားထောင်ပြီးနောက် မြက်ခင်းပြင်တွင် လဲနေသည့် လူနှစ်‌ယောက်ကို ရှာတွေ့သွားကြ၏။ သူတို့က လျင်မြန်စွာ ချဥ်းကပ်သွားကြပြီး လူနာတင်ကတ်ကို သယ်လာ၍ အခြေအနေကို စစ်ဆေးကြသည်။ ‌ဝေ့ချန်က ချန်လီက အန္တရာယ်ဇုန်အတွင်းမှ ကယ်ထုတ်ပြီးနောက် ချန်လီကိုတင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားရင်း ကာကွယ်ပေးထားခဲ့သည်။ အဆုံးတွင်တော့ သူမြေပေါ်သို့ လဲကျသွားသည့်တိုင် ဝေ့ချန်က သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုသုံး၍ ချန်လီအတွက် ကူရှင်တစ်ခုအဖြစ် နေပေးခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် သူ့ခေါင်းက မြက်ခင်းပေါ်ရှိ သေးငယ်သောမီးအိမ်နှင့် ရိုက်မိသွားလေသည်။ 

ဝေ့ချန်က ရုတ်တရက် မူးနောက်နောက်ဖြစ်လာသည်ကို ခံစားလိုက်ရသော်လည်း ချန်လီ၏ အခြေအနေကို စစ်ဆေးရန် မမေ့ပေ။ ချန်လီ၏ စိုးရိမ်နေသည့် မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း ဝေ့ချန်အလောတကြီးမေးလိုက်သည်။ “လီလီ...အဆင်ပြေရဲ့လား”

ချန်လီခေါင်းညိတ်ပြရင်း မျက်လုံးထဲတွင် မျက်ရည်များ ဝေ့သီလာသည်။ 

“တကယ်အဆင်ပြေရဲ့လား” ဝေ့ချန် သေချာအောင် ထပ်မေးလိုက်သည်။ 

ချန်လီက နောက်တစ်ကြိမ် ခေါင်းညိတ်ပြလာပြီး စိုးရိမ်တကြီးနှင့် ဝေ့ချန်ကို သေချာစိုက်ကြည့်နေဆဲဖြစ်ကာ လဲကျသွားခြင်းကြောင့် ဝေ့ချန်တစ်ခုခုဖြစ်သွားမည်ကို ကြောက်ရွံ့နေလေသည်။  

တကယ်တမ်း ဝေ့ချန် အဆင်မပြေပေ။ ချန်လီအဆင်ပြေကြောင်း အတည်ပြုပြီးသွားသည့်နောက်တွင် သူစိတ်သက်သာရာရသွားသည်။ သူ့ကိုယ်သူထိန်းရန် တွန်းအားပေးထားသည့် စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားမှုက ပျောက်ကွယ်သွားပြီး မူးနောက်နေသည့်ခံစားချက်ပြန်ရောက်လာလေသည်။ ဝေ့ချန် မတွန်းလှန်နိုင်တော့ဘဲ မျက်တောင်များ တဖြတ်ဖြတ်ခတ်လာရင်း သတိမေ့သွားတော့သည်။

ချန်လီ၏ မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်များက အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာ တစ်စက်ပြီးတစ်စက် ပုလဲလုံးများကဲ့သို့ စီးကျလာကာ ချက်ချင်း ချန်လီ၏မျက်နှာကို စိုစွတ်စေလိုက်သည်။ 

“အားချန်...”

“အားချန်...”

ချန်လီက ဝေ့ချန်၏ အမည်ကိုခေါ်ပြီး သတိမေ့နေသည်မှ နိုးလာရန် ကြိုးစားနေသည့်အလား တတ်စွမ်းနိုင်သမျှ အော်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သူ၏အသံက အားပျော့ပြီး အက်ရှနေသောကြောင့် အသံတိုးတိုးလေးသာ ထွက်လာသည်။ 

ဆေးဝန်ထမ်းများရောက်လာပြီး ချန်လီ၏ ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်နေသည့် အခြေအနေကိုကြည့်၍ ဝေ့ချန်အား ထိခိုက်သွားသည့်သူဖြစ်ကြောင်း ယူဆလိုက်ကြသည်။ သူတို့က ဝေ့ချန်၏အခြေအနေကို စစ်ဆေးရန် မြန်မြန်ဆန်ဆန်နှင့် လာလိုက်ကြ၏။

ဆရာဝန်ကိုမြင်ပြီးနောက် ချန်လီချက်ချင်း ဘေးဖယ်နေလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးများတွင် မျက်ရည်များဖြင့် ပြည့်နေပြီး ဆရာဝန်အား ဝေ့ချန်ကိုကယ်ပေးရန် မျှော်လင့်ချက်များဖြင့်ကြည့်နေသည်။ 

ဆေးဝန်ထမ်းများက အဖွဲ့နှစ်ဖွဲ့ခွဲလိုက်ကြသည်။ အုပ်စုတစ်က ဝေ့ချန်၏အခြေအနေကို စစ်ဆေးကြပြီး သူနာပြု အနည်းငယ်က ‌အခြေအနေကိုစစ်ဆေးရန်အတွက် ချန်လီဆီသို့ ချဥ်းကပ်လာသည်။ ချန်လီ့မျက်နှာပေါ်တွင် သိသာသည့် ထိခိုက်မှုမျိုး မရှိသည်ကို စစ်ဆေးပြီးနောက် ကားမတော်တဆမှုအတွင်း သူက သေချာကာကွယ်ခံခဲ့ရကြောင်း သူတို့သဘောပေါက်သွားကြသည်။ 

သို့သော်လည်း ပြင်ပထိခိုက်မှုများမရှိသည်က အတွင်းဘက်ထိခိုက်မှုများမရှိဟု အာမမခံနိုင်ပေ။ သူတို့က သူ့ကိုဆေးရုံသို့ ခေါ်သွားပြီး သေချာစစ်ဆေးကြည့်ရန်လိုကြောင်း သေချာသိကြသည်။ 

သူနာပြုအနည်းငယ်က ချန်လီ၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအခြေအနေကို စစ်ဆေးပြီးသွားသည့်နောက် ချက်ချင်း ဆရာဝန်ဆီသို့ သွား၍ ကူညီပေးကြသည်။ သူတို့ရောက်လာသောအခါ ဆရာဝန်က စိတ်သက်သာစွာဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ချန်လီဘက်သို့လှည့်လာ၍ ပြောလိုက်သည်။ 

“ကြီးကြီးမားမားထိခိုက်သွားတာမျိုး မရှိပါဘူး...လဲကျတဲ့အချိန်မှာ ခေါင်းကိုထိသွားပြီး သတိမေ့သွားတဲ့ပုံပဲ...ဖြစ်နိုင်ခြေရှိတဲ့ ထိခိုက်မှုတွေကိုတော့ ဆေးရုံမှာ ဆက်စစ်ဆေးရပါမယ်”

ချန်လီနားလည်လိုက်ပြီး သူ့အကြည့်များက ဝေ့ချန်အပေါ်သို့ ကျရောက်သွားသည်။ မကြာသေးခင်ရှိနေခဲ့သည့် ကူကယ်ရာမဲ့နေသော အမူအရာမှ ရုတ်တရက် အသက်ဝင်သည့်အကြည့်များဖြစ်လာသည်။ သူ၏ ဝိုင်းစက်နေသည့် မျက်ဝန်းများထဲတွက် တောက်ပမှုလေးတစ်ခုရှိနေကာ သူ့မျက်နှာအား မျှော်လင့်ချက်များဖြင့် တောက်ပနေစေသည်။ 

ဆရာဝန်နှင့် သူနာပြုများက ဝေ့ချန်ကို လူနာတင်ကတ်နှင့် သယ်သွားကြပြီး ချန်လီကတော့ အနောက်မှ ကပ်၍ လိုက်သွားလိုက်သည်။ ဆေးဝန်ထမ်းများက မငြင်းဆိုဘဲ ချန်လီအား လူနာတင်ယာဥ်ထဲသို့ ဝင်ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ ထို့နောက် လူနာတင်ယာဥ်က အံ့ဩဆွဲကာ ကျောင်းဘေးတွင်ရှိနေသည့် Qတက္ကသိုလ်၏ တွဲဘက်ဆေးရုံသို့ မောင်းနှင်လိုက်တော့သည်။

****

ဝေ့ချန်နိုးလာသည့်အချိန်တွင် ညဆယ့်တစ်နာရီကျော်နေပြီဖြစ်သည်။ 

ဆေးရုံတွင် စစ်ဆေးမှုများ ပြုလုပ်ပြီးနောက် ဆရာဝန်က ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်းနှင့် ဦးခေါင်းအနောက်ဘက်မှ အသေးစားထိခိုက်မှုတို့ ပေါင်းစပ်သွားသည့်ရလဒ်ဖြစ်ကြောင်း ကောက်ချက်ချလိုက်သည်။ ဝေ့ချန်က သတိမေ့သွားသော်လည်း ပြဿနာကြီးကြီးမားမားမရှိသောကြောင့် ရက်အနည်းငယ်လောက် အနားယူပြီးလျှင် ကောင်းသွားလိမ့်မည်ဟု ပြောလာ၏။ 

ဆေးရုံမီးရောင်များက လင်းလွန်းနေ၏။ ဝေ့ချန် မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သည့်အခါ မီးရောင်က သူ့မျက်လုံးကို မသက်မသာဖြစ်စေသည်။ သူက လက်မြှောက်၍ မျက်လုံးများကို ကွယ်ရန်ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း သူ့လက်မှ ခံစားနေရသည့် ခွန်အားက ဝေ့ချန်အား ထိုသို့မပြုလုပ်နိုင်ရန် တားဆီးနေသည်။ 

ဝေ့ချန် မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်ပြီး မီးရောင်နှင့်နေသားကျ‌အောင်နေလိုက်ပြီးနောက် အကြည့်များကို ဘေးသို့ ရွှေ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခေါင်းလေးတစ်လုံးက သူ့လက်ပေါ်တွင် ရှိနေပြီး တည်ငြိမ်စွာဖြင့် အသက်ရှူမှန်မှန်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။ ထိုလူမှာ အိပ်ပျော်နေကြောင်း သိသာလှသည်။ 

ဝေ့ချန်၏ အကြည့်များ နူးညံ့သွားရ၏။ ချန်လီ အိပ်စက်နေခြင်းကို နှောင့်ယှက်မိမှာ စိုးသောကြောင့် သူမလှုပ်ရှားဘဲနေလိုက်သည်။ 

သို့သော်လည်း နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်၏နှလုံးသားများကြားတွင် စစ်မှန်သည့် ဆက်နွှယ်မှု တစ်ခုရှိနေသလိုပင် ချန်လီနိုးလာခဲ့သည်။ သူခေါင်း‌ထောင်လိုက်သည်နှင့် သူ၏အနည်းငယ် မှုန်မှိုင်းနေသည့် အကြည့်များက ချက်ချင်း ဝေ့ချန်၏ နူးညံ့ပြီး အချစ်များဖြင့် ပြည့်နေသည့်မျက်ဝန်းများနှင့် တွေ့ဆုံသွားသည်။ ဝေ့ချန်၏မျက်ဝန်းထဲမှ ညင်သာမှုများက သူ၏စိုးရိမ်ပူပန်မှုများအား လျော့သွားစေသည်။ 

“ကိုယ်အဆင်ပြေတယ်…စိတ်မပူနဲ့” ဝေ့ချန်၏လက်က မျက်ရည်စီးကြောင်း ခပ်ရေးရေးလေးမြင်နေရသည့် ချန်လီ၏ မျက်နှာလေးကို ဂရုတစိုက်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ သူသတိမေ့သွားသောကြောင့် ချန်လီငိုခဲ့ကြောင်း သိသာလှသည်။ 

ချန်လီက ဝေ့ချန်၏ လက်ကို တိုးဝှေ့လိုက်ပြီးနောက် ဝေ့ချန်၏ ကြီးမားသည့် လက်ဖဝါးပြင်ပေါ်တွင် မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ သူက ပိန်ပါးလွန်းသောကြောင့် ဝေ့ချန်၏ လက်က သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးပင် အုပ်လွှမ်းထားနိုင်သည်။ 

“လီလီ…ကိုယ်နဲ့လာအိပ်” ဝေ့ချန်က ချန်လီအတွက် နေရာဖယ်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။

ညွှန်ကြားချက်များကိုလိုက်၍ ချန်လီက ကုတင်ပေါ်ကို တက်လာပြီး ဝေ့ချန်၏ ပွေ့ဖက်မှုတွင် ရင်းနှီးနေသည့် အငွေ့အသက်လေးကို ခံစားလိုက်သည်။ ဝေ့ချန်ကို ကြည့်မဝသည့်နှယ် သူ့အကြည့်များက ဝေ့ချန်မျက်နှာအပေါ်တွင်သာ ရှိနေလေသည်။ 

ဝေ့ချန်က ချန်လီကို တင်းကြပ်စွာဖက်လိုက်ပြီး သူတို့၏ပွေ့ဖက်မှုကြာလာသည်နှင့်အမျှ ဝေ့ချန်၏နှလုံးသားလည်း တည်ငြိမ်လာသည်။ 

သေရေးရှင်ရေးကို ကြုံတွေ့ဖူးသည့်လူကသာ အချို့အရာများကို တန်ဖိုးအစစ်ကို နားလည်လာနိုင်သည်။ 

ဝေ့ချန်မှာ နှစ်ခါသေသွားသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ အရင်ဘဝတွင် သူ တကယ်သေခဲ့သော်လည်း ကောင်းကင်ဘုံမှ ကရုဏာများကြောင့် နောက်တစ်ကြိမ်အသက်ပြန်ရှင်လာခဲ့သည်။ ထိုအရင်ဘဝက သေဆုံးမှုက ဝေ့ချန်၏မျက်လုံးကိုအုပ်နေသည့် ပိတ်စကိုဖယ်ရှားကာ လူများစွာ၏ အရောင်အဆင်း အစစ်အမှန်များကို ဖော်ထုတ်ပြရင်း အဆုံးအထိ သူ့ဘေးတွင် မည်သူရပ်တည်ခဲ့သည်ပင် ပြသခဲ့သည်။ 

ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ သူမသေခဲ့ချေ။ သို့သော်လည်း သူသေတော့မည်ဟု တွေးမိသည့်အချိန်၌ ဝေ့ချန်က သူနှလုံးသားကို သေချာမြင်လိုက်ရသည်။ 

ချန်လီအတွက် ဝေ့ချန်လုံးဝ လက်မြှောက်အရှုံးပေးထားသည်။ သူ ချန်လီကိုချစ်၏။ သူ့အတွက် အသက်ရှင်ချင်သည်သာမက သူ့ကိုဆုံးရှုံးရမည်ကိုလည်း ကြောက်ရွံ့ကာ အားနည်းလာစေပြီး သေခြင်းတရားကို စိုးရွံ့လာစေသည်။  

သေခြင်းတရားနှင့် ချန်လီအား နောက်တစ်ကြိမ်ဘယ်တော့မှ မမြင်ရတော့မည်ကို ကြောက်ရွံ့သောကြောင့် သေခြင်းတရားနှင့်နီးကပ်လာချိန်တွင် ကောင်းကင်ဘုံက အသစ်ပြန်စရန် နောက်ထပ်အခွင့်အရေးတစ်ခု ပေးတော့မည့်မဟုတ်ကြောင်းကို ဝေ့ချန် သေချာနားလည်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမသေနိုင်သလို၊ ချန်လီလည်း သေလို့မဖြစ်ပေ။ 

လူသားများ၏ အစွမ်းအစက အကန့်အသတ်မဲ့ကာ ခန့်မှန်း၍လည်းမရချေ။ ထိုအချိန်တွင် အသက်ရှင်ချင်သည့် စိတ်က နှလုံးသားထဲမှ ထွက်ပေါ်လာပြီး သူ့၏ ပုန်းလျှိုးနေသည့် အစွမ်းအစများကို လှုပ်နိုးလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဝေ့ချန်က ချန်လီအား အန္တရာယ်များသည့် အခြေအနေမှ ကယ်ထုတ်နိုင်ခဲ့ပြီး သူ့ကိုယ်သူလည်း ကယ်နိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ 

သေခြင်းတရားနှင့် ရင်ဆိုင်ပြီးနောက် ရှင်သန်ကျန်ရစ်ခဲ့ခြင်း၏ ပျော်ရွှင်မှုက ချန်လီအားမထိခိုက်စေဘဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် ထွေးပွေ့ထားရခြင်း၏ စိတ်လှုပ်ရှားရခြင်းနှင့် မယှဥ်နိုင်ချေ။ ချန်လီ့ကို ပွေ့ဖက်ထားချိန်တွင် ဝေ့ချန်လက်များက တုန်ယင်နေကာ သူကိုယ်တိုင်တောင် မထိန်းချုပ်နိုင်ပေ။ 

ချန်လီက ဝေ့ချန်၏ခံစားချက်များကို နားလည်သည်။ သူ၏ခံစားချက်များလည်း ဝေ့ချန်နှင့် ထူးမခြားနားပင်။ 

ဝေ့ချန်နှင့်တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ချန်လီလည်း ချဥ်းကပ်လာသည့် ကားကို သတိထားမိခဲ့သည်။ သူက ဝေ့ချန်ကို ဆွဲ၍ အတူထွက်ပြေးချင်သော်လည်း ဝေ့ချန်က ထိုနေရာတွင် ငူငိုင်ရပ်နေ၍ မျက်ဆံများမှ ကျုံ့နေကာ မျက်လုံးများပြူးကျယ်နေပြီး ထိတ်လန့်နေသည့်ပုံပေါ်နေခဲ့သည်။ 

ထိုအချိန်တွင် ဝေ့ချန်ဘာတွေးနေခဲ့လဲ ချန်လီမသိချေ။ သူသိသည်က ဝေ့ချန်သာ ထွက်မပြေးလျှင် သူတို့ နှစ်ယောက်လုံး သေရမည်ဆိုသည်ကိုပင်။ 

ချန်လီ သေခြင်းတရားကို မကြောက်ပေ။ တကယ်တမ်းတွင် လွန်ခဲ့သည့်အချိန်အကြာကြီးတွင် ချန်လီက ဤကမ္ဘာကြီးမှ ထွက်သွားချင်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ကလေးဘဝမှ ဝေ့ချန်၏ မရည်ရွယ်ဘဲပြောလာသည့် “အနာဂတ်မှာ ကောင်းမွန်တဲ့ပန်းချီဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်လာလိမ့်မယ်” ဆိုသည့်စကားကြောင့် ချန်လီက သူရွံမုန်းသည့် ကမ္ဘာကြီးတွင် ရုန်းကန်နေထိုင်ရင်း အကောင်းမွန်ဆုံးပန်းချီဆရာဖြစ်လာရန် စိတ်အားထက်သန်မှုဖြင့် ကြိုးစားခဲ့သည်။ 

ကားက သူတို့အနားသို့ရောက်လာသည့်တိုင် ချန်လီ သေခြင်းတရားကို မကြောက်ရွံ့ချေ။ သူ့တွင် အသက်ရှင်ခြင်း သို့မဟုတ် သေခြင်းတရားကို ကိုင်တွယ်ထားသည်မျိုးမရှိချေ။ သို့သော်လည်း သူ့ဘေးတွင် ရပ်နေသည့် သူက ဝေ့ချန်ဖြစ်နေကြောင်း တွေးလိုက်သည့်အချိန်တွင် ချန်လီ မသေချင်တော့ပေ။

သူသေဆုံးသွားလျှင် ဝေ့ချန်အား ဝမ်းမနည်းစေချင်ပေ။ ထို့အပြင် ဝေ့ချန်အား သူ့ကို ထားမသွားစေချင်ပေ။ အကြောင်းမှာ ဝေ့ချန် သူ့ကိုထားသွားသည်နှင့် သူ့ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးက ချက်ချင်း ပြိုလဲသွားပြီး ကျန်ရှိနေသည့်ဘဝက သေခြင်းတရားထက်ဆိုးလိမ့်မည်ကို သူသိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ 

ထိုအခိုက်အတန့်တွင် ချန်လီ စိတ်ထဲ၌ ဘာတွေဖြစ်နေသည် မသိသော်လည်း အက်ရှရှနှင့် “အားချန်” ဆိုသည့် စကားလုံးများ ထွက်သွားခဲ့သည်။ 

သူစကားမပြောတာ ဘယ်လောက်ကြာခဲ့ပြီလဲ…ချန်လီမမှတ်မိတော့ပေ။ သူသိသည်က “အားချန်” ဟု ခေါ်ထွက်သွားသည့်ချိန်တွင် နှလုံးသားထဲမှ ခံစားချက်များအားလုံးကို သယ်ဆောင်သွားကြောင်းကိုပင်။

အခု ဝေ့ချန်၏နွေးထွေးသည့် ပွေ့ဖက်မှုကိုခံစားရင်း ချန်လီ အံ့ဩစရာကောင်းလောက်‌အောင် စိတ်ကျေနပ်နေသည်။ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အသက်ရှင်ရခြင်းက မည်မျှကောင်းကြောင်း သူနားလည်သွားသည်။ 

“လီလီ” ဝေ့ချန်၏ ညင်သာပြီး ခပ်နိမ့်နိမ့်အသံက ချန်လီ၏ ခေါင်းအထက်မှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ သူ့အသံထဲတွင် ပျော်ရွှင်မှု အရိပ်အယောင်များ ပါဝင်နေ၏။

 “ကိုယ့်နာမည်ကို ခေါ်လိုက်တာလား…စကားပြောလိုက်တာလား”

💘