Chapter 10

💙Chapter 10- အတူတကွ

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ဤအတောအတွင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသည်။

ဝမ်လီချမ်ကို လွန်ခဲ့တဲ့တစ်လက သူမတွေ့ခဲ့သည်။ သူ့ကိုနောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည့်အချိန်က ဇူလိုင်လ 5၊ 1987 ဖြစ်သည်။

မူလက အခွင့်အရေးကို လွတ်သွားခဲ့စဥ်က ဘာမှ အထွေအထူးမတွေးမိသေး။နောက်တနေ့ သူနှင့်ထပ်တွေ့သောအခါတွင် ဝူလင်းနှင့် စကားစမြည်ပြောကာ သူ့အခြေအနေအကြောင်း မေးလိုက်မိသည်။

သူ အိမ်ထောင်မကျသေးဘူးဆို၍ သူမ ပျော်မိသည်။

ဝူလင်းသည် သူ့အဖွားအိမ်တွင် မကြာသေးမီက တည်းခိုနေသည်ဟု ကြားသိရပြီး သူ့ဦးလေးက မနက်ပိုင်းနှင့် ညနေပိုင်းများတွင် လာကြိုမည်ဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့် သူမသည် ဝမ်လီချမ်နှင့် တမင်တကာ ဆုံတွေ့ခွင့်ကို ဖန်တီးခဲ့သည်။

 လေးရက်လောက်ကြလျှင် ဝူလင်း အိမ်ကိုပြန်သွားသည်ဟုကြားရပြီး ဝမ်လီချမ် လည်း ပြန်မပေါ်လာတော့။

 သူမ လွဲသွားပြန်ပြီလား? နောက်တစ်ကြိမ်တွေ့မယ့်အချိန်ကို စောင့်ရတော့မှာလား...

ရှောင်တရှင်းသည် သူ့သမီးလေး မကြာသေးမီက မပျော်မရွှင်ဖြစ်နေကြောင်း သိထားသောကြောင့် အနီရောင်စွံပလွံသီးများနှင့် ကြက်စွပ်ပြုတ်ကို ယနေ့ သမီးဖြစ်သူအတွက် ချက်ကျွေးခဲ့သည်။ သမီးဖြစ်သူက ဟင်းတစ်ပန်းကန်ပဲ သောက်ပြီး ထမင်း ပန်းကန်တစ်ဝက်သာ စားခဲ့သည်။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် သူ၏ အငယ်ဆုံးသမီးဖြစ်ပြီး အချစ်ဆုံးသမီးဖြစ်သည်။

 သူ့မိန်းမ ဆုံးသွားသည်မှာ ဆယ်နှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။သူ့မိန်းမသည် ငယ်ငယ်လေးနှင့် ကလေးစောစောမွေးခဲ့ပြီး နေမကောင်းသလိုဖြစ်ခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သူမသည် နောက်ထပ် ကလေးအချို့ကို မွေးဖွားခဲ့သည်။

ရှောင်တရှင်းသည် စက်ရုံတွင် တစ်ဦးတည်းသော စူပါနည်းပညာရှင်ဖြစ်ပြီး ဖူချမ်တွင် လစာအလွန်ကောင်းသည်။ ဇနီး ကွယ်လွန်ချိန်မှာ သားအကြီးဆုံးက အသက် ၁၉ နှစ်ရှိပြီမို့ သူ့ညီမလေးများကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ဖို့ ကူညီပေးခဲ့သည်။ထို့ကြောင့် သူတို့အိမ် ပရမ်းပတာကြီးတော့ဖြစ်မသွားပေ။

 သားအကြီးဆုံး အိမ်ထောင်ကျ၍ ပေးထားသည့်အိမ်မှာ သူ့မိန်းမအသက်ရှင်နေချိန်က စက်ရုံကပေးခဲ့သည့် အိမ်ပင်။ထိုစဉ်က အိမ်ဈေးနည်းနည်းနှင့်ဝယ်ခဲ့တာပင်။  

ဒုတိယသမီးက အိမ်ထောင်ကျပြီးဖြစ်၍ စိတ်ပူစရာမရှိပေ။သူ့တတိယသားကတော့ သူ့စုဆောင်းငွေနှင့် လက်ထပ်ပြီး အိမ်ဝယ်လိုက်၏။

ယခု သူနေထိုင်သော အခန်းသည် အငယ်ဆုံးသမီးအတွက် သီးသန့်ဖြစ်ပြီး အကြီးဆုံးနှင့် တတိယသားကိုလည်း ပြောပြထားသည်။ ကလေးသုံးယောက် အိမ်ထောင်ကျပြီးသည့် နောက်မှာတော့ မိသားစုက အများကြီး ခြောက်ကပ်သွားခဲ့သည်။ သူ့သားများနှင့် သူ မနေချင်တာ မဟုတ်။သူ့မိန်းမ ဆုံးပါးသွားပြီးဖြစ်သလို၊ သူ့ချွေးမက ယောက်ခထီးနှင့် အတူတူ အိမ်ခေါင်မိုးအောက်မှာ နေထိုင်သည်ကို ပတ်ဝန်းကျင်က အတင်းအဖျင်းပြောမှာကြောက်သည်။ နောက်တစ်ခုကတော့ အငယ်ဆုံးသမီးနှင့် ယောင်းမဖြစ်သူကြားမှာ ဆက်ဆံရေး မကောင်းမှာစိုးတာကြောင့်ပင်။

အငယ်ဆုံးသမီးလေးမွေးတုန်းက သူ့မိန်းမမှာ နို့မထွက်ခဲ့။အငယ်ဆုံးသမီးလေးသည် ငယ်စဉ်ကလေးဘဝကတည်းက သနားစရာ‌ကောင်းပြီး သူ့အပေါ် အလွန်ကြင်နာတတ်သည်ဟု ခံစားခဲ့ရသည်။

 ကြီးပြင်းလာသည့် အငယ်ဆုံးသမီးလေးအား သူ ဂရုစိုက်ပြီး မိသားစုတစ်ခုလုံး၏ အလိုလိုက်ခံလေးဖြစ်လာသည်။ သူမသည် ထက်မြက်ပြီး အကျင့်စာရိတ္တကောင်းမွန်ကာ ချစ်စရာကောင်းသည်။ သူ့မိန်းမ ဆုံးပါးသွားသောအခါ အစာမစားနိုင်ဘဲ ကုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေချိန်၌၊ သမီးအငယ်ဆုံးက အိပ်ရာဘေးရှိ ခုံတန်းလျားပေါ်တွင် ထိုင်ကာ အစားကို ဝင်အောင်ကျွေးခဲ့သည်။ 

မိသားစုတစ်စုလုံးက အငယ်ဆုံးသမီးကို သဘောကျကြပြီး အငယ်ဆုံးသမီးကလည်း သူ့ကို တကယ်ဂရုစိုက်တာကြောင့် ဖခင်ဖြစ်ရတာ တန်သည်ဟုပင် ခံစားမိသည်။ညီအကို မောင်နှမများက သူမအပေါ် အမှားလုပ်မိတိုင်း သူမသည် ဖခင်ကို အပူမပေးပေ။

အစ်ကိုကြီးများကြောင့် ရန်ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့သည့် ဒဏ်ရာလေးများကိုလည်း မနာကျင်ဘူးဟု ပြောတတ်သည်။

အငယ်ဆုံးသမီးလေးသည် ငယ်စဉ်ကတည်းက အဆင့်ကောင်း ရရှိခဲ့ပြီး အထက်တန်းကျောင်းတွင်လည်း အတန်း၏ထိပ်ဆုံးတွင်ပါဝင်ခဲ့သည်။ ရှောင်တရှင်းသည် ဤတစ်ကြိမ်တွင် ကောလိပ်ကျောင်းသူတစ်ဦး မွေးထုတ်နိုင်ပြီဟု လက်ခမောင်းခတ်ဖို့ပြင်ထားသည်။မထင်မှတ်ပဲ သမီးအငယ်ဆုံးက စာမေးပွဲမအောင်ခဲ့။ ထိုအချိန်တွင် သူမ၏ အစ်ကို ၊အစ်မများက သူမအား စာမေးပွဲပြန်ဖြေရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ သူမက ငြင်းဆန်ခဲ့၏။

သူသည် သူမကို ရိုက်နှက်ဆုံးမခြင်း ၊ စာမေးပွဲ ကျရှုံးခဲ့၍ ဆူပူသော စကားတစ်ခွန်းမျှပင် မပြောခဲ့ပေ။ ကောလိပ်ဝင်ခွင့် စာမေးပွဲအပြီးတွင် အငယ်ဆုံးသမီးသည် အိမ်တွင် တစ်နှစ်ကြာ အနားယူခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် အကြီးဆုံးချွေးမ၏ဖခင်က မူလတန်းကျောင်းသို့ ဆရာမအဖြစ် ဝင်ရောက်ရန် စီစဉ်ပေးခဲ့သည်။ နှစ်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သမီးအငယ်ဆုံး ပုံမှန်မဟုတ်ဘဲ တစ်မျိုးဖြစ်သွားတတ်သည်မှာ သုံးကြိမ်သာရှိခဲ့ဖူး၏။သူ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မှတ်မိသည်။

ပထမအကြိမ်က၊ ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲတွင် သူမသည် ဖိအားများစွာခံနေရချိန်က ဖြစ်သည်။

 ဒုတိယအကြိမ်မှာ၊ မတ်လ 1990 တွင်သူမသည် အပြင်မှပြန်လာပြီးအခန်းထဲတွင်ပုန်းကာ ငိုခဲ့သည်။ တတိယအကြိမ်မှာ၊ ယခုနှစ် မေလတွင် အနည်းငယ် ပုံမှန်မဟုတ် ဖြစ်နေ၏။

တကယ်တော့ သူ့သမီးအငယ်ဆုံးက သိပ်မငယ်တော့၊သူ့အသက်က 69 နှစ်ဖြစ်ပြီး ယခုနှစ်တွင် သူမက 22 နှစ်ဖြစ်သည်။ သည်အရွယ်မှာ အိမ်ထောင်မပြုသေးသူ ခရိုင်မှာ လူနည်းစုရှိသည်။ ရှောင်တရှင်းသည် သူမအား အလျင်စလို အိမ်ထောင်မပြုခိုင်းပေ။ အကြောင်းမှာ သူမ စောစောအိမ်ထောင်ပြုပါက အသက်ငယ်သေး၍ ကလေးမွေးဖွားလျှင် ကျန်းမာရေးပြဿနာ ရှိနိုင်သောကြောင့်ပင်။သို့သော်လည်း သူ့သမီးအငယ်ဆုံး၏ မကြာသေးမီက အခြေအနေအရ၊သူမ ချိန်းတွေ့နေသလား ဆိုသည်ကို သူ တွေးမိခဲ့သည်။

"သမီးလေး၊ တစ်နေ့လုံး သက်ပြင်းချနေတာ၊ သမီး ချိန်းတွေ့နေတာကို အဖေ့ကို အသိမပေးတာလား" 

" မဟုတ်တာ၊ အဖေကလည်း .... နေပါဦး သမီး အိမ်ထောင်မပြုနိုင်ရင် အဖေက သမီးကို တစ်သက်လုံး ပံ့ပိုးပေးမှာလား" 

" နောက်ဘဝအထိတောင် သမီးကို ကျွေးထားနိုင်တယ်၊သမီး အချစ်ရေးကအဆင်မပြေဘူးလား"

သူ့သမီးက ရုပ်ရည်ချောမောပြီး အကျင့်စာရိတ္တလည်း ကောင်းသည်။ သူမက ကျောင်းဆရာမလည်းဖြစ်တာကို၊ ဘာလို့ သူမကို ဘယ်သူမှမကြိုက်တာလဲ.… 

ရွှယ်လီလီ၏ရောင်းအားသည် တနေ့တခြား တိုးလာနေပြီး ချန်ကုံးကျူးသည် ကုန်ပစ္စည်းများကို တစ်ယောက်တည်း ပို့ဆောင်ရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့် ချန်ကုံးကျူးက မာကျစ်ကို ခေါ်ကာ တစ်လလျှင် ယွမ် 50 ပေးနိုင်သည်ဟု ပြောလိုက်၏။

ချန်ကုံးကျူးသည် ယခုလတွင် စုစုပေါင်း ယွမ် 130 ရခဲ့သည်။ ပြီးခဲ့သည့်လက ကော်မရှင်ခနှင့် လုပ်ခလစာ အများကြီး ရခဲ့သည်။သူ့အမေကို 130 လုံး ပေးခဲ့သည်။ ပြီးခဲ့သည့် နှစ်လက လစာထဲမှ သူ့အမေကို တစ်လလျှင် 30 ပေးခဲ့၍ ယခု သူ့မှာ သွားရည်စာမုန့်ဖိုးများနှုတ်ပြီးနောက် 20 ကျော်ရှိသည်။ စတိုးဆိုင်မှာ နေ့လယ်စာရော ညစာရော စားရသည်။မနက်စာအတွက်တော့ အီကြာကွေးနှင့် ပန်ကိတ်တစ်ထုပ်က နှစ်ပြားကျသင့်၏။

ယခုတော့ ပစ္စည်းများလိုက်ပို့ပြီး၍ အိမ်ပြန်ရောက်လျှင် အပြင်မထွက်ဘဲ စကားပင်မပြောနိုင်တော့။ သူ၏ ချန်ကျားရွာက မဝေးပေ။ ဆိုင်သို့ စက်ဘီးဖြင့် မိနစ် 20 ကျော် ကြာသည်။

 သူ့စက်ဘီးက အဟောင်းဆိုင်မှာ ဝယ်ခဲ့သော အပျက်လေးဖြစ်ပြီး အပိုပစ္စည်းနည်းနည်းနှင့် သူ့ကိုယ်သူ ပြုပြင်ထားသည်။ ဖာထေးထားသောအဝတ်အစားများနှင့်ပင် ဟိုတစ်စ၊ဒီတစ်စ ကွက်တိကွက်ကျား ဖြစ်နေသည်။သူကတော့ စီး၍ရလျှင် တော်နေပြီဖြစ်သည်။

 ယနေ့တွင် မူလတန်းကျောင်းမှ မှာထားသော ကုန်ပစ္စည်းများကို ကျောင်းမတက်မီ ပို့ဆောင်ပေးရမည်ဖြစ်သည်။ ချန်ကုံးကျူး အနားတွင်မရှိသဖြင့် မာကျစ်သည် ယနေ့တွင် ပထမဆုံးအကြိမ် လိုက်ပို့ခွင့်ရခဲ့သည်။

သူ ပစ္စည်းပို့ပြီး၍ ထွက်သွားခါနီးမှာ ဆရာတစ်ယောက်က တားသည်။

 "ခဏနေ‌‌ဦး၊ မင်း ငါနဲ့ ရုံးခန်းထဲလိုက်ခဲ့ပါ"

 "ဘာလို့လဲ၊ ကျွန်တော် ပစ္စည်းတွေ ပို့ပြီးပြီ၊ ငွေလည်းရှင်းပြီးပြီ"

 "လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်က ငါ့ကျောင်းသားတွေဆီက မင်းပိုက်ဆံတွေ လုယက်သွားတယ်လို့ ပြောတယ်၊ အဲဒါ ဟုတ်လား"

 "ကျွန်တော် ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ပြန်ပေးရမလဲ"

 "ဒါက ပိုက်ဆံပေးစရာ မဟုတ်ဘူး၊ လုယက်မှုဟာ တရားမဝင်ဘူးဆိုတာ မင်း မသိဘူးလား"

 "စာမဖတ်တတ်လို့ ကျွန်တော် မသိဘူး"

 "ကောင်းပြီလေ၊ မင်းမိဘတွေကို ဒီကိုခေါ်လိုက်ပါ"  

မာကျစ်သည် ချန်ကုံးကျူး ထက်ငယ်ပြီး ယခုနှစ်တွင် အသက် 17 နှစ်သာရှိသေးသည်။

 "ကျွန်တော့်အမေက ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်နဲ့ ထွက်ပြေးသွားတယ်၊ အဖေက မသန်မစွမ်းဖြစ်ပြီး သူ့ကို ထောက်ပံ့ဖို့ ကျွန်တော် ပိုက်ဆံရှာနေတာပါ"  

သူပြောခဲ့သည့် ပထမ စကားက မှန်သည်။နောက်စကားများကတော့ သိပ်မမှန်ပေ။ 

 "ဒီကလေးဘယ်လိုပြောနေတာလဲ"

 "ဆရာရောင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ"  

ရှောင်ဟုန်ယန် ရုံးခန်းသို့ ပြန်သွားရင်း ကန်တင်းထဲက ဖြတ်သွားသောအခါ ဆရာရောင်သည် ကောင်လေးတစ်ယောက်နှင့် စကားပြောနေသည်ကို တွေ့လိုက်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

 "ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ မနက်ဖြန် အတန်းအတွက် ပြင်ဆင်ပြီးပြီလား" 

ဆရာရောင်က ကျယ်လောင်သော လေသံဖြင့် ပြောသည်။

 ဆရာရောင်သည် အမှန်တကယ် ဆရာကောင်းတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူမသည် မာကျစ်ကို ခွင့်မလွှတ်သော်လည်း ကလေးစိတ်ထိခိုက်မှာကို ကြောက်ရွံ့သောကြောင့် စကားဝိုင်းထဲဆွဲမထည့်ပေ။

 "ဟင့်အင်း ရုံးခန်းမှာ သင်ခန်းစာတွေ အရင်ပြင်လိုက်ဦးမယ်"

မာကျစ်သည် အစ်ကိုဝမ်ဆီမှာ အလုပ်မလုပ်မီတွင်၊ ချန်ကုံးကျူးက သူ့ထံလာပြီး ပြောခဲ့သည်။

 "မာကျစ်၊ ငါ မင်းကို အစ်ကိုဝမ်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်၊ငါ့လိုပဲ စတိုးဆိုင်မှာ မင်း ပစ္စည်းပို့ပေါ့ကွာ၊ တစ်လကို ယွမ် ၅၀ ပေးတယ်"

 "ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အစ်ကို"  

တူညီသော အတွေ့အကြုံများကြောင့် သူတို့သည် ညီအစ်ကိုကောင်းများ အမြန်ဖြစ်လာကြသည်။

 "ငါ့ကို ကျေးဇူးမတင်နဲ့၊ အစ်ကိုဝမ် စတိုးဆိုင်ဖွင့်တာကို အလေးအနက်နဲ့ သေချာလုပ်ကိုင်ပေးပါ၊ အစ်ကိုဝမ် အတွက် ဒုက္ခမပေးပါနဲ့"

 "ငါ သိပါတယ်၊ ဒုက္ခမပေးဘူးလို့ ကတိပေးတယ်"  

မာကျစ်သည် ပထမအကြိမ် ပစ္စည်းပို့ခြင်းကို မကိုင်တွယ်နိုင်တော့မည်ကို စိုးရွံ့သဖြင့် ချန်ကုံးကျူးတစ်ယောက် မူလတန်းကျောင်းသို့ စက်ဘီးဖြင့်လိုက်သွားသည်။ကျောင်းအဝမှာ ရန်ဖြစ်နေတုန်း သူ မာကျစ်ကို ‌တွေ့သွားသည်။

 "မာကျစ်၊ ပစ္စည်းတွေ ပို့ပြီးပြီလား၊ ဘာလို့ ပြန်မလာသေးတာလဲ"  

 "မင်းက ဘယ်သူလဲ"

 "ကျွန်တော်က သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ပါ၊ ကျွန်တော်တို့က တစ်နေရာတည်းမှာ အလုပ်လုပ်တယ်"

မာကျစ်မှာ အလုပ်ရှိလျက်နှင့် လိုက်ပြီးလုယက်သည်ကို ဆရာရောင် ဒေါသထွက်သွားသည်။  

"မင်း အလုပ်လုပ်ရက်သားနဲ့ ဘာလို့ဒီလိုလုပ်သေးတာလဲ"

 "ဘာလဲ...." ချန်ကုံးကျူးက လက်ရှိအခြေအနေကို နားမလည်သေးဘဲ ကြောင်စီစီဖြစ်သွားသည်။

 "လုယက်တာ" မာကျစ်က သူ့ကို အချိန်မှီ ရှင်းပြသည်။

 "မင်း လုပ်ပြန်ပြီလား" 

အစ်ကိုဝမ်ကို ဒုက္ခမပေးပါနဲ့လို့ သူပြောခဲ့တာမဟုတ်လား။

 "မဟုတ်ဘူး၊ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်က ကိစ္စပါ၊ အစ်ကိုဝမ်ကို ဒုက္ခပေးတာ မဟုတ်ဘူး"

"မင်္ဂလာပါ၊ ခင်ဗျားက အခုခံရတဲ့ လူရဲ့ မိသားစုဝင်လား ကျွန်တော်သိချင်တယ်၊ခင်ဗျား လုယက်ခံရတာ ဘယ်လောက်လဲ၊ကျွန်တော် ဘယ်လောက် လျော်ရမလဲ၊သူစိတ်ပြောင်းသွားပါပြီ၊ သူ့ကို အခွင့်အရေးပေးပြီး ခွင့်လွှတ်လိုက်နိုင်မလား"  

ယခုလို တောင်းပန်ခြင်းမျိုးကို အစ်ကိုဝမ်က သင်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး စကားပြောသည့်အခါမှာလည်း ပြုံးပြထားရသည်။

 "မင်းက တကယ် အလုပ်လုပ်တဲ့ အဖော်လား၊ မင်းမှာ အလုပ်ရှိလား ဘယ်သူက သက်သေပြနိုင်မှာလဲ"

 ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ချန်ကုံးကျူးက အစ်ကိုဝမ်၏စက်ရုံကို ဖုန်းဆက်ပြီး အလုပ်ပြီးလျှင် သူတို့ကို လာခေါ်ဖို့ ဆရာရောင်၏ရုံးခန်းသို့ လာခိုင်းသည်။

ဆရာရောင်၏ရုံးခန်းတွင် သူသည် မာကျစ်နှင့်အတူရပ်နေပြီး ဆရာရောင်က သူတို့အား တရား တစ်ချိန်လုံး ဟောပြောနေသည်။

ဝမ်လီချမ် ရောက်လာသည်အထိ ဆရာက စကားပြောနေသေး၏။

 "မင်္ဂလာပါ၊ဆရာ ကျွန်တော်က သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ သူဌေးပါ၊သူတို့ ဘာအမှားလုပ်လိုက်တာပါလဲ"  

မာကျစ်က ယခုအလုပ်ကိုမလုပ်မီက လုယက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်း ဖုန်းထဲတွင် ချန်ကုံးကျူးမှ ဝမ်လီချမ်အား ပြောထားပြီးသားဖြစ်သည်။ ဆရာက သူတို့ကို ရဲလက်သို့ လွှဲပြောင်းပေးမည့်အစား ခွင့်‌လွှတ်ပေးစေချင်၍ ပြင်ဆင်ဖို့ရာ ပြောထားခြင်းဖြစ်၏။

 "ရပါတယ်၊ သူတို့ကို ပြန်ခေါ်လာဖို့ ဒီကိုရောက်လာတာပါ၊ ဘာတွေမှားနေတာလဲ သိရင် တော်လောက်ပါပြီ၊သူတို့ကို အခွင့်အရေးပေးနိုင်ပါတယ်"

 "သင်ကြားပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ"

 သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက ဉာဏ်ကောင်းသူများပင်။ဆရာက အစ်ကိုဝမ်ကို မတိုင်ကြားတော့ပေ။ အစ်ကိုဝမ်က လူကောင်းမှန်းသိ၍ နောက်ဆို ဆင်ခြင်ဖို့ရာသာ ပြောခဲ့သည်။

 သူတို့သုံးယောက် ဆရာရောင်၏ ရုံးခန်းမှ ထွက်လာသောအခါ တံခါးကို သော့ခတ်ပြီး အလုပ် ဆင်းဖို့ပြင်နေသော ရှောင်ဟုန်ယန်အား တွေ့လိုက်ရသည်။

"အစ်ကိုလီချမ်ကို ပြောစရာရှိတယ်"  

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် နောက်ဆုံးတော့ ရှောင်ဖယ်မနေဘဲ ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။

 "ကုံးကျူး မင်းတို့ အရင်ပြန်သွားပါ"  

သူတို့ သုံးယောက်လုံး ရောက်လာ၍ စတိုးဆိုင်မှာ သူ့အမေသာ ရှိပြီး ဘာဖြစ်နေမှန်း သိနိုင်မှာမဟုတ်ပေ။

သူတို့နှစ်ယောက် ကစားကွင်းဘက်သို့သွားရာ လမ်းဘက်သို့ ရောက်လာကြသည်။

 "ဆရာမရှောင် ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"  

ဝမ်လီချမ်သည် လေထုက အနည်းငယ် ထူးဆန်းသည်ဟု ခံစားမိပြီး လေထုကို ချိန်ညှိရန် ဆရာမဟု တမင်ခေါ်ခဲ့သည်။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အစက ဒေါသ ထွက်နေသော်လည်း ဝမ်လီချမ်အား သဘောကျစိတ်ကြောင့် ဒေါသများ ပြေလျော့သွားပြီး အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။

 "ရှင့်မှာ ချစ်သူရှိလား"

နှစ်ယောက်သား ဘေးချင်းကပ်ကာ ကစားကွင်းအနီးတွင် ဖြည်းညှင်းစွာလျှောက်လာရင်း ရှောင်ဟုန်ယန်က ထိုစကားကိုပြောပြီးနောက် ဟိုသည်လှည့်ပတ်ကြည့်နေသော်လည်း ဝမ်လီချမ်ကိုတော့ မကြည့်ခဲ့ပေ။

ဝမ်လီချမ်သည် သူမ၏ နားရွက်နီနီများကို ကြည့်လိုက်သည်။ စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာအောင် စဉ်းစားပြီးနောက် တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။

 "မရှိပါဘူး"

 သူမက ခပ်သွက်သွက်နှင့် ပြောလိုက်သည်။ "ဒါဆို ကျွန်မတို့က တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ဆက်ဆံရေးခု တည်ဆောက်ကြရင် ဘယ်လိုလဲ"

သည်တစ်ခါ ရှောင်ဟုန်ယန်က ဝမ်လီချမ်ကို မရှောင်ဘဲ သူ့ကို လေးလေးနက်နက် ကြည့်ကာ "အဆင်ပြေလား"

စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်းမှာ ဝမ်လီချမ် အများကြီးတွေးခဲ့သည်။ သူ့အမေနှင့် အစ်မက သူ့ကို တစ်ယောက်ယောက်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးဖို့ စိတ်ကူးကို ဘယ်တော့မှ လက်လျှော့မှာမဟုတ်ပေ။

 သည်ဘက်ခေတ်မှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်က အရင်ဝဝန်ခံနိုင်သည်အထိဆိုလျှင် ဝမ်လီချမ်ကို အတော် ချစ်၍သာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

ဝမ်လီချမ် ကြိုက်သည်ဖြစ်စေ၊မကြိုက်သည်ဖြစ်စေ သဘောကျခံရသည့် ခံစားချက်က ကောင်းချီးတစ်ခု ဖြစ်သည်။

 "သွားရအောင်၊ အလုပ်ကမဆင်းသေးဘူးလား၊ အိမ်ပြန်လိုက်ပို့မယ်"

ရှောင်ဟုန်ယန်လည်း စက်ဘီးစီးလာခြင်းဖြစ်သည်။သူမက သူနှင့် အချိန်ပိုပေးချင်ပြီး သူ့ထင်မြင်ချက်ကို လေးစားသူဖြစ်သည်။

 "အစ်ကိုလီချမ်တို့အိမ် မရောက်ခင် ကျွန်မအိမ် ရောက်လာတာပါ၊ အစ်ကို အရင်ပြန်ပါ"

 "မနက်ဖြန်မနက်ကျရင် အစ်ကို အလုပ်ကို အကြို၊အပို့ လုပ်ပေးရမလား"

 "မနက်ဖြန် မနက်ကျရင် ကျွန်မ လုပ်စရာရှိသေးလို့ 7:30 မှာ ကျောင်းအရောက်လာရမှာ"

 "ဒါဆို မနက်ဖြန် 7:00 ကိုယ် မင်းအိမ်ရှေ့မှာ စောင့်နေမယ်"

 "ကောင်းပါပြီ"

 အငယ်ဆုံးသမီးက ယနေ့ညတော့ ထမင်းပန်းကန်ကြီးကြီး တစ်လုံး ကုန်အောင်စားပြီး နောက်ဆုံးတော့ ပုံမှန်ဖြစ်လာသည်။ အပြုံးကလည်း တောက်ပလွန်းနေသည်။

အစ်ကို လီချမ်က သူမ သဘောထားကို ဒီလောက်လွယ်လွယ် သဘောတူဖို့ မမျှော်လင့်ထားပေ။ကောင်မလေးက အရင်ဝန်ခံလိုက်လျှင် အစ်ကို လီချမ်က အထင်သေးမှာကို စိုးရွံ့နေခဲ့သည်။ အစ်ကို လီချမ်က ယခုလိုတုံ့ပြန်မည်ဟု မမျှော်လင့်ထား၍ သူမ ပျော်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။

 ညဘက် ဆိုင်မပိတ်ခင် ဝမ်လီချမ်က သူ့အမေကို ပြောပြသည်။

 "အမေ၊ အခုတလော ကျွန်တော် အိမ်မှာမနက်စာမစားဖြစ်ဘူး"

 "ဒါဆို ဘာစားမလဲ"

 "မနက်စောစောကျရင် အပြင်ထွက်မှာမို့လို့ အပြင်မှာဝယ်စားလိုက်မယ်"

ဤသည်ကို သူ့အမေအား အရင်ပြောခဲ့သည်။အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက်၊သူ အိမ်မှာ မနက်စာမစားဘဲ နေလေ့ရှိသည်ကို သူမ အသားကျသွားပေလိမ့်မည်။

သို့သော် သူ မည်မျှကြာအောင် ရှောင်ဟုန်ယန်နှင့် အဆင်ပြေမည်ကို မသိသေးပေ။ ရှောင်ဟုန်ယန်သည် မူလဝမ်လီချမ်ကို ကြိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။အကယ်၍ သူမက ဝမ်လီချမ်မဟုတ်ကြောင်း၊ သို့မဟုတ် သူမတွေးထားသလောက် နှစ်ယောက်သား မလိုက်ဖက်ကြောင်း သိလာသောအခါတွင် သူမဘက်က လမ်းခွဲချင်ခွဲနိုင်သည်။

သူ့ဘက်ကတော့ တစ်ရက်တည်းသာ စကားပြောဖြစ်လျှင်တောင် ချစ်သူ တစ်ယောက်၏ တာဝန်ကို တစ်နေ့တာ ထမ်းဆောင်ရမှာပင်။

xxxxx💙