Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၀၆)
Chapter 6 (တစ္ဆေမျက်နှာလူသား)
မြို့ဟောင်းအပြင်ဘက်တွင်
တားမြစ်အပျက်အစီးများကို လှန်ပြီး ဆိုင်းဘုတ်ဘေးမှာ ထိုင်နေသော အမျိုးသားက ကင်းဗတ်စနဲ့ ငြိမ်သက်နေသည့် မြို့ဟောင်းတစ်ဝက်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း ခေါင်းကို ခါယမ်းကာ လက်ကိုင်ဖုန်းကို အိတ်ကပ်ထဲက ထုတ်ကာ ဂိမ်းကစားပါတော့သည်။
"အစ်ကို၊ ခင်ဗျား ဘာလို့ ညကြီးသန်းခေါင် ဒီမှာထိုင်ပြီး ဖုန်းဆော့နေရတာလဲ။ ခင်ဗျားဖင် အအေးပတ်မှာ မကြောက်ဘူးလား။"
များမကြာမီပင် ဆန့်ကျင်ဘက်လမ်းမှ လူသွားလူလာများလာကာ သူ ဤမြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ချက်ချင်းပင် အပျင်းပြေသွားသည်။
ထိုလူက ခေါင်းကို မော့ကာ ဆက်ဆော့ရန် ခေါင်းကို ငုံ့ထားရင်း "ငါဘာမှ လုပ်စရာမရှိဘူး၊ ငါ အလျင်လိုနေလို့။"
လမ်းသွားလမ်းလာသည် ပြုံးပြီး အိတ်ကပ်ထဲက စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ထုတ်ပြီး ထိုလူကို ပေးလိုက်သည်။
ထိုလူက သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး အလေးအနက် ပြောလိုက်သည်။ "အလုပ်ချိန်အတွင်း ငါဆေးလိပ်မသောက်ဘူး"
"ဟေ့ ခင်ဗျားက လမ်းမှာထိုင်ပြီး ဖုန်းဆော့နေတာကို။ ဒါကို အလုပ်လို့မှတ်ယူသလား။" လမ်းသွားလမ်းလာများက ရယ်မောကြသည်။
"အင်း"
"ကောင်းပြီ။" လမ်းသွားလမ်းလာသည် ပခုံးတွန့်ပြပြီး မတ်တတ်ထရပ်ကာ ထိုလူနောက်ကနေ လမ်းလျှောက်သွားသည်။
"မင်း ဘယ်သွားမလို့လဲ။" ထိုလူက ရုတ်တရက် မေးလိုက်သည်။
"အိမ်ပြန်မလို့။"
"မင်း ပြန်သွားလို့မရဘူး၊ အနည်းဆုံးတော့ အခုမရဘူး။"
လမ်းသွားလမ်းလာက မျက်ခုံးပင့်ကာ "ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။"
"ဒီလမ်းက အခုပိတ်ထားတယ်၊ ရှင်းသွားတဲ့အခါမှ မင်းပြန်သွားလို့ရမှာ။" ထိုလူသည် သူ့နောက်က ဆိုင်းဘုတ်ကို ညွှန်ပြသည်။
လမ်းသွားလမ်းလာများသည် သူ့လက်ချောင်းများအတိုင်းလိုက်ကြည့်ကာ လမ်းအလယ်တွင် ဆိုင်းဘုတ်က မယုံနိုင်စွာရှိနေတယကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူတို့ တစ်ခုခုပြောခါနီးတွင် 【ရှေ့မှာတားမြစ်ထားသည်】 စာလုံးကြီးလေးလုံးပေါ်မှ အလင်းတန်းတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။
လမ်းသွားလမ်းလာများ၏ မျက်လုံးများက ရုတ်တရက် မှုန်မှိုင်းလာသည်။
စက္ကန့်အနည်းငယ်အကြာတွင် သူသည် တင်းတင်းမာမာ လှည့်ကာ သူလာရာလမ်းဆီသို့ တစ်လှမ်းချင်း ပြန်လျှောက်လာရင်း သူ့မျက်လုံးများက ရှုပ်ထွေးမှုများ ပြည့်နှက်နေသည်...။
ဒီလူက အံ့သြပုံမပေါ်ဘူး။ သူ ဂိမ်းဆက်ကစားခါနီးတွင် နားကြပ်ထဲမှ တခြားလူ၏အသံက ရုတ်တရက် မြည်လာသည်။
"ကျောက်ခုန်းချိန်။"
အသံထွက်ပေါ်လာသည်နှင့် ထိုလူသည် မြေပြင်ပေါ်ကနေ ရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိ အေးဆေးပြီး အိပ်ငိုင်ခြင်းများ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ပကတိ လေးနက်မှု အစားထိုးသွားသည်။
"ဒီမှာပါ။ ခေါင်းဆောင် ဘာဖြစ်တာလဲ။"
"တစ်ခုခုမှားနေပြီ။ ဒီတစ္ဆေမျက်နှာလူသားတွေထဲက တစ်ယောက်က တစ္ဆေမျက်နှာဘုရင်အဖြစ် အဆင့်တိုးခံထားရတယ်။ တခြားတစ္ဆေမျက်နှာလူသားတွေ ငါတို့ကို ဝိုင်းရံထားစဉ် သူကြောင့် ဟုန်ယင်းက ဒဏ်ရာအပြင်းအထန်ရခဲ့ပြီး တားမြစ်အပျက်အစီးများထဲကနေတစ်ဆင့် ရေဆိုးမြောင်းကနေ လွတ်မြောက်သွားတယ်။"
"တစ္ဆေမျက်နှာဘုရင်လား။" ကျောက်ခုန်းချိန်၏အမူအရာ ပြောင်းသွားပြီး "သူ ဘယ်ကိုပြေးသွားတာလဲ။ ကျွန်တော်တားလိုက်မယ်။"
"မလုပ်နဲ့၊ ခုန်းချိန်၊ မင်းက တိုက်ခိုက်ရာမှာမကောင်းဘူး၊ မင်း တစ္ဆေမျက်နှာဘုရင်ကို အနိုင်မယူနိုင်ဘူး၊ ငါ သူ့ကို လိုက်ဖမ်းမယ်။"
ကျောက်ခုန်းချိန်က အံ့အားသင့်သွားသည်။ "ဒါဆို ကျွန်တော်…"
"တစ္ဆေမျက်နှာဘုရင် ထွက်ပြေးသွားပြီးနောက် တခြားတစ္ဆေမျက်နှာလူသားနှစ်ယောက်ကလည်း ရေဆိုးမြောင်းထဲကနေ ထွက်ပြေးဖို့ အခွင့်အရေးယူခဲ့ပြီး ကျန်တဲ့တစ္ဆေမျက်နှာလူသားတွေကိုတော့ တခြားသူတွေ ရှင်းလင်းနေကြပြီ။"
"ဘယ်ဘယ်ကိုသွားတာလဲ။"
"အရှေ့တောင်ဘက်။"
"ကောင်းပြီ။"
ကျောက်ခုန်းချိန်၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာပြီး လမ်းတစ်ဖက်သို့ အမြင့်ဆုံးအရှိန်ဖြင့် ပြေးသွားကာ အနက်ရောင် ဗင်ကားထဲသို့ ဝင်ရင်း လီဗာကို ဆောင့်နင့်လိုက်ပြီး ကားစက်နိုးသံဖြင့် ပြေးထွက်သွားသည်။
သူ၏ခရီးသည်ထိုင်ခုံပေါ်တွင် အနက်ရောင်နှင့် အနီရောင် အင်္ကျီကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ခေါက်ထားသည်…
ပြီးတော့ ဓားအိမ်ပါသော ဓားရှည်တစ်ချောင်းရှိသည်။
…
"ကောင်းပြီ၊ ငါ ဒီထောင့်ကို ကွေ့လိုက်တော့မယ်၊ ငါအရင်သွားပြီ။"
ဝမ်းရှောက်သည် ရပ်လိုက်ပြီး သူ့နောက်က လူလေးယောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ဒီအချိန်မှာ လီယိဖေးသည် တစ်စုံတစ်ခုကို ရုတ်တရက် သတိရသွားပုံပေါ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ "ဝမ်းရှောက်၊ ငါမှတ်မိတာမှန်ရင် မင်းအိမ်က မြို့ဟောင်းနဲ့နီးတယ်မလား။"
"ဟုတ်တယ်၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
"…ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ မင်းပြန်ရင် ဂရုစိုက်သွားဦး။"
ဝမ်းရှောက်၏နှုတ်ခမ်းထောင့်များသည် အနည်းငယ် လှုပ်ယမ်းသွားပြီး မျက်လုံးများကို ဝှေ့လိုက်သည်။ "မင်းပြောစရာရှိရင် ထိန်ချန်ထားမနေနဲ့၊ အဲဒါက လူတွေကို စိတ်မသက်မသာဖြစ်တယ်"
လီယိဖေးသည် ခဏတုံ့ဆိုင်းသွားပြီး "မြို့ဟောင်းက လတ်တလော မအေးချမ်းဘဲ စိတ္တဇလူသတ်သမားတွေရှိနေတယ်လို့ ငါကြားတယ်။"
"စိတ္တဇလူသတ်သမားလား။ အဲဒါကမှန်လို့လား။" ကျန်ချန့်က အနည်းငယ် မယုံကြည်နိုင်ဖြစ်သွားသည်။
"သေချာပေါက်အမှန်ပေါ့။" လီယိဖေးသည် ပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်ကာ အသံကို လျှော့လိုက်ပြီး "မင်းတို့ ဒီအကြောင်းကို မသိလောက်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ပြီးခဲ့တဲ့ရက်အနည်းငယ်အတွင်း မြို့ဟောင်းမှာ လူတစ်ဒါဇင်ကျော် သေဆုံးခဲ့တယ်။"
"လူတစ်ဒါဇင်လား။ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဒီလောက်အဖြစ်အပျက်ကြီးရှိခဲ့ရင် သတင်းကို အစောကြီးကတည်းက တင်ထားပြီးပြီပေါ့။" ဝမ်းရှောက်က ခေါင်းခါလိုက်သည်။
"ဟေ့ ဘာလို့မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ။ ငါပြောမယ်၊ ဒါက ထူးဆန်းတယ်။ အထက်က သတင်းတွေကို တမင်ပိတ်ထားတာ။ ငါ့အဖေသု ရဲစခန်းမှာ အလုပ်လုပ်တာ မဟုတ်ရင် ဒီအကြောင်းတွေ ငါသိမှာ မဟုတ်ဘူး။"
"ထူးဆန်းတယ်လား။ ဘာထူးဆန်းတာလဲ။"
"ပြောကြတာတော့…" လီယိဖေးက ခေတ္တမျှတန့်ပြီးနောက် သူ့အသံကို အနည်းငယ်လျှော့လိုက်သည်။
"ပြောကြတာတော့ သေဆုံးသွားသူတွေရဲ့ မျက်နှာတစ်ခုလုံးက အရေခွံခွာထားရပြီး သွေးသံတရဲရဲအသားစိုင်နဲ့ မျက်လုံးပြူးတွေပဲ ကျန်တော့တာတဲ့။ နည်းလမ်းတွေက အရမ်းရက်စက်တယ်။"
အေးမြသောညလေသည် တိုက်ခတ်လာကာ ဤစကားသံကို ကြားလိုက်သောအခါတွင် လူအနည်းငယ်သည် ခြေဖဝါးမှ ခေါင်းထိပ်အထိ အေးစက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
"လီယိဖေး။ နင်ရူးနေလား။ ညဘက်ကြီး နင် ဒီအကြောင်းကို လာပြောနေတယ်။" ကျန်ချန့်သည် ဖြူဖျော့နေကာ တိတ်ဆိတ်နေသော လမ်းတစ်ဝိုက်ကို မသိစိတ်က လှမ်းကြည့်ကာ ဒေါသတကြီး ပြောလိုက်သည်။
ဤနေရာသည် ချန်းနန်မြို့၏ ဝေးလံခေါင်သီသော မြို့ဟောင်းနှင့်နီးကပ်သည်။ ညဘက်ကိုယ်ပိုင်စာကြည့်ချိန်ပြီးနောက် ညဆယ်နာရီထိုးခါနီးတွင် လမ်းမှာ လူသွားလူလာတောင် မရှိတော့ဘူး။ လီယိဖေး၏ စကားကြောင့် လူအများကို အထိတ်တလန့် ဖြစ်စေသည်။
သူမတင်မကဘဲ ဝမ်းရှောက်နှင့် လျှိုယွမ်တို့လို ယောက်ျားကြီးနှစ်ယောက်တောင် ကြောက်ရွံ့နေခဲ့သည်။ ဝမ်းရှောက်သည် သူလျှောက်လှမ်းမည့် ကျဉ်းမြောင်းသောလမ်းကို ကြည့်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက် အနည်းငယ် စိတ်မလုံသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
လီယိဖေး၏စကားများသည် အနည်းငယ်ကြောက်စရာကောင်းပါက လင်ချီးယဲ့၏နောက်ထပ်စကားများသည် သူတို့၏ ဦးရေပြားကို တိုက်ရိုက်ထုံကျင်သွားစေမည်ဖြစ်သည်။
လင်ချီးယဲ့သည် ခဏလောက် စဉ်းစားပြီး ညင်သာစွာ ပြောလိုက်သည်။ "သေချာလား… ဒီအရာတွေကို လူတွေက လုပ်တယ်ဆိုတာ။"
"ချီးယဲ့၊ နင်…" ကျန်ချန့်၏နူးညံ့သိမ်မွေ့သော ခန္ဓာကိုယ်က တုန်ယင်သွားသည်။
ဝမ်းရှောက်နှင့် လျှိုယွမ်တို့၏ ပါးစပ်ထောင့်များသည် အနည်းငယ် တုန်ခါသွားကာ လင်ချီးယဲ့ကို ကြည့်နေသော မျက်လုံးများက ရုတ်တရက် ထူးဆန်းသွားသည်။
မျက်ခုံးမွှေးထူထူနှင့် မျက်လုံးကြီးများဖြင့် လင်ချီးယဲ့က နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ဖုံးကွယ်ထားသူဆိုတာ ဘယ်သူထင်မှာလဲ။
လီယိဖေးက လင်ချီးယဲ့ကို အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။ "မင်းလည်း ဒီလိုထင်တာလား။"
"ပါးစပ်ပိတ်ထား၊ ပါးစပ်ပိတ်ထား၊ ပါးစပ်ပိတ်ထား။" ကျန်ချန့်သည် သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ သူမလက်ကိုဆန့်ပြီး လီယိဖေး၏လက်မောင်းကို ဆွဲလိမ်လိုက်ကာ တစ်ဖက်လူက နေရာမှာတင် နာကျင်စွာ အော်ဟစ်လိုက်သည်။
"ညသန်းခေါင်ကြီး တစ္ဆေပုံပြင်တွေမပြောနဲ့။ ခဏန ငါအိမ်ပြန်ရမှာ။"
လီယိဖေးသည် သူ့လက်မောင်းများကို ဖက်ထားပြီး နာကျင်စွာပြုံးကာ ပုန်းကွယ်ရင်း တိုးတိုးပြောလေသည်။ "အဲဒါက တစ္ဆေပုံပြင်မဟုတ်ဘူး…"
ဝမ်းရှောက်က ပခုံးတွန့်လိုက်သည်။ "ငါ မင်းတို့နဲ့ ဒီနေရာမှာ အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေ မပြောတော့ဘူး၊ ဘာပဲပြောပြော အဲဒီသရဲတစ္ဆေတွေကို ငါမယုံဘူး၊ ဒီတော့ ငါသွားပြီ။"
ဝမ်းရှောက်၏အသွင်အပြင်သည် ကျဉ်းမြောင်းသော လမ်းကြားထဲသို့ တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
ကျန်ချန့်သည် လီယိဖေးကို တဖန် စိုက်ကြည့်ကာ ရှေ့သို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းပြီး ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်သည်။
သူမက ခပ်ပြင်းပြင်း ရှူရှိုက်ရင်း အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။
သူမမျက်လုံးထဲတွင် သံသယ အနည်းငယ် ပေါ်လာသည်။
သူမသည် ခေါင်းကို လှည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ "နင်တို့ အပုပ်နံ့ရလား။"
"အပုပ်နံ့လား။"
"ဒီလိုအနံ့က တစ်ခုခုပုပ်နေသလိုပဲ။"
"ငါအနံ့မရဘူး၊ လျှိုယွမ်၊ မင်းရော။"
"ငါလည်းမရ… အော့"
လျှိုယွမ်နှင့် လီယိဖေးတို့သည် စကားမဆုံးမီ သူတို့၏ အမူအရာများ ရုတ်တရက် ပြောင်းလဲသွားသည်။ သူတို့သည် နှာခေါင်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် အုပ်ပြီး ထိတ်လန့်တကြား လှည့်ပတ်ကြည့်ကြသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် တစ်ခုခုပြောခါနီးတွင် အလွန်ရွံရှာဖွယ်ကောင်းသော အနံ့အသက်တစ်ခုက သူ့နှာခေါင်းထဲသို့ ရုတ်တရက် စိမ့်ဝင်လာသည်။ ဒီခံစားချက်က ဆယ်ရက်ကျော်ကြာအောင် မိလ္လာကန်ထဲမှာ အသားတစ်စပစ်ချထားသည့် ပုပ်နေသောအနံ့ကဲ့သို့ ခံစားရပြီး အပုပ်နံ့ဒါဇင်ကိုရောစပ်ထားသည်။ ကြက်ဥရည်က အတူတူရောနှောပြီး တစ်ချက်ရှူလိုက်ရုံဖြင်ပ ဗိုက်ထဲက အရည်များကို ပြင်းထန်စွာ ထွက်ကျလာစေသည်။
ဤသည်မှာ ကြာရှည်စွာ အသက်ရှင်ပြီးနောက် လင်ချီးယဲ့ရဖူးသော အဆိုးရွားဆုံးအနံ့ဖြစ်သည်။
ထိလွယ်ရှလွယ်ဆုံးနှာခေါင်းရှိသူ ကျန်ချန့်ကတော့ ထိုင်ချလိုက်ပြီး အော့အန်လေသည်။
"လခွမ်း၊ ဘာက ဒီလောက်တောင် နံနေတာလဲ။" လီယိဖေးပ သူ့နှာခေါင်းကို အုပ်ပြီး အော်လိုက်သည်။
"ငါမသိဘူး။" လင်ချီးယဲ့၏ မျက်ခုံးများ အနည်းငယ် ကျုံ့သွားသည်။ ခဏအကြာတွင် ဝမ်းရှောက် ထွက်ခွာသွားသော လမ်းကို ညွှန်ပြလိုက်သည်။
"ဒါပေမယ့် အနံ့ပျံ့လွင့်နေတဲ့ လမ်းကြောင်းကို ကြည့်ရတာတော့ အဲဒီကနေ ထွက်လာပုံရတယ်။"
နောက်အခိုက်အတန့်တွင် မနီးမဝေးမှ သနားစရာကောင်းသော အော်ဟစ်သံသည် တိတ်ဆိတ်သောညကောင်းကင်တွင် ပဲ့တင်ထပ်လာသည်။
TK Team (Chapter 6)
