Chapter 9

💙Chapter 9- အချိုရည်

ညနေပိုင်းတွင် ဝမ်လီချမ် သည် စတိုးဆိုင်သို့ သွားခဲ့ပြီး လျှိုဖုန်းကျန်းက လင်းလင်းကို အဝတ်အစားလဲလှယ်ရန် အိမ်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။ဝူလင်းသည် သူတို့အိမ်တွင် ရက်အနည်းငယ်ကြာနေမည်ဖြစ်သည်။

 နေ့ခင်းဘက်မှာတော့ ဆိုင်ကို ချန်ကုံးကျူးက စောင့်ကြည့်လေ့ရှိသည်။ပစ္စည်းပို့ချိန်ရောက်သည့်အခါ သူ့အမေက စတိုးဆိုင်ကို စောင့်ကြည့်ရ၏။ ညစာစားပြီးနောက်၊ ကုံးကျူး၏ တစ်နေကုန်အလုပ်များ ပြီးသွားသည်။

ကုံးကျူး အနားယူချိန်မှာ စနေ၊ တနင်္ဂနွေဖြစ်ပြီး အပြင်ထွက်နိုင်သည်။ထိုအခါ ဝမ်လီချမ်က အလုပ်လာလုပ်ရပြန်သည်။ထို့ကြောင့် သူ့မှာ နားကိုမနားရပေ။ 

ယေဘူယျအားဖြင့်၊ သူ ကုန်ပစ္စည်းသွားဝယ်ယူသည့်အခါ၊ ကုံးကျူးအား နေ့တစ်ဝက်ဆိုင်စောင့်စေပြီး အချိန်ပိုလုပ်ခအဖြစ် နေ့တစ်ဝက်လျှင် ၁ယွမ်ပေးမည်ဖြစ်သည်။

 နံနက်ခင်းတွင် သူတို့သုံးယောက်လုံး နံနက်စာစားပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်သည် လင်းလင်းကို ကျောင်းသို့ ပို့ပြီးနောက် အလုပ်သွားခဲ့သည်။ ‌ဆိုင်ဖွင့်ဖို့ လျှိုဖုန်းကျန်းက စတိုးဆိုင်မှာနေခဲ့သည်။

ယခင်က စီးကရက်ရောင်းတာလောက် အမြတ်မများသော်လည်း စတိုးဆိုင်လုပ်ငန်းက ကောင်းနေသေးကာ သူ့ဆိုင်မှာ ဖူချမ်မှာ မရှိသည့် အသစ်အဆန်း အများကြီးရှိသည်။

ပစ္စည်းဖြန့်သော အခြားသူတစ်ဦးလည်းရှိသည်၊ချန်ကုံးကျူး ဖြစ်သည်။သူသည် အလွန်စကားပြောကောင်းပြီး အရောင်းသမားကောင်းတစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့သည်။

 ညနေစာစားပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်သည် ချန်ကုံးကျူးအား

 "ကုံးကျူး၊ မင်းဒီမှာ အသားကျနေပြီလား"

 "ဟုတ်ကဲ့၊ အဒေါ်က သိပ် သဘောကောင်းပါတယ်၊ ဟင်းတွေကလည်း အရမ်း အရသာရှိတယ်၊အကောင်းဆုံးကတော့ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ကို ဒီအလုပ်ကို ပေးခဲ့တာပါပဲ"  

အလုပ်ရှာပြီးကြောင်း သူ့အမေကို ပြောပြသော် အမေက ဝမ်းသာအားရငိုကြွေးနေခဲ့သည်။သူ့အမေက နှုတ်ကသာထုတ်မပြောသော်လည်း သူ့ကို လေးနက်သည့်အလုပ်တစ်ခု အမြဲရှာစေချင်ခဲ့မှန်း သူသိသည်။

"အိုကေ၊ လူတွေကို မင်း ဘယ်လိုပြောဆိုရမယ်ဆိုတာ သင်ယူပြီးပြီ၊ မင်း အလုပ်ကို ကောင်းကောင်းလုပ်နေတယ်၊ အရောင်းအ၀ယ်လုပ်တာကိုလည်း မင်း စိတ်ဝင်စားတာ ငါတွေ့တယ်၊ ဆိုင် အလုပ်ရှုပ်တဲ့အခါ၊ မင်း စတိုးဆိုင်မှာ ကူညီပေးပြီး မင်း အလုပ်အားတဲ့အခါ၊ အပြင်ထွက်ပြီး ရောင်းလို့ရတယ်၊မင်း ရောင်းရတဲ့ ပစ္စည်းတွေက မင်းအတွက် ကော်မရှင်ခပြန်ပေးမှာပါ၊မင်း 100 ယွမ် ရောင်းလိုက်တိုင်း ကော်မရှင်ခအဖြစ် ငါ မင်းကို 1 ယွမ် ပေးမယ်၊ လစာကတော့ အရင်လို တစ်လကို ယွမ် 50 ပဲနော်"

ရွှယ်လီလီ ရောက်ရှိလာတော့မည် ဖြစ်သော်လည်း ဖူချမ်ရှိ စျေးကွက်မှာ ကွက်လပ်ဖြစ်နေသေးကာ တံခါးဖွင့်ရန် တစ်စုံတစ်ယောက် လိုအပ်နေသည်။ မူလက သူကိုယ်တိုင် ပရိုမိုးရှင်းဆင်းရန် စီစဉ်ခဲ့သော်လည်း ချန်ကုံးကျူး၏ အရောင်းစွမ်းရည်ကို မြင်တွေ့ပြီးနောက်တွင် သူ့ကို ဦးစွာ စမ်းသပ်ခွင့်ပြုရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် သူပါ စမ်းကြည့်မည်ဖြစ်သည်။

 လစာက ချန်ကုံးကျူးအတွက် အမြဲတမ်း တိုးပေးရမှာ ဖြစ်ပြီး ကော်မရှင်က သူ၏ စိတ်အားထက်သန်မှုကို ပိုကောင်းအောင် စည်းရုံးနိုင်ပေသည်။

အလုပ်ဆင်းပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်သည် လင်းလင်းကို ကျောင်းသွားကြိုခဲ့သည်။ လင်းလင်းကိုခေါ်တိုင်း ရှောင်ကျန်းတန့်၏ ညီမနှင့် အမြဲတွေ့ဆုံသည်။ ကျောင်းမှာ သို့မဟုတ် ကျောင်းတံခါးမှာ ဆုံတွေ့ကြသည့်အတွက် သူ သိပ်ပြီး အထွေအ‌ထူး မစဉ်းစားမိပေ။

 "လင်းလင်း အမေက ဒီည သမီးကို လာခေါ်မယ်မလား၊ လင်းလင်း အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ဦးလေးကို လွမ်းနေမှာလား"

 "အိမ်မပြန်ချင်ဘူး ဦးလေးရဲ့သမီးပဲဖြစ်ချင်တယ်"

" ဒါဆို သမီးအမေက စိတ်မဆိုးလောက်ဘူးလား"

 "အမေက စိတ်မဆိုးပါဘူး သူ့မှာ မောင်လေးရှိနေပြီပဲ"

ဝမ်လီချမ် စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်သွားသည်။ တစ်ယောက်ယောက်က ကလေးကို ဘယ်လိုရန်တိုက်စကားမျိုး ပြောထားတာလဲ။ 

 "ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ... သမီး အမေက လင်းလင်းကို အရမ်းချစ်ပါတယ်"  

အကြီးဆုံးအစ်မနှင့် ယောက်ဖက လင်းလင်းကို အတော်ချစ်ပြီး အလိုလိုက်မှန်း သူသိသည်။

 "မဟုတ်ပါဘူးအမေကမွေးတဲ့မောင်လေးကိုပဲ တစ်မိသားစုလုံးက ချစ်ကြတာ" 

ဝမ်လီချမ် ချက်ချင်းပြုံးလိုက်ပြီး "ဘယ်သူပြောတာလဲ"

ဝမ်လီချမ် တူမကို ချော့နေရင်း စတိုးဆိုင်ကို စက်ဘီးစီးလာခဲ့သည်။သူတို့ ရောက်လာသည်နှင့် လျှိုဖုန်းကျန်းက လင်းလင်းကို ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။

 "ဘာဖြစ်တာလဲ"

လင်းလင်းက လီချမ်ကို သိပ်ချစ်တာမဟုတ်ဘူးလား။ အခု ဘာလို့ငိုတာလဲ။

လျှိုဖုန်းကျန်း သူ့မြေးကို ချော့ပြီး သကြားလုံးတစ်ခုပေးလိုက်သည်။ပြီးလျှင် သားဖြစ်သူကို ဆွဲခေါ်ပြီး ဘာဖြစ်သလဲဟု မေးသည်။

“သူမက သမီးဆိုတော့ အစ်မအကြီးဆုံး ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက် ထပ်မွေးတာတဲ့၊သူ့ကို ဘယ်သူကပြောတာလဲတော့ မသိဘူး၊သူတို့မိသားစုက မောင်လေးကိုပဲ ချစ်ကြတယ်လို့လည်း ပြောတယ်"

ဤကိစ္စ၏ အဓိကအချက်မှာ အစ်မဖြစ်သူတို့ မိသားစုသည် သားကို သမီးထက် အမှန်တကယ် ဦးစားပေးခြင်း ရှိ၊မရှိဆိုတာပင်။

 "စိတ်မပူပါနဲ့ အစ်မ လာတဲ့အခါ ကျွန်တော် ပြောပြလိုက်မယ်"

ယခုအခါ မိသားစုအားလုံး လိုလိုမှာ ကလေးတစ်ယောက်စီရှိပြီး ချွန်းမေတို့ မိသားစုတွင်သာ နှစ်ယောက်ရှိသည်။ အငယ်ဆုံးမှာ သားတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အငယ်ဆုံးလေးကို အနည်းငယ် ပို၍ အလိုလိုက်သော်လည်း အကြီးဆုံးသမီးဖြစ်သူကိုလည်း ချစ်ကြသည်။

သူတို့ခေတ်မှာ ကလေးများများ မွေးပြီး ယောက်ျားလေးများကိုချစ်သလို၊ မိန်းကလေးကိုလည်း ချစ်ကြသည်။သည်ဘက်ခေတ်မှာတော့ မိသားစုထဲမှာ ကလေးတစ်ယောက်သာ မွေးကြတာများသည်။

ဝမ်ရှီသည် ယခင်ဘဝကတည်းက "အမျိုးသမီးများက ကောင်းကင်တခြမ်းကိုကိုင်ထားသည်" ဆိုသော ဆောင်ပုဒ်ကို ကြွေးကြော်သူဖြစ်၏။သို့ဖြစ်၍ သူမ ဤကိစ္စကို ချွန်းမေအား သေ‌ချာပေါက် ပြောပြရမှာပင်။

ဝမ်ချွန်းမေသည် ညနေ ခုနစ်နာရီတွင် ရောက်လာသည်။လျှိုဖုန်းကျန်းသည် သူ့သမီးကြီးအား အပေါ်ထပ်သို့ ခေါ်သွားကာ အရာအားလုံးကို ပြောပြသည်။ချွန်းမေသည် အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် သူ့သမီးအား ဘယ်သူက စ၍ပြောခဲ့သည်ကို မေးသည်။

 "လင်းလင်း၊ အမေက သမီးကို မချစ်ဘူးလို့ ဘာလို့ ပြောတာလဲ၊ အမေက သမီး မောင်လေးကို ချစ်သလို သမီးကိုလည်း ချစ်တယ်လေ"

 "ဒါဆို မောင်လေးကို ဘာလို့ ထပ်မွေးတာလဲ၊ သမီး ရှိနေတာကို အဆင်မပြေဘူးလား"  

လင်းလင်း၏ အတန်းဖော်အများစုမှာ တစ်ဦးတည်းသော သားသမီးများဖြစ်သည်။

 "လင်းလင်း တစ်ယောက်တည်း အရမ်းအထီးကျန်သွားမှာကို အမေက ကြောက်တယ်လေ၊ လင်းလင်း နဲ့ ကစားဖို့ မောင်လေး တစ်ယောက်ရှိတာ မကောင်းဘူးလား"

 "ဟင့်အင်း၊သမီး ဦးလေးရဲ့သမီးဖြစ်ချင်တယ်"  

သူမ၏ ဦးလေးသည် အရသာရှိသော မုန့်များလည်းဝယ်ကျွေးသလို၊ ပျော်စရာကောင်းသည့် ပစ္စည်းများကိုလည်း ဝယ်ပေးကာ သူမနှင့် ကစားပေးသည်။ မောင်လေးက လုံးဝမကောင်း။သူမဆီက ကစားစရာများကို လုယက်ဖျက်ဆီးလေ့ရှိသည်။

 "ဦးလေးမှာလည်း သူ့ကိုယ်ပိုင် သားသမီးတွေ ရှိလာမယ်လေ၊ သူတို့ဟာ လင်းလင်းရဲ့ မောင်လေး ဒါမှမဟုတ် ညီမလေးတွေ ဖြစ်လာလိမ့်မယ်၊လင်းလင်းက အကြီးဆုံး အစ်မမို့လို့ မောင်လေး၊ ညီမလေးတွေကို ကြင်နာရမှာပေါ့၊ဦးလေးမှာလည်း မိသားစုဆိုတာရှိလာမှာလေ"

 "ဦးလေးမှာ မိသားစုရှိလားလို့ ဆရာမက မေးဖူးတယ်၊ သမီးကတော့ ဦးလေးကို အဲဒီလိုမဖြစ်စေချင်ဘူး"

ဆရာမက ဘယ်က ပါလာရတာလဲ။ သူမ ထင်‌နေတာက ယောင်းမက တစ်ခုခုပြောခဲ့တယ်မှတ်နေတာ၊ ဒါဆို ဆရာမက ကလေးကို တစ်ခုခုပြောခဲ့တာ ဖြစ်နိုင်လား။

 "ဆရာမက သမီးကို ဘာပြောလိုက်တာလဲ"

 “ဦးလေးရဲ့ ကလေးတွေနဲ့ ဆော့လားလို့ ဆရာမက သမီးကို မေးတယ်" 

"ဆရာမက သမီး ဦးလေးကိုသိလား"  

သူမ မောင်လေးက ကလေးရှိတဲ့သူနဲ့ တူလို့လား။

 "သိတယ်၊ ဆရာက ဦးလေးကို အစ်ကိုလီချမ်လို့ ခေါ်တာ"  

ဝူလင်းက ဆရာမ၏ လေသံအတိုင်း ပြောလိုက်သည်။ဆရာမသည် သူ့ဦးလေးအား အစ်ကိုလီချမ်ဟု ခေါ်သောအခါ သွားမစိအောင် ပြုံးနေတတ်သည်။

 "ဆရာမက ဘာပြောသေးလဲ"

 "ဆရာမက အိမ်စာတွေ သင်ပေးတယ်၊အဒေါ်က သမီးကို ချစ်ရဲ့လားလို့ လည်း မေးတယ်၊အမေ၊ သမီးမှာ အဒေါ်ရှိသလား"  

ဝမ်လင်း ပြောရင်းပြောရင်း ဝမ်းနည်းလာသည်။နောက်ဆို ဘယ်သူက သူမကို ချစ်တော့မှာလဲ။သူမ အနည်းငယ် ဝမ်းနည်းမိသည်၊ ဦးလေးက ဘာလို့ သူ့အဖေမဟုတ်ရတာလဲ၊

 "ဘယ်ဆရာမကို ပြောနေတာလဲ"

 "ဆရာရောင်"

 တကယ်က လင်းလင်း ပြောချင်သည်က ဆရာမရှောင်ကို ပြောချင်တာပင်။ ကျောင်းအုပ်ဆရာ ဆရာရောင်သည် အသက်လေးဆယ်ကျော်အရွယ်ရှိပြီဖြစ်သည်။သူ့မောင်လေးကို အစ်ကိုဟု မခေါ်နိုင်ပေ။

 ဆရာမရှောင်သည် အထင်ကြီးစရာ ကောင်းသည်။ သူမသည် တရုတ်ဘာသာစကားကို သင်ကြားပေးနေပြီး သူမက အလွန်နုပျိုလှပနေသေးသည်။

 ဆရာမရှောင်က သမီးဖြစ်သူအား မကောင်းတာတစ်ခုခု သင်ပေးခြင်းမျိုးမဟုတ်၊ သူမ မောင်လေး၏ အိမ်ထောင်ရေးအခြေအနေကို မေးတာနှင့် ပိုတူသည်။

ဝမ်လီချမ်သည် မိန်းကလေးကို ယမန်နှစ်ကုန်တွင် အိမ်သို့ခေါ် လာမည်ဟု ကတိပေးခဲ့သော်လည်း ယခုထိ မခေါ်လာသေးပေ။ သူမတို့လည်း မကြာသေးမီက အလုပ်များနေပြီး မေ့သွားကြ၏။ ရှားမေက ယခင်တစ်ပတ်ကမှ မောင်ဖြစ်သူ၏ အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်း ပြန်လည်သတိပေးခဲ့တာပင်။

 ယခုအချိန်အတွင်းမှာ သူမ အလုပ်များနေတာကြောင့် ဆရာမရှောင်၏အခြေအနေကို မေးမြန်းကြည့်ဖို့ အမေဖြစ်သူအား ပြောပြခဲ့သည်။

 မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာ ရွှယ်လီလီ လာပို့သည့် နေ့ရောက်လာသည်။ ရွှယ်လီလီ၏ စုပေါင်းဖြန့်ဖြူးရေးဟု ရေးထားသော ဆိုင်းဘုတ်နှင့်အတူ ရွှယ်လီလီ ရောက်လာသည်။

ဝမ်လီချမ်၏ ဆိုင်မျက်နှာစာဘက်ခြမ်းတွင် လမ်းငယ်တစ်ခုရှိပြီး အိမ်ကို ဖြတ်လမ်းကပြန်လိုသူများအတွက် အဆင်ပြေနိုင်သည့် လမ်းငယ်တစ်ခုဖြစ်သည်။

အတွင်းလှေကားထစ်၏ ဘေးဘက်နံရံတွင် ဆိုင်ထဲကို ထိုဖြတ်လမ်း‌မှနေ၍ လွယ်လွယ်ကူကူ ဝင်ရောက်နိုင်စေရန် တံခါးတစ်ခုလုပ်ထားသည်။

ရွှယ်လီလီကို စင်ငယ်များနှင့် လှေကားထစ်အောက်တွင် ထားရှိခဲ့ပြီး အချို့ကို အိမ်သို့ ပြန်လည်ပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းနှင့် သူ့အမေအခန်းကလည်း အပြည့်ဖြစ်သွားရတော့သည်။

ကျန်းချမ်၏ အထွေထွေဖြန့်ဖြူးရေးရုံးမှ ပေးပို့သော စစ်ဆေးရေးမှူးသည် ဂိုဒေါင်အဖြစ် အနီးနားရှိ ပိုကြီးသောအိမ်တစ်လုံးကို ငှားမည်ဟု ယခင်ကပြောခဲ့ဖူးသည်။ ဝမ်လီချမ် ငှားချင်သော်လည်း လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံသိပ်မကျန်တော့ပေ။ကျန် 20,000 ကျော်ကို သူ အကုန်သုံးပြီးဖြစ်သည်။

ချန်ကုံးကျူး ပို့ဆောင်ရာတွင် အဆင်ပြေစေရန်အတွက် သုံးဘီးဆိုင်ကယ်တစ်စီးကိုလည်း ဝယ်ယူခဲ့သည်။

ချန်ကုံးကျူး တွေးထားသော ရောင်းကောင်းမည့်နေရာတို့သည် ဖျော်ဖြေရေးနေရာများဖြစ်သည်။ သည်ဘက်ခေတ်မှာ ဖျော်ဖြေရေးကွင်းများမှာ ကပွဲများရှိသည်။သူသည် နေ့တိုင်း အလုပ်ဆင်းချိန်ပြီးနောက် ဖျော်ရည်ဘူးအိတ်များကို အကခန်းမသို့ သယ်ဆောင်သွားသည်။အကခန်းမတွင် ရောင်းချရာတွင် အရောင်းရဆုံးအရာမှာ အချိုရည်ဖြစ်ပြီး အမြတ်အစွန်းအများဆုံးမှာလည်း အချိုရည်ဖြစ်သည်။

တစ်ပတ်အတွင်း သေတ္တာ ၁၀ လုံး ရောင်းခဲ့ရသည်။ယနေ့တွင် အကခန်းမပေါင်းများစွာက အော်ဒါမှာသည်။ ဒုတိယအကြိမ် ပြန်လည်ဝယ်ယူခြင်းပင်။ အော်ဒါ သုံးခုရှိပြီး တစ်ခုက သေတ္တာ 10 လုံးတောင် မှာယူခဲ့သည်။

အကခန်းမမှာ ရောင်းရသည်က အစိမ်းရောင် ဖန်ပုလင်းများဖြစ်သည်။လက်လီဈေးက တစ်ပုလင်းကို ပြားငါးဆယ်ဖြစ်ပြီး ကာရာအိုကေခန်းမက တစ်ပုလင်းကို ၁ယွမ်နှင့် ရောင်းချသည်။

 Sheryl အမှတ်တံဆိပ်ပါသော အဖျော်ယမကာများအားလုံးကို 10% လျှော့စျေးနှင့် သေတ္တာ 20 လုံး သို့မဟုတ် ထို့ထက်ပိုအောင် မှာယူပါက၊ 15% လျှော့စျေးဖြစ်ရရှိမည်ဖြစ်သည်။ ပထမအကြိမ် မှာယူဖူးသော ဈေးဝယ်သူများသည် သေတ္တာ တစ်ခုအတွက် 10% လျှော့စျေးကို ရယူနိုင်သည်။

ရွှယ်လီလီ အမှာစာများသည် နှစ်ပတ်အကြာတွင် စတင်ပြီး များပြားလာခဲ့သည်။ ချန်ကုံးကျူးသည် ဖူချမ်ရှိ မိုးလုံလေလုံ ကွင်းများနှင့် အပြင်ဘက် ဖျော်ဖြေရေး နေရာများအားလုံးတွင် ရောင်းချနေသည်။ ဘိလိယက်ခန်း၊ ဂိမ်းခန်းများနှင့် အခြားနေရာများတွင် ရွှယ်လီလီရှိနေပြီဖြစ်သည်။ တခြားဆိုင်များကလည်း လူတိုင်းသောက်နေကြသည့် ရွှယ်လီလီကို သူ့ဆိုင်က အော်ဒါမှာယူကြသည်။

 ယခုတစ်ကြိမ်တွင် ဝမ်လီချမ်သည် နောက်ထပ် ယွမ် ၅၀၀၀ နှင့် ကုန်သေတ္တာ ၆၀၀ ကို တိုက်ရိုက်မှာယူခဲ့သည်။ဤဆိုဒါအချိုရည်သည် နောင်လာနောက်သားများက အမြန်ရောင်းထွက်ကုန်များဟု ခေါ်ဝေါ်ကြပြီး ရောင်းမကုန်မှာကို ဘယ်သူမှ မကြောက်ကြပေ။ ရာသီဥတုက တဖြည်းဖြည်းပူလာပြီး နွေရာသီမှာ အချိုရည်ရောင်းအားက အထွတ်အထိပ်ပင်ဖြစ်သည်။

 အော်ဒါများ ကောက်နေစဉ် အနီးနားတွင် ငှားရမ်းနိုင်သော အိမ်ကြီးများ ရှိမရှိကိုလည်း မေးမြန်းခဲ့သည်။

ဝမ်လီချမ်သည် အိမ်ငှားခြင်းနှင့် ပတ်သက်တိုင်း၊ အဘယ်ကြောင့် ယခုလို ဖြစ်ရသည်မသိ။ယခုလည်း အိမ်ကို မငှားဘဲ အိမ်ပြန်ရောင်းချင်သည်ဟု ဆိုနေသည်။အိမ်လေးက ဘန်ဂလိုပုံဖြစ်ကာ ဟောင်းနွမ်းနေပေသည်။ ၁၉၇၀ အစောပိုင်းလောက်မှာ ဆောက်ခဲ့သည်ဟု ကြားသည်။ အိပ်ခန်းနှစ်ခန်းနှင့် ဧည့်ခန်းတစ်ခန်းပါရှိပြီး ၁၀စတုရန်းမီတာခန့် ကျယ်ဝန်းသည်။

သူတို့က ယွမ် ၈၀၀၀ တောင်းသည်။ အိမ်သည် လမ်းဘေးတိုက်ရိုက်ဖြစ်ပြီး လမ်းမျက်နှာစာမရှိ၊ တစ်ထပ်တည်းသာရှိသည်။ ဈေးကများလွန်းနေပေသည်။

ရွှယ်လီလီကို မှာယူပြီးနောက် သူ့မှာ 3,000 ကျော်သာ ကျန်ပါတော့သည်။

 အကြိမ်အနည်းငယ်ပြောပြီးနောက် ရွှယ်လီလီ ရောက်လာတော့မည်ဟု ထင်ရသည်။ သူ့အမေ လျှိုဖုန်းကျန်းက ယွမ် ၅၅၀၀ ပေးကာ အိမ်ကိုဝယ်ယူဖို့ ကူညီခဲ့သည်။ စီးကရက်ရောင်းပြီး ငွေရှာပြီးနောက် ယွမ် ၁၀၀၀၀ ကို သူ့မိခင်ထံ ချက်ချင်း ပြန်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ 

 နောက်နေ့တွင် ရွှယ်လီလီ ရောက်လာသည်။

 မနှစ်တုန်းက ဆရာဖြစ်သူအား သူ ဆေးလိပ်ရောင်းသည့်အကြောင်း မပြောခဲ့ပေ။

ဆရာသည် ထက်မြက်ပြီး မိခင်ဖြစ်သူကဲ့သို့ လိမ်ရန် မလွယ်ကူပေ။

 ယခုနှစ်တွင် သူသည် သုံးလမျှသာ အတန်းတက်ခဲ့ပြီး ခွင့်ငါးကြိမ် ခြောက်ကြိမ် တောင်းခဲ့သည်။

 "ကျွန်တော့်မိသားစုက ဒီနှစ်မှာ အဓိကမဟုတ်တဲ့ အစားအသောက်ဆိုင်ဖွင့်ထားပါတယ်၊ အခု နည်းနည်း အလုပ်ရှုပ်နေသေးလို့ပါ"

 "ကောင်းပြီ ငါ မင်းကို ဘာမှ မပြောပါဘူး၊ အလုပ်ကို ကြိုးကြိုးစားစား လုပ်ပါ၊ ဒါပေမယ့် အဓိကတော့ စက်ရုံ အလုပ်ကို အရင်ကိုင်တွယ်ဖို့ပါ၊ ငါ မင်းကို ဖုံးကွယ် မထားပါဘူး၊ စက်ရုံရဲ့ လက်ရှိ အခြေအနေက ဘယ်လို ဖြစ်မလဲ မသိနိုင်ဘူး၊ မင်းအခုထွက်လမ်းရှာပြီးပြီဆိုတော့ ငါ မင်းအတွက် ဝမ်းသာတယ်"

 "ကျေးဇူးပါပဲ ဆရာကြီး၊ သင်ပေးခဲ့တဲ့ အရာတွေကို မေ့ထားမှာ မဟုတ်ပါဘူး"

ဆရာက အပြစ်ပြောမည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့် ဖုံးကွယ်ထားလေ၏။ သခင်သည် သာမန်လူများထက် သာလွန်သော အရာများကို မြင်နိုင်သော ဉာဏ်ကောင်းသူဖြစ်သည်။

 သူ စီးကရက်ကို စရောင်းတုန်းက ညီအစ်မများနှင့် ညီအစ်ကို တော်တော်များများက ဆိုင်ပြုတ်မှာ ကြောက်သည်ဟု ပြောကြသည်။

 သူတို့အမြင်မှာတော့ လက်ရှိအလုပ်က အေးအေးဆေးဆေးဖြစ်သည်။ မိဘများကလည်း စက်ရုံမှာ တစ်သက်လုံး အလုပ်လုပ်ခဲ့ကြတာပင်။မိဘများ အငြိမ်းစားယူပြီး သားသမီးများ စက်ရုံတွင် ဆက်လက်လုပ်ကိုင်ကြသော မိသားစုများစွာလည်း ရှိသည်။ စက်ရုံမှာ အလုပ်ရှိလျှင် ရိုးရိုးသားသားလုပ်ကြရမည်။အပြင်မှ စီးပွားရေးကခက်ခဲလွန်းသည်ဟုမြင်ကြ၏။

လွယ်လွယ်ရသည့်ငွေဆိုတာ မရှိ။ ပစ္စည်းရောင်းတာလေးက ဘယ်လောက်ရနိုင်မှာလဲ။

လွန်ခဲ့သည့် နှစ်အနည်းငယ်က စတိုးဆိုင်ကို သူ မဝယ်မချင်း သူတို့ ဘာမှ မပြောဘူး။

 အခုခေတ် လူအများစုက ထိုအကြောင်း တွေးနေကြသည်ကို သူနားလည်နိုင်သည်။ သူ့အမေက အစကတော့ သဘောမတူပေ။ စက်ရုံ၏ စွမ်းဆောင်ရည်က မကောင်းဘူးဟု ပြောမှသာ သူတို့ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး သဘောတူလိုက်သည်။

 အလုပ်ကထွက်ပြီး စတိုးဆိုင်ဖွင့်ဖို့ အာရုံစိုက်ချင်လျှင် မိသားစုထဲမှာ ဘယ်သူမှ သူ့ကို ထောက်ပံ့မှာမဟုတ်။ သူ ရူးနေပြီဟုပင် ထင်ကြမည်ဖြစ်သည်။

ဤသည်မှာ သည်ဘက်ခေတ်၏ တွေးခေါ်ပုံနည်းလမ်းဖြစ်ပြီး ရာထူးမှဖြုတ်ချခံရသည့်အခါ ယင်းအချက်အား မည်သို့လက်ခံမည်ကို သူ တွေးဆ၍မရပေ။

xxxxx💙