Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၀၃)
Chapter 3 (တံခါးခေါက်တယ်)
အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ လင်ချီးယဲ့က တံခါးကိုပိတ်လိုက်သည်။
သူက မီးမဖွင့်ထားဘူး။
ညဉ့်နက်နေပြီဖြစ်၍ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်တွင် ကြယ်များက မြေပြင်ပေါ်သို့ ကြွေကျသွားသည်။ အမှောင်ခန်းထဲမှာ လင်ချီးယဲ့သည် စားပွဲမှာထိုင်ပြီး သူ့မျက်လုံးပေါ်က အနက်ရောင်ဖဲကြိုးကို ဖြည်းညှင်းစွာ ချွတ်လိုက်သည်။
စားပွဲပေါ်ရှိ မှန်ထဲတွင် ချောမောသော လူငယ်တစ်ယောက်၏ မျက်နှာက ရောင်ပြန်ဟပ်နေသည်။
လင်ချီးယဲ့က အလွန်ကြည့်ကောင်းသည်။ အနက်ရောင်ဖဲကြိုးကို ချွတ်၍ အနည်းငယ် ဂရုစိုက်ပါက နားမလည်နိုင်သော အေးစက်ပြီး လေးနက်သော စိတ်ထားဖြင့် ကျောင်းမြက်ခင်းလေးအဆင့်ရှိ လူချောတစ်ယောက်ဖြစ်မှာ သေချာပါသည်။
သူ့မျက်လုံးများကို တစ်နှစ်ပတ်လုံး အနက်ရောင်ဖဲကြိုးဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားရသည်မှာ သနားစရာကောင်းလှပြီး မသန်စွမ်းသူအဖြစ် သူ့အဆင့်အတန်းသည် သူ့တောက်ပမှုကို လုံးဝ ဖုံးကွယ်သွားသည်။
မှန်ထဲမှာ လင်ချီးယဲ့က သူ့မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားသည်။
သူ့မျက်ခုံးများက အနည်းငယ် ရှုံ့တွနေပြီး သူ့မျက်လုံးများကို အုပ်ထားသော မျက်ခွံများ တုန်ခါနေကာ မျက်လုံးကို ဖွင့်ဖို့ ခက်ခက်ခဲခဲ ကြိုးစားနေပုံရပြီး လက်သီးများကို တင်းတင်းဆုပ်ထားသည်။
တစ်စက္ကန့်၊ နှစ်စက္ကန့်၊ သုံးစက္ကန့်...
သူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် အချိန်အတော်ကြာ တုန်ယင်သွားပြီး နောက်ဆုံးတော့ သူ သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ ရုတ်တရက် သက်တောင့်သက်သာ သက်ပြင်းရှူရှိုက်မိသည်။
လင်ချီးယဲ့၏ပါးပြင်တစ်လျှောက် ချွေးစက်အနည်းငယ် စီးဆင်းသွားပြီး သူ့မျက်ခုံးကြားတွင် ဒေါသအကြည့်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။
နည်းနည်းပဲ… နည်းနည်းပဲ…
အချိန်တိုင်း ဘာကြောင့် အလွန်ကွဲပြားနေရတာလဲ။
သူ့မျက်လုံးတွေကို ဘယ်တော့မှပြန်ဖွင့်ပြီး ကမ္ဘာကြီးကို သူ့ဘာသာသူမြင်နိုင်မှာလဲ။
သူ အခုမြင်နေပြီလို့ ပြောခဲ့တာက သူလိမ်ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
သူ့မျက်လုံးများကို အနည်းငယ်မျှပင် လုံးဝမဖွင့်နိုင်သေးပေ။
ဒါပေမယ့် သူ မလိမ်ခဲ့ဘူး။
ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူမျက်လုံးမှိတ်ထားရင်တောင် သူ့ပတ်ဝန်းကျင်က အရာအားလုံးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေနိုင်လို့ပဲ။
ဒီလိုခံစားချက်မျိုးက သိပ်ကို အံ့သြစရာကောင်းပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို လွှမ်းမိုးနေသည့် မျက်လုံးများရှိသကဲ့သို့ အဆုံးမသတ်ဘဲ လမ်းကြောင်းအားလုံးကို သူ“မြင်နိုင်”ပြီး မူလမျက်လုံးထက် သူပို၍ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နိုင်သည်။
အစတုန်းကတော့ သူ မလုပ်နိုင်ဘူး။ သူ မျက်မမြင်ဖြစ်သည့် ပထမဆုံးငါးနှစ်မှာ သူက တခြားမျက်မမြင်တွေနဲ့ ဘာမှမကွဲပြားဘူး။ သူသည် သူ့အသံနှင့် လမ်းပြတုတ်ကို သူ့လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားရုံဖြင့်သာ ကမ္ဘာကြီးကို လေ့လာနိုင်သည်။
သို့သော် အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် လွန်ခဲ့သည့်ငါးနှစ်လောက်ကတည်းက သူ့မျက်လုံးများသည် ပြောင်းလဲသွားပုံရပြီး သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း စတင်မြင်တွေ့လာရသည်။
ပထမတော့ သူ့ရှေ့က စင်တီမီတာ အနည်းငယ်ကိုသာ မြင်ရသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူသည် ပို၍ပို၍ ဝေးဝေး “မြင်နိုင်”ကာ ပို၍ပို၍ ရှင်းလင်းလာသည်။ ယခု ငါးနှစ်ကြာပြီးနောက် သူ “မြင်နိုင်သည့်” အကွာအဝေးသည် ဆယ်မီတာသို့ ရောက်ရှိသွားခဲ့သည်။
သာမန်လူတစ်ယောက်သည် ဆယ်မီတာသာမြင်နိုင်လျှင် သူ၏မျက်လုံးများသည် အခြေခံအားဖြင့် အသုံးမဝင်သော်လည်း အမြင်အာရုံဆုံးရှုံးသွားသော ဆယ်ကျော်သက်အတွက် ဤဆယ်မီတာက အရာအားလုံးကို ဆိုလိုသည်။
အရေးကြီးဆုံးကတော့ သူ“မြင်နိုင်သည့်” ဆယ်မီတာက အတားအဆီးများကို လျစ်လျူရှုထားသည့် ဆယ်မီတာဖြစ်သည်။
တစ်နည်းဆိုရသော် လင်ချီးယဲ့၏ ဆယ်မီတာပတ်လည်အကွာအဝေးအတွင်း၌ သူ့တွင် ပကတိအမြင်အာရုံတစ်ခုရှိသည်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရလျှင် သူသည် ကောင်းစွာမြင်နိုင်သော်လည်း ပို၍မြင့်မားသောအဆင့်တွင် လေထဲမှာ လွင့်နေသော ဖုန်မှုန့်အားလုံးကို မြင်နိုင်သည်။ စက်အတွင်းရှိ အစိတ်အပိုင်းတိုင်း၊ စားပွဲအောက်ရှိ မှော်ဆရာ၏ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို မြင်နိုင်စေသည် ...
ပြီးတော့ ဒီစွမ်းရည်၏ အရင်းအမြစ်က အနက်ရောင်ဖဲကြိုးအောက်မှာ ဆယ်နှစ်ကြာ ပိတ်ထားသော မျက်လုံးများ ဖြစ်ပုံရသည်။
သူ့မှာ ဒီလိုသာလွန်သောစွမ်းအားရှိပေမယ့် လင်ချီးယဲ့ကတော့ မကျေနပ်သေးဘူး။ ဆယ်မီတာရှိသော ပကတိအမြင်အာရုံရှိခြင်းသည် ကောင်းမွန်သော်လည်း သူ့ကိုယ်ပိုင်မျက်စိကို အသုံးပြု၍ ကမ္ဘာကြီးကို လူကိုယ်တိုင်မြင်တွေ့လိုပါသည်။
ဒါက ဆယ်ကျော်သက်တစ်ယောက်၏ စွဲလမ်းမှုဖြစ်သည်။
ဒီနေ့ သူမျက်လုံးဖွင့်ရန် ကျရှုံးခဲ့သော်လည်း သူ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ခံစားရသည်...
သူ့မျက်လုံးများဖွင့်ရန် အချိန်သိပ်မဝေးတော့ဘူး။
ရေချိုးပြီးနောက် လင်ချီးယဲ့သည် ပုံမှန်အတိုင်း အစောကြီး အိပ်ရာဝင်ရန် ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ မျက်မမြင်ဘဝသည် ဆိုးရွားသည့်အရာမဟုတ်သလို အနည်းဆုံးတော့ စောစောအိပ်ရာဝင်သည့် အလေ့အကျင့်ကောင်းတစ်ခုကို သူဖန်တီးနိုင်ခဲ့သည်။
သို့သော် ကုတင်ပေါ်တွင် လဲချလိုက်တော့ မသိစိတ်က ပုံရိပ်သည် သူ့စိတ်ထဲမှာ ပေါ်လာပြန်သည်။
မှောင်မိုက်နေသော ကောင်းကင်ယံအောက်တွင် ငြိမ်သက်နေသော လမျက်နှာပြင်ပေါ်ရှိ မီးခိုး-အဖြူရောင်ကမ္ဘာသည် ညှိမှိုင်းသောကြယ်ရောင်ကို ထင်ဟပ်စေသည်။ အမြင့်ဆုံးနှင့် အကြီးဆုံး လချိုင့်ခွက်၏ အလယ်ဗဟိုတွင် ရုပ်တုပုံသဏ္ဌာန်တစ်ခုရှိသည်။
ထိုရုပ်ပုံသည် ရှေးခေတ်ကတည်းက တည်ရှိနေသကဲ့သို့ အဲဒီမှာ ငြိမ်သက်စွာ ရပ်နေပြီး မြင့်မြတ်သော ရွှေရောင်အလင်းတန်း ပွင့်နေပြီး ထိုနတ်တန်ခိုးသည် သတ္တဝါအားလုံးကို မြေပေါ်သို့ တွားသွားစေရန် လုံလောက်သည်။
သူ့နောက်တွင် ကြီးမားသော အတောင်ခြောက်ခု ဖြန့်ကျက်ကာ အနောက်မှ ဖြာထွက်နေသော နေရောင်ခြည်များကို ပိတ်ဆို့ထားပြီး ငွေဖြူရောင် မြေပြင်ပေါ်တွင် ကြီးမားသော အရိပ်တစ်ခု ချန်ထားခဲ့သည်။
သို့သော် လင်ချီးယဲ့၏စိတ်ထဲမှာ တကယ်ကို စွဲထင်နေသည့် ဖယ်ထုတ်လို့မရသောအရာ သူ့မျက်လုံးတွေပဲဖြစ်သည်။
မီးဖိုကဲ့သို့ တောက်လောင်နေသော နတ်တန်ခိုးများ ပြည့်နေသည့် ထိုမျက်လုံးများက အနီးကပ်နေရောင်ခြည်ကဲ့သို့ တောက်ပနေသည်။
ထိုမျက်လုံးများကို သူမြင်လိုက်ပြီး ခဏတာအတွင်း သူ့ကမ္ဘာတွင် အမှောင်ထုသာရှိတော့သည်။
လွန်ခဲ့သောဆယ်စုနှစ်တစ်ခုက သူသည် အမှန်အတိုင်း ပြောခဲ့ပေမယ့် စိတ်ရောဂါအဖြစ် ရောဂါအမည်ကိုရှာဖွေခဲ့ကြသည်။
သို့သော် ဘယ်အရာက အစစ်အမှန်လဲ၊ ဘယ်အရာက ထင်ယောင်ထင်မှားလဲဆိုတာကို သူ့ကိုယ်သူသာ ကောင်းကောင်းသိသည်။
လပေါ်မှာ ကောင်းကင်တမန်တော်ကို သူမြင်ပြီးကတည်းက ဒီကမ္ဘာကြီးဟာ ထင်သလောက်မရိုးရှင်းဘူးဆိုတာ သူသိခဲ့သည်။
ဖြည်းညှင်းစွာ လင်ချီးယဲ့ အိပ်ပျော်သွားသည်။
သူ အိပ်ပျော်သွားသည့်အချိန်တွင် သူမသိလိုက်တာက အမှောင်ခန်းထဲတွင် တောက်ပနေသော ရွှေရောင်အလင်းတန်းနှစ်ခုသည် သူ့မျက်လုံးများမှ ဖြာထွက်ကာ လျှပ်တစ်ပြက် ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
…
တောက်… တောက်… တောက်…
အုံ့ဆိုင်းနေသောကမ္ဘာတွင် လင်ချီးယဲ့ တစ်ယောက်တည်း လျှောက်သွားခဲ့သည်။
ပတ်ဝန်းကျင်တွင် မြူခိုးများက အဆုံးမရှိဖြစ်နေပုံရပြီး သူသည် ဘာမှမဟုတ်သည့်အတိုင်း လမ်းလျှောက်နေပုံပေါ်သော်လည်း လင်ချီးယဲ့ ခြေချသည့်အခါတိုင်း သူ့ခြေဖဝါးအောက်တွင် မမြင်နိုင်သော မြေပြင်တစ်ခု ရှိနေသကဲ့သို့ ပြတ်သားစွာ တိုက်မိလိုက်သည့် အသံတစ်ခုထွက်လာသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ငုံ့ကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
"ဒီအိမ်မက်ပဲ ထပ်လာပြန်ပြီ… ငါ ညတိုင်း တံခါးလာခေါက်ရတာ အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ ဟုတ်ပြီလား" လင်ချီးယဲ့သည် သူ့ခေါင်းကို ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ခါလိုက်ပြီး ရှေ့သို့ ခြေတစ်လှမ်းတိုးလိုက်သည်။
နောက်အခိုက်အတန့်တွင် ပတ်ဝန်းကျင်မှ မြူခိုးများ ပြန်ကျလာပြီး လင်ချီးယဲ့ရှေ့တွင် ထူးဆန်းသောပုံစံရှိသော ခေတ်မီအဆောက်အဦးတစ်ခု ပေါ်လာသည်။
၎င်းသည် ခေတ်မီပုံစံ အဆောက်အဦးတစ်ခုဖြစ်သောကြောင့် ထူးဆန်းသော်လည်း တချို့သောအသေးစိတ်အချက်အလက်များကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်မှုများ ပြည့်နှက်နေသည်။
ဥပမာ ကောင်းကင်တွင် နတ်ဘုရားများဖြင့် ထွင်းထုထားသော သံတံခါးကြီးလိုမျိုး၊ မီးလုံးကြီးကဲ့သို့ တောက်ပနေသော လျှပ်စစ်မီးလုံးများနှင့် ခြေဖဝါးအောက်တွင် ထွင်းထုထားသော ကြွေပြားများ…
၎င်းသည် ခေတ်မီဗိသုကာပုံစံနှင့် ရှေးဟောင်းဒဏ္ဍာရီများက ထိုဘုရားကျောင်း အစိတ်အပိုင်းများ ရောနှောနေပုံရသည်။ သရုပ်ဖော်၍မရသော်လည်း ဖော်မပြနိုင်သော အလှတရားရှိသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် ဤအဆောက်အဦးမျိုးကို သိပြီး အလွန်ရင်းနှီးပုံရသည်။
၎င်းသည် ယခင်က သူနေထိုင်ခဲ့သည့် ယန်ကွမ်းစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံနှင့် အလွန်ဆင်တူသည်။ အပြင်းထန်ဆုံး သက်သေပြချက်မှာ တံခါးပေါ်တွင် “ယန်ကွမ်းစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံ” ဟူသော စကားလုံးကို ရေးထားသည်။
— နတ်ဘုရားတွေရဲ့ စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံပဲ။
"ထူးဆန်းတဲ့နေရာတစ်ခုပဲ" လင်ချီးယဲ့သည် ခေါင်းယမ်းကာ ရှေ့သို့ လှမ်းလာပြီး သံတံခါးကြီး၏ ရှေ့ဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။
လွန်ခဲ့သည့်ငါးနှစ်လောက်က သူ့ခန္ဓာကိုယ်တင်မကဘဲ သူ့အိပ်မက်များလည်း ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။
ငါးနှစ်ကြာအောင် သူသည် ညတိုင်း တူညီသော အိပ်မက်မက်ခဲ့ပြီး ထိုအိပ်မက်များ၏ ဇာတ်ဆောင်မှာ နတ်ဘုရားများ၏ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သော စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံဖြစ်သည်။
သို့သော် ဤစိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံ၏ တံခါးကို ပိတ်ထားပြီး မည်သို့မျှ ဖွင့်၍မရပေ။
လင်ချီးယဲ့သည် စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံကို မရေမတွက်နိုင်သော စက်ဝိုင်းများဖြင့် လှည့်ပတ်ခဲ့သည်။ အရှေ့ဘက်ရှိ သံတံခါးကြီးဆီသို့ ဝင်ပေါက်တစ်ခုသာရှိသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်က နံရံများသည် မမြင့်ပေမယ့် အဆိုးဆုံးကတော့ လင်ချီးယဲ့ ခုန်တက်လာတိုင်း နံရံ၏ အမြင့်က အလိုက်သင့်တိုးလာမည်။
အကြမ်းပတမ်းအင်အားဖြင့်… လင်ချီးယဲ့သည် ကြေမွသွားတောင် ထိုးရင်တောင် သံတံခါးကြီးဟာ ရွေ့မသွားဘူး။
ဝင်ရန်နည်းလမ်းတစ်ခုသာရှိပုံရသည်။
တံခါးခေါက်ရမည်။
လင်ချီးယဲ့သည် သံတံခါးကြီးပေါ်မှ အကွင်းကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ သံတံခါး၏မျက်နှာပြင်ပေါ်တွင် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ရိုက်လိုက်သည်။
ဒေါက်…
စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံတွင် ရှေးကျသော ခေါင်းလောင်းသံ၏ ဆူညံသံကဲ့သို့ပင် သံတံခါးကြီးသည် ခန္ဓာကိုယ်ကို လှုပ်ယမ်းကာ ယိမ်းနွဲ့သွားသော်လည်း မပွင့်ခဲ့ပေ။
ဒေါက်…
ထပ်မံ သံတံခါးကို မပွင့်သေးဘူး။
လင်ချီးယဲ့သည် ဤအရာအတွက် အံ့အားသင့်ခြင်း သို့မဟုတ် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ပုံမပေါ်ဘဲ စိတ်ရှည်ရှည်ဖြင့် ဆက်လက်ခေါက်လိုက်သည်။
လွန်ခဲ့သည့်ငါးနှစ်အတွင်း သူသည် ဤအိပ်မက်၏ စည်းမျဉ်းများကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း သိရှိခဲ့သည်။ တံခါးခေါက်တာကလွဲလို့ သံတံခါးကြီးကို တခြားနည်းနဲ့ဖွင့်လို့မရဘူး။ ဒီအိမ်မက်ထဲမှာ သူက တံခါးခေါက်တာကလွဲလို့ ဘာမှလုပ်လို့မရဘူး။
ကံကောင်းထောက်မစွာ အိပ်မက်ထဲတွင် သူသည် ပင်ပန်းနေမည်မဟုတ်ချေ။ မဟုတ်ပါက သူ့ခန္ဓာကိုယ်လည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေပေလိမ့်မည်။
ရလဒ်အနေနဲ့ လင်ချီးယဲ့သည် အလုပ်ကြိုးစားသည့် အလုပ်သမားတစ်ယောက်လို နောက်ထပ်တစ်ညလုံး တံခါးလာခေါက်သည်...
TK Team (Chapter 3)
