Chapter 4 (ရှင်သန်ခြင်းနေ့)

တစ်ပတ်အကြာ ချန်းနန် အမှတ် ၆ အထက်တန်းကျောင်းတွင်

"ဟေ့ ကြည့်လိုက် အဲဒီလူက ငါတို့ကျောင်းကလား။ ဘာလို့ သူ့မျက်လုံးကို အဝတ်နဲ့စည်းထားရတာလဲ"

"ငါတို့ကျောင်းဝတ်စုံကို ဝတ်ထားတာဆိုတော့ ငါတို့ကျောင်းကဖြစ်ရမယ်"

"သူ့လက်ထဲမှာ လမ်းပြတုတ်တစ်ချောင်းကို ကိုင်ထားတာဆိုတော့ သူက မျက်မမြင်ဖြစ်ရမယ်"

"ထူးဆန်းတယ် ငါဘာလို့ အရင်ကမမြင်ဖူးရတာလဲ"

"ဒီနှစ်ရဲ့ အထက်တန်းကျောင်းသားသစ်ဖြစ်လောက်တယ်မလား"

"ငါ့ကိုမပြောနဲ့… မျက်လုံးတစ်ဝိုက်မှာ အနက်ရောင်အဝတ်စစည်းထားတာတောင် သူက တော်တော်ချောပုံရတယ်"

"ဒါပေမယ့် မျက်မမြင်တွေက ဘယ်လိုလုပ် စာသင်မှာလဲ။ ငါတို့ကျောင်းမှာ အထူးအတန်းတွေမရှိဘူးမလား"

"ငါမသိဘူးလေ"

"…"

မျှော်လင့်ထားသလိုပင် လင်ချီးယဲ့သည် ကျောင်းတံခါးသို့ လျှောက်သွားသည်နှင့် သူက လူအုပ်စုကြီး၏အာရုံကို ဆွဲဆောင်သွားခဲ့သည်။

သို့သော် လင်ချီးယဲ့သည် ဤကဲ့သို့သော မြင်ကွင်းမျိုးကို အလွန်အမင်း ကြုံတွေ့ခဲ့ရဖူးသည်။ သူသည် ဘယ်သူမှမရှိသော ကျောင်း၏ မေပယ်ရွက်လမ်းကို ဖြတ်၍ စာသင်ခန်းဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။

ထိုအကြောင်းကို ပြောရလျှင် လင်ချီးယဲ့သည် သူမရောက်ခင် ထိုဆူးများကို ရင်ဆိုင်ရန် အသင့်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ဦးနှောက်မရှိသော ဝတ္ထုများစွာမှာလိုပဲ ဒီအခြေအနေသည် 'ကျောင်းတွင်းအနိုင်ကျင့်မှု' ဟု ခေါ်သည့် မိုက်မဲမှုအနည်းငယ်ထဲက ခုန်ထွက်သွားမှာ သေချာပါသည်။ သူသည် ခဏလောက် လှောင်ရယ်ခံရပြီး နောင်အနာဂတ်မှာ သူ့မျက်နှာကို ရိုက်ချင်ယောင်ဆောင်ရန် သူ့အတွက် လဲလျောင်းနေတာက အခြေခံအလုပ်ဖြစ်သည်…

သို့သော်လည်း ထိုပြဿနာအိုးများက ပေါ်လာခြင်း မရှိပေ။ ယင်းအစား ကျောင်းသားတော်တော်များများသည် သူအကူအညီလိုရင် လာပြောရန် အစပြု၍ပြောလာခဲ့ကြသည်။

ဤအရာက လင်ချီးယဲ့ကို ဘာပြောရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်သွားစေသည်။

ဒီအရာကို တွေးကြည့်လျှင် သူတို့အားလုံးသည် မသင်မနေရပညာရေးကို ကိုးနှစ်ကျော် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည့် ခေတ်မီကျောင်းသားများဖြစ်ကာ မျက်စိမဖွင့်နိုင်သူများအတွက် ပြဿနာကောင်‌တွေ ဘယ်လောက်များများရှိနိုင်မလဲ။ ထို့အပြင် အဲဒီမှာ အဖွဲ့ငယ်များရှိလျှင်ပင် သူတို့သည် 'မြစ်များနှင့် အိုင်များ၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း' ကို အာရုံစိုက်လာကြသည်။ ရက်သတ္တပတ်များတွင် ညီအစ်ကိုများကို ကူညီပေးပြီး သူတို့၏စိတ်အားထန်သန်မှုကို ဖော်ပြကြသည်။ မသန်စွမ်းသူများကို တကယ်အနိုင်ကျင့်လျှင် နောက်နေ့ကျရင် တံတွေးအိုင်ထဲတွင်မျှောပြီး သူတို့နာမည်ပျက်သွားလိမ့်မည်။

လင်ချီးယဲ့သည် လှေကားပေါ်တက်ပြီး မကြာခင် အတန်း ၂ ဖြစ်သော သူ့စာသင်ခန်းကို အမြန်ရှာတွေ့ခဲ့သည်။ သူသည် အထူးကျောင်းတွင် အထက်တန်းပထမနှစ်ကို ပညာသင်ကြားခဲ့ပြီး ယခု တခြားကျောင်းကို ပြောင်းပြီးနောက် သူ့ကို အပြောင်းအရွှေ့ ကျောင်းသားအဖြစ် သတ်မှတ်ခံရသည်။

ရုပ်ရှင်နှင့် ရုပ်မြင်သံကြား ဇာတ်လမ်းများနှင့် ဝတ္ထုအများစုကို အကဲဖြတ်ရာတွင် ကျောင်းသား ပြောင်းရွှေ့ခြင်းသည် ယေဘုယျအားဖြင့် လျစ်လျူရှုမှု၊ အထီးကျန်မှုနှင့် စိတ်ဆင်းရဲမှုတို့ကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် အထက်တန်းကျောင်း ပထမနှစ်တွင် အမျိုးမျိုးသော အဖွဲ့ငယ်များ ဖွဲ့စည်းပြီးဖြစ်သည်။ သင်သာ အစပြု၍မလုပ်ဆောင်ပါက အတန်းများတွင် အရောဝင်ရန် တကယ်ခက်ခဲပါသည်။

လင်ချီးယဲ့သည် သူက တက်ကြွသောလူမဟုတ်ကြောင်း ကောင်းကောင်းသိသည်။

အထက်တန်းကျောင်း ပထမနှစ်မှာတောင် သူက သူတို့နှင့် ပေါင်းသင်းရရင်တောင် သူ့အရောင်အဝါက သူစိမ်းများဖြင့် မနီးကပ်သောကြောင့် ယခုအထိ သူတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေတာ ဖြစ်နိုင်သည်။

သို့သော် တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေခြင်းမှာ ဘာမှမမှားပေ။ အနည်းဆုံးတော့ လင်ချီးယဲ့ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီခံစားချက်ကို အလွန်နှစ်သက်ကာ ဘယ်သူမှ သူ့ကိုမနှောင့်ယှက်ဘဲ သူ၏ပင်ကိုသဘာဝကို တိတ်တဆိတ် ပျိုးထောင်ပြီး သူ့စာများကို အာရုံစိုက်နိုင်သည်…

အကယ်၍ သူ့ကို တကယ်ပဲ တခြားသူများနှင့် ကောင်းမွန်သော ဆက်ဆံရေးရှိစေရန် တမင်တကာမေးချင်လျှင် သူလုပ်မှာမဟုတ်ပေ။

စာသင်ခန်းတံခါးဝမှာ ရပ်နေသော လင်ချီးယဲ့သည် အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ငြိမ်သက်သွားပြီး အထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်သည်။

လင်ချီးယဲ့သည် အတန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်နှင့် မူလက ဆူညံသောအသံသည် ရုတ်တရက် ရပ်တန့်သွားပြီး လေထုက ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားသည်...

တစ်စက္ကန့်၊ နှစ်စက္ကန့်၊ သုံးစက္ကန့်...

လင်ချီးယဲ့ တစ်ခုခုပြောခါနီးမှာ အတန်းက ပေါက်ကွဲသွားသည်။

"နင်က အတန်းဖော် လင်ချီးယဲ့မလား။ နင့်ထိုင်ခုံက အဲဒီမှာ အဆင်သင့်ပဲ"

"ကျောင်းသား လင်ချီးယဲ့၊ မင်း မမြင်ရဘူးမလား။ ငါမင်းကို အဲဒီကို ခေါ်သွားပေးမယ်"

"အတန်းဖော် ဖြည်းဖြည်းလျှောက်နော်၊ လမ်းမှာ ပစ္စည်းတွေအများကြီးရှိတယ်… ဒါက ဘယ်သူ့ဟာလဲ၊ ကိုယ့်ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို မြန်မြန်ပြန်ယူစမ်း!"

"…"

လင်ချီးယဲ့ မတုံ့ပြန်ခင် အတန်းဖော် တော်တော်များများက ရှေ့ကို လှမ်းပြီး သူ့နေရာကို ဂရုတစိုက် ခေါ်သွားကြသည်။ အရပ်ရှည်ရှည် ကောင်လေးသည် လင်ချီးယဲ့၏ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို တိုက်ရိုက်ယူဆောင်ပြီး သူ့ပခုံးပေါ် တင်လိုက်သည်။

လူများစွာဖြင့် ဝိုင်းရံထားသော လင်ချီးယဲ့သည် သူ့ထိုင်ခုံဆီသို့ ‘ဘေးကင်းစွာ’ ရောက်လာသည်။

လင်ချီးယဲ့: "…"

ဒါက ဇာတ်ညွှန်းနဲ့ ဘာကြောင့် မတူရတာလဲ။

"ကျောင်းသား လင်ချီးယဲ့၊ ငါက ကျန်ချန့်ပါ၊ ဒီအတန်းရဲ့ အတန်းခေါင်းဆောင်ပါ။ နင် တစ်ခုခုလိုအပ်တာရှိရင် ငါ့ကိုခေါ်လို့ရတယ်" ဆံပင်စုစည်းထားသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်က သူမရင်ဘတ်ကို ပုတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။

"ငါ့နာမည်က လီယိဖေးပါ။ မင်း တစ်ခုခုသွားစားရင် ငါ့ကိုခေါ်လိုက်၊ ငါမင်းကို ခေါ်သွားပေးမယ်" လွယ်အိတ်ကူသယ်ပေးသောလူက ပြုံးလိုက်သည်။

"ပြီးတော့ ငါ့နာမည်က ဝမ်းရှောက်ပါ…"

"…"

လူအများက သူ့အနီးမှာ ဝန်းရံနေပြီး သူ့ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ နှုတ်ဆက်ကြသည်။

ခဏတာမျှ လင်ချီးယဲ့ အနည်းငယ် ကြောင်သွားခဲ့သည်။

ရိုးရိုးသားသား ပြောရရင် ဒါက သူစိတ်ကူးထားတာနဲ့ အများကြီး ကွာခြားပါသည်။

"မင်းတို့ ငါ့ကို သိတာလား" လင်ချီးယဲ့၏ မျက်နှာပေါ်က အမူအရာမှာ အနည်းငယ် ထူးဆန်းနေသည်။

"အတန်းပိုင်ဆရာက နင့်အကြောင်း ငါတို့ကိုပြောပြထားတယ်" အတန်းခေါင်းဆောင် ကျန်ချန့်က ပြန်ဖြေသည်။ "ဒါပေမယ့် ငါတို့ကို အထင်ကြီးစေဆုံးအရာက နင့်ဒေါ်လေးပဲ၊ အဲဒီနေ့က ကြက်ဥတောင်းတစ်လုံးနဲ့ ဒီမှာရပ်ပြီး ငါတို့ကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ကြက်ဉတွေ ဝေပေးတယ်။ နင့်ကို ဂရုစိုက်ပေးပါဆိုပြီးတော့…"

လင်ချီးယဲ့၏စိတ်ထဲတွင် မိုးခြိမ်းသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာပြီး လူတစ်ကိုယ်လုံး အေးခဲသွားသည်။

ဒီအတန်းဖော်များ နောက်ထပ်ဘာတွေပြောနေသလဲဆိုတာ သူနားမထောင်နိုင်တော့ဘဲ စာသင်ခန်းကို ကြောင်တောင်တောင် စိုက်ကြည့်နေရင်း လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ပြုတ်ထားသော ကြက်ဥတောင်းကို ကိုင်ဆောင်ကာ ခါးကုန်းကုန်း အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်သည် စိတ်ရင်းမှန်ဖြင့် ကျောင်းသားများအား တောင်းဆိုနေတာကို သူ့စိတ်ထဲတွင် ပေါ်လာခဲ့သည်။

"ကျောင်းသားတို့ ဒေါ်လေးကို ကူညီပါ၊ ဒေါ်လေးတူလေးက မျက်လုံးမကောင်းသလို ခပ်အေးအေးနေတတ်တာကြောင့် ကျေးဇူးပြုပြီး သူ့ကို ဂရုစိုက်ပေးပါ…"

"ကလေးမလေး၊ နင်က အရမ်းကြည့်ကောင်းတာပဲ၊ ဒေါ်လေးတူလေးကလည်း အရမ်းချောတာကြောင့် နင်သေချာပေါက် သဘောကျမှာပါ…"

"ချီးယဲ့က အပြင်မှာသာ အေးစက်ပေမယ့် အတွင်းမှာ နွေးထွေးပါတယ်။ နင်တို့ သူ့ကို ကောင်းကောင်းသိလာသရွေ့ နင်တို့ ကောင်းကောင်းပေါင်းသင်းနိုင်မှာ သေချာတယ်…"

"…"

ဘယ်အချိန်ကမှန်းမသိ အနက်ရောင်ဖဲကြိုးက အနည်းငယ်စိုလာသည်။

"ဒေါ်လေး…" သူ့ကိုယ်သူ ရေရွတ်လိုက်သည်။

လူတိုင်းက စကားစမြည်ပြောနေကြစဉ်တွင် အမျိုးသမီးဆရာမတစ်ဦးသည် သူမလက်ထဲတွင် စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုင်ဆောင်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။ ရှေ့ဆုံးတန်းတွင် ထိုင်နေသော လင်ချီးယဲ့ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဝမ်းနည်းကြောင်းဖော်ပြရန် သူမသည် ပထမဆုံးလာရောက်ခဲ့ပြီး လူတိုင်းအား အကျဉ်းချုံးမိတ်ဆက်ပေးပြီးနောက် သူမ စတင်သင်ကြားခဲ့သည်။

"အားလုံး စာအုပ်ကို စာမျက်နှာ ကိုးဆယ့်တစ်ကို လှန်လိုက်ပါ။ ဒီနေ့တော့ မျက်မှောက်ခေတ်သာ့ရှရဲ့ သမိုင်းကြောင်းနဲ့ အကျပ်အတည်းတွေအကြောင်း ပြောပြသွားမှာပါ…"

လင်ချီးယဲ့ကြောင့် ယနေ့တွင် ဆရာမသည် ကျောင်းသုံးစာအုပ်ကို အတိုချုံ့ပြီး စာအုပ်၏ အကြောင်းအရာကို တိုက်ရိုက် ရှင်းပြလိုက်သည်။

"လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်တစ်ရာကျော်က ကမ္ဘာပေါ်မှာ နိုင်ငံပေါင်း ၂၀၀ ကျော်ရှိပြီး တိုက်ကြီးခုနစ်တိုက်နဲ့ သမုဒ္ဒရာလေးစင်းမှာ ကွဲပြားတဲ့ဓလေ့ထုံးတမ်းတွေနဲ့ ယဉ်ကျေးမှုတွေ ဖြန့်ဝေခဲ့တယ်။ နည်းပညာမတိုးတက်တဲ့ခေတ်မှာတောင် ငါတို့က လှေတွေစီးပြီး မတူညီတဲ့နိုင်ငံတွေဆီ ခရီးထွက်လို့ရတယ်။ နိုင်ငံတွေက ယဉ်ကျေးမှုတွေ ကွဲပြားနေတာကို တွေ့ကြုံခံစားရတယ်…"

"ဒါပေမယ့် မတ်လ ၉ ရက်နေ့မှာ အန္တာတိကတိုက်မှာ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်တဲ့ မြူခိုးတစ်ခု ရုတ်တရက်ပေါ်လာပြီး စိုးရိမ်ဖွယ်ရာအရှိန်နဲ့ ပျံ့နှံ့သွားပြီး ၂၄ နာရီအတွင်း ကမ္ဘာမြေဧရိယာရဲ့ ၉၈ ရာခိုင်နှုန်းနီးပါးကို လွှမ်းခြုံသွားတယ်"

"လူသားတွေ ဆောက်ထားတဲ့ အထပ်မြင့်အဆောက်အအုံတွေ၊ ‌ရှေးခေတ်ကတည်းက တည်ရှိနေခဲ့တဲ့ ရှေးဟောင်းတောအုပ်တွေ၊ ‌အရမ်းနက်နဲတဲ့ သမုဒ္ဒရာတွေ… အရာအားလုံးကို မြူခိုးတွေဖုံးလွှမ်းနေပြီး နိုင်ငံပေါင်း မရေမတွက်နိုင်အောင် မြူခိုးတွေထဲကျရောက်ပြီး ဘာသတင်းမှမရှိခဲ့ဘူး"

"ဒါပေမယ့် အဲဒီမယုံနိုင်စရာကောင်းတဲ့ မြူခိုးတွေဟာ… သာ့ရှရဲ့နယ်မြေကို ‌ကျူးကျော်ဝင်ရောက်တော့မယ့်အချိန်မှာ ရပ်သွားခဲ့တယ်"

"ဘာကြောင့်လဲဆိုတာ ဘယ်သူမှမသိပေမယ့် ထူးဆန်းစွာနဲ့ ရပ်သွားတယ်"

"လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၁၀၀ အတွင်းမှာ မရေမတွက်နိုင်တဲ့ သီအိုရီတွေနဲ့ စိတ်ကူးယဉ်မှုတွေကို ရှေ့တန်းတင်ခဲ့တယ်။ တချို့လူတွေက ဒီမြူခိုးဟာ တကယ်တော့ သတ္တဝါတစ်မျိုးလို့ ဆိုကြတယ်။ ကမ္ဘာမြေကြီးရဲ့ ၉၈ ရာခိုင်နှုန်းကို ဝါးမျိုပြီးနောက် အဲဒါက ဗိုက်ပြည့်သွားတာကြောင့် သာ့ရှအနီးမှာ ရပ်ခဲ့တယ်။ တချို့လူတွေကတော့ သာ့ရှတည်ရှိရာအရပ်မှာ အထူးသံလိုက်စက်ကွင်းတစ်ခု ရှိနေတာကြောင့် မြူခိုးတွေပျံ့နှံ့မှုကို ဟန့်တားနိုင်တယ်လို့ ပြောကြတယ်။ တချို့လူတွေကတော့ သာ့ရှမှာ နှစ်ပေါင်းငါးထောင်ကြာ စုဆောင်းထားတဲ့ ဒီအခြေခံအုတ်မြစ်တွေက ဒီနိုင်ငံကို ကာကွယ်ရာမှာ အခန်းကဏ္ဍတစ်ခုအနေနဲ့ ပါဝင်နေတယ်လို့ ပြောကြတယ်…"

"ဒီမြူခိုးရဲ့ ဖွဲ့စည်းပုံက လူတွေရဲ့ အသိဉာဏ်ကို လုံးဝကျော်လွန်သွားတယ်။ အလင်း၊ အသံ၊ ရေဒီယိုလှိုင်းတွေ ဒါမှမဟုတ် တခြားသောထောက်လှမ်းရေးနည်းလမ်းတွေဖြစ်စေ အဲဒီမြူခိုးတွေကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဒီမြူခိုးတွေရဲ့ နောက်ကွယ်မှာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်းတစ်ရာကျော်က တိမ်မြုပ်သွားခဲ့တဲ့ တခြားနိုင်ငံတွေက ရှိနေသေးသလားဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိကြဘူး…"

"ကျွမ်းကျင်သူတွေရဲ့ အဆိုအရ မြူခိုးတွေထဲမှာ အသက်ရှင်ကျန်နိုင်ခြေက အရမ်းနည်းပါတယ်၊ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ မြူခိုးတွေကို အဆုတ်ထဲကို ရှူသွင်းတာပဲဖြစ်ဖြစ် အရေပြားအပေါ်ယံကို ထိတွေ့မိတာပဲဖြစ်ဖြစ်… အသက်အန္တရာယ်ရှိပါတယ်!"

"လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၁၀၀ အတွင်းမှာ ငါတို့နိုင်ငံဟာ မြူခိုးတွေထဲကို ကောင်းမွန်တဲ့ပစ္စည်းတွေ တပ်ဆင်ထားတဲ့ စူးစမ်းရှာဖွေရေး အဖွဲ့များစွာကို စေလွှတ်ခဲ့ပေမယ့် ဘယ်သူမှ ပြန်မလာခဲ့ပါဘူး"

"လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ငါးဆယ်က ငါတို့ရဲ့နိုင်ငံမှာ ပထမဆုံး ဂြိုဟ်တုကို အောင်မြင်စွာ လွှတ်တင်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ အာကာသကနေ ပေးပို့လာတဲ့ ဓာတ်ပုံတွေနဲ့ ရုပ်ပုံတွေကို ကြည့်ပြီး ကမ္ဘာမြေကြီးတစ်ခုလုံးက မီးခိုးနဲ့အဖြူရောင်တွေအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားပြီး သာ့ရှမှာသာ သန့်ရှင်းတဲ့မြေကို ချန်ထားခဲ့ပါတယ်"

"လက်ရှိ သာ့ရှဟာ ဒီကမ္ဘာဂြိုဟ်ပေါ်မှာ သီးခြားတည်ရှိနေတဲ့ ကျွန်းတစ်ကျွန်းလိုပါပဲ၊ ပြီးတော့ ငါတို့ဟာ… ဒီကမ္ဘာဂြိုဟ်ပေါ်မှာ နောက်ဆုံး အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူတွေ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်"

"ဒါကြောင့် နှစ်စဉ် မတ်လ ၉ ရက်နေ့ဖြစ်တဲ့ မြူခိုးတွေ ပေါ်လာတဲ့နေ့ကို 'ရှင်သန်ခြင်းနေ့' လို့ခေါ်ပါတယ်"

TK Team (Chapter 4)