Chapter 4

💙Chapter 4- ဆွေမျိုးများထံ လည်ပတ်ခြင်း။

ဝမ်လီချမ်သည် အလုပ်မှ ဆင်းလျှင် အိမ်တန်းပြန်လာပြီး ထမင်းစားရန် ပြင်လိုက်သည်။ ဒီဘက်ခေတ်မှာ ဖျော်ဖြေရေးအစီအစဉ်မရှိတာကြောင့် အိမ်မှာနေရတာပျင်းသည်။ လမ်းလျှောက်ထွက်ခြင်းက ပိုကောင်းပေသည်။

 "လီချမ် ခဏနေဦး၊ အမေ သားကို တစ်ခုပြောပါရစေ"

လျှိုဖုန်းကျန်းက သားဖြစ်သူကို အခန်းထဲသို့ ဆွဲခေါ်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ရှိ ပစ္စည်းများကို ပြသလိုက်သည်။

 “ဘာလို့များ ဒီလောက် အများကြီးဖြစ်နေတာလဲ”

သစ်သီးများနှင့် ဖန်ဘူးများ၊အကောင်းစား ဖျော်ရည်ဘူးများကို သူ့အမေကတော့ မဝယ်နိုင်ပေ။ 

 "မနေ့က ကလေးနှစ်ယောက်ကို မင်း ကယ်ခဲ့တယ်မဟုတ်လား၊ သူတို့မိသားစုက မင်းကို ကျေးဇူးတင်တဲ့အနေနဲ့ ဒီဟာတွေကို ပို့လိုက်တယ်၊အမေ လက်ခံဖို့ အစီအစဉ်မရှိဘူး၊ ဒါပေမယ့် အမေ လက်မခံရင် စိတ်မချမ်းသာနိုင်ဘူးလို့ သူတို့ကပြောတယ်၊ဒါကိုယူပြီးစားလိုက်၊ပြီးမှ အကြောင်းစုံ ပြောပြမယ်" 

လျှိုဖုန်းကျန်းက စာမဖတ်တတ်မှန်း ဝမ်လီချမ် သိသည်။ဤပစ္စည်းများက တစ်ခုမှ ဈေးမပေါပေ။သူ့အမေလည်း တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးလောက်ပေ။

သူ မမြင်ဖူးသော နို့ဘူးလည်း အနည်းငယ်ရှိသည်။ ကျန့်လီပေါင်အချိုရည်များသည် ရှေးခေတ်က ဓာတ်ပုံများတွင် သူ မြင်ဖူးထားသည်။ စည်သွတ်ဘူးများ ဖြစ်တာကြောင့် စစ်တပ်မှ ရာထူးကြီးကြီး အရာရှိတစ်ယောက်၏ ဝေစုခွဲတမ်းလိုမျိုးနှင့်တူသည်။ ဝက်သား ဆယ်ဗူး၊ အမဲသား ငါးဗူး၊ ငါးသေတ္တာ ငါးဗူး စုစုပေါင်း ဗူး 20 ရှိသည်။ ပုလင်းထဲမှာထည့်ထားသော ဂျင်ဆင်းအမြစ်လည်း ရှိသေး၏။ ယခုခေတ် ဂျင်ဆင်းသည် အရိုင်းဖြစ်နိုင်ပြီး၊ချမ်းသာသူများမှ လာပေးတာကြောင့် အရည်အသွေးမညံ့လောက်ပေ။ 

ဤပစ္စည်းများ၏တန်ဖိုးက ယွမ် 90 ထက် မနည်းပေ။ဝမ်လီချမ်ကို တကယ် ကျေးဇူးဆပ်ချင်ပုံရသည်။သို့သော်လည်း ဤပစ္စည်းများနှင့်ယှဉ်လျှင် များစွာ တန်ဖိုးရှိသော အသက်နှစ်ချောင်းကို ဝမ်လီချမ် ကယ်တင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သူက လျှိုဖုန်းကျန်းကို ဂျင်ဆင်းနှင့် တခြားပစ္စည်းများအား ယူထားခိုင်းပြီး ကာဗွန်နိတ်အချိုရည်များကိုတော့ သူ့အခန်းထဲသို့ သယ်သွားသည်။ပစ္စည်းများက အတော်ပင်လေးလံသည်။ အဲဒီ မိန်းမကြီးနှစ်ယောက်က ဘယ်လိုသယ်လာတာလဲ။

ဤပစ္စည်းများကို ဝမ်လီချမ်၏ အသက်နှင့်ရင်းထားရ၍ သူ့အစ်မများကိုလည်း ဝေငှသင့်သည်။ ကျန်းလီပေါင် အားဖြည့်အချိုရည်ဘူးကိုတော့ မပေးချင်ပေ။ သူ့အရင်ဘဝက ဤအချိုရည်ကို တစ်ခါမှ မသောက်ဖူးသည့်အတွက် စမ်းကြည့်ရမည်။

 သူ အပေါ်ထပ်ကို တက်လာပြီး နောက် ပြန်မဆင်းတော့ဘဲ စာအုပ်တစ်အုပ်၊နှစ်အုပ်ဖတ်ပြီး ရေချိုးပြီးနောက် အိပ်ပျော်သွားသည်။

သူ ယခင်ကလည်း တစ်ယောက်တည်း ခြောက်ခြောက်ကပ်ကပ် နေခဲ့ဖူးသည်။ထိုအချိန်က အင်တာနက်၊ ကွန်ပျူတာနှင့် မိုဘိုင်းလ်ဖုန်းများရှိပြီး ယခုတော့ သူ့လက်ထဲမှာ စာအုပ်များသာရှိလေသည်။

ဝမ်လီချမ်သည် စာဖတ်ရ ဝါသနာပါသူတစ်ယောက်မဟုတ်ပေ။ သူ အလုပ်စလုပ်ပြီးကတည်းက၊ အံဆွဲထဲမှာ စက်ပြင်စာအုပ်အနည်းငယ်သာရှိသည်။ 

သည်လိုနေ့မျိုးက တစ်ပတ်ခန့် ပုံမှန်အတိုင်းလည်ပတ်ကာချောချောမွေ့မွေ့ ကုန်ဆုံးသွားသည်။ မနေ့ညက 'အမေ' ဟု တစ်ယောက်တည်း နှုတ်က ခေါ်ကြည့်သေးသည်။လျှိုဖုန်းကျန်းကို အမေဟု ခေါ်ရမလား မခေါ်ဘူးလားဟု တွေးနေမိတာကလည်း အတော်အချိန်ကြာသွား၏။

ယနေ့က စနေနေ့ ပိတ်ရက်ဖြစ်၍ ပျင်းလည်းပျင်းသည်၊ အပြင်ထွက်ချင်စိတ်ကလည်းမရှိ။

သူ ဘာလုပ်ရမလဲ။

 "လီချမ်.... မင်းတူလေးကိုတွေ့ဖို့တတိယအစ်မ အိမ်ကိုသွားကြမယ်၊ မင်း လိုက်မလား၊ မလိုက်ဘူးလား"

လျှိုဖုန်းကျန်းသည် မကြာသေးမီက သူ့သား၏ ပြောင်းလဲမှုအချို့ကို သတိပြုမိခဲ့သည်။သားဖြစ်သူက အပြင်ထွက်ရတာ မကြိုက်တော့။  

ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ်က အဖြစ်အပျက်ကြောင့် သူ့စိတ် ထိခိုက်သွားခဲ့တာလား။ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး....

ဤရက်ပိုင်း ဝမ်လီချမ် တီဗီကြည့်တာလည်း မတွေ့ပေ။မနေ့ညကလည်း အိမ်ပေါ်တက်သွားပြီး တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့် စာအုပ်ဖတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။တကယ်တမ်းက ဝမ်လီချမ်သည် စာအုပ်ဖတ်ရတာကိုအမုန်းဆုံးပင်။

ယနေ့ တတိယ သမီးအိမ်ကို သွားပြီး နို့ဆန်ပြုတ်နှင့် စည်သွပ်ဗူးများ ပို့ပေးရမည်။သားဖြစ်သူက တစ်ယောက်တည်း အိမ်မှာ ဘာမှလုပ်စရာမရှိသဖြင့် သူမ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး မေးမိခြင်းပင်။ယခင်ကဆို သူက စနေ၊ တနင်္ဂနွေများမှာ တခြားလူများကို မတွေ့ဖြစ်ဘဲ တစ်ယောက်တည်း အပြင်ထွက်သွားတတ်သည်။

 "သွားမယ်လေ၊ကျွန်တော် အခု အဝတ်အစားသွားလဲလိုက်မယ်"

အနှေးနှင့်အမြန်ဆိုသလို သူ့မိသားစုနှင့် ဝမ်လီချမ် ဆက်သွယ် ပြောဆိုရပေလိမ့်မည်။ တစ်ယောက်တည်း နေတာမဟုတ်သည့်အတွက် သူ့အမေနှင့်လည်း ခင်မင်ရင်းနှီးနေရမည်။

ဝမ်လီချမ်သည် အဖြူရောင်ရှပ်အင်္ကျီ ၊ ဘောင်းဘီအနက်နှင့် အနက်ရောင် သားရေဖိနပ်အား ပြောင်းလဲဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ မူလပိုင်ရှင်သည် ဤသားရေဖိနပ်ကို အလွန်နှစ်သက်၍ သာမာန်အချိန်များတွင် သိပ်မစီးပေ။အိမ်ပြန်ရောက်လျှင်လည်း ဖုန်များကပ်မှာစိုး၍ ဖိနပ်ကို သန့်စင်ဆေးကြောပြီးမှ ဗီရိုထဲမှာ ထည့်ထားတတ်၏။

ဝမ်လီချမ်၏ လက်ရှိအရပ်က 175 cm ရှိပြီး ဒီဘက်ခေတ်မှာဆို အတော်လေးမြင့်သည်ဟုဆိုနိုင်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း ကြည့်ကောင်းပြီး ကြွက်သားများ အပြည့်ရှိနေသည်။တစ်ခါတစ်ရံ မူလဝမ်လီချမ်သည် အထက်တန်းကျောင်းသို့ ပြန်သွားကာ ဘတ်စကက်ဘောကွင်းတွင် ကစားနေသူများအား တွေ့ပါက၊ သူလည်း ဝင်ကစားတတ်သည်။သူက ကစားရာမှာလည်း ကျွမ်းကျင်သဖြင့် အသင်းရှိအဖွဲ့ဝင်များက အမှတ်ရဖို့ သူ့ကိုသာအားကိုးကြသည်။

ဝမ်ရှီသည် အထက်တန်းကျောင်းမှာ ဘတ်စကတ်ဘော ကစားနေသည့် ဝမ်လီချမ်ကို အိပ်မက် မက်ခဲ့ပြီး မူလခန္ဓာကိုယ်က အားကစားလုပ်ရတာ နှစ်သက်လိမ့်မည်ဟု မှန်းဆခဲ့ခြင်းပင်။ဝမ်ရှီ အကြိုက်ဆုံးအားကစားမှာ NBA ဖြစ်ပြီး၊ ကြည့်ရုံသာ ကြည့်တတ်ကာ မကစားတတ်ပေ။ မိန်းကလေးလည်းဖြစ်၍ ဘိလိယက်နှင့် တင်းနစ်ကိုသာ ကစားဖြစ်သည်။

ဝမ်လီချမ်၏ ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားများသည် အဖုဖုအထစ်ထစ်နှင့် တောင့်တင်းနေသည်။သို့ရာတွင် သူမ သိသော လေ့ကျင့်ခန်းများကလည်း ဝမ်လီချမ်၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့်ကိုက်ညီမှာမဟုတ်ပေ။

သူ့မျက်နှာအကြောင်း ပြောကြည့်ရအောင်။

လျှိုဖုန်းကျန်း၏ အခန်းထဲရှိ ဗီရိုပေါ်မှာ မှန်ဓာတ်ပုံဘောင်များနှင့် ဘောင်ခတ်ထားသော ဓာတ်ပုံများ ရှိသည်။ ဓာတ်ပုံဘောင် သုံးလေးခုရှိပြီး တစ်ခုစီတွင် ဓာတ်ပုံများစွာပါရှိသည်။ အများစုမှာ အဖြူအမည်း ဓာတ်ပုံများဖြစ်ပြီး အရောင်ပါသည်ဆို၍ ငါးပုံသာရှိသည်။

အလယ်မှ ပုံသည် အဖြူအမည်းဖြစ်ပြီး မိသားစုပုံဖြစ်သည်။ မိဘများက အလယ်မှာထိုင်၊ ညီအစ်မသုံးယောက်က နောက်မှာ ရပ်နေပြီး၊ ဝမ်လီချမ်က သူ့အဖေ၏ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေသည်။ 1973 ဟူ၍ ဓာတ်ပုံထောင့်မှာ ရေးထား၏။

ဓာတ်ပုံထဲမှာ သူက ခြောက်နှစ်၊ ခုနစ်နှစ်လောက်သာ ရှိသေးသည်။သူ့အစ်မများ၏ မျက်နှာက ကလေးရုပ်ပင် သိပ်မပျောက်ချင်သေးပေ။ ကလေးသာသာအရွယ်များဖြစ်၍ မျက်နှာကို သေချာဆေးမကြောမသန့်စင်ထားသဖြင့် ညစ်ပတ်နေပြီး ယခုလောက်ကြည့်မကောင်းသလို ခံစားရသည်။

သူ့အဖေသည် ခပ်ပိန်ပိန်ဖြစ်ကာ၊ သန်မာခြင်းမရှိ၊ ရုပ်ရည်ကလည်း မဆိုးဘဲ သူ့မျက်လုံးများသည် မှေးနေကာ ခန့်ညားပုံ ပေါက်မနေပေ။

 ဤဓာတ်ပုံရိုက်တုန်းက လျှိုဖုန်းကျန်းမှာ အသက် 33 ပင်။ သူမသည် မျက်လုံးများ ဝိုင်းစက်နေကာ အပြုံးကလည်း သဘာဝဆန်ပြီး လှပသည်။ ထိုစဉ်က သူမကို မိန်းမချောဟု သတ်မှတ်နိုင်သည်။ ယခု အသက် 50 ရှိနေပြီ ဆိုသော်လည်း အသက်မကြီးသေးဘဲ ကြည့်ကောင်းနေသေးသည်။

ဝမ်လီချမ်၏ ရုပ်ရည်အသွင်အပြင်သည် မျက်လုံးက ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်နေကာ ဖြောင့်စင်းသော နှာတံလည်းရှိသည်။ သူ့အမေနှင့်တူတာပင်။ မျက်နှာကျက သူ့အဖေလို မေးရိုးခိုင်ခိုင်နှင့်ဖြစ်၏။သူ့ဖခင်၏ မျက်နှာသည် ကြည့်ကောင်းသော်လည်း၊ ပိန်လွန်း၍ မျက်နှာ၌ အသားမရှိ၊ အရိုးများ ထင်ရှားနေပြီး အနည်းငယ်ထူးဆန်းနေပုံရသည်။

 နားရွက်ကလည်း ကြီးနေတာကြောင့် တခြားသူများကတော့ ပညာရှိဟု ချီးမွမ်းပြောဆိုကြသည်။ တစ်ခုတည်းသော ရုပ်ဆိုးနေသောအချက်မှာ အောက်နှုတ်ခမ်းသည် အနည်းငယ်ထူနေသောကြောင့်၊ နည်းနည်းလေး ပါးလျှင် ပြီးပြည့်စုံသွားမည်ဖြစ်သည်။

သို့သော်လည်း သူ၏ လက်ရှိရုပ်ရည်နှင့် အသွင်အပြင်ကို ကျေနပ်နေဆဲပင်။တစ်ခုရှိသည်က သူ့မုတ်ဆိတ်မွေးများမှာ အရှည်မြန်၍ နေ့တိုင်းရိတ်ဖို့ လိုအပ်နေခြင်းပင်။ ပထမတစ်ခေါက်က သူ ပျင်းပြီး အမြှုပ်မထအောင်မစောင့်ဘဲ မျက်နှာကို အတင်း ခြစ်မိသွားခဲ့သည်။ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ ယခုတော့ အနည်းငယ် အသားကျနေပြီဖြစ်သည်။

 တတိယအစ်မ၏ အိမ်သို့ သူသည် အိတ်များအား ကူဆွဲကာ ခြေလျင်လျှောက်သွားရသည်။တတိယအစ်မ၏အိမ်သည် လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့ဌာနတွင်ရှိပြီး သူတို့အိမ်နှင့် မီတာနှစ်ရာသာ ဝေးသည်။

တတိယ ယောက်ဖ၏ဖခင်မှာ တပ်မတော် ဒုဝန်ကြီးဖြစ်သည်။ တတိယ ယောက်ဖမှာ အထက်တန်းကျောင်းပြီးသောအခါ သုံးနှစ် စစ်မှုထမ်းခဲ့သည်။စစ်တပ်မှ အနားယူပြီးနောက် လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့ဌာနသို့ ပြန်လာ၍ အမှုထမ်းခဲ့သည်။

 တတိယ ယောက်ဖသည် အသက် ၃၆ နှစ်ရှိကာ နာမည်က ဖမ်းချမ်မင်ဖြစ်ပြီး တတိယအစ်မကတော့ အသက် ၃၅ နှစ်ပင်။သူတို့နှစ်ယောက်သည် တစ်နှစ်ကျော်လောက်တွဲပြီးမှ လက်ထပ်ခဲ့ကြသည်။

အစကတော့ မိဘများက သဘောမတူခဲ့ပေ။

တတိယ ယောက်ဖဖြစ်သူ ဖမ်းချမ်မင်၏ တတိယညီမသည် အသက် 5 နှစ်ရှိသာရှိသေးပြီး မိခင်ကလည်း ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။ ဖူချန်တွင်လည်း ဆွေမျိုးမရှိပေ။ သူတို့ချစ်သူနှစ်ယောက်စလုံးမှာ အလုပ်များရှိ၍ ကလေးမွေးသည့်အခါ စောင့်ရှောက်မည့်သူမရှိချေ။ ဖမ်းချမ်မင် ၏ဖခင်သည် ထိုစဉ်က အငြိမ်းစားမယူရသေးသောကြောင့် တတိယအစ်မကို အိမ်ခေါ်ထားကာ အလုပ်မလုပ်စေဘဲ ကလေးများမွေး၍မဖြစ်နိုင်ပေ။ 

အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် သူတို့၏ အိမ်ထောင်ရေးဟာ 1987 ခုနှစ်အထိ ကြန့်ကြာနှောင့်နှေးခဲ့သည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက် တတိယအစ်မသည် အလုပ်ပြောင်းသွားပြီး ယောက္ခထီးဖြစ်သူကသာ အပြောင်းအလဲလုပ်ရန် ကူညီပေးခဲ့သည်။ ယခုဆို သူမသည် နေ့တိုင်း ရုံးထိုင်ရပြီး အလုပ်သမား မဟုတ်တော့ချေ။ သူမ၏ အလုပ်က အတော်လေးလွယ်ကူပြီး အလုပ်လုပ်ရင်း သားသမီးများကို ပြုစုစောင့်ရှောက်နိုင်သည်။

သူတို့မိသားစုသည် လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့၏ နယ်မြေထဲမှာ အသစ်ဆောက်ထားသော အထပ်ငါးထပ်ပါ အိမ်တစ်လုံးမှာ နေထိုင်ကြသည်။သူတို့၏အိမ်သည် အကောင်းဆုံးထပ်ဖြစ်သည့် တတိယထပ်တွင်ဖြစ်သည်။ တတိယအစ်မ၏ ယောက္ခမတွင် ကိုယ်ပိုင်အိမ်ရှိပြီး တတိယ ယောက်ဖမှာလည်း အခြားအိမ်ရှိသောကြောင့် ဖခင်နှင့် သီးခြားနေထိုင်သည်။ သို့သော် တစ်ဝိုင်းတည်းမှာဖြစ်၍ အရေးအကြောင်းဆို သွားလာရလွယ်ကူသည်။ 

တတိယအစ်မတို့ မိသားစုနှင့် ယောက္ခထီးဖြစ်သူသည် ညတိုင်း ညစာစားရန် ရောက်လာပြီး ထမင်းစားပြီးချင်း ထွက်သွားသည်။

 တတိယအစ်မသည် 1988 နှစ်ကုန်တွင် ဖမ်းကျန့်ဟု အမည်ရသော သားကိုမွေးဖွားခဲ့သည်။

ဝမ်လီချမ်နှင့် လျှိုဖုန်းကျန်း ဒုတိယထပ်ကို တက်လာသည့်အခါ အပေါ်ထပ်ကနေ ငိုယိုသံများ ကြားလိုက်ရသည်။

 "ဟုန်မေ၊ ဟုန်မေ"

လျှိုဖုန်းကျန်းက အော်ပြီး တံခါးခေါက်သည်။တတိယအစ်မ၏ အိမ်က ပိုနီးလာလေလေ၊ ‌ငိုသံက ပိုကျယ်လာလေလေပင်။ 

မကြာမီ တံခါးပွင့်လာပြီး တတိယအစ်မက သားဖြစ်သူကို ဘေးမှာထားကာ တံခါးဖွင့်ပေးသည်။

 "လီချန်လည်း ပါတာကိုး၊ရှားရှားပါးပါး ဧည့်သည်ပဲ"

ဝမ်ဟုန်မေ၏ အိမ်ထောင်သက် ၂ နှစ်ကျော်ရှိပြီဖြစ်ပြီး ယခုအကြိမ်သည် ဝမ်လီချမ်သည် သူမ၏ အိမ်သို့ တတိယအကြိမ်မြောက် လာရောက်ခြင်းဖြစ်သည်။

 "ဘာလို့ ဒီလောက် ငိုနေရတာလဲ အဖွားဆီလာပါဦး"

 "အမေ့မြေးက ဆိုဖာပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျသွားတာလေ"  

မူလက သူမသည် သားဖြစ်သူကို ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ပြီး ဆော့ကစားခိုင်းထားပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ငိုသံကြား၍ ရေချိုးခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာသော်၊ သားဖြစ်သူခမျာ မြေကြီးပေါ်မှာ တုံးလုံးလေး ငိုနေသည်ကို တွေ့ခဲ့ရ၏။

 "နင်က ကလေးကို သေချာမကြည့်ဘူးလား"

"မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်မ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရက်ကြာနေတဲ့ အဝတ်အညစ်တွေကို လျှော်နေတုန်း ဖြစ်သွားတာ၊ သမီးက အမြဲတမ်း အချိန်မရှိနေတာဆိုတော့ အမြဲ အဝတ်တွေဆို စုပြီးပဲ လျှော်ရတာ"

 "နင့်ယောက်ျား ထွက်သွားပြီလား"

 "အင်း သူ့ရဲဘော်တွေနဲ့ ချိန်းထားလို့ မနက်အစောကြီးကတည်းက ထွက်သွားတယ်"

 "လာ၊ အမေ သမီးနဲ့ အဝတ်အတူလျှော်ပြီး နင့်မောင်ကို ကလေးကြည့်ခိုင်းလိုက်မယ်"

လျှိုဖုန်းကျန်းက သူ့မြေးကို ဆိုဖာပေါ်တင်လိုက်ပြီး ဝမ်လီချမ်အား ကလေးထိန်းစေလိုက်၏။ပြီးလျှင် သမီးဖြစ်သူနှင့်အတူ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ခဲ့သည်။

ဝမ်လီချမ် တတိယအစ်မ၏ အိမ်ကို စောင့်ကြည့်နေခိုက်၊ သူ့အမေက ကလေးကို သူ့ဆီ ထားခဲ့ပြန်သည်။သူ့ဆီ ကလေးအပ်ခဲ့ပြီး သူတို့ သားအမိတတွေကတော့ အေးအေးဆေးဆေးဖြစ်နေကြ၏။ 

ဝမ်လီချမ်၏ အမှတ်တရထဲတွင်၊ သူသည် မည်သည့်ကလေးကိုမျှ ချီပွေ့ခြင်းမရှိခဲ့သလို သူ့အစ်မ၏ သားသမီးများကိုလည်း တစ်ခါမျှမချီခဲ့ဖူးပေ။ယခု ဝမ်ရှီကတော့ မတူပါပေ။

"လာပါဦး၊ သားလေးရဲ့ ခေါ်ပါဦး ဦးလေးလို့...."  

သူ့တူလေး၏ လက်နှစ်ဖက်ကို သူကိုင်ထားပြီး၊ ပေါင်ပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။

 "ဦး...ရေး"

 "ဦးလေး၊ ဦးလေး"

 "ဦး....အူး"

 "ဦးလေးလို့ ခေါ်ပါဆို"

 "အူး....ဝူး.."

ဝမ်လီချမ် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ပြုပြင်ခဲ့သော်လည်း ကလေးက မပီကလာ၊ပီကလာနှင့် မှားခေါ်နေဆဲပင်။ ကလေး ငယ်ငယ်လေးအား အသံထွက် ဘယ်လိုသင်ကြားရမယ်ဆိုသည်ကို သူလည်း သိပ်မသိပေ။

ဝမ်ဟုန်မေ နှင့် လျှိုဖုန်းကျန်းတို့က အဝတ်များလှန်းဖို့ လသာဆောင်ကို သွားသည့်အခါ ဧည့်ခန်းကိုဖြတ်သွားရ၍၊ ဝမ်လီချမ်ကြောင့် သားဖြစ်သူ တခစ်ခစ်ရယ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

"အမေ၊ လီချမ် အသက် 25 နှစ်ရှိပြီ၊ သူ အိမ်ထောင်မပြုချင်သေးဘူးလား"  

ဝမ်ဟုန်မေသည် မောင်ဖြစ်သူအား ယခုတစ်ခေါက်တွေ့ရာ တော်တော်ပြောင်းလဲသွားသလို ခံစားရသည်။ ယခင်က သူ့ကို ကလေးထိန်းခိုင်းမည်ဆိုလျှင် ဘေးမှာထိုင်ပြီး ကလေးကို ဂရုမစိုက်ပေ။ထို့ကြောင့် ညီအစ်မများလည်း မောင်ဖြစ်သူက ကလေးမချစ်တတ်ဘူးဟုထင်ခဲ့ကြသည်။ ယနေ့မှ သူက ကလေးကိုချော့မြှူထိန်းကျောင်းနေတာကြောင့်၊ လက်ထပ်ပြီး ကလေးမြန်မြန်ယူဖို့ ပြောကြည့်လျှင် ကောင်းပေမည်။

 "အရင်နှစ်တွေက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စတွေ နင် မသိတာလည်း မဟုတ်ဘူး"

 1988 မှာ သူ့အဖေ ဆုံးသွားသည်။ သူ့အဖေက သားဖြစ်သူ၏ အိမ်ထောင်ရေးကို အစိုးရိမ်ဆုံးပင်။ ထို့ကြောင့် လျှိုဖုန်းကျန်းက သားဖြစ်သူအား မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးချင်ကြောင်း သူ့သမီးသုံးယောက်နှင့် ဆွေးနွေးကြည့်ခဲ့ဖူးသည်။ အရင်ဦးဆုံးပြောကြည့်ပြီး၊ ယခုနှစ်ကုန် သူ့အသက်ပြည့်ပါက တန်း၍ လက်ထပ်နိုင်ပေသည်။

ဝမ်လီချမ်ကတော့ သဘောမတူခဲ့ပေ။ သမီးသုံးယောက်ကလည်း သူ့ကိုမေးသော် သူက သဘောမတူခဲ့။သူတို့အားလုံး ရှေ့မှာတင် ပေါက်ကွဲ ဒေါသထွက်နေခဲ့သည်။ထိုနောက်ပိုင်းမှာတော့ သားဖြစ်သူရှေ့မှာ ဒိတ်လုပ်ဖို့ မပြောရဲတော့ပေ။

 " အခုက မတူတော့ဘူးလေ၊ အဲဒီတုန်းက အဖေ ဆုံးတာမကြာသေးတော့ စိတ်ဆိုးနေတာပါ၊ အမေက အမေ့မြေးလေးကို သူချော့နေတာမမြင်သေးလို့ပါ၊အခု သူ လက်ထပ်ချင်စိတ်ရှိချင်ရှိနေမှာပေါ့" 

လျှိုဖုန်းကျန်း တွေးကြည့်သည်။ဒါလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။

 "ကောင်းပြီ၊ နောက်တစ်ခါ နင့်ညီအစ်မတွေနဲ့ ဆွေးနွေးကြည့်မယ်၊ နင့်မောင်လေးက ဒီတစ်ခါတော့ ရင့်ကျက်လာတာထင်တယ်၊ အိမ်မှာလည်း ခုတလော စာဖတ်နေတာ၊အရင်က သူ စာဖတ်နေတာ မတွေ့ဖူးဘူး၊ ပြီးတော့ နင့်ကို နွားနို့ဆန်ပြုတ်ရယ် စည်သွတ်ဘူးနဲ့ အသားတွေ ပို့ပေးဖို့ သူက တောင်းဆိုတာနော်"

"မောင်လေးက တော်တော် ဉာဏ်ကောင်းခဲ့တာ၊ ဒါပေမယ့် အခုက ရင့်ကျက်လာတော့ ပိုတောင်ကောင်းသေးတယ်"

ဝမ်လီချမ်သည် ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဉာဏ်ကောင်းသော်လည်း စာမဖတ်ဖြစ်ပေ။သူ့အဖေ မတော်တဆ ဖြစ်ခဲ့ကတည်းက စက်ရုံကို သူတစ်ယောက်တည်း သွားခဲ့သည်။

 ထိုအချိန်တွင် သူ့အမေသည် နေမကောင်းဖြစ်နေသည်။ အကြီးဆုံးအစ်မနှင့် ဒုတိယအစ်မ၏ သားသမီးများကလည်း ငယ်ကြသေးသည်။ညီအစ်မတတွေ ကလေးကတစ်ဖက်၊ နေမကောင်းနေသော မိခင်ကတစ်ဖက်နှင့် ကသီလင်တဖြစ်ခဲ့ရ၏။

ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ ဝမ်လီချမ်သည် ယခုဆို မိခင်ဖြစ်သူကို ပြန်ကြည့်နိုင်သည့်အရွယ်ကိုပင် ရောက်ခဲ့လေပြီ။

xxxxxx💙