Chapter 11

💙Chapter 11 -နေ့ရက်တိုင်းက ချစ်သူများနေ့

နောက်တစ်နေ့တွင် 6:30 နှိုးစက်နာရီကြောင့် ဝမ်လီချမ် နိုးလာသည်။ သည်ဘက်ခေတ်မှာ နှိုးစက်နာရီများ ခေတ်စားစပြုလာသည်။နောက်ဆုံးအကြိမ်က ကျန်းချမ် လက်ကားဈေးဖြင့် 10 လုံးဝယ်ပြီး 5 လုံးရောင်းကုန်သွားပြီဖြစ်သည်။ သူ့ကိုယ်ပိုင်သုံးဖို့ တစ်လုံးယူထားသည်။

 သူ ထပြီး ဆယ်မိနစ်လောက် ဆေးကြောသန့်စင်ပြီး ဖျော်ရည် နှစ်ဘူးကိုယူကာ အပြင်ထွက်သွားသည်။

 မနေ့က ချိန်းထားသည့် လမ်းဆုံရောက်သော် ၇နာရီထိုးဖို့ ငါးမိနစ်လိုသေးသည်။သူ ကားကိုရပ်ပြီး လမ်းဘေးမှာ မနက်စာသွားဝယ်လိုက်၏။

ဝမ်လီချမ် သည် အရပ်ရှည်ချောမောပြီး လူအုပ်ကြားတွင်ဆို ထင်းကနဲ ထင်ရှားသည်။ ရှောင်ဟုန်ယန် ထွက်လာပြီးပြီးချင်း သူ့ကို ချက်ချင်းတန်းတွေ့လိုက်ရသည်။

 "အစ်ကို လီချမ်၊ ညီမ အိမ်မှာစားလာပြီးပြီ"

 သူမသည် အဖြူရောင် ချည်သားဂါဝန်ကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး အနက်ရောင်ဒေါက်နိမ့် သားရေဖိနပ်တစ်ရံကို ခြေချင်းဝတ်တွင် သိုင်း၍စီးထားသည်။ဆံပင်က ပိုနီတေးလ်စတိုင်လ်မြင့်မြင့်စီးထားပြီး ဖရိန် ပါးလွှာပြီး စမတ်ကျသော စက်ဘီးပေါ်တွင် ရှိနေသည်။

ရှောင်ဟုန်ယန် သည် ယခုခေတ်တွင် အဖြူရောင် ၀တ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားသော အမျိုးသမီးများအနက် အလှဆုံးဟု အနည်းဆုံး ဝမ်လီချမ် ထင်မိသည် ။

 "ဒါက မင်း ရေဆာမှာစိုးလို့လာတာ၊ က်ိုယ် မုန့်နှစ်ထုပ်လည်း ဝယ်လာတယ်"

ရှောင်ဟုန်ယန် နှမြောစိတ်လေးဖြင့် အစကတည်းကသာသိလျှင် အိမ်က ဘာမှ မစားလာပါဘူးဟုတွေးမိသွားသည်။

 “အချိန်ရှိပါသေးတယ််၊ညီမ ဒီမှာထိုင်စားလိုက်မယ်"

"ကောင်းပြီလေ၊ တိုဟူးနှောင်းသောက်ချင်လား" 

သူ တကယ်ပဲ တိုဟူးနှောင်းသောက်ချင်ခဲ့သည်။ ကျန်းချမ် ကိုသွားချိန်ကလွဲ၍ အမြဲတမ်းအိမ်မှာသာ မနက်စာစားပြီး အပြင်မှာ မနက်စာမစားဖူးပေ။  

"ကောင်းပြီ၊ ကိုယ် တိုဟူးနှောင်း သွားဝယ်လိုက်မယ်၊ မင်းအရင်စားထားနှင့်လို့ရတယ်"

သူတို့နှစ်ယောက်သားမှာ အချိန်အတော်ကြာအောင် အလုပ်အသွားအပြန်၊အကြိုအပို့သာလုပ်ခဲ့ကြသည်။ နွေရာသီ ကျောင်းအားလပ်ရက် မတိုင်ခင်အထိပင်။ ချိန်းတွေ့တာမျိုးလည်း မရှိသလို နှစ်ယောက်ကြားထဲမှာ တိုးတက်လာတာမျိုးလည်းမရှိပေ။

ဝမ်လီချမ်သည် ယနေ့အထိ သူ့မှာ အချိန်မရှိခြင်းပြဿနာအတွက် အဖြေတစ်ခု ရလာခဲ့သည်။ မာကျစ်နှင့် ချန်ကုံးကျူး တို့၏လုပ်ခလစာကို တစ်လလျှင် ယွမ် 60 တိုးပေးခဲ့သည်။ထို့ကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက်ကို တစ်ပတ်မှာ တစ်ကြိမ်ခန့် အလုပ်လုပ်ရက် တိုးလိုက်တာပင်။ စနေနှင့် တနင်္ဂနွေများတွင် အလှည့်ကျ အနားယူကြရသည်။

 နွေရာသီအားလပ်ရက်၏ ပထမဆုံးစနေနေ့သည် သူတို့ ပထမဆုံးဒိတ်လုပ်မည့်နေ့ဖြစ်သည်။

 သူတို့နှစ်ယောက် ပန်းခြံတံခါးမှာ ဆုံကြသည်။ အရင်တုန်းက ဝမ်လီချမ် နှင့် လီလန်ဖန် တို့သည် ပန်းခြံထဲမှာ ချိန်းတွေ့ခဲ့ကြ၍ သူ ယခုလည်း တခြားဘယ်ကိုသွားရမှန်း မသိပေ။

 နှစ်ယောက်သား ထိုင်ခုံပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း စကားစမြည်ပြောနေကြသည်။

 "အစ်ကို လီချမ် အဲဒီနေ့က ညီမကို မြန်မြန် ကတိပေးခဲ့တာပဲ၊ အစ်ကိုက ညီမလို ခံစားချက်မျိုး အစကတည်းက ရှိနေခဲ့တာလား"

ဤမေးခွန်းကို သူမ မေးချင်နေတာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ သူတို့ ယခင်ကဆို အချိန်တိုင်း၊ လမ်းမှာသာတွေ့ကာ ထိုင်ပြီး စကားပြောသည်ဟူ၍မရှိပေ သူကလည်း အမြဲတမ်း အလုပ်များသည်။

 နွေရာသီအားလပ်ရက်တွင် သူနှင့်တွေ့ဆုံရန်အတွက် ယနေ့မတိုင်ခင်ကတည်းက ကြိုတင်ချိန်းထားတာပင်။ထိုနေ့က နှစ်ယောက်သား စကားနည်းနည်းပြောပြီး သူ ထွက်သွားသည်ကို သူမ ကြည့်နေလိုက်သည်။

 မနေ့က ဝမ်လီချမ်က သူမကို ယနေ့ ပန်းခြံမှာ ချိန်းတွေ့ဖို့ ပြောသည့်အချိန်မှာ သူမ အင်မတန်ပျော်သွားရသည်။သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်လကျော်ကြာ ရည်စားဖြစ်ခဲ့သော်လည်း တစ်ကြိမ်မှ မချိန်းတွေ့ခဲ့ကြချေ။

အစ်ကိုလီချမ်၏ လွယ်ကူမြန်ဆန်သော အဖြေစကားက တာဝန်ကျေရုံသာ ပြန်ဖြေခြင်းလားဟု သူမ တွေးတောမိသည်။ နောက်တစ်နေ့တွင် သူမကို စောင့်ရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေသော အစ်ကို လီချမ်ကို သူမ တွေ့သောအခါ ထိုအတွေးကို အမြန်စွန့်လွှတ်လိုက်သည်။

ဝမ်လီချမ်သည် ယခုအချိန်တွင် အမှန်အတိုင်း မပြောနိုင်မှန်း သဘောပေါက်သည်။သူမကို လိမ်ညာပြောလျှင်လည်း သူ စိတ်ထဲနေလို့ကောင်းမှာ မဟုတ်ပေ။

 "ကိုယ် ပြန်မပြောခဲ့ရင် မင်းစိတ်ဆိုးမှာလား"

ရှောင်ဟုန်ယန် က နှုတ်ခမ်းစူပြီး "ဘာဖြစ်လို့လဲ"

ဝမ်လီချမ်သည် သူမ၏ ချစ်စဖွယ် အမူအရာကိုကြည့်ကာ သူမ နှာခေါင်းကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။

"မင်း... မင်းက ကြည့်ကောင်းလို့ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် မင်း အလှကြောင့် ခဏတာ အသိစိတ်လွတ်သွားတာ၊ ကိုယ် သတိပြန်ဝင်လာတော့ သဘောတူပြီးသားဖြစ်နေတာ"

ရှောင်ဟုန်ယန်က နှုတ်ခမ်းလေးတွန့်ကာ "တကယ်လား?"

 "ဟားဟား၊မဟုတ်ပါဘူ၊အလကားပြောနေတာ မင်းက ယုံလား" 

ဝမ်လီချမ် ဝမ်းသာအားရ ပြုံးလိုက်ပြီး ရှောင်ဟုန်ယန် စိတ်ကောက်နေသည့်အမူအရာကို သူ ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့ဖူးတာပင်။

 "ရှင် ကျွန်မကိုညာတယ်၊ရှင့်ကို မခေါ်တော့ဘူး"

 သူမသည် ဝမ်လီချမ်ကို တွန်းလိုက်သည်၊ ဝမ်လီချမ်က သူမ၏ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ပခုံးကို ပွေ့ဖက်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ သွင်းလိုက်သည်။

 "ဒီလိုမလုပ်နဲ့၊ သူများတွေရှိတယ်"

"ကောင်းပြီ ကိုယ် လွှတ်လိုက်မယ်၊ မလှုပ်နဲ့ဦး"

ဝမ်လီချမ်သည် ပထမဆုံးအကြိမ် ချစ်မိသွားခြင်း၏ ခံစားချက်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။

နေ့လယ်တွင် သူသည် ရှောင်ဟုန်ယန်ကို ဖူချမ် ဟိုတယ်သို့ ညစာစားရန် ခေါ်သွားသည်။ဟင်းသုံးမျိုးနှင့် ဟင်းချိုတစ်ပွဲ မှာယူခဲ့ပြီး စုစုပေါင်း ယွမ် ၂၀ ကျသင့်သည်။

 "အစ်ကို နောက်တစ်ခါ ကျရင် အိမ်က စားလာခဲ့ကြမယ်၊ စားပြီးမှ ထွက်လာကြမယ်လေ"

 သူမ၏လစဉ်လစာမှာ ယွမ် 80 သာရှိပြီး အစ်ကို လီချမ်၏ လစာသည်လည်း သူမထက်အများကြီးမပိုနိုင်ပေ။

"ကောင်းပြီ၊ မင်းသဘောလေ"

သူက ရှောင်ဟုန်ယန်ကို မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြလိုက်သည်။

 သူမ ခေါင်းကို အမြန်ငုံ့လိုက်ပြီး နီမြန်းနေသော နားရွက်များက သူမ စိတ်မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေကြောင်း ထင်ရှားလျက်ရှိသည်။

 "အရင်က ကိုယ်က အရမ်းအလုပ်များတာ၊အိမ်မှာ အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းဆိုင်ဖွင့်ထားတယ်၊ အားလပ်ရက်တွေမှာတောင် ဆိုင်ကို သွားစစ်ရတယ်"

 “ဒါဆို အစ်ကို့မှာ အနားယူဖို့ အချိန်မရှိဘူးလား၊ ဒီနေ့ရော အပြင်ထွက်ဖို့ အချိန်ရှိလို့လား"

ဝမ်လီချမ် သူမကို စနောက်လိုက်သည်။ 

“စတိုးဆိုင်ပိတ်ရင်တော့ အနားယူလို့ရပါတယ်”

 "အစ်က်ိုကလည်း ညီမက အဲဒီလိုပြောတာမဟုတ်ဘူးလေ"

အရင်တုန်းက အစ်ကိုလီချမ်က ဒီလောက် စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စရာ မကောင်းဘူးလို့ သူမ ထင်ခဲ့တာ...

 "ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ၊မင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မရှင်းပြရင် ကိုယ်က ဘယ်လိုလုပ်သိမလဲ"

 "အစ်ကိုက ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လာနောက်နေတာကို"

 "ကောင်းပြီ! မင်းကို မနောက်တော့ဘူး၊ ကိုယ်က စတိုးဆိုင်မှာ လူငှားထားပြီး ကိုယ့်ကိုယ်စား အချိန်ပိုလုပ်ခိုင်းခဲ့တယ်၊မင်းနဲ့ ချိန်းတွေ့မှာမို့လေ၊ ဒါကြောင့် လူငှားခဲ့ပြီးပြီ"

တစ်ပတ်လျှင် တစ်ရက်သာ ပိုလုပ်ခိုင်းခြင်းဖြစ်၍ အချိန်ပိုအဖြစ် သတ်မှတ်နိုင်သည်။ထို့ကြောင့် သူ့စကားက လိမ်ညာခြင်း မဟုတ်ပေ။

 "အစ်ကို့ရဲ့လုပ်ငန်းက ညီမကြောင့် နှောင့်နှေးသွား‌ေစတာလား၊ ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်စားပြီး အရင်ပြန်သွားရအောင်"

 "ကောင်းပြီ ဒါဆို ကိုယ်တို့စားသောက်ပြီး မြန်မြန်ပြန်ကြရအောင်" 

ရှောင်ဟုန်ယန် စိတ်ကောက်ပြီးသုန်မှုန်နေသည်ကို ဝမ်လီချမ် စိတ်ထဲမှ သဘောကျနေမိ၏။ 

 စားသောက်ဆိုင်မှထွက်လာပြီးနောက် ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ဘယ်ဘက်သို့ပြန်သွားပြီး ဝမ်လီချမ်သည် စတိုးဆိုင်သို့သွားမည်ဖြစ်၍ ညာဘက်သို့ ချိူးရမည်ဖြစ်သည်။

 "ဘာလို့ရပ်နေတာလဲ၊ဘာလို့ မသွားသေးတာလဲ"

 "ရှင် အရင်သွား၊ကျွန်မ ကြည့်နေမယ်"

"သွားရအောင်၊ ကိုယ် မင်းကို တစ်နေရာရာ ခေါ်သွားမယ်"  

ဝမ်လီချမ် နောက်တစ်ကြိမ် ဆွဲခေါ်လိုက်သော်လည်း သူမက လိုက်ပါမလာပေ။သူ နောက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သော် ရှောင်ဟုန်ယန်၏ မျက်လုံးထောင့်မှ မျက်ရည်စက်များ ကျဆင်းလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

 "ကျွန်မကိုလိမ်ပြန်ပြီ၊ ဘာလို့ စကားကိုအမျိုးမျိုး ပြောနတာလဲ"

ရှောင်ဟုန်ယန် စိတ်ကတားနေသည့်ကြားမှပင် ကဂျီကဂျောင်ကျသောစကားများထွက်သွားပြန်၏။နေဦး၊သူမကို အစ်ကိုက စိတ်ပျက်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ 

 "ကောင်းပြီ၊ ကိုယ် မင်းကို ထပ်မလိမ်တော့ဘူး၊ အိုကေ၊ မငိုနဲ့၊ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရအောင်"

ဝမ်လီချမ်သည် သူ့အိတ်ကပ်ထဲမှ လက်ကိုင်ပုဝါကို ထုတ်ကာ မျက်ရည်စများကို ညင်သာစွာ သုတ်လိုက်သည်။

ယခုခေတ်က မိန်းကလေးများသည် မျက်နှာမှာ ပေါင်ဒါမှုန့် အများကြီးမလိမ်းထားချေ။ ထို့ကြောင့် လက်ကိုင်ပုဝါဖြင့်သုတ်လိုက်သော်လည်း သူမ၏ တကယ့် မိတ်ကပ်မပါသော မျက်နှာအစစ်ကလည်း ကွာခြားသည်ဟူ၍မရှိပေ။လှပချောမွေ့မြဲအတိုင်း လှပနေ၏။

 သူမသည် အစ်ကိုလီချမ်၏ လက်ကိုင်ပုဝါကိုယူကာ နှာခေါင်းကိုသုတ်ပြီး သူ့လက်ထဲသို့ပြန်ထည့်လိုက်သည်။ 

အေးပါ၊လူကို လိုက်စထားဦး...ကောင်စုတ်လေး...

 စိတ်အေးအေးထားပြီးနောက် သူမကလေးဆန်စွာပြုမူမိပြီး စိတ်ထားမိသည့်အတွက် ရှက်ရွံ့သွားရသည်။

သူမ ဘာလို့ ဒီလိုမျိုး လုပ်မိတာလဲ။အစ်ကိုလီချမ် သူမကို စိတ်ဆိုးသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။

 သူမသည် အစ်ကိုလီချမ်ကို တိတ်တဆိတ် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

"ညီမ စိတ်ဆိုးပြေသွားပြီ၊ နောက်ဆိုလည်း ညီမ စိတ်မဆိုးတော့ဘူး၊ကောင်းပြီ ဒီတစ်ခါတော့ အစ်ကို့ကို ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်၊ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်မစ, မနောက်ရဘူး"  

"အင်း၊ ကိုယ် မလုပ်ဘူးလို့ ကတိပေးတယ်၊ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရအောင်"

 "ဒီနေ့က ဘာကားပြမှာလဲ"

 “နိုင်ငံခြား အချစ်ဇာတ်လမ်းလို့ ကြားတယ်"

ဝမ်လီချမ်သည် အလယ်ကျောထဲက နောက်တန်းခုံများကို ရွေးချယ်လိုက်သည်။ နေရာကောင်းသလို၊သူတို့ ဘယ်ညာမှာလည်း မည်သူမျှ မရှိပေ။

သူက အပြင်မှာဝယ်ထားသည့် ရွှယ်လီလီ အအေးဘူးကို ရှောင်ဟုန်ယန်ကို ပေးလိုက်သည်။ ရုပ်ရှင်ရုံက အပြင်မှာထက် ပိုအေးသည်။သို့သော် လူသံသူသံလည်းကြားရသလို၊ ရုပ်ရှင်လေးလည်းကြည့်နေရသဖြင့် အအေးကတော့ သောက်နိုင်သေးသည်။ ပန်းခြံထဲမှာထိုင်ရသည်ထက် ပိုအဆင်ပြေပေသည်။

 ရုပ်ရှင်က ယခုမှစကာ ရှိသေးသည်၊ သူတို့ရှေ့ခုံက စုံတွဲမှာ သည်းကြီးမည်းကြီး နမ်းနေပြီဖြစ်နေသည်။

ဝမ်လီချမ် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ခေါင်းကို လှည့်လိုက်ပြီး ရှောင်ဟုန်ယန်သည်လည်း ဖျော်ရည်ဘူးကိုသာ ငုံ့၍ သည်းကြီးမည်းကြီး သောက်လိုက်သည်။

ရုပ်ရှင်သည် လွန်ခဲ့သည့်ရာစုနှစ်က အမေရိကန်လယ်ယာတစ်ခုမှာ လယ်သမား၏ သမီးနှင့် သူတို့မိသားစု ငှားထားသော ကောင်းဘွိုင်ကြားက ဇာတ်လမ်းကို ပြောပြထားပါ၏။အစပိုင်းမှာ အခက်အအခဲများအကုန်လုံး နောက်ဆုံးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ပေါင်းသင်းခဲ့ကြသည်။ ကောင်းသော အချိန်များသည် ကြာရှည်မခံပေ။ ဆယ်နှစ်အကြာတွင် ဇာတ်ဆောင်မင်းသားသည် လယ်ကွင်းထဲတွင် ဖြတ်သန်းရသော ဘဝကို ငြီးငွေ့ပြီး မြို့ကို အလည်သွားချင်သည်ဟု ဆိုသည်။ ပင်ပန်းလာ၍ အိမ်ပြန်ချင်သည်ဟုဆိုသည်။

သူထွက်သွားပြီး ကိုးလအကြာတွင် ဇာတ်ဆောင်မင်းသမီးသည် သားလေးတစ်ဦးကို မွေးဖွားခဲ့သည်။ သူမသည် ဆံပင်ဖြူ၊ ပါးရည်နားရည်တွန့်ကာ သွားကျိုး‌ေနပြီး သားသမီးမြေးများ ပြည့်နှက်နေပြီဖြစ်သည်။ သူ ယခုထိ ပြန်မလာသေးပေ။

လွန်ခဲ့သည့် နှစ်တွေတုန်းက နယူးယောက်မှာ တစ်ယောက်ယောက်က သူ့ကို မြင်ခဲ့သည်ဟု လာပြောဖူးသည်။သူသည် အိမ်ယာမဲ့ဖြစ်နေပြီဟု ပြောသူလည်းရှိသည်။ နောက်တစ်ယောက်ကလည်း သူအိမ်ထောင်ကျပြီး ဟူစတန်မှာ ကလေးမျာနှင့်အတူ နေထိုင်သည်ဟု ဆိုသည်။သူ မထွက်သွားခင်မှာ သူပြောခဲ့သည့် စကားကို သူမ မှတ်မိသေးသည်။ သူဟာ ကောင်းဘွိုင်လို လွတ်လပ်ပြီး အထိန်းအကွပ်မဲ့ ဘဝမျိုးကို တောင့်တခဲ့သည်တဲ့လေ။

သူမ ဆိုဖာပေါ် မှီပြီး မျက်လုံးကို ငြိမ်သက်စွာမှိတ်လိုက်သောအခါ သိပ်မကြာသော အချိန်အတွင်းမှာ မလှုပ်မယှက် ဖြစ်သွားသည်။နောက်ဆုံးတွင် သူမသည် 1968 ခုနှစ်တွင် 89 နှစ်အရွယ်မှာ ကွယ်လွန်သွားခဲ့သည်။ပြန်မလာတော့သည့် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို

စောင့်ရင်းနှင့်ပင် ။

 အမှန်တော့၊ သူ ဝါရှင်တန်ကိုရောက်သည်နှင့်၊ ဝါရှင်တန်မှာ အဓိကရုဏ်းများ ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး သူလည်း ထိုအဓိကရုဏ်းအတွင်း သေဆုံးသွားခဲ့သည်ဟုဆိုသည်။   

 "အစ်ကိုလီချမ်ရော ကောင်းဘွိုင်လို တွေးမိလား"

 "ဘယ်သူက လွတ်လပ်မှုကို မလိုလားလို့လဲ၊ကိုယ်လည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တယ်၊မင်းရော မနေချင်ဘူးလား"

ယခုမှပင် သူမဘဝမှာ ဘယ်တုန်းကမှ မလွတ်လပ်ခဲ့ဘူးဆိုသည်ကို သိလိုက်ရသည်။ 

 "မလိုချင်ပါဘူး၊ ကိုယ်ကြိုက်တဲ့လူကို ရှာပြီး မိသားစုလေးတစ်ခု တည်ဆောက်ချင်တာ"  

အစ်ကို လီချမ်က သူမဆိုလိုတာကို နားလည်ပါ့မလား။ ဒါမှမဟုတ် ယောက်ျားတွေက ချုပ်နှောင်တာကို မကြိုက်ကြတာလား။

ယောင်းမများက အလွန်ချုပ်ခြယ်သည်ဟု သူမ၏ အစ်ကိုများ ညည်းညူသည်ကို မှတ်မိသေးသည်။

"အစ်ကို ပြောတာကို ညီမ နားထောင်မယ်၊ ညီမရဲ့အနာဂတ်က အစ်ကိုပဲမို့လို့ ဘယ်လိုလွတ်လပ်မှုမျိုးကိုမှ ထပ်တွေးမနေတော့ဘူး"

 အစ်ကိုလီချမ်က သူ့ကို အတင်းအကြပ် လက်ထပ်ခိုင်းနေသလိုပင်။

ဝမ်လီချမ်သည် ရုပ်ရှင်ရုံရှိလူများ ထသွားသည်နှင့် သူမ ပါးကို အသာအယာနမ်းလိုက်သည်။  

"အပြင်မှာ နေပူတယ်၊ တခြားရုပ်ရှင် ထပ်ကြည့်ရင်မကောင်းဘူးလား"

"အင်း" 

 သူ သူမကို နမ်းတယ်၊ ဘာလို့ နမ်းတာလဲ။သူမတို့ လက်ထောင်မထပ်ရသေးဘူး၊ ပြီးတော့ သူမကလည်း သူ နမ်းတာကို စိတ်ထဲက ဘာလို့ ပျော်နေမိတာပါလိမ့်....

ရှောင်ဟုန်ယန် တွေးရင်းတွေးရင်း ရှက်အားပိုကာ ခေါင်းကိုပိုပိုငုံ့ထားမိတော့သည်။

 "ဒီမှာ ခဏစောင့်၊ နောက်ရုပ်ရှင်အတွက် ရုပ်ရှင်လက်မှတ်ဝယ်လိုက်မယ်"

 ဒုတိယ ဇာတ်ကား ပြီးဆုံးချိန်မှာ လေးနာရီ ထိုးပြီဖြစ်သည်။ ယနေ့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး စက်ဘီးမစီးလာကြပေ။

ဝမ်လီချမ်က သူမကို လက်ကိုကိုင်ထားပြီး ပြန်လိုက်ပို့သည်။ ဇူလိုင်လတွင် ကောင်းကင်ကြီးသည် အမျိုးမျိုး ပပြောင်းလဲတတ်သည်။ ယခုလေးတင် မိုးရွာပြီးသော်လည်း၊ ခဏကြာလျှင် ပြန်ကြည်လင်ချင် ကြည်လင်နေတတ်သည်။ယခုလည်း တစ်မနက်လု့း စိတ်ကောင်းဝင်ကာ သာယာနေသော ရာသီဥတုက ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှ ထွက်သည်နှင့် မိုးစရွာလာတော့သည်။

 "လာ၊ မိုးခိုဖို့ ဟိုကိုသွားရအောင်"  

မိုးရေထဲမှာ နှစ်ယောက်သား လက်တွဲပြီး ပြေးကြရသည်။ တံစက်မြိတ်အောက်မှာ ပုန်းနေချိန်မှာပဲ ဝမ်လီချမ်က ရှောင်ဟုန်ယန်ကို ရုတ်တရက် ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။

 "ဘာဖြစ်လို့လဲ"

 "မင်း တစ်ကိုယ်လုံး ရေစိုနေတယ်"  

ဝတ်ထားသော အဖြူရောင်ဝတ်စုံသည် မိုးစိုနေတာကြောင့် သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ချပ်ကပ်နေကာ အတွင်းခံ အရောင်များပင် ပေါ်နေအောင် အထင်းသား မြင်နေရလေသည်။

 "အစ်ကို မကြည့်နဲ့လေ"

ဟာ...ငါ ဘာလုပ်သင့်သလဲ....ယခုဆို မိုးရေလာခိုသူများ တစ်စတစ်စ ပိုပိုများလာသည်။သူမကို အကုန်လုံးက မြင်ကုန်ကြပြီလား...

 "အင်း၊ ကိုယ် ကွယ်ထားပေးရင် တခြားဘယ်သူမှလည်း မတွေ့နိုင်ပါဘူး"  

သူသည် ရှောင်ဟုန်ယန်ကို ထောင့်နားသို့ ခေါ်သွားပြီး မျက်နှင်ချင်းဆိုင်ရပ်ကာ တစ်ဖက်လူများနှင့် သူမကို ကွယ်ထားပေးလိုက်၏။

 "မဟုတ်ဘူး၊ ဝတ်စုံက အရမ်းကြပ်နေတာ သူတို့လည်း မြင်ရမှာသေချာတယ်" 

 "မမြင်ပါဘူး၊ကိုယ့် အနွေးထည်ကို ဝတ်ထားပါ၊ စကတ်က ချက်ချင်း ခြောက်သွားလိမ့်မယ်၊မလှုပ်နဲ့"

သူသည် တစ်ထည်တည်း ဝတ်လာသော ရှပ်အင်္ကျီအဖြူကို ချွတ်လိုက်ပြီး ရှောင်ဟုန်ယန်၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် လွှမ်းထားပေးလိုက်သည်။ သူ့အင်္ကျီက ကြီးနေ၍ သူမ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ပွယောင်းနေသည့်အတွက် အတွင်းထဲမှ အဝတ်ကို မမြင်ရချေ။

 "အစ်ကို လီချမ်...."

အစ်ကိုလီချမ်၏ဗိုက်မှ ကြွက်သားမြောင်း အဖုအထစ်များကို သူမ မြင်သွားပြီး မနေနိုင်မထိုင်နိုငမ ထိချင်စိတ်များတဖွားဖွားဖြစ်လာရတော့သည်။ သူမ ဆုံးဖြတ်ချိန်တောင်မရလိုက်ဘဲ လက်က အလိုလို သူ့ဗိုက်ပေါ် ရောက်သွားသည်။

"မာကျစ်နေတာပဲ..."  

သူ့ရင်ဘတ်ကိုပါ ထပ်ပြီး ခပ်တင်းတင်းလေး ကိုင်ကြည့်မိပြန်သည်။ 

 နွေရာသီက ပူလောင်လှ၍ အင်္ကျီချွတ်ထားသော အမျိုးသားများကို သူမ မကြာခဏ တွေ့ဖူးသော်လည်း၊ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကြွက်သား အပြည့်နှင့် လူကိုတော့ သူမ မတွေ့ဖူးပါချေ။ 

ဝမ်လီချမ်က ရဲတင်းလွန်းသော သူမ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။သူ နောက်ကိုလှည့်ကြည့်မိသည်။ကံကောင်းထောက်မစွာ၊လူအများက သူတို့ကို အာရုံစိုက်မနေပါချေ။ သူမ လုပ်ရပ်ကို တစ်ယောက်ယောက်မြင်လျှင် အတင်းအဖျင်းပြောခံရမှာသေချာသည်။

နွေရာသီဆိုလျှင် မိုးက အမြန်ရွာပြီး အမြန်စဲသွားတတ်သည်။ယခုလည်း မိုးကတိတ်သွားတော့သည်။လမ်းဆုံကို လမ်းလျှောက်သွားပြီးနောက် သူမ သူ့အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။

"မင်း ဝတ်ထားပါ" ဝမ်လီချမ်သည် ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းအား ချွတ်ထားရသည်ကို အသားမကျသေးသော်လည်း စိတ်ထဲမှ 'ငါက ယောက်ျားလေး၊ ငါက ယောက်ျားလေး' ဆိုသည့်စကားကို ထပ်ခါထပ်ခါ ရေရွတ်နေမိ၏။

 "စကတ်ခြောက်နေပြီ၊ အစ်ကို အင်္ကျီ မြန်မြန်ဝတ်လိုက်ပါ"  

အစ်ကိုလီချမ်၏ ကြွက်သားများက မျက်စိရှေ့မှာတင် ပိုပိုပြီး ကြီးလာသည့်နှယ်။ ဤကြွက်သားများက သူမ အပိုင်ဖြစ်၍ တခြားသူများ မမြင်စေချင်ပေ။

xxxxx💙