Chapter 101

💘Chapter 101 

တထေရာတည်းတူခြင်း

ချန်လီက ဝေ့ချန်အား စိုက်ကြည့်နေပြီး မျက်ဝန်းထဲတွင် သူကိုယ်တိုင်တောင် သတိမထားမိသည့် ခံစားချက်များဖြင့် ပြည့်နေသည်။ 

“လီလီ…အခု ကိုယ့်နာမည်ကို ခေါ်လိုက်တာလား” ဝေ့ချန် နောက်တစ်ခါထပ်မေး၏။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ အသွေးအသားတို့ တစ်ထပ်တည်းဖြစ်သွားသည်အထိ ဤလူသားလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် ထာဝရ ပွေ့ဖက်ထားချင်သည့်အလား သူက ချန်လီ့ကို ရင်ခွင်ထဲတွင် တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားလေသည်။ 

ချန်လီက ဝေ့ချန်၏ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ခံစားမိကာ သူ၏ရင်ခွင်ထဲသို့ ပို၍ တိုးဝင်ပြီး ခေါင်းလေးအား ဝေ့ချန်၏ ရင်ဘတ်ပေါ်သို့မှီလိုက်ကာ ခေါင်းညိတ်လာ၏။

ဟုတ်တယ်…သူစကားပြောလိုက်တယ်…။

ဝေ့ချန်က စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ချန်လီ၏ဖူးကို အကြိမ်ကြိမ်နမ်းလိုက်ပြီး ထစ်ထစ်အအနှင့် ပြောလာသည်။ 

“လီလီ…လီလီသိလား…ကိုယ်…ကိုယ်အခု အရမ်းပျော်နေတယ်…မင်းစကားပြောလာလို့ ကိုယ်အရမ်းပျော်တယ်…ဒါနဲ့ဆို…မင်းစကားပြောတာကိုကြားရတာ…သုံးကြိမ်ရှိပြီ…မင်းရဲ့ အသံလေးက ကိုယ့်စိတ်ဝိညာဥ်ထဲအထိ ထိုးဖောက်သွားပြီ…ကိုယ်မင်းအသံလေးကို ဘယ်လောက်လွမ်းနေလဲဆိုတာ…ဘုရား အသိဆုံးပဲ…မင်းရဲ့အသံလေးက ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ…အလှဆုံးလို့…ကိုယ်ခံစားရတယ်”

အသက်ပြန်ရှင်လာပြီး အသစ်ကပြန်စရန် အခွင့်အရေးရကြောင်း သိလိုက်ရသည့် အချိန်တုန်းကတောင် ဝေ့ချန် ယခုလောက် စိတ်မလှုပ်ရှားခဲ့ဖူးပေ။ သူက စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် မထိန်းမချုပ်နိုင်ဘဲ တုန်ယင်နေကာ သူကိုယ်တိုင် ဘာပြောနေမှန်းတောင်မသိဘဲ အရူးတစ်ယာက်ကဲ့သို့ ဖြစ်နေ၏။ 

ချန်လီက တိတ်တဆိတ်နှင့် နားထောင်နေပြီး ဝေ့ချန်၏စိတ်လှုပ်ရှားမှုများကို ခံစားရင်း တစ်ခုခုက သူ့နှလုံးသားကို နွေးထွေးအောင်လုပ်နေသကဲ့သို့ ရင်ဘတ်လေးမှာ နွေးထွေးလာရတော့သည်။ 

“အားချန်” ချန်လီက ဝေ့ချန်၏ အမည်ကို ခေါ်ရန်ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း အသံကြိုးများက တင်းမာနေပြီး လည်ချောင်းကလည်း ပူလောင်နသောကြောင့် အားချန်ဆိုသည့် စကားလုံးနှစ်လုံးက မြူခိုးများဖုံးလွှမ်းနေသကဲ့သို့ အက်ရှနေပြီး ခြင်တစ်ကောင်၏ အသံလိုဖြစ်နေသည်။ 

သို့သော်လည်း ဝေ့ချန်ကြားလိုက်ရ၏။ ထိုစကားလုံးနှစ်လုံးက ဝေ့ချန်နားထဲသို့ ရောက်လာသည့်အခါ သူက ပျော်ရွှင်စွာ ကခုန်နေသည့် ကလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ဖြစ်သွားသည်။ ချန်လီကိုသာ ဖက်မထားပါက ဝေ့ချန်မှာ ကုတင်ပေါ်တွင် ထခုန်နေပြီဖြစ်သည်။ ဘယ်တုန်းကမှ ဤမျှလောက် မပျော်ဖူး၊ စိတ်မလှုပ်ရှားဖူးဟု ဝေ့ချန်ခံစားမိ၏။ 

“ကိုယ်ရှိတယ်…ကိုယ်အမြဲရှိနေမယ်” ဝေ့ချန်ပြောလိုက်၏။ ထို့နောက် ခေါင်းငုံ့၍ ချန်လီ၏ နှုတ်ခမ်းများကို ဖမ်းငုံပြီး ပြင်းပြသည့်အနမ်းတစ်ခုကို ဖန်တီးလိုက်သည်။ သူတို့၏လျှာများက လိမ်ယှက်နေကြကာ တိတ်ဆိတ်နေသည့် ဆေးရုံအခန်းထဲ၌ နူးညံ့သည့်ပဲ့တင်သံများဖြစ်ပေါ်လာစေသည်။ 

ညနက်လာသည်အထိ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး အိပ်မပျော်ကြသေးပေ။ သူတို့က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားကြပြီး စကားဖလှယ်ခြင်းမရှိဘဲနှင့် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ရင်းနှင့်ပင် ပျော်ရွှင်မှုကို ခံစားနေကြသည်။ 

ဘယ်သူအရင်အိပ်ပျော်သွားလဲမသိသော်လည်း အသက်ရှူသံများက ဖြေးဖြေးမှန်မှန်နှင့် ညင်သာလာကြ၏။ ထို့နောက် သူတို့က တစ်ယောက်စီ၏ အိပ်မက်ထဲသို့ ဝင်ရောက်သွားကြ၏။ အိပ်မက်ထဲတွင်တောင်မှ အရာအားလုံးက ပျော်ရွှင်ခြင်းဆေးရောင်များဖြင့် ခြယ်သထားလေသည်။ 

****

နောက်တစ်နေ့တွင် အခန်းထဲသို့နေရောင်ခြည်ဝင်ရောက်လာပြီး ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ရှိ သစ်ကိုင်းတွင် ခုန်ပေါက်နေကြရင်း အဆက်မပြတ် ကျီကျီကျာကျာ တေးဆိုနေကြသည့် ငှက်ကလေးများရှိနေ၏။ 

ဝေ့ဟွားက သစ်သီးခြင်းကိုကိုင်၍ ဆေးရုံထဲသို့ ဝင်လာသည်။ ဝေ့ချန်၏ အခန်းအားမေးပြီးနောက် အခန်းဆီသို့ တန်းတန်းမတ်မတ်လာလိုက်၏။

အခန်းတံခါးက တစ်ဝက်မျှသာ ပိတ်ထားသည်။ ဝေ့ဟွားက ယဥ်ကျေးမှုရှိစွာ တံခါးခေါက်လိုက်ပြီးနောက် အထဲမှ “ဝင်လာခဲ့ပါ” ဆိုသည့် အသံကြားမှ ဝင်သွားလိုက်သည်။ 

“မောနင်း…အားချန်” ဝေ့ဟွားက ဝင်လာသည်နှင့် နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဝေ့ချန်က ကုတင်ကိုမှီနေပြီး ပေါင်ပေါ်တွင် လက်ပ်တော့ကိုတင်ထားကာ မှတ်တမ်းအချို့ကို ပြုစုနေသည်။ သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ ဝေ့ဟွားပြောလိုက်သည်။ “မင်းကအခုရောက်နေတာ ဆေးရုံနော်…နည်းနည်းပါးပါးနားပါဦး…အလုပ်က ဘယ်တော့မှ ပြီးမှာမဟုတ်ဘူး…သေချာနားပြီးမှ လုပ်လို့ရတာပဲကို” 

ဝေ့ချန်က ဝေ့ဟွားအား ကိုယ်တိုင် ထိုင်စရာရှာစေလိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးများကတော့ ကွန်ပျူတာ စခရင်ပေါ်တွင်သာ ရှိနေသည်။ “ကြီးကြီးမားမားမဟုတ်ဘူး…ဒီအတိုင်း အသေးစား ထိခိုက်မှုလေးပါ…ရက်နည်းနည်းလောက် နားလိုက်ရင် လုံလောက်တယ်”

ဝေ့ဟွားမနေနိုင်ဘဲ အကြောက်တရားများ ဝင်ရောက်လာသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း ကိစ္စက ပြီးသွားပြီဖြစ်သောကြောင့် သူ ဝေ့ချန်အရှေ့တွင် ထပ်မပြောတော့သော်လည်း မျက်နှာပေါ်တွင်တော့ ဒေါသထွက်နေသည့် အမူအရာများ ရှိနေသေးသည်။ ဒေါသများ ပျံ့နှံ့လာမည်ကို တားဆီးရန်အတွက် ဝေ့ဟွားက အကြောင်းအရာ ပြောင်းပြောလိုက်သည်။

 “ချန်လီရော…အဆင်ပြေရဲ့လား”

ချန်လီ့အကြောင်းပြောလာသည်နှင့် ဝေ့ချန်၏အမူအရာများ နူးညံ့သွားသည်။ “သူ စစ်ဆေးဖို့ သွားတယ်” မနေ့က ဝေ့ချန် သတိမေ့နေချိန်တွင် ချန်လီကသူ့ကိုစိတ်ပူပေးခဲ့ပြီး သူ့အနားတွင်နေပေးခဲ့သည်။ ဆရာဝန်များနှင့် သူနာပြုများက သူ့တွင် အတွင်းဘက်ဒဏ်ရာများ ရှိ၊မရှိ စစ်ဆေးရန်တိုက်တွန်းကြသော်လည်း ချန်လီက ငြင်းဆန်ခဲ့ပြီး ဝေ့ချန်ဘေးတွင်သာထိုင်နေခဲ့ကာ သူတို့၏စကားများကို လျစ်လျူရှုနေခဲ့သည်။ 

ဒီမနက်စောစောတွင်တော့ သူနာပြုတစ်ယောက် ဝင်လာ၍ အခြေအနေများကို ရှင်းပြလာခဲ့၏။ ဝေ့ချန်က ချက်ချင်း ချန်လီ့ကို စစ်ဆေးဖို့ခေါ်သွားရန် သူနာပြုကို ခွင့်ပြုပေးခဲ့၏။ သူလိုက်သွားချင်သော်လည်း ချန်လီက ဝေ့ချန်ထလာလျှင် သူမစစ်ဆေးဘူး ဆိုသည့်သဘောဖြင့် ငြင်းဆန်ခဲ့သည်။

ဝေ့ချန်၏မျက်လုံးထဲမှ နူးညံ့မှုများကိုကြည့်ရင်း ဝေ့ဟွား ကြက်သီးထလာတော့သည်။ အေးစက်သည့်လူတစ်ယောက်က အချစ်နှင့် တွေ့ပြီးနောက် ဤမျှအထိ ဘယ်လိုလုပ်ပြောင်းလဲသွားလဲ သူနားမလည်နိုင်ချေ။ အချစ်ဆိုသည့်အရာက တကယ်ကို အဆိပ်ပင်။ ဝေ့ဟွား ဘယ်တော့မှ မထိရန် သန္နိဌာန်ချလိုက်သည်။ 

သို့သော် ဝေ့ဟွားမသိခဲ့သည်က ယခုတွင် သူလွှင့်ထားသည့်အလံက အနာဂတ်တွင် သူ့ကိုပုန်ကန်ကာ သူ့ကိုယ်သူ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ရိုက်နှက်မိမည်ကိုပင်။ 

အချစ်က အဆိပ်ဖြစ်ပြီး ဘယ်အချိန်တွင် နစ်မြုပ်သွားကြမလဲ မသိကြချေ။ တစ်ခါ နစ်မြုပ်သွားသည်နှင့် ရုန်းမထွက်နိုင်အောင်ဖြစ်လာပေလိမ့်မည်။ 

ချန်လီ စစ်ဆေးရန်အတွက် သွားသည်မှာ တစ်နာရီကျော်သွားပြီဖြစ်သည်။ ဝေ့ဟွားက အခန်းဆီသို့ ရောက်လာပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပင် ချန်လီက သူနာပြုနှင့်အတူ ပြန်ရောက်လာ၏။ သူစိမ်းများ၏ အနီးနားတွင် ရှိနေသာကြောင့် ချန်လီစိတ်လှုပ်ရှားပြီး ကြောက်ရွံ့မိသော်လည်း မငြင်းဆန်ဘဲ စစ်ဆေးမှုတစ်ခုချင်းဆီကို ရဲရင့်စွာနှင့် ပြီးစီးခဲ့သည်။ 

မနေ့က ကားမတော်တဆမှုက ချန်လီ့အတွက် အမျိုးမျိုးသောကဏ္ဍတိုင်းတွင် ပြောင်းလဲမှုများကို ဆောင်ကျဥ်းလာခဲ့သည်။ 

ချန်လီ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်နှင့် ဝေ့ချန်၏အကြည့်များက သူ့အပေါ်သို့ ရောက်လာသည်။ ချန်လီက ဝေ့ချန်ကို ခေါင်းခါပြရင်း သူအဆင်ပြေကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ 

“လူကြီးမင်းချန်မှာ ပြဿနာကြီးကြီးမားမား မရှိပါဘူး…အသံကြိုးတွေ တင်းမာနေတာ‌လောက်ပါပဲ” သူနာပြုနှင့် အတူလိုက်ဝင်လာသည့် ဆရာဝန်ကပြောလိုက်သည်။ 

ဤဆရာဝန်က ရှန့်ကျားချီနှင့် အဆက်အသွယ်ရှိသည်။ ရှန့်ကျားချီက သူ့ကိုဖုန်းခေါ်၍ အခြေအနေများကို ပြောဆိုထားပြီးဖြစ်သောကြောင့် ဝေ့ချန်နှင့်ချန်လီကို သေချာဂရုစိုက်ပေး၏။ “ကျုပ် လူကြီးမင်းချန်ရဲ့ အခြေအနေကိုသေချာမသိပေမယ့် သူစကားမပြောတာကြာပြီလို့ ကျုပ်ခန့်မှန်းမိတယ်…အသံကြိုးတွေက အချိန်တစ်ခုကြာအောင် မသုံးဘဲနေရင် ပြန်သုံးတဲ့အခါကျ တင်းနေတတ်တယ်” 

ဆရာဝန်က စစ်ဆေးမှုတစ်ယောက်လုံးတွင် ချန်လီနှင့် အတူရှိနေသောကြောင့် သူ၏ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအခြေအနေများကို သေချာနားလည်ခဲ့သည်။

 “ဒါပေမယ့် ဒါကပြဿနာကြီးမဟုတ်ပါဘူး…ဒီညနေကျရင် အသံကြိုးအတွက် အထောက်အကူဖြစ်စေမယ့် ဆေးတွေပေးပါလိမ့်မယ်…ဆေးသောက်ပြီး နည်းနည်းနားလိုက်ရင် အားလုံးကောင်းသွားပါလိမ့်မယ်…ဒါပေမယ့် လူကြီးမင်းချန်က စကားမပြောတာကြာပြီဆိုတော့ စကားပြောလာဖို့ စိတ်ရှည်ရလိမ့်မယ်…ပြီးတော့ အသံကြိုးတွေ ချိန်ညှိပြီး အသားကျဖို့လည်း အချိန်ပေးရလိမ့်မယ်…တခြားကျန်းမာရေးအခြေအနေတွေကတော့ အာဟာရမညီမျှတာကလွဲရင် တခြားဘာမှမရှိပါဘူး…လူကြီးမင်းဝေ့က လူကြီးမင်းချန်ကို အာဟာရပြည့်အောင် သေချာဂရုစိုက်ပေးပြီး ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအခြေအနေကောင်းလာအောင် လေ့ကျင့်ခန်းလေးနည်းနည်း လုပ်ခိုင်းသင့်ပါတယ်” 

ဆရာဝန်က ဝေ့ချန်အား ချန်လီ၏အခြေအနေကို သေချာရှင်းပြပြီး ညွှန်ကြားချက်အချို့ပေးပြီးနောက် အခန်းထဲမှ ထွက်သွားတော့သည်။

ဝေ့ဟွားက တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်၏အကြည့်များက ကော်နှင့်ကပ်ထားသလို ပူးကပ်နေကြသည့် နှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ တတိယဘီးမဖြစ်ချင်‌သောကြောင့် သူတိတ်တဆိတ်ဖြင့် အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ 

ဝေ့ဟွား ဓာတ်လှေကားသို့ ‌ရောက်သွားသောအခါ အထဲတွင် ရင်းနှီးနေသည့် မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူမနေနိုင်ဘဲ မျက်ခုံးပင့်လိုက်၏။ “ဘော့စ်...ဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ”

ထိုဘော့စ်က ဝေ့ဟွား၏ ဘော့စ်မဟုတ်ဘဲ ဘလူးစ်ကော်ဖီဆိုင်၏ ဘော့စ်ဖြစ်သည်။ 

ဘလူးစ်ကော်ဖီဆိုင်၏ဘော့စ်က ဝေ့ဟွားနှင့် ဆုံရန် မျှော်လင့်မထား‌သောကြောင့် မျက်နှာပေါ်တွင် အံ့ဩမှု အနည်းငယ်ရှိနေ၏။ သို့သော်လည်း လျင်မြန်စွာထိန်းလိုက်ရင်း မည်သည့်အမူအရာမှ မပြကာ ဝေ့ဟွားကို မမြင်သည့်အလား နှုတ်ဆက်သည်ကိုလည်း လျစ်လျူရှုလိုက်သည်။ 

“ကျွန်တော်ပြောမယ်...ဘော့စ်...ကျွန်တော်တို့ အချင်းချင်း ရင်းနှီးကြတယ်...အခုလို ကျွန်တော့်ကို မသိသလိုမျိုး ဟန်ဆောင်တာက‌တော့ မကောင်းဘူးလေ ဟုတ်တယ်မလား” 

ဝေ့ဟွား ဒေါသထွက်မသွားဘဲ အပြုံးလေး ဆင်မြန်းထားကာ တောက်‌ပနေ၏။ ထိုမှသာ ဘလူးစ်ကော်ဖီဆိုင်၏ ဘော့စ်က သူ့အကြည့်များကို ဝေ့ဟွားဆီသို့ ‌ရွှေ့၍ တည်ငြိမ်စွာ ပြောလာသည်။

 “ဟယ်လို”

“အရမ်းအေးစက်တာပဲ...အဲ့ဒါက တစ်ဖက်လူရဲ့ ခံစားချက်တွေကို နာကျင်စေတယ်ဗျ” တကယ်တမ်းတွင် ဝေ့ဟွား အရမ်းသိချင်မိ၏။ ဘာလို့ ဒီဘော့စ်က သူ့ကို ဒီလောက်အောင် အေးစက်နေရတာလဲ...။ ကော်ဖီဆိုင်တွင်လည်း ထိုကဲ့သို့ဖြစ်ကာ ယခုလည်းအတူတူပင်။

အေးစက်ရုံသာမက သူက သူ့အပေါ် အငြှိုးများရှိနေသလိုပင်။

ဤဘော့စ်ကို စိတ်ဆိုးရန် သူဘာလုပ်ခဲ့လဲ ဝေ့ဟွားမသိချေ။ အချိန်တိုင်းလိုလို အေးစက်နေသော်လည်း ဝေ့ဟွားကို ပို၍ရှုပ်ထွေးသွားစေသည်က သူဒေါသထွက်မနေသည်ကိုပင်။ ထိုအစား ဤဘော့စ်၏ အေးစက်သည့် အမူအကျင့်များကို ချစ်စရာဟု မြင်နေခြင်းပင်။

ဒါက တကယ်ကို အဓိပ္ပာယ်မရှိလိုက်တာ...။

ဘော့စ်က ဝေ့ဟွားက ထပ်လျစ်လျူရှုလိုက်သောကြောင့် သူ့ကိုရှက်ရွံ့သွားစေသည်။ သူ စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေသည့် အချိန်မှာပင် ဓာတ်လှေကား၏ သေးငယ်သည့်ထောင့်လေးမှ နူးညံ့သည့်အသံလေးတစ်ခုက ထွက်ပေါ်လာသည်။

 “ဖေဖေ”

ထိုစကားလုံးလေးနှစ်လုံးထွက်လာသည်နှင့် ကော်ဖီဆိုင်‌ဘော့စ်၏ အေးစက်နေသည့် အမူအရာများမှာ ချက်ချင်း နူးညံ့သွားကြောင်း ဝေ့ဟွားမြင်လိုက်သည်။ သူ၏ အပြုအမူတစ်ခုချင်းဆီက နူးညံ့သွား၏။

“ဘီစကစ်လေး...မသက်မသာဖြစ်နေတုန်းလား” ဘော့စ်က ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူ့နဖူးအား ကလေး၏နဖူးနှင့် ကပ်ပြီး အပူချိန်ကိုချိန်လိုက်သည်။ အပူချိန်မှာ မနေ့ညကလောက် မပြင်းတော့ပေ။ 

“ကျွန်တော် သက်သာနေပါပြီ...ဖေဖေ...စိတ်မပူပါနဲ့” ဘီစကစ်ဟု အမည်ရသည့် ကလေးက ခေါင်းခါ၍ ပြောလိုက်၏။ ကလေးသုံး မက်စ်ကို တပ်ဆင်ထားသောကြောင့် အပြုံးကိုမမြင်ရသော်လည်း သူ၏ ပြုံးနေသည့် မျက်လုံးများမှတဆင့် သူ့အပြုံးမှာ အလွန်ချိုမြိန်လိမ့်မည်ကိုပြောနိုင်သည်။ 

“နေလို့မကောင်းရင် ဖေဖေ့ကိုပြောရမယ်နော်” ဘော့စ်က ဘီစကစ်၏ နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်ပြီး နူးညံ့စွာ ပြောလိုက်သည်။ 

“ကျွန်တော် သိပါပြီ...ဖေဖေ” ဘီစကစ်က ခေါင်းညိတ်လိုက်ကာ မျက်လုံးလေးများက ကွေးညွှတ်နေ၏။

“ဒါက ဘော့စ်ရဲ့သားလား” ဝေ့ဟွား အံ့ဩစွာဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ဘလူးစ်ကော်ဖီဆိုင်၏ ဘော့စ်က အတော်လေး ငယ်သေးတာကို ဘာကြောင့် ကလေးရှိနေရသနည်း။

ဝေ့ဟွား၏စကားများက အဖေနှင့်သားနှစ်ယောက်လုံး၏ အာရုံများကို ဆွဲဆောင်လိုက်သည်။ ဘီစကစ်ကို ဝေ့ဟွားကိုကြည့်၍ ချိုမြိန်စွာ ခေါ်လာ၏။ “ဦးလေး”

ထိုချိုမြိန်သည့် “ဦးလေး” ဆိုသည့်အသံက ဝေ့ဟွား၏နှလုံးသားထဲအထိ ဝင်ရောက်သွားပြီး မျက်လုံးများ ကွေးညွှတ်သွားသည်အထိ ပြုံးသွားစေသည်။ “ဟယ်လို...ဘီစကစ်”

တစ်ခုခုကို သတိရသွားသကဲ့သို့ ဘလူးစ်ကော်ဖီဆိုင်၏ ဘော့စ်အမူအရာများမှာ မှောင်မိုက်သွားသည်။ ဓာတ်လှေကားက ပထမထပ်သို့ ရောက်သောအခါ သူက ဘီစကစ်ကိုချီ၍ ဝေ့ဟွားအား တစ်ချက်ပင် မကြည့်ဘဲ ဓာတ်လှေကားထဲမှ ထွက်သွားတော့သည်။ 

ဘီစကစ်ကတော့ ယဥ်ကျေးစွာဖြင့် ဝေ့ဟွားအား နှုတ်ဆက်သည့် အမူအရာပြလာသည်။ “တာ့တာ...ဦးလေး” 

“တာ့တာ...ဘီစကစ်” ဝေ့ဟွားလည်း ဘီစကစ်အား တာ့တာပြလိုက်ကာ အဖေနှင့်သားနှစ်ယောက် ထွက်သွားသည်ကိုကြည့်ရင်း ပြုံးနေလိုက်သည်။ ဓာတ်လှေကားတံခါးများ ပိတ်သွားသည့်အချိန်မှသာ သူလည်း ပထမအထပ်တွင်ဆင်းရမည်ကို သတိရသွားသည်။ 

သို့သော်လည်း လူများလည်းဝင်လာနေပြီဖြစ်ပြီး အကုန်လုံးက အပေါ်ထပ်များသို့ ဦးတည်နေသည်။ ဝေ့ဟွားက တံခါးဖွင့်သည့်ခလုတ်ကို မနှိပ်နိုင်လိုက်သောကြောင့် ကလေးတစ်ယောက်ကြောင့် ရူးနှမ်းနှမ်းဖြစ်နေခဲ့သည့် သူ့ကိုယ်သူ ကြိမ်းမောင်းရင်း ဓာတ်လှေကားအား နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်စီးရတော့သည်။ 

သို့သော်....

ဘီစကစ်၏ ပြုံးနေသည့် မျက်လုံးများက ဝေ့ဟွား၏ စိတ်ထဲတွင်ပေါ်လာ၏။ ထိုမျက်လုံးများကို တစ်နေရာရာတွင် မြင်ဖူးသည့် ခံစားချက်အား သူမဖယ်ရှားနိုင်ဖြစ်နေသည်။ သူတို့ကို ရင်းနှီးနေသည်။ 

ဓာတ်လှေကားနံရံများက စတီးများဖြင့် ပြုလုပ်ထားသောကြောင့် လူများ၏ ပုံရိပ်များကို သေချာမြင်ရသည်။ ဝေ့ဟွားက သူ့ပုံရိပ်ကို နံရံပေါ်တွင် မြင်လိုက်ပြီး အပြုံးကြောင့် မျက်လုံးများကွေးညွှတ်သွားသည်။ 

သေစမ်း...ဘီစကစ်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက ဒီအတိုင်းပဲမဟုတ်ဘူးလား...နည်းနည်းလေး သေးနေတာကလွဲရင် တထေရာတည်းပဲ

...........

စာရေးသူမှာပြောစရာရှိတယ်

ဝေ့ဟွား : ဘီစကစ်လေး...မင်းကို ဘာလို့ ဘီစကစ်လို့ ခေါ်ကြတာလဲ...။

ဘီစကစ် : ဘာလို့ဆို ဖေဖေက ကျွန်တော့်ရဲ့ တခြားဖေဖေတစ်ယောက်က ဝေဖာလို့ခေါ်တယ်လို့ပြောလို့...။

💘