Chapter 6

💙Chapter 6- အလုပ်မှထုတ်ပယ်ခံရမည့် အကျပ်အတည်း

ဝမ်လီချမ် တနင်္လာနေ့ အလုပ်သွားသော် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ မှုန်ကုပ်ကုပ်ဖြစ်နေသည့် ဆရာနှင့် တွေ့ရလေသည်။

 "ဆရာ ဘာဖြစ်နေတာလဲ"  

ဝမ်လီချမ်သည် ဆရာအား သူ့ဆရာအဖြစ်သဘောထားကာ ရိုးရိုးသားသား ဆက်ဆံသည်။

 "ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ မင်း အလုပ်ကိုလာရင် တစ်နေ့လုံး ဘာမှ မဟုတ်တာမလုပ်နဲ့၊ မင်း သင်ယူရမယ့်ဟာတွေကို ရအောင်သင်ထား၊ ပိုလေ့လာရမယ်"

နေ့ခင်းဘက်ရောက်သော်၊စားသောက်တန်းမှာ လူတော်တော်များများက သူတို့စက်ရုံသို့ နောက်ဆုံးအကြိမ် မှာယူထားသည့် အထည်များအား ပြန်ပေးကြောင်းပြောနေကြသည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။

 "ဆရာ၊ ကျွန်တော်တို့ နောက်ဆုံးအကြိမ် ပို့ထားတဲ့ အထည်တွေကို ပြန်ပေးတယ်လို့ ကျွန်တော်ကြားတယ်"

 "ဟုတ်တယ်၊ အထည်တွေက စံချိန်စံညွှန်းမမီဘူး၊ငါ့တို့ စက်ရုံမှာရှိတဲ့ စက်တွေက သူတို့တောင်းဆိုတဲ့ အထည်မျိုးကို လုံးဝမထိုးနိုင်ဘူး"

 "ဒါဆိုလည်း မှာထားတာကိုတော့ ကုန်အောင်အရင်ရောင်းသင့်တာပေါ့၊ပြန်တော့မပေးသင့်ပါဘူး"

စက်ရုံမှာ စက်အသစ်အစားထိုးဖို့ ပိုက်ဆံမရှိဘူးဟု ဆရာ ပြောခဲ့ဖူးသည်။ယခုမှ အကြပ်အတည်းလာတွေ့နေ၍၊ စက်ရုံအတွက် ပိုခက်ခဲလာပြီး သူတို့လည်း ထိခိုက်နိုင်သည်။

 "သေချာ စီစဉ်မထားတဲ့ စီးပွားရေးက လူတွေကို သေစေတာပေါ့၊ စိတ်မပူပါနဲ့၊ တခြားတဖွဲ့က ‌နောက်ထပ်အထည်တစ်သုတ် အော်ဒါမှာပါလိမ့်မယ်၊စက်ရုံအတွက် သေချာပေါက် ဆုံးရှုံးမှုကြီးသွားတာပါပဲ"

သို့သော် လုံးဝ ဆုံးရှုံးသွားတာမျိုးတော့ မဟုတ်ပေ။

 ဘာလို့ လူတွေကို အရူးလုပ်နေတာလဲ....

ယခုလိုအဖြစ်အပျက်မျိုး အရင်က စက်ရုံမှာ ဖြစ်ခဲ့ဖူးသော်လည်း နောက်ဆုံးမှာတော့ တစ်ဖက် အဖွဲ့ကသာ ပိုက်ဆံအရှုံးခံခဲ့သည်။ အရှုံးခံတာမျိုးကလည်းဖြစ်တောင့်ဖြစ်ခဲပင်။ တစ်ချို့ကျတော့ ဈေးကွက်နိမ့်နေချိန်၌ ပစ္စည်းစု၍ အော်ဒါတင်ထားပြီး ဈေးကွက် မြင့်တက်လာမှ ထုတ်ရောင်းကြသည်။ ရောင်းသူဘက်က မြတ်သော်လည်း ထုတ်လုပ်သည့် စက်ရုံဘက်မှာတော့ အော်ဒါမရ၍ အရှုံးပေါ်တာမျိုး ဖြစ်ရသည်။

ဟုတ်သား.....စီစဉ်ထားတဲ့ စီးပွားရေး.... ဒီလိုအရေးကြီးတာကို သူ ဘယ်လိုလုပ် မေ့နိုင်မှာလဲ...

 ၁၉၉၂ ခုနှစ်တွင် (၁၄) ကြိမ်မြောက် ပြည်လုံးကျွတ် ကွန်ဂရက် ပါတီကို ကျင်းပပြီး ဆိုရှယ်လစ် ဈေးကွက် စီးပွားရေး စနစ် ထူထောင်ရန် စီးပွားရေး စနစ် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး မူဝါဒကို အဆိုပြုခဲ့သည်။

သူတို့၏ ဘောဂဗေဒဆရာက ဤကိစ္စကြီးကို အာရုံစိုက်ကာသင်ကြားခဲ့သည်။ စီးပွားရေးစနစ် ပြုပြင်ပြောင်းလဲပြီးနောက် နိုင်ငံ၏ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုမှာ အထူးလျင်မြန်လာခဲ့သည်။

စျေးကွက်စီးပွားရေး ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာသည်နှင့်အမျှ လုပ်သားများသည် စီးပွားရေးလုပ်ရန် ပင်လယ်ဘက်သို့ သွားကြပြီး အစိုးရဝန်ထမ်းများသည်လည်း စီးပွားရေးလုပ်ရဖို့ ပင်လယ်ဘက်သို့သာ သွားကြသည်။ စီးပွားရေးစနစ် ပြုပြင်ပြောင်းလဲပြီးနောက် ကြီးမားသော လုပ်ငန်းကြီးများ ထူထောင်ခဲ့ကြသည်။

ယခု သူတို့၏ စက်ရုံသည် ဈေးကွက်စီးပွားရေး အပြီးတွင် ပိတ်သိမ်းမည့် ပထမအသုတ် စက်ရုံများထဲမှာ ပါသွားမည် ဖြစ်သည်။သူတို့ စက်ရုံ၏ ကျင့်ထုံးများကို၊အနာဂတ်တွင် မည်သည့်လုပ်ငန်းမျှ ကျင့်သုံးတော့မည်မဟုတ်ပေ။

 နှစ်နှစ်အကြာတွင် အလုပ်ပြုတ်တော့မည်ဖြစ်သော်လည်း ကံကောင်းထောက်မစွာ ကြိုပြီး သတိရလိုက်မိသည်။ သူ ဘာမှ မလုပ်နိုင်တော့၊ အလုပ်ထုတ်ခံရဖို့ ကြိုပြင်ထားရပေမည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ဝမ်ရှီသည် နာမည်ကြီး တက္ကသိုလ်တစ်ခု၏ စီးပွားရေးနှင့် စီမံခန့်ခွဲမှုဌာနမှ ထိပ်တန်းကျောင်းသားတစ်ဦးဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။ဘွဲ့မရသေးသော်လည်း သီအိုရီ ဗဟုသုတ ရှိသေးသည်။

ဝမ်လီချမ် ညစာစားပြီးနောက် အပြင်မထွက်ဘဲ အေးအေးဆေးဆေး အနားယူဖို့ လသာဆောင်မှာ ထိုင်နေရင်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။ဤခေတ်က အရာများစွာကို သူနားမလည်သေးပေ။ မူလကိုယ်ခန္ဓာသည်လည်း ယခင်က ဤရှုထောင့်မျိုးကို အာရုံစိုက်ခဲ့သူမဟုတ်ပေ။

ယခုက ဇွန်လလယ်ဖြစ်၍ ပူရုံတင်မက၊ ခြင်လည်းပေါသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ သူ့အခန်းထဲမှာ လျှပ်စစ်ပန်ကာတစ်ခု ရှိနေ၏။ခေတ်မီ နောက်ဆုံးပေါ် လေအေးပေးစက်နှင့် မယှဉ်သာသော်လည်း ဘာမှမရှိတာထက်တော့ ပိုကောင်းသည်။

တစ်ပတ်ကြာ စုံစမ်းပြီးနောက်တွင် လုပ်ငန်းလုပ်ရန်အတွက် ဆိုင်မျက်နှာစာရှိသည့် ဆိုင်များ အလွန်နည်းပါးပြီး ဆိုင်ခန်းငယ်များသာ ပိုများကြောင်း သူ တွေ့ရှိခဲ့သည်။ မနက်စောစောဆိုလျှင်၊ ပစ္စည်းများကို ခင်း၍တစ်နေကုန်ရောင်းပြီး နေဝင်မှ ဆိုင်သိမ်းရတာပင်။သို့သော် လေပြင်းတိုက်ချိန်၊မိုးရွာချိန်နှင့် အေးသောအချိန်များမှာတော့ အဆင်မပြေပေ။ 

ဒါဆို ပစ္စည်းရောင်းဖို့ စတိုးဆိုင် ငှားကြည့်ရမလား...

နေရာတိုင်းတွင် ဈေးဆိုင်များ ပရမ်းပတာ ခင်းကျင်းထားခြင်းများကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းရာ၌၊ အလွန်ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သော ဌာနတစ်ခုရှိသည်။ပြင်းထန်သော ဥပဒေစိုးမိုးမှုကြောင့် အရေးယူဒဏ်ခတ်တာမျိုးလုပ်သည်။ 

 ခေတ်ကာလ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာသည်နှင့်အမျှ စီးပွားရေးလုပ်ရန် ဆိုင်ခန်းများဖွင့်ခြင်းသည် ဆိုင်ခန်း ဆောက်ခြင်းထက် ပိုရေပန်းစားလာသည်။ ထို့ကြောင့် ဤအချက်က သူ့အတွက် အခွင့်အရေးတစ်ခုပင်။

ဝမ်လီချမ်သည် ဖူချမ်မြို့ရှိ FMCG ကုန်ပစ္စည်းများ၏စျေးနှုန်းများကို အကုန်မေးမြန်းစုံစမ်းရန် နောက်အချိန်တစ်လခွဲ ကြာခဲ့သည်။သို့သော် သူ မေးရခြင်းတော့မဟုတ်၊သူ့အမေက ကူညီခြင်းသာ။ 

သူသည် သုံးရက်တစ်ကြိမ်မျှ အပိုစားသောက်ကုန်(ဥပမာ ဆီ၊ဆန်တို့လို မရှိမဖြစ်လိုတဲ့အစားအသောက်မျိူးမဟုတ်) ရောင်းချသော ပစ္စည်းဆိုင်သို့ သွားကာ အပြင်ဘက်တွင်သာနေ၍ ရောင်းအားကို စောင့်ကြည့်ခဲ့သည်။ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ ပလတ်စတစ် ကျွတ်ကျွတ်အိတ်များ ခေတ်မစားသေး‌ေသာဆိုင်များတွင် ပလတ်စတစ်ပိုက်ကွန်အိတ်များကို အသုံးပြုနေကြသောကြောင့် ဈေးဝယ်သူ ဝယ်သွားသော ပစ္စည်းများကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နိုင်သည်။

ဖူချန်မြို့သည် မကြီးမားသည့်အပြင် အပိုစားသောက်ကုန် ဆိုင်ကြီးများလည်း သိပ်မရှိပေ။ ဆိုင်ငယ်အများစုသည် သစ်သားတစ်ဖက်၊မှန်တစ်ဖက်ပါသော ပုံလေးများထဲမှာသာ ခင်းကျင်းထားကြ၏။

အချိန် တစ်လခွဲ၏ စာရင်းဇယားများအရ စီးကရက်ရောင်းအားမှာ အမြင့်ဆုံးဖြစ်သည်။ ဤခေတ်တွင် သာမန်မိသားစုများသည် ယေဘူယျအားဖြင့် အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းဆိုင်များသို့ မသွားကြပေ။ သာမာန်လူတို့ အမှန်တကယ် မရှိမဖြစ်ဝယ်ရသော အရာအများစုမှာ ဆား၊ ပဲငံပြာရည်နှင့် သကြားဖြစ်သည်။ ဆီနှင့် ဆန်လိုအပ်လျှင် ဆီလက်မှတ်နှင့် အစားအသောက်လက်မှတ်ဝယ်ဖို့ ဆန်စပါးဌာနကို သွားရမည်ဖြစ်သည်။

စီးကရက်နှင့် ပတ်သက်၍ ဆိုရလျှင် စီးကရက်ဆိုသည်မှာ စွဲစွဲလန်းလန်း သောက်သုံးမိလျှင် လူ့ခန္ဓာကိုယ်အတွက် မကောင်းပေ။ တချို့ စွဲသွားသူများဆိုလျှင် မစားလျှင်တောင်မှ ဆေးလိပ်သောက်ဖို့ ပိုက်ဆံရှာကြရသည်။

အရင်ဘဝတုန်းက ဝမ်ရှီ အထက်တန်းကျောင်းမှာ ဆေးလိပ်သောက်တတ်လာသည်။ ထိုအရွယ်ကတော့ ဆေးလိပ်သောက်ခြင်းသည် အတော်လေးမိုက်သည်ဟု ထင်ခဲ့မိသည်။ ဝမ်ရှီနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်ပင်၊ ယောက်ျားတစ်ယောက် ဖြစ်သော ဝမ်လီချမ်သည် ဆေးလိပ်မသောက်တတ်သလိုအရက်လည်း သိပ်မသောက်နိုင်ချေ။

 စီးကရက်ကို နေရာတိုင်းလိုလို၊ စတိုးဆိုင်နှင့် ဆိုင်ခန်းများတွင် ရောင်းချသည်။သေတ္တာထဲထည့်ပြီး ရုပ်ရှင်ရုံအဝင်ဝမှာလည်း ရောင်းချသည်။ရောင်းအားမြင့်ပြီး ပြိုင်ဆိုင်မှုလည်း များ၏။

ယခင်ဘဝက၊ သူသည် ကျန်းချမ်မြို့ရှိတက္ကသိုလ်တစ်ခုတက်ခဲ့သည်။ဖူချမ်မြို့သည် ယခင်ဘဝက သူ့အိမ်ထက်ပင် ကျန်းချမ်မြို့နှင့်အလွန်နီးကပ်စွာရှိသည်။

 ယခုသူ နေသည့် ဖူချမ်မြို့နှင့် သူ့ယခင်ဘဝက ကျောင်းတည်ရှိရာ ကျန်းချမ်တို့သည် တူညီသောစီရင်စုအတွင်းရှိ ခရိုင်အဆင့်မြို့များဖြစ်သည်။ပြည်နယ်တစ်ခုတည်းရှိမြို့များပင်။ဖူချမ်သည် ကျန်းချမ်မြို့နှင့် သိပ်မဝေးလှပေ။သို့သော်လည်း ကျန်းချမ်ကို ပြန်ကြည့်ရန် သူ ဘယ်သောအခါမှ မတွေးခဲ့ပေ။

 သူ့အဖေထက် အသက်ကြီးသည့် ဝမ်လီချမ်ကြောင့် သူ့ဆွေမျိုးများ ရှိမည် မဟုတ်တာ သေချာသည်။

ကျန်းချမ်မြို့တွင် စီးကရက်စက်ရုံတစ်ခုရှိသည်။ထိုစက်ရုံကို နှစ်ပေါင်းများစွာကတည်းက တည်ထောင်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များမှာလည်း ကြီးမားသည့် လက်က္ကားဈေးကွက်တစ်ခု ရှိသည်ဟု ကြားသိရ၏။သူ ကျန်းချမ်ကို သွားကြည့်ချင်မိသည်။ နောက်တစ်နေ့တွင် သူသည် ကျန်းချမ်သို့သွားရန် စိတ်ကူးကို သူ့အမေအား ပြောပြသည်။

 "လီချမ်၊ မင်း ဖူချမ်ကနေ တစ်ယောက်တည်း တစ်ခါမှ ခရီးမထွက်ဖူးဘူးလေ၊ ကျန်းချမ်က အရမ်းကျယ်တယ်လို့ ငါ ကြားဖူးတယ်၊ အမေ အရမ်း စိတ်ပူတယ်၊ မင်းယောက်မကို မင်းနဲ့လိုက်ဖို့ ပြောကြည့်ပါလား" 

အထက်တန်းကျောင်းမပြီးခင်မှာ ဝမ်လီချမ်သည် ခရီး တစ်ခါမှ မထွက်ဖူးပေ။ ချည်ထိုးစက်ရုံသို့ဝင်ရောက်ပြီးနောက်၊ သူသည် စီးပွားရေးခရီးများထွက်၍ မြို့ကြီးများကို ရောက်ဖူး၏။သူ မြို့ပြင်ထွက်တိုင်း အနည်းဆုံး သုံးလေးငါးယောက်ပါတတ်သည်။

 "ကျွန်တော် သူများကို မနှောင့်ယှက်ချင်ပါဘူး၊ပြီးတော့ ကျွန်တော် အသက်လည်းကြီးနေပြီ၊ ကျွန်တော့်အတွက် စိတ်မပူပါနဲ့"

ကျန်းချမ်မြို့သည် ဝမ်ရှီနှင့် အလွန်ရင်းနှီးသည်။ ကောလိပ်တက်တုန်းကလည်း ထုံးလိုချေ၊ရေလိုနှောက်ကာ သွားလာခဲ့သည်။ကျန်းချမ်မှာရှိသည့် သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးနှင့်ပတ်သက်သော အရာအားလုံးကို သူမ သိနေသည်။

 "အပြင်ထွက်တဲ့အခါ ဘေးကင်းဖို့ကို ဂရုစိုက်နော်၊ မင်းရဲ့ဘောင်းဘီတိုလေးတွေမှာ ပိုက်ဆံအိတ်ကပ်တွေ အမေ ချုပ်ထားတယ်၊ ပိုက်ဆံကို အိတ်ထဲထည့်၊ အဲ့ဒါက ပိုလုံခြုံတယ်"

 "ဟုတ်ကဲ့၊ကျွန်တော် နောက်တစ်ပတ်သွားမယ်လို့ တွေးထားတယ်"

သူသည် အချိန်နှင့်အမျှ စုဆောင်းထားသော ဒေတာများကို စုစည်းထားရန် လိုအပ်နေသေးသည်။ ဂရုပြုရမည့် ဆိုင်ခန်းကိစ္စလည်း ရှိနေ၏။

 "အမေ၊ အိမ်ငှားဖို့ ဘယ်မှာရှိလဲ သိလား၊အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းတွေ ရောင်းတဲ့ ဆိုင်ဖွင့်ဖို့ သင့်တော်တဲ့ အိမ်မျိုးလေ"

လျှိုဖုန်းကျန်းမှာ နေ့တိုင်းလုပ်စရာမရှိ၍ အပြင်မှ တစ်ချို့သတင်းများကို သိနိုင်သည်။

 "လီချမ်၊ မင်း အဓိက အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းတွေ ရောင်းမလို့လား၊ မင်းအလုပ်က မကောင်းဘူးလား"  

သားဖြစ်သူက အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းများ၏ ဈေးနှုန်းကို ယခင်ကလည်း မေးနေတာပင်။သူမက ဂရုမပြုမိခဲ့ခြင်းသာ။ယခုလည်း အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းလုပ်ငန်းကို လုပ်ကိုင်နိုင်သည့် ဈေးဆိုင်အကြောင်း မေးမြန်းနေပြန်သည်။သူမ သားက ချည်ထိုးစက်ရုံမှာ အလုပ်မလုပ်ဘဲ ပစ္စည်းတွေ ရောင်းချင်တာလာား။

"အကြံတော့ ရှိပါတယ်၊စက်ရုံကလည်း အလုပ်က သိပ်အဆင်မပြေလာတော့ဘူးလေ၊ ကျွန်တော် အလုပ်သွားရင်း အိမ်ငှားပြီး အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းတွေ ရောင်းချင်တယ်၊ အဲဒါက အလုပ်ထွက်တဲ့အခါ အဆင်ပြေအောင် လုပ်တဲ့ နည်းလမ်းတစ်ခုပါ"  

လျှိုဖုန်းကျန်းသည် တစ်နေ့လုံးလုပ်စရာမရှိ၍ သားဖြစ်သူအား ကူညီဖို့ ဆန္ဒရှိသည်။ 

 "ကောင်းပြီ အမေ နေ့ခင်းဘက်ကြည့်ထားပြီး၊ညကျ ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပြောလေ" 

 "လီချမ် အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းဆိုင်ဖွင့်ဖို့ ဘယ်လောက်ကုန်ကျလဲ"

 "အရင်ဆုံးရောင်းရမဲ့ ပစ္စည်းကိုဝယ်ရမယ်၊ စျေးက အများကြီးမပေးရပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် ပစ္စည်းက အမည်စုံတော့ ပိုက်ဆံပိုလိုတယ်"

သူ့အဖေဆုံးတော့ စက်ရုံက ယွမ် ၂၀၀၀ နစ်နာကြေးပေးသည်။ မနှစ်က သူ့လစာ ယွမ်ငွေ 100 တိုးလာပြီး တစ်နှစ်ကျော်အတွင်း 800 ယွမ်နီးပါး စုနိုင်ခဲ့သည်။ ယခု သူ့အမေဆီက စုဆောင်းထားသည့် စုဆောင်းငွေများကို သူသုံးဖို့ အစီအစဉ် မရှိပေ။ထိုငွေများက သူ လက်ထပ်ရန်ဖြစ်သည်။

 "မင်း အဖေပေးခဲ့တဲ့ ယွမ် ၂,၀၀၀ ပေးမယ်၊ သား လောက်ရဲ့လား"

 "လောက်ပါပြီ၊ အမေက အိမ်အကြောင်းစုံစမ်းဖို့လည်း ကူညီပေးပါ၊ လမ်းမပေါ်မှာ ပိုကောင်းတဲ့ နေရာကိုရှာပါ၊ ဖြစ်နိုင်ရင် အပေါ်ထပ်နဲ့ အောက်ထပ်ကို ရှာကြည့်ပါ၊ အရေးကြီးဆုံးက ဈေးသက်သက်သာသာ ဖြစ်ဖို့ပဲ"

 "အမေ အဲဒါတွေ အကုန်စုံစမ်းပြီး မနက်ဖြန် မင်းကို ပြောပြမယ်" 

 သားအမိနှစ်ယောက် အိမ်ကို တစ်ပတ်လောက် စောင့်ကြည့်ကာ ရှာဖွေနေခဲ့သည်။

 နေရာကောင်းက ဈေးကြီးပြီး ဈေးချိုလျှင်လည်း နေရာမကောင်းပေ။သူ့အိမ်နှင့်လည်း နီးသည့် အိမ်ကောင်းတစ်လုံးရှိသည့် သို့သော် ငှားတာမဟုတ်၊ရောင်းမှာဖြစ်သည်။ 

 "လီချမ်၊ ဆိုင်မျက်နှာစာ ကောင်းကောင်း မရှိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

ဝမ်လီချမ် သူ့အမေကို စတိုးဆိုင်ဆိုသည့် စကားလုံးကို သင်ပေးသည်။သူ့အမေက ဉာဏ်မဆိုးသော်လည်း ယခုထိ သိပ်မဖတ်တတ်သေးပေ။

 "နောက်တစ်ခါ ထပ်ရှာကြည့်ပါဦး၊ အမေရဲ့ အလျင်မလိုပါနဲ့"  

ကုန်ပစ္စည်းများကို ကြည့်ဖို့ ဝမ်လီချမ် ကျန်းချမ်မြို့ကို အရင်သွားခဲ့သည်။အမြတ်များများရလျှင် ဆိုင်က ပိုဈေးကြီး၍လည်းဖြစ်သည်။

 မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် ဇူလိုင်လကုန်နေပြီဖြစ်ပြီး သူ ဤနေရာကိုရောက်နေသည်မှာ နှစ်လကျော်ရှိသွား၏။ ယခုတပတ်စနေနေ့သည် ကျန်းချမ်မြို့သို့ သူသွားမည့်နေ့ဖြစ်သည်။

အရင်ဆုံး ဘတ်စ်ကားစီးရမည့်အချိန်ကို စုံစမ်းသည်။အစောဆုံးပြေးဆွဲသည့်ဘတ်စ်ကားသည် 4:30 တွင် ထွက်ခွာပြီး ကျန်းချမ် လက်ကားစျေးတွင်ဂိတ်ဆုံးမည်ဖြစ်သည်။ကားခစျေးနှုန်းမှာ ၃. ၅ ယွမ်ဖြစ်ပြီး ၂ နာရီကြာမြင့်သည်။

လျှိုဖုန်းကျန်းသည် မနက်အစော မထနိုင်မှာစိုး၍ ထိုညတွင် အိပ်မပျော်ဘဲ မနက် ၃ နာရီ၌ အိပ်ရာကထခဲ့သည်။မနေ့ညက စားကြွင်းစားကျန်များကို အပူပေးပြီး ဝမ်လီချမ် လမ်းမှာစားဖို့ ကြက်ဥ ၅ လုံးကို ပြုတ်လိုက်သည်။သူမ ဝမ်လီချမ်ကို ကားဂိတ်သို့ လိုက်ပို့မည်ဟု တွေးထားသည်။

 "အမေကလည်း၊ ပင်ပန်းနေပါ့မယ်၊ အိပ်လိုက်ပါဦး၊ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း လုပ်မယ်" 

ဝမ်လီချမ် ခပ်တည်တည်မျက်နှာဖြင့် တမင်တကာ ပြောလိုက်သည်။

 "ဒါဆို တံခါးဝအထိ လိုက်ပို့ပေးမယ်"

 အပြင်မှာ မှောင်နေသော်လည်း ကံကောင်းထောက်မစွာပင်၊ဤရက်ပိုင်း ရာသီဥတုက ကောင်းနေပြီး လမင်းကလည်း သာနေသည့်အတွက် လမ်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နိုင်သည်။

 "ခဏစောင့်ဦး၊အမေ ဓာတ်မီးရှာလိုက်မယ်"

 "အမေ၊ အထဲဝင်ပါ၊ကျွန်တော် မြင်ပါတယ်၊ လမ်းပေါ်ရောက်ဖို့က နည်းနည်းပဲလျှောက်ရမှာ"

လမ်းပေါ်တွင် မီးမှိန်မှိန်မှိန်မှိန်များသည် လမင်းကြီးထက် အနည်းငယ်သာ၍ တောက်ပနေသည်။

ဝမ်လီချမ် ကားပေါ်ရောက်သည်နှင့် အိပ်ပျော်သွားသည်။ ကားထဲမှာ မီးများဖွင့်ထားပြီး အပြင်က ယခုထိ မည်းမှောင်နေသေးသည်။ ကားပေါ်ရှိ လူတစ်ယောက်က သူ့ထက် အမြန်အိပ်ပျော်လျက်ရှိပြီး သူထိုင်ပြီးသည်နှင့် တခေါခေါ ဟောက်နေတော့သည်။

ဝမ်လီချမ် မိုးလင်းသည်ထိ အိပ်ပျော်သွားသောအခါ စပယ်ယာ လာနှိုးပြီး ကားပေါ်ရှိလူအားလုံး ဆင်းသွားပြီ ဖြစ်သည်။

ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသောအခါ သူ အံသြသွားသည်။ 

၁၉၉၀ ပြည့်လွန်နှစ် အချိန်က ကျန်းချမ်နဲ့ သူသိတဲ့ ကျန်းချမ်က မတူဘူးဆိုတာကို သူဘယ်လိုလုပ် မေ့သွားရတာလဲ...

 ကောလိပ်တက်တုန်းက သူမ ကျန်းချမ်လက်က္ကားဈေးကို အကြိမ်ကြိမ်သွားဖူးခဲ့သည်။ အတန်းနှင့် ဌာနတွင် လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုရှိတိုင်း သူမတို့အုပ်စုသည် သင်ထောက်ကူပစ္စည်းများ ဝယ်ယူရန် လက်ကားဈေးသို့ သွားကြရသည်။

ယခု သူ့ရှေ့က နေရာကို ဘယ်လိုမှ မမှတ်မိပေ။ယခု ကျန်းချမ်ရှိလမ်းများသည် ကြမ်းတမ်းသောကတ္တရာလမ်းများဖြစ်ပြီး အထူးသဖြင့် တွင်းများ၊ ချိုင့်များနှင့် ရေအိုင်များပြည့်နေသော လက်က္ကားဈေးဖြစ်သည်။

လမ်းနှစ်ဘက်စလုံးတွင် ဆိုင်မျက်နှာစာများရှိပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိသည့်အတိုင်း အသက်ဝင်သည်။

ဆူညံသံ၊အော်ဟစ်သံ၊ဈေးညှိနှိုင်းသံ....ဆိုင်တိုင်းက လူပြည့်နေသည်။

ဝမ်လီချမ်သည် အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်း ရောင်းရာနေရာကို ရောက်လာပြီး လူအုပ်နှင့် ရောနှောကာ ဈေးညှိနှိုင်းနေသည်ကို နားထောင်လိုက်သည်။ ယနေ့ သူ ဘာမှ မဝယ်ပေ။ဈေးသိချင်၍ လာကြည့်ခြင်းဖြစ်သည်။

 ပစ္စည်းမဝယ်သူများအတွက် ဈေးအမှန်ကို ဆိုင်ကပြောပြမှာမဟုတ်။ထို့ကြောင့် ဝမ်လီချမ် သည် ထောင့်နားမှာနေ၍ နှစ်နာရီကြာ စျေးနှုန်းများကို နားထောင်ခဲ့သည်။

မနေ့ညက ထုပ်ပိုးရင်း ဘောပင်နှင့်မှတ်စုစာအုပ်တစ်အုပ် ယူလာခဲ့သည်။ ထောင့်နားက နားထောင်ရင်း ပြောနေသည့်ဈေးများကို မှတ်ထား၏။

 ဤနေရာတွင် ဆွေးနွေးထားသောစျေးနှုန်းသည် သေတ္တာတစ်ခုလုံး၏စျေးနှုန်းဖြစ်ပြီး တစ်ခုချင်းစီ၏ စျေးနှုန်းအား တွက်ချက်ရန် ဘောပင်နှင့်စာရွက်ကိုယူကာ တစ်ခုချင်းစျေးနှုန်းကို စောင့်ဆိုင်း တွက်ချက်ရသေးသည်။

 လက်က္ကားဈေးမှ ထွက်လာပြီးနောက် လမ်းဘေးဆိုင်တွင် ခေါက်ဆွဲတစ်ပန်းကန်ကို ၁ယွမ်ဖြင့် စားသည်။ သူ့အတွက် သူ့အမေပြုတ်ထားပေးသော ကြက်ဥတစ်လုံးလည်း စားသည်။ပြီးလျှင် ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကိုသွားပြီး ဘတ်စ်ကားစီးပြီး ပြန်ရပေမည်။

ကျန်းချမ် စီးကရက်စက်ရုံသည် ယန်ချမ် ခရိုင်တွင် အချိန်ကြာမြင့်စွာ တည်ရှိနေသော်လည်း လက်ရှိဘတ်စ်ကားလမ်းကြောင်းများနှင့် ဘူတာအမည်များသည် နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များနှင့် ကွဲပြားသည်။သူသည် ဒေသခံ အများအပြားကို မေးမြန်းသော်လည်း ရှင်းလင်းစွာ မပြောနိုင်သောကြောင့် ယန်ချမ်ခရိုင်သို့ ဦးစွာသွားရောက်ပြီး စီးကရက်စက်ရုံကို ရှာဖွေရသည်။

နောက်ပိုင်းတွင် သူသည် အခြားဘတ်စ်ကားတစ်ဆင့် ထပ်စီးကာ နှစ်ကီလိုမီတာခန့် လမ်းလျှောက်ပြီး လူငါးယောက်ကို မေးမြန်းပြီးမှသာ စီးကရက်စက်ရုံကို ရောက်လာခဲ့သည်။

xxxxxx💙