Chapter 2

Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၀၂)

Chapter 2 (လပေါ်က တမန်တော်)

အခန်းက ခေတ္တမျှ တိတ်ဆိတ်သွား၏။

စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက် ဒေါက်တာလီက အာရုံပြန်ဝင်လာသည်။ "ကောင်းကင်တမန်တော်လား"

"ဟုတ်တယ်"

"သူ ဘာလုပ်နေတာလဲ"

"သူက ဘာမှမလုပ်ဘူး၊ သူက ရွှေရောင်ရုပ်တုလိုမျိုး ကြီးမားတဲ့ လမျက်နှာပြင်ရဲ့ အလယ်မှာ ထိုင်နေတာ၊ သူက ကမ္ဘာကြီးကို ကြည့်နေပြီး… စောင့်ကြည့်နေသလိုပဲ"

ဒေါက်တာလီသည် သူ့မျက်လုံးထောင့်များကို ပွတ်သပ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ "ချီးယဲ့ ကမ္ဘာနဲ့ လက ဘယ်လောက်ဝေးသလဲ မင်းသိလား"

"ကီလိုမီတာ ၄၀၀,၀၀၀ နီးပါးပါ" လင်ချီးယဲ့က တည်ငြိမ်စွာ ဖြေသည်။

"ကီလိုမီတာ ၄၀၀,၀၀၀ နီးပါး" ဒေါက်တာလီက ရေရွတ်လိုက်သည်။ "အဆင့်မြင့်ဆုံး နက္ခတ္တဗေဒ တယ်လီစကုပ်နဲ့တောင် လမျက်နှာပြင်ကို မင်း ခပ်ဝါးဝါးသာ မြင်နိုင်ပေမယ့် မင်းခုနစ်နှစ်သားအရွယ်မှာ ‌မင်းမွေးရပ်မြေရဲ့ တံစက်မြိတ်အောက်မှာ လဲလျောင်းနေရင်း မင်းရဲ့ဗလာကျင်းမျက်လုံးတွေနဲ့ ‌လပေါ်က ကောင်းကင်တမန်တော်ကို မြင်ခဲ့တာလား"

"ကျွန်တော်က သူ့ကို မြင်တာမဟုတ်ဘူး" လင်ချီးယဲ့က တိတ်တဆိတ် သူ့ပါးစပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ "သူက ကျွန်တော့်ကို မြင်တာ၊ ကျွန်တော်က ခေါင်းမော့လိုက်ရုံနဲ့ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေက သူ့ကြောင့် အာကာသကို ကျော်ဖြတ်ပြီး ဆွဲခေါ်ခံလိုက်ရသလို သူ့ကို ကြည့်နေခဲ့တာ"

"ဒီတော့ သူက မင်းကို ဖိအားပေးတာလား"

"ဖြစ်နိုင်ပါတယ်၊ မဟုတ်ရင် ကျွန်တော်က လမျက်နှာပြင်ကို ဘယ်လိုလုပ် မြင်နိုင်မှာလဲ။ ကျွန်တော်က အကြားအမြင်ရနေသူမှ မဟုတ်တာ"

"ဒါပေမယ့် လပေါ်မှာ တကယ်ပဲ ကောင်းကင်တမန်တော်ရှိခဲ့ရင် ဒီလောက်နှစ်တွေအကြာကြီး ဘာလို့ ဘယ်သူမှမသိရတာလဲ"

"ကျွန်တော်မသိဘူး" လင်ချီးယဲ့က ခေါင်းခါလိုက်သည်။ "ကောင်းကင်တမန်တော်က မဖော်ပြချင်တာလည်း ဖြစ်မှာပေါ့၊ ထားလိုက်ပါ… လူသားတွေက လကို တကယ်နားလည်လို့လား"

လင်ချီးယဲ့က အလွန်ရိုးရိုးသားသားဖြင့် ပြောလိုက်ပြီး ရိုးသားမှုကြောင့် ဒေါက်တာလီသည် သူ့ကို စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံသို့ ပြန်ဆွဲခေါ်ရန် ကားကို ချက်ချင်း ခေါ်လိုက်ချင်သည်။

ထို့အပြင် ဒေါက်တာလီသည် စိတ်ရောဂါကို ကုသရာတွင် အထူးကျွမ်းကျင်သော ဆရာဝန်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး စိတ်ရောဂါအမျိုးမျိုးကို သူမြင်ဖူးကာ သူ၏ဆေးပညာလောကတွင် စည်းကမ်းကို အကျဉ်းချုပ်ဖော်ပြပြီး အဓိပ္ပါယ်မရှိသောစကားက ပို၍ပြင်းထန်လေလေ၊ လူများက အလွန်ကျိုးကြောင်းဆီလျော်စွာ အသံထွက်လေလေဖြစ်ပြီး စိတ်ရောဂါအခြေအနေ ပိုဆိုးလေလေဖြစ်သည်။

"မင်းရဲ့မျက်လုံးတွေကရော။ ဘာဖြစ်တာလဲ"

လင်ချီးယဲ့သည် သူ့လက်ကိုဆန့်ထုတ်ကာ သူ့မျက်လုံးပေါ်က အနက်ရောင်ဖဲကြိုးကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ပြီး သူ့စကားများထဲတွင် စိတ်ခံစားချက်အတက်အကျကို မကြားရပေ။ "အဲဒီနေ့က ကျွန်တော် သူ့ကို ခဏလောက် ကြည့်လိုက်ပြီးနောက်… ကျွန်တော် မျက်စိကွယ်သွားတယ်"

ဒေါက်တာလီသည် ပါးစပ်ဖွင့်ကာ သူ့လက်ထဲက ဖိုင်တွဲကို ငုံ့ကြည့်ရင်း တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်။

မျက်စိကွယ်ရခြင်းအကြောင်းအရင်း ကော်လံတွင် ‌စာလုံးလေးလုံးသာ ရှိသည်။

— အကြောင်းအရင်းကို မသိရသေးပါ။

ဒါဆို… အဲဒီနှစ်မှာ ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲ။

လင်ချီးယဲ့ပြောသလို သူက လပေါ်မှာ ကောင်းကင်တမန်တော်ကို တွေ့ခဲ့တာ အမှန်ပဲလား။ ရုတ်တရက် မျက်စိကွယ်သွားတာကို ဘယ်လိုရှင်းပြမလဲ။

ဒီအတွေးက ခဏလောက်သာ ပေါ်လာပြီး ဒေါက်တာလီက ဖယ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။

အဲဒါက ဘယ်လောက်အန္တရာယ်များလိုက်သလဲ။ စိတ်ဝေဒနာရှင်တစ်ယောက်ကြောင့် လမ်းလွှဲလုနီးပါးဖြစ်သွားသည်။

လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်နှစ်ခန့်က မျက်စိကွယ်သွားသော လင်ချီးယဲ့သည် ဆရာဝန်များရှေ့တွင် ဒီစကားများကို သူပြောသောအခါ ဆရာဝန်များ၏ အပြုအမူက မည်မျှ အံ့ဩဖွယ်ကောင်းမည်ကို သူစိတ်ကူးကြည့်နိုင်သည်။ 

ဒီကလေးက သူ့ဆန္ဒကို ဆန့်ကျင်နေတာ အံ့ဩစရာမရှိပေမယ့် သူပြောနေတာကို စိတ်မနှံ့သူတစ်ယောက်ကသာ ပြောလိမ့်မယ်ဆိုတာ သူတို့အားလုံးသိသည်။

ခြံဝင်းထဲမှာ ဒီလိုလူအနည်းစုရှိသည်၊ သူတို့ဟာ နေ့တိုင်း မျောက်တန်းမှာ တွဲလျားကျနေကာ စွန်းမျောက်မင်း ဝင်စားတယ်လို့ ဆိုကြသူများ ရှိသလို၊ သူတို့သည် အခန်းထဲမှာ တစ်ညလုံး ရပ်နေကာ အင်္ကျီစင်လို့ ထင်နေကြသူများလည်း ရှိသည်။ လူတိုင်းက သူတို့ကိုခင်ပွန်းကို သဘောကျနေတယ်လို့ ထင်ကြပြီး တခြားသူများ၏ တင်ပါးကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ခိုးကြည့်နေတယ်လို့ ထင်ကြသူများလည်း ရှိသည်။

နောက်ဆုံးလူနာက အသက် ၄၀ အရွယ် အဆီများနဲ့ အမျိုးသားဖြစ်သည်။

"ဒါတွေက မင်း အတိတ်တုန်းက ပြောခဲ့တဲ့အရာတွေပဲ ဒါပေမယ့် အခုရော မင်းဘယ်လိုထင်သလဲ" ဒေါက်တာလီသည် သူ့စိတ်နေစိတ်ထားကို ချိန်ညှိပြီး ပြန်လည်သုံးသပ်ရေး လုပ်ငန်းစဉ်ကို ဆက်လုပ်ခဲ့သည်။

"ဒါတွေအားလုံးက စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်တွေချည်းပါပဲ" လင်ချီးယဲ့သည် အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာ သူ့ပါးစပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ "အဲဒီနေ့က ကျွန်တော် တံစက်မြိတ်ကနေ မတော်တဆ ချော်ကျပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းက မြေကြီးနဲ့ရိုက်မိသွားတယ်၊ မျက်စိကတော့ အာရုံကြောတစ်ခုခုကို ထိခိုက်သွားတာကြောင့် မျက်စိကွယ်သွားတာပါ"

သူသည် ဒီစကားကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ပြောခဲ့ရာ ကျွမ်းကျင်ပြီး တည်ငြိမ်လေသည်။

ဒေါက်တာလီသည် မျက်ခုံးပင့်ကာ ဆေးမှတ်တမ်းတွင် တစ်စုံတစ်ခုရေးပြီးနောက် လင်ချီးယဲ့၏ နေ့စဉ်ဘဝအကြောင်းကို စကားစမြည်ပြောခဲ့သည်။ မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့်အကြာတွင် သူသည် အချိန်ကိုကြည့်ကာ အပြုံးဖြင့် ထရပ်လိုက်သည်။

"ကောင်းပြီ၊ အရင်ဆုံး သုံးသပ်တာကို ဒီမှာပဲ ရပ်လိုက်ကြရအောင်။ မင်းရဲ့ရောဂါက ဘာပြဿနာမှ မရှိဘူး။ မင်းရဲ့စိတ်ကို ထိန်းညှိပြီး ကောင်းမွန်တဲ့ ဘဝနေထိုင်နိုင်မယ်လို့ ငါမျှော်လင့်ပါတယ်" ဒေါက်တာလီသည် လင်ချီးယဲ့နှင့် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ပြီး အားပေးစကား ပြောကြားခဲ့သည်။     

လင်ချီးယဲ့သည် ပြုံးပြီး အနည်းငယ် ခေါင်းညိတ်သည်။ 

"အိုး… ဒေါက်တာလီ ထမင်းစားသွားပါဦး" ဒေါ်လေးက ဒေါက်တာလီ ထွက်သွားတာကို မြင်တော့ နွေးထွေးစွာ ပြောလိုက်သည်။

"တော်ပြီ တော်ပြီ၊ ကျွန်တော့်မှာ နောက်လူနာတွေ့ဖို့ရှိတယ်။ ဒါကြောင့် မနှောင့်ယှက်တော့ဘူး"

ဒေါက်တာလီသည် သူ့ဒေါ်လေးကို ယဉ်ကျေးစွာ နှုတ်ဆက်စကားပြောပြီး တံခါးဖွင့်ကာ ထွက်သွားသည်။

တံခါးပိတ်လိုက်သည့်အခိုက်တွင် လင်ချီးယဲ့၏အပြုံးသည် တစ်ခါမှမရှိခဲ့သကဲ့သို့ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။

"ထင်ယောင်ထင်မှား… ဖြစ်တယ်တဲ့လား" သူ့ကိုယ်သူ ရေရွတ်လိုက်သည်။

"အစ်ကို ထမင်းစားချိန်ရောက်ပြီ!" ဝမ်းကွဲယန်ကျင့်သည် မီးဖိုချောင်ထဲကနေ ဟင်းပန်းကန်နှင့်အတူ ထွက်လာပြီး အော်လိုက်သည်။

ယန်ကျင့်သည် လင်ချီးယဲ့ထက် လေးနှစ်ငယ်သော သူ့ဒေါ်လေး၏သားဖြစ်ပြီး လင်ချီးယဲ့၏မိဘများ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ဒေါ်လေးအိမ်တွင် နေခဲ့စဉ်ကတည်းက နှစ်ယောက်သားသည် အတူတူ ကြီးပြင်းလာခဲ့ပြီး သူတို့၏ဆက်ဆံရေးက ညီအစ်ကိုအရင်းများထက် ပို၍နီးကပ်လာခဲ့သည်။

"လာပြီ" လင်ချီးယဲ့က ပြန်‌ပြောလိုက်သည်။

လင်ချီးယဲ့သည် ထမင်းစား စားပွဲငယ်လေးတွင် ထိုင်လိုက်သည်နှင့် ရုတ်တရက် သူ့ခြေဖဝါးပေါ်မှ နွေးထွေးမှုတစ်ခုကြောင့် ရုတ်ချည်း အံ့သြသွားကာ သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်များ အနည်းငယ် မြင့်တက်လာသည်။

ဝမ်းကွဲယန်ကျင့်သည် စားပွဲအောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး ရယ်မောကာ ကြိမ်းမောင်းလေသည်။

"ဟေး ရှောင်ဟေးစုတ်၊ မင်းက များသောအားဖြင့် ပျင်းရိပြီး မလှုပ်မရှားဖြစ်နေတာကို ထမင်းစားချိန်ရောက်ရင် တခြားသူတွေထက် ပိုမြန်တယ်"

စားပွဲခုံအောက်ကနေ ခွေးကလေး ရှောင်ဟေးသည် ခေါင်းလေးပြူထွက်ကာ ၎င်း၏လျှာက သွားကနေ တွဲလျားကျနေပြီး လင်ချီးယဲ့ဘက်သို့ လေပူများမှုတ်ထုတ်နေပြီး သူ့ခြေထောက်ကို လျှက်ကာ ၎င်း၏မျက်နှာက မျက်နှာချိုသွေးနေသည်။

လူသုံးယောက်၊ ခွေးတစ်ကောင်၊ ဒါက မိသားစုဖြစ်သည်။

ရိုးရှင်းပြီး ခက်ခဲသော်လည်း မရှင်းပြနိုင်လောက်အောင် လုံခြုံမှုရှိသည်။

ဆယ်နှစ်ရှိပြီ။

လင်ချီးယဲ့သည် ၎င်း၏ခေါင်းကို ထိကာ ပန်းကန်ထဲက အသားတုံးအနည်းငယ်ထဲမှ အသားတုံးတစ်တုံးကို ယူပြီး သူ့ဝမ်းကွဲယန်ကျင့် ပန်းကန်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။

"သူ့ကို အရိုးကိုက်ခိုင်းလိုက်"

ယန်ကျင့်သည် မငြင်းဆန်ဘဲ သူတို့၏ ညီအစ်ကိုလို ခင်မင်မှုဖြင့် ကွဲကွာသွားပုံပေါ်သည်ဟု ဆိုရမည်။ 

သူက ကွဲပြားသောအပြုအမူဖြင့် စိတ်ပူနေမိသည်။

"အစ်ကို၊ ခင်ဗျားရဲ့မျက်လုံးတွေက တကယ်ကောင်းလာမှာလား"

လင်ချီးယဲ့က ပြုံးလိုက်သည်။ "အင်း၊ ငါ အခုမြင်နိုင်ပေမယ့် အလင်းရောင်ကို မမြင်ရသေးဘူး။ ဒီအနက်ရောင်ဖဲကြိုးကို ရက်အနည်းငယ်ကြာအောင် ပတ်ထားရလိမ့်မယ်"

"ဘာကို ရက်အနည်းငယ်လဲ၊ ရှောင်ချီး မျက်လုံးက အရမ်းအရေးကြီးတယ်လို့ ဒေါ်လေး နင့်ကိုပြောခဲ့တယ်၊ နင် အခုမြင်နေရရင်တောင် ဒီအနက်ရောင်ဖဲကြိုးကို အလျင်စလို မဖြေပစ်နဲ့၊ မတော်လို့… နေရောင်ကြောင့် ထပ်ပြီးထိခိုက်သွားရင် ဘယ်လောက်စိတ်မကောင်းဖြစ်လိုက်မလဲ! အဲဒါကို စိတ်ချရတဲ့အထိ ခပ်ကြာကြာလေး တပ်ထားလိုက်ပါ!" ဒေါ်လေးက အလျင်အမြန် ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်တော် သိပါတယ် ဒေါ်လေး"

"စကားမစပ် ကျွန်တော် အစ်ကို့အတွက် အရမ်းမိုက်တဲ့ နေကာမျက်မှန်ဝယ်ဖို့ ပိုက်ဆံစုထားတယ်။ နောက်မှ ကျွန်တော်ပြမယ်!" ယန်ကျင့်က တစ်စုံတစ်ခု တွေးထားပုံရပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြောလိုက်သည်။

လင်ချီးယဲ့က ပြုံးပြီး ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။ "အားကျင့် နေကာမျက်မှန်က နေရောင်ကို ကာကွယ်နိုင်ပေမယ့် အကျိုးသက်ရောက်မှုက အနက်ရောင်ဖဲကြိုးထက် ပိုဆိုးတယ်။ ငါ အခု တပ်လို့မရဘူး"

"အင်းပါ…" ယန်ကျင့်က စိတ်ပျက်သွားသည်။

"ဒါပေမယ့် ငါ့မျက်လုံးတွေ လုံးဝပျောက်ကင်းသွားတဲ့အခါ နေ့တိုင်း ငါ အဲဒါကိုတပ်ပြီး ဈေးဝယ်ထွက်မယ်။ ပြီးရင် ငါမင်းအတွက် တစ်လက်ဝယ်ပေးမယ်၊ ငါတို့အတူတူ တပ်ပြီး သွားကြတာပေါ့"

ဒီစကားကိုကြားတော့ ယန်ကျင့်၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာပြီး လေးလံစွာ ရယ်မောလိုက်သည်။

"စကားမစပ် ရှောင်ချီး၊ ဒေါ်လေး နင့်အတွက် အပြောင်းအရွှေ့ကိစ္စကို ပြင်ထားပြီးပြီ။ ဒီစာသင်နှစ်စတဲ့အခါ အထူးကျောင်းကနေ သာမန်အထက်တန်းကျောင်းကို နင်ပြောင်းရွှေ့လို့ရပြီ" သူ့ဒေါ်လေးက တစ်ခုခုကို တွေးနေပုံရပြီး ပြောခဲ့သည်။ "ဒါပေမယ့် နင် တကယ်ပဲ စဉ်းစားပြီးပြီလား။ သာမန်အထက်တန်းကျောင်းက အထူးကျောင်းတွေနဲ့ မတူဘူး။ နင့်ရဲ့ကိစ္စမှာ…"

"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဒေါ်လေး" လင်ချီးယဲ့က ကြားဖြတ်ပြောလိုက်သည်။ "ကျွန်တော်မျက်လုံးတွေက သက်သာလာပြီး ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်ကောင်းကောင်းတက်ချင်ရင် တခြားသူတွေနဲ့ တူညီတဲ့စမှတ်မှာ ရပ်နေရမှာပေါ့"

"ကောင်လေးရယ်… နင် တက္ကသိုလ်ကောင်းကောင်း မတက်နိုင်ရင်တောင် အဆင်ပြေပါတယ်၊ ဒေါ်လေးက နင့်ကို ထောက်ပံ့ပေးနေမှာပါ!"

"အစ်ကို၊ ကျွန်တော်လည်း အစ်ကို့ကို ထောက်ပံ့ပေးနိုင်တယ်!"

လင်ချီးယဲ့၏ခန္ဓာကိုယ်သည် အနည်းငယ် တုန်ခါသွားပြီး အနက်ရောင်ဖဲကြိုးအောက်မှ သူ့မျက်လုံးများက ဘယ်လိုဖြစ်နေသလဲ မသိပေမယ့် သူ့နှုတ်ခမ်းများက တွန့်သွားပြီး အပြုံးတစ်ခုပေါ်လာသည်။   

သူ့ခေါင်းကို ပြတ်သားစွာ ခါလိုက်သည်။

ဘာစကားမှ မပြောခဲ့ပေမယ့် ယန်ကျင့်နှင့် သူ့ဒေါ်လေးတို့နှစ်ယောက်လုံးက သူ၏ဆုံးဖြန်ချက်ကို ခံစားခဲ့မိသည်။

ယနေ့တွင် သူ့ခြေထောက်နားက ရှောင်ဟေးသည်ပင် လင်ချီးယဲ့၏ခြေကျင်းဝတ်ကို ပွတ်နေခဲ့သည်။

"ဝုတ်!"

TK Team (Chapter 2)