အပိုင်း ၅၃

Part 53

ထိုညတွင်၀မ်ယွီ၏နှုတ်ခမ်း​ထောင့်မှာ ပြန်မကျ​ေတာ့​ေပ။

သူက အင်မတန်ပြုံးခဲ​ေသာကြောင့် ၏​ကွေးတက်​​နေ​သော နှုတ်ခမ်း​ထောင့်မှာလွန်စွာ သိသာလှသည်။ သူကအလွန်စိတ်​ကောင်း​၀င်​နေ​ကြောင့် ကြည့်ရုံနှင့်​ပြောနိုင်သည်၊

"မင်း " သူဖြည်းညင်းစွာဆိုလိုက်သည်၊ သူ၏အသံကအနည်းငယ်ရှတတပင်၊ သူလည်​ချောင်းက်ုရှင်းလိုက်ပြီး "ပို့လိုက်တဲ့ ၀တ်စုံကိုဘာလို့မ၀တ်ထားတာလဲ"

"ဒီ..ဒီတိုင်း မ​ကောင်းဘူးလို့​တွေးမိလို့"

ချံကျန်းကျန်းမှာ သူ့အားမကြည့်ရဲသဖြင့်အကြည့်လွှဲလျက်ပင်။

"ကျွန်မဘာသာ၀ယ်ပါ့မယ်"

သူမ၏နှလုံးသားမှာ ပြင်းစွာခုန်လျက် သူမကိုယ်သူမဘာ​ပြော​နေမှန်း​တောင် မသိ​တော့​ချေ။

၀မ်ယွီ၏မျက်လုံးများမှာမူ အပြုံးရိပ်တို့နှင့်ပြည့်နှက်လျက် သူ၏မျက်နှာကမူအတည်အတန့်နှင့် နူးညံ့စွာဆိုလိုက်သည်။ 

"ဒါ​ပေမယ့် ကိုယ်​မင်းကို​ပေးချင်လ်ု့​လေ"

သူမအား အ၀တ်အစားလှလှ​လေး​တွေ​ပေးချင်သည်၊ ဖိနပ်လှလှ​လေး​တွေ​ပေးချင်သည်၊ အရာအားလုံးက်ု​ပေးချင်သည်။

သူမလိုချင်တာမှန်သမျှ သူ​ပေးမည်။

နားလည်​ကြောင်းပြသည့်အ​နေဖြင့် ချီကျန်ကျန်း၏နားရွက်​​လေး​တွေလှုပ်ခတ်သွားသည်။ သုမ၏မျက်နှာပို၍နီမြန်းလာသည်မှာ ​လောင်ကျွမ်း​နေသည့်အလား။

၀မ်ယွီကဆိုလိုက်သည်။ 

"မနက်ဖြန်ကျ၀တ်လိုက်​နော် ဟုတ်ပြီလား"

"ဟုတ်" ချီကျန်းကျန်း သူ့အားလှည့်ကြည့်လျက် ရယ်ကာ​ပြောလိုက်သည်၊

လွန်ခဲ့​သောနာရီအနည်းငယ်တွင် သူမထွက်လာစဥ်ကမူ သူမတို့ကမဆိုင်​တော့သဖြင့်သူ့အားလက်​ဆောင်​ေတွထပ်မပို့​တော့ရန် ​ပြောချင်ခဲ့သည်။

အခုနာရီအနည်းငယ်လည်းကြာပြီး​ရော သူက​ပေးချင်သည်ဆိုသည်နှင့် သုမကလည်းလက်ခံပါ့မည်ဟုပင်ဆိုလိုက်​သေးသည်။ 

သူမ ၀မ်ကျန်းအိမ်​တော်သို့ပြန်လာ​သောအခါ အန်တီ၀မ်နှင့် အခြားသူများမှာအိပ်ယာ၀င်ကုန်ကြပြီဖြစ်သည်။ သိူ့နှင့် သူမနှင့်၀မ်ယွီသာလျှင်ကျန်​တော့သည်။

နှစ်​​ယောက်တည်းမို့လားမ​ပြောတတ်။ အိမ်ကြီးမှာ ကြီးမားလွန်းပြီး ဗလာဖြစ်လွန်း​နေခဲ့သည်။

သူတို့နှစ်ဦးသားမှာ တစ်​နေရာစီ ခွဲလာခဲ့ပြီဖြစ်သည့်တိုင် အ​တော်ကြာကြာ​လေး​ပွေ့ဖက်ခဲ့၍ထင်၏။ ကိုယ်စီ၏ကိုယ်သင်းရနံ့​လေးက စွဲထင်ကျန်ရစ်လျက်။

ချီကျန်းကျန်းမှာ ကားထဲ၀င်လာကတည်းက သူ့ကို့တိုက်ရိုက်မကြည့်ရဲ​တော့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူမမှာ သူတိတ်တိတ်​လေးမှာခိုးကြည့်ပြီး ၀မ်ယွီကပြန်ကြည့်လာလျှင် အကြည့်လွှဲသွားလိမ့်မည်။

ဧည့်ခန်းထဲတွင်ရပ်​နေရင်း သူတို့နှစ်​ယောက်မှာ မ​ရွေ့လျားနိုင်။

"မင်းဗိုက်ဆာ​နေလား" ၀မ်ယွီက​မေးလ်ုက်သည်။

ချီကျန်းကျန်းက"ဟင့်အင်း ကျွန်မမဆာဘူး"

"ဒါဆို​ရေ​ရောဆာလား" ၀မ်ယွီ​မေးလိုက်ပြန်သည်။ 

ချီကျန်းကျန်း"ဟင့်အင်း ​ရေလည်းမဆာဘူး"

"ဒါဆို.." ၀မ်ယွီမှာနှုတ်ခမ်းကိုဖွင့်လိုက်​သော်လည်း ဘာ​ပြောရမှန်းမသိ​ချေ။

ဤသည်မှာအလွန်​မှော်ဆန်​သော အခိုက်အတန့်ပင်ဖြစ်သည်။ သူ့တွင်​ပြောစရာစကားလုံးရှာမ​တွေ့​သော်လည်း တစ်ခုခု​ပြောချင်​နေပြန်သည်၊ 

နှစ်ဦးသားမှာ စကားလုံး​သော်မျှမဆိုဖြစ်သည့်တိုင် ​နေရာမှမခွာပဲ ထိုအတိုင်းရပ်​နေကြဆဲ။

သူမရှိ​နေ​သော​နေရာ၌ အသက်ရှုထုတ်လိုက်သည်​လေကပင် ချိုမြိန်​နေသ​ယောင်။

သူ၏​ခြေ​ထောက်မှာအမြစ်တွယ်​နေသကဲ့သို့

ထွက်မသွားနိုင်​ချေ။

ချီကျန်းကျန်းလည်းထိုနည်းတူပင်။

၀မ်ယွီကဘာမှမ​ပြော​တော့သည်ကိုတွေ့လျှင် သူမ​မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုစဥ် ​လောင်ကျွမ်း​နေ​သော မျက်လုံးအစုံနှင့် အကြည့်ချင်းဆုံသွား​လေသည်။

သူမနှလုံးခုန်သံ​တွေက ထိန်းချုပ်မှုလွတ်သွားရပြန်သည်။

ချီကျန်းကျန်းလည်းပါးစပ်ကိုဖွင့်ပြီး ထစ်​ငေါ့စွာ​ပြောလိုက်သည်။

"ဒါ..ဒါဆ်ု ရှင်​ရောဗိုက်ဆာလား"

"ဟင့်အင်း ကိုယ်မဆာပါဘူး"

"​ရေ​ရောဆာလားဟင်"

"ဟင့်အင်း ​ရေလည်းမဆာဘူး"

ချီကျန်းကျန်း" ဒါ..ဒါဆို အိပ်ကြ​တော့မလား"

၀မ်ယွီ၏နှုတ်ခမ်းတို့တင်းတင်း​စေ့သွားပြီး သူမအား​နေရာမှာတင်​လောင်ကျွမ်းပစ်​တော့မည့်အလား ပူ​လောင်စွာကြည့်လိုက်မိသည်၊

"မ..မဟုတ်ဘူး" ချီကျန်းကျန်းမှာ ပို၍ပင်ထစ်​ငေါ့သွားကာ 

"ဒါ..ဒါဆို ကျွန်မ အခန်းကိုပြန်​တော့မယ်​​နော်၊ ​ကောင်း​သောညပါ"

​ပြောပြီး​နောက် သူမအ​ပေါ်ထပ်သို့​ပြေးတက်သွား​တော့သည်၊

ဒုတိယထပ်၏အစွန်းကို​ရောက်လျှင် သူမရပ်တန့်လိုက်ကာ လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး အသက်ကိုပြင်းပြင်းရှူလျက်

"၀မ်ယွီ၊ ​ကောင်း​​သောည​နော်၊ နက်ဖြန်​တွေ့မယ်"

​ပြောပြီးသည်နှင့် သူမအခန်းသို့​နောက်သိူ့ လှည့်မကြည့်စတမ်း​ပြေး​တော့သည်၊

၀မ်ယွီလည်းသူမ​ပြေးသွားသည်​ကျောပြင်ကိုကြည့်လျက် သူ၏မျက်လုံးများထဲ အပြုံးရိပ်များနှင့်ပြည့်​နေခဲ့သည်။

အမှန်တကယ်ဆိုလျှင် 

​ဗိုက်ဆာ​နေတယ်ပဲဖြစ်ဖြစ် ​ရေဆာ​နေတယ်ပဲဖြစ်ဖြစ်​ပြောလိုက်သင့်တာ။

သူထမင်းတစ်ပန်းကန် ​ရေတစ်ခွက် ပို​သောက်လိုက်ရလည်းကိစ္စမရှိ​။

၀မ်ယွီမှာ မိမိ၏တုံးအမှုအတွက်အနည်းငယ်မ​ကျေမနပ်ဖြစ်သွားမိသည်။

ရှင်းရှင်း​ပြောရလျှင် ချီကျန်းကျန်းသာ အနားတွင်ရှိမည်ဆိုပါက သူတစ်ညလုံးထမင်း​တွေထိုင်စား ​ရေ​တွေထိုင်​သောက်​နေရလျှင်​​တောင်မမှုပါ​ချေ။

.....

လျိုယွီရှန်းမှာ ၀မ်မိသားစု၏အကြီးဆုံးသားဖြစ်သူ၀မ်ယွီ​ကြောင့် လက်ကျိုးပြီး​ဆေးရုံတက်​နေရသည်၊

ယခုမူအဆင်​ပြေ​နေပြီဖြစ်​သော်လည်း ထိုသို့ဒဏ်ရာမျိုးအတွက် ​ဆေးရုံတွင် အချိန်အ​တော်ကြာ လဲ​လျောင်းအနားယူ​ပေးရန်လိုအပ်လေသည်။ ထို့​ကြောင့်အချိန်အ​တော်ကြာ သူ၏လက်က်ုသုံးရန်မဖြစ်နိုင်​သေး​ချေ။

လျိုမိသားစုမှလူများမှာ အလန့်တကြားဖြင့် ​ဆေးရုံသို့​ရောက်လာကြကုန်သည်၊

သတင်းကိုကြား​သော၀မ်မိသားစုနှင့် ချီမိသားစုမှလူများကလည်း ​နောက်တစ်​နေ့မနက်တွင် ​ဆေးရုံသို့သွားခဲ့ကြသည်။

သီအိုရီအရ ချီမိသားစုမှာ ဤကိစ္စနှင့် ဘာပါတ်သတ်မှုမျှမရှိ​ချေ။ သို့​သော် ၀မ်ယွီက ချီကျန်းကျန်း၏ ​စေ့စပ်ထားသူဖြစ်သည်မို့ ချီအိမ်​တော်၏သားမက်​လောင်းဖြစ်သည်မဟုတ်ပါလား။

ထို့အပြင် ၀မ်ယွီတစ်​ယောက် လျိုယွီရှန်းကို ရိုက်နှက်ခဲ့သည်မှာလည်း ချီကျန်းကျန်း​ကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်၊

ထို့​ကြောင့် လျိုယွီရှန်း၏လူနာခန်းတွင် လျိုမိသားစုမှလူများ၊ ၀မ်မိသားစုမှလူများနှင့် ချီမိသားစုမှလူများဖြင့်ပြည့်နှက်​နေ​လေသည်။

၀မ်ကျင်စန်း၏ မျက်နှာကမူဆိုးရွားလျက် ။ 

သတင်းကို ကြားကြားချင်းတွင် သူမခံမရပ်နိုင်​အောင်ဖြစ်သွားမိသည်။

၀မ်ယွီ ဒီ​ကောင် ဘယ်လိုကြီးပြင်းလာတာလဲ

လူလည်​ကောင်မှာ ရန်ဖြစ်ပြီး လက်ကို​တောင်ချိုးလိုက်​သေးတယ်။

ဆိုးသွမ်း​သောသားသမီးတို့တွင် ဆိုးသွမ်း​သော မိဘများရှိကြသည်သာ။ လျိုယွီရှန်း၏မိခင်မှာ သူမ၏သားက်ု လွန်စွာအလိုလိုက်ထားဖြစ်ပြီး အိပ်ယာ​ပေါ်မှလျိုယွီရှန်းကို အလွန်စိတ်ဓါတ်ကြ​နေဟန်ဖြစ် ကြည့်​နေခဲ့သည်။

သူမသည် ၀မ်မိသားစုအားမျက်နှာသာမ​ပေးခဲ့​ချေ။

သူမက"ရှင်တို့သား၀မ်ယွီကအံ့မခန်းပဲ ၊ တစ်ခွန်းမှမ​ပြောပဲ ကျွန်မသားကို ဒီလိုဖြစ်​အောင် ရိုက်သွားတယ်၊ ၀မ်ယီရန်နဲ့ ၀မ်စီစီကလည်းကြည့်​နေပြီး ၀င်မတားကြဘူး"

အိပ်​ယာ​ပေါ်မှလျိုယွီရှန်းကဖြူဖတ်ဖြူ​လျော်နှင့်ဆိုလာသည်။

"မား သား​နေလို့မ​ကောင်းဘူး"

"ဘာမှမဖြစ်ဘူး စိတ်ချ​​နော်သား​လေ၊ အ​မေသားအတွက် တရားမျှတ​အောင်လုပ်​ပေးမယ်၊ "

ဖန်ကျန်းမှာအိပ်ယာ​ဘေးကိုအမြန်​ပြေးသွားပြီး သူမ၏သားကို​ချော့​မော့လ်ုက်သည်၊

အ​​ဖေလျိုကမူ ဘာမှမဆိုပဲ ​ဘေးတွင်ထိုင်​နေ​သော်လည်း သူ၏အမူကလည်း​ကောင်းမ​​နေချေ။

၀မ်ကျန်စန်း ဖြစ်ညစ်ကာပြုံးလိုက်ပြီး 

"ယွီရှန်း ဒီတစ်ကြိမ်က ၀မ်ယွီအမှားပါ၊ ငါအဲဒီ​ကောင်​လေးကို မင်းဆီလာ​တောင်းပန်ခိုင်းလိုက်မယ်၊ သူ့ကိုခွင့်လွှတ်​ပေးပါဦး"

၀မ်ယွီဟူကြားသည်နှင့် လျိုယွီရှန်းမှာ အနည်းငယ်တုန်ယင်သွားခဲ့သည်။

သူသည် ၀မ်ယွီ၏​ကြောက်စဖွယ်အကြည့်ကို ယခုတိုင်မှတ်မိ​နေဆဲပင်။

"ဟုတ်ပါတယ်၊ ၀မ်ယွီက​လေ တကယ်ဆိုးတာ၊ လွန်လွန်းပါတယ်၊ အစ်မဖန်ကျန်း လည်းသိတာပဲ၊ ၀မ်ယွီကကျွန််မတို့စကားဆိုနားမ​ထောင်ဘူး​လေ"

ရှု​ေ၀့မှာ​ရှေ့သိူ့​လျှောက်သွားကာ ၀မ်းနည်း​သော အမူအယာဖြင့်ဆိုလိုက်သည်။

၀မ်ယီရန်နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်း​စေ့လျက် လျိုယွီရှန်းအား မ​ကျေမချမ်းကြည့်​နေမိသည်၊

ဖန်ကျန်းကဘာကိုမှမဆိုပဲ သူမမျက်နှာအမူအယာကမူ ကြည့်ရဆိုးဆဲပင်။

"ကျွန်မက​လေး​တွေကိုလာခိုင်းလ်ုက်မယ်" ၀မ်ကျင်စန်းကဖုန်းကိုထုတ်ပြီး​ခေါ်လိုက်သည်။

သို့​သော်

မည်သူမျှမကိုင်​ချေ။

၀မ်ကျင်စန်း၏မျက်နှာမှာ ရုပ်ဆိုးသွားခဲ့ပြီး အကြိမ်​ပေါင်းများစွာထပ်​ခေါ်ပါ​သော်လည်း မည်သူမျှကိုင်မလာ။သူ၏မျက်နှာမှာ တဖြည်းဖြည်း​မှောင်မည်းလာခဲ့သည်။

"ဘယ်လိုသားတစ်​ကောင်က်ု​မွေးထားမိတာလဲ" 

၀မ်ကျင်စန်းမှာဖုန်းကိုပစ်​ပေါက်လိုက်ပြီး ​ဒေါသတကြီးဟိန်း​ဟောက်လိုက်မိသည်။ 

ရှု​ေ၀့က သူ၏​ကျောပြင်အားပုတ်လိုက်ကာ 

"သိပ်ပြီး​ဒေါသဖြစ်မ​နေပါနဲ့၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူပြန်လာရမှာပဲကို"

"ရှာစမ်း၊ တစ်​ယောက်​ယောက်အဲ​ကောင်ကိုသွားရှာစမ်း" ၀မ်ကျင်စန်း သူ၏လက်​ထောက်ကို​အော်လိုက်သည်၊

သူ၏လက်​ထောက်မှာ တန့်သွား​သော်လည်း ပြန်​တော့​ဖြေရှာသည်။ 

"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်​တော်တစ်​ယောက်​ယောက်ကိုလွှတ်လိုက်ပါ့မယ်"

အမှန်တကယ်​တော့ ၀မ်ကျင်စန်းသည် ၀မ်ယွီကိုမနှစ်သက်တာ​ကြောင့် ၀မ်မိသားစုထံပြန်မလာချိန်တွင်သူဘယ်မှာ​နေမှန်းအတိအကျမသိကြ​ချေ။ 

ဖန်ကျန်း ဟွန့်ခနဲ့ ​ထေ့​ငေါ့လ်ုက်​သော်လည်း သူမမျက်နှာကမူအနည်းငယ်​ပြေ​လျော့သွားခဲ့သည်။

ထိုအချိန်တွင် အ​ဖေလျိုကစ​ပြောလာခဲ့သည်။

"ကျင်စန်း၊ မင်းသိပါတယ်၊ ငါလည်းအိုလာပြီ ငါ့မှာဒီသားတစ်​ယောက်ပဲရှိတယ်၊ ငါ့သားကိုငါ နည်းနည်းအလိုလိုက်ထားမိတယ်၊ တစ်ခုခုမှား​နေတာရှိရင် ဒီတိုင်း​ပြောလိုက်၊ ဒါ​ပေမယ့် ဒီလိုနည်းနဲ့​တော့​ဖြေရှင်းလို့မရဘူး။ ဟုတ်တယ်​နော်"

ဖန်ကျန်း​ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ကာ 

"ဟုတ်တယ်၊ ရှင်ဆရာ၀န်​ပြောတာမကြားလိုက်ဘူးလား၊သူ့လက်ကလုံး၀ပျက်စီးသွားနိုင်တယ်တဲ့၊ 

ရှင်တို့၀မ်ယွီကသိပ်ရက်စက်တာပဲ၊ ဒါကဘာလဲ ဘာလုပ်ဖို့ကြိုးစား​နေတာလဲ၊ လူသတ်ဖို့လား"

"၀မ်ယွီရဲ့အမှားပါ၊ သူ့ကို​သေချာ​လေးဆုံးမလိုက်ပါ့မယ်"

၀မ်ကျင်စန်းမှာအပြုံးတုကိုဆင်မြန်းလျက်မသာယာ​သောမျက်နှာထားဖြင့်ဆိုလိုက်သည်၊

သူသည်၀မ်ယွီပြသနာရှာခဲ့သည်ကို စိတ်ဆိုးသည်ထက် သူ့ကိုနားမ​ထောင်ပဲ သူ့ဖုန်းကိုလည်း​မ​ဖြေသည့်အတွက် ​ဒေါသထွက်သည်ကပိုသည်။

၀မ်ယွီအား​တွေ့သည်နှင့် ထို​ကောင်၏လက်ကိုချိုးကာ ဤ​နေရာထိဆွဲလာပြီး​တောင်းပန်ခိုင်းပစ်မည် ဟုပင်​တွေး​နေမိသည်။

ထိုအချိန်တွင် အိပ်ယာထဲမှလျိုယွီရှန်းမှာ​​ခေါင်း​ထောင်လာလျက်၊ 

"မား. သား ချီကျန်းကျန်းက်ုကြိုက်တယ်၊ ချီကျန်းကျန်းကိုသားနဲ့​​စေ့စပ်​ပေး..."

xxxxxx