Chapter 15

💙Chapter 15- ပြီးသွားပါပြီ    

ဝမ်လီချမ် ငြိမ်သက်သွားပြီးနောက် နောင်တရသွားသည်။ သူ့အမေကို အရင်လွှတ်ဖို့ ဘာလို့ မညှိနှိုင်းတာလဲ။ သူက ဖြေရှင်းချက်ကိုအရင်မရှာဘဲ အကြောင်းပြချက်များသာပေးနေမိခဲ့သည်။သူ့အမေကို ထောင်ကျအောင် လုပ်ခဲ့သည်က သူ့အပြစ်ပင်။ သာမာန်လူများပင်လျှင် ရဲစခန်းထဲသို့ ဝင်ရန် ကြောက်ရွံ့ကြပေလိမ့်မည်၊ သူ့အမေလို တောရွာက အဖွားကြီးဆိုပြောစရာပင်မလိုပေ။

တစ်ယောက်ယောက်က သူနှင့် သူ့အမေကို မြန်မြန်ဖမ်းမိကြောင်း သိပြီး အစ်မများကို မြန်မြန်အကြောင်းကြားမည်ဟု သူမျှော်လင့်ခဲ့သည်။ရဲတွေက ပိုက်ဆံလိုချင်တာမဟုတ်ဘူးလား။  

စိတ်ငြိမ်သွားပြီးနောက် အရာအားလုံးကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာလိုက်သည်။ 

မနေ့ညက အကခန်းမပိုင်ရှင်၏ ခေါင်းကို တစ်စုံတစ်ယောက်က ရိုက်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ရဲများက တရားခံကိုမရှာဘဲ မဆီမဆိုင် သူ့ကိုလာမဲနေသည်။

ခေါင်းရိုက်သူမှာ နောက်ခံရှိပြီးသားမလို့ တရားခံကို မပြောနိုင်တာလား။ အကခန်းမပိုင်ရှင်သည် အရိုက်ခံခဲ့ရတာကြောင့် ဆေးဖိုးဝါးခအတွက် သူ့ကိုယ်သူ ပေးဆောင်ခဲ့ရသည်။ 

ပိုင်ရှင်ကလည်း နောက်ခံရှိလို့ ရဲကို ဖိအားပေးတာများလား။  

ထို့နောက် မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်များကို လွှဲချရန် လူသတ်မှုတွင် ပါဝင်ပတ်သက်သည့် တစ်ဦးတည်းသော ပုဂ္ဂိုလ် သူကို ရဲများက တွေ့ရှိခဲ့သည်။ သူ့မှာ ဘာနောက်ခံမှမရှိ၍ ရဲများကလည်း လျစ်လျူရှုသွားခဲ့သည်။ 

မနေ့ညက ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကိုလည်း ရှင်းပြပြီးသားဖြစ်သွားသည်။တကယ်တမ်းဆို ညကဖြစ်ဖြစ်ချင်း သူ့ကိုလာဖမ်းဖို့ကောင်းသည်။သို့သော် ယနေ့မှ ရောက်ချလာပြီး လာဖမ်းခြင်းသာဖြစ်၏။မနေ့ညကတည်းက အမှုဖြစ်သူ နှစ်ယောက်လုံးကို စော်ကား၍မရမှန်း သိနေတာဖြစ်နိုင်သည်။ 

ပိုက်ဆံသာ ရဲဘက်က လိုချင်တာဆိုရင် သူ့မှာ ထောင်ကျဖို့သာ ရှိတော့မှာမဟုတ်လား။

သူ သည်ဘက်ခေတ်ကိုရောက်လာသည်မှာ တစ်နှစ်နှင့်သုံးလပဲရှိသေးသည်။သူ့မှာ တခြားဆန္ဒမရှိ၊သူ့အမေ၏ သားကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်နေသေးတာပင်။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် သူ့တစ်သက်တာတွင် ပထမဆုံးရည်းစားဖြစ်သည်။ အစပိုင်းတုန်းက သူ့အမေ၏ မိန်းမပေးစားချင်သော စိတ်ကူး၊ဘလိုင်းဒိတ် လုပ်ပေးချင်သော စိတ်ကူးကို ရှောင်ဖယ်ဖို့ တွဲခဲ့သော်လည်း ယခု သူမကို သူ စိတ်ဝင်စားမိနေလေပြီ။နောက်ထပ်တစ်နှစ်လောက် စကားပြောကြည့်ပြီး ပြဿနာမရှိလျှင် သူတို့နှစ်ယောက် လက်ထပ်တော့မည်ဟု တွေးထားသည်။နှစ်ယောက်သား အတူတူ နေရထိုင်ရသည်မှာ အဆင်ပြေ လိုက်ဖက်ညီသလို ခံစားရသည်။သူတို့အတွက် ဘာအခက်အခဲမှ ရှိမည်မဟုတ်ပေ။

သူသာ ထောင်ကျသွားရင်...

ဖမ်းချမ်မင် ရောက်လာသောအခါ လျှိုဖုန်းကျန်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ထရပ်လိုက်သည်။

 " ဘာဖြစ်တာလဲ"  

ဟုန်မေက ဖုန်းထဲမှာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မပြောခဲ့ဘဲ မြန်မြန် အိမ်ကိိုချက်ချင်းလာဖို့သာ တောင်းဆိုခဲ့၏။

 "မောင်လေးကို ရဲက ဖမ်းထားလိုက်တာ..."

ဟုန်မေ တစ်ယောက်တည်းပြောပြီး အစ်မအကြီးဆုံးနှင့် ဒုတိယအစ်မတို့က စကားအနည်းငယ်သာပြော၍ ယောက္ခမက သူ့ကိုစကားမဆိုဘဲ ကြည့်နေသည်။ ရိုးရိုးသားသားပြောရလျှင် ယောက္ခမသည် တစ်ခါမှ ယခုလို တည်ငြိမ်အေးဆေးပြီး ဝမ်းနည်းနေသလို မဟုတ်ခဲ့ပေ။

ဖမ်းချမ်မင် ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ကြားပြီးနောက် သူ စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။ ဤသည်က သူ့ယောက်ဖအတွက် အတော်လေး ကြီးမားသောပြဿနာတစ်ခုပင်။  

"ဟုန်မေ၊ နေ့လယ်ရောက်ပြီ၊ မင်း ထမင်းချက်ပါလား၊ အမေနဲ့ အစ်မတွေလည်း စားရတာပေါ့၊ကိုယ် အဖေဆီ ချက်ချင်းသွားလိုက်မယ်" 

သူ့အဖေ၏ ရဲဘော်ရဲဘက်၏ သားများ၏ အစိုးရမှာ အလုပ်လုပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ဤကိစ္စကို သူ မကိုင်တွယ်နိုင်သလို အပေါ်ကလူများအား ထိပါးနိုင်သည်ဖြစ်၍ သက်ရောက်မှုက မသေးပေ။ ရဲက လူကောင်းတစ်ယောက်ကို တကယ်ပဲ မှားယွင်း စွပ်စွဲတာရော ဟုတ်လို့လား။

ဖမ်းချမ်မင်သည် သူ့အဖေ၏ ရုံးခန်းတွင်ထိုင်ပြီး သူ့အဖေ ဖုန်းပြောနေသည်ကို နားထောင်လျက်ရှိသည်။

 "ဟေး ရွှယ်ကျစ်ယုံလား။ ငါပါ...မင်းရဲ့ဦးလေးဖမ်းပါ" 

"မင်္ဂလာပါ ဦးလေးဖမ်း ဒီအချိန်ကြီး မဆက်စဖူး ဖုန်းဆက်နေပါလား" 

ရွှယ်ကျစ်ယုံသည် မြို့တော်ဝန်၏ အတွင်းရေးမှူးဖြစ်၍ အလုပ်တွင် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရ သီးသန့်ခေါ်ဆိုမှုများကို မဖြေကြားနိုင်ပေ။ 

"ငါ မင်းကို တစ်ခုပြောချင်တယ်..." 

"အဲဒီလူနဲ့ ဦးလေးဖမ်း ကြားက ဘယ်လိုဆက်ဆံရေးလဲ" 

သူတို့အားလုံးက အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး နားလည်ပေါက်ရောက်သူများဖြစ်ပေသည်။ 

 "သူက ငါ့ချွေးမရဲ့ မောင်လေးပါ၊ သူ့နာမည်က ဝမ်လီချမ်" 

"ဝမ်လီချမ်"

 "ဟုတ်တယ်၊ သူ့ကို ဝမ်လီချမ် လို့ခေါ်တယ်၊ သူက စီးပွားရေးသမားပါ၊အကခန်းမမှာ ရန်ဖြစ်ကြတာလေ၊သူ မပါပါဘူး၊ ဝမ်လီချမ်ကို ဖမ်းဖို့ အကြောင်းပြချက်လည်း မရှိပါဘူး၊ငါတို့က သူ့ကို လွှတ်ပေးစေချင်တယ်၊ ငါတို့က တခြားသူတွေကိုယ်စား တာဝန်ယူစရာ မလိုဘူးလေ"

သူ့ကို အတင်းအကြပ် ဖမ်းထားသည်ကိုကြည့်ပြီး နှစ်ဖက်စလုံးမှာ နောက်ခံရှိမှန်း သိသာသည်။

"ကောင်းပြီ၊ ကျွန်တော် သိပါတယ်၊ အန်ကယ်ဖမ်း စိတ်ချပါ"  

အကယ်၍ ထိုလူသည် ဝမ်လီချမ် ဖြစ်သည်ဆိုလျှင်၊ ရွှယ်ကျစ်ယုံ လူကိုယ်တိုင် သွားရန် လိုအပ်သည်။ ဒီတခေါက် ဘယ်ပိုးကောင်က ဒုက္ခပေးလိုက်မှန်း မသိဘူး...

ရွှယ်ကျစ်ယုံ ဖုန်းကိုချပြီး ရဲစခန်းကို တန်း၍သွားခဲ့သည်။

 " ဝမ်လီချမ် ဒီမှာ အဖမ်းခံထားရတာလား"

 "ခင်ဗျားကရော ဘယ်သူလဲ"

"ကျွန်တော်က သူ့သူငယ်ချင်းပါ၊ သူနဲ့တွေ့ချင်ပါတယ်"

ရဲအရာရှိလျှိုက အသံကြားသောအခါ ရောက်လာပြီး

 "ကောင်းပြီ၊ ပိုက်ဆံပေးပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းသွားခွင့်ပြုလိုက်ပါ"  

အရာရှိလျှိုက ရဲအရာရှိငယ်၏ နားနားကပ်၍ တစ်စုံတစ်ခုပြောပြီး စာရွက်စာတန်းများကို စားပွဲပေါ်တင်ကာ အထဲသို့ ဝင်သွားခဲ့သည်။

ယခု တရားဥပဒေစိုးမိုးရေးလည်း မရှိသေးသလို၊သူတို့လုပ်ရပ်များက ဥပဒေမဲ့လွန်းသည်။ရွှယ်ကျစ်ယုံက ဖုန်းတစ်ကောလ်ပြောပြီး ရဲစခန်းထဲကို ပြန်လာခဲ့၏။

 ဤတစ်ကြိမ်တွင်၊ ရဲအရာရှိလျှိုက သူ့ကို လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။ ပိုက်ဆံမပေး၍ အဖက်လုပ်ချင်မှန်းသိသာလှ၏။

 "အတွင်းရေးမှုးရွှယ်၊ မင်းဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ၊ ငါ့ရုံးခန်းထဲကို ဘာလို့မသွားတာလဲ"

"မဟုတ်ဘူး၊ကျွန်တော် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို လာခေါ်ဖို့ ရောက်နေတာ၊ဒီနေ့ ရဲစခန်းက လာခေါ်သွားတာ၊ပိုက်ဆံပေးပြီးမှ ပြန်လွှတ်ပေးမယ်လို့ ရဲအရာရှိက ပြောတယ်၊ ဒါရိုက်တာကို မေးချင်တာက ဝမ်လီချမ်က သူ့ကို ဖမ်းဖို့ ဘယ်ဥပဒေက ကျူးလွန်ခဲ့တာလဲ၊ ဒါမှမဟုတ် ဥပဒေကို တကယ်ပဲ ချိုးဖောက်ခဲ့တာ ဟုတ်လို့လား၊သူ ပိုက်ဆံပေးရင် အဆင်ပြေတယ်လို့ပြောတယ်၊သေချာ ရှင်းပြပေးလို့ရမလား" 

"အရာရှိလျှို...ဘာလုပ်တာလဲ၊ မင်း သူ့ကို မြန်မြန် လွှတ်ပေးလိုက်ပါ"

"အတွင်းရေးမှူးရွှယ် ဒါက နားလည်မှုလွဲနေတာပဲ၊ သူတို့မှားဖမ်းလိုက်တာဖြစ်မယ်"

ရှောင်လု ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိပေ။ ဒါရိုက်တာ၏ ယောက်ဖ၏ ကိစ္စက မပြေလည်သေးဘဲ မြို့တော်ဝန်၏ အတွင်းရေးမှူးရွှယ်၏ လူကို ဖမ်းလိုက်မိပြီ ဖြစ်သည်။ ရဲအရာရှိလျှိုက ဝမ်လီချမ်ကို လွှတ်ပေးဖို့ အချုပ်ခန်းကို သွားခဲ့သည်။ဝမ်လီချမ်ဆိုသော လူ ဘယ်တုန်းကမှ ပေါ်မလာလျှင်ကောင်းမည်။သို့မဟုတ်လည်း မနေ့ညက သူ ညဆိုင်းမကျလျှင်ကောင်းပေမည်။

"ဝမ်လီချမ်၊ စိတ်မကောင်းပါဘူး၊ ကျွန်တော်တို့ လူမှားပြီး ဖမ်းလိုက်မိတာပါ၊ အားလုံးက နားလည်မှုလွဲနေလို့ပါ၊ မင်းသွားလို့ရပြီ"  

ရဲအရာရှိလျှိုသည် ခါးသီးစွာ ပြုံးကာ အနည်းငယ် သတိထား၍ ပြောလိုက်သည်။

 ရွှယ်ကျစ်ယုံက ဝမ်လီချမ် ထွက်လာသည်ကို မြင်ပြီး ချက်ချင်း နှုတ်ဆက်လိုက်၏။

 "မင်္ဂလာပါ၊ ဝမ်လီချမ်....ဘာကိစ္စရှိရှိ ဦးလေးကိုခေါ်လို့ရပါတယ်"

 ဝမ်လီချမ်၏ ရှေ့ကလူသည် ရင်းနှီးဟန်ဖြင့် ပြောနေလေသည်။သူ့စကား၏ အကြောင်းအရာနှင့် လေသံကို နားထောင်ရလျှင် သူ့ကို ကယ်တင်ဖို့ လာခြင်းဖြစ်ရမည်။

 "ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော် အဆင်ပြေပါတယ်"

 "မင်း အဆင်ပြေရင် ပြန်လိုက်ပါ၊ မင်း အစ်မနဲ့ တခြားသူတွေက မင်းကို စောင့်နေတယ်"

 "ခဏစောင့်ပါဦး"

ဝမ်လီချမ် ရဲအရာရှိလျှိုထံသို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။

 "အရာရှိ၊ ကျွန်တော့်အမေ ဘယ်မှာလဲ၊ ဘာလို့ သူမကို မလွှတ်တာလဲ"

 "မင်း အထင်လွဲနေပြီ အဒေါ် ထွက်သွားပါပြီ"  

"သွားကြရအောင်!"  

သူတို့ထွက်သွားပြီးနောက် ဒါရိုက်တာ ချက်ချင်းဒေါသထွက်သွားပြီး "ငါ့မျက်စိရှေ့က အခုချက်ချင်းထွက်သွားကြ၊ မင်းတို့ မလုပ်ချင်ရင် အစကတည်းက မလုပ်နဲ့၊ ဘာပဲလုပ်လုပ် ပိုင်မှလုပ်ရတယ်ကွ"

 "ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

 "ရပါတယ်၊ ဦးလေးက အကူအညီတောင်းလို့ လာကူညီတာပါ၊ ဒါနဲ့ ဦးလေးကို မသိဘူးလား"

 "ဘယ်သူပါလဲ"

 "မနှစ်က ရေနစ်သွားတဲ့ကလေးတွေကို ကယ်တာလေ၊ ဆေးရုံစရိတ် ယွမ် 90 ကိုရော ဦးလေးကို ပြန်ပေးတယ်လေ၊ မှတ်မိလား"

 "မှတ်မိပါတယ်၊အခုလို ကူညီတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"  

ဤလူကြောင့်သာမဟုတ်လျှင် သူ မှားယွင်းစွာ ထောင်ချခံရနိုင်၏။

 "တကယ်တော့ ဦးလေးက မင်းကို ကျေးဇူးတင်ရမှာပါ၊ မင်းကယ်တင်ခဲ့တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်က ဦးလေး သားပဲ"

 "ကျေးဇူးက ကျွန်တော်လည်း ပြန်တင်ရမှာပါ၊ ကျွန်တော့်အိမ်ကို ပစ္စည်းတွေ အများကြီး ပို့ပေးတယ်မလား"

 "ဒါက ဦးလေး ရုံးခန်းရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ပဲ၊ မင်း ကိစ္စ တစ်ခုခုရှိရင် ဦးလေးကိုခေါ်လိုက်ပါ"

 "ဟုတ်ကဲ့"

ဝမ်လီချမ်သည် ဟန်မဆောင်ဘဲ ဖုန်းနံပါတ် ရေးထားသော စာရွက်ကို ရက်ရက်ရောရော လက်ခံခဲ့သည်။ဤအဖြစ်အပျက်ပြီးနောက်၊ သူသည် နောက်ခံရှိသူများနှင့် ပေါင်းသင်းရန် လိုအပ်ကြောင်း သူ သိခဲ့ပြီးဖြစ်၏။ မည်သူ့ကိုမဆို ပန်းသီးလို အချိုတွေချည်းကျွေး၍ကောင်းပေး၍မက၊နောက်ဆုံး သူသာ အလိမ်ခံရပြီးကျန်ရစ်ခဲ့နိုင်၏။ 

ဝမ်လီချမ် စတိုးဆိုင်ကို ပြန်ရောက်သောအခါ ညီအစ်မ သုံးယောက်လုံး ထိုနေရာတွင် ရှိနေသည်။သူက အစ်မများကို ကျော်သွားကာ သူ့အမေဆီသွားပြီး ပွေ့ဖက်လိုက်၏။ သူပထမဆုံးဝင်လာတုန်းက သူ့အမေက မျက်ရည် တိတ်တိတ်လေးသုတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။

 "အမေ့ကို ဒုက္ခပေးမိပြီ"

 " အမေက အဆင်ပြေပါတယ်၊သား အဆင်ပြေတယ်မလား"

"အင်း သူတို့က ကျွန်တော့်ကို ခဏလောက် ချုပ်ထားလိုက်တာပါ"

 "ကောင်းပြီ မင်းထမင်းသွားစား၊ ရေချိုးပြီးရင် ကောင်းကောင်းအိပ်တော့"

 ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် သူ့အစ်မများကို ဤကိစ္စအား ပြောပြသည်။ အကူအညီရအောင် တောင်းပေးသော သူ၏ တတိယယောက်ဖ၏ ဖခင်ကိုလည်းကျေးးဇူးတင်မိသည်။ သူက ရွှယ်ကျစ်ယုံ ရောက်လာပုံနှင့် မနှစ်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကို ပြောပြသည်။

 "တတိယအစ်မ၊ ဒီနေ့ ကျွန်တော့်ကိုဘယ်သူလာခေါ်လဲလို့ မေးကြည့်စမ်းပါ"  

ရာထူးကြီးသူများနှင့် ဆက်ဆံရေးရှိလျှင် အားလုံးအဆင်ပြေသည်။ဆက်ဆံရေးကောင်းခြင်းသည် နေရာတိုင်းမှာအသုံးတည့်ပေ၏။

ဤအဖြစ်အပျက်က စတိုးဆိုင်၏ လုပ်ငန်းကို ဆိုးရွားစွာ ထိခိုက်စေခဲ့သည်။လျှိုဖုန်းကျန်းကို ရဲများက ခေါ်ဆောင်သွားသည့်အချိန်မှာ နေ့ခင်းဘက်ဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်ယောက်ကတွေ့သွား

သည်။

ဤရက်ပိုင်းမှာ သူတို့ အများဆုံးလုပ်ကြရတာက ထိုနေ့က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်များကို လူများအား ရှင်းပြဖို့ပင်။လျှိုဖုန်းကျန်းကို ရဲတပ်ဖွဲ့က အမှု ကိုင်တွယ်ရာမှာ ကူညီပေးဖို့ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့ခြင်းဖြစ်၍ အမှုအကြောင်းအရာကို မပြောနိုင်ဘူးဟု အားလုံးကို ပြောပြရသည်။ 

ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ နောက်ထပ်တစ်ပတ်အကြာတွင်၊ ဝမ်လီချမ်၏ဆိုင်သည် သူတို့ စကားများကိုယုံကြည်ပြီး ပုံမှန်အတိုင်းစီးပွားရေးဖြစ်နေဆဲဆိုသည်ကို လူတိုင်းမြင်လိုက်ရသည်။ 

မကြာသေးမီက၊ တစ်ကိုယ်ရေလစဉ်သုံး ဂွမ်းထုပ်များ ရောင်းချမှုမှာ များစွာတိုးတက်ကောင်းမွန်ခြင်းမရှိပေ။ ဤထုတ်ကုန်အမျိုးအစားသည် တစ်လလျှင် တစ်ကြိမ်သာ အသုံးပြုရသည်။ ဖောက်သည်များရှိလျှင်တောင် လူသိများဖို့ တစ်လလောက် ကြာလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။

 ဝမ်လီချမ်သည် ထိုအဖြစ်အပျက်မှစပြီး သူ့စိတ်နေစိတ်ထား ပြောင်းလဲသွားသည်ဟု သူ့ကိုယ်သူ ခံစားရသည်။ လူများကို စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ဒေါသထွက်လွယ်လာသည်။သူ့ခံစားချက်များက ရှောင်ဟုန်ယန်အား ထိခိုက်စေမှာကို ကြောက်ပြီး တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် မတွေ့တာတောင် တစ်ပတ်ရှိပြီဖြစ်သည်။ထိုနေ့တွင် အာဏာပါဝါကင်းမဲ့မှု၊ အကူအညီကင်းမဲ့မှုက သူ့ကို အလွန်စိတ်ဓာတ်ကျစေခဲ့သည်။ သူသည် ယနေ့အထိ သူ့ကိုယ်သူ အရည်အချင်းမရှိဟုခံစားလာရပြီ ယုံကြည်ချက်ကင်းမဲ့ကာ သူ့က်ိုသူ ရွံရှာမုန်းတီးခြင်း ဆိုသည့် ခံစားချက်သံသရာထဲတွင် ရှိနေသည်။ ထိုနေ့၏ အဖြစ်အပျက်များသည် သူ့ခေါင်းပေါ်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသော ဓားနှင့်တူပြီး သူရဲဘောကြောင်သလို၊ အရည်အချင်းမရှိသလို အမြဲခံစားရစေသည်။ 

ပိုက်ဆံနည်းနည်းရှာဖို့ ဆိုင်ငယ်လေးဖွင့်ထားပေမယ့် သူ့အတွက် ဘာအကျိုးရှိမလဲ။ သူ့ကိုယ်သူ သြဇာညောင်းပြီး နောက်ခံရှိချင်လျှင်၊ ဆက်ဆံရေးမရှိလျှင် ငွေပိုရှာရပါမည်။ အကြီးဆုံးနှင့် ဒုတိယညီအစ်မများ ရောက်ရှိလာချိန်အထိ သူ့စိတ်အခြေအနေသည် ထိုအတိုင်းပင်တည်ရှိနေခဲ့သည်။

 လွန်ခဲ့သောတစ်ရက်က ဝမ်လီချမ်၏ ဒုတိယအစ်မ ဝမ်ရှားဖေသည် အကြီးဆုံးအစ်မ ဝမ်ချွန်းမေကိုတွေ့သည်။ 

"အစ်မအကြီးဆုံး၊ မနေ့က မူလတန်းကျောင်းကို သွားမေးကြည့်တာ၊ ညီမတို့မိသားစုက ကျောင်းခရိုင်ထဲမှာ မရှိဘူးတဲ့၊ ရှောင်ပိုကို သူတို့ ကျောင်းအပ်လက်မခံဘူးလို့ပြောတယ်" 

"တတိယ ခဲအိုကို နင် ပြောကြည့်ပါလား"

"မနေ့က ကျောင်းကပြန်လာပြီး တတိယညီမရဲ့အိမ်ကို သွားခဲ့တယ်၊ အဲဒီအချိန်မှာ ခဲအိုကလည်း ရှိနေတယ်၊သူကတော့ ကျောင်းက ဘယ်သူ့ကိုမှ မသိဘူးလို့ ပြောတယ်၊ အစ်မကြီး၊ စမ်းသပ်မူလတန်းကျောင်းမှာ လင်းလင်း တက်နေတာမဟုတ်ဘူးလား၊ သူတို့ဆရာမကို သိလား၊ညီမ သွားပြီး လက်ဆောင်တွေ ပေးကြည့်ရမလား" 

စမ်းသပ်မူလတန်းကျောင်းသည် ဖူချမ်ရှိ အကောင်းဆုံးမူလတန်းကျောင်းဖြစ်ပြီး မြို့လယ်တွင်တည်ရှိသောကြောင့် ကျောင်းသွားလာရန် အဆင်ပြေသည်။ အတိအကျပြောရလျှင် သူမတို့ မိသားစု၏ ကျောင်းခရိုင်သည် ချမ်ပေ မူလတန်းကျောင်းဖြစ်သည်။ ချမ်ပေ မူလတန်းကျောင်းက စမ်းသပ်မူလတန်းကျောင်းထက် ဆရာနည်းပါးရုံသာမက များစွာဝေးကွာသောကြောင့် ကျောင်းသွားရန် အဆင်မပြေဖြစ်စေသည်။ 

"လင်းလင်းရဲ့ ဆရာမကို ငါသိတယ်၊ သူမက မောင်လေးနဲ့ သိကြတယ်" 

 "မောင်လေးက ကျောင်းဆရာမနဲ့ သိတာလား" 

"ဟုတ်တယ်၊ သူ့ကို ဆရာမက အစ်ကိုလီချမ်လို့ ခေါ်တယ်၊ဟိုတခါ ငါက မောင်လေးက်ို မိန်းကလေးတစ်ယောက် မိတ်ဆက်ပေးမယ်လို့ပြောတော့ မောင်လေးက သူ့မှာ လက်တွဲဖော် ရှိပြီးသားလို့ ပြောတယ်"

"မောင်လေး သိတယ်ဆို၊သူ့ကို သွားမေးကြည့်ရမှာပဲ" 

ဒုတိယအစ်မက ဤကိစ္စကို ဝမ်လီချမ်အား ထပ်ပြောသည်။ ဆရာမကို မိတ်ဆက်ပေးခြင်းနှင့် ပတ်သက်ပြီး ဘာမှ မပြောဘဲ သူ့သားကို ကျောင်းတက်ဖို့ ကူညီပေးနိုင်မလားဟု မေးလိုက်၏။ 

 "ကောင်းပြီ ဒီအကြောင်း ကျွန်တော် မေးကြည့်စမ်းပါရစေ"

 "မောင်လေး၊ မနက်ဖြန် စာရင်းသွင်းဖို့လိုနေတာ၊ ဘယ်လောက်သေချာလဲ"

 "မသိဘူး၊ စမ်းသပ်မူလတန်းကျောင်းက ဆရာတွေကိုပဲ သိတယ်၊ကျွန်တော် ကူညီနိုင်မလား မသိဘူး၊ဒီနေ့တော့ မေးကြည့်လိုက်မယ်၊ညနေကျရင် ဒုတိယအစ်မကို ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်" 

"ကောင်းပြီ၊ ငါ ရှောင်ပို ကျောင်းတက်ခွင့်ရဖို့ကို မင်းဆီ အပ်ထားလိုက်‌မယ်နော်"

xxxxx💙