Chapter 5

💙Chapter 5: မင်း လက်ထပ်သင့်တယ်။

ဝမ်လီချမ်သည် မူလပိုင်ရှစ်၏ စက်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းမှုစွမ်းရည်ကို ကျွမ်းကျင်လာရန် နှစ်ပတ်ကြာခဲ့သည်။

ယနေ့ စနေနေ့မနက်မှာ လျှိုဖုန်းကျန်းသည် အစ်မအကြီးဆုံးအိမ်ကို သွားမည်ဖြစ်သည်။အစ်မအကြီးဆုံးသည် အားလုံးနှင့် အဝေးဆုံးမှာနေပြီး လမ်းလျှောက်ဖို့ မိနစ် ၃၀ ကြာမြင့်သည်။

သူမကို ဝမ်လီချမ်က ခေါ်သွားပေးမည်ဖြစ်သည်။ အစ်မအကြီးဆုံးအား ပေးမည့်လက်ဆောင်များကို စက်ဘီးပေါ်တင်ပြီး အဆင်သင့်ဖြစ်သော် သူမကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်၏။

 ဤသည်မှာ ဝမ်လီချမ်၏ဘဝတွင် မိခင်ဖြစ်သူကို ပထမဆုံးအကြိမ် စက်ဘီးတင်နင်းခြင်းဖြစ်ကြောင်း အိပ်မက်များအရ သိနိုင်သည်။သူ့အဖေအသက်ရှင်နေချိန်က သူမကို သူကသာ နေ့တိုင်း အလုပ်မှ အသွားအပြန် အတူပြန်ကြသည်။

 မနေ့ညက ဝမ်လီချမ်၏ ငယ်ဘဝအကြောင်း ထပ်ပြီး အိပ်မက်မက်ခဲ့သည်။

နှစ်တစ်နှစ်၏ နွေဦးပေါက်မှာ လျှိုဖုန်းကျန်းက ဦးလေးအိမ်ကို ညအိပ်သွားလေ့ရှိသည်။ထိုအခါမျိုးဆို သူတို့အဖေကသာ သူတို့ မောင်နှမလေးယောက်ကို အိမ်မှာထိန်းပေးရသည်။ နေ့ခင်းဘက်မှာတော့ အဖေဖြစ်သူက သူတို့ကို စက်ဘီးနှင့် လမ်းမပေါ်ခေါ်သွားကာ ဆော့ကစား‌ေပးသည်။ ထိုအချိန်က သူတို့ ပထမဆုံး စက်ဘီးစီးဖူးခြင်းပင်။သူနှင့် တတိယအစ်မသည် ရှေ့က ဘားတန်းပေါ်တွင် ထိုင်ကာ အကြီးဆုံးအစ်မနှင့် ဒုတိယအစ်မမှာ စက်ဘီးနောက်ခုံတွင် ထိုင်ပြီး သူတို့အဖေအား ပွေ့ဖက်ထားသည်။သူတို့အဖေက စက်ဘီးကို အကြမ်းပတမ်းစီးတာကြောင့် သူတို့တတွေ ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်နေကြရသည်။

 '၇၇ ခုနှစ်' ဖြစ်၍ စက်ဘီးများသည် ရှားပါးနေဆဲဖြစ်သည်။

စက်ဘီးက အဘိုးပိုင်ခြင်းဖြစ်ပြီး သူတို့မိသားစုမှာ စက်ဘီးတစ်စီးသာရှိသည်။အများအားဖြင့် အဘိုးသာ စီးလေ့ရှိသည်။ထို့နေ့က နေ့လယ်ခင်းမှာ သူတို့အဖေက သူတို့ကို လမ်းမထက်မှာ အချိန်အတော်ကြာ စက်ဘီးပေးစီးကာ ပျော်ရွှင်စေခဲ့သည်။

နောက်တစ်ပတ် တနင်္ဂနွေနေ့တွင်၊ဝမ်လီချမ်သည် စာအုပ်များ၊ မှတ်စုများ ဖတ်ပြီးသွားသည်။တီဗီက ကြည့်မကောင်းသလို၊အိပ်လည်းမပျော်သည့်အတွက် လမ်းလျှောက်ထွက်လိုက်၏။

သူ ရုပ်ရှင်ရုံအဝင်ဝကို လျှောက်လာရင်း လှမ်းကြည့်လိုက်သော် ဘေးမှာ ဘိလိယက်ခုံအနည်းငယ်ချထားသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ နံရံမှာ ဆိုင်းဘုတ်လည်းရှိသည်။တစ်ပွဲကို ပြားငါးဆယ်ဟု ရေးထားသည်။

လစဉ် 100 လစာရသော ဝမ်လီချမ်အတွက် တစ်ပွဲ ပြားငါးဆယ်သည် စျေးမကြီးပေ။

 "ဟိတ် မင်း ဂိမ်းကစားချင်လား၊ ဂိမ်းရှုံးတဲ့သူက ပြား ၅၀ လျော်မယ်လေ"  

လှေကားထစ်များပေါ်တွင်ထိုင်နေသော လူလတ်ပိုင်းဦးလေးသည် မတ်တတ်ထရပ်ကာ ဝမ်လီချမ် အား ပြောလိုက်သည်။

 "ကောင်းပြီ၊ဒါဆိုလည်း တစ်ပွဲကစားရအောင်"  

အရင်ဘဝတွင်၊ဝမ်ရှီ ငယ်ငယ်တုန်းက ဘိလိယက် နှစ်နှစ်လောက်ကစားခဲ့ပြီး ဘိလိယက်ကလပ်ထဲဝင်ခဲ့ဖူးသည်။ သူ၏ အဆင့်သည် ကလပ်အဆင့်ထက်သာလွန်သည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ တစ်ပွဲကစား၍လည်း ဘာမှမဖြစ်ပေ၊ ရှုံးလည်း ပြားငါးဆယ်သာ ရှိသည်။

လူလတ်ပိုင်းဦးလေးသည် ဘိလိယက်ခုံ ပိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။ ခုံများကို ကျန်းချမ်မြို့မှ ယမန်နေ့က ပို့လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ယနေ့ ဖွင့်လှစ်သည့် ပထမနေ့တွင် လူအများအပြား ကြည့်ရှုခဲ့သော်လည်း ဘယ်သူကမှ စမ်းကြည့်ရန် ဆန္ဒမရှိခဲ့ပေ။ ဝမ်လီချမ်က အနည်းငယ် စိတ်ဝင်တစားရှိနေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် သူနှင့် စကားပြောကြည့်သည်။

တကယ်တော့ သူလည်း ဤကစားနည်းကို မသိပေ။ ကျန်းချမ်မြို့မှ တူဖြစ်သူ၏ ဘိလိယက်ခုံများသည် ယခု ကျန်းချမ်တွင် အလွန်ရေပန်းစားနေသည်ကို သူကြားလိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် သူလည်း ဘိလိယက်ခုံ သုံးလုံးဝယ်လိုက်သည်။

ဤဘိလိယက်ခုံများက အလွန်ဈေးကြီးသည်။ စားပွဲတစ်လုံးအတွက် ယွမ် ၅၀၀ နှင့် ပို့ဆောင်ခ ၂၀ကျသင့်၍၊ စားပွဲတစ်လုံးလျှင် ယွမ် ၅၂၀ ကုန်ကျသည်။  

သူ ထိုင်နေတာကြာပြီဖြစ်ကာ၊ ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ မရသည်နှင့် နည်းနည်းစိတ်မရှည်တော့ပေ။ထို့ကြောင့် ဝမ်လီချမ်ကို ဈေးခေါ်ရခြင်းပင်။ 

ထိုဦးလေးသည် ပထမဦးစွာ ထိုးလိုက်ရာ အဖြူရောင်ဘောလုံးသည် 20 စင်တီမီတာအကွာသာ လိမ့်သွားပြီး ဘယ်ဘောလုံးကိုမှ မထိမိသွားပေ။ 

ထိုအခါ ဝမ်လီချမ်က အဖြူရောင်ဘောလုံးကို မူလအနေအထားအတိုင်း ပြန်ထားလိုက်သည်။

 "လူငယ်၊ မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ဘောလုံးကို လက်နဲ့မကိုင်ရဘူးလေ"

ဝမ်လီချမ် သူပြောသည့်စကားကြောင့် အံ့အားသင့်သွားသည်။ ဦးလေးက ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ...ဘိလိယက်ခုံရဲ့ စည်းကမ်းတွေကို သူ မသိဘူးလား...

 "အဖြူရောင်ဘောလုံးက ဘယ်ဘောလုံးကိုမှ မထိသွားရင် ပြိုင်ဘက်ကို အလှည့်ပေးရမယ်လေ၊ဒါကြောင့် နေရာပြန်ထားဖို့ လိုတယ်"

 "ဟုတ်လား၊ငါ့တူက စောစောကတည်းက မင်း ပြောသလို မပြောထားပါဘူး၊ မင်းပြောတဲ့အတိုင်း ငါတို့ မလုပ်ဘူး၊ ရှုပ်တယ်"

ထိုကောင်လေးသည် ဘိလိယက်အား ကစားဖူးသူဖြစ်ကာ သူ့ပြောသောစကားက မှန်ချင်မှန်နေပေလိမ့်မည်။သို့သော်လည်း ဤသည်က ကစားဖို့သက်သက်ဖြစ်၍ စည်းကမ်းများလွန်းလျှင် ဘယ်သူကမှ ကစားချင်မှာမဟုတ်ပေ။

 "ကောင်းပြီ ဦးလေးရဲ့ စည်းကမ်းကို လိုက်နာရမယ်"

ဝမ်လီချမ်သည် ထိုဦးလေးက ပိုင်ရှင်ဖြစ်၍ သူ ပြားငါးဆယ် ဆုံးရှုံးဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေသော်လည်း၊တကယ်တမ်းမှာ ထိုသူက ဘယ်လိုကစားရမှန်းတောင် မသိသူဖြစ်နေလေသည်။သူ ဘယ်လိုမှ မမျှော်လင့်ထားပေ။

ပွဲအပြီးတွင် ဆိုင်ရှင် ဦးလေးသည် အဖြူရောင်ဘောလုံးကို အကြိမ်ကြိမ် လွဲချော်ခဲ့ပြီး တစ်လုံးသာ ကျင်းဝင်သွားသည်။

 သူတို့ကစားနေချိန်၌ ယောက်ျားကြီး နှစ်ယောက်ရောက်လာပြီး ဘိလိယက်ကစားကြသည်။ ပိုင်ရှင် ဦးလေးက ထိုသူတို့အား စည်းကမ်းများကို ပြောပြခဲ့သည်။

 ဤရက်ပိုင်း ဝမ်လီချမ် တစ်ယောက် ညစာစားပြီး ရုပ်ရှင်ရုံကို သွားလေ့ရှိသည်။သူသည် ထိုကဲ့သို့ ဘိလိယက်ပိုင်ရှင် သူဌေးနှင့် နောက်ဆုံးကစားခဲ့သည့် အချိန်ကတည်းက ဤနေရာတွင် ကစားကြသော သူစိမ်းများက သူ့စည်းကမ်းအတိုင်းပင် အရှုံးသမားက ပိုက်ဆံလျော်ရသည်။

ဘိလိယက်ကစားနည်းသည် ဖူချမ်တွင် အသစ်အဆန်းတစ်ခုအဖြစ် ရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး ၎င်းကို ကစားနည်းအဖြစ် သိရှိသူ အလွန်နည်းပါးသည်။ ဝမ်လီချမ်သည် သူ့အားသာချက်များကို အသုံးချချင်စိတ်ပေါက်လာသောအခါ လာကစားတတ်သည်။တခါတရံမှာ သူနှင့် ကစား၍ ကစားနည်းများကို သင်ယူချင်သည်ဟု တမင်တကာ တောင်းဆိုသူများလည်း ရှိပေသည်။

"အစ်ကိုဝမ်ရဲ့ နည်းစနစ်က အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ကျွန်တော်ကို ထပ်သင်ပေးပါ"

ချန်ကုံးကျူး ဆိုသည့်ကောင်လေးက ပြောနေခြင်းင်။သူ့တွင်တရားဝင်အမည်မရှိပေ။သူ့အဖေ၏ မျိုးရိုးအမည်က ချန် ဆိုသည်ကိုသာ သိသည်။ သူ့အမေက သူ့ကို သေသွားသော ခွေးလေး၏ နာမည် ကုံးကျူး ဟူ၍ ခေါ်သည်။

ချန်ကုံးကျူးသည် အသက်မပြည့်သေးသော ကလေးဖြစ်ပြီး သူ့အမေက သူ့အဖေသေဆုံးသွားပုံကို ပြောပြလေ့မရှိပေ။ထို့အပြင် သူ့အမေက သူ့အဖေ၏ ဆွေမျိုးများနှင့် ဆက်ဆံပြောဆိုသည်ဟူ၍ မရှိပေ။ထို့အပြင် သူ့အမေသည် တစ်နယ်တစ်ကျေးမှလာသူဖြစ်၍ သားအမိနှစ်ယောက်တည်းသာ ရွာမှာ ခိုကိုးရာမဲ့ဖြစ်နေ၏။ 

ချန်ကုံးကျူး မွေးဖွားသောနှစ်သည် သူတို့ သားအမိအတွက် အခက်ခဲဆုံးနှစ်ဖြစ်သည်။ ရွာ၏ ကယ်ဆယ်ရေးစခန်းတွင် သားအမိနှစ်ယောက် တစ်နှစ်ပတ်လုံး ခိုလှုံနေကြရသည်။ ငယ်ငယ်က သူစားခဲ့သည့် အစားအစာများက အာဟာရမပြည့်တာကြောင့် သူ အသက် ကြီးလာသည့်အခါ ကိုယ်ခန္ဓာက သိပ်မထွားလာခဲ့။ ယခုနှစ်မှာ သူ့အသက်က 18 နှစ်ဖြစ်ပြီး အရပ်ကလည်း 160 cm သာရှိသည်။

 "ဒီဘိလိယက်ကစားနည်းက လေ့ကျင့်မှ ပြည့်စုံတာ၊ လေ့ကျင့်ဖို့ အများကြီးလိုတယ်၊ မင်းဒီမှာ ညတိုင်းကစားနေတာ၊ မင်း အိမ်စာလုပ်ဖို့မလိုဘူးလား"

ဝမ်လီချမ်သည် ကောင်လေးက အရပ် 1.6 မီတာသာရှိ၍ အလယ်တန်းကျောင်းသားဟု ထင်သွားသည်။

 "အိမ်စာဆိုတာ ဘာလဲ၊ ပိုက်ဆံရှာလို့ရလား"

ချန်ကုံးကျူးသည် ကျောင်းကို တစ်တန်းပဲတက်ခဲ့ပြီး သူ့မိသားစု စားဝတ်နေရေး အလုံအလောက်ရဖို့အတွက် ခက်ခက်ခဲခဲ စာသင်ဖို့မတွေးဘဲ ပိုက်ဆံဘယ်လိုရှာရမလဲဆိုသည်ကို တွေးခဲ့သည်။

 "မင်း အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ"

 "၁၉နှစ် နောက်နှစ်ဆို ၂၀ပြည့်ပြီ"

 "တောင်းပန်ပါတယ် မင်းက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မလို့ မင်းကို ငါက အလယ်တန်းကျောင်းသားလို့ ထင်ခဲ့တာ"

 "အဆင်ပြေပါတယ်၊ လူတော်တော်များများက ဒီလိုမှားကြတာပါ၊ကျွန်တော်ကလည်း အရပ်က ခပ်ပုပုဆိုတော့"  

သူသည် ငယ်စဉ်ကတည်းက အသက်အရွယ်တူများထက် ကိုယ်လုံးကိုယ်ဖန် သေး၍ လှောင်ပြောင်မှုများကို နားရည်ဝနေပြီဖြစ်ကာ ဂရုမစိုက်တတ်တော့ပေ။

 "လာ၊ ငါ မင်းကို လှည့်ကွက်တချို့ သင်ပေးမယ်"  

ဤနေ့တွင် သူသည် နှစ်ပေါင်းအတော်ကြာမှ ပထမဆုံး သူငယ်ချင်း ဖွဲ့နိုင်ခဲ့သည်။သူတို့ နှစ်ယောက်သည် ဆော့ကစားချိန်သာ ခင်မင်ပြီး အတိတ်အကြောင်း မပြောဖြစ်ကြပေ။ချန်ကုံးကျူးမှာလည်း ပြောမပြချင်သည့် ဇာတ်လမ်းတစ်ချို့ရှိနေပေမည်။

ဝမ်လီချမ်သည် အလုပ်တွင်ရှိသောအခါ မူလပိုင်ရှင်၏ ဆရာနှင့် စကားပြောဆိုတတ်သည်။ သူ့ဆရာက အသက် ၄၇ နှစ်ရှိပြီး ယခုနှစ်မှာ ၄၈ နှစ် ပြည့်မည်ဖြစ်သည်။သူသည် ကျေးလက်သို့သွားကာ တက္ကသိုလ်တက်ပြီး မြို့တော်သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။

ဆရာသည် ကျေးလက်ကိုသွားတုန်းက အဖြစ်အပျက်တချို့အား ပြောပြတတ်သည်။အလုပ်သင်များနှင့် မူလပိုင်ရှင်ကတော့ ထိုအကြောင်းများကို မကြားချင်ပေ။ ဆရာက သူတို့ကို စပြောတိုင်း အကြောင်းပြချက်များ ပေးပြီး ရှောင်ထွက်သွားတတ်သည်။

လက်ရှိ ဝမ်လီချမ်ကတော့ မတူပေ။ သူသည် ထိုခေတ်က အရာများကို စူးစမ်းလိုစိတ်အပြည့်ရှိသည်။ အကြိမ်ကြိမ် စကားပြောပြီးနောက် ဆရာသည် အလွန်ထက်ပြီး အရာအားလုံးကို နားလည်ကြောင်း သူ တွေ့ရှိခဲ့သည်။

ဆရာက မြို့တော်အကြောင်း အများကြီးပြောပြသည်။သူ ဂရုတစိုက်နားထောင်နေရင်း ဆရာက မြို့တော်အကြောင်းပြောသောအခါ၊ ကျင်းဟွာ တက္ကသိုလ်သည် အပြောအများဆုံးဖြစ်သည်ကို သတိပြုမိသည်။ဆရာသည် ဒေသခံမဟုတ်၊ 1975 ခုနှစ်တွင် ဖူချမ် ကျေးလက်ဒေသသို့အပို့ခံရခြင်းဖြစ်သည်ဟု သူကပြောပြသည်။ 1978 ခုနှစ်တွင် သူသည် တက္ကသိုလ်တက်ရမည်ဖြစ်၍ မြို့တော်သို့လာခဲ့သည်။

တက္ကသိုလ်မှာ ဘွဲ့ရပြီးသွားလျက်နှင့်၊ သူသည် ခရိုင်မြို့ငယ်လေး ဖူချမ်မြို့ကို ဘာကြောင့်ပြန်လာတာလဲ ဝမ်လီချမ် နားမလည်ပေ။ ဆရာက ကျန်းနန်မြို့မှ ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြဖူးသည်ကို သူ့အိမ်မက်ထဲမှာ မြင်ဖူးသည်။ ဆရာဖြစ်သူ၌ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်မှုများစွာ ရှိနေသည်ဟု သူ ခံစားမိသည်။အသိပညာနှင့် အရည်အချင်းရှိသော အမျိုးသားတစ်ဦးသည် သာမန်နည်းပညာပိုင်းဆိုင်ရာ ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းရေးလုပ်သားအဖြစ် မြို့ငယ်တစ်ခုရှိ စက်ရုံတွင် နေထိုင်နေသည်ပင်။

ဤကာလအတွင်း ပိတ်ရက်တိုင်း လျှိုဖုန်းကျန်းသည် အစ်မများအိမ်သို့ သွားသည်ဖြစ်စေ၊အစ်မများက သူတို့အိမ်သို့ လာသည်ဖြစ်စေ ခြေချင်းလိမ်နေကြသည်။ဝမ်လီချမ်ကလည်း မနက်မိုးလင်းသည်အထိ အိမ်မှာအိပ်ပြီး နေ့လည်ခင်းဘက်များဆို ဘိလိယက်ကစားဖို့ အပြင်ထွက်လာတတ်သည်။

 ယနေ့သည် ၁၉၉၀ ခုနှစ်၏ ပဉ္စမမြောက် တနင်္ဂနွေပိတ်ရက်ဖြစ်သည်။သူ အမြဲလုပ်နေကျအတိုင်း နေ့လည်စာစားပြီးနောက် ဘိလိယက်ကစားချင်ခဲ့သည်။

 "လီချမ် ဒီနေ့ အပြင်မထွက်နဲ့ မင်း အစ်မနဲ့ တခြားသူတွေ လာကြမှာ"

"အမေ အိမ်မှာရှိမှာမဟုတ်လား၊ ကျွန်တော် အိမ်မှာ မနေချင်ဘူး"

 "မင်း အစ်မတွေက မင်းကို ပြောစရာရှိတယ်တဲ့၊ နေလိုက်ပါဦး"

 တစ်နာရီလောက်ကြာသော် ညီအစ်မ သုံးယောက်က အိမ်ကို တယောက်ပြီး တယောက် ရောက်လာပြီး တူ၊ တူမများလည်း ပါလာကြသည်။

ဝမ်လီချမ်၏ အစ်မအကြီးဆုံး ဝမ်ချွန်းမေသည် သမီးတစ်ယောက်နှင့် သားတစ်ယောက်မွေးထားခဲ့သည်။ အကြီးဆုံးသမီးမှာ အသက် ၇ နှစ်အရွယ်ရှိကာ နာမည်က ဝူလင်း ဖြစ်ပြီး သားအငယ်ဆုံးမှာ ဝူချောင် ဖြစ်ပြီး အသက် ၅ နှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။

 ဒုတိယအစ်မအမည်မှာ ဝမ်ရှားမေ ဖြစ်ပြီး အသက် 6 နှစ်ရှိပြီဖြစ်သော ယန်ပို အမည်ရှိ သားတစ်ယောက်သာရှိသည်။

အကြီးဆုံးအစ်မဖြစ်သူသည် သားဆက်မခြားခဲ့၍ ‌သားငယ်မွေးဖွားချိန်မှာ အလုပ်ပြုတ်လုနီးပါးဖြစ်ခဲ့သည်။ အဆုံးတွင် သူမ တောင်းပန်းကာမှ ယွမ် ၅၀၀ ဒဏ်ရိုက်ခံခဲ့ရပြီး ကျေအေးခဲ့ရသည်။

 အစ်မအကြီးဆုံး၏ သားသမီးများနှင့် ဒုတိယညီမ၏ သားသမီးများသည် ဧည့်ခန်းထဲတွင် တီဗီကြည့်ရင်း အတူထိုင်နေကြသည်။ ဝမ်လီချမ်က တတိယအစ်မ၏ သားငယ် ဖန်ကျန်းလေးကို ပွေ့ထားစဉ်၊ အစ်မများက သူ့ကို လျှိုဖုန်းကျန်း၏ အခန်းထဲသို့ အတင်းဆွဲခေါ်သွားကြသည်။

 "လီချမ်... မင်း ဒီနှစ် 25 နှစ်ပြည့်တော့မှာ၊ မိန်းမရှာဖို့အချိန်ရောက်ပြီ"  

အစ်မအကြီးဆုံးဖြစ်သူ ဝမ်ချွန်းမေက အရင်ပြောသည်။

 ဝမ်လီချမ်သည် ပြီးခဲ့သည့်နှစ် ဒီဇင်ဘာလတွင် 24 နှစ်သာရှိသေးသည်။ ယခုမှ ဇွန်လသာရှိသေး၍ 24 နှစ်ခွဲသာ ရှိသေးသည်။

 မဟုတ်ဘူး၊ ဘာလို့ သူ့ကိုမှ မိန်းမလာရှာခိုင်းနေတာလဲ။

 သူ သည်ခေတ်ကို ရောက်လာသည်မှာ တစ်လပဲရှိသေးသည်။ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်းမသိ ဖြစ်နေချိန်မှာ သူ မိန်းမရှာရမည်တဲ့လေ။

 "အင်းပါ၊ ခဏစောင့်ပါဦး" 

သူ ရှုံ့မဲ့ပြီး ပြောလိုက်သည်။

"ဘယ်တော့အထိ စောင့်မှာလဲ၊ အရင်နှစ်တွေက မင်း စိတ်ဆတ်နေလို့ မင်း ခံစားချက်တွေကို ထည့်မစဉ်းစားခဲ့တာ၊အခုဆို အမေက အသက်ကြီးနေပြီမို့ မင်းလက်ထပ်ပြီး မင်းရဲ့သားသမီးတွေကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ဖို့ ငါတို့ မျှော်လင့်နေတာလေ"

 "ကျွန်တော့်အချစ်ရေးကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ နေချင်တယ်၊ အိမ်ထောင်ရေးလည်း စိတ်မဝင်စားသေးဘူး"

သူ ပြောရတာလည်းရှက်မိသည်။

 "မင်းကို ဘယ်သူက လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ခွင့်မပေးလို့လဲ၊ အခု မင်းမှာ ရည်းစား ရှိလား"

 "မရှိဘူး"

 "ဒါဆို မင်းက ဘယ်လိုမိန်းကလေးမျိုးကို ကြိုက်တာလဲ၊ မင်းကို ငါတို့ ညီအစ်မတွေက မိန်းကလေးတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်လေ"

လက်တွဲဖော်မရသေးခင်မှာတောင် လွတ်လပ်သည့် အချစ်ကို သူမတို့၏ မောင်ဖြစ်သူက တွေးနေပေသည်။နှစ်သာ ကြာသွားသည်၊ မောင်ဖြစ်သူ ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ စိတ်မဝင်စားခဲ့။သူမတို့ကလည်း လောဆော်နေခြင်းမဟုတ်၊ဝမ်လီချမ်ဘက်က အရိပ်အယောင်ပြလာမည့်အချိန်ကိုပင် မျှော်လင့်နေမိကြသည်။  

 "ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်ရှာလို့ရလား.."

ဘလိုင်းဒိတ်ဆိုသည်ကို သူ မကြိုက်ပေ။အင်တာနက်ပေါ်မှာလည်း blind date အကြောင်း ပို့စ်ဆယ်ခု တင်ထားလျှင် တစ်ခုက အငြင်းခံရတတ်သည်။သူသည် တခြားသူထံမှ ငြင်းပယ်ခံရမှာကို မလိုလားပေ။

ထို့အပြင် သူသည် ယခုအချိန်တွင် ချောမောသော ယောက်ျားတစ်ယောက်ဖြစ်နေပေပြီ။ Blind date ဆိုသည်နှင့် စိတ်မဝင်စားတော့။

သူ ဘယ်တုန်းကမှ Blind date မလုပ်ဖူးတာ မဟုတ်ပေ။သို့သော် အင်တာနက်ပေါ်တင်ထားသည့် ပို့စ်များကြောင့် ထိတ်လန့်နေတာပင်။

 "ဒီနှစ်တွေ တစ်လျှောက်လုံး မင်းရည်းစားလိုက်ရှာနေတာမဟုတ်ဘူးလား၊ အခုထိ မတွေ့ဘူးလား"

ဝမ်လီချမ်သည် အိမ်ထောင်ပြုရန် ငြင်းဆန်းနေခြင်းမှာ သူ့အဖေ မတော်တဆမှု ဖြစ်ရသည့် အကြောင်းရင်းတစ်ခုမျှသာ မဟုတ်ပေ။ လီလန်ဖန် ရုတ်တရက် လက်ထပ်လိုက်ခြင်းက သူ့အား ပြင်းထန်စွာစိတ်ထိခိုက်စေခဲ့ပြီး အချစ်အပေါ် ယုံကြည်မှုပျောက်ဆုံးကာ အိမ်ထောင်ရေးကို ကြောက်ရွံ့သွားစေသည်။

ဤနှစ်များတစ်လျှောက်တွင် သူ့ကို မိန်းကလေးများနှင့် မိတ်ဆက်ပေးလိုသော စက်ရုံမှ လူအများအပြား ရှိသော်လည်း သူက‌ အကုန်ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။

ဝမ်လီချမ်၏ ကြောက်စိတ်ကို ဝမ်ရှီ အနည်းငယ် နားလည်သော်လည်း တချို့အချက်ကိုတော့ သိပ်သဘောမကျပေ။သူမသာဆိုလျှင် လီလန်ဖန်အား ဘာကြောင့် မပြောမဆိုလမ်းခွဲပြီး ကောက်ကာငင်ကာ လက်ထပ်ခဲ့ရသလဲ၊ တစ်နှစ်ကျော်ကြာအောင် မြဲခဲ့သော သူတို့၏ဆက်ဆံရေးကို တန်ဖိုးမထားဘူးလား စသည်ဖြင့် မေးခွန်းထုတ်မိလိမ့်မည်။ 

ဝမ်လီချမ်က ဘာကြောင့်များ အဖြေမတောင်းဘဲ တစ်ယောက်တည်း ဝမ်းနည်းနေရတာလဲ။

သို့မဟုတ်လည်း လီလန်ဖန်ကို သူ့လက်စားချေ၍လည်း ရသည်။မင်္ဂလာဆောင်ပြီး ဒုတိယနေ့တွင် လီလန်ဖန် ဆီသို့သွား၍ အကြောင်းရင်းကိုမေးကာ သူမ၏ ခင်ပွန်းသစ်နှင့် ရန်တိုက်ပေး၍လည်းရသည်။ဒုတိယတစ်ခုကတော့ အကြံပုပ်သည်ဟုဆိုနိုင်သည်။သူမ တကယ် လုပ်ချင်မိသော်လည်းအတိတ်မှာဖြစ်၍ မလုပ်နိုင်ပေ။

နောက်ဆုံးတွင် သူ၏ ထပ်ခါတလဲလဲ ငြင်းပယ်ချက်ကြောင့် အစ်မများသည် သူ့အား မိတ်ဆက်ပေးမည့် စိတ်ကူးကို စွန့်လွှတ်လိုက်ကြသည်။

 "မင်းပြောခဲ့တာကို မှတ်ထားနော်၊ ဒီနှစ်တော့ မင်း အမေနဲ့တွေ့ဖို့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် အိမ်ခေါ်လာရမယ်"

xxxxx💙