Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၀၅)
Chapter 5 (ဝူကျဲ့လေဟာနယ်)
လနှင့် ကြယ်များက ရှားသည်။
ညနေပိုင်း ကိုယ်ပိုင်စာကျက်ချိန် ပြီးဆုံးသည့် ခေါင်းလောင်းသံ မြည်လာကာ ကျောင်းသားများသည် အမှောင်ထဲတွင် လမ်းလျှောက်နေသကဲ့သို့ ရယ်ရယ်မောမော စကားပြောရင်း နှစ်ယောက် သုံးယောက်အတူတူ စာသင်ခန်းမှ ထွက်သွားကြသည်။ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခံရသည့်နေ့ပြီးနောက် ဤအချိန်သည် သူတို့၏ စိတ်အသက်သာဆုံးအချိန်ဖြစ်နိုင်သည်။
အိမ်စာမရှိ၊ ဆရာမရှိဘဲ အနီးနားတွင် သူငယ်ချင်းအနည်းငယ်သာ ရှိသည်။ အိမ်ပြန်၍ ရေချိုးပြီး အိပ်ရာဝင်ကာ သက်တောင့်သက်သာ အနားယူခြင်းသည် အံ့သြစရာ မဟုတ်ပါလား။
ပြန့်ကျဲနေသော ဤလူအုပ်ကြီးတွင် တစ်ဒါဇင်ကျော်သော လူအုပ်ကြီးသည် ကောင်းကင်ပြင်မှ ပြေးထွက်လာပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့် မှန်မှန် ကျောင်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။
သူတို့အလယ်မှာ အနက်ရောင်ဖဲကြိုး ချည်နှောင်ထားသည့် ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ဖက်ထုပ်ကဲ့သို့ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ရစ်ပတ်ထားကြသည်။
ထိုကဲ့သို့ ကြီးမားသော အဖွဲ့သည် ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ကျောင်းသားအားလုံးကို ချက်ချင်း ဆွဲဆောင်နိုင်ခဲ့သည်။
"တကယ်တော့… ငါ့ဟာငါ ပြန်နိုင်ပါတယ်၊ တကယ်ပါ" လင်ချီးယဲ့၏နှုတ်ခမ်းထောင့်သည် အနည်းငယ် တွန့်သွားပြီး အကူအညီမဲ့စွာ ပြောလိုက်သည်။ "ငါမြင်ရပေမယ့် ငါ့မျက်လုံးတွေက အလင်းရောင်ကို မမြင်နိုင်…"
"အတန်းဖော် လင်ချီးယဲ့ ပြောစရာမလိုပါဘူး!" ကျန်ချန့်က လင်ချီးယဲ့၏စကားကို ကြားဖြတ်ပြီး မျက်နှာထားတင်းတင်းဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ "နင့်ကို ကောင်းကောင်း ဂရုစိုက်ပေးပါ့မယ်လို့ ငါတို့ နင့်ဒေါ်လေးကို ကတိပေးခဲ့ပြီး ငါတို့ သေချာပေါက်လုပ်ရမှာပေါ့!"
"ဟုတ်တယ် ချီးယဲ့၊ ငါတို့အိမ်တွေက ဦးတည်ချက်တူပြီး ငါတို့အားလုံးက လမ်းတူကြတယ်"
"ငါလည်း ငါ့လမ်းပေါ်ရောက်နေပြီ"
လင်ချီးယဲ့: "…"
ရိုးရိုးသားသားပြောရလျှင် ယခု သူသည် အမှောင်ထဲတွင် အချိန်အတော်ကြာ အထီးကျန်နေခြင်းကို ပိုနှစ်သက်သည်။ လူများစွာ၏ ဂရုစိုက်ခြင်းကို ခံရသည့် ခံစားချက်ကို သူကျင့်သားမရသေးသောကြောင့် သူ့ကို အလွန်စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်စေသည်။
ဒေါ်လေးနှင့် ယန်ကျင့်တို့က သူ့မိသားစုဖြစ်သောကြောင့် ထည့်မတွက်ပါဘူး။
သို့သော် နောက်ဆုံးတွင် ဒီလူတွေက ကြင်နာတတ်ပြီး သူဘာမှပြန်မပြောနိုင်တာကြောင့် လူအုပ်ကြီးနောက်ကိုလိုက်ရန် သူ့မှာရွေးချယ်စရာမရှိပေ။
"ငါ့ရှေ့က လမ်းဆုံကနေ ညာဘက်ကို ကွေ့သွားလို့ရပေမယ့် ငါမင်းနဲ့အတူ ခဏလောက် လမ်းလျှောက်လို့ရတယ်"
"ငါ ဒီမှာ ထောင့်တစ်နေရာကို လှည့်သွားတော့မယ်၊ အရင်သွားပြီ၊ မနက်ဖြန်မှ တွေ့မယ်"
"မနက်ဖြန်တွေ့မယ်"
"…"
ကျောင်းကနေ သူတို့ပိုဝေးလာလေလေ လင်ချီးယဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်က အတန်းဖော်များသည် တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်သွားကြသည်။ မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတော့ လင်ချီးယဲ့ အနားမှာ လူငါးယောက်ပဲ ကျန်တော့သည်။
မူလက ဆူညံသောလေထုသည် တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သက်သွားပြီး နေရာက ရုတ်တရက် ပိုကျယ်လာသည်။ လင်ချီးယဲ့က သက်ပြင်းရှည်ချလိုက်သည်။
"မင်းတို့ပြောကြည့်စမ်း… အဲဒီမြူခိုးတွေက တကယ်ပြန်ဖြစ်လာပြီး သာ့ရှကို ဝါးမျိုလိုက်မှာလား" လီယိဖေးသည် သူ့ကျောပေါ်မှာ လွယ်အိတ်တစ်လုံးနဲ့ စိတ်ဝင်တစား ခေါင်းလှည့်ပြီး မေးလိုက်သည်။
"အဲဒီကျွမ်းကျင်သူတွေပြောတာကို နင်နားမထောင်ဘူးလား။ မြူခိုးတွေ ပြန်လည်ဖြစ်လာနိုင်ခြေက အရမ်းနည်းတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်တစ်ရာအတွင်း ဘာမှမပြောင်းလဲခဲ့ဘူး။ နောင်အနှစ်တစ်ရာမှာ ဘာတွေဖြစ်လာမှာလဲ… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီအချိန်မှာ ငါတို့ ဒီမှာမရှိတော့မှာမို့လို့ ဘာလို့ ဒီလောက်စိုးရိမ်နေရတာလဲ" ကျန်ချန့်က မျက်ဆံလှန်ပြသည်။
"ဟင်း… မင်းမသိတာလည်း မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွမ်းကျင်သူတွေပြောတာက စိတ်မချရဆုံးပဲ၊ နောက်ဆုံး ငါတို့က တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်ရပြီး ဘဝကို ကောင်းကောင်းမပျော်နိုင်သေးခင် မြူခိုးတွေက နွေတစ်ခုလုံးကို ဝါးမျိုသွားရင် မရှုံးဘူးလား"
"ဒါဆို နင် ဟိုဟိုဒီဒီ အချိန်ဖြုန်းပြီး နင့်စာတွေကို ဘာလို့ အာရုံမစိုက်ရတာလဲ" ကျန်ချန့်သည် လီယိဖေးထံ လျှောက်လာပြီး လေးနက်စွာပြောသည်။ "ငါနင့်ကို သတိပေးမယ်၊ ဆရာဝမ်က ပြောပြီးသား ဒီတစ်ခေါက် နင် စာမေးပွဲမှာ နောက်ဆုံးနေရာရရင် နင့်စားပွဲကို စင်မြင့်အနားဆီ ရွှေ့ရမှာ"
"ငါသိတယ်၊ ငါသိတယ်" လီယိဖေးက ထေ့ငေါ့ပြုံးနဲ့ ပြောလိုက်သည်။
"ဒါပေမယ့် မြူခိုးတွေ ပြန်ဖြစ်လာနိုင်မယ်လို့ ငါတကယ်မထင်ဘူး" ရှေ့က လမ်းလျှောက်နေသော ဝမ်းရှောက်က ရုတ်တရက် ပြောလိုက်သည်။ "နောက်ဆုံး ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာချက်အရ မြူခိုးတွေက သဘာဝဖြစ်စဉ်ပါပဲ၊ ပြီးတော့ သေချာတဲ့ အရေးကြီးအဆင့်ကို ရောက်ပြီးရင် အဲဒါက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လွှင့်ပြယ်သွားမှာ။ ရေခဲခေတ်လိုပဲ အပူချိန်မြင့်လာတာနဲ့အမျှ ကမ္ဘာမြေကြီးကို ဖုံးလွှမ်းထားတဲ့ ရေခဲတွေ တဖြည်းဖြည်းလျော့လာပြီး ခေတ်သစ်တစ်ခုကို လိုက်လာလိမ့်မယ်"
"နင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ ငါသိတယ်။ အဲဒါကို သဘာဝဘေးအန္တရာယ် သီအိုရီလို့ ခေါ်တယ် မဟုတ်လား။ အခု အသိအမှတ်ပြုမှုကလည်း တော်တော်မြင့်နေပြီ" ကျန်ချန့်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"ဒါဆို တကယ်လို့… ဒီမြူခိုးတွေက သဘာဝဖြစ်စဉ်မဟုတ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ" ဤအခိုက်အတန့်တွင် အချိန်အတော်ကြာ တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သော လင်ချီးယဲ့သည် ရုတ်တရက် အသံထွက်လာသည်။
ဝမ်းရှောက် ခဏလောက် ထိတ်လန့်သွားကာ ပြုံးလိုက်ပြီး ပြောလေသည်။ "ချီးယဲ့ မြူခိုးတွေက သဘာဝလွန်စွမ်းအားတွေနဲ့ ဆက်စပ်နေတယ်လို့ ထင်နေတဲ့ ကျွမ်းကျင်သူတွေပြောတဲ့ စကားကို မင်းတကယ် ယုံနေတာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား"
"ဒါက ၂၁ ရာစုပါ၊ ငါတို့ သိပ္ပံပညာကို ယုံကြည်ရမယ်။ ကမ္ဘာပေါ်မှာ သရဲတစ္ဆေတွေ ဒီလောက်အများကြီး မရှိပါဘူး" လျှိုယွမ်ဟုခေါ်သော အတန်းဖော်တစ်ဦးက ကြားဝင်ပြောဆိုခဲ့သည်။
လင်ချီးယဲ့ မဖြေချေ။ ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် သိပ္ပံပညာထက် ကျော်လွန်သောအရာများ ရှိမရှိကို သူ့စိတ်ထဲတွင် ကောင်းကောင်းသိနေသော်လည်း ဤအရာများကို ပြင်ပလူများအား ပြောပြရန် မလိုအပ်ပေ။
လီယိဖေးက အသံတိုးတိုး ရေရွတ်လိုက်သည်။ "အဲဒီအရာတွေ တကယ်ရှိနေရင် ကမ္ဘာကြီးက နည်းနည်း ပိုစိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းမယ်လို့ ငါထင်တယ်"
"နင် ဘာလို့ ဒီလောက် အရေးမပါတဲ့အရာတွေ အများကြီးပြောနေတာလဲ။ ဒီအရာတွေက ငါတို့စိုးရိမ်စရာမဟုတ်ဘူး။ မြူခိုးတွေ ပြန်ဖြစ်လာမလားဆိုတာ စိုးရိမ်မနေဘဲ လက်တွေ့ကို ပိုသဘောပေါက်အောင် အိပ်ဖို့အတွက် ရှင်သန်ခြင်းနေ့ သုံးရက်ကြာ အားလပ်ရက်ကို စောင့်နေတာ ပိုကောင်းတယ်" ကျန်ချန့်က ပြုံးလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်၊ အားလပ်ရက်ဆိုတာ တကယ့်ရှိတဲ့အရာပဲ!"
…
ယခုအချိန်၌ ချန်းနန်မြို့၏ မြို့ဟောင်းတွင်
အထီးကျန်ပြီး မှောင်မဲနေသော လမ်းပေါ်တွင် လူတစ်ဦးသည် ဆိုင်းဘုတ်ကိုင်ဆောင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း လမ်းလျှောက်နေသည်။ လမ်းမီးတိုင်ဟောင်၏ ခပ်မှိန်မှိန်မီးက သူ့နောက်ကျောဘက်သို့ လင်းနေသည်...
သူသည် ဖုန်းကိုကြည့်ကာ ကျဉ်းမြောင်းသောလမ်းဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး ရပ်လိုက်သည်။
"ဒါပဲ…"
သူမြည်တမ်း၍ သူ့ပခုံးပေါ်မှ ဆိုင်းဘုတ်ကိုချပြီး မတ်မတ်ထားလိုကိသည်။
မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်ဖြစ်နေသော လမ်းမီးရောင်အောက်တွင် ဆိုင်းဘုတ်၏အရိပ်သည် တဖျပ်ဖျပ်ခတ်နေပြီး အနက်ရောင်မြေပြင်ပေါ်တွင် အနီရောင်တောက်တောက် စာလုံးများက အလွန်စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းသည်။
—— ရှေ့မှာ တားမြစ်ထားသည်။
ထိုအမျိုးသားသည် လမ်းမီးတိုင်ကို မှီ၍ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို သူ့အတွက်သူ မီးညှိကာ ဖွာလိုက်ပြီး နားကြပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။
"ခေါင်းဆောင် တတိယဆိုင်းဘုတ်ကို နေရာချထားပြီ"
"သိပြီ၊ စလိုက်ကြရအောင်"
"ဟမ်"
ထိုလူသည် စီးကရက်တစ်လိပ်သောက်ကာ ဆိုင်းဘုတ်ဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး သူ့လက်မကို သွားထိပ်ပေါ်တင်ကာ ခပ်မာမာကိုက်လိုက်သည်။
ဒဏ်ရာမှ သွေးတစ်စက်ကျသွားသည်။ ထိုလူသည် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး 'ရှေ့မှာတားမြစ်ထားသည်' စာလုံးလေးလုံးပေါ်တွင် အလျားလိုက်မျဉ်းကြောင်းရှည်တစ်ခုဆွဲရန် သွေးစွန်းနေသော လက်မကို အသုံးပြုခဲ့သည်။
သူ့မျက်လုံးများ အေးစက်သွားပြီး သူ့ကိုယ်သူ အလယ်ဗဟိုအဖြစ် နားမလည်နိုင်သော အရှိန်အဟုန်တစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။
သူသည် မည်းမှောင်သောညကောင်းကင်ကြီးကို မော့ကြည့်လိုက်ပြီး သူကြားရလောက်သည့်အသံဖြင့် တိုးတိုးပြောလိုက်သည်...
"တားမြစ်အပျက်အစီးများ [ဝူကျဲ့လေဟာနယ်]"
နောက်အခိုက်အတန့်မှာတော့ သူ့ရှေ့က ဆိုင်းဘုတ်ပေါ်ရှိ အနီရောင်တောက်တောက် သွေးအစွန်းအထင်းသည် စုပ်ယူခံလိုက်ရသလို လျင်မြန်စွာ မှိန်ဖျော့သွားခဲ့သည်။ ထို့နောက် ချက်ခြင်းပင် 'ရှေ့မှာ တားမြစ်ထားသည်' ဆိုသော စာလုံးကြီးလေးလုံးက အနီရောင် တောက်တောက် ထွက်လာသည်။
ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်း ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားသည်။
ထိုလူက မြေပြင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး သက်ပြင်းရှည်ကြီးချကာ ညည်းညူလိုက်သည်။
"လခွမ်း၊ အခေါင်းပေါက် ထပ်ဖြစ်ပြန်ပြီ…"
ဤအခိုက်အတန့်တွင် တစ်စုံတစ်ယောက်သည် ကောင်းကင်မှ ချန်းနန်မြို့ကို ငုံ့ကြည့်ပါက မြို့ဟောင်းအနီးရှိ အလင်းတန်းသုံးခုကို တွေ့ရှိမည်ဖြစ်ပြီး ထို့နောက် ဤအလင်းတန်းသုံးခုကို ဒေါင်လိုက်အဖြစ်အသုံးပြုကာ နက်မှောင်သောအနီရောင်သုံး နားညီတြိဂံကို လျင်မြန်စွာပုံဖော်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။
တြိဂံဖွဲ့စည်းလိုက်သည့်အချိန်တွင် လွှမ်းခြုံသွားသော မြို့ဟောင်းတစ်ဝက်ခန့်သည် မြေပုံပေါ်မှ ဖယ်ရှားခံရသလို တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားသည်...
သို့သော် မြေပြင်မှနေ၍ မြို့ဟောင်းက မြို့ဟောင်းနှင့် တူညီနေသေးသည်။
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် တြိဂံ၏အလယ်ဗဟိုတွင် အနက်ရောင်နှင့် အနီရောင်ဝတ်ရုံခြောက်ခုသည် လျှပ်စီးလက်သလို ကောင်းကင်ကို ဖြတ်ကျော်သွားသည်။
ဦးဆောင်သူသည် နက်မှောင်သောအနီရောင် ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ကာ သူ့နောက်မှ ဓားရိုးကို ကိုင်ထားရန် သူ့လက်ကို ဆန့်တန်းပြီး မျက်လုံးများကို အနည်းငယ် ကျဉ်းမြောင်းထားသည်။
"တစ္ဆေမျက်နှာလူသား ရှင်းလင်းရေး လုပ်ဆောင်ချက် စတင်ပြီ"
TK Team (Chapter 5)
